GEEN FOOI MAAR LOON!
Hef d
rama van Cajamarca
Oókalaan
Liberace
mm
ONDERGANG VAN HET RIJK DER INCA'S
BROOD-JE
Climax in slaking
bij Billiton Mij.
Sandiuich is
J acques Gans voor
belediging van
gezag gedagvaard
Prof. Kraemer is
zeventig jaar
Rook met verstand
rook met smaak,
rook sigaren!
'SPROETJE SPARKS
door FRANK GODWI
VONTUREN
VAN
KAPITEIN
"r*:Speelse Speurtocht
Donderdag 24 april 1958
GEEN bedieningsgeld lHadi i0«n! L>ii wa.s <lc j-u/c, die de hue.
Wagenervoorzit iet van de Nederlandse Ootid van Horecapersoneel
itanbicl op het jubileumcongres van zijn organisatie. En het bleef
geen leuze, in zoverre de vergadering er zich door middel van een
resolutie achter stelde, Dc organisatie zal er dus naar streven, de vijftien
of tien procent, die nu wegen* bediening bi) de rekening wordt opgeteld,
normaal in het door de klant verschuldigde bedrag te incorporeren. Met
andere woorden: een prijsverhoging van tien o{ vijftien procent maar af-
schaffing"van dc officieel vastgelegde tooi.
De heer Wagener heeft de zaak bekeken \an de kam van het Horeca-
personeel. Uiteraard, want al« voorzitter van de organisatie komt hij voor
de belangen van dc leden op. Zijn redenering is als volgt: op het ogenblik
ondervindt veel bedienend personeel de gevolgen van de seizoen verschillen.
Men verdient goed als het druk is, eh men gaat met weinig naar huis
m de slappe tijd. Het verdient de voorkeur, het loon te normaliseren zodat-
dé mensen in de drukke! tijd een veer laten, tnaar in het minder gunstige
seizoen van nadeel verschoond blijven. De aldus verkregen grotere onaf
hankelijkheid zal ook cle kwestie van. de werktijden tot een minder
gevoelig punt'maken.
Het is alles zeer redelijk-; en als een; vakorganisatie in Nederland Wat
redelijks beproeft, waarom zou ze dan niet slagen? Nu is het echter zeer
waarschijnlijk, dat horeca-Bezoekers de zaak iets kritischer bekijken. dac
de voorzitter van'de organisatie het Heeft gedaan. Deze zegt: het bedie-
ningsgeld (ïnplaats dus. van de willekeurige fooi) was een goede vooruit
gang, maar vaste lonen zijn nog altijd beter. De vraag kan echter worden
gesteld óf de vervanging van de fooi door de bedieningstoeslag wel zo
volledig is als het wordt gesteld. Anders gezegdis de (willekeurige) fooi
afgeschaft door de invoering van de bedieningstoeslag?
HET stond niet met zoveel woorden ju. de verslagen van-het congres,
maar er mag toch wel worden verondersteld, dat bet hoofdbestuur
van de Bond van Horecapersoneel .in rijn streven naar het ver-
krijgen van een verzekerde positie voor zijn leden ook terdege
uitgaat van. de opvatting, dat een fooi een beschamend ding is; een aan
tasting van de.persoonlijkheid en een ondermijning van de rechtszekerheid
van degene, 'die ze aanneemt. Zo. gezien had de. invoering van de hedie-
ningatoeslag.niet enkel een materieel maar ook een ideëel'doel. Is dit
laatste echter Inde kring van het personeel overal verstaan?
En hier komt dan de benadering van de kant van het publiek, de
Binnen- en buitenlandse bezoekers van de horeca-bedrijven. Men zou onder
een aantal van hen eens een enquête moeten uitschrijven met als vragen:
a) Hoe vaak is het u overkomen, dat bet Nederlandse Horecapersoneel
geld, dat u boven de' rekening plüs toeslag betaalde, teruggaf met'de
mededeling, dat men geen fooien aannam? b) Hoe vaak is het u over
komen, dat bedienend personeel blijk gaf, boven de rekening plus toeslag
nog iets te verwachten?
