Asylrecht of iets anders? MAO ZET BOEREN ONDER DRUK
LUYCKS
I
maakt van t
proletariër
mm
Bij Suuske
I
lg
i&ëMItSjÉiÉS®
mm
Zaterdag't Zit er op A Alleen nog de melkfles omspoelen!
AVONTUREN
VAN
KAPITEIN
ROB
Bijlen van tien
duizend jaar
in Gelderland
Huidgenezing]
«kltVj
PICCALILLI
FT
HET feil. Har van prn ViTa trharr» «:Aret^l-«lMa amr D X,
pET feit» dat van een hele schare verstekelingen uit Indonesië nu
een aantal roet de Johan van Oldcnbamevelt terugvaart naar het
b land van herkomst, dreigt een beetje een ander feit te overscha
duwen, nl. dat ccn aanzienlijk groter aanlai is gebleven. £r is
noga! wat rumoer, enige Kamerleden hebben vragen gesteld aan de
minister van Justitie, er was donderdag een grote betoging van Ambone-j
zen in Den Haag, en in enkele bladen beeft rnen artikelen en reportages
kunnen aantreffen over het gebeurde met als strekking, dat de regering
een verkeerde en onbehoorlijke beslissing heeft genomen.
Aan het niet toelaten in een land als het onze van mensen, die hier ken
nelijk een toevlucht zoeken, zit altijd een wrange kant. Het asylrecht
staat in Nederland in hoge ere en pleegt veelal ook op ruime wijze te
■worden toegepast; zulks ondanks het feit dat hier, om het zo maar uit
te drukken, nu juist geen gebrek aan mensen beslaat. De huidige rege-
u'Rglteell de afgelopen jaren bJijk gegeven, er ernstig naar te streven,
de Nederlandse tradities en opvattingen te handhaven. Het is gebleken bij
de toelating van Hongaarse vluchtelingen en het is bovenal gebleken in
het repatriëringsbcleid.
Het is echter duidelijk, dat ook bij het ruimste standpunt aan het stel
len van grenzen niet, valt te ontkomen. Het aantal toegelaten Hongaren
was in verhouding groot, maar moest toch aan een limiet worden ge
bonden. En de repatriëring kan zich bezwaarlijk uitstrekken tot hen die.
ofschoon van Indonesische landaard, gaarne naar ens land willen omdat
zij zich met de politiek van het bewind te Djakarta niet kunnen vereni
gen. De regering heeft verklaard, dat degenen, die nu op de terugreis zijn,
hoegenaamd geen band met Nederland bezitten.
WIE de reportages leest over het geval en kennis neemt van het
feit. dar het de Ambonezen zijn die hebben geprotesteerd, be
gint cr we] iets van tc begrijpen. Er was bij de niet-toegclate-
nen geen band met de Nederlandse gemeenschap, maar er was
wel een band met de Ambonese gemeenschap, die a! jaren in ons land
vertoeft. Het overbrengen destijds van vele Am bon esc gezinnen naar ons
land is een daad geweest, zwaar geladen met politiek en sentiment, in
Nederland hebben de Ambonezen, of zij wilden of niet. altijd gefungeerd
als hulptroep van degenen, die een Indonesische restauratiepolitiek voor-
stonden op grond van het feit, dat de regering van de republiek de K.T.C.-
verdragen had geschonden.
Het streven om de Ambonezen tc doen terugkeren naar hun vaderland
ontmoette in de kring van de (Nederlandse) onverzoenlijken bezwaren van
dezelfde aard als die, welke gelden in het naburige Oosten tegen het ver
schaffen van een zinvol bestaan aan de Palestijnse vluchtelingen in de
Arabische landen. Het ..Israël moet vernietigd worden" vindt een paral
lel in de leus. dat de Ambonezen pas kunnen terugkeren wanneer de re
publiek der Zuidelijke Molukken aan de Indonesische regering is afge
dwongen. En dit afdwingen is dan de taak van Nederland! Men ziet. het
is niet nodig Arabier te zijn om te volharden in ccn vrekkige verblindheid i
voor de feiten.
