GEEN FOOI MAAR LOON! Hef d rama van Cajamarca Oókalaan Liberace mm ONDERGANG VAN HET RIJK DER INCA'S BROOD-JE Climax in slaking bij Billiton Mij. Sandiuich is J acques Gans voor belediging van gezag gedagvaard Prof. Kraemer is zeventig jaar Rook met verstand rook met smaak, rook sigaren! 'SPROETJE SPARKS door FRANK GODWI VONTUREN VAN KAPITEIN "r*:Speelse Speurtocht Donderdag 24 april 1958 GEEN bedieningsgeld lHadi i0«n! L>ii wa.s <lc j-u/c, die de hue. Wagenervoorzit iet van de Nederlandse Ootid van Horecapersoneel itanbicl op het jubileumcongres van zijn organisatie. En het bleef geen leuze, in zoverre de vergadering er zich door middel van een resolutie achter stelde, Dc organisatie zal er dus naar streven, de vijftien of tien procent, die nu wegen* bediening bi) de rekening wordt opgeteld, normaal in het door de klant verschuldigde bedrag te incorporeren. Met andere woorden: een prijsverhoging van tien o{ vijftien procent maar af- schaffing"van dc officieel vastgelegde tooi. De heer Wagener heeft de zaak bekeken \an de kam van het Horeca- personeel. Uiteraard, want al« voorzitter van de organisatie komt hij voor de belangen van dc leden op. Zijn redenering is als volgt: op het ogenblik ondervindt veel bedienend personeel de gevolgen van de seizoen verschillen. Men verdient goed als het druk is, eh men gaat met weinig naar huis m de slappe tijd. Het verdient de voorkeur, het loon te normaliseren zodat- dé mensen in de drukke! tijd een veer laten, tnaar in het minder gunstige seizoen van nadeel verschoond blijven. De aldus verkregen grotere onaf hankelijkheid zal ook cle kwestie van. de werktijden tot een minder gevoelig punt'maken. Het is alles zeer redelijk-; en als een; vakorganisatie in Nederland Wat redelijks beproeft, waarom zou ze dan niet slagen? Nu is het echter zeer waarschijnlijk, dat horeca-Bezoekers de zaak iets kritischer bekijken. dac de voorzitter van'de organisatie het Heeft gedaan. Deze zegt: het bedie- ningsgeld (ïnplaats dus. van de willekeurige fooi) was een goede vooruit gang, maar vaste lonen zijn nog altijd beter. De vraag kan echter worden gesteld óf de vervanging van de fooi door de bedieningstoeslag wel zo volledig is als het wordt gesteld. Anders gezegdis de (willekeurige) fooi afgeschaft door de invoering van de bedieningstoeslag? HET stond niet met zoveel woorden ju. de verslagen van-het congres, maar er mag toch wel worden verondersteld, dat bet hoofdbestuur van de Bond van Horecapersoneel .in rijn streven naar het ver- krijgen van een verzekerde positie voor zijn leden ook terdege uitgaat van. de opvatting, dat een fooi een beschamend ding is; een aan tasting van de.persoonlijkheid en een ondermijning van de rechtszekerheid van degene, 'die ze aanneemt. Zo. gezien had de. invoering van de hedie- ningatoeslag.niet enkel een materieel maar ook een ideëel'doel. Is dit laatste echter Inde kring van het personeel overal verstaan? En hier komt dan de benadering van de kant van het publiek, de Binnen- en buitenlandse bezoekers van de horeca-bedrijven. Men zou onder een aantal van hen eens een enquête moeten uitschrijven met als vragen: a) Hoe vaak is het u overkomen, dat bet Nederlandse Horecapersoneel geld, dat u boven de' rekening plüs toeslag betaalde, teruggaf met'de mededeling, dat men geen fooien aannam? b) Hoe vaak is het u over komen, dat bedienend personeel blijk gaf, boven de rekening plus toeslag nog iets te verwachten? De antwoorden zullen, vrezen wij, geen gunstig beeld geven. Onze ervaring is althans, dat de fooi in de oude zin weliswaar officieel is afgeschaft, maar onofficieel nog springlevend is. Dit is geen kwestie \an afspraken langs organisatorische weg, dit is een zaak van mentaliteit, fc'n daarom hebben wij zo'n bang vermoeden, dat het hoofdbestuur van de Bond van Horecapersoneel een beetje op de dingen vooruitloopt. Een