DE LEIDER BOURGUIBA
B
B
Spurt
JimmjJoy
WQ.
Goud, steenzout en
grondbezit in Columbia
'I'S' lira llffit
W
Nieuwe moeilijk
heden voor
ex-miss-Amerika
Arbeider verdronken
in de Nieuwe Maas
Nieuwe commandant
Leger des Hëils
in Nederland
SPROETJE SPARKS
door FRANK GODWI
JL
door Hgaio ÏÏlarsh
Zatercïac
:<K7
WIL gevocholle woorden wil wrjden aan de onttroning van de hei
ran r«ni« en het einde van het monarchale tijdperk in Let land,
dat hij en zijn voorraderen meer dan twee eij een halve eêuw
x j bes-timrd. kan dat doen. Het verandert niets aan het
j heengaan geen breuk is en geen revolutie. De Breuk met het
velleden was cr lang; en eigenlijk woonden Sidi Mohammed Lamine en
zijn grote familie wel^ erg veieenzaamd in hei. paleis in de hoofdstad bij
gebrek aan een functie en een positie. Ze zullen zich wel vestigen in een
Zuid-Europees land én daar xerder worden vergeten door de geschiedenis,
die al veel eerder afscheid van hen had genomen.
Het nut van Sidi Mohammed Larmne in de laatste jaren van zijn be-
wind i« geweest, dat hij a's» diaper van eert stuk legitimiteit en continuïteit
de aanwezigheid van een regering iyt een onbelwistLaai feit maakte, ook
al had^ lui niets in ie hrpngen. Onder bet-formele gezag van de liei vpr-
kreeg Fnnis zijn beüekkHijkc onafhankelijkheid van Frankrijk, onder het'
formele gezag van de bei werd Bouigiuba premier, Nu hrbben Bourguiba
en zijn partij de bei afgezet en de dingen nemen gewoon hun voorigang.
Geen protesten; geen gcvechlen; het volk is meegegroeid naar de nieuwe' e v
toestand. Het weei. dat de neo-De-«touT de grote partij is en Bourguiba de ook
ir'f
grote lerdër.
Diep in de zeventig is Sidi Mohammed Lamine. de gaande man. Het is
geen gebrek aan meegevoel, wanneer de blikken zich van Ijem afwenden
en zich vestigen op de nieuwe man. Men kent hem reeds ooK buiten
Tunis, en men zal hem vermoedelijk nog beter leren kennen als vei tegen-
vvoordiger van het Noord-Afrikaan? nationalisme. Hij verdient naast
ÏSasser genoemd te worden, maar hij is een andeie figuur dan de Eg>p-
tische dictator.
NASSER k ecu man. „kil. -cvoelens jegens het Wasten vedssins jhad k„am „s kiIo aal, s„„.
worden beheerst door^iancune en ressentiment. Waarschijnlijk jden sieraden en kunstvoorwerpen uit.
BOGOTA. Er is In Columbia nog
altijd iets blijven hangen van de
sfeer rond El Dorado, het legenda-
rische rRk ran belofte, d-' diep in de u>.,( w,
Zuidamerikaanse binnen,<»nacn «eet- borgen schatten. Goud was geen be
te te liggen. Zo nu en da^ staat dan taalmiddel voor hen. zout wel. Zij
de kranten een verhaal van haalden het door leisteen zwart ge-
Ztvart zout
12 TJ de Chichav speelden dergelijke
±J mythen een grotere rol dan ver-
Iemand, die bij het omspitten van kïeurd zout uit de berg bij Zipaqui-
»m,..-t. ra en mstcn het dool. oplossen en
uitdampen bijzonder fyn en wit te
krijgen. Omwonende stammen waren
er daardoor nogal tuk op.
In de loop van de eeuwen is de berg
bij Zipaquira door een kunstig net
van gangen uitgehold en er werd zelfs
een kerk in gebouwd. Toch kan het
zijn akker ineens een pot met goud
stukken vond, Zelfs een koe heeft
getoond het schatgraven machtig te
zUn.