Voor een juist oordeel is het nodig, deze achtergrond te kennen. F.r is
bij ons geen behoefte oni gemakkelijk heen te lopen over dc tragiek der
Ambonezen; en er is reden genoeg om van deernis vervuld te zijn met de
genen» die nu teruggaoQ naar een land, waar zij zich onrechtvaardig
voelen hehandeJd. Dat betekent echter volstrekt niet. dat de Nederlandse
regering onjuist en onrechtvaardig heeft gehandeld. Zij deelt zeer beslist
niet het standpunt van dc koloniale ultra's en heeft het recht er van uit
te gaan dat degenen, die wel ontevreden zijn doch niet verdreven, in hun
eigen land moeten strijden voor dc samenleving die zij wensen.
ters volgde de Instelling der ge
dwongen coöperaties op het platte
land. De boeren moesten hun pas
verworven grond weer grotendeels
afstaan aan deze naar Russisch kol
chozenmodel gevormde coöperaties.
Zij kregen een bescheiden, landrente
uitbetaald en moesten voor de rest
leven van het loon, dat de coöpera
tieleiding uitkeerde en dat een
prestatieloon was, voor het grootste
deel in natura uitbetaald. De coöpe-
INT rtf. lnnn mn flit- iaat- io ir. volk}nE- Be «rote landeigenaren ratle zorgde voor de verkoop van de
>-« ioaP van uit jaar JS in werden onteigend. Hun-grond werd landbouwprodukten aan. de staats-,
China een -begin gemaakt Verdeeld onder de kleine boeren. Zij markt en deze betrok ook de beno- v
met dp e-pforppprdp pn cmpllp. kregen een bescheiden stuk grond in dig de goederen van de staatsinkoop- te" inleveren van het eigen vee der
♦- j eigendom en dit maakte het eommu- centrales, kleine boeren. Dit had tot gevolg,
instelling van zogenaamde nistiscfae bewind in de allereerste be- dat vele boeren onder protest tegen
„volkscoramunes". Hiermede is 8ïnperiade populair. Maar het en- |N een later stadium, toen bleek deze maatregel overhaast tot grote
nrvn o-obool -manwra Paco 4*1*™ thousiasme van de kleine boeren Adat de landbouwproduktie niet zo. slachtpartijen overgingen,De veesta-
cen guneei nieuwe id.se mae- (meer dan 85 pet. van de totale be- snel steeg als de communistische pel werd in die dagen zo drastisch
luid, niet alleen in de interne voiking) duurde niet erg lang. op
aangezet en kregen de boeren geen
landrente meer. Zij werden geheel
teruggebracht tot de status van
landarbeider. Dat waren ze vroe
ger ook, maar toen mochten ze in
ieder geval nog een klein deel van'
de grond 'voor eigen beurs exploi- 1
teren. Bovendien werden door de
besturen der coöperaties zoveel i
landbouwprodukten aan de staat
geleverd, dat de boeren zelf nau
welijks voldoende voedsel voor j
eigen, gebruik overhielden.
De volgende stap was het verpllch-
J ANN EER een blad als Trouw bezwaar maakt tegen het naar
hun land terugzenden van een groep Indonesiërs wegens de
y y schending van het asylrecht. die het daarin ziet, dan zit in dat
beloog dan ook een element van onoprechtheid. Trouw heeft in
het Ambonezenvraagstuk trouwens altijd een wat vreemde houding aan
genomen; bet hlad heelt bij voortduring de indruk gewekt, achter de kolo
niale ultra's te staan, zonder dit echter ooit manhaftig en duidelijk in een
hoofdartikel te verklaren. Het was ook Trouw, waarin deze week het ver
haal stond van een Amhoitese jongen, die tijdens zijn verblijf op de Kruis
berg bij Doetinchem had begrepen, dat het vechten voor de Zuid.Molukse
republiek in Nederland moet geschieden.
Dat zo'n misverstand nu nog wordt gecultiveerd, is heel wat onjuister
en onrechtvaardiger dan dc houding van de Nederlandse regering. De
waarheid is heel anders. De waarheid is, dat in Nederland niets kan ge
schieden wat bij zou dragen aan veranderingen ten goede in Indonesië.
Indonesiërs, die een ander beleid wensen, moeten daar naar streven in
hun eigen land. De Ambonezen m Nederland zijn machteloos. Het is met
zoveel woorden vastgesteld in de officiële verklaring, dat er voor degenen,
die hier blijven, niet anders opzit dan op te gaan in de Nederlandse volks
gemeenschap. Dat is wel heel iets anders dan strijden voor de republiek
der Zuidelijke Molukken.
ontwikkeling van China zelf,
maar ook in de ontwikkeling
der verhoudingen tussen China
en de Sowjet-Unie, Dit feit kan
tevens vérstrekkende 'gevolgen
hebben op de communistische
activiteiten in Azië en Afrika.
