Kom maar kijken
VOETBAL
Het huis
YakanHe-hibe iW@ü@Ek^)
Stadions ais
leeuwekuilen
Israel juicht
Bourgès toe
Tegenrevolutie
in China
->• -
atóSSijf, ««'life v
Sigarenfabriek
dicht wegens
tabak-tekort
Prinses Irene uit
Zwitserland terug
Folies tè voor
Britse ogen
SPROETJE SPARKS 'door FRANK GODWIN
AVONTUREN
VAN
KAPITEIN
ROB
£^Speeisê^Speurtocht
DRIE bekende Franse schrijvers, Francois Mauriac, Albert Camus
en Roger Martin du Gard, alle drie winnaars van de ISobelprijs,
zijn door de nieuwe minister van Voorlichting, André Malraux,
eveneens een literator, uitgenodigd om naar Algerije te komen en
zich daar te overtuigen dat folteringen van politieke gevangenen daar niet
(meer) voorkomen.
Over die folteringen is heel wat te doen geweest. Men herinnen zich, hoe
een professor aan de Sorbonne en een generaal van het leger uit protest
tegen deze praktijken hun ambt hebben neergelegd. Men herinnert zich de
stroom van pubiikatiea over deze feiten, een stroom, die de dammen der
Franse censuur overspoelde en zijn weg vond door de hele wereld. Feitelijk
duurt dit al zolang de oorlog in Algerije duurt en een mens vergeet sneb
Maar nog vers in het geheugen ligt in elk geval het opzienbarende artikel
van Jean Paul Sartre over de martelingen van Djamüa Bouhired, het ver»
haal over de veroordeling van de Frjtnse dominee, die een hospitaal had
Ingericht waar ook Algerijnse verzetsstrijders werden verpleegd, het boek
van Henri Alleg „Het verhoor", waarin deze journalist een gedetailleerd
verslag geeft over zijn gruwzame ervaringen met de parachutisten. En
eveneens herinnert mer zich de herhaalde protesten van de socialist André
Philip tegen hetgeen zich in naam van Frankrijk aan de andere kant van
de Middellandse Zee afspeelde.
KOM maar kijken, zegt Malraux nu tegen deze drie schrijvers. Ge
zult overal kunnen vragen en onderzoeken, en ge hebt, bij ieder die
ge om inlichtingen vraagt, bij voorbaat de steun van generaal de
Gaulle. Deze uitnodiging is te meer waardevol, omdat zij zich
richt tot een driemanschap, dat zelf -steeds actief deel heeft genomen aan
de protesten tegen de martelingen. Die protesten waren zodanig gefun»
deerd, dat hier niet kan gesproken worden van een I003 gebaar in de trant
van.: Niets van waar, het was allemaal maar gruwelpropaganda. Maar welk
resultaat verwacht men er van?
Wanneer deze drie waarnemers werkelijk constateren dat er nu niet
meer gemarteld wordt, dan hebben ze daarmee de achtergrond en de oor-1
zaak van hun eigen protest niet ontzenuwd, maar juist onderstreept. -
Want degenen die nu jaren lang met hun daartoe speciaal vervaardigde
elektrische apparaten deze martelingen in naam van Frankrijk hebben uit
gevoerd, zijn de parachutisten; dezelfden die door hun dreigementen de
Gaulle aan de macht hebben gebracht. Hun leider en lastgever was gene
raal Massu. De publikaties en protesten rijn door de vorige regering ge
smoord. De artikelen van Sartre, de talloze aanklachten in dag- en week
bladen, het boek van Alleg, ze zijn in Frankrijk verboden. André Philip
werd door Gay Mullet vanwege zijn protest uit de socialistische partij
gestoten.
ONDER al die protesten, die thans worden gehonoreerd, ontbrak er
één; dat van de heer de Gaulle, die rich de reputatie heeft laten
welgevallen dat hij de grootste verachting had voor het „Systeem"
der parlementaire democratie, en dat hij daartegenover als regene
rerende kracht de geest der mannen van Salan en Massu zag. Op het
schild, dat rood W3S van het bloed der gemartelde Algerijnen, heeft hij zich
het regeerkasteel laten binnendragen. Men vraagt rich thans verbaasd af,
of zulk een solidariteit van één kant ban komen. Want wanneer het nu uit
is met die martelingen, dan betekent dat een veroordeling van het „systeem"
SalanMassu. Dan betekent het, als het tenminste iets zal betekenen, dat
er vervolgingen tegen de misdadigers zullen worden ingesteld, bijvoorbeeld 1
tegen de door Henri Alleg met name genoemden. Dan betekent het dat!