vast loon zonder fooien, officiële of niet officiële, zou een waardevol ding zijn, maar dan is het ook nodig dat de belanghebbenden zich daar metter daad achter stellen door de extraatjes manmoedig van de hand te wijzen, •wanneer ze worden aangeboden. DIT is helemaal niet zo'n sefmge zaak. Het is met de willekeurige fooien zonder twijfel er wel beter op geworden in de hotels, restaurants en cafe's, in 20verre het thans om veel kleinere be dragen gaat dan voorheen. En misschien zijn de bondsbestuurders geneigd tegen de mensen te zeggen: ge zijl niet verplicht, fooien te geven,! en ge doet beter het na te laten. Het zou we! wat zijn, als dat .gebeurde; maar oneindig veel beter was het nog voor het zelfrespect van het personeel en de achting, waarop het aanspraak kan maken, wanneer dit unaniem weigerde, fooien.in ontvangst te nemen. De toestanden,die op dit gebied in Nederland heersen, ook in heel an-! dere bedrijfstakken, zijn niet zo gunstig. Ons land zou aanmerkelijk aan-1 txekkeJijker zijn, voor de eigen inwoners maar vooral ook voor de.buiten- landers, wanneer inderdaad iedereen wasi doordrongen van het feit, dat om] allerlei redeneu officiële of niet-officiële fooien uit den booze zijn. Geen bedieningsgeld, maar loon! Inderdaad, maar dan ook consequent door gevoerd. En op dit punt zal de strijd waarschijnlijk heel wat meer naar binnen dan naar buiten moeten zijn gericht. Paramaribo De staking bij d« Billilonmaatschappij, die ont staan is wegens de weigering der directie, in te gaan op de loon eisen van de arbeiders, heeft woensdag een climax bereikt door dat ook de pompwachters en de elektriciens het werk hebben neer gelegd. De maatschappij heeft dé voor stellen van de bemïddelingsraad, die inhielden dat de maatschappij' de arbeiders één week loon zou uitbe talen. afgewezen. Met dit voorstel zou een bedrag gemoeid zijn van 42.000 Surinaamse guldens. Het voorstel van. de Billiton regelde een uitkering van tien 'gulden Surinaams aan elke werknemer, hetgeen in to taal zou neerkomen op een bedrag van Sf 13.000. (Advertentie LM.) iV Cajamarca, de stad waar op-dat ogenblik de Incakoning A tahuall- pa rich bevond, zou de Incazon on dergaan om nooit meer. boven de horizon te verschijnen. Omgeven door een strijdmacht uan meer dan 20.000 man heeji deze heerser be slist geen ogenblik onzekerheid o] angsi gekend Weinig ral hy ver moed hebben, dat de krijgslist van de Span jaarden hem rijn rry- heid zou ontnemen en 'ater zelfs het leven. Francisco Pizarro be- gon zijn opmars van uit de nederzetting San Miguel de Piura. Uy/tien dagmarsen scheidden hem 1 van de man die op dit moment het' rijk beheerstevijftien uitputtende i dagen, nol vermoeienissen en geva- rendoor een ïond dat nog nooit 'door blanken-was betreden. Voort- durend werden zjj bespied. Eindelek werd de stad bereikt, doch het was geen van pracht en praat pronkende stad uoï; leven en vertier. De plaats u?as geheel verlaten, debevolking geëvacueerd, de koning met stfn strijdkracht enkele kilometers ver derop in legerkamp. De Spanjaarden vermoedden een valstrik en waren tot het uiterste ge spannen. Waarom had.de Inca niet eerder toegeslagen, waaromhad hij hen tot hier laten komen zonder hun noemenswaardige moeilijkheden in de weg te leggen? Zelfs in 't dal voor de stad had men hen kunnen vernietigen als insecten en toch had men niets gedaan en waren, zü in de stad aangekomen: Een ware onheils stemming maakte zich van de Span jaarden meester, Pizarro die dit maar al te goed- begreep, besefte dat hü handelend moest optreden. De zelfde dag nog werd een gezant met vijftien ruiters naar de koning ge stuurd om audiëntie voor Pizarro te vragen. Deze afgezant was niemand anders dan Hernando de Soto. de la tere ontdekker van de Missïsippi. Moedig reed hjj het vijandige kamp binnen en werd. toegelaten tot de ko