Een jaar of tien geleden zakte Ara
bella van Don Santiago Vélcz plotse
ling zo ver mot een poot in de grond,
dat haar baas fc hulp moest komen.
had hij niet ongaarne Hitler de oorlog zien winnen. Blind is hij
niet in zijn national isme. maar verbitterd is hij wel. Bourguiba.
als strijder tegen het kolonialisme zeker niet minder oveituigd en vol
hardend, Is .veel evenwichtiger. Hij heeft een Franse opvoeding gehad en
maakt er geen geheim van, dan. veel aan te hebben gehad. Een vijand
van Frankrijk is hij dan ook niet. Hij stelt samenwerking op prijs, zij het
dan in beginsel op de voet van gelijkheid.,Dat die gelijkheid in de praktijk
nog niet helemaal beslaat, aanvaardt hij ook wel.
Toch een soort Franse pion? Men v^rgisse zich niet! Bourguiba hoort
tot. die mensen, die de betekenis kennen ran de geleidelijke ontwikkeling.
Mij weet dat ongeduld en heftigheid van gevoelens nog geen bewijs zijn
van geschiktheid voor een totaal andere orde. Misschien stemt hij wel in
met het bekende Franse beloog, daL de tijd der absolute souvereiniteit
voorbij is. Maar hij zegt dan stellig: Voor Noord-Afrika èn voor Frankrijk.
Bourguiba wil niet mislukken door meer feitelijke macht te eisen dan die
voor bevrijde volken hanteerbaar is. Hij kent de grens der mogelijkheden
van een vrij Tunis, dat hij het liefst zou zien als deel van een vrij .Noord-
Afrika.'Doch het ontgaat, hem ook niet, dat een vrij Noord-Afrika slechts
uitzicht heeft op een icdeiijke stabiliteit, wanneer het samenwerkt met
[West-Europa en speciaal Frankrijk.
Bourguiba houdt maat, hetgeen een opmerkelijk feit ïs. Achter dit
maathouden liggen echter zonder twijfel grote politieke plannen. Frans
man. naar. cultuur is hij Noord-Afrikaan naar nationaliteit; en men kan
er van verzekerd zijn, dat hij niets zal nalaten, om te komen tot een fede
ratie die reikt van de Atlantische oceaan tot de Egyptische grenzen, en
misschien zelfs nog daar overheen.
I IJ alle tegenslag, die Frankrijk ontmoet in Noord-Afrika, kan het
zich gelukkig prijzen, dat er een man als Bourguiba is, met wie
valt te praten. De Fransen weten, dat hij de wapentoevoer naar
Algerië heeft bevorderd en ^ij weten, dat hij in verbinding staat;
met dé leiders van de opstand in dat land. In hun ogen zijn dat zonder 1
twijfel ernstige zonden. Maar zij weten ook, dat'Bourguiba geen Nasser is.
De afzetting van Sidi Mohammed Lamine verandert weinig jn Tunis;
maar in de vrijheidsstrijd in Noord-Afrika komen enige accenten toch
anders te liggen. Meer reden dan voorheen is er voor dejmening. dat een
der sleutels voor eer oplossing in Algerië berust bij Bourguiba, Dit is niet
onbelangrijk, omdat het inhoudt, dat Algerië tenslotte nW meer zal vragen,
dan Tunesië en Marokko reeds hebben verkregen.
In meer algemene zin betekent de groei van Bourguiba's macht de
mogelijkheid van stat en vorming in Afrika (en het midden-Oosten) op een
voor de wereldvrede minder gevaarlijke wijze dan tot dusver gevreesd.
Het betrekkelijk proces van vrijwording in West-Afrika is tot dusver over
schaduwd door de tumultueuse gebeurtenissen in het Arabische gebied.
Het zou kunnen zijn, dat geleidelijk de nadruk meer komt te vallen op
„zachtere krachten", die wel vaker een blijvender resultaat hebben be
werkstelligd dan de felheid en het geweld.
Het Jdcek dat zij een graftombe nog honderden jaren duren eer alles
van de Quimbaya-Ind lanen ontdekt jJier pjat zaj
Tunja en Zipaquira liggen op de
route van de Venezolaanse grens naar
Bogota, waar de Spanjaarden al vroeg
CSWrt
fAdvertentie l-M.)
De natuur *egt
kauw
Wrisley r.K. kauwen
ia gezond. Kauwen helpt f
U om Uw tanden mooi
schoon te bonden en
geeft een friese mond.
