DE MAN. DIE TE LAAT KOMT cte (ImmJm mém KALK BEWAART MEVROUW „PLES" smmmmmK ~7*5 won IfKKRH Wf Onmisbaar Burgemeester geschorst door FRANK-1S0DW! Pi VAHZIJNHOmAfm' itasiii 'i' 'Srnm L Gevaar voor lawines 1 in Zwitserse Alpen Vroeger verblijf van Hitier ingesneeuwd Brussel in feite al hoofdstad van Europa - deecl bijna niets - Ptn a 15 hij Nier 20«tr zich zelf Tt doen HAD Donderdag 23 oklober 1958 HEI moei Theodor Heuss. de OuiEse bondspresident, die nu een slantsiebezoek aar Londen brengt, wel vreemd le moede zijn. Diep in de zeventig is hij nu; bij heeft de glorie van het keizerrijk nog gekend, de opkomst en de ondergang van de republiek van Weimar heeft hij meegemaakt en daarna is bij er getuige van geweest, dat Hitier en de zijnen de natie ten gronde richtten. Jn Londen, niet koningin Eliza beth rijdend door een zwijgende menigte, voelt hij zich waarschijnlijk als de man, die te laat komt. De Brillen hebben misschien altijd wel geweten, dat er Duitsers walen zoals hy-, maar zij hadden, politiek althans, met andere Duitsers ie maken; met de arrogante soldatenkeizer Wilhelm II, met de zwaargebaarde Tirpitz, die Duitsland een vloot wilde bouwen, ge lijkwaardig aan de Engelse; en in een later stadium met de laaghartige Ribben!rop cn met de gewetenloze afperser Adolf Hitler. Theodor Heuss hoort tot een voornamer type Duitsers, maar hij komt te laat. Hij komt op een tijdstip. dat Wilhelm en Tirpitz en Hitler hun ©nhaiUwerk hebben volbiacht. Bloed en ijzer, bloed en bodem, ze hebben Duitsland slechts oneer en ontbinding en Groot Brittanje niet op de knieën gebracht; het aanzien van de hele wereld echter is gewijzigd in de baaierd van vuur, die Duitsland tot tweemaal loe ervan heeft ge maakt. jMen kan nu oprecht pogen, de kloof te overbruggen, maar wat aan onherstelbaars is geschied, laat zich niet meer ongedaan maken. Tegen de twintig was Theodor Heuss, toen de onderhandelingen over een vlootver- drag mislukten; een gebeurtenis, die we] eens is beschouwd als het be slissende punt in de verwijdering tussen de beide landen: Maar Heuss weet wel, dat de ware oorzaak dieper ligt. namelijk in de verwording van bet Duitse rijk tot een Pruisisch machtsinstituut. Hij kent de tragedie van het Duitse liberalisme, bij heeft die als het ware gesymboliseerd, toen hij'in 3933 met de dood in het hart voor Hitler's machtigingswet stemde, MACHTIG en groot was het keizerlijk Duitsland van de vorige en het begin van deze eeuw; 20 machtig en 70 groot dat zeei velen geneigd waren om over het hoofd te zien. hoeveel schone en goede dingen waren gepiesteerd in de tijd, voordat Bismarck op zijn wijze de eenheid had totstand gebracht. De eenheidsleuze was oor spronkelijk die van de liberalen. Ze ging in tegen datgene wat de conser vatieve elementen zagen ais de gevestigde orde; dezelfde conservatieve ele menten, die ook in hun staten en staatjes alles bij het oude wensten te laten. Bismaxck zorgde voor de synthese van de conservatieve staatsop vattingen en de liberale eenheidsgedaclite. Het zijn de liberalen, die toen liet loodje hebben gelegd. Zij hebben na veel tegenstribbelen tenslotte de JBismarcfcse staat met huid en haar ge slikt; zij zijn bezweken voor de glans en glorie van de zegevierende uni formen. Zij hebben, om het zo maar uit te drukken, mede het koopcontract getekend, waarbij de vrijheid werd opgeofferd aan de een- beid. Dit was ver voor Theodor Heuss werd geboren, maar deze heeft het tijdperk van