DE LEIDER BOURGUIBA B B Spurt JimmjJoy WQ. Goud, steenzout en grondbezit in Columbia 'I'S' lira llffit W Nieuwe moeilijk heden voor ex-miss-Amerika Arbeider verdronken in de Nieuwe Maas Nieuwe commandant Leger des Hëils in Nederland SPROETJE SPARKS door FRANK GODWI JL door Hgaio ÏÏlarsh Zatercïac :<K7 WIL gevocholle woorden wil wrjden aan de onttroning van de hei ran r«ni« en het einde van het monarchale tijdperk in Let land, dat hij en zijn voorraderen meer dan twee eij een halve eêuw x j bes-timrd. kan dat doen. Het verandert niets aan het j heengaan geen breuk is en geen revolutie. De Breuk met het velleden was cr lang; en eigenlijk woonden Sidi Mohammed Lamine en zijn grote familie wel^ erg veieenzaamd in hei. paleis in de hoofdstad bij gebrek aan een functie en een positie. Ze zullen zich wel vestigen in een Zuid-Europees land én daar xerder worden vergeten door de geschiedenis, die al veel eerder afscheid van hen had genomen. Het nut van Sidi Mohammed Larmne in de laatste jaren van zijn be- wind i« geweest, dat hij a's» diaper van eert stuk legitimiteit en continuïteit de aanwezigheid van een regering iyt een onbelwistLaai feit maakte, ook al had^ lui niets in ie hrpngen. Onder bet-formele gezag van de liei vpr- kreeg Fnnis zijn beüekkHijkc onafhankelijkheid van Frankrijk, onder het' formele gezag van de bei werd Bouigiuba premier, Nu hrbben Bourguiba en zijn partij de bei afgezet en de dingen nemen gewoon hun voorigang. Geen protesten; geen gcvechlen; het volk is meegegroeid naar de nieuwe' e v toestand. Het weei. dat de neo-De-«touT de grote partij is en Bourguiba de ook ir'f grote lerdër. Diep in de zeventig is Sidi Mohammed Lamine. de gaande man. Het is geen gebrek aan meegevoel, wanneer de blikken zich van Ijem afwenden en zich vestigen op de nieuwe man. Men kent hem reeds ooK buiten Tunis, en men zal hem vermoedelijk nog beter leren kennen als vei tegen- vvoordiger van het Noord-Afrikaan? nationalisme. Hij verdient naast ÏSasser genoemd te worden, maar hij is een andeie figuur dan de Eg>p- tische dictator. NASSER k ecu man. „kil. -cvoelens jegens het Wasten vedssins jhad k„am „s kiIo aal, s„„. worden beheerst door^iancune en ressentiment. Waarschijnlijk jden sieraden en kunstvoorwerpen uit. BOGOTA. Er is In Columbia nog altijd iets blijven hangen van de sfeer rond El Dorado, het legenda- rische rRk ran belofte, d-' diep in de u>.,( w, Zuidamerikaanse binnen,<»nacn «eet- borgen schatten. Goud was geen be te te liggen. Zo nu en da^ staat dan taalmiddel voor hen. zout wel. Zij de kranten een verhaal van haalden het door leisteen zwart ge- Ztvart zout 12 TJ de Chichav speelden dergelijke ±J mythen een grotere rol dan ver- Iemand, die bij het omspitten van kïeurd zout uit de berg bij Zipaqui- »m,..-t. ra en mstcn het dool. oplossen en uitdampen bijzonder fyn en wit te krijgen. Omwonende stammen waren er daardoor nogal tuk op. In de loop van de eeuwen is de berg bij Zipaquira door een kunstig net van gangen uitgehold en er werd zelfs een kerk in gebouwd. Toch kan het zijn akker ineens een pot met goud stukken vond, Zelfs een koe heeft getoond het schatgraven machtig te zUn. Een jaar of tien geleden zakte Ara bella van Don Santiago Vélcz plotse ling zo ver mot een poot in de grond, dat haar baas fc hulp moest komen. had hij niet ongaarne Hitler de oorlog zien winnen. Blind is hij niet in zijn national isme. maar verbitterd