Guy Mollet, die thans een der uitvoerders van de Gaulle's wensen is, de
uitstoting van André Phiiip ongedaan zal moeten maken (afgezien van de
vraag of Philip daar nog op gesteld zou zijn); dan betekent het tevens
dat de verboden geschriften alsnog voor puLlikatie worden vrijgegeven.
Wij zijn bereid te geloven dat de heer de Gaulle een wonderdadig man
is. Maar hij kan Frankrijk van gisteren niet losmaken van Frankrijk van
vandaag, zonder in conflict te komen met dat andere „systeem", het
systeem van de militaire junta, waarop zijn gezag steunt. En de commissie
van drie zal moeilijk kunnen rapporteren over de toestand van vandaag,
zonder tevens de toestand van gisteren in haar rapport te betrekken.
F. S.
(Van onze correspondent)
JERUZALEM Zelden of nooit is
tier een buitenlandse «taatsman met
meer hartelijkheid ontvangen dan de
heer Bourges-Maunoury, die een
week In Israël heeft doorgebracht als
gast van het departement van Defen
sie.
Ben-Goerion was in hoogst eigen
persoon .naar het vliegveld gekomen
om zijn gast te begroeten.
En nauwelijks had hij de machine
verlaten, of het regende loftuitingen
aan het adres van. de heer Bourgès-
Maunoury, die door de Israëlische
premier betiteld werd als „de archi
tect van de vriendschap tussen Israël
en Frankrijk".
De Israëlische pers deed in uit
bundigheid niet onder voor de diver
se officiële redevoeringen. De bladen
van de meest uiteenlopende schake
ringen onderstrepen in hun' hoofd
artikelen over het bezoek van de
Franse staatsman de belangrijke rol.
die Frankrijk bij de bewapening van
het Israëlische leger heeft gespeeld
toen men ondanks de enorme wapen
zendingen van het Sow jet-blok aan
Egypte overal elders aan dovemans
deur klopte.
PEKING Set Volksdagblad uit
Peking heeft Vrijdag gemeld dat er
in de Centraal-Ariatisehe provincie
Sinkiang opnieuw verzet is gerezen
tegen het Coramunistisch-Chinese
bestuur. Het vorige jaar meldden
de bladen ook onrust onder de vijf
miljoen inwoners van. dit spaar
zaamst bevolkte deel van China.
Verscheidene executies van „contra
revolutionairen" waren toen het ge
volg.
De jongste berichten spreken van
lieden, „die naar het voorbeeld van
de Hongaarse tegenrevolutie een on
afhankelijke republiek wilden stich
ten onder de naam Oost-Turkestan.
Peking is dit regionale nationalisme
de baas geworden.
TOKIO Sedert donderdagnacht
zijn in een kolenmijn bij Foekoeoka
in Japan 24 mijnwerkers ingesloten
doordat water van een rivier in de
mijn is doorgedrongen.
Daar het waterpeil blijft stijgen,
kunnen reddingsbrigades niets uit
richten.
Men heeft weinig hoop, dat de
mijnwerkers kunnen woraen gered.
(Advertentie I.M.J
]{/fEN zegt in Zuid-Amerika
1*A wel eens, dat het twee
keer is ontdektde eerste keer
in 1492 door Columbusdie er
de Spanjaarden met hun taal
geloof, zeden en gewoonten
bracht; de tweede keer (om
streeks 1900) door de Engelsen,
die de Latijns-Amerikanen het
voetballen leerdenSindsdien,
dat weet men maar al te goed
ook al tonen wereldkam
pioenschappen voetbal dat niet
altijd aan behoren de Zuid-
Amerikanen tot de beste voet
ballers ter wereld. Zonder
overdrijving kan men zeggen,
dat de meeste Zuidamerikaan-
se landen, niet één team, maar
verscheidene op de been zou
den kunnen brengendie onder
normale omstandigheden
droge veldeo, wedstrijden niet
ontsierd door onsportiviteiten
voor eigen publiek alle an
dere nationale elftallen ter we
reld terugwijzen.