Houd Nederland schoon!
De Nederlander heeft de naam
helder te zijn. Toch klopt daar
iets niet. Deuren, kozijnen en.
straatjes zijn helder genoeg,
maar die vreselijke pindadoppen.
Op een Pinkstermaandag vond
de A.N.W.B. op een aantal pick-
nickplaatsen zoveel pindadoppen,
lege blikjes en oud papier, dat
100 man de rommel niet konden
dragen. Houd de natuur schoon,
dan behoudt u natuurschoon.
At\ cttööSêJSs
Naderhand hrachlen Mlinrise s:r».
t ven nog meer gouden voorvver- eer{ ^ruk verkeer onderhielden. Ze
pen op. >Ze vormden ccn welkome moesten daarbij altijd over de Fun-
i aanwinst voor het Museo del Oro in za-rivier, wat nogal lastig was. En
1 Bogota. het bleef 3astig tot 1792. Toen geviel
)P weg naar Bogota, komende van het dat de onderkoning geregeld de
de olievelden, stopten we even bij Funza wilde oversteken, want zijn
Donato's vijver - een eindje buiten geliefde woonde aan de andere kant
Tunja. Dat plasje is ontzettend diep zijne boosheid maakte al gauw kor- tevreden stellen et-, de stnjd rom- een opstandje uit en Eojas moest
en daardoor geeft het zijn schatten te metten: hij liet een solide brug melde in minder toegankelijke de- naar Panama vluchten,
nooit prijs. Dat die schatten er ge- bouwen, waar ik op weg naar de len van het platteland voort. Tiftti A A0Y0Tl
weest zijn gelooft elke Columbiaan hoofdstad ook over kwam. fiojas ondervond door dit alles nog. uunugueuvi c.i
stellig. De Zaque van Hunsa liet ze Dit alles doet sterk denken aan de al veel kritiek ra eigen kring en het Alle zorgen, hadden de dictator,
er immers zelf in gooien? geweldige verbeteringen, die de weg vorig jaar al leek het er op, of hij z k niet belet goed voor zichzelf te
De Zaque was een van de twee tussen Bogota en Melgar kort gele- zijn ontslag zou nemen, In het begin zorgen. Behalve in Melgar had hij nog,
vorsten, die over het Chibchaland re- den onderging. Het kostte een paar van 1957 reorganiseerde hij zijn re- een stuk of wat kapitale landgoeds
geerden, De Chibchas hadden voor miljoen pesos. In Melgar had ex-pre- gering, waarbij hij de verantwoorde- ren< Kort voor zijn vlucht kreeg hij
de komst van de Spanjaarden al een sident Ho jas Pirtilla. de onlangs ver- lijkheid netjes over zijn ministers egn estancia bij Berastegui in bezit
behoorlijke trap van beschaving, een jaagde dictator namelijk zijn ge-, verdeelde^Baten mocht^hem^dit ech- J3e eigenaar was' overleden en een
geordende maatschappij en zin voor liefd en luxueus buitenverblijf.
kunst. Ze waren goudsmeden van for
maat, maar goud was meer ornament
dan waardemeter. Iedereen had er
dan ook wel iets van en die weten
schap maakte de Spanjaarden nog
begeriger dan ze al waren. De Zaque
van Hunsa het tegenwoordige Tum
ja wist dit al en volgens het ver
haal liet hij een grote hoeveelheid
gouden voorwerpen en edelstenen in
de vijver deponeren.
De conquistadores hadden dit ge
hoord, maar ze dregden er vergeefs.
Een van hen. een zekere scnor Do
nate, had blijkbaar toch geluk. Hij
begon bet meertje droog te leggen en
haalde er een gouden zuil uit. die
met heldere klank antwoordde op een
tik van zijn zwaard. Verheugd ging
de vinder naar huis voor middagmaal
en siesta. Maar toen hij na een paar
uur terug kwam was het water weer
gestegen en de zuil bleek spoorloos.
