DE MODERNE MOLOCH
Berging van ,Lutine'-schat
op niets ui
en
M;
r
GRIEP
OORDEND
OERAS
Charmante verdachte
geheten op de pers
Theater"gaf eerste
televisie-première
Communisten dralen
in San Marino
ZAUEA8EL
Uw Kunstgebit
Nasleep
Mlwiii
GELUKZOEKERVOOR DE RECHTBANK
AKKERTJES
K DOS
WATU KUNT
OM UW
TS BESTRIJDEN
Nog steeds motul-
en klauwzeer
in Grafhorst
Parol en kunstmaan
Wij treden af j
maar er
gebeurt niets
68 cent
SPROETJE SPARKS
AVONTUREN
VAN
- Kapitein
R- B
door Andrew Garve
2
Dondrrrias lOoktolirr 10."
het
HET vcrtoek van die Haagse vader aan de Tweede Kamer om
school blijven aJs straf te verbieden o.m. omdat tal van ouders
tegenwoordig in doodsangst plegen te zitten, wanneer hun school-
gaand kroost niet op tijd thuis is. weerspiegelt iets van de obsessie
van deze tijd: het verkeer. Het verzoek be\at ook andere argumenten, heel
wat mitij.er sterk naar ons oordeelen wij zullen daar dan ook niet op
ingaan. De vrees echter voor «le verkeersmoloch. de nachtmerrie van pie
pende remmen en op de weg gesmakte kinderen, bloedend en verfomfaaid,
met er naast de verkreukelde fiets en de verspreide schoolboeken, ze zijn
te reepj dan dat dc vraag, er geen voet aan te geven, niet zou kunnen
worden verstaan.
^el ovl?ri<!en$ maar één aspect van het verkecrsvraagsiuk. Het zijn
niet slecht® de kinderen, die worden bedreigd, en het zijn niet slecht? de
gevaren, die tot nadenken stemmen. De moloch slaat niet enkel met d«'Od
vcrmi»Ling. hij tast ook die rust en onbekommerdheid aan. die eigenlijk
iedere mens voor ecu jet ol wat harmonische ontplooiing nodig heelt.
Het verkeer is luid en alomtegenwoordig en veeleisend. Het maakt aan-
spraak op een plaats in het leven ten koste van veel andere en waar
schijnlijk waardevoller dingen, liet is gelreden uit de fase, dat het alleen
maar aanpassing vraagt. Het ei«t nu onderwerping.
In de houding er tegeu i? veel tegenstrijdigheid. De Britse schrijver
Priestley schreel onlangs, dat iedereen klaagt over de gevaren en her wa
ren van het steeds toenemend verkeer en ei&rnlijk maat liet liefst z»m
zien. dat er op een of andere mjnict iets tegen gebeurde. Tegelijk, rtijd
echter werk -n dezelfde tnett«en onophoudelijk aan verbetering van liet
wegen Stelsel, .iptgeett een uitnodiging betekent om het verkeer nog maar
steeds drukker en sneller te maken. De mensheid staat tegenover zichzelf.
ZF.ER velen beseffen nauwelijks, hoezeer in de loop van driekwart
eeuw de geesteshouding ten opzieltic van het snelverkeer is ver
anderd. Wie er iets van wil afweten ga uiaar eens na. met welke
zorgen de aanleg van spoorwegen i« omringd. Men zou trouwens
ook in tal van oude gemeenteverordeningen alleilei belangwekkende gebnds
en verbodsbepalingen kunnen vinden jegens zoiets onschuldigs als vervoer
en verkeer met paard en wagen. Men gaf wel iets om een mensenleven.
In ieder geval heelt de vorige eeuw een stelsel van goed beveiligd er
verzekerd railverkeer nagelaten.
De veiligheid van de oude spoorwegen was niet minder groot d3tt di<
van de trekschuiten, welke ic althans in ons land in hoofdzaak vervingen.
Hoe klein echter de risicofactor ook was. er klonk veel verontwaardigd
rumoer op. wanneer toch nog eens iets gebeurde. Gerust kan gezegd
worden dat men de dingen in de hand had. waarbij de uitzonderingen de
regel bevestigden. Hif hel huidige snelverkeer is dat allerminst het geval.