Behalve de nationale teams, zou
elk land ook nog twintig tot dertig
clubs naar Europa kunnen sturen,
die zonder moeite van de nationale
kampioensclubs zouden kunnen win
nen. Zo heb ik vaak aan de stranden
van Rio de Janeiro negers op hun
blote voeten zien voetballen ne
gers uit een achterbuurt die stuk
voor stuk in de Europese eredivisies
geen slecht figuur zouden slaan, met
hun elastieken benen en een vol
maakte lichagmsbeheersing.
Toch en dat moet nadrukkelijk
worden gezegd is voetbal in Zuid-
Amerika niet het spel van de massa
geworden, in die rin, dat in elk land
vele duizenden elftallen bestaan van
juniores. adspu-anten en seniores.
Dat grote clubs, 2cris bij ons, wel
een veertig elftallen hebben, komt
niet voor. Drie of vier elftallen,
soms ook nog drie junioren-elftallen
en daarmee houdt het op. Het hele
grote Brazilië 20 groot als Europa
tot aan de Oeral heeft in totaal
niet meer dan een 250 elftallen en
het al evenzeer niet geringe Argen
tinië heeft er-ook ongeveer zoveel.
In de hele stad Buenos Aires, met
bijna 5 miljoen inwoners, wonen
niet meer dan misschien 1500 jon
gens die, hetzij als amateur hetzij
als prof, het voetballen actief be
oefenen. Maar de rest zit op de" tri
bune. om als in een circus naar de
voetbalartiesten te kijken.
7 OALS het voetbalspel in Zuid-'
0 Amerika groeide tot een kunst,
zo groeiden de voetbalstadions mee
tot ware arena's. Stadions die plaats
bieden aan „slechts" 100.000 toe-'
schouwers en er zijn in de Bene
lux maar zeventien steden die een
dergelijk aantal cf meer inwoners
bezitten,...! is geen uitzondering.
In Rio heeft men een gigantische
kuip gebouwd, die tot 180.000 toe
schouwers kan bevatten (alle inwo
ners van Haarlem of Luik) en vrij
wel alle grote hoofdsteden in Zuid-
Amerika hebben stadions die de
,150,000 balen.
1 Maar^het zijn, in Europese ogen,
'vreemde arena's, omdat de architect
'behalve met de voetbalafmetingen
ook nog rekening heeft moeten hou
den met het temperament van de
toeschouwers. Het zou namelijk le
vensgevaarlijk voor spelers, officials
en scheidsrechter zijn als het publiek
het veld zou kunnen opstormen. En
het publiek is nogal „stormig". In
de nieuwste stadions heeft men er
wat op gemaakt. Zo komen bijvoor
beeld spelers en scheidsrechter niet
onder de tribunes door, maar via een
heel systeem van onderaardse tun
nels achter de doelen op het veld.
Het bespaart hun de kans om bij het
terugkeren mar de kleedkamers
met limonadeflessen, zitkussens, ja
zelfs tribunebanken te worden be
kogeld. Hun kleedkamers die ver
onder de grond zitten onder de tri
bunes. bezitten soms speciale tun
nels naar de straat, waar altijd wel
een hele politiemacht op de been is
om eventuele lynchpartijen te voor
komen. Ik weet ook van een Argen
tijns stadion, dat een speciale gehei
me uitgang heeft, die onder enkele
huizenblokken doorloopt naar een
paar straten verder, zodat de ver
liezers (of overwinnaars) ongehin
derd daar kunnen ontsnappen.
VIERDER heeft men om het veld
heen een hoog raster van kippe
gaas opgetrokken, vijf, zes meter
hoog. Dat heeft twee redenen. In d"e
eerste plaats moet dat gaas de opge-
hitste toeschouwer de lust ontnemen
om even het veld op te lopen en
„zijn mening" over de penalty te
vertellen. En ook, om de ballen die
uitgeschopt worden, vat\ het publiek
vandaan te houden. Het is namelijk
de gewoonte van dat publiek zo"n
bal zelden terug te geven. Die „be
waart" men, of althans dat probeert
men. Want meestal ontstaan er bij
za'n uitgeschoten bal op de tribunes
hele vechtpartijen over de vraag, wie
uiteindelijk de bal mee naar huls
mag nemen. Dat doet men niet uit
oneerlijkheid, maar in de jacht op
souvenirs, om de bal te hebben, waar
een bepaalde voetbalster zo vaak
tegenaan schopte. Want souvenir-
jacht is een tweede euvel, waarvoor
men dat gaas optrok. Het is n.l. zo'n
beetje mode om van de overwin
naars trofeeën „af te stropen". Ik
heb zo eens de jeugd een heel kam
pioenselftal in Buenos Aires volledig
zien afstropen: shirts, voetbalbroek
jes of lappen daarvan zodat de
heren in adamskostuum op de schou
ders werden geheven.