Later kwamen er toch nog wat gou
den voorwerpjes uit. Daarmee moest
men het doen en over de verdwe
nen schatten hangt nog een waaj van
mysterie, want hoe er ook gepompt
wordt, de vijver is nooit leeg te krij
gen. Dat is met zon wonder, want
eigenlijk is zij een betoverd meisju-
Luister maar:
Het hoofd van een Chibcha-dorp bij
Hunsa had een zoon en een dochter
die onfortuinlijk genoeg verliefd
o Naar Zuidamerikaanse trant had
elkaar werden.'Op een keer kreeg Hojas behoorlijk fortuin gemaakt,
het meisje daarover erge ruzie met sinds hij de touwtjes m Columbia
haar pa. Die wilde haar een. pak in handen nam. Dat was an 1953, toen den een oogje in het zeil
slaag geven en de dochter sloeg daar- hij zijn partijgenoot Laureano Gomez k - -
om op de vlucht. Helaas op haar .wipte en zich van de absolute macht
pad stond juist een grote pot kaken- 'voorzag. - In de trant v^n Gomez,.,
de maispap, waar zij in tuimelde, overigens, maar met dit verschil dat
Meteen veranderden meisje en pot in kij een groots? amnestie afkondigde
een eeuwig borrelende bron en de voor guexilia-strijders. want Colom-.
bang geworden Chibchas verplaats- hia was toen al zes jaar in een ofn-
ten hun dorp naar elderscieuze burgeroorlog^ tussen liberalen
en conservatieven gewikkeld en er
waren 20.000 slachtoffers gevallen, In
niet meer: er brak weer eens rechter werd als executeur benoemd
Hij stelde de prijs op 2.5 miljoen
--_j!J. pesos, maar de president vond dit te
l G - v'*q - weel. Hij benoemde een andere jurist
''J die er 1,7 miljoen van maakte, dat
was ongeveer zes miljoen beneden
de geschatte waarde. De staat kocht
de bezitting toen en deed de helft
weer voor 1,7 miljoen van de hand.
Hojas hield de (belangrijkste) rest.
De dictator werd ook een groot vee.
fokker. Op zijn negen boerderijen
liepen tienduizenden {geselecteerde)
runderen rond. Ze waren allen ge
merkt met het cijfer „13", als herin
nering aan 13 jum 1953, toen Hojas
Pinilla zijn coup tegen Gómez onder
nam.
Toen Hojas eens het landgoed van
een vooraanstaande industrieel be
zocht, wilde deze hem een stamboek
stier schenken. „Als president kan. ik
een dergelijk geschenk niet aanvaar
den." merkte hij op,
„Betaalt U dan de symbolische prijs
van 1 peso, excellentie," zei zijn gast
heer.
Er kwam een biljet van vijf pesos
tèvoorschijn, dat niet gewisseld kon
worden. „Het beste Hjkt me dat U me
er in de plaats van het wisselgeld
dan nog maar vier stieren bij geeft."
zuchtte Hojas toen... Enfin, al die
boerderijen en runderen is Hojas nu
kwijt: een ietwat democratischer re-
Kudden van ex-jjresident Gustavo Rojas gime heeft ze geconfisqueerd. Maar
Pinhla op de grote vlakten van de Sa- ajs een arme jongen is de ex-dictator
ban* de Bogot&. Herders te paard hou- de verbanning beslist niet ingegaan
HANS YKEMA
OP een terras zat ik en keek naar
de gcMokerde mensen, die m
warme stoeten "voorbijtrokken.
De mannen zijn (afwezigen uit-
gezonderd) in de hitte lelijker dan
gewoonlijk, de vrouwen zouden
mooier zijn, als ze die, bloemetjes-
jUTfcen uitlieten. (Ik bedoel dit, ge
loof ik, anders).
Terwijl ik bemepingloos probeei-
de te existeren, kwam er een zeei
dikke, middelbare man op eigen
sap naderbijdrijven. Hij droeg een
baardloos overhemd en zo'n gewel
dige, tot in de oksels reikende broek
die zulke mannen speciaal voor zich
laten bouwen.
„Meneer, is deze stoel vrij?" vroeg
hij nederig.
Hy transpireerde zo hevig, dat het
leek of hij een geweldig verdriet
uitschreide.
„Ja meneerr' antwoordde ik.
Langzaam liet hij zich neder
,,'t Is..."
Hij keek tny aan, begreep de over
bodigheid van alles wat hij wilde
gaan zeggen en wuifde het weg met
zijn dikke, rode hand.
Nu kxoam er een jongen met cou
ranten voorbij.
