DE MAN. DIE TE LAAT KOMT
cte (ImmJm mém
KALK BEWAART MEVROUW „PLES"
smmmmmK
~7*5 won IfKKRH Wf
Onmisbaar
Burgemeester
geschorst
door FRANK-1S0DW!
Pi
VAHZIJNHOmAfm'
itasiii
'i'
'Srnm
L
Gevaar voor lawines
1 in Zwitserse Alpen
Vroeger verblijf
van Hitier
ingesneeuwd
Brussel in feite
al hoofdstad
van Europa
- deecl bijna niets -
Ptn a 15 hij Nier 20«tr zich
zelf Tt doen HAD
Donderdag 23 oklober 1958
HEI moei Theodor Heuss. de OuiEse bondspresident, die nu een
slantsiebezoek aar Londen brengt, wel vreemd le moede zijn. Diep
in de zeventig is hij nu; bij heeft de glorie van het keizerrijk nog
gekend, de opkomst en de ondergang van de republiek van Weimar
heeft hij meegemaakt en daarna is bij er getuige van geweest, dat Hitier
en de zijnen de natie ten gronde richtten. Jn Londen, niet koningin Eliza
beth rijdend door een zwijgende menigte, voelt hij zich waarschijnlijk als
de man, die te laat komt. De Brillen hebben misschien altijd wel geweten,
dat er Duitsers walen zoals hy-, maar zij hadden, politiek althans, met
andere Duitsers ie maken; met de arrogante soldatenkeizer Wilhelm II,
met de zwaargebaarde Tirpitz, die Duitsland een vloot wilde bouwen, ge
lijkwaardig aan de Engelse; en in een later stadium met de laaghartige
Ribben!rop cn met de gewetenloze afperser Adolf Hitler.
Theodor Heuss hoort tot een voornamer type Duitsers, maar hij komt
te laat. Hij komt op een tijdstip. dat Wilhelm en Tirpitz en Hitler hun
©nhaiUwerk hebben volbiacht. Bloed en ijzer, bloed en bodem, ze hebben
Duitsland slechts oneer en ontbinding en Groot Brittanje niet op de
knieën gebracht; het aanzien van de hele wereld echter is gewijzigd in
de baaierd van vuur, die Duitsland tot tweemaal loe ervan heeft ge
maakt. jMen kan nu oprecht pogen, de kloof te overbruggen, maar wat aan
onherstelbaars is geschied, laat zich niet meer ongedaan maken. Tegen de
twintig was Theodor Heuss, toen de onderhandelingen over een vlootver-
drag mislukten; een gebeurtenis, die we] eens is beschouwd als het be
slissende punt in de verwijdering tussen de beide landen: Maar Heuss weet
wel, dat de ware oorzaak dieper ligt. namelijk in de verwording van bet
Duitse rijk tot een Pruisisch machtsinstituut. Hij kent de tragedie van het
Duitse liberalisme, bij heeft die als het ware gesymboliseerd, toen hij'in
3933 met de dood in het hart voor Hitler's machtigingswet stemde,
MACHTIG en groot was het keizerlijk Duitsland van de vorige
en het begin van deze eeuw; 20 machtig en 70 groot dat zeei
velen geneigd waren om over het hoofd te zien. hoeveel schone
en goede dingen waren gepiesteerd in de tijd, voordat Bismarck
op zijn wijze de eenheid had totstand gebracht. De eenheidsleuze was oor
spronkelijk die van de liberalen. Ze ging in tegen datgene wat de conser
vatieve elementen zagen ais de gevestigde orde; dezelfde conservatieve ele
menten, die ook in hun staten en staatjes alles bij het oude wensten te
laten. Bismaxck zorgde voor de synthese van de conservatieve staatsop
vattingen en de liberale eenheidsgedaclite.
Het zijn de liberalen, die toen liet loodje hebben gelegd. Zij hebben
na veel tegenstribbelen tenslotte de JBismarcfcse staat met huid en haar ge
slikt; zij zijn bezweken voor de glans en glorie van de zegevierende uni
formen. Zij hebben, om het zo maar uit te drukken, mede het
koopcontract getekend, waarbij de vrijheid werd opgeofferd aan de een-
beid. Dit was ver voor Theodor Heuss werd geboren, maar deze heeft het
tijdperk van de nieuwe feodaliteit lang genoeg meegemaakt om te
ervaren dat het koopcontract nog altijd gold. De liberalen, die zichzelf
hadden verkocht, hebben sindsdien alleen maar meer gehoopt op een soort
Wonder, dat Duitsland een betere keizer bracht.