is hij wel. Bourguiba. als strijder tegen het kolonialisme zeker niet minder oveituigd en vol hardend, Is .veel evenwichtiger. Hij heeft een Franse opvoeding gehad en maakt er geen geheim van, dan. veel aan te hebben gehad. Een vijand van Frankrijk is hij dan ook niet. Hij stelt samenwerking op prijs, zij het dan in beginsel op de voet van gelijkheid.,Dat die gelijkheid in de praktijk nog niet helemaal beslaat, aanvaardt hij ook wel. Toch een soort Franse pion? Men v^rgisse zich niet! Bourguiba hoort tot. die mensen, die de betekenis kennen ran de geleidelijke ontwikkeling. Mij weet dat ongeduld en heftigheid van gevoelens nog geen bewijs zijn van geschiktheid voor een totaal andere orde. Misschien stemt hij wel in met het bekende Franse beloog, daL de tijd der absolute souvereiniteit voorbij is. Maar hij zegt dan stellig: Voor Noord-Afrika èn voor Frankrijk. Bourguiba wil niet mislukken door meer feitelijke macht te eisen dan die voor bevrijde volken hanteerbaar is. Hij kent de grens der mogelijkheden van een vrij Tunis, dat hij het liefst zou zien als deel van een vrij .Noord- Afrika.'Doch het ontgaat, hem ook niet, dat een vrij Noord-Afrika slechts uitzicht heeft op een icdeiijke stabiliteit, wanneer het samenwerkt met [West-Europa en speciaal Frankrijk. Bourguiba houdt maat, hetgeen een opmerkelijk feit ïs. Achter dit maathouden liggen echter zonder twijfel grote politieke plannen. Frans man. naar. cultuur is hij Noord-Afrikaan naar nationaliteit; en men kan er van verzekerd zijn, dat hij niets zal nalaten, om te komen tot een fede ratie die reikt van de Atlantische oceaan tot de Egyptische grenzen, en misschien zelfs nog daar overheen. I IJ alle tegenslag, die Frankrijk ontmoet in Noord-Afrika, kan het zich gelukkig prijzen, dat er een man als Bourguiba is, met wie valt te praten. De Fransen weten, dat hij de wapentoevoer naar Algerië heeft bevorderd en ^ij weten, dat hij in verbinding staat; met dé leiders van de opstand in dat land. In hun ogen zijn dat zonder 1 twijfel ernstige zonden. Maar zij weten ook, dat'Bourguiba geen Nasser is. De afzetting van Sidi Mohammed Lamine verandert weinig jn Tunis; maar in de vrijheidsstrijd in Noord-Afrika komen enige accenten toch anders te liggen. Meer reden dan voorheen is er voor dejmening. dat een der sleutels voor eer oplossing in Algerië berust bij Bourguiba, Dit is niet onbelangrijk, omdat het inhoudt, dat Algerië tenslotte nW meer zal vragen, dan Tunesië en Marokko reeds hebben verkregen. In meer algemene zin betekent de groei van Bourguiba's macht de mogelijkheid van stat en vorming in Afrika (en het midden-Oosten) op een voor de wereldvrede minder gevaarlijke wijze dan tot dusver gevreesd. Het betrekkelijk proces van vrijwording in West-Afrika is tot dusver over schaduwd door de tumultueuse gebeurtenissen in het Arabische gebied. Het zou kunnen zijn, dat geleidelijk de nadruk meer komt te vallen op „zachtere krachten", die wel vaker een blijvender resultaat hebben be werkstelligd dan de felheid en het geweld. Het Jdcek dat zij een graftombe nog honderden jaren duren eer alles van de Quimbaya-Ind lanen ontdekt jJier pjat zaj Tunja en Zipaquira liggen op de route van de Venezolaanse grens naar Bogota, waar de Spanjaarden al vroeg CSWrt fAdvertentie l-M.) De natuur *egt kauw Wrisley r.K. kauwen ia gezond. Kauwen helpt f U om Uw tanden mooi schoon te bonden en geeft een