Hij spoedde zich voort in het pa
niektempo, dat de extra editie met
zich mee brengt En hij riep iets.
Een grote, belangrijke snauw. Je kon
niet horen mat 't inhield» maar het
l.lonk alarmerend.
»Hé!"
Dat riep de dikkerd naast my.
Hij had zich zojuist afgedroogd en
wilde nu 20'n cottrant. Maar de ver-
koper hoorde niks.
Nu oerhief de man zich weer uit
zijn stoel en ging de jongen achter
na, eerst gewoon, toen op een suk
keldrafwant zij scheelden veertig
jaar. Pc- 13 de hoek haalde hy
hem in, koet t zo'n krantJas de
koppen, zo gn ot als chocoladeletters
en keerde tervg, langzaam en uitge
put. Weer geheel betraand zakte hy
naast mij neer en zei bitter:
„De schoften!"
Ik wilde weten toie.
Terwijl hij zijn hoofd opnieuw be
gon a.f te zemen sprak hij:
„Extra editieDat roept hij toch?
Nouwaf denk je dan?"
Ik weifelde.
„In deze rotwereld," riep hy.
„Wat denk je dan? Knokken. Mobi
lisatie. Naar huis. Je bad loten vol
lopen omdat er straks geen water is.
Dat denk je toch? Als mens, bedoel
ik.
Hij maakte ean prop van de krant.
„Nee, 't gaat over fietse", ver
klaarde htj, met een verachting die
niet te peilen was, „'t Gaat ovkr
een vent die ik niet ken. En die vent
die is ergens opgereden of afgere
den. En dat heeft hij sneller gedaan
dat een andere vent. Die ik óók niet
km."
Hij wierp de prop-op straat.
„Van mij mag het hoor," sprak hij
somber, „Ze rijden maarZe raggen
maar. Maar om een mens op mijit
leeftijd en met mijn gewicht, bij
zulk weer daar zo hard voor te laten
lopen da's min."
KRONKEL.
In öe ZlpaquirA-zoutmijnen
door
den -
succes, maar Rojas Pirulla van huis
uit kolonel kon de liberalen met
BALTIMORE Mevrouw Mary
Leon a Enos, die uitgeschakeld werd
voor de wedstrijd om de titel van
„Miss Universe" omdat zij zicH val
selijk als ongetrouwd had voorge
daan, wordt thans gerechtelijk aan
gesproken door een andere schoon
heid.
De donkerharige Mary Ennis Was
„als „Miss Maryland" afgevaardigd
naar Long Beach om mee te dingen
in de strijd om de Amerikaanse ti
tel en vervolgens om de wereldtitel.
In de staat Maryland was zij
verkozen boven de blonde Mary
Callie Hill. Deze voelt zich nu bij
zonder benadeeld door het bedrog
van Mary Gage en heeft een eis tot
schadevergoeding ingediend van
liefst 30.000 dollar.
De publiciteit welke de onttroon
de miss Amerika heeft gehad leid
de'er,toe dat zij aanbiedingen kreeg
om in nachtclubs op te treden en
proef te 'spelen voor de film in
Hollywood.
Dat zit de verslagen Miss Hill
vooral dwars. Deze kans is haar, zo
redeneert zij, door het bedrog ont
nomen.
Zij heeft niet alteen Mary Ennis,
aangeklaagd maar ook dë modezaak
die de valse „Miss Maryland" fi
nancieel gesteund heeft.
ROTTERDAM. Vrijdagmiddag
is de 26-jarge havenarbeider R.
"Westerhof tut Roosendaal te Rotter
dam in de Nieuwe Maas gevallen
en. verdronken. Bij het laden van
de langs de Wiihelminakade liggen
de lichter „Dieu Donne" waarop
hij zich bevond, is hij gestruikeld
en overhoord geslagen. Pas na
ruim een half uur kon het stof
felijk -overschot worden opgehaald.
HELSINKI. Kapitein Ragnar
Aahlberg. commandant van het Le
ger des Heils in Finland, is vrijdag
benoemd tot commandant van het
Leger in Nederland.
Kapitein Aalhberg zal zich 27 sep
tember naar Nederland begeven.