Eén ogenblik heeft het geleken, dat het zou gebeuren. Dat was na de
dood van Wilhelm 1, toen Frederik 111 aan bet bewind kwam; een liberaal
man. Wij lazen eens een beschrijving van een klein feest van toentertijd 1
hi Rome vertoevende Duitsers van de betere soort; de grote geleerde Theo-
dor Mommsen was het middelpunt en groot was de vreugde over de betere 1
dagen, die zouden aanbreken. Maar Frederifc 111 leefde maar kort, hij 1
stierf aan keelkanker, en zijn reactionaire zoon Wilhelm II zette meteen
de klok energiek terug. Het wonder heeft zich niet voorgedaan. Het feit is
blijven bestaan, dat Duitsland het liberale tijdperk heeft gemist.
WONDEREN zijn trouwens zeldzaam in de politiek. Eigenlijk Itoren
2e er helemaal niet in thuis. Democratie, recht voor allen, men
moet ze verwerven. Theodor Heuss, die het leven van de liberaal j
Friednch Naumann heeft beschreven en daarmee de mislukking]
van de ïepubliek van Weimar, heeft ondervonden wat het heeft gekost om 3
terug te winnen wat honderd jaar geleden wa? prijsgegeven. Hij rijdt nu
door Londen, waar de koningstroon in stand is gebleven en waarde eeuwen
oude symbolen zijn gehandhaafd, terwijl toch de maatschappij zich heeft
hervormd en de eer en integriteit van land en volk in stand zijn gebleven.
Het 13 niet meer het machtige Engeland van Victoria, maar als Duitsland
3aar een handje toe heeft geholpen, dan mag het zich afvragen, wat de
wereld cn wat lietzelf er bij heeft gewonnen. En toch is het liet Enge
land, waarover V?illielro TI in dwaze overschatting God's straf opvorderde;
bet is toch het perfide Albion, dat zicb vermat, Duitsland inde weg te staan.
Vreemd te moede zal het Theodor Heuss zijn. Hij moet denken aan de
toekomst, eh waarschijnlijk heeft zijn bezoek daarop wel een goede invloed
jnaar hij zal er toch niet aan ontkomen, zijn gedachten te laten gaan over
•wat verkeerd'is ;gedaan in het verleden en wat is verzuimd. Zo ooit, dan
Ie het ntrVcl het tijdstip om te erkennen, dat een voor de prijs van de
vrijheid gekochte eenheid niet deugt. Ze dengde niet in de vorige eeuw en
ae deugt ook thans niet. Theodor Heuss komt te laat, maar aJ« zijn bezoek
tot het inzicht hiervan bijdraagt, dan komt hij misschien in andere zin ook
weer net op tijd.
f Advertentie l M
(Van een medewerker)
resten van halfmensen
liggen niet voor het op
rapen. De natuur heeft er een
handje van om zijn eigen rom
mel grondig op te ruimen. In
\de bossen van vandaag gaan
1 iedere dag dieren dood, maar
\men vindt er niet veel van. Het
kadaver is voedsel voor andere
'dieren, knagers en roofdieren
'Vergruizelen de botten en de
bacteriën zorgen ervoor dat
I uiteindelijk alles verdwijnt.
Toen dr. Broom op zoek ging naar
'een neefje of nichtje van „het kind
van Dart" ondernam hij een bijna
hopeloze taak. Waar vulkanen zijn
kan een plotselinge uit
barsting alles bedolven
hebben. Daarvan heeft
men op Java geprofi
teerd. Waar Broom kon
gaan zoeken dat was in
de grotten, die eertijds
de woningen waren
voor „het kind van
Dart" en zijn ouders. Die grotten
stortten wel eens in en in kalk ble
ven dan de resten van alle leven
keurig bewaard. Zo kwam. ook het
„kind van Dart" aan het licht in
een kalkgroeve in Taung, Beetsjoe-
anaïand.