ning, die na een aanvankelijke af wijzing zijn toestemming gaf tot een onderhoud en beloofde de volgende dag naar de stad te zullen komen om Francisco Pizarro te ontmoeten. Het gehele dal voor de stad werd gevuld door de legerscharen van de koning, terwijl deze, gezeten op een gouden troon en omringd door zijn getrouwen, op de stad toekwam. Vooraan liepen Indianen die de rou te vrijmaakten van iedere onrein heid; steentjes en 2elfs strootjes wer den verwijderd. Koren en dansers gingen aan de troon vooraf en te vens nog de edelen, zonder uitzon dering getooid met de mooiste uni formen. die schitterden van het blad goud en zilver. Het leger sloeg zijn tenten op voor de stad en langzaam kwam de hofstoet van drieduizend man de stad binnen: vier uur had men over een afstand van vijf kilo meter gedaan. gevecr 2000 man uit het gevolg van de koning gedood, terwijl dc rest] overhaast de vlucht moest nemen. Volgens bevel van Pizarro werd de koning gespaard. Hij viel in handen van de Spanjaaidcn. Eigentijdse tekeningen van gevech ten tussen Spaanse troepen cn be volking. De Spanjaarden hadden inmiddels niet stil gezeten en de meest strate gische punten bezet om het grote plein waar Pizarro strenge bevelen had uitgedeeld en van ieder een vol ledige inzet eiste... Bij de aankomst op het grote plein werd koning Atahuallpa begroet door padre Vincente de Valverde met de aanmaning, dat- hij zich zou moeten bekeren tot het christendom en zich onderwerpen aan hun Keizer Karei V. Atahuallpa antwoordde hierop, dat de blanken slechts gekomen waren om te moorden en te plunderen, dat er geen koning boven hem stond en dat hij in zijn eigen god geloofde. De aangeboden Bijbel bladerde hij kennelijk teleurgesteld door en gooi- de deze verveeld van zich af op de grond. Nooit kon deze man vermoeden, dat een boek in ogen van anderen heilig zou zijn. Voor de Spanjaarden was het gebaar een motief om te kunnen aanvallen. Het was het sein voor hen die zóchten naar een reden waar ze zich achter zouden kunnen verschuilen: ze gingen immers om het christendom te brengendes noods te vuur en te zwaard. Een trompetsignaal weerklonk, ih de welhaast tastbare stilte die over het dal en de stad gekomen was, een sig naal dat over vele levens zou beslis sen. en een aanvangssein van een bloedig hoofdstuk.' Van alle zijden viel men op de vol komen verraste menigte aan en ve len waren reeds gedood voor zij eigenlijk beseften wat er ging gebeu ren. In een half uur tijds werden on- IATA bepaalt: MONTREAL. Een speciale com missie van de Internationale Ver eniging voor Luchtvervoer „IATA", heeft een internationaal programma, bestaande uit zes punten, bekend gemaakt voor de verkoop van eenr voudige, koude en goedkope sand wiches aan boord van passagiers vliegtuigen. De IATA-standaardsandwich. moet aan de volgende eisen voldoen:. 1. Hij moet koud geserveerd worden: 2; De sandwich is open of gesloten. 3- Het hoofdbestanddeel van de sandwich bestaat uit brood. 4. Hij mag niet gegarneerd zijn.-5. Bet moet een onafhankelijk gerecht zijn. 6. Hij moet goedkoop zijn. Vooral de laatste bepaling maakt al te overvloedige vulling van de sandwich onmogelijk. Kaviaar, oesters en kreeft bijv. zullen er in het vervolg niet meer bij rijn want dat is allemaal te. duur. AMSTERDAM.' De kroniek schrijver Jacques Gans is door de officier van justitie by de arrondis sementsrechtbank ie Amsterdam ge dagvaard wegens „het zich in het openbaar bij geschrift^opzettelijk in beledigende vorm uitlaten over het openbaar gezag", Jacques Gans schrijft geregeld kro nieken in „De Telegraaf" en in „Het Nieuws van de Dag". De uitlatingen waarover de dagvaarding handelt hebben betrekking op het proces van majoor K. DEN HAAG Op zaterdag 17 mei hoopt prof, dr. H. Kraemer de leeftijd van 70 japr te.bereiken. Ten einde dit feest te vieren hebben het Nederlandse