In deze woorden vatten wij
één van de belangrijkste con
clusies samen, waartoe een
aantal Westerse Sowjetologen,
China-deskundigen en kenners
van Azië zijn gekomen tijdens
een zesdaags congres, gehou
den in het Oostenrijkse berg
dorpje Bad Aussee. Aan deze
conferentie werd deelgenomen
door geleerden uit West-Duits-
land, Oostemijk, de Verenigde
Staten, Engeland, Japan, Zwit
serland en Frankrijk.
Het algemene thema was.* ,J)e
Sowjet Unie en China als model voor
de onderontwikkelde gebieden van
Azië." Wij beperken ons tot een
weergave van de grote lijnen, waar
over eenstemmigheid bestond onder
deze selecte groep van weienschap-
pelljke deskundigen, van wie dc
meesten ook persoonlijke ervaring-en
hadden opgedaan tijdens recente rei
zen door de Sowjet-Ünie en Cliina.
DE ontwikkeling in China zelf en
de verhouding China-Sow jet-
Unie had uiteraard speciale aan
dacht. Daarbij bleek, dat alle des
kundigen bijzonder onder de indruk
waren van de recente publikaties in
Peking over de instelling der volks
communes. Voor velen Waren deze
publikaties schokkend en een aanlei
ding hun gehele opvatting over de
verhouding tussen China en de Sow
jet-Unie te herzien.
Twee problemen kwamen in dit
verband duidelijk naar voren. Heeft
Mao Tse-toeng thans de ideologische
leiding in het communistische blok
van de Russen overgenomen? En
voorts: toegegeven dat Mao de eerste
communistische ideoloog is gewor
den, wil dat dan zeggen, dat hij te
gen de Moskouse ideologie in gaat
en zo ja, is dit dan niet in strijd met
het duidelijke feit, dat China in leder
geval economisch nog lange tijd
van de Sowjet-Unie afhankelijk zal
blijven?
Wat zijn deze volkscommunes? On
middellijk na de'.geslaagde machts
overname in: 1949 is'Mao Tse-toeng
begonnen met China's eerste en oud
ste probleem aan te pakken, dat van
de landbouw en de agrarische be
de onteigening der grootgrondbezit-
partij zich had voorgesteld, wer- ingekrompen, dat men deze gevolgen J
den de duimschroeven nog sterker nogjang niet te boven is.
rv;?
De gemeenschap van de. Volkscom-
mune verricht niet alleen agrarisch
werk, maar wordbook,in haar geheel i
ingeschakeld bij -de. uitvoering van
grote projecten op ander gebied. Hier
zijn leden van de' commune VPeislng 1
bezig met de aanleg van een be
vloei fngsstelsd, dat een oppervlakte
van ruim ISO ha bouwland in de toe- j
komst yan water moet vooralen.
(Advertentie l.M.)
Maar gekheid nu terzij,,..: een schone melkfles hóórt erbij I
DAT
MOEST
JENNIFÉRIHOÉ
0N6É-
TETbh!
NAAf?
JE JURHi GEEF
DRT BEEST HtES?
NAARJEKA-
ONMtÜ-
IOU? IX HEBT1MWY
JIT DE BOOM GEHAALD/- NEE.MAAR
ti WE ZUtf WET JE ZIET ER UIT,
EEM& IN DE TUVIERJS UEFJEALS TANTE
BEVALLENEDVTH JE 70 ZtET...
VERSTA JE'
NEE,
T1MMV IS VANMD
EN IK GEEF 'M NIET
AAN U. DAT WIL IK
NIÊT.EN !K DOE
MUS"*
ZE HÉÉFT
HET AL
.j-V-'W 1;
WAT £R M£T H£M
AAM Dt
HAND?
001l£ M££ W£ HtBöÊN
M06 ££N V£LD5PU£R
nodig
Ach.
vlilG op!
DROOG JtTRAfl£N MAAR
HülLLtt HUPT TOCH NltT.