(Aftnerrenrte I M
DE ECHTE
GEGARANDEERD
DE BESTE KINDERSCHOEN
op/afe junie naam
ZORGErt?&ESTtrUS, V jlXttiETMlUf? )JJKAff
PRAAThtt BüD Ett h Z£LP6...WACHT £E«6.
HCTHOMTffl MliSCHlEn KUff)E(1£
ORDE! Ai TOCHHELPEtti
fl££.lHH£BAL
ZORGEH CjEHOêÖ
JOfiDER jot/
VRAAG )£f1E WET
OM TE Blij VEN T
ZO BROER, WAT KOM
JtDOEH?
HALLO
ZUSTERVAh
42
^«03. Er staat een man naast de verongelukte
■vrachtwagen en inderdaad, hij heeft geluk ge
had, want de auto balanceert op de rand van de
afgrond!De man vertelt, dat hij met deze auto
uit Firaca is gevlucht, toen de aardbevingen be
gonnen, Trouwens, alle bewoners zijn er pa
niek van door gegaan. Nee, voor zover hu weet
zijn er geen slachtoffers gevallen, maar de meeste
bewoners hebben wel al hun bezittingen achter
moeten laten. -„Mijn wagen zat vol mensen uit
het dorp en hier in de bocht gleed ik van de weg
af," vertelt de man; ik kon trouwens ook bijna
niets zien door die dikke asregen. De anderen
zijn verder getrokken en ze hebben beloofd hulp
te sturen. Maar dat kan nog wel uren duren."
„Zouden we die kar niet op de weg kunnen trek
ken met behulp van de muilezels?" zegt Rob.
„We kunnen het in elk geval proberen," meent
Eddy.
Na een lange blik naar haar ging
hij met slepende staart naar bui
ten. Ze dacht dat ze hem nog een-
maal op de trap hoorde janken. Ze
ging onrustig door met pakken,
i hield er af en loe mee op om ruste
loos door de kamer te wandelen of
uit het torenraam naar het regen
landschap te kijken. Ze vond een
i schetsboek en begon afwezig teke
ningen te maken van de Ancreds.
Een half uur ging voorbij en toen
had ze ze allemaal om haar echt
genoot te laten. Met een schuldig
gevoel pakte ze verder.
Thomas had op zich genomen de
,i bagage, die, de auto van Scotland
'Yard niet kon meenemen, per trein
'tc laten sturen.
Ze was vervuld van een onwer^
kelijk gevoel- Ze voelde zeer sterk,
dat ze hing tussen twee ervarings
feiten. Ze had geen contact meer,
niet met de omgeving en niet met
haarzelf. Terwijl haar handen de ar
tikelen opvouwden en in de koffer
legden, dansten haar gedachten
doelloos langs de gebeurtenissen
sn de laatste vierentwintig uur en
die welke nog zouden komen. ,.Ik
ben het", dacht ze droevig, „die
op de reiziger zal lijken, die over
mets anders dan zijn' medepassa
giers en de kleine voorvallen van
zijn reis weet te vertellen en- Rory.
die met een ongelukkig gezicht naar
de anecdotes over de Ancreds. moet
luisteren, mensen die hy waar
schijnlijk nooit zal ontmoeten."
De lunch leek een heilloze voort-
1 zetting van het ontbijt. Daar waren
de Ancreds weer met hun speciale
stemmen, die zo welsprekend het
leed, uitten, waar Troy wel in
móest geloven. Ze luisterde met
een half oor naar hun conversatie,
ving alleen terloops brokjes op: me
neer Ratüsbon was op de pastorie.
Thomas had telefonisch necrolo-
gieen gedicteerd. De begrafenis
i werd dinsdag gehouden. De stem-
i men mompelden voort Op een be
paald ogenblik vroeg men haar
iets. Een weekblad had de lucht
gekregen van het portret („Nagel
Bathgate", dacht Troy) en- wilde
graag een. fotograaf sturen. Ze gaf
de goede suggesties en antwoorden.
Cedric, wiens stemming ingehouden
prikkelbaar was, leefde bij dit on
derwerp wat op en keerde toen
weer, onverwacht, terug tot een ner
veuze berusting. Het gesprek kwam
terecht op juffrouw Ornncourt, die
had laten weten, dat ze met in
staat was te komen en haar maal
tijden op haar kamer gebruikte.