friese mond. Houd Nederland schoon! De Nederlander heeft de naam helder te zijn. Toch klopt daar iets niet. Deuren, kozijnen en. straatjes zijn helder genoeg, maar die vreselijke pindadoppen. Op een Pinkstermaandag vond de A.N.W.B. op een aantal pick- nickplaatsen zoveel pindadoppen, lege blikjes en oud papier, dat 100 man de rommel niet konden dragen. Houd de natuur schoon, dan behoudt u natuurschoon. At\ cttööSêJSs Naderhand hrachlen Mlinrise s:r». t ven nog meer gouden voorvver- eer{ ^ruk verkeer onderhielden. Ze pen op. >Ze vormden ccn welkome moesten daarbij altijd over de Fun- i aanwinst voor het Museo del Oro in za-rivier, wat nogal lastig was. En 1 Bogota. het bleef 3astig tot 1792. Toen geviel )P weg naar Bogota, komende van het dat de onderkoning geregeld de de olievelden, stopten we even bij Funza wilde oversteken, want zijn Donato's vijver - een eindje buiten geliefde woonde aan de andere kant Tunja. Dat plasje is ontzettend diep zijne boosheid maakte al gauw kor- tevreden stellen et-, de stnjd rom- een opstandje uit en Eojas moest en daardoor geeft het zijn schatten te metten: hij liet een solide brug melde in minder toegankelijke de- naar Panama vluchten, nooit prijs. Dat die schatten er ge- bouwen, waar ik op weg naar de len van het platteland voort. Tiftti A A0Y0Tl weest zijn gelooft elke Columbiaan hoofdstad ook over kwam. fiojas ondervond door dit alles nog. uunugueuvi c.i stellig. De Zaque van Hunsa liet ze Dit alles doet sterk denken aan de al veel kritiek ra eigen kring en het Alle zorgen, hadden de dictator, er immers zelf in gooien? geweldige verbeteringen, die de weg vorig jaar al leek het er op, of hij z k niet belet goed voor zichzelf te De Zaque was een van de twee tussen Bogota en Melgar kort gele- zijn ontslag zou nemen, In het begin zorgen. Behalve in Melgar had hij nog, vorsten, die over het Chibchaland re- den onderging. Het kostte een paar van 1957 reorganiseerde hij zijn re- een stuk of wat kapitale landgoeds geerden, De Chibchas hadden voor miljoen pesos. In Melgar had ex-pre- gering, waarbij hij de verantwoorde- ren< Kort voor zijn vlucht kreeg hij de komst van de Spanjaarden al een sident Ho jas Pirtilla. de onlangs ver- lijkheid netjes over zijn ministers egn estancia bij Berastegui in bezit behoorlijke trap van beschaving, een jaagde dictator namelijk zijn ge-, verdeelde^Baten mocht^hem^dit ech- J3e eigenaar was' overleden en een geordende maatschappij en zin voor liefd en luxueus buitenverblijf. kunst. Ze waren goudsmeden van for maat, maar goud was meer ornament dan waardemeter. Iedereen had er dan ook wel iets van en die weten schap maakte de Spanjaarden nog begeriger dan ze al waren. De Zaque van Hunsa het tegenwoordige Tum ja wist dit al en volgens het ver haal liet hij een grote hoeveelheid gouden voorwerpen en edelstenen in de vijver deponeren. De conquistadores hadden dit ge hoord, maar ze dregden er vergeefs. Een van hen. een zekere scnor Do nate, had blijkbaar toch geluk. Hij begon bet meertje droog te leggen en haalde er een gouden zuil uit. die met heldere klank antwoordde op een tik van zijn zwaard. Verheugd ging de vinder naar huis voor middagmaal en siesta. Maar toen hij na een paar uur terug kwam was het water weer gestegen en de zuil bleek spoorloos. Later kwamen er toch nog wat gou den voorwerpjes uit. Daarmee moest men het doen en over de verdwe nen schatten hangt nog