de nieuwe feodaliteit lang genoeg meegemaakt om te ervaren dat het koopcontract nog altijd gold. De liberalen, die zichzelf hadden verkocht, hebben sindsdien alleen maar meer gehoopt op een soort Wonder, dat Duitsland een betere keizer bracht. Eén ogenblik heeft het geleken, dat het zou gebeuren. Dat was na de dood van Wilhelm 1, toen Frederik 111 aan bet bewind kwam; een liberaal man. Wij lazen eens een beschrijving van een klein feest van toentertijd 1 hi Rome vertoevende Duitsers van de betere soort; de grote geleerde Theo- dor Mommsen was het middelpunt en groot was de vreugde over de betere 1 dagen, die zouden aanbreken. Maar Frederifc 111 leefde maar kort, hij 1 stierf aan keelkanker, en zijn reactionaire zoon Wilhelm II zette meteen de klok energiek terug. Het wonder heeft zich niet voorgedaan. Het feit is blijven bestaan, dat Duitsland het liberale tijdperk heeft gemist. WONDEREN zijn trouwens zeldzaam in de politiek. Eigenlijk Itoren 2e er helemaal niet in thuis. Democratie, recht voor allen, men moet ze verwerven. Theodor Heuss, die het leven van de liberaal j Friednch Naumann heeft beschreven en daarmee de mislukking] van de ïepubliek van Weimar, heeft ondervonden wat het heeft gekost om 3 terug te winnen wat honderd jaar geleden wa? prijsgegeven. Hij rijdt nu door Londen, waar de koningstroon in stand is gebleven en waarde eeuwen oude symbolen zijn gehandhaafd, terwijl toch de maatschappij zich heeft hervormd en de eer en integriteit van land en volk in stand zijn gebleven. Het 13 niet meer het machtige Engeland van Victoria, maar als Duitsland 3aar een handje toe heeft geholpen, dan mag het zich afvragen, wat de wereld cn wat lietzelf er bij heeft gewonnen. En toch is het liet Enge land, waarover V?illielro TI in dwaze overschatting God's straf opvorderde; bet is toch het perfide Albion, dat zicb vermat, Duitsland inde weg te staan. Vreemd te moede zal het Theodor Heuss zijn. Hij moet denken aan de toekomst, eh waarschijnlijk heeft zijn bezoek daarop wel een goede invloed jnaar hij zal er toch niet aan ontkomen, zijn gedachten te laten gaan over •wat verkeerd'is ;gedaan in het verleden en wat is verzuimd. Zo ooit, dan Ie het ntrVcl het tijdstip om te erkennen, dat een voor de prijs van de vrijheid gekochte eenheid niet deugt. Ze dengde niet in de vorige eeuw en ae deugt ook thans niet. Theodor Heuss komt te laat, maar aJ« zijn bezoek tot het inzicht hiervan bijdraagt, dan komt hij misschien in andere zin ook weer net op tijd. f Advertentie l M (Van een medewerker) resten van halfmensen liggen niet voor het op rapen. De natuur heeft er een handje van om zijn eigen rom mel grondig op te ruimen. In \de bossen van vandaag gaan 1 iedere dag dieren dood, maar \men vindt er niet veel van. Het kadaver is voedsel voor andere 'dieren, knagers en roofdieren 'Vergruizelen de botten en de bacteriën zorgen ervoor dat I uiteindelijk alles verdwijnt. Toen dr. Broom op zoek ging naar 'een neefje of nichtje van „het kind van Dart" ondernam hij een bijna hopeloze taak. Waar vulkanen zijn kan een plotselinge uit barsting alles bedolven hebben. Daarvan heeft men op Java geprofi teerd. Waar Broom kon gaan zoeken dat was in de grotten, die eertijds de woningen waren voor „het kind van Dart" en zijn ouders. Die grotten stortten wel eens in en in kalk ble ven dan de resten van alle leven keurig bewaard. Zo kwam. ook het „kind van Dart" aan het licht in een kalkgroeve in Taung, Beetsjoe- anaïand. In 