„Ik zag haar ontoijtblad", zei
Millamant met een vleugje van
haar gewone lach. Haar eetlust
schijnt er niet onder geleden te heb
ben."
„T'uh!" zeiden de Ancreds zacht.
„Wordt ons nog verteld," vroeg
Paulina, „hoe lang ze van plan
is...?"
„Ik zou zeggen", meende Desde-
mona, „niet langer dan het duurt
eer het testament openbaar is ge
maakt."
„Ik' had willen zeggen", begon Ce
dric en iedereen wendde zich tot
hem. „Als het niet al te voorbarig
is. vraagt men zich af of niet?
of de lieve Sonia ongetrouwd in de
zelfde positie verkeert als wanneer
ze de weduwe van de Oude van
lieve Grootpapa was geweest?. Of
met?"
Een geladen stilte viel over de
kamer. Ze werd verbroken door
Thomas. „Ja ja, natuurlijk", zei
hij vriendelijk rondkijkend, „dat zal
er wel van afhangen hoe het testa
ment is opgesteld. Of haar deel ïs
nagelaten aan „Sonia Orrincourt"
weet je, of aan „mijn vrouw Sonia"
of zo."
Pauline en Dcsdemona staarden
Thomas een ogenblik aan. Cedric
streek zijn haar glad met twee on
vaste vingers. Fenella en Paul ke
ken naar hun bord. Millamant zei
met een. poging tot gemakkelijkheid:
..Daar hoeven we ons hiets van aan
te trekken.eer het probleem acuut
wordt, lijkt me." Pauline en Desde-
mona keken elkaar aan. Mill amant
had het heilige „we" gebruikt.
„Ik vind het nogal onfatsoenlijk"
zei Fenella abrupt, „om over groot
vaders testament te kletsen als hij
daar boven ligt daar Ze
brak af en beet op haar lip, Troy
zag, dat Paul zijn hand naar haar
uitstak. Jenetta Ancred, die gedu
rende de lunch had gezwegen,
zond haar dochter een half-afkeu-
rende, half-opgcwonden glimlach
toe, „Ze vindt het afschuwelijk",
dacht Troy, „wanneer Fenella zich
als een Ancred gedraagt."
„Onze lieve Fen", murmelde Ce
dric, ,j ij kunt het je natuurlijk ver
oorloven om grootmoedig en edel
over het testament te zijn. Ik be
doel, jij staat er zo definitief bui
ten. nietwaar?"
„Dat is een tamelijk beledigende
opmerking. Cedric", zei Paul.
„Is iedereen klaar?" vroeg Pau
line haastig. „Zo ja, mevrouw AI-
leyn zullen we 7"
Troy verontschuldigde zich van
de bijeenkomst in de salon.
Toen ze in de bal kwam reed hui
ten een auto voor. Barker, die hom
scheen te verwachten, stond al op
de stoep. Hij liet drie bleke man
nen, gekleed in zeer zwarte Lon-
dense pakken, binnen. Ze droegen
brede zwarte dassen. Twee van hen
hadden een zwarte tas. De derde,
die even naar Troy keek, sprak met
gedempte en onverstaanbare stem
„De2e kant uit, alstublieft", zei
Barker, terwijl hij* hen naar een
kleine wachtkamer in de hal bracht.
,Jk zal Sir Cedric waarschuwen."
Nadat de nieuw aangekomenen
waren gezeten en Barker op zoek
was gegaan, stond Troy de offi
ciële erkenning van Cedrics geboor
terecht te verwerken. Haar blik
gleed naar een tafel waar, zoals ze
had gezien, de oudste van de drie
mannen met een praktische be
scheidenheid, alleen, te onderkennen
aa« een kleine handbeweging, een
kaartje had laten vallen. Hij had
het een duwtje gegeven, zodat het
half verborgen lag onder een hoek-
dat Troy zelf tut de bibliotheek had
meegenomen om de middag door tr
komen. Het kaartje was bedrukt
met iets zwaarder en zwarter letter
type dan het gewone visitekaartje
MORTIMER. ZOON LOAME
Begrafenisondernemers
Troy pakte haar boek op om d"
verborgen hoek van het kaartje
kunnen zien, efi Balsemers*.
las ze. (Wordt vervolgd»