een waaj van mysterie, want hoe er ook gepompt wordt, de vijver is nooit leeg te krij gen. Dat is met zon wonder, want eigenlijk is zij een betoverd meisju- Luister maar: Het hoofd van een Chibcha-dorp bij Hunsa had een zoon en een dochter die onfortuinlijk genoeg verliefd o Naar Zuidamerikaanse trant had elkaar werden.'Op een keer kreeg Hojas behoorlijk fortuin gemaakt, het meisje daarover erge ruzie met sinds hij de touwtjes m Columbia haar pa. Die wilde haar een. pak in handen nam. Dat was an 1953, toen den een oogje in het zeil slaag geven en de dochter sloeg daar- hij zijn partijgenoot Laureano Gomez k - - om op de vlucht. Helaas op haar .wipte en zich van de absolute macht pad stond juist een grote pot kaken- 'voorzag. - In de trant v^n Gomez,., de maispap, waar zij in tuimelde, overigens, maar met dit verschil dat Meteen veranderden meisje en pot in kij een groots? amnestie afkondigde een eeuwig borrelende bron en de voor guexilia-strijders. want Colom-. bang geworden Chibchas verplaats- hia was toen al zes jaar in een ofn- ten hun dorp naar elderscieuze burgeroorlog^ tussen liberalen en conservatieven gewikkeld en er waren 20.000 slachtoffers gevallen, In niet meer: er brak weer eens rechter werd als executeur benoemd Hij stelde de prijs op 2.5 miljoen --_j!J. pesos, maar de president vond dit te l G - v'*q - weel. Hij benoemde een andere jurist ''J die er 1,7 miljoen van maakte, dat was ongeveer zes miljoen beneden de geschatte waarde. De staat kocht de bezitting toen en deed de helft weer voor 1,7 miljoen van de hand. Hojas hield de (belangrijkste) rest. De dictator werd ook een groot vee. fokker. Op zijn negen boerderijen liepen tienduizenden {geselecteerde) runderen rond. Ze waren allen ge merkt met het cijfer „13", als herin nering aan 13 jum 1953, toen Hojas Pinilla zijn coup tegen Gómez onder nam. Toen Hojas eens het landgoed van een vooraanstaande industrieel be zocht, wilde deze hem een stamboek stier schenken. „Als president kan. ik een dergelijk geschenk niet aanvaar den." merkte hij op, „Betaalt U dan de symbolische prijs van 1 peso, excellentie," zei zijn gast heer. Er kwam een biljet van vijf pesos tèvoorschijn, dat niet gewisseld kon worden. „Het beste Hjkt me dat U me er in de plaats van het wisselgeld dan nog maar vier stieren bij geeft." zuchtte Hojas toen... Enfin, al die boerderijen en runderen is Hojas nu kwijt: een ietwat democratischer re- Kudden van ex-jjresident Gustavo Rojas gime heeft ze geconfisqueerd. Maar Pinhla op de grote vlakten van de Sa- ajs een arme jongen is de ex-dictator ban* de Bogot&. Herders te paard hou- de verbanning beslist niet ingegaan HANS YKEMA OP een terras zat ik en keek naar de gcMokerde mensen, die m warme stoeten "voorbijtrokken. De mannen zijn (afwezigen uit- gezonderd) in de hitte lelijker dan gewoonlijk, de vrouwen zouden mooier zijn, als ze die, bloemetjes- jUTfcen uitlieten. (Ik bedoel dit, ge loof ik, anders). Terwijl ik bemepingloos probeei- de te existeren, kwam er een zeei dikke, middelbare man op eigen sap naderbijdrijven. Hij droeg een baardloos overhemd en zo'n gewel dige, tot in de oksels reikende broek die zulke mannen speciaal voor zich laten bouwen. „Meneer, is deze stoel vrij?" vroeg hij nederig. Hy transpireerde zo hevig, dat het leek of hij een geweldig verdriet uitschreide. „Ja meneerr' antwoordde ik. Langzaam liet hij zich neder ,,'t Is..." Hij