In 1936 liep dr. Broom te zoeken
bij de kalkgroeven van Sterkfontein
in Transvaal. Daar liet een opzich
ter ham een stuk schedel zien, dat
hij terstond herkende als restant van
een aapmens. Twee dagen zoeken
brachten hem in scherven en brok
ken een «root deel van de overige
schedel, waaraan alleen de onder
kaak ontbrak. Bovendien kwam nog
een stuk bekken plus een dijbeen
naar boven. Het „kind van Dart"
had een volle neef. Deze buna-mens
van Transvaal bleek rechtop gelopen
te hebben; zijn gebit miste de ken
merken van de mensaap. Alleen had
hij niet veel meer hersens dan een
aap.
A/1 ET zo'n buitengewone vondst
■iïA zou dr Broom ai heel gelukkig
geweest mogen zijn- Maar hy vond
nog moer. Twee jaar later haalde
een schooljongen in Kromdraai een
stuk verhemelte uit zijn zak en dr.
Broom kreeg het door toeval in han
den. Hij vond vele resten van deze
Zo zoekt men in de Jtalksteen^roe-
ven van Sterkfontein. Hier is een
grot van boven opengemaakt. Met
behulp van een vierkantsnet wordt
van iedere vondst namvkeurig de
plaats opgetekend.
schedel on zo van alles aan elkaar
plakkende kreeg hij een aardig idee
van de halfmensen. Maar nog met
genoeg om al zijn collega's eens en
vooral te overtuigen.
Na de oorlog hy is dan al een
eind in de tachtig zoekt hy dwars
tegen allerlei instanties in verder
hu Sterkfontein. Kennelijk heeft hij
een fijne neus die hem helpt zeld
zame dingen te vinden. Hij iaat een
stuk kalksteen springen cn vmdt de
complete schede] van weer een hajf-
mens een dame dit keer, die naar
de Latijnse naam voor halfmens:
plesianthropus, de gezellige bijnaam
krijgt van mevrouw Pies, ook xn de
vakwereld.
En nog steeds zoekt hij door. En
hij vindt maar door. De kroon wordt
op zijn werk gezet, als hy op de
eerste augustusdag van 1948 een bij
na volledig bekken opgraaft, het de
finitieve bewijs dat meneer en me
vrouw Pies net als de voile mensen
rechtop liepen. Hij heeft zijn zin:
niemand kan meer beweren dat de
reeks vondsten, die begon met het
..kind van Dart*' gewoon resten zijn
van al dan niet uitgestorven mens
apensoorten.
Daar was dus de tussenfiguur die
ergens aan het begin van de mense
lijke stamboom een plaatsje gehad
moet hebben. Maar wat voor wezens
zijn dat geweest? Uit wat zij hebben
nagelaten in hun vieze grotten bhjkt
dat men van deze halfmensen niet
bepaald een hoge dunk moet hebben,
MORGEN:
Hygiëne by de hyena's af
Nevada, Rokïn Tl8, Amsterdam
LOCHEM. Woensdagmiddag jj
de 35-jarige L. B. B. Schmidt uit
Osnabrück toen hij achter een auto
bus om liep, op de rijksweg Lochem-
Goor door een personenauto gegre
pen cn op slag gedood.
BONN - Secretaris-generaal Spaak
van de NAVO brengt vrijdag een
bezoek aan Bonn voor besprekingen
met kanselier Adenauer en de West-
duitse minister van Buitenlandse
Zaken. Von Bretano.
DA.VOS. Het federale bureau
voor sneeuw- en lawinemelding
heeft medegedeeld dat er groot ge
vaar bestaat voor lawines in het Al
pengebied tussen de 1500 en 2000 m.
De sneeuw heeft m Zwitserland de
laatste dagen een. dikte van. 1 meter
bereikt. Vooral op de zuidelijke en
oostelijke hellingen van de Alpen
waar hevige stormen de sneeuw hoog
hebben opgewaaid, bestaat groot ge
vaar voor lawines.
BERCHTESGADEN. Hitler's
vermaarde voormalige arendsnest in
Berchtesgaden, thans een luxueus
theehuis, is door de hevige sneeuw
val geïsoleerd.
De uitspanning Is door een muur
van 4.5 meter sneeuw omringd en
alleen per telefoon is bet 3600 meter
lager gelegen dal nog te bereiken.