Hiervan kan slechts worden gezegd, dal het overheid en volk uit de hand
is gelopen. l)e honderden doden en de duizenden gewonden leveren het
onweersproke!';k h-wijr. Nu kan men'natuurlijk aan het filosoferen gaan
eo stellen, dat de verkeersongevallen een vorm ziin van dc wraak der natuur
op een mensheid die ziel» zozeer tegen de dood duor ziekte heeft leren
beschermenmaar er ligt aan deze beschouwingswiize een berusting ten
grondslag, die men slechts mag aantreffen daar. waar alle hoop en ver
trouwen zijn verdwenen.
In elk geval is het verwijt, dat men praat over het verkeer en tegelijk
de .dingen..op hun bcloup laat, volkomen juist. Dit kan niet bij voort
during zo blijven.
'.INiSTER Struycken heeft deze week te Eindhoven in een congres
van de verkeerspolitie iets gezegd over de taak van de overheid
ten opzichte van het verkeer. Naar zijn mening heeft de overheid
te maken met verkeerswegen, verkeersregels en verkeersutde- en
controle. Ten opzichte van de vrrkeersmentaliteit kan zij geen verant
woordelijkheid -op zich nemen. De vorming tot heer in het verkeer is
belangrijk, maar geen zaak, waarvoor de overheid verantwoordelijkheid
kan aanvaarden.
Het is een standpunt, waarover nuanceverschillen misschien ui-vgelijk
zijn. maar dat naar onze mening in grote lijnen wel juist is. De verant
woordelijkheid, die de overheid wel draagt, blijft groot genoeg. De ru
brieken. die de minister noemde, laten zeer uitdrukkelijk de mogelijkheid
van het bewust trekken van zekere grenzen voor her gemotoriseerde
verkeer. Dc vraag, welke grenzen dat zouden kunnen zijn, is niet zo een
twee drie'te beantwoorden. Maar een aanwii/ing kan men b.v. al vinden
in de discussie over de aanbeveling, in de komende tijd op de Nladden-
eilanden (Texel uitgezonderd) geen toeri«tenauto's meer toe te laten. En
ook in de actualiteit van de veel belangrijker kwestie u.l., of voor het
centrum van de 'meeste Nederlandse steden niet een parkeerverbod moet
vorder» uitgevaardigd, mode als middel om het verkeer krachtig te
fceperken. - -
Er k tinnen nog wel meer *<>or heel den worden genoemd, maar wij zuilen
bet bij deze twee-laten. Van het belang van het gemotoriseerde wegverkeer
zijn vrij ten volle overtuigd, doch liet is ook onze vaste mening, dat dit
belang niet eindeloos en grenzeloos is. Ergens moét een halt mogelijk
zijn. in het belang van de veiligheid, maar in ruimere zin ten behoeve
van het welzijn, van volk en volksgemeenschap. Er zijn tenslotte nog wel
andere verkeers- en vervoersmiddelen. Met bet gemotoriseerde verkeer is
het als met zovele technische verworvenheden: wees blij dat het er is,maar
zorg in 's hemelsnaam, er baas over te blijven.
(Advertentie tJ4.)
éür om, in- te bijten!
A
AMSTERDAM Gisteren Is de
rechtbank begonnen aan het ver
hoor van twintig getuigen, wier ver
klaringen het antwoord moeten gé
ven op de vraag, of de 59-jarige
koopman H. M. van den B. uit de
hoofdstad zich schuldig heeft ge
maakt aan wat de officier van jus
titie hem in de dagvaarding ten
laste legt: flessentrekker# tot een
totaalbedrag van 45Ö00,verduis
tering van een naaimachine en het
doen van een valse Inschrijving in
het handelsregister.
Van den B. is de man. die vorig
jaar als promotor is opgetreden van
de Duik- en Bergingsmaatschappij in
Bussum die het plan had goud te
bergen uit het wrak van de ver
maarde ..Lutine". De zaak is zo in
gewikkeld (doordat Van den B. alles
ontkent) dat de rechtbank op 6 no
vember opnieuw zitting zal houden.