1936 liep dr. Broom te zoeken bij de kalkgroeven van Sterkfontein in Transvaal. Daar liet een opzich ter ham een stuk schedel zien, dat hij terstond herkende als restant van een aapmens. Twee dagen zoeken brachten hem in scherven en brok ken een «root deel van de overige schedel, waaraan alleen de onder kaak ontbrak. Bovendien kwam nog een stuk bekken plus een dijbeen naar boven. Het „kind van Dart" had een volle neef. Deze buna-mens van Transvaal bleek rechtop gelopen te hebben; zijn gebit miste de ken merken van de mensaap. Alleen had hij niet veel meer hersens dan een aap. A/1 ET zo'n buitengewone vondst ■iïA zou dr Broom ai heel gelukkig geweest mogen zijn- Maar hy vond nog moer. Twee jaar later haalde een schooljongen in Kromdraai een stuk verhemelte uit zijn zak en dr. Broom kreeg het door toeval in han den. Hij vond vele resten van deze Zo zoekt men in de Jtalksteen^roe- ven van Sterkfontein. Hier is een grot van boven opengemaakt. Met behulp van een vierkantsnet wordt van iedere vondst namvkeurig de plaats opgetekend. schedel on zo van alles aan elkaar plakkende kreeg hij een aardig idee van de halfmensen. Maar nog met genoeg om al zijn collega's eens en vooral te overtuigen. Na de oorlog hy is dan al een eind in de tachtig zoekt hy dwars tegen allerlei instanties in verder hu Sterkfontein. Kennelijk heeft hij een fijne neus die hem helpt zeld zame dingen te vinden. Hij iaat een stuk kalksteen springen cn vmdt de complete schede] van weer een hajf- mens een dame dit keer, die naar de Latijnse naam voor halfmens: plesianthropus, de gezellige bijnaam krijgt van mevrouw Pies, ook xn de vakwereld. En nog steeds zoekt hij door. En hij vindt maar door. De kroon wordt op zijn werk gezet, als hy op de eerste augustusdag van 1948 een bij na volledig bekken opgraaft, het de finitieve bewijs dat meneer en me vrouw Pies net als de voile mensen rechtop liepen. Hij heeft zijn zin: niemand kan meer beweren dat de reeks vondsten, die begon met het ..kind van Dart*' gewoon resten zijn van al dan niet uitgestorven mens apensoorten. Daar was dus de tussenfiguur die ergens aan het begin van de mense lijke stamboom een plaatsje gehad moet hebben. Maar wat voor wezens zijn dat geweest? Uit wat zij hebben nagelaten in hun vieze grotten bhjkt dat men van deze halfmensen niet bepaald een hoge dunk moet hebben, MORGEN: Hygiëne by de hyena's af Nevada, Rokïn Tl8, Amsterdam LOCHEM. Woensdagmiddag jj de 35-jarige L. B. B. Schmidt uit Osnabrück toen hij achter een auto bus om liep, op de rijksweg Lochem- Goor door een personenauto gegre pen cn op slag gedood. BONN - Secretaris-generaal Spaak van de NAVO brengt vrijdag een bezoek aan Bonn voor besprekingen met kanselier Adenauer en de West- duitse minister van Buitenlandse Zaken. Von Bretano. DA.VOS. Het federale bureau voor sneeuw- en lawinemelding heeft medegedeeld dat er groot ge vaar bestaat voor lawines in het Al pengebied tussen de 1500 en 2000 m. De sneeuw heeft m Zwitserland de laatste dagen een. dikte van. 1 meter bereikt. Vooral op de zuidelijke en oostelijke hellingen van de Alpen waar hevige stormen de sneeuw hoog hebben opgewaaid, bestaat groot ge vaar voor lawines. BERCHTESGADEN. Hitler's vermaarde voormalige arendsnest in Berchtesgaden, thans een luxueus theehuis, is door de hevige sneeuw val geïsoleerd. De uitspanning Is door een muur van 4.5 meter sneeuw omringd en alleen per telefoon is bet 3600 meter lager gelegen dal nog te