Maar omdat zo^ gaaswand alleen
niet voldoende is tegen de katach
tige klimgrage heethoofden, herft
men nog enkele andere maatregelen
genomen. Zo worden de grootste sta
dions in Zuid-Amerika omzoomd
door een soort betonnen tankgracht,
twee meter diep, drie meter breed.
Die wal omzoomt het veld, en toe
schouwers die toch op het veld kwa
men vonden, daarin een laatste en
meestal afdoende barrière. In enkele
gevallen, kan men het gaas om het
veld zelfs onder stroom zetten. En
toch zijn er na alle grote wedstrijden
nog altijd knapen, wie het op een
of andere wijze gelukt door deze At-
lantik-wal heen te dringen. Daar
voor heeft de staat dan nog een. flink
politiecordon gereed, met gummi
stokken en traan gasbom men. binnen
op het veld. Maar ja, de staat kan er
niets aan doen als deze politieman
nen zich soms vergeten en op hun
beurt met de spelers of scheidsrech
ters op de vuist gaan.Ook dat is
gebeurd, vooral bij internationale
wedstrijden!
K
Het ennrme stadion vrii Rio de Ja
neiro In. Brazilië. Hoewel noff niet vol
tooid werden cr (In 1950) al voetbal
wedstrijden gespeeld. Ooit hier ont
breekt de gracht rond bet veld niet.
(Advertenti* 2.M.)
BORDKIAAR
ZELF KOKEN
(bet MoHntar't Kinder
meel pak met da rode
bind).
Het meel wordt recbe
icraeki uit het pik In de
melk op het bord j*
tiroold *n met een vork
opjeltlopt. Hst ktfldir
meel werd reedt In de
fabrUk jur gekookt.
(bet Moleneer» Kinder
meel (r> de oud» be
kende verpakking).
De oude. bep'Oetde me
tbod*. De pip worde
pinnetje nnjemakt
door U gier t«
CULEMBORG De ruim honderd
man personeel van de Nederlandse
Sigarenfabriek Dejaco In OUlemborg
ia ontslag aangelegd als gevolg van
de moeilijke t&bakspoeitie waarin het
bedrijf Is komen te verkeren.
Het bedrijf heeft in de laatste
weken niet de nodige Sumatrstabak-
ken kunnen aankopen om de pro-
duktle de komende tijd gaande te
houden.
SOESTDIJK Prinses Irene ls gis
teravond in So est djjk teruggekeerd
uit Lausanne, ZO heeft haar studie
daar beëindigd.
LONDEN De Lord Chamberlain
in Londen U peen benüdenstoaardig
nwu. Hij i* verplicht alle toneel-
yooreteUinpen te bektffcen, niet voor
rif" «toen genoegen maar om te
zien of het gebodene er fatsoens
halve wel met door kan.
Gisteren heeft rijn vertegenwoor
diger R. J. HUI een voorstelling p«-
rien van de Parijse Folies Bergère.
De heer Hilt heeft zijn oog loten
loeiden over de melries, die h(j peen.
openblüc tiif het geziekt verloor. En
nu heeft de Lore Chamberlain be
volen dat er veranderingen aange
bracht moeten worden in de show.
Nogal krasse veranderingen, map
men aannemen, want de organisator
was erg ontdaan. Met die wijzigin
gen, so vond h(j, Was het gewoon
de echte Folies Bergère niet meer.
(Advertentie LM.)
R Geslaagd dank lij;.»
CS3 - Hilversum
(Gekende. SchrdMifKp Cunu\)
fpZN jaar geleden kocht André plot,
seling een huis. Hij was net vier
en veertig geworden. Deze medede
lingen schijnen onsamenhangend
doch horen innip bijeen. Want er
komt een gruwelijk ogenblik in het
leven van een man, dat hij wordt
overmeesterd door een niet te stuiten
verlangen naar een eigen- pand, dat
niemand hem kan afnemenAndré
had alt\id maar een beetje op zyn
elan voor zich uit geïmproviseerd,
't Was zomer en de herfst scheen
nog ver. Met vrouw en kroost hokte
hij welgemoed in een paar huurka
mers m het oude Zuid en tv as daar
menselijkerwijs gesproken, gelukkig'
Maar op een dag kwam ik hem
tegen in de binnenstad en sprak hij:
„Je moet er niet over pratenmaar
ife heb een huis gekocht."