Voor het college gisteren de straf-
zaa! was binnengekomen kwam het
reeds tot een incident. Van den B.
zegde het vertrouwen op in zijn ad
vocaat mr, L. Mok. maar deze zei:
„Ik ben op last van dé rechtbank
als raadsman aan u toegevoegd, dus
ik kan my niet terugtrekken." Even
later kwamen de' president en de
beide rechters binnen. Van den B.
vroeg direkt het woord, maar kreeg
het niet. De president las daaren
tegen zijn strafblad voor: driemaal
t A du ptt ent te t M
Neem 1 of 2 "AKKER- -
TJES" met warme melk
of chee en ga vroeg onder
de wol. Terwijl U slaapt
doet de geneeskrachtige
inhoud zijn werk en als U
opstaat, zegt U evenals al
die honderdduizenden ge
bruikers: Ja waarlijk.
veroordeeld door de nederlandse
rechter wegens oplichting en een
maal door de Belgische wegens vals
heid in geschrifte en aftroggelarü.
„Een gelukzoeker die de indruk van
een welopgevoede charmante en in
nemende figuur maakt" staat in een
vroeger reciasseringsrapport. Daar
op kwam de kwestie van het han
delsregister ter sprake. Van den B.
gaf toe zijn naam, ais direkteur van
de (lege) N.V. Interocean, niet cor-
rekt te hebben ingeschreven. „Dat
deed ik op aanraden van mijn ad-
vokaat. Verder is het de moeite niet
waard. Dit is spijkers op Laag water
zoeken van de officier. Laten we
toch zakelijk bly ven, Toen ik op
merkzaam was gemaakt op de ver
gissing heb ik 't direkt veranderd."
Vervolgens kwam 'n. naaimachine
ter sprake. Een fabriek in Hengelo
leverde hem op zicht aan de N.V.
interocean. die hem aan mevrouw
Van den B. verkocht. De fabriek
heeft nooit geld gekregen. „Tien
tallen malen ben ik bij Interocean
geweest, heb ik getelefoneerd: geen
resultaat." zei de vertegenwoordiger
van- de fabriek. ..tk wist r niets
van" aldus Van den B. „Ik r oen.
nog geen direkteur."
Ook over. bokkingleverant.il-!; aan
de Interocean ter waarde van 3500
gulden zei verdachte „Ik wist van
niets. Ik was geen direkteur." Maar
toen de toenmalige direkteur van de
N.V. Interocean zei: „Van den B.
deed alles als man achter de scher
men. hij gaf opdracht, wij deden het
werk voor hem. Hij wist overal van"
schudde Van den B. het hoofd. De
bokkingen zijn nooit betaald. Zo
ging het ook met kantoormachines.
„Die waren voor de Lutine", zei
Van den B. Daar zou geld uitkomen
om ze te betalen, maar die zaak is
kapot gemaakt door de pers."
„Een hersenschim," zei de presi
dent ..Ach wat. hersenschim," zei
Van den B.
Toen het proces verdaagd werd,
had de rechtbank dertien van de
twintig opgeroepen getuigen ge
hoord. De overigen, met nog twee
nieuwe getuigen, zullen over vier
weken hun verklaringen moeten
afleggen. Tevergeefs heeft Van den
B. woensdagmiddag getracht ook
een verslaggever op de getuigenlijst
te krijgen Aan hem wijt Van den
B, de mislukking van een plan om
goud te bergen uit het wrak van
het vermaarde schip „Lutine"- Hij
is destijds ais promotor van deze
j onderneming, opgetreden omdat hij
er veel geld aan. meende te kun-
nén verdienen. Na een bepaald
j kranten-artikel, distancieérden alle
j medewerkers van de onderneming
zich. waardoor de plannen op niets
'uitliepen. Van den B. stelt,-dat. hij
hierdoor zo gehandicapt is dat. hij
t bepaalde leveranciers niet kón..be
talen. Hy ontkent daarmede de
flessentrekkerij.