Bijbelgenootschap en de 'Raad voor de Zending der N.H. Kerk besloten een receptie te organiseren in het Zendingshuis in Oegstgeest op vrijdag 16 mei van 16.15-16 uur. (Aduertentie IJMJ, v het Londense Palladium heb ik gisteravond Liberace gehoord en wat ingrijpender is ook gezien. U kent hem umarschyinlijfc bij re putatie. Hij is een door de Ameri kaanse teleuisie geworpen ster, die onlangs in Lixs Vegas twee ton tou cheerde voor een week pianospelen, babbelen, zingen, dansen en glim lachen. Uit gijn in het Palladium ver spreide levensbeschrijving, deze vol zin; „En als u, in het een of andere Amerikaanse home een lik lippen stift op het televisiescherm ziet, kunt u er zeker van zijn dat het program ma van Liberace net afgelopen is.'' Waarschijnlijk hebt u nu al gegeten en gedronken. Ik ook maar mijn nieuwsgierig heid won het toch. ÏVant deze Libe race is misschien wel de meest af gekraakte ster van het ogenblik. Enerzijds heeft hjjeen heel kantoor aan het werk om zijn fanmail te be antwoorden, maar anderzijds is er geen redelijke krant in Amerika of daarbuiten, die ooit één goed woord voor hem over heeft gehad„Hls mu sical performance", schreef een New Yorks criticus, „is a stinkerDeze Telle toon is illustratie/ voor de he vige irritatie die Liberace practisch overal bij het krantenvolk opwekt. Gevraagd naar zijn mening over de zoveelste vernietigende critiek, gaf hij dit klassiek geworden antwoord: J cried all the way to the bank". Zijn optreden in het Palladium blijkt een leerzame ervaring. Het. toneel stelt voor: een romantisch vertrek vol bloemstukken, dat uitziet op een eleetrisch verlichte sterrenhemel, HU verschijnt in een rok, die is gemaakt van een zwarte stof waardoor zilver- draadjes zijn geweven, zodat hij schittert als een kerstboom en zendt de zaal- de aanhankelijke glimlach, die niet meer van zijn vlezig mooie- jóngens-gezicht zal wijken. Onmiddellijfc begint hij te praten over de pers die hem, in AustraHé'{ weer eens. heeft verweten, dat hij altyd, te pas en te onpaszalft over zijn moeder. Is dat nu zo erg? Hy houdt van mamEr gaat een golf van verrukking door de zaal, waarin gro tendeels dames van middelbare leef tijd zitten die op het gebied van kinderliefde illusies, hebben verlo ren. Maar hier staat een glinsterende droomzoon, die bp zijn zes en der tigste openlijk verklaart dat mam mie nog altijd alles voor hem. is. IWet de dames smeedt Liberace in de tijd van een uur een band voor het levenZij kunnen straks, als ze thuis komen, onbelemmerd van hem dromen, want hij is ongetrouwd ge bleven, omdat hij al jaren vergeefs zoekt naar „een meisje zoals mam." Is dat nietSontroerend? Als hij een poosje gebabbeld heeft, de zalf afwisselend met slimme grap jes tvaarin hij zichzelf een beetje in het o'tje neemt, zet hij zich aan de plano en speelt Gershwin met_ de accurate virtuositeit van een feillo ze autopiano. Hij zingt week en on persoonlijk en hy tapdavce't als een ijverig amateur. Wanneer hy daar mee transpirerend bezig is, zendt hij de dames zijn smile en roept:',Jk doe 't slecht, maar ik heb tenminste lef". Men kreunt vertederd, want 'hy is i zo'n lieve, hartelijke jongen hele maal geen opschepper. i „Ik vind u allemaal zo aardig, hier -in Londen", zegt hij, uit zijn tcarm- ste registers. „Mijn hele leven heb ik er naar verlangd om in Het Pal ladium. te mogen optreden. En nu is mijn hartewens vervuld. Ik was eerst erg bangAf aar och, wat is u lie/. Ik wou dat ik. u overal mee kon ne mén V'i Zo doet hy het en 't gaat er in als koek. Enorm stuw woekert hij met zijn beperkte .talenten en hij ge bruikt de vernietigende critieken doelbewust als een middel om de in timiteit tussen hem en de dames te verinnigen. Als hij, met-speude zelf spot, gewaagd van „alle rare dingen die ze over me zeggen" (U niet, da mes,, maar de vijandige „ze" waar u ook