bereiken. Sinds vorige week donderdag zijn de directeur en tien employees ui het Arendsnest opgesloten. Men heeft met voedselgebrek te kampen en twee vrouwelijke employees zijn ziek geworden. Daar de verwarming nog maar zeer beperkt kan worden gebruikt blijft men het grootste deel van de dag in bed, aldus de direc teur van het Arendsnest. Ameri kaanse militairen trachten hulp te verlenen. BRUSSEL Vele honderden amb tenaren die voor de Euromarkt en Euratom ïn Brussel werken, schijnen de keuze van een Europese hoofd stad door het feit van hun vestiging in Brussel In eigen henden te heb ben genomen. Na jarenlange beraadslagingen is men het nog steeds met over de officiële aamvyzing van een Europese hoofdstad eens geworden. Maar de beide organisaties hebben nu van de Belgische regering twee flatgebou wen van. tien verdiepingen gehuurd en daarbij 80 miljoen Belgische fran ken te leen gekregen als tegemoet koming voor de inrichting. Een der de gebouw voor de E.E.G. zal bin nenkort gereed komen. VALENCE. De burgemeester van het Franse dorp Upie is door de reuring voor drie maanden ge schorst wegens „administratieve laksheid". Maandenlang is «alle officiële post, welke aan burgemeester René Ar- noux werd gestuurd, met beant woord. De enige van zijn veie pl'chtert, welke de burgemeester wilde vervullen, was het sluiten van huwelijken Het is voor het eerst in de Fran se geschiedenis, dat een burgemees ter om een dergelijke reden is ge schorst. ONLANGS kreeg ik een rouio- kaart, waarop het overlijden werd gemeld van iemand, die ik aanvankelijk niet thuis fcoit bren gen. Pas toen ik het adres goed be keken had, zag ik dat 't ome Joop uias, een oorlogsherinnering. Wont in de hongerwinter heb ik een paar maanden bij vrienden in de J or daan gewoond en daar 'was hij mijn buur. Mijn góéde buur, want hy wist al tijd voedsel op te scharrelen en was daar helemaal niet schriel mee. Ik heb in die zwarte tijd heel iaat ke ren by hem gegeten. Van tarwemeel 1 bakte hij een soort broden, die hij 1 kneedde in de vorm van poppen. 1 Meestal aten. toe Hitier en het af- 1 snyden van de strot van deze om- 1 streden politicus, deed hij altijd zelf 1 met grote zorg en duidelijke voor- keur. - Soms lag Mussolini op de schaal uitgestrekt, en ook deze dic tator lieten iuy ons goed smaken. Toen hij eens wat krap in zijn meel zat, behielp hy zich met koning Victor Emanuel dte, zoals u weet, wat klein van stuk was en altijd enorm hoge petten op het onbedui dend hoofdje droeg, om enigszins in de buurt te komen van de afmetin gen die men bij een monarch graag ziet. Na de bevrijding verloor ifc ome Joop enige tijd uit het oog, maar la ter kwam hij in mijn buurt wo nen, boven een kruidenierswinkeltje en herstelden we het contact. Hij zei tegelzetter van beroep te zijn, doch zette nooit een tegelHij liep altijd ergens in de ziektewet, in de steun, in de overbrugging, enfin, in alles wat een maatschappij, die zich om het sociale bekommert, zo cl te bieden heeft. ,Jk rotzooi maar wat an", zei hy naak. Hy kocht en verkocht schamele voorwerpen, was bereid een oud, moegeslagen bed bij je weg te haten en witte, als het moest, je plafond. Hij had een traag tempo en een ge lijkmatig humeur. ]k heb nog nooit iemand ontmoetdie zo volstrekt pretentieloos leefde. Dat was het verkwikkende aan hem. want niets nutten hebben bijna altijd de be hoefte je, hinderlijk uitvoerig, uit te leggen welke onvervangbare deugd hun aardse wandel een eeuwigheids