De officier van justitie verzette
zich echter tegen het dagvaarden
van de verslaggever, aangezien de
ze de behandeling van de straf
zaak tegen Van den B. de gehele
dag aan de perstafel had bijge
woond.
„Waarom bent u geen proces le
gen die krant begonnen?", vroeg
een der rechters.
„Dan trek je -.altijd aan het kort
ste'eind" aldus Van den B - „Mijn
advocaat heeft het rae afgeraden".
Even later bleek, dat niet alleen
het strafblad van Van den B. aan
leiding gaf tot kritiek. Inspecteur
W. van der Voort van ,de hoofd
stedelijke politie verklaarde: „Hij
wordt door ons beschouwd als het
prototype van eert handelszwende
laar".
ZWOLLE Men is er nog steeds
niet in geslaagd de mond- en klauw-
zeerepidemie in Grafhorst (onder
IJsselmulden) te bedwingen. Deze
weck z(jn weer ongeveer 20 dieren
naar het abattoir gebracht en daar
mede is het aantal, dat sinds het
uitbreken van dc ziekte moest wor
den geslacht In totaal tot b#na 50
geslegen.
Onder de dieren die moesten wor
den geslacht bevonden zich waarde
volle melkkoeion. Tien procent van
het Grafhorster vee is thans afge
slacht.
(Advertentie tM.)
Purol gaat evenals de kunstmaan de
gehele wereld rond. De kunstmaan
houdt haar loop slechts enkele dagen
vol, maar Purol startte reeds 50 jaar
geleden en volhardt nog steeds in
zijn loop. Purol wint het dus van
de kunstmaan.
SAN MARINO. Iedereen in het
dwergstaatje San Marino weet te
vertellen, dat de „vreedzame revo
lutie", die ontstond toen de com
munisten hun meerderheid In het
parlement verloren, vrijwel afge
lopen is. De communistische leider
Morganti had dinsdag al meege
deeld, dat hij zich zoo overgeven en
plaats zou maken voor het anti
communistische regiem van vier
mannen die hun „regeringsbureau"
hebben Ingericht In een fabriekje
aan de grens-
Woensdagavond werd nog van
communistische zijde verklaard:
„Wij treden af' Maar - steeds
gebeurt er maar niets. De commu
nisten beloven het paleis in de
hoofdstad te verlaten, doch steeds
als het hoofd van de politie. Sozzi.
daar een kijkje gaat nemer, zitten
de communisten et- nog. Volgens de
woordvoerders van de regering-in
de-fabriek rekken te communisten
en de socialisten de onderhandelin
gen om hun capitulatie te verdoe
zelen- De communisten verwijten
hun tegenstanders dat zij vasthou
den aan het aftreden van 29 com
munisten en pro-communistische
socialisten van het uit 60 leden be
staande kabinet.
Hoewel de communistische militie
eerder op de dag begonnen was met
de wapens in te leveren, hebben de
communisten volgens Sozzi som
mige vrijwilligers toegestaan hun
wapens te houden,
Sozzi, die gesteund wordt door de
anti-communisten, heeft versterking
gekregen door de eed af te nemen
aan 114 voormalige Italiaanse poli
tiemannen in San Marino.
Alles bijeen heeft hijnu 150
nieuwe poïitie-agenten die als
..betrouwbaar'1 beschouwd worden
door het anti-communistische Te-
giem.
/AMMER, dat voor de eerste door
het toneelgezelschap „Theater"
verzorgde televisie-première de keu
ze niet op een sterker stuk van Shavj
was gevallen, (of kón «allen, want
de directie van de Arnhemse groep
treft hier geen blaam). ,£en satans-
kerel" mist de
pittig-sarcastische
SjIWJ dialoog, die 'zo
veel comedies van
de Britse Ier tot
spiritueel amuse
ment ran de bo
venste plank ma
ken. Hier spreekt eigenlijk slechts
de generaaldie pas in de derde of
vierde akte op de proppen komt,
met de spitse tong van G. B. S.
Richard Flink maakte er de mooiste
ral van de avond van. haarscherp
doorzeilend tussen ironie en sar
casme.