keek tny aan, begreep de over bodigheid van alles wat hij wilde gaan zeggen en wuifde het weg met zijn dikke, rode hand. Nu kxoam er een jongen met cou ranten voorbij. Hij spoedde zich voort in het pa niektempo, dat de extra editie met zich mee brengt En hij riep iets. Een grote, belangrijke snauw. Je kon niet horen mat 't inhield» maar het l.lonk alarmerend. »Hé!" Dat riep de dikkerd naast my. Hij had zich zojuist afgedroogd en wilde nu 20'n cottrant. Maar de ver- koper hoorde niks. Nu oerhief de man zich weer uit zijn stoel en ging de jongen achter na, eerst gewoon, toen op een suk keldrafwant zij scheelden veertig jaar. Pc- 13 de hoek haalde hy hem in, koet t zo'n krantJas de koppen, zo gn ot als chocoladeletters en keerde tervg, langzaam en uitge put. Weer geheel betraand zakte hy naast mij neer en zei bitter: „De schoften!" Ik wilde weten toie. Terwijl hij zijn hoofd opnieuw be gon a.f te zemen sprak hij: „Extra editieDat roept hij toch? Nouwaf denk je dan?" Ik weifelde. „In deze rotwereld," riep hy. „Wat denk je dan? Knokken. Mobi lisatie. Naar huis. Je bad loten vol lopen omdat er straks geen water is. Dat denk je toch? Als mens, bedoel ik. Hij maakte ean prop van de krant. „Nee, 't gaat over fietse", ver klaarde htj, met een verachting die niet te peilen was, „'t Gaat ovkr een vent die ik niet ken. En die vent die is ergens opgereden of afgere den. En dat heeft hij sneller gedaan dat een andere vent. Die ik óók niet km." Hij wierp de prop-op straat. „Van mij mag het hoor," sprak hij somber, „Ze rijden maarZe raggen maar. Maar om een mens op mijit leeftijd en met mijn gewicht, bij zulk weer daar zo hard voor te laten lopen da's min." KRONKEL. In öe ZlpaquirA-zoutmijnen door den - succes, maar Rojas Pirulla van huis uit kolonel kon de liberalen met BALTIMORE Mevrouw Mary Leon a Enos, die uitgeschakeld werd voor de wedstrijd om de titel van „Miss Universe" omdat zij zicH val selijk als ongetrouwd had voorge daan, wordt thans gerechtelijk aan gesproken door een andere schoon heid. De donkerharige Mary Ennis Was „als „Miss Maryland" afgevaardigd naar Long Beach om mee te dingen in de strijd om de Amerikaanse ti tel en vervolgens om de wereldtitel. In de staat Maryland was zij verkozen boven de blonde Mary Callie Hill. Deze voelt zich nu bij zonder benadeeld door het bedrog van Mary Gage en heeft een eis tot schadevergoeding ingediend van liefst 30.000 dollar. De publiciteit welke de onttroon de miss Amerika heeft gehad leid de'er,toe dat zij aanbiedingen kreeg om in nachtclubs op te treden en proef te 'spelen voor de film in Hollywood. Dat zit de verslagen Miss Hill vooral dwars. Deze kans is haar, zo redeneert zij, door het bedrog ont nomen. Zij heeft niet alteen Mary Ennis, aangeklaagd maar ook dë modezaak die de valse „Miss Maryland" fi nancieel gesteund heeft. ROTTERDAM. Vrijdagmiddag is de 26-jarge havenarbeider R. "Westerhof tut Roosendaal te Rotter dam in de Nieuwe Maas gevallen en. verdronken. Bij het laden van de langs de Wiihelminakade liggen de lichter „Dieu Donne" waarop hij zich bevond, is hij gestruikeld en overhoord geslagen. Pas na ruim een half uur kon het stof felijk -overschot worden opgehaald. HELSINKI. Kapitein Ragnar Aahlberg. commandant van het Le ger des Heils in Finland, is vrijdag benoemd tot commandant van het Leger in Nederland. Kapitein Aalhberg zal zich 27 sep tember naar Nederland begeven. (Aftnerrenrte I M DE ECHTE GEGARANDEERD DE BESTE KINDERSCHOEN op/afe junie naam ZORGErt?