accent verleent. Geen spoor daarvan by onze Joop. Hij was gewoon op aarde en maakte zich ongaarne druk. ,,'t Zal mijn tijd wel uitduren al lemaal", placht hij te zeggen. AU je bij hem kwam om hem te vangen voor een karweitje, trof je hem vaak bezig met zijn idool. Hy speelde daarop met uit roeping doch omdat hij het instrument uit een partijtje ongeregelde goederen had ouergei ouden. Niemand milde het fcopen. "oen begon hij er zelf maar op te krassen. Na eindeloos tobben kende hij één wijsje, name lijk het lieflijke „Heila, gij bloem pje", dat hij op de nazale toon turn een blaasinstrument ten gehore bracht. De begrafenis was slecht bezocht, als de première van een stuk dat valt. Maar de kruidenier en zijn pronto waren gekomen om de bovenbuur man weg te brcnQen. Zelfs bij het ter aarde bestellen wan de meest verdienstelijke personen pleegt men te komen, tot de niet zeer oorspronke lijke, doch onvermijdelijke 9®dachte, dat geen mens onmisbaar is, Maar hier, aan de groeve van ome Joop, pseudo tegelzetter te Amsterdam, ging dat niet op. Want ik keek naar de kruidenier en wist u>ct hij met het uitblazen van zijn laatste adem had aange richt. De kruidenier is een kleine, stille man, die aldoor kijkt of hij zijn leven net een maat te klein heeft gekocht. Hoewel in de winkel, zijn gelaten geduld geen grenzen kent, smeult Jn hem een vreselijk vuur, want hü is een kwartaaldrlnker, die eens per maand gelijk een tempeest begint te tvoeden. Als zyn dag it aangebroken gaat hij een beetje trekkebekkend de stad in, gehaast, als iemand die een trein moet halen. Diep in de nacht keert hij terug. „Keert" is een eufemisme voor „wankelt". Want Schiedam heeft hem dan in een toestand van uit zinnige tuoede gebracht, die hij op het huisraad koelt. Terwtiï hij zijn. vrouw op luide toon alU&denkbare oormert van wangedrag tieruiyt, vernielt hy de voorwerpen die htj handige kuntselaar! op zijn stille avonden zelf heeft gemaakt. Perpetuum mobtleDe vrouw, die hem anders streng en ik-iveet-wat- van-je regeert, kan hem in zo'n woeste nacht niet baas. Er was al tijd maar één Te-medie: ome Joop moest uit bed en beneden komen, met de triool. Want aan Jleila, ei) bloempje" brak de drift van de kruidenier. Hij luisterde, al spoedig kt vamen de "waterlanders en dan was hij rijp voor zijn^hed. er nog iemand die het woord wil voeren?" vroeg de kraai. Niemand wilde. Pas toen we te rugliepen naar het hek. zei de vrouw van de kruidenier, met een wanho pig gebaar, naar de rug van haar man, die voor ons liep„Hoe moet dat nu voortaan met hem?" Neen ome Joop, je was een niets nut, maar een onmisbare. KRONKEL t Advertentie LM.) ZEG,GnXlAN,2£ "2ÏTMËT ÖCftÖL IN DE 6AL0N TE PRATEN JD MAAR EVEN HALEN, DAN ZAL IK 'T HAAR VERTELLEN KISACWJEN KAN IK T O?A 'N ANDERE RAAR DAT GAATJE UREN T DAT MOET DANMAAR KOSTEN, PAUL-UOE MOET OP 'N ANDERE DAG DAT dan met Jennifer's! 'tjs jammer voor UITSTAPJE NAAR DE dierentuin? IIY HE7 tlOPEHU& DAAR BEGINT'TAL, PAUL. LAURA ELLIS GAAT VAN AVOND VOOR HAAR KRANT NAAR PARUS, EN ZE KOMT PAS VLAK VOOR ONZE SHOW TERUG 'T KIND MAAR WAT KAN M ANDERS? MANIER NET HAAR MAKEN ER \b OOK ALTIJD. WAT WAAROM IS ZE VAN TEVOREN EVEN KOMEN PRATEN O VER DE DETAILS VAN DE OlÊZEQVER DE SHOW WIL GEVEN IK MOET HAAR SPREKEN1. ^NATUURLIJK DltAWt W J0N6£N ZirHtLtttAfll Ifi Dt KNOOP HET ZOU AlHtl hiér woon ik dit is Morron'j Farm... wil jé. mn PAARDEN ££N3 2f£N? Waar GAAN WE NU HEEFT U ECHTE. PAARDEN mo IK zt AAIEN HEEN FARM 