Een belangwekkende televisie
avond is het óndanks het stuk ge
worden. De verheugende samenwer
king tussen ..Theater" en N.T.S. heeft
ongetwijfeld perspectieven, en dat
misschien niet uitsluitend voor de
televisie. Ik kan me voorstellen dat
acteurs, die gewoonlijk voor het
voetlicht staan en slechts inciden
teel en dan nog individueel voor de
camera's komen, met dit optreden
in het verband van hun eigen en
semble hun voordeel kunnen doen.
De televisie heeft nu eenmaal haar
eigen speelstijl, directer dan die van
de schouwburg.
Bij *n normale première kan een
toneelgezelschap zich wel wat on
effenheden veroorloven. Die kunnen
in drie, vier voorstellingen, meer
nog desnoods, weg gespeeld worden.
Bij de tv is dat anders. Gebrek aan
rol kennis, onzekerheid, werkt sto
rend. Eigenlijk was hiervan slechts
even sprake; in *n scène tussenAn-
ny de Lange en Rob de Vries, van
wie de Irfatste z'n ról verder, goed
speelde. Anny de Lange bleef iets
té veel toneelspeelster, legde haar
accent hiér en'daar heftiger dan in
de studio geoorloofd js. Directer was
het spel van Péronne Hosang. wier
hoorspelervaring wellicht 'n gunstig
effect had. Ook in het hoorspel im
mers moet alle pathos binnen dé
grenzen van het natuurlijke worden
gehouden, is chargeren uit den boze.
Walter van der Kamp, die deze in
het V.AJR.A.-progranvma gegeven
voorstelling regisseerde, deed dat be
kwaam. Met goede close-ups en 'n
over 't algemeen gaaf. totaal-beeld
in de; moeilijke ophangings-scène.
De voortreffelijke decors waren var»
Peter'Zwart.
H.S.
HET hoorspel van de Groningse
schrijver Josef Cohen „Het staat
op muren" dat de VARA gisteravond
uitzond is verleden jaar bekroond
door het Nationaal Instituut voor de
Radio-omroep in België en de Ne
derlandse Radio Unie. Er waren 323
inzendingen vóór deze hoorspel-
prijsvraag en vanzelfsprekend was
„Het staat op muren" gisteren ook
op de zender België-Vlaams te ho
ren. Maar wie nu met gespannen
verwachtingen dit door S. de Vries
jr. geregisseerde hoorspel, dat vijf
kwartier in beslag nam, heeft aan
gezet. moet bedrogen zijn uitgeko
men. De vijf personen in het Pompei
van vlak voor de uitbarsting van de
Vesuvius ..waren zo vlak en schets
matig aangeduid dat zij moeilijk
voor de toehoorders tot leven konden
komen. IJdelheid, roem- en geld
zucht en de stem van het (blinde
maar daarom zo helderziende) ge
weten maakten dat het gebeente per
moralistische bedoelingen door de
Romeinse kleding van bet hoorspel
heen sta ken. Actie ontbrak: de arme
en ongelukkig verliefde; dichter, de
blaaskakerige zwaardvechter, het
wrede meisje de harde rijkaard en
de blinde ziener, zij brachten het sa
men in het tot ondergang gedoem
de Pompei' niet verder; dan tot veel
vruchteloos gepraat. Johan Schroitz,
Johan Fiolet. Joan Remmells. Wam
Heskes en Enny Meunier lukte het
ook niet door enig persoonlijk geluid
deze tekst reliëf te geven. Meer dan
een routine-toon was alleen te be
luisteren in de muzikale illustraties
van Rosa Spier, wier harp de schei
ding der scènes aangaf.
(Advertentie l.M.i
de lekkerste chocolade
korrels van échte chocola
150 gram
Advertentie I AT.)
Hoe houdt U de gehele dag
stevig op zijn plaats?
Het fs niet oodig, dal U angst heeft,
dat tlw gebit losschiet' .bij bet eton,
lachen ol nlezenl Een weinig DENTÖ-
FIX 's morgens op de gebitsplaat
gestrooid .houdt Uw gebit onwrik
baar óp zijn plaats eh doel U alle
vroegere ongemakken vergelen. Koopt
nog heden een strooi bus voor t 2.35
bij Uw apotheek of drogisten!.
u een emotionele natuur?