zo'n hekel aan hebtapplau disseert de zaal ?net de emotionali teit van een politieke meeting. JVeen, tegen Liberace is geen kruid gewassen. Hy komt in het auditori um om de dames zijn nieuwe pink ring te laten zien. Ze mogen de stof voelen van zijn rok. Ze mogen, aan hem komen. Kortom, hijt doet cy nisch en met de handigheid van een uitgekookte showman ongeveer alles wat de goede smaak verbiedt eri redt het daarmee overtuigend. Want Londen vindt hem ronduit KRONKEL DAGELIJKS FEUILLETON DOOR ANN BRIDGE Ach nee ...wat k ah die. EEN OUDE ZWERVER SCHELEN.. MAAR IK ZAL ££H5 VRAGEM WAT HARVEY BARTON É.R J PRACHTIG, 5 PROETJL OA IE ZL AAM DL POLITIE. LATEN ZIEN? 20HDLR DAT Hl} HET WEET HEEFT 5PR0ETJE DE VINGERAFDRUKKEN WOR ZICH YAH EFft BERUCHTE 5CHURK...EEH MEESTER Iff HET VER noMMEfl.EEh MAfl Did „HAMLET'' HELE KIJK PATTY HOL VIND JL HET JE BENT EEN ECHTE DETECTIVE- 3290. Rob blijft nog verscheidene dagen de gast van mrs. Robinson, die nu opeens van al haar financiële zorgen is bevrijd want het Lutomum- erts dat Rob cn Hank hebben gevonden, is haar eigendom en' het vertegenwoordigt een zeer hoge waarde. Wanneer de dag komt. waarop de ..Nep tune" naar Tulip-rock vertrekt om de netten te gaan halen, overhandigt mrs. Robinson Rob dunne enveloppe. „Ik weet eigenlijk' niet goed hoe ik u moet bedanken voor uw hulp, kapitein," zegt zij, „maar misschien wilt u deze enveloppe aan nemen. Alleen móet u mij beloven de "brief pas open te maken, wanneer wij definitief zijn ver trokken." Die avond kijkt Bob de „Neptune" na. wanneer deze in het licht van de ondergaande zon zee kiest. Vaarwel, „Neptune", behouden vaart en goede wacht! Ja en.nu eens kijken, wat er toch wel in die geheimzinnige enveloppe zit... EINDE (Morgen begint deel XLVI van „Kapitein Rob"!) „Precies. U veronderstelt toch niet, dat de Franse Administratie ze er naartoe haalt? Ze komen uit eigen vrije wil en vormen een groot pro bleem. Het eeuwige probleem van de aantrekkingskracht van de stads lichten en de mogelijkheid vlugger geld te verdienen dan door middel van het lange, monotone arbeidspro ces op het land. Wat stelt u zich voor dat de Fransen hadden moeten doen?" „Wel, ze hadden ze. in behoorlijke huizen kunnen stoppen," zei de jon geman, die nogal verwonderd keek. „Hadden ze? Zouden zc? En voor een huur die ze konden opbrengen? En zou dit de stroom naar de grote steden kunnen opvangen? Zouden er niet nog meer komen en nog meer? Wat gebeurde er toen de nieuwe Medina voor de Arabische arbeiders in Casablanca was gebouwd?" „Ik weet het niet." „Nee,dat dacht ik al. En hebt u de nieuwe bidon villes-"am é- 1 i o r e e s gezien, dc verbeterde benzineblïksteden die de Fransen aangelegd hebben op open plekken buiten Casablanca, met .waterleidin gen en afvoerbuizen, waar de Ara bieren zo in konden trekken als ze bleven toestromen en hun afgrijse lijke hutten van benzineblikken op richtten. Nee, de piloot had ze niet gezien. „Dat dacht ik ook al weer. Het komt me voor dat' u niet erg veel gezien hebt van wat de Fransen hier gedaan hebben. Maai- hoe dan ook. die nieuwe terreinen vertegen woordigen een goedbedoelde po ging tot het oplossen van een bfina onoplosbaar probleem. Kritiek, wil ze van waarde of zelfs maar toelaat baar zijn moet gebaseerd zijn op feiten, vindt u niet?" zei St. John stijfjes. Julia wierp een verstolen blik op Steve om te zien hoe hfj hét op vatte. Zoals ze reeds vreesde was ae berisping in een te elegante verpak king opgediend om werkelijk tot zijn hersenen door te dringen; Steve voelde ergens wel dat hij er van langs had gekregen en zei een beet je geïrriteerd „Nu ja, ieder voelt de dingen op zijn manier. Ik ben nu eenmaal tegen kolonialisme." „Ondanks wat u met uw eigen ogen 2iet?" „Feiten veranderen niets aan je ge voel", zei de Amerikaan koppig. „Hoe dan ook, ik vertel aan iedere Arabier