-3433. Op htin bellen wordt de. deur open ge
daan' door een forsesignorita. -Manucls buishöud-
i ster. Nee, Signer Cariba is niet thuis. O. hadden
de hereu een afspraak met hem? Wel, dat is
jammer maar signor Cariba is vanmorgen plot
seling naar Caracas vertrokken in verband met
ernstiae ziekte van zün broer. Zun adres in
Caracas? Nee, dar weet de huishoudster helaas
niet. „Daar staan we nou," zegt Bas mistroostig,
„zonder gids beginnen we althans voor het eerste
deel|van de reis niets." >„Zou er. dan niemand
anders te vinden zijn?" vraagt Rob. Bas haalt
zijn schouders op. Er zijn er niet veel, die goed
od de hoogte ziin met de. rivierlopen in het bin
nenland; John Gilder is intussen bezig in de
buurt van de oever de rubberboot te: verstoppen;
waarmee hij de rivier, heeft overgestoken.' Hij
ziet er nu al- weer als* eert respectabel mens uit,
hu hij nieuwe kléren.aan heeft getrokken en zich
heeft kunnen scheren. -v
ARNHEM. In de buurt van de
Oude JJssel in Gelderland zijn twee
10.000 jaar oude werktuigen gevon
den, Het zy» byien, gemaakt uit
rendiergewei, die tot de Ahrensbur-
gercultuur behoren, een van de laat
ste culturen uit de oude steentijd.
De vinder heeft aanvankelijk het
oude van de voorwerpen niet afge
zien, maar later stelde hij deskun
diger lieden op de hoogte van Z(Jn
(Advertentie LM.)
Huldgerondheid f
Puistjes verdrogen door Purol-poeder
fZ R is, uantoepe de flxpo, tn
Brussel oeen kamer te krypen
daarom had ik er, voor ik weg
ging, eeu laten reserveren door een
reisbureau. Het hotel, dat klein teas
en zeer bejaard, stond in een gezel
lig. *mai straatjewaar je huw aan
huis fritten en slakken kon eten en
ruiken. Beneden, in de hal, -wat nie
mand en roepen bleef zonder ge
volg. Ik ging du* maar de trap op
en stiet hoven, in da gang op «en
oud oroutotje dat een arm vol ia*
kens experieerde en tntf met prof#,
uJanhoptpe ofiten aankeek.
„We zijn vol meneer," ipraft
afwerend.
Ik toonde haar het briefje ven het
reisbureau en zei;
jjEr is over opgebeld."
De juffrouw schudde meewarig het
oofd.
.Dat moeten ze ook niet doen, op
bellen," riep ze. „Want wie neemt
dat aan? Pol. Dat is mtfn man, me
neer. £cn brave man, maar hij ver
simpelt steed* meer. Dan zegt 'm
toel „ja" en ,ja' in het apparaatmaar
als 'm gereed is, dan uerpeet 'm
het. Hij schrijft 't niet op, meneer."
Ik trachtte meelevend te kijken,
maar zette toch met enipe nadruk
mijn koffertje neer, om te stipuleren,
dat ik vooreerst niet zou opkrassen.
Ze zag 't en knikte vol begrip.
.Natuurlijk meneer, ge moet er-
pen s leggen," zei ze.
Daarna ging zij mij voor ruiar de
top van het bouwwerkjetoaar een
nauto gangetje uitliep op 'n donke
re nis. £.r lap een .matras op de
grond; verder was de ruimte geheel
volgestouwd met kledingstukken,
schoenen, hoeden, huishoudelijke ar
tikelen, schemerlampen en familie
portretten, Midden in dif Kitschmu-
seum zat een klein, oud kereltje neer
gehurkt als een kleermaker en las
de krant.
Wel Pol, ge hebt 't weer eens
gedaan," zei de vrouw somber.
Het mannetje keek naar m(j op,
klemde zich aan 2yn matras en zei
vastberaden;
,Jk verdóm. -*t. 'Hier ga ik «iet
meer weg."
Het bleek dat het echtpaar, door
de overstelpende E;rp(?-drukte; al
vele maanden een-,soort nomaden
bestaan leidde in het hotel. De twee
kamers,, die zij oorspronkelijk zelf
Oplachten, te betuonen, hadden ze al-
J lang aan gasten afgestaan. Onder
J meevoering van al hun persoonlijke
•bezittingen betrokken zijeerst een
nederig vertrekje op de tweede éta
ge, maar toen daarin enige betalen
de Grieken konden worden opgesla
gen, ontruimden zij het weer en sloe
gen hun bivak op in een badkamer.
Maar daar ligt nu al een week
een heer uit Engeland, dus nu zit®
ten we hier, hè," vertelde de vrouw
De nis was hun laatste toevluchts
oord.
,Jk ga er niet uit," sprak het man
netje koppig.
,Maar meneer moet 'n bed," zei
de vrouw.
,',Leg 'm op de gang," i led "hij.
Maar''zij schudde het hoofd
„Steek 'm dan bij Suuske, hier-
over"; sloep de man voor. 1
Dat wera het.