Draagt u een groot hart op een
scherpe tong?
En kunt ti ,fn drift, uw handen
moeit#k thuishouden?
Dan. raad ik u, in gemoedezo nu
en dan een ochtend' op de publieke
tribune van de politierechter door te
brengen:. Want daar,: in clat stille
zaaltje, wordt al, dia "optainding-van-
gisteren een beetje belachelijk om
dat de in heibel vergrijsde, edelacht
bare routinier achter de groene ta
fel, èr alleen nog maar over praten
kan op de toon die men tegen stoute
kinderen aanslaat.
Zulke dingen moet u nou toch
écht niet doen
Stel u déze scene voor en merk
toat er, op de schaal van meurouto
Justitia, uan ouer blij/t.
Een vrachtautochauffeur waant
zich „gesneden" door een panicu-
tiere wagen, springt even later als
het stoplicht op rood slaat, op tiet
asfalt en zegt, naar hij zeli beweert:
„Jij moet eens rijles gaan nemen.
Wat je daarnet deed, was een schof-
tenstreek." -
:De particulier stapt uit, geeft hem
een goedgeplaatste lel tcaaraan zijn.
bril bezwijkt en scheurt zijn over
hemd in i-weëen. Deze correctie lijkt
buiten iedere verhouding, maar
toordt uiterst verklaarbaar als men
can de" verdachte hoort, dat de hier
boven aangekaalde volzin ook nog
een bijzonder grieuertd scheldtooom
bevatte, dat niemand hoeft te ne
men: De vrachtautochauffeur ont
kent het dan ook stellig.
„Nou, ja, hoe 't stj, je moet zo niet
optreden," zegt de politierechter te
gen hém, „Als voortaan iemand je
nou weer eens snijdt, dan moet je
niet dadelijk jij'en en jouwen, Nee,
dan ga je. er rustig naar- toe en dan
zeg je beleefd: „Meneer, kunt u
voortaan niet een beetje voorzichti
ger rijden?" Begrijp je wel?"
De vrachtautochauffeur ziet er
niet -naar uit dat hij, b# een volgend
snijden, dé spreektrant van een
Haagse cocktailparty gemakkelijk
zal weten te vinden. Hij laat het
dan ook wijselijk: in het midden en
zegt alleen:
,Jk heb schade.' Veertig gulden
voor. een nieuwe /bril. En vijftien
vopr een nieuw overhemd."
En hij opent een pakje dat de be-
wijsstukken bevat en wappert ge
ruime tijd met zijn vernielde lingerie
door. de zaal. de god Mercurtn*
neemt de affaire nu van Justitia
over.
..Nou. veertig gulden voor die bril,
doen we dat? vraagt de politie
rechter.
.paar toil ik niet op a/dingen,"
zegt de verdachte.
,J>at overhemd is dok naar z'n
gossiernijne;" stelt de magistraat
vast. ,jtfaar moet dat vijftien gulden
kosten?Is 't zo'n hemd dat je niet
hoeft te strijken?"
Er- ontstaat 'een' soort .vendustem
ming. waaraan de verdachte royaal
een eind maakt door te zeggen:
„Die vijftien zijn ook accoord."
„Goed, da's dan vijf en vijftig gul
den bij elkaar," zegt de politierech
ter.. „Kunt u meteen even betplen?
Dat kan. Er .komt een biljet van
honderd te voorschijn, onder: zwarte
toga's wordt nbar wisselgeld gezocht
en euen later schuift de chauffeur
zijn duiten vati de groene tafel in
z-ijn hand.
„Zo, dat is dat," zegt de politie
rechter. „Drie gulden boete en niet
meer slaan. Dan is het hier mee af
gelopen."
Alweer een kwestie utt de wereld.
Als die chauffuer nu maar niet, uit
de zittingzaal, rechtstreeks naar èen
café is gegaan, want met zoveel geld
in je zak creëer je daar in een om
mezien een nieuwe zaak...
kronkel
ÓPPOtrjl HAAKT DAT ft/JHtOdOPT
Ol OLfiZtn KAn.onotöTortnDQOP
ÓPRo£rjE,vcQzPunrtf>rop£>t o/tano
ALM*T&o;>nAfth XJq
KArinAUJi!