&ESTtrUS, V jlXttiETMlUf? )JJKAff PRAAThtt BüD Ett h Z£LP6...WACHT £E«6. HCTHOMTffl MliSCHlEn KUff)E(1£ ORDE! Ai TOCHHELPEtti fl££.lHH£BAL ZORGEH CjEHOêÖ JOfiDER jot/ VRAAG )£f1E WET OM TE Blij VEN T ZO BROER, WAT KOM JtDOEH? HALLO ZUSTERVAh 42 ^«03. Er staat een man naast de verongelukte ■vrachtwagen en inderdaad, hij heeft geluk ge had, want de auto balanceert op de rand van de afgrond!De man vertelt, dat hij met deze auto uit Firaca is gevlucht, toen de aardbevingen be gonnen, Trouwens, alle bewoners zijn er pa niek van door gegaan. Nee, voor zover hu weet zijn er geen slachtoffers gevallen, maar de meeste bewoners hebben wel al hun bezittingen achter moeten laten. -„Mijn wagen zat vol mensen uit het dorp en hier in de bocht gleed ik van de weg af," vertelt de man; ik kon trouwens ook bijna niets zien door die dikke asregen. De anderen zijn verder getrokken en ze hebben beloofd hulp te sturen. Maar dat kan nog wel uren duren." „Zouden we die kar niet op de weg kunnen trek ken met behulp van de muilezels?" zegt Rob. „We kunnen het in elk geval proberen," meent Eddy. Na een lange blik naar haar ging hij met slepende staart naar bui ten. Ze dacht dat ze hem nog een- maal op de trap hoorde janken. Ze ging onrustig door met pakken, i hield er af en loe mee op om ruste loos door de kamer te wandelen of uit het torenraam naar het regen landschap te kijken. Ze vond een i schetsboek en begon afwezig teke ningen te maken van de Ancreds. Een half uur ging voorbij en toen had ze ze allemaal om haar echt genoot te laten. Met een schuldig gevoel pakte ze verder. Thomas had op zich genomen de ,i bagage, die, de auto van Scotland 'Yard niet kon meenemen, per trein 'tc laten sturen. Ze was vervuld van een onwer^ kelijk gevoel- Ze voelde zeer sterk, dat ze hing tussen twee ervarings feiten. Ze had geen contact meer, niet met de omgeving en niet met haarzelf. Terwijl haar handen de ar tikelen opvouwden en in de koffer legden, dansten haar gedachten doelloos langs de gebeurtenissen sn de laatste vierentwintig uur en die welke nog zouden komen. ,.Ik ben het", dacht ze droevig, „die op de reiziger zal lijken, die over mets anders dan zijn' medepassa giers en de kleine voorvallen van zijn reis weet te vertellen en- Rory. die met een ongelukkig gezicht naar de anecdotes over de Ancreds. moet luisteren, mensen die hy waar schijnlijk nooit zal ontmoeten." De lunch leek een heilloze voort- 1 zetting van het ontbijt. Daar waren de Ancreds weer met hun speciale stemmen, die zo welsprekend het leed, uitten, waar Troy wel in móest geloven. Ze luisterde met een half oor naar hun conversatie, ving alleen terloops brokjes op: me neer Ratüsbon was op de pastorie. Thomas had telefonisch necrolo- gieen gedicteerd. De begrafenis i werd dinsdag gehouden. De stem- i men mompelden voort Op een be paald ogenblik vroeg men haar iets. Een weekblad had de lucht gekregen van het portret („Nagel Bathgate", dacht Troy) en- wilde graag een. fotograaf sturen. Ze gaf de goede suggesties en antwoorden. Cedric, wiens stemming ingehouden prikkelbaar was, leefde bij dit on derwerp wat op en keerde toen weer, onverwacht, terug tot een ner veuze berusting. Het gesprek kwam terecht op juffrouw Ornncourt, die had laten weten, dat ze met in staat was te komen en haar maal tijden op haar kamer