De antwoorden zullen, vrezen wij, geen gunstig beeld geven. Onze
ervaring is althans, dat de fooi in de oude zin weliswaar officieel is
afgeschaft, maar onofficieel nog springlevend is. Dit is geen kwestie \an
afspraken langs organisatorische weg, dit is een zaak van mentaliteit, fc'n
daarom hebben wij zo'n bang vermoeden, dat het hoofdbestuur van de
Bond van Horecapersoneel een beetje op de dingen vooruitloopt. Een
vast loon zonder fooien, officiële of niet officiële, zou een waardevol ding
zijn, maar dan is het ook nodig dat de belanghebbenden zich daar metter
daad achter stellen door de extraatjes manmoedig van de hand te wijzen,
•wanneer ze worden aangeboden.
DIT is helemaal niet zo'n sefmge zaak. Het is met de willekeurige
fooien zonder twijfel er wel beter op geworden in de hotels,
restaurants en cafe's, in 20verre het thans om veel kleinere be
dragen gaat dan voorheen. En misschien zijn de bondsbestuurders
geneigd tegen de mensen te zeggen: ge zijl niet verplicht, fooien te geven,!
en ge doet beter het na te laten. Het zou we! wat zijn, als dat .gebeurde;
maar oneindig veel beter was het nog voor het zelfrespect van het personeel
en de achting, waarop het aanspraak kan maken, wanneer dit unaniem
weigerde, fooien.in ontvangst te nemen.
De toestanden,die op dit gebied in Nederland heersen, ook in heel an-!
dere bedrijfstakken, zijn niet zo gunstig. Ons land zou aanmerkelijk aan-1
txekkeJijker zijn, voor de eigen inwoners maar vooral ook voor de.buiten-
landers, wanneer inderdaad iedereen wasi doordrongen van het feit, dat om]
allerlei redeneu officiële of niet-officiële fooien uit den booze zijn. Geen
bedieningsgeld, maar loon! Inderdaad, maar dan ook consequent door
gevoerd. En op dit punt zal de strijd waarschijnlijk heel wat meer naar
binnen dan naar buiten moeten zijn gericht.
Paramaribo De staking bij
d« Billilonmaatschappij, die ont
staan is wegens de weigering der
directie, in te gaan op de loon
eisen van de arbeiders, heeft
woensdag een climax bereikt door
dat ook de pompwachters en de
elektriciens het werk hebben neer
gelegd.
De maatschappij heeft dé voor
stellen van de bemïddelingsraad, die
inhielden dat de maatschappij' de
arbeiders één week loon zou uitbe
talen. afgewezen. Met dit voorstel
zou een bedrag gemoeid zijn van
42.000 Surinaamse guldens. Het
voorstel van. de Billiton regelde een
uitkering van tien 'gulden Surinaams
aan elke werknemer, hetgeen in to
taal zou neerkomen op een bedrag
van Sf 13.000.
(Advertentie LM.)
iV Cajamarca, de stad waar op-dat
ogenblik de Incakoning A tahuall-
pa rich bevond, zou de Incazon on
dergaan om nooit meer. boven de
horizon te verschijnen. Omgeven
door een strijdmacht uan meer dan
20.000 man heeji deze heerser be
slist geen ogenblik onzekerheid o]
angsi gekend Weinig ral hy ver
moed hebben, dat de
krijgslist van de Span
jaarden hem rijn rry-
heid zou ontnemen en
'ater zelfs het leven.
Francisco Pizarro be-
gon zijn opmars van
uit de nederzetting
San Miguel de Piura.
Uy/tien dagmarsen scheidden hem
1 van de man die op dit moment het'
rijk beheerstevijftien uitputtende
i dagen, nol vermoeienissen en geva-
rendoor een ïond dat nog nooit
'door blanken-was betreden. Voort-
durend werden zjj bespied. Eindelek
werd de stad bereikt, doch het was
geen van pracht en praat pronkende
stad uoï; leven en vertier. De plaats
u?as geheel verlaten, debevolking
geëvacueerd, de koning met stfn
strijdkracht enkele kilometers ver
derop in legerkamp.