-cx\UL^
3127 Wezenloos staat Mario naar al die kisten
te staren. Wat kan dit allemaal betekenen? Wan
neer Lucia hem zo" ziet staan schrikt zij. Heeft
Mario zijn verstand verloren? „Is er. iets. aan de.
Ktnd?" vraagt zij: „wat sta je daar toch te ky-
2ctnt" ^Tnar zi® JQ d30 niet wat dat stamelt
Mario- Verbaasd ziet Lucia de kisten staan. Dan beurd!" De arme Mario kan eerst geen woord
hoort zij in de verte de anderen aankomen, „Voor
uit Mario." fluistert zij. „ga weer zingen de
anderen hoeven niet te weten, wat wij hebben
ontdekL Toe. ziageni Net doen of er niets is ge-
meer uitbrengen, maar dan vermant hij zich en i
barst weer in een nieuw lied uit. Lucia kijkt'
schichtig om zich heen. Hoe Kurmen zij deze out-
dekking voor zich zelf houden?...
Hij zat nog niet goed en wel toen
een man van de gang naar binnen
kwam en zei: „Neemt u me niet
kwalijk, ik heb mijn krant laten lig
gen." Hijpakte de Times -uit het
rek boven Edwards hoofd én ver
dween weer. Edward nestelde; zich
op zijn. gemak in zijn hoekje,-sloeg
z#n avondblad open en begon te le
zen. Plotseling schoot er iets gltm-
mends langs zijn gezicht. Verbaasd
keek hij op en zag, dat de jongen
met een gloednieuw degentje zwaai
de.
„Dat mag je niet doen, lieverd,"
zei de vrouw met een luide, over
beschaafde stem. „Je zou iemand
kunnen bezeren. Wacht liever tot je
ermee naar het kamp kan."
De jongen, die. ongeveer twaalf
jaar oud was, wierp haar een min
achtende blik toe en sprong toen
dwars door de coupé. Edward voelde
zich hoogst onbehaaglijk. Hij had
niets tegen jongetjes, maar hij had
wel iets tegen dit optreden. En hij
vroeg zich af, 'of het kind de hele
weg zo zou bl#ven.
De vrouw keek hem glimlachend
aan. „Ze zijn dol op nieuw speel
goed," zei ze.
- „Ja," knikte Edward, een beetje
grimmig. Hij had het gevoel, dat zijn
hoofdpijn ieder moment terug kon
komen. Opnieuw probeerde hij zich
in zijn krant te verdiepen, maar het
lukte-niet. De jongen was nu bezig
de degen uit elkaar te schroeven en
af en toe vloog er een stuk gevaar
lijk door de kleine ruimte.
„Dat zou ik maar niet doen, lie-,
yerd," zei zijn moeder, „wacht daar
mee tot we thuis zijn."
Het kind zei geen woord terug en
ging rustig zijn gang. Edward over-,
woog een andere coupé op. te ïoeken
en h# had net zijn besluit genomen,
toen een jonge vrouw binnen kwam
ert bij het raam tegenover hem ging
zitten. Vreemd genoeg scheen haar
komst de jongen te kalmeren, zo
dat hij niet meer de moeite nam cp
te staan. Het bleek echter maar een
tijdelijke rust te zijn. Al gauw. Was
het nog erger dan tevoren. Hij stond
op het punt te protesteren toen de
controleur voor de kaartjes kwam,
die bijna in zijn oog gestoken werd.
Nijdig beval de man, dat het kind
zijn degen in het rek moest leggen
en Jiierna bleef alles betrekkelijk
stil tot moeder en zoon de volgende
halte uitstapten. Toen de deur achter
hert dichtging, glimlachte Edward te
gen het meisje en zei: „Dat is een
opluchting, moet ik zeggen."
„Nou!" zei ze uit de grond van
haar hart. Ze was donker en knap
en heel goed gekleed.