die het horen wil dat ze volgens mijn mening beter af zouden zijn zonder de Fransen." „U vindt dus dat een gevoel het zelfde is als een mening?" zei St. John, op een korzelige, wanhopige toon. Julia voelde dat. het tijd werd om tussenbeide te komen. Die arme Ste ve was hopeloos in zijn krasse onwe tendheid en zijn weigering om de feiten onder ogen te zien, maar om minder geletterde Amerikanen iets van de Oude Wereld te leren was blijkbaar even ondoenlijk als de At lantische Oceaan leegscheppen met een theelepeltje en in ieder geval waren ze in zijn wagen gekomen, Ze wierp een blik op haar horloge. „Is er nog iets anders te zien in de buurt?" vroeg ze. „Meneer Keiler, hoe ver zijn we nog af van Meknes; zei u niet dat daar een mooie poort was?" Keiler zei dat die er was. St. John, die de wenk vlug genoeg opving, ver kondigde dat Moulay Idriss de heili ge stad van Marokko maar een paar kilometer verderop lag zouden ze die niet beter kuraien gaan bezichti gen? Toen ze weer instapten merkte Julia een andere auto op die op de zanderige open ruimte, buiten het museum stond te wachten; een Ara bische chauffeur hing over het stuur cn Abdul, haar opdringerige .gids van de vorige dag, leunde tegen het portier. De wrat pp zijn knappe neus maakte vergissen uitgesloten. Hij keek met enige interesse naar haar en haar twee metgezellen en zei iets tegen de chauffeur. „Kijk, daar is Abdul" zei ze tegen St. John. „Waar? O ja. Het is een vervelende kerel", zei de oude Engelsman. Hij scheen nogal geschrokken. De weg naar Moulay Idrisa wond .zich rond de contouren van De Dje- bel Zerehoune tussen dezelfde enor me olijfbomen, afgezet met nog meer heggen van woeste agavenplanten; van boven zilvergroen, van onder zil verblauw wat een landschap, dacht Julia bij zichzelf, terwijl St. John vanaf zijn zitplaats achterm vertelde dat Moulay Idriss een van de meest zuivere Islamietische jste- den was die er nog bestonden, daar het met 't oog op zijn grote heiligheid niet toestond dat er zich Europeanen of Joden vestigden. Vanaf de weg hadden ze een uitzicht op de twee heuveltoppen, overdekt met de ^vit te, platte kubussen der Arabische huizen, met het groene tegeldak van een moskee verder naar links. Met een auto komt men niet ver m Moulay Idriss, omdat de straten^ er niet meer dan steegjes zijn en oo- vendien veel te steil om er te rij den, ja, steiler zelfs dan die in. Fez; maar het gezelschap maakte een kor te wandeling door het bekoorlijke, heilige stadje. Verschillende malen kwamen ze. uit op terraspaden van nauwelijks enkele voeten breed, die .zich buiten om de stad heen wonden en uitzicht boden op dc heuvelhellin gen in de omtrek en op de vallei be neden, een glinsterende zee van olijfbomen wiegend in-de bries 5t* John herhaalde dat de olijven groter en dikker waren dan ergens anders ter wereld. Arabieren boden voort durend hun diensten aan als gids en werden evenvoortdurend met een paar hoffelijke woorden door de En gelsman afgescheept. Maar toen net gezelschap weer afdaalde naar de auto pakte één haar vast bij de arm en zei in het Frans „Kom zien de Berberoliemakerij! „O ja, laten we die gaan zien zei Julia. „Het kon wel eens interessant zijn." Voor Julia was het dit ten minste. De Arabier voerde hen door een donkere, afdalende gang naar een onder de grond gelegen kamer waar bij het licht van een olielamp een geblinddoekte muilezel in een cirkel rondliep waardoor een groot stenen wiel in beweging werd gebracht a« met zijn rand door een gemetsein kanaaltje liep vol zwarte olijven; tij dens dit proces werden de olyven tot pulp gemaakt, terwijl een drie tal mannén met lange schoppen zo nu en dan achter de ezel sprongen om de zwarte, sterkriekende, Olieachtige massa in het spoor van het wiel te duwen. (wordt vervolgd)

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1958 | | pagina 1