De Spanjaarden vermoedden een
valstrik en waren tot het uiterste ge
spannen. Waarom had.de Inca niet
eerder toegeslagen, waaromhad hij
hen tot hier laten komen zonder
hun noemenswaardige moeilijkheden
in de weg te leggen? Zelfs in 't dal
voor de stad had men hen kunnen
vernietigen als insecten en toch had
men niets gedaan en waren, zü in de
stad aangekomen: Een ware onheils
stemming maakte zich van de Span
jaarden meester, Pizarro die dit
maar al te goed- begreep, besefte dat
hü handelend moest optreden. De
zelfde dag nog werd een gezant met
vijftien ruiters naar de koning ge
stuurd om audiëntie voor Pizarro te
vragen. Deze afgezant was niemand
anders dan Hernando de Soto. de la
tere ontdekker van de Missïsippi.
Moedig reed hjj het vijandige kamp
binnen en werd. toegelaten tot de ko
ning, die na een aanvankelijke af
wijzing zijn toestemming gaf tot een
onderhoud en beloofde de volgende
dag naar de stad te zullen komen
om Francisco Pizarro te ontmoeten.
Het gehele dal voor de stad werd
gevuld door de legerscharen van de
koning, terwijl deze, gezeten op een
gouden troon en omringd door zijn
getrouwen, op de stad toekwam.
Vooraan liepen Indianen die de rou
te vrijmaakten van iedere onrein
heid; steentjes en 2elfs strootjes wer
den verwijderd. Koren en dansers
gingen aan de troon vooraf en te
vens nog de edelen, zonder uitzon
dering getooid met de mooiste uni
formen. die schitterden van het blad
goud en zilver. Het leger sloeg zijn
tenten op voor de stad en langzaam
kwam de hofstoet van drieduizend
man de stad binnen: vier uur had
men over een afstand van vijf kilo
meter gedaan.
gevecr 2000 man uit het gevolg van
de koning gedood, terwijl dc rest]
overhaast de vlucht moest nemen.
Volgens bevel van Pizarro werd de
koning gespaard. Hij viel in handen
van de Spanjaaidcn.
Eigentijdse tekeningen van gevech
ten tussen Spaanse troepen cn be
volking.
De Spanjaarden hadden inmiddels
niet stil gezeten en de meest strate
gische punten bezet om het grote
plein waar Pizarro strenge bevelen
had uitgedeeld en van ieder een vol
ledige inzet eiste...
Bij de aankomst op het grote plein
werd koning Atahuallpa begroet door
padre Vincente de Valverde met de
aanmaning, dat- hij zich zou moeten
bekeren tot het christendom en zich
onderwerpen aan hun Keizer Karei
V.
Atahuallpa antwoordde hierop, dat
de blanken slechts gekomen waren
om te moorden en te plunderen, dat
er geen koning boven hem stond en
dat hij in zijn eigen god geloofde.
De aangeboden Bijbel bladerde hij
kennelijk teleurgesteld door en gooi-
de deze verveeld van zich af op de
grond.
Nooit kon deze man vermoeden,
dat een boek in ogen van anderen
heilig zou zijn. Voor de Spanjaarden
was het gebaar een motief om te
kunnen aanvallen. Het was het sein
voor hen die zóchten naar een reden
waar ze zich achter zouden kunnen
verschuilen: ze gingen immers om
het christendom te brengendes
noods te vuur en te zwaard.
Een trompetsignaal weerklonk, ih de
welhaast tastbare stilte die over het
dal en de stad gekomen was, een sig
naal dat over vele levens zou beslis
sen. en een aanvangssein van een
bloedig hoofdstuk.'