Sinds vorige week donderdag zijn
de directeur en tien employees ui
het Arendsnest opgesloten. Men
heeft met voedselgebrek te kampen
en twee vrouwelijke employees zijn
ziek geworden. Daar de verwarming
nog maar zeer beperkt kan worden
gebruikt blijft men het grootste deel
van de dag in bed, aldus de direc
teur van het Arendsnest. Ameri
kaanse militairen trachten hulp te
verlenen.
BRUSSEL Vele honderden amb
tenaren die voor de Euromarkt en
Euratom ïn Brussel werken, schijnen
de keuze van een Europese hoofd
stad door het feit van hun vestiging
in Brussel In eigen henden te heb
ben genomen.
Na jarenlange beraadslagingen is
men het nog steeds met over de
officiële aamvyzing van een Europese
hoofdstad eens geworden. Maar de
beide organisaties hebben nu van de
Belgische regering twee flatgebou
wen van. tien verdiepingen gehuurd
en daarbij 80 miljoen Belgische fran
ken te leen gekregen als tegemoet
koming voor de inrichting. Een der
de gebouw voor de E.E.G. zal bin
nenkort gereed komen.
VALENCE. De burgemeester
van het Franse dorp Upie is door
de reuring voor drie maanden ge
schorst wegens „administratieve
laksheid".
Maandenlang is «alle officiële post,
welke aan burgemeester René Ar-
noux werd gestuurd, met beant
woord. De enige van zijn veie
pl'chtert, welke de burgemeester
wilde vervullen, was het sluiten
van huwelijken
Het is voor het eerst in de Fran
se geschiedenis, dat een burgemees
ter om een dergelijke reden is ge
schorst.
ONLANGS kreeg ik een rouio-
kaart, waarop het overlijden
werd gemeld van iemand, die ik
aanvankelijk niet thuis fcoit bren
gen. Pas toen ik het adres goed be
keken had, zag ik dat 't ome Joop
uias, een oorlogsherinnering. Wont
in de hongerwinter heb ik een paar
maanden bij vrienden in de J or daan
gewoond en daar 'was hij mijn buur.
Mijn góéde buur, want hy wist al
tijd voedsel op te scharrelen en was
daar helemaal niet schriel mee. Ik
heb in die zwarte tijd heel iaat ke
ren by hem gegeten. Van tarwemeel
1 bakte hij een soort broden, die hij
1 kneedde in de vorm van poppen.
1 Meestal aten. toe Hitier en het af-
1 snyden van de strot van deze om-
1 streden politicus, deed hij altijd zelf
1 met grote zorg en duidelijke voor-
keur. - Soms lag Mussolini op de
schaal uitgestrekt, en ook deze dic
tator lieten iuy ons goed smaken.
Toen hij eens wat krap in zijn meel
zat, behielp hy zich met koning
Victor Emanuel dte, zoals u weet,
wat klein van stuk was en altijd
enorm hoge petten op het onbedui
dend hoofdje droeg, om enigszins in
de buurt te komen van de afmetin
gen die men bij een monarch graag
ziet.
Na de bevrijding verloor ifc ome
Joop enige tijd uit het oog, maar la
ter kwam hij in mijn buurt wo
nen, boven een kruidenierswinkeltje
en herstelden we het contact. Hij zei
tegelzetter van beroep te zijn, doch
zette nooit een tegelHij liep altijd
ergens in de ziektewet, in de
steun, in de overbrugging, enfin, in
alles wat een maatschappij, die zich
om het sociale bekommert, zo cl te
bieden heeft.
,Jk rotzooi maar wat an", zei hy
naak.
Hy kocht en verkocht schamele
voorwerpen, was bereid een oud,
moegeslagen bed bij je weg te haten
en witte, als het moest, je plafond.
Hij had een traag tempo en een ge
lijkmatig humeur. ]k heb nog nooit
iemand ontmoetdie zo volstrekt
pretentieloos leefde. Dat was het
verkwikkende aan hem. want niets
nutten hebben bijna altijd de be
hoefte je, hinderlijk uitvoerig, uit te
leggen welke onvervangbare deugd
hun aardse wandel een eeuwigheids
accent verleent.
Geen spoor daarvan by onze Joop.
Hij was gewoon op aarde en
maakte zich ongaarne druk.
,,'t Zal mijn tijd wel uitduren al
lemaal", placht hij te zeggen.