Suuske hierover" bleek een vier
de étage te zyn, die onder norma
le omstandigheden werd bewoond
door een vrouw met een diepe voor
keur voor poppen, taant die ston
den door het hele pand verspreid.
Ik heb haar niet gezien, want de
drie kamers waren geheel volgesta-
ken met mensen, touristische schip
breukelingen, net als ik, die er; vaak
in voor sociaal contact ongeschikte
kledij, dooreen kroelden als een a-
sociaal gezin.
Het was er boeiend toonen.
Daar ik sliep in een geimprovi-
vondst én thans zfjn de werkbfjlen
te zien bij de verzamelingen van de"
Gelderse Archaeologische Stichting
In het gemeentemuseum te Arnhem.
In de vindplaats Ahrenshurg bij
Hamburg heeft men voor het eerst
dit soort werktuigen opgegraven,
samen met een groot aantal vuurste
nen instrumenten. In die tijd van
.10.000 jaar terug was het zeer koud
in noord-west-Europa, De mensen
leefden voornamelijk van rendieren,
die in kudden rondtrokken. Net als
de Lappen.in het hoge noorden van
Scandinavië nu nog doen. gebruik
ten zij behalve het vlees, dat als
voedsel diende, ook de huid. de
beenderen en het zeer harde gewei
van deze dieren voor alle mogelijke
doèleinden, Het is voor het eerst seerd bed in de hal, had ik op voor
dat deze bijlen van rendiergewei in de nachtrust bestemde tijdstippen.
Gelderland werden gevonden.
(Advertentie l.M.)
SINDS', 60 /JAAR ONMISKENBAAR AAN DE TOP
alle gelegenheid te bestuderen
welke mate van beschonkenheid vier
Amerikanen thuiskwamen of hoe
vastberaden zindelijk een oude,
Zwitserse heer, voor het slapen gaan
beproefde zijn langdor lichaam te
reinigen in een fonteintje, dat nau-
tüeiyks twee handen kon bevatten.
Ik voor mij miste weinig.
Want slapen, doe ik toch slecht en
op reis was ik me nooit.
KRONKEL
door URSULA CURTISS
toestanden voor die fotografie. Ik
weet niet hoe die dingen allemaal
heten, maar u bent natuurlijk wel
op de hoogte. Annebelle wist niet
hoe ze met de verkoop aan moest
en Phil heeft 't helemaal voor haar
geregeld. Ze heeft later per brief da
ontvangst van.de Cheque bevestigd,
maar op het adres heb ik niet gelet,
niet eens op het poststempel."
Ze had haar eigen nieuwsgierigheid
keurig onderdrukt. Het vergrootte
nog z'n sympathie voor haar. Hij be-
5 recht aan. „Zk snap wel, dat dit „__r
niet veel wijzer maakt, maar meer dankte haar met een oprechte warrn-
De kinderen waren uitstekend ge- .weet ik niet. De Fennlsters zijn een te en liep voor de laatste keer da
lukte copieën van haar. Torrant vond paar maal bij ons geweest en .wij Boltonweg af. Hij kwam langs het
haar op slag aardig, maar formu- hebben daar een paar keer gebor- grijze huis met de witte luiken,
ieerde zijn vraag naar de weduwe reld. Myn man is stapelgek op ca- Zonder licht dat naar buiten straalde,
van ziin beste vriend toch zo voor- mera's, dua Martin was iets gewei- zag het er hooghartig en afwerend
zichtig mogelijk. Mevrouw Stark digs voor hem... maar Annebelle uit. Vermoeid vroeg hij zich. af hoe
liet de sneeuwpop aan haar kinderen was er bijna nooit." Dat was het dan. hij ooit had kunnen denken Marüa
ever en streek nadenkend door haar Dat wilde ze hem laten weten zon- daar werkelijk aan .te treffen,
korte haar. der het uit te spreken; Het was niet Toen hij in. z'n hotel terug was,
„Even denken... Annebelle heeft zo, dat ze Martin's vrouw gewoon liep; hét"tegen zessen. Drie uur. m
wel iets gezegd Ze wou weer een niet mocht. nee. het was veel stérker San'Francisco dus. Kij moest Allan
-baan hebben, maar waar en wat wist geweest, ze had een diepe weerzin nu maar bellen endie baan bij dat
ze nog niet. Tegen ons heeft ze er tegen haar gehad. Torrant waagde tijdschrift dankbaar aanvaarden,