Van alle zijden viel men op de vol
komen verraste menigte aan en ve
len waren reeds gedood voor zij
eigenlijk beseften wat er ging gebeu
ren. In een half uur tijds werden on-
IATA bepaalt:
MONTREAL. Een speciale com
missie van de Internationale Ver
eniging voor Luchtvervoer „IATA",
heeft een internationaal programma,
bestaande uit zes punten, bekend
gemaakt voor de verkoop van eenr
voudige, koude en goedkope sand
wiches aan boord van passagiers
vliegtuigen.
De IATA-standaardsandwich. moet
aan de volgende eisen voldoen:. 1.
Hij moet koud geserveerd worden:
2; De sandwich is open of gesloten.
3- Het hoofdbestanddeel van de
sandwich bestaat uit brood. 4. Hij
mag niet gegarneerd zijn.-5. Bet
moet een onafhankelijk gerecht
zijn. 6. Hij moet goedkoop zijn.
Vooral de laatste bepaling maakt
al te overvloedige vulling van de
sandwich onmogelijk. Kaviaar,
oesters en kreeft bijv. zullen er in
het vervolg niet meer bij rijn
want dat is allemaal te. duur.
AMSTERDAM.' De kroniek
schrijver Jacques Gans is door de
officier van justitie by de arrondis
sementsrechtbank ie Amsterdam ge
dagvaard wegens „het zich in het
openbaar bij geschrift^opzettelijk in
beledigende vorm uitlaten over het
openbaar gezag",
Jacques Gans schrijft geregeld kro
nieken in „De Telegraaf" en in „Het
Nieuws van de Dag". De uitlatingen
waarover de dagvaarding handelt
hebben betrekking op het proces van
majoor K.
DEN HAAG Op zaterdag 17
mei hoopt prof, dr. H. Kraemer de
leeftijd van 70 japr te.bereiken. Ten
einde dit feest te vieren hebben
het Nederlandse Bijbelgenootschap
en de 'Raad voor de Zending der
N.H. Kerk besloten een receptie te
organiseren in het Zendingshuis in
Oegstgeest op vrijdag 16 mei van
16.15-16 uur.
(Aduertentie IJMJ,
v het Londense Palladium heb ik
gisteravond Liberace gehoord en
wat ingrijpender is ook gezien.
U kent hem umarschyinlijfc bij re
putatie. Hij is een door de Ameri
kaanse teleuisie geworpen ster, die
onlangs in Lixs Vegas twee ton tou
cheerde voor een week pianospelen,
babbelen, zingen, dansen en glim
lachen. Uit gijn in het Palladium ver
spreide levensbeschrijving, deze vol
zin; „En als u, in het een of andere
Amerikaanse home een lik lippen
stift op het televisiescherm ziet, kunt
u er zeker van zijn dat het program
ma van Liberace net afgelopen is.''
Waarschijnlijk hebt u nu al gegeten
en gedronken.
Ik ook maar mijn nieuwsgierig
heid won het toch. ÏVant deze Libe
race is misschien wel de meest af
gekraakte ster van het ogenblik.
Enerzijds heeft hjjeen heel kantoor
aan het werk om zijn fanmail te be
antwoorden, maar anderzijds is er
geen redelijke krant in Amerika of
daarbuiten, die ooit één goed woord
voor hem over heeft gehad„Hls mu
sical performance", schreef een New
Yorks criticus, „is a stinkerDeze
Telle toon is illustratie/ voor de he
vige irritatie die Liberace practisch
overal bij het krantenvolk opwekt.
Gevraagd naar zijn mening over de
zoveelste vernietigende critiek, gaf
hij dit klassiek geworden antwoord:
J cried all the way to the bank".
Zijn optreden in het Palladium blijkt
een leerzame ervaring. Het. toneel
stelt voor: een romantisch vertrek
vol bloemstukken, dat uitziet op een
eleetrisch verlichte sterrenhemel, HU
verschijnt in een rok, die is gemaakt
van een zwarte stof waardoor zilver-
draadjes zijn geweven, zodat hij
schittert als een kerstboom en zendt
de zaal- de aanhankelijke glimlach,
die niet meer van zijn vlezig mooie-
jóngens-gezicht zal wijken.