3443, Omzichtig verspiedt Manuel de omge ving. Hij moet en hij 2al John vinden, want wan neer uitkomt, dat niet hij. doch Manuel de mis daad heeft gepleegd, waarvoor John twee jaar lang .Gevangen heeft geMten..., Manuel toom er niet aan denken! Wacht eens even hier m ai buurt staat ergens een. oude, verlaten nacienda van de cacaoplantage. Dat zou een ideale schuil plaats zijn voor iemand, die zich verborgen \vil houden voor de politie. Maai* als John hier zit, moet hij, Manuel, wel goed uit zijn ogen kijken. Hij trekt zijn pistool, beklimt de wrakke waianda en opent dan een deur. Daarbinnen is het sche merachtig donker en. het ruikt er muf. De plan ken kraken en de Scharnieren van de deur knar sen. John heeft iemand horen naderen en is op zijn hoede Voorzichtig sluipt hij nadcibij. Ma nuel heeft zich juist omgedraaid cn staat met de rug naar John toe, die ondanks de schemerach tige duisternis zijn aartsvijand onmiddellijk her kent .j.j 'l' <">v O 't' v C* 4 -W *>v 4*->© door URSULA CURT1SS •£"X*o -c- 15 „Nee," zei Torrant, „gaat u maar zitten." Ze schudden elkaar de hand en terwijl Simeon ingewikkelde in structies gaf voor een speciaal soort Martini, leunde Torrant achteror'er m zijn stoel en verwerkte de schok van deze ontmoeting. Dit was de man, die bijna zeker een factor was geweest bij de moord op Martin, dit was de man die Anne- belle bedoeld had, een avond bij de Starks. Hij was met zwaar en even min groot. Hij was nauwelijks van middelmatige lengte, wel met brede schouders en vlug m zijn bewegin gen. Zijn gezicht had iets weg van een pagegaai, met snavel en al en zijn haar was geelblond. Het maakte de indruk van verguldsel dat op 2ijn hoofd geschilderd was. Zijn ogen waren donker en vermoeid en tien jaar ouder dan de rest. Een lelijke man, maar lelijk op een manier die vrouwen altijd ge boeid had. Ze verkeerden waarschyn- bik in de veronderstelling, dat een man die er zo uitzag, iets moest hebben dat meer de moeite waard was dan een knap uiterlijk. Torrant bekeek hem van een afstand, die mets te majeen had met de afme tingen van de box. Simeon gaf een laatste aanwijzing, die erg belang rijk seheen te zyn en wendde zich toen glimlachend tot Torrant. „Gewoon een ritueel," zei hij, .,en meestal nutteloos. Ik schaam me een beetje, dat ik u zo overval, maar we hebben een gezamenlijke vriendin, geloof ik. Juffrouw Blair." Torrant's borrel werd gebracht en hij speelde even met z'n glas zonder zijn ogen van Simeon af te wenden. „Om precies te zijn... ik was zeer bevriend met hear man. Kende u hem misschien? Martin Fennister." „Niet zo goed als ik graag gewild had," zei Simeon en als hij verrast was door de tegenzet liet hij 't in ieder geval niet merken, „Hij moet een heel begaafd mens zijn geweest. Ik was werkelyk geschokt toen ik van z'n zelfmoord hoorde." „Ik ook," zei Torrant droog en hij het de opmerking als een troefkaart tussen hen in liggen. „Hy schreef me ongeveer anderhalf jaar geleden dat hy getrouwd was- Ik was toen m het bus'enland en ik kreeg zelden een Engelse krant in handen. Ik kwam terug in de vaste veronderstelling hem te ontmoeten." „Natuurlijk," zei Simeon zacht, „en toen u hoorde wat er gebeurd was, zocht u zyn weduwe op. Heel be grijpelijk." Niet de woorden, maar iets in de stem van de ander maakte dat Tor rant nog meer op zijn hoede was. De man zag er somber uit, een. soort mismoedige papegaai. „Ik heb ook heel plotseling een goede vriend ver loren," zei