Hy had een koortsige bliJc in de
ogen.
't Is hier vlak bij," zei hij.
We liepen er heen. 't Bleek een
smal, stokoud pandje te rijn en het
leunde wat voorover, als vermoeid
door het lange staan. De staat adem
de een atmosfeer die deed denken
aan zondagsrust" van Frans Coenen
door de eeuwen gebeitst, idyllisch
Mokums, maar toch ergens verbon
den aan de misère van grote, arme
gezinnen, die in vochtige ondsrstufc-
3es samenhokten in een tijd toen de
S.DA.P, nog maar een driest plan
ia as van een hand vol muiters.
•„Er moet natuurlijk nog een hoop
aan gebeuren," zei André. Toen gin
gen we binnen. Een -wenteltrap. Dik
ke balken. Op elke etageéén kamer.
En aan de achterkant zo'n blind, in
gebouwd binnenplaatsje waar opoe,
omstreeks de tachtigers, op hete da
gen in de rolstoel werd neergezet
met haar kwaïen otn een beetje lucht
te happen. Alles stonk kruidig naar
een riool, 't Was van een smartelijke
Voorbije liefelijkheid.
„Kijk hier maak ik mijn werk
kamertje van," zei Andrê, toen we
in een klein, bedompt achtervertrek
stonden, „Bureautje hier. Olielamp.
't Kastje met de flessen. En boeken..."
Zijn blik droomde ver weg. Hij
zag zichzelf ol zitten in die hoek,
lekker verstopt voor de boze wereld
een' non combattante dromerop
gelost in een uitgewoed verleden. Het
was duidelijk dat het huis een soort
vrijwillig Elba voor hem beteken
de, waar hij zijn levenslang veilig
kon gaan uitzitten.
Erg leuk," zei ik, „Wanneer ga
je er in?"
„O, dat duurt nog wel een half
jaartje,' antwoordde by.
Een paar toeken later liep ik bij
hem aan in Zuid. Zijn moeder zat
op bezoek, een fikse, uiterst harmo
nische dame uit Den Haag, die Am
sterdam een beetje vies vindt en zich
ergert aan de vrijpostigheid van on
ze onbetaalbare tramconducteurs,
wier sterke bakken zij beschouwt als
pogingen tot het toebrengen van
geestelijk letsel.
,Hoe staat 'het met je nieuwe
huis?" vroeg ik André.
,Je nieuwe huis? Wat heeft dat
te betekenen?" vroeg de oude vrouw
verbaasd, Waarom weet ik daar
niets van?
Ik besefte dat ik door het behang
was gegaan: André had het haar nog
niet verteld.
„O, ik wilde je er mee verrassen,
als het klaar is," zei hij onzeker.
Want hij kent haar normen. Zij
is gesteld op solide kwaliteit en
maakt trots deel uit van een genera
tie die vroeger elk voorjaar ging ver
huizen, omdat de halve stad toch
leegstond en zo'n radeloze eigenaar
de boel graag gratis voor je liet ver
ven en behangen «ls je er in vre
desnaam maar in wilde.
,Jk zal u het kuis wet even laten
zien, -moeder," zei André'* vrouw op
sussende toon.
Zij voelde niets voor het avontuur,
maar had toegestemd omdat ze oe-
areep dat haar man geestelijk aan
het krot toe was. Samen pingen
de vrouwen heen, de moeder bele
digd maar nieuwsgierig, de schoon
dochter met de gelaten rust van een
realiste, die bereid is te betalen wat
de liefde kost. Ze heeft me later ver
slag gedaan van de bezichtiging. De
oude dame keek zwijgend nöar de
straat en naar de gevet Toen dingen
ze binnen. Het onderstukje. De be*-
■nedenkamer. Eerste etage. Tweede
etage. Keuken.
pNou, en de vliering gelooft V toeï,
he moeder?"
Een knikje. Maar peen woord com
mentaar. Bas toen ze toeer buiten lie
pen zei de oude vrouw, op «en toon
waarin bewondering en verachting
waren samengesmolten:
i>l.
KRONKEL.