AU je bij hem kwam om hem te
vangen voor een karweitje, trof je
hem vaak bezig met zijn idool. Hy
speelde daarop met uit roeping
doch omdat hij het instrument uit
een partijtje ongeregelde goederen
had ouergei ouden. Niemand milde
het fcopen. "oen begon hij er zelf
maar op te krassen. Na eindeloos
tobben kende hij één wijsje, name
lijk het lieflijke „Heila, gij bloem
pje", dat hij op de nazale toon turn
een blaasinstrument ten gehore
bracht.
De begrafenis was slecht bezocht,
als de première van een stuk dat
valt.
Maar de kruidenier en zijn pronto
waren gekomen om de bovenbuur
man weg te brcnQen. Zelfs bij het
ter aarde bestellen wan de meest
verdienstelijke personen pleegt men
te komen, tot de niet zeer oorspronke
lijke, doch onvermijdelijke 9®dachte,
dat geen mens onmisbaar is, Maar
hier, aan de groeve van ome Joop,
pseudo tegelzetter te Amsterdam,
ging dat niet op.
Want ik keek naar de kruidenier
en wist u>ct hij met het uitblazen
van zijn laatste adem had aange
richt.
De kruidenier is een kleine, stille
man, die aldoor kijkt of hij zijn
leven net een maat te klein heeft
gekocht. Hoewel in de winkel, zijn
gelaten geduld geen grenzen kent,
smeult Jn hem een vreselijk vuur,
want hü is een kwartaaldrlnker, die
eens per maand gelijk een tempeest
begint te tvoeden. Als zyn dag it
aangebroken gaat hij een beetje
trekkebekkend de stad in, gehaast,
als iemand die een trein moet halen.
Diep in de nacht keert hij terug.
„Keert" is een eufemisme voor
„wankelt". Want Schiedam heeft
hem dan in een toestand van uit
zinnige tuoede gebracht, die hij op
het huisraad koelt. Terwtiï hij zijn.
vrouw op luide toon alU&denkbare
oormert van wangedrag tieruiyt,
vernielt hy de voorwerpen die htj
handige kuntselaar! op zijn
stille avonden zelf heeft gemaakt.
Perpetuum mobtleDe vrouw, die
hem anders streng en ik-iveet-wat-
van-je regeert, kan hem in zo'n
woeste nacht niet baas. Er was al
tijd maar één Te-medie: ome Joop
moest uit bed en beneden komen,
met de triool. Want aan Jleila, ei)
bloempje" brak de drift van de
kruidenier. Hij luisterde, al spoedig
kt vamen de "waterlanders en dan
was hij rijp voor zijn^hed.
er nog iemand die het woord
wil voeren?" vroeg de kraai.
Niemand wilde. Pas toen we te
rugliepen naar het hek. zei de vrouw
van de kruidenier, met een wanho
pig gebaar, naar de rug van haar
man, die voor ons liep„Hoe moet
dat nu voortaan met hem?"
Neen ome Joop, je was een niets
nut, maar een onmisbare.
KRONKEL
t Advertentie LM.)
ZEG,GnXlAN,2£ "2ÏTMËT ÖCftÖL
IN DE 6AL0N TE PRATEN
JD MAAR EVEN HALEN, DAN
ZAL IK 'T HAAR
VERTELLEN
KISACWJEN
KAN IK T O?A
'N ANDERE
RAAR DAT GAATJE UREN T DAT MOET DANMAAR
KOSTEN, PAUL-UOE MOET OP 'N ANDERE DAG
DAT dan met Jennifer's! 'tjs jammer voor
UITSTAPJE NAAR DE
dierentuin?
IIY HE7 tlOPEHU&
DAAR BEGINT'TAL, PAUL.
LAURA ELLIS GAAT VAN
AVOND VOOR HAAR KRANT
NAAR PARUS, EN ZE
KOMT PAS VLAK VOOR
ONZE SHOW TERUG
'T KIND MAAR WAT
KAN M ANDERS?
MANIER NET
HAAR
MAKEN
ER \b OOK ALTIJD.
WAT WAAROM IS ZE
VAN TEVOREN EVEN
KOMEN PRATEN O
VER DE DETAILS VAN DE
OlÊZEQVER DE
SHOW WIL GEVEN IK MOET
HAAR SPREKEN1.
^NATUURLIJK
DltAWt W
J0N6£N ZirHtLtttAfll
Ifi Dt KNOOP HET ZOU AlHtl
hiér woon ik dit is
Morron'j Farm... wil jé.
mn PAARDEN ££N3 2f£N?