Onmiddellijfc begint hij te praten
over de pers die hem, in AustraHé'{
weer eens. heeft verweten, dat hij
altyd, te pas en te onpaszalft over
zijn moeder. Is dat nu zo erg? Hy
houdt van mamEr gaat een golf van
verrukking door de zaal, waarin gro
tendeels dames van middelbare leef
tijd zitten die op het gebied van
kinderliefde illusies, hebben verlo
ren. Maar hier staat een glinsterende
droomzoon, die bp zijn zes en der
tigste openlijk verklaart dat mam
mie nog altijd alles voor hem. is.
IWet de dames smeedt Liberace in
de tijd van een uur een band voor
het levenZij kunnen straks, als ze
thuis komen, onbelemmerd van hem
dromen, want hij is ongetrouwd ge
bleven, omdat hij al jaren vergeefs
zoekt naar „een meisje zoals mam."
Is dat nietSontroerend?
Als hij een poosje gebabbeld heeft,
de zalf afwisselend met slimme grap
jes tvaarin hij zichzelf een beetje in
het o'tje neemt, zet hij zich aan de
plano en speelt Gershwin met_ de
accurate virtuositeit van een feillo
ze autopiano. Hij zingt week en on
persoonlijk en hy tapdavce't als een
ijverig amateur. Wanneer hy daar
mee transpirerend bezig is, zendt hij
de dames zijn smile en roept:',Jk doe
't slecht, maar ik heb tenminste lef".
Men kreunt vertederd, want 'hy is
i zo'n lieve, hartelijke jongen hele
maal geen opschepper.
i „Ik vind u allemaal zo aardig, hier
-in Londen", zegt hij, uit zijn tcarm-
ste registers. „Mijn hele leven heb
ik er naar verlangd om in Het Pal
ladium. te mogen optreden. En nu is
mijn hartewens vervuld. Ik was eerst
erg bangAf aar och, wat is u lie/.
Ik wou dat ik. u overal mee kon ne
mén V'i
Zo doet hy het en 't gaat er in als
koek. Enorm stuw woekert hij met
zijn beperkte .talenten en hij ge
bruikt de vernietigende critieken
doelbewust als een middel om de in
timiteit tussen hem en de dames te
verinnigen. Als hij, met-speude zelf
spot, gewaagd van „alle rare dingen
die ze over me zeggen" (U niet, da
mes,, maar de vijandige „ze" waar
u ook zo'n hekel aan hebtapplau
disseert de zaal ?net de emotionali
teit van een politieke meeting.
JVeen, tegen Liberace is geen kruid
gewassen. Hy komt in het auditori
um om de dames zijn nieuwe pink
ring te laten zien. Ze mogen de stof
voelen van zijn rok. Ze mogen, aan
hem komen. Kortom, hijt doet cy
nisch en met de handigheid van een
uitgekookte showman ongeveer alles
wat de goede smaak verbiedt eri redt
het daarmee overtuigend.
Want Londen vindt hem ronduit
KRONKEL
DAGELIJKS FEUILLETON DOOR ANN BRIDGE
Ach nee ...wat k ah die.
EEN OUDE ZWERVER SCHELEN..
MAAR IK ZAL ££H5 VRAGEM
WAT HARVEY BARTON É.R J
PRACHTIG, 5 PROETJL
OA IE ZL AAM
DL POLITIE.
LATEN ZIEN?