DAGELIJKS FEUILLETON DOOR ANN BRIDGE
Bebruislje verstand nou u-
tiSUP. PE POLITIE KIM" NA
MOOI.VERBÊR6 JEZELF OOK
DAM üAftf
Ze zullen denken dat we ten
■STELLETJE JONOtffS ÖAATI OPHALEN
VOOR EETT VOETBALWEDSTRIJD
Of ZOIETS.
IK HEB DE BONT
JASSEN ODDER
BA,WEN VERSTOPT
TUURLIJK UIT (MAAR SNELLE WA-
SEJtt. EOT GEHUURDE SUS LA-
ZE MET RUST.
r
3343. Rob en Ted klimmen aan boord van de
„Rose of Hellwick". Het dek ziet er totaal ver
laten uit. Kijk, die reddingssloepen zijn van een
model, zoals ze ook op trawlers en viskotters
■worden gebruikt. En wat hangt er een vreemde
geur aan dek.... Het ruikt naar asfalt of een
ander ieerprodukt! Het touwwerk is netjes op
geschoten, maar w*l erg Vet. rieten. Trouwens,
de gehele takeiage is verwaarloosd. „Toch moe
ten er mensen in de buurt zijn." fluistert Rob,
„een verlaten schip mikt ander»." „Ik ben er
zeker vhh, dat mijn theorie juist is." fluistert
Ted terug „Wat bedoel Je?", vraagt Rob. „Luis
ter eens," antwoordt Ted, „die bemanning van
da „Louise", van die trawler, weet je wel...."
Ted breekt zijn zin af, Rob doet een stap op zij.
Ze staan vlak bij de ingang van de kajuit en
langzaam, langzaam worden de deurtjes van
binnenuit geopend.
„Ze is volkomen te vertrouwen,
Sir. Ik ben blij dat u over bent ge
komen we moeten elkaar straks
nog even spreken. Maar ik heb mij
praktisch gesproken van mejuffrouw
Probyns diensten als assistente ver
zekerd! Ik geloof dat ze me van gro
te hulp kan zijn."
„De bekwaamheden van juffrouw
Frobyn heh ik nooit in twijfel ge
trokken," zei het oude heertje droog.
„Het is daarom vrijwel zeker beter
haar als assistente te hebben dan
als opponents; en hoewel ik moet
bekennen nogal verrast te zijn door
deze ontwikkeling, meen ik het van.
jouw kant te moeten toejuichen, Tor-
rens." Hij wendde zich tot Julia en
keek naar de lange strook pleister
op haar voorhoofd.
„Het speet me voor u toen ik uw
ongeval vernam," zei hij met zijn
precieuze stem; „maar u zult zich
herinneren dat ik u gewaarschuwd
heb. Ik hoop dat u geheel hersteld
bent en dat uw gezicht niet voor
uw leven geschonden zal zijn?"
„Nee, dat geloof ik niet, ik dank
u zeer. Maar ben ik nu weer itt ge
nade aangenomen?"
„Als majoor Torrens het u verge
ven heeft zal ik het zeker ook doen,"
zei het oude mannetje, terwijl er
eindelijk een glimlachje om zijn uit
gedroogde lippen verscheen.
Een Arabische bediende kwam op
hen toe met een blad waarop ver
schillende soorten drank stonden
een groot aantal van deze merkwaar
dige gestalten, dia er nauwelijks min
der wild uitzagen dan de lantaren
dragers buiten, liep voortdurend in
de kamers rond; Jtuia vermoedde dat
ze deel uitmaakten van de mee-eterS
die hun tol eisten .van Lady Tracy's
bonen en eieren. St. John nam een
glas sherry. Julia en majoor Torrens
hielden het bij cocktails.
„Sir," zei Torrens, na hoffelijk zijn
glas naar de oude man opgeheven
te hebben - „Voor naar binnen gaat
en met mijn tante praat, zegt u mij
eerst eens of er nog nieuws is. IT
kunt vrijuit spreken in het bijzijn
van juffrouw Probyn," voegde hij er
haastig aan toe „ze behoort eigen-
lijk tot onze strijdkrachten!" Julia
grijnsde een beetje bij deze woorden.
„Ja," zei St.John, op zijn zorgvul
dig overwogen toon.
„Heel interessant nieuws zelfs. Ja
hebt Marrakesh nogal inderhaast ver
laten en hoe het ook zij, mijn be
richten krijg ik langs andere kana
len dan de jouwe." Hij zweeg en nip
te aan zijn sherry.