Waar
GAAN WE NU
HEEFT U
ECHTE. PAARDEN
mo IK zt AAIEN
HEEN
FARM
3443, Omzichtig verspiedt Manuel de omge
ving. Hij moet en hij 2al John vinden, want wan
neer uitkomt, dat niet hij. doch Manuel de mis
daad heeft gepleegd, waarvoor John twee jaar
lang .Gevangen heeft geMten..., Manuel toom er
niet aan denken! Wacht eens even hier m ai
buurt staat ergens een. oude, verlaten nacienda
van de cacaoplantage. Dat zou een ideale schuil
plaats zijn voor iemand, die zich verborgen \vil
houden voor de politie. Maai* als John hier zit,
moet hij, Manuel, wel goed uit zijn ogen kijken.
Hij trekt zijn pistool, beklimt de wrakke waianda
en opent dan een deur. Daarbinnen is het sche
merachtig donker en. het ruikt er muf. De plan
ken kraken en de Scharnieren van de deur knar
sen. John heeft iemand horen naderen en is op
zijn hoede Voorzichtig sluipt hij nadcibij. Ma
nuel heeft zich juist omgedraaid cn staat met de
rug naar John toe, die ondanks de schemerach
tige duisternis zijn aartsvijand onmiddellijk her
kent
.j.j 'l' <">v O 't' v C* 4 -W *>v 4*->©
door URSULA CURT1SS
•£"X*o -c-
15
„Nee," zei Torrant, „gaat u maar
zitten." Ze schudden elkaar de hand
en terwijl Simeon ingewikkelde in
structies gaf voor een speciaal soort
Martini, leunde Torrant achteror'er
m zijn stoel en verwerkte de schok
van deze ontmoeting.
Dit was de man, die bijna zeker
een factor was geweest bij de moord
op Martin, dit was de man die Anne-
belle bedoeld had, een avond bij de
Starks. Hij was met zwaar en even
min groot. Hij was nauwelijks van
middelmatige lengte, wel met brede
schouders en vlug m zijn bewegin
gen. Zijn gezicht had iets weg van
een pagegaai, met snavel en al en
zijn haar was geelblond. Het maakte
de indruk van verguldsel dat op
2ijn hoofd geschilderd was. Zijn ogen
waren donker en vermoeid en tien
jaar ouder dan de rest.
Een lelijke man, maar lelijk op
een manier die vrouwen altijd ge
boeid had. Ze verkeerden waarschyn-
bik in de veronderstelling, dat een
man die er zo uitzag, iets moest
hebben dat meer de moeite waard
was dan een knap uiterlijk. Torrant
bekeek hem van een afstand, die
mets te majeen had met de afme
tingen van de box. Simeon gaf een
laatste aanwijzing, die erg belang
rijk seheen te zyn en wendde zich
toen glimlachend tot Torrant.
„Gewoon een ritueel," zei hij, .,en
meestal nutteloos. Ik schaam me een
beetje, dat ik u zo overval, maar we
hebben een gezamenlijke vriendin,
geloof ik. Juffrouw Blair."
Torrant's borrel werd gebracht en
hij speelde even met z'n glas zonder
zijn ogen van Simeon af te wenden.
„Om precies te zijn... ik was zeer
bevriend met hear man. Kende u
hem misschien? Martin Fennister."
„Niet zo goed als ik graag gewild
had," zei Simeon en als hij verrast
was door de tegenzet liet hij 't in
ieder geval niet merken, „Hij moet
een heel begaafd mens zijn geweest.
Ik was werkelyk geschokt toen ik
van z'n zelfmoord hoorde."
„Ik ook," zei Torrant droog en hij
het de opmerking als een troefkaart
tussen hen in liggen. „Hy schreef me
ongeveer anderhalf jaar geleden dat
hy getrouwd was- Ik was toen m het
bus'enland en ik kreeg zelden een
Engelse krant in handen. Ik kwam
terug in de vaste veronderstelling
hem te ontmoeten."
„Natuurlijk," zei Simeon zacht, „en
toen u hoorde wat er gebeurd was,
zocht u zyn weduwe op. Heel be
grijpelijk."