20HDLR DAT Hl} HET WEET HEEFT
5PR0ETJE DE VINGERAFDRUKKEN
WOR ZICH YAH EFft BERUCHTE
5CHURK...EEH MEESTER Iff HET VER
noMMEfl.EEh MAfl Did „HAMLET''
HELE
KIJK PATTY
HOL VIND
JL HET
JE BENT EEN ECHTE
DETECTIVE-
3290. Rob blijft nog verscheidene dagen de gast
van mrs. Robinson, die nu opeens van al haar
financiële zorgen is bevrijd want het Lutomum-
erts dat Rob cn Hank hebben gevonden, is haar
eigendom en' het vertegenwoordigt een zeer hoge
waarde. Wanneer de dag komt. waarop de ..Nep
tune" naar Tulip-rock vertrekt om de netten te
gaan halen, overhandigt mrs. Robinson Rob
dunne enveloppe. „Ik weet eigenlijk' niet goed hoe
ik u moet bedanken voor uw hulp, kapitein," zegt
zij, „maar misschien wilt u deze enveloppe aan
nemen. Alleen móet u mij beloven de "brief pas
open te maken, wanneer wij definitief zijn ver
trokken." Die avond kijkt Bob de „Neptune" na.
wanneer deze in het licht van de ondergaande
zon zee kiest. Vaarwel, „Neptune", behouden
vaart en goede wacht! Ja en.nu eens kijken, wat
er toch wel in die geheimzinnige enveloppe
zit...
EINDE
(Morgen begint deel XLVI van „Kapitein Rob"!)
„Precies. U veronderstelt toch niet,
dat de Franse Administratie ze er
naartoe haalt? Ze komen uit eigen
vrije wil en vormen een groot pro
bleem. Het eeuwige probleem van
de aantrekkingskracht van de stads
lichten en de mogelijkheid vlugger
geld te verdienen dan door middel
van het lange, monotone arbeidspro
ces op het land. Wat stelt u zich
voor dat de Fransen hadden moeten
doen?"
„Wel, ze hadden ze. in behoorlijke
huizen kunnen stoppen," zei de jon
geman, die nogal verwonderd keek.
„Hadden ze? Zouden zc? En voor
een huur die ze konden opbrengen?
En zou dit de stroom naar de grote
steden kunnen opvangen? Zouden er
niet nog meer komen en nog meer?
Wat gebeurde er toen de nieuwe
Medina voor de Arabische arbeiders
in Casablanca was gebouwd?"
„Ik weet het niet."
„Nee,dat dacht ik al. En hebt u
de nieuwe bidon villes-"am é-
1 i o r e e s gezien, dc verbeterde
benzineblïksteden die de Fransen
aangelegd hebben op open plekken
buiten Casablanca, met .waterleidin
gen en afvoerbuizen, waar de Ara
bieren zo in konden trekken als ze
bleven toestromen en hun afgrijse
lijke hutten van benzineblikken op
richtten.
Nee, de piloot had ze niet gezien.
„Dat dacht ik ook al weer. Het
komt me voor dat' u niet erg veel
gezien hebt van wat de Fransen
hier gedaan hebben. Maai- hoe dan
ook. die nieuwe terreinen vertegen
woordigen een goedbedoelde po
ging tot het oplossen van een bfina
onoplosbaar probleem. Kritiek, wil
ze van waarde of zelfs maar toelaat
baar zijn moet gebaseerd zijn op
feiten, vindt u niet?" zei St. John
stijfjes.
Julia wierp een verstolen blik op
Steve om te zien hoe hfj hét op
vatte. Zoals ze reeds vreesde was ae
berisping in een te elegante verpak
king opgediend om werkelijk tot
zijn hersenen door te dringen; Steve
voelde ergens wel dat hij er van
langs had gekregen en zei een beet
je geïrriteerd „Nu ja, ieder voelt
de dingen op zijn manier. Ik ben nu
eenmaal tegen kolonialisme."
„Ondanks wat u met uw eigen
ogen 2iet?"
„Feiten veranderen niets aan je ge
voel", zei de Amerikaan koppig.
„Hoe dan ook, ik vertel aan iedere
Arabier die het horen wil dat ze
volgens mijn mening beter af zouden
zijn zonder de Fransen."
„U vindt dus dat een gevoel het
zelfde is als een mening?" zei St.
John, op een korzelige, wanhopige
toon.