zich in ieder geval niet over uïtgela- de sprong in de hoop dat zijn gevoel Een vrouw als Annebelle Blair op-
ten. Niet zo vreemd trouwens, want hem niet bedroog. „Mevrouw Stark," zoeken zou een lange en waar-
we kenden haar nauwelijks. We ken- zei hij, een beetje hees, „ik heb m'n schijn lijk hopeloze geschiedenis wor
den ze allebei niet zo erg goed..." eigen redenen voor wat ik u nu ga den, zeker zonder.hulp van de auto-
Haar blik daagde Torrant uit het op" vragen en er is geen sterveling die riteiten. Daar kon hij zich namelijk
te vatten zoals hü .dat wou, toen kan horen of u antwoordt of niet, niet toe wenden. Als ze er achter
ze .eraan toevoegde; „Maar we wa- Denkt u dat er een andere man in het kwam. dat Martin's beste vriend
ren bijzonder op Martin gesteld." spel was?" naar haar geïnformeerd had, zou z«
Torrant had even een gevoel van „Ik geloof van wel," zei ze rustig, gewaarschuwd zijn en haar maatre-
triomf. Hij beantwoordde haar blik zich niet bewust van de bitterheid gelen wel nemen,
op dezelfde manier. „Wat was An- die haar woorden bij Torrant teweeg En'Martin was dood. Opstandig-
nebelle voor iemand?" vroeg hij en brachten. „Ze beweerde, dat ze voor heid veranderde hier niets aan. Of
iedere vezel van zijn Tichaam was liefdadige instellingen werkte en een mens z'n einde vond door een
gespannen, omdat de vreemde vrouw liefdadigheidswerk kan natuurlijk vlieg-ongeltik of door de vreemde
die al_ z'n gedachten in beslag,, nam, een zekere voldoening geven, maar kronkels in het brein van een ander
eindelijk een gezicht zou krijgen. toch niet dat soort voldoening. Bo- mens, maakte weinig verschil in
„Om te zien. bedoelt u? Wel aan- vendien heeft ze op een avond toen het resultaat. Je kon in dewrak-
trekkelijk, geloof ik," antwoordde ze hier waren iets gezegd, dat me stukken gaan rommelen, maar het
mevrouw Stark en er kwam een sterkte in m'n overtuiging. Martin enige dat je vond, was nog meer
kleine, vertikale rimpel in. haar voor- en Phil waren beneden ur de donke- pijn.
hoofd. „Maar mannen en: Vróuwen re kamerZe had't over'n man De wet kon Annebelle Blair liiet
zien dat nu eenmaal verschillend, ik herinner 't me nog goedze deren. Ze had Martin even zeker
Als Phil m'n man, en ik een mode- noemde zelfs z'n naam,., Simon?" vermoord als wltnneer ze'een revol-
blad bekijken, zegt hij 'vaak ba van Ze herhaalde't nog eens voor zich- ver of een bijl had gebruikt, maar
dezelfde vrouwen die ik enorm vind. zelf. maar schudde toen haar hoofd, de wet kon haar niet deren.
Maar goed, Annebelle.was aantrekke- „Nee," zei ze 't was wel zoiets." Opbellen dus, Nee straks. Eerst
lijk. Ze is iets ouder, dan ik, eeh jaar Dertig duizend dollar, een andere een douche eh daarna eerst een bor-
of 3ö, schat ik. Donker haar, blauwe man, een onzichtbaar wapen... Een rel. Hij had net z'n glas leeg toen da
ogen en een heel goed figuur." van de kinderen had sneeuw in zijn telefoon ging.
Ze zweeg en maakte met de teen wantje én gilde van woede. Mevrouw Mevrouw Stark bleek de brief van
van haar schoen putjes in ;-4ë"sneeuw Stark ging er op af om het kwaad Annebelle toch niet weggegooid te
alsof 2e meer dan genoèg 'had van te herstellen. Toen ze terugkwam, hebben. Haar man, die een zakelijks
het onderwerp Annebellé-Blair. Tor- zei ze: „Jammer, dat ik die brief van kwestie had geregeld voor een vrouw
rant vroeg zich af waarom, ze leek Annebelle weggegooid heb." die hij niet mocht, wilde geen ge-*
hem geen type om haar afkeer van ..Heeft ze ti nog geschreven?" vroeg zeur over de betaling hebben en had
een vroegere buurvrouw zo lang te Torrant stomverbaasd. Mevrouw de brief zuinig bewaard-
bewaren. Mevrouw Stark keck hem Stark knikte. „Ja. Martin had zoveel (wordt vervolgd)