„Moet u ver?" vroeg Edward. Hij
was altyd tot een praatje bereid in
treinen en hij had een zwak voor
knappe meisjes.
„Dc -moet naar AJfordbury," zei ze.
Ze had een mooie, lage stem en pret
tige manieren. „Dan hoef ik niet over
te stappen, hé?"
„Nee, u kunt blijven zitten. Maar
het is wel een vermoeiende reis."
„Het is in ieder geval mooi bui
ten," antwoordde het meisje. Ze bleef
een poosje Uit .het'.- raam kijken en
boog zich toen over haar boek.
Jammer, dacht Edward, dat Tradia
niet de gave had zich zo te bewegen.
Toen verdiepte ookhij zich in. zyn
lectuur.
Bij de verbindingsspoorweg bleven
ze een hele tijd staan. De Koekoek
werd afgekoppeld en kreeg zijn
eigen, kleine locomotief. Toen ze ein
delijk weer vertrokken, slaakte het
meisje plotseling een kreet van pijn
en hield haar hand voor haar ene
oog.
„Wat is er?" vroeg Edward mede
lijdend, „een stofje?"
„Het voelt aan als een hete steen
kool," zei ze, uit alle macht in haar
oog wrijvend.
„U meet niet wrijven," zei Edward,
„dan maakt L het alleen maar er
ger, Zal ik eens kijken?"
Het meisje glimlachte dankbaar en
hield haar hoofd achterover. Edward
haalde zijn schone, witts zakdoek
uit zijn zak en tilde voorzichtig het
ooglid, op. Het oog was rood eh
traande een beetje, maar hij zag ver
der niets.
„Ik geloof dat het er al uit is," zei
het meisje, „het is heel vriendelijk
van u." Ze pakte haar spiegeltje en
bekeek zichzelf nauwkeurig. „Wat
zie ik eruit," zei 2e, „ik mag me
wel even op gaan knappen". Zé stond
op en hij rook even haar parfum,
dat prettige herinneringen bij hem
wakker riep. Zo prettig, dat h# een
ogenblik wenste weer jong te. zijn.
Glimlachend en in gedachten staarde
hij naar buiten. De 'trein minderde
vaart toen ze de Southgate Mill Box
naderden. Ze reden daar altyd heel
langzaam, omdat Joe Saberton, 'die
naast de spoorbaan stond, een spe
ciale stai aan de machinist moest
geven op het moment dat de trein
het enkele spoor ging volgen Het
'was een mooi staaltje van samen
werking en Edward had het toneel
tje met spanning gadegeslagen tot hij
eraan gewend was. Zover hij zich
kon herinneren, had de machinist
maar één keer de staf gemist en had
de trein moeten stoppen. Het meisje
kwam weer binnen. Ze .was keurig
opgemaakt, maar haar oog was nog
rood,
„Is het weer in orde?" vroeg Ed
ward.
„Ik weet het niethet prikt nog
zo. Vindt u het vervelend om nog
eens te kijken?"
Edward stond op en ze ging dich
ter naar het raam. toe om zoveel mo
gelijk in het licht, te zitten. Toen hij
zich over haar heen boog, was hij
zich weer bewust van haar heerlijk
parfum. Het meisje ging staan, zodat
hij zich niet zo hóefde te bukken. Het
leek wel of ze haar lichaam tegen
het zijne drukte en, lieve hemel, of
haar mond zijn lippen zocht.
Het volgende, ogenblik stonden ze
in een innige omhelzing.
Hugh trok ongeduldig het vel pa
pier uit zijn schrijfmachine en keek
humeurig de kleine, spaarzaam ge
meubileerde kamer rond. die liij in-
Chelsea had gehuurd.
„Lukt het niet, lieverd?" Cynthia
keek op van het manuscript, dat ze
zat te corrigeren.
„We zouden dit ding moeten be
korten inplaats van uitspinnen," zei
Hugh. „De dialoog is hier en daar
gewoon banaaL"
„Een beetje alledaags zijn bepaal
de stuiken wel." gaf ze toe. „Als er;
tienduizend -woorden bij moeten,
kunnen We beter nog wat gebeurte
nissen bedenken."