Julia voelde dat. het tijd werd om
tussenbeide te komen. Die arme Ste
ve was hopeloos in zijn krasse onwe
tendheid en zijn weigering om de
feiten onder ogen te zien, maar om
minder geletterde Amerikanen iets
van de Oude Wereld te leren was
blijkbaar even ondoenlijk als de At
lantische Oceaan leegscheppen met
een theelepeltje en in ieder geval
waren ze in zijn wagen gekomen, Ze
wierp een blik op haar horloge.
„Is er nog iets anders te zien in de
buurt?" vroeg ze. „Meneer Keiler,
hoe ver zijn we nog af van Meknes;
zei u niet dat daar een mooie poort
was?"
Keiler zei dat die er was. St. John,
die de wenk vlug genoeg opving, ver
kondigde dat Moulay Idriss de heili
ge stad van Marokko maar een paar
kilometer verderop lag zouden ze
die niet beter kuraien gaan bezichti
gen? Toen ze weer instapten merkte
Julia een andere auto op die op de
zanderige open ruimte, buiten het
museum stond te wachten; een Ara
bische chauffeur hing over het stuur
cn Abdul, haar opdringerige .gids
van de vorige dag, leunde tegen het
portier. De wrat pp zijn knappe neus
maakte vergissen uitgesloten. Hij
keek met enige interesse naar haar
en haar twee metgezellen en zei iets
tegen de chauffeur.
„Kijk, daar is Abdul" zei ze tegen
St. John.
„Waar? O ja. Het is een vervelende
kerel", zei de oude Engelsman. Hij
scheen nogal geschrokken.
De weg naar Moulay Idrisa wond
.zich rond de contouren van De Dje-
bel Zerehoune tussen dezelfde enor
me olijfbomen, afgezet met nog meer
heggen van woeste agavenplanten;
van boven zilvergroen, van onder zil
verblauw wat een landschap,
dacht Julia bij zichzelf, terwijl St.
John vanaf zijn zitplaats achterm
vertelde dat Moulay Idriss een van
de meest zuivere Islamietische jste-
den was die er nog bestonden, daar
het met 't oog op zijn grote heiligheid
niet toestond dat er zich Europeanen
of Joden vestigden. Vanaf de weg
hadden ze een uitzicht op de twee
heuveltoppen, overdekt met de ^vit
te, platte kubussen der Arabische
huizen, met het groene tegeldak van
een moskee verder naar links.
Met een auto komt men niet ver m
Moulay Idriss, omdat de straten^ er
niet meer dan steegjes zijn en oo-
vendien veel te steil om er te rij
den, ja, steiler zelfs dan die in. Fez;
maar het gezelschap maakte een kor
te wandeling door het bekoorlijke,
heilige stadje. Verschillende malen
kwamen ze. uit op terraspaden van
nauwelijks enkele voeten breed, die
.zich buiten om de stad heen wonden
en uitzicht boden op dc heuvelhellin
gen in de omtrek en op de vallei be
neden, een glinsterende zee van
olijfbomen wiegend in-de bries 5t*
John herhaalde dat de olijven groter
en dikker waren dan ergens anders
ter wereld. Arabieren boden voort
durend hun diensten aan als gids en
werden evenvoortdurend met een
paar hoffelijke woorden door de En
gelsman afgescheept. Maar toen net
gezelschap weer afdaalde naar de
auto pakte één haar vast bij de arm
en zei in het Frans „Kom zien de
Berberoliemakerij!
„O ja, laten we die gaan zien zei
Julia. „Het kon wel eens interessant
zijn."
Voor Julia was het dit ten minste.
De Arabier voerde hen door een
donkere, afdalende gang naar een
onder de grond gelegen kamer waar
bij het licht van een olielamp een
geblinddoekte muilezel in een cirkel
rondliep waardoor een groot stenen
wiel in beweging werd gebracht a«
met zijn rand door een gemetsein
kanaaltje liep vol zwarte olijven; tij
dens dit proces werden de olyven
tot pulp gemaakt, terwijl een drie
tal mannén met lange schoppen zo
nu en dan achter de ezel sprongen om
de zwarte, sterkriekende, Olieachtige
massa in het spoor van het wiel te
duwen.
(wordt vervolgd)