Niet de woorden, maar iets in de
stem van de ander maakte dat Tor
rant nog meer op zijn hoede was. De
man zag er somber uit, een. soort
mismoedige papegaai. „Ik heb ook
heel plotseling een goede vriend ver
loren," zei Simeon. „Gerald Mallow
en ik kenden elkaar al lang, We
zijn zelfs een tijd partners geweest."
Dat is mooi, dacht Torrant. heel
mooi. Hoe verzint een mens 't. Nou
ga jy dus vertellen wat je weet en
dan ga ik vertellen wat ik weet
De stem van z'n tafelgenoot drong
ineens weer tot hem door. en
ik heb juffrouw Blair die baan bij
Gerald bezorgd."
Torrant wachtte zwijgend tot hij
verder ging. „Ik had haar ontmoet
vlak voor ze trouwde. Toen Gerald
een secretaresse nodig had, waar hij
iets aan over kon laten, dacht ik
meteen aan haar. Intussen," vervolg
de hij kort, „was ze weer vrij. Ik stel
de haar aan Gerald voor en hy vond
haar uitermate geschikt, wat ik ook
verwacht had,"
Verder niets? dacht Torrant. Geen
intimiteit, geen heimelijke ontmoe
tingen toen ze geen secretaresse Waa,
maar een vrouw, de vrouw van Mar
tin? Hy zei niets, voor een deel om
dat hij geen antwoord wist en voor
een deel omdat hij hoopte dat de
ander zou blijven praten als hij
zweeg.
Een serveerster bracht Simeon zijn
Martini. Hij nam een slok en knikte
goedkeurend. „Ik was m Florida
voor zaken," zei hij, „toen juffrouw
Blair me opbelde om te vertellen
wat er gebeurd was. Ze was hele
maal overstuur, dat begrijpt u wel,
en daarbij in een wildvreemd «tad-
je waar ze niemand kende. Ik ben
zo gauw ik kon gekomen natuurlijk.
Gezien de omstandigheden voelde ik
me er min of meer bijbetrokken."
Een keurige verklaring. Met een
paar zinnetjes was zijn aanwezigheid
duidelijk en gaf hij Torrant de raad
ie verdwijnen met zijn achterdocht.
Geen enkele moordenares immers
zou de vriend van haar slachtoffer
naar zich toe halen. Nee," Annebelle
Blair, weduwe geworden door de
zelfmoord van haar man en zo kort
daarna opnieuw geconfronteerd met
de dood in ëeii afschuwelijke vorm,
Annebelle Blair was een vrouw die
geholpen moest worden in plaats van
opgejaagd.
Er was iets ontwapenend eerlijks
in het mistroostige papegaaiengezicht
tegenover hem, Torrant stond bijna
op het punt hem te geloven, maar
toen herinnerde hij zich hoe handig
alles m elkaar gezet was en door
zag hij het masker van de ander,
het lelijke, starre en uitermate intel
ligente masker. Hij leek wel 'n chef
kok, overwoog Torrant, voorzichtig
proevend of een schotel nog een
beetje van dit of dat kon hebben.
Het beetje kwam, Simeon -wenkte
de ober en zei met onwillige open
hartigheid: „Ik was heel erg op Ge
rald gesteld en zijn dood is een
slag voor me, maar dat neemt met
weg, dat ik zijn fouten heus wel zag.
Ach, fouten is misschien overdreven,
maar hij dronk te veel
„En," antwoordde Torrant, voor het
eerst op dit paar beleefdheidsfrases
na, „hij maakte heel eigenaardige
testamenten."
Iemand gooide een muntstuk in
de muziek-automaat en een^sombere
vrouwestem voegde zich bij de an
dere geluiden, in het restaurant. Tor
rant hoorde het nauwelijks, hij had
te veel aandacht nodig voor Simeon
die na een korte pauze vroeg: „Maar
meneer Torrant, was dat werkelijk
zo eigenaardig?"
„Dat vind ik wel, ja," zei Torrant
opgewekt, ,.ik vind het verdomd
eigenaardig."
„Oppervlakkig beschouwd mis
schien," gaf Simeon toe. „Maar...
afgezien van alles, meneer Toriant,
waarom maakt iemand gewoonlijk
een dergelijk testament?"
De muziek klonk als een polsslag
in de stilte die volgde. Torrant wist
heel wat antwoorden, maar hij zei
niets. Hij wilde het spel van Simeon,
wel bekijken, hö voelde er mets voor
om mee te doen.
(wordt vervolgd)"