„Yes, Sir?" zei Torrens, met nauw-
bedwongen ongeduld,
„Ik heb gehoord dat de Glaoui op
het punt staat van mening te veran
deren," vervolgde het oude heertje,
\,Hij schijnt ingezien te hebben dat
de verbanning van de ex-sultan een
groter weerstand opgeroepen heeft
dan hij verwacht had en hij over
weegt nu hem terug te laten keren."
„Mijn god! Dat meent u niet! „riep
Torrens uit." Het is immers m de
eerste plaats de Glaoui geweest me
hem eruit heeft gegooid."
„Inderdaad, inderdaad. Hij heeft
alleen misgerekend en met één
van die gewone Arabische misgrepen.
De radiouitzendingen uit Cairo
hebben er zich met grote intensiteit
op geworpen sinds hij die beslissing
nam en dat was iets dat hij niet voor
zien had. In ieder geval haalt hij nu
bakzeil om met de wind mee te kun
nen waaien het zal de eerste tijd
misschien niet tot uiting komen, het
kan maanden duren maar het zal
gebeuren."
„En is dat gunstig of ongunstig,"
vroeg Julia, die haar neus er weer
eens tussenstak." IT hebt me eens ge
zegd dat de ex-sultan een verschrik
kelijk koppige man was, die alle
hervormingen tegenhield, zodat het
hoognodig was >dat hij verdween."
Bij het horen van deze uiteenzet
ting trok Hugh Torrens zijn wenk
brauwen op en er verscheen onver
wachts een ondeugende glinstering in
de ogen van St.John.
„Nu zie je eens dat je je inderdaad
geluk kunt wensen met je nieuwe
eesistenté, Torrens! Ze is goed bij;
maar ze is dan ook een volgeling
van De Foucauld." Hij wendde zich
tot Julia.
„Misschien heeft de ex-sultan ook
misgerekend en het is heel goed
mogelijk dat zijn verbanning, die
niet zo aangenaam is, hem heeft doen
inzien dat hij zijn houding moet wij
zigen, Wat dit betreft heb ik even
wel nog geen inlichtingen ontvangen,
maar ik verwacht ze spoedig.
Maar op een ontwikkeling in de
andere richting kan men zeker reke
nen.
En nu moet ik toch beslist mijn op-
wachtingen gaan maken bij mijn gast-
vrouwe."
Hugh atond op het punt met hem
mee te gaan toen Julia een hand op
zijn arm legde. „Eén. moment nog."
„Ja?"
„Ik vergat U boven nog te vragen:
Als u er mee ophoudt, gedeeltelijk
omdat Affaires Indigènes nu op de
hoogte is van Wat u uitvqert, wat
doen ze dan met de Oost-Duitsers?
Dat weten ze nü dan toch ook?"
„Waarom denkt u dat Affaires In-
dlgnènes ook van hen afweet?"
„Nou,'dat is toch zo?"
Hij lachte.
„Ik zou er niet op durven zweren
dat ze het niet weten! Maar hoe
weet u het?"
„Jaah, ik heb goede contacten.
Maar worden ze dan niet het land
uitgezet?"
„Waarschijnlijk wel. Het is nog
hangende, geloof ik."
„Is het dan niet zeker?"
„Och het 1b een vervloekte ben
de in Frankrijk!" zei de mah, met
een soort koude, vermoeide woede.
„2e willen zo graag neutraal zijn
maar ze Jagen de wereld ermee de
ondergang in. Is het U nooit opgeval
len hoe 'n apocalyptische aanblik de
wereld van vandaag biedt?"
„Ja, vaak genoeg," zei Julia. „Als
je als kind aie beestachtige dingen
las in het Oude Testament, bijvoor
beeld kinderen die met hun hoof
den te pletter werden geslagen
tegen de rotsen en zo, dan dacht
je dat is maar barbaarse onzin waar
de wereld allang uitgegroeid is -
maar tijdens de laatste oorlog kwam
het allemaal weer tevoorschijn, Van
a tot 2,"
„TT hebt volkomen gelijkzei hij,
terwijl hij haar met een diepe, in
tense blik aankeek die Julia van
haar stuk' bracht. „Ik merk dat u
onze tijden onderkent voor -wat z_e
waard zijn. Maar u bent dan ook
een volgeling van De Foucauld, vol
gens St.John." 1Wordt vervolgd»