Simeon. „Gerald Mallow en ik kenden elkaar al lang, We zijn zelfs een tijd partners geweest." Dat is mooi, dacht Torrant. heel mooi. Hoe verzint een mens 't. Nou ga jy dus vertellen wat je weet en dan ga ik vertellen wat ik weet De stem van z'n tafelgenoot drong ineens weer tot hem door. en ik heb juffrouw Blair die baan bij Gerald bezorgd." Torrant wachtte zwijgend tot hij verder ging. „Ik had haar ontmoet vlak voor ze trouwde. Toen Gerald een secretaresse nodig had, waar hij iets aan over kon laten, dacht ik meteen aan haar. Intussen," vervolg de hij kort, „was ze weer vrij. Ik stel de haar aan Gerald voor en hy vond haar uitermate geschikt, wat ik ook verwacht had," Verder niets? dacht Torrant. Geen intimiteit, geen heimelijke ontmoe tingen toen ze geen secretaresse Waa, maar een vrouw, de vrouw van Mar tin? Hy zei niets, voor een deel om dat hij geen antwoord wist en voor een deel omdat hij hoopte dat de ander zou blijven praten als hij zweeg. Een serveerster bracht Simeon zijn Martini. Hij nam een slok en knikte goedkeurend. „Ik was m Florida voor zaken," zei hij, „toen juffrouw Blair me opbelde om te vertellen wat er gebeurd was. Ze was hele maal overstuur, dat begrijpt u wel, en daarbij in een wildvreemd «tad- je waar ze niemand kende. Ik ben zo gauw ik kon gekomen natuurlijk. Gezien de omstandigheden voelde ik me er min of meer bijbetrokken." Een keurige verklaring. Met een paar zinnetjes was zijn aanwezigheid duidelijk en gaf hij Torrant de raad ie verdwijnen met zijn achterdocht. Geen enkele moordenares immers zou de vriend van haar slachtoffer naar zich toe halen. Nee," Annebelle Blair, weduwe geworden door de zelfmoord van haar man en zo kort daarna opnieuw geconfronteerd met de dood in ëeii afschuwelijke vorm, Annebelle Blair was een vrouw die geholpen moest worden in plaats van opgejaagd. Er was iets ontwapenend eerlijks in het mistroostige papegaaiengezicht tegenover hem, Torrant stond bijna op het punt hem te geloven, maar toen herinnerde hij zich hoe handig alles m elkaar gezet was en door zag hij het masker van de ander, het lelijke, starre en uitermate intel ligente masker. Hij leek wel 'n chef kok, overwoog Torrant, voorzichtig proevend of een schotel nog een beetje van dit of dat kon hebben. Het beetje kwam, Simeon -wenkte de ober en zei met onwillige open hartigheid: „Ik was heel erg op Ge rald gesteld en zijn dood is een slag voor me, maar dat neemt met weg, dat ik zijn fouten heus wel zag. Ach, fouten is misschien overdreven, maar hij dronk te veel „En," antwoordde Torrant, voor het eerst op dit paar beleefdheidsfrases na, „hij maakte heel eigenaardige testamenten." Iemand gooide een muntstuk in de muziek-automaat en een^sombere vrouwestem voegde zich bij de an dere geluiden, in het restaurant. Tor rant hoorde het nauwelijks, hij had te veel aandacht nodig voor Simeon die na een korte pauze vroeg: „Maar meneer Torrant, was dat werkelijk zo eigenaardig?" „Dat vind ik wel, ja," zei Torrant opgewekt, ,.ik vind het verdomd eigenaardig." „Oppervlakkig beschouwd mis schien," gaf Simeon toe. „Maar... afgezien van alles, meneer Toriant, waarom maakt iemand gewoonlijk een dergelijk testament?" De muziek klonk als een polsslag in de stilte die volgde. Torrant wist heel wat antwoorden, maar hij zei niets. Hij wilde het spel van Simeon, wel bekijken, hö voelde er mets voor om mee te doen. (wordt vervolgd)"

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1958 | | pagina 1