gebruikte. „Ik zag haar ontoijtblad", zei Millamant met een vleugje van haar gewone lach. Haar eetlust schijnt er niet onder geleden te heb ben." „T'uh!" zeiden de Ancreds zacht. „Wordt ons nog verteld," vroeg Paulina, „hoe lang ze van plan is...?" „Ik zou zeggen", meende Desde- mona, „niet langer dan het duurt eer het testament openbaar is ge maakt." „Ik' had willen zeggen", begon Ce dric en iedereen wendde zich tot hem. „Als het niet al te voorbarig is. vraagt men zich af of niet? of de lieve Sonia ongetrouwd in de zelfde positie verkeert als wanneer ze de weduwe van de Oude van lieve Grootpapa was geweest?. Of met?" Een geladen stilte viel over de kamer. Ze werd verbroken door Thomas. „Ja ja, natuurlijk", zei hij vriendelijk rondkijkend, „dat zal er wel van afhangen hoe het testa ment is opgesteld. Of haar deel ïs nagelaten aan „Sonia Orrincourt" weet je, of aan „mijn vrouw Sonia" of zo." Pauline en Dcsdemona staarden Thomas een ogenblik aan. Cedric streek zijn haar glad met twee on vaste vingers. Fenella en Paul ke ken naar hun bord. Millamant zei met een. poging tot gemakkelijkheid: ..Daar hoeven we ons hiets van aan te trekken.eer het probleem acuut wordt, lijkt me." Pauline en Desde- mona keken elkaar aan. Mill amant had het heilige „we" gebruikt. „Ik vind het nogal onfatsoenlijk" zei Fenella abrupt, „om over groot vaders testament te kletsen als hij daar boven ligt daar Ze brak af en beet op haar lip, Troy zag, dat Paul zijn hand naar haar uitstak. Jenetta Ancred, die gedu rende de lunch had gezwegen, zond haar dochter een half-afkeu- rende, half-opgcwonden glimlach toe, „Ze vindt het afschuwelijk", dacht Troy, „wanneer Fenella zich als een Ancred gedraagt." „Onze lieve Fen", murmelde Ce dric, ,j ij kunt het je natuurlijk ver oorloven om grootmoedig en edel over het testament te zijn. Ik be doel, jij staat er zo definitief bui ten. nietwaar?" „Dat is een tamelijk beledigende opmerking. Cedric", zei Paul. „Is iedereen klaar?" vroeg Pau line haastig. „Zo ja, mevrouw AI- leyn zullen we 7" Troy verontschuldigde zich van de bijeenkomst in de salon. Toen ze in de bal kwam reed hui ten een auto voor. Barker, die hom scheen te verwachten, stond al op de stoep. Hij liet drie bleke man nen, gekleed in zeer zwarte Lon- dense pakken, binnen. Ze droegen brede zwarte dassen. Twee van hen hadden een zwarte tas. De derde, die even naar Troy keek, sprak met gedempte en onverstaanbare stem „De2e kant uit, alstublieft", zei Barker, terwijl hij* hen naar een kleine wachtkamer in de hal bracht. ,Jk zal Sir Cedric waarschuwen." Nadat de nieuw aangekomenen waren gezeten en Barker op zoek was gegaan, stond Troy de offi ciële erkenning van Cedrics geboor terecht te verwerken. Haar blik gleed naar een tafel waar, zoals ze had gezien, de oudste van de drie mannen met een praktische be scheidenheid, alleen, te onderkennen aa« een kleine handbeweging, een kaartje had laten vallen. Hij had het een duwtje gegeven, zodat het half verborgen lag onder een hoek- dat Troy zelf tut de bibliotheek had meegenomen om de middag door tr komen. Het kaartje was bedrukt met iets zwaarder en zwarter letter type dan het gewone visitekaartje MORTIMER. ZOON LOAME Begrafenisondernemers Troy pakte haar boek op om d" verborgen hoek van het kaartje kunnen zien, efi Balsemers*. las ze. (Wordt vervolgd»

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1957 | | pagina 1