ENGELAND EN DE E.E.G.
Verheugende uitspraak
NU DE BOEKHANDEL!
CARO
Tah yes, those goodold twes
ffiWMeSPRKSr:
Benelux streeft naar
het boven-nationale
door FRANK GODWIN
Sleutel iigt in
/gemeenschaps
ontwikkeling"
Zwarte mens
bouwt aan
zijn wereld
BIJEENKOMST OP BINNENHOF
Moeder-Geschenk
AKKERTJES"
WISKUNDE M.O. K' en Kv
RESA-H1LVERSUM
Nieu we stremt
i Aflopatpnttè I M
HQFK0GE6US
JULIUS CE5AÖ )G >N OliWE Vs A ZITTEN
KNAR! IK WIL NlET OVER j&ÏB&aRj-S® 31
HEM LEREN. IK WIL M'
ARMBAHT> TERUGKT'KM i
IN DETÜ1N HEB IK V j
NOG NIET GEZOCHT. A jl yföSMBgEfflif':.
U BENT BL11 OAT IK DIE ARMBAND
VERLOREN HEB DAY WEET IK
WEL i U WAG NUDIG DAT IK H W
VAN RARG MOCHT WOUDEN.^kT
HET 20U ME NIETG VER-
WONDEREN AUb
•m had wea-^BraiBa
GENOMENJ 4HHP
JE HEBT DAT ELLENDKSE DING
VERLOREN, EN DAARMEEUTT
JE MOEGT JE GCUAMEN Mr EN DAT
OM DAAR 2D'N DRUKTEjBfXRfc. IK NlET
OVER TE MAKEN«fpAARWAT
GA JE LEG KAN Mb DIE
L LEREN
CEGAR
BWwwfc' gfKfH- -iffwr van u.
W i H GCHELEN
PRACHrió IK HOOPflUtÊM MAAR
DAT-D.t PU&L|£Kt fttlAfttttTCLUnC»
6RoorwOf?or
DÉ KAARTVtRKOOP OAAf
CrrOfcZt KCtR WIN IK H£.M,
MARC1. Htr DtTtKtnr UtttMttR
VOOR ML DAN Dit 50.000 DOLLAR.
3 A KOIONLUX WttT
DAT U HfcM 6RAA6
WILT HtBötN VOOR UW
VtRZAMtllNó.
I00f JttOlT D£Z£ PRAOi-
Tióf mmt brandémmep
-AL!> BEKé/? Üir, MARC? r<
WLATEN WE DAN METEEN AiMR. mm^M
'TJEG/NA/EN, WANTIK V/ND. DATJEER
V6EL TE DIK U/T2/ET.' ER /KETEN NODIG
\-npaar. magh -^nrT
PONDJES W'jf*^%\sl2Ll>
'ji'Ij^Köösr^>
'ALS k/E ELKAAR. fN DE TOEKOMST
EVENGOED VERSTAAN
ALS DESryDS 3YDE
ROVERS, K/EK, DAN AM
f KUNNEN WE Een ENNE |j|£> {{Vb
TYD SAN EN HEBBEN/^m W|<\
Vda TECU/K DENKEN'
TOMMY EN /K HEBBEN 4
/NDE OORLOG SAAIEN
VOOR NAC7UNROVERS
7z-~=x gespeeld SA
fHEEEf
kennen
JÜLUE
elkaar.
wAL?s
r V/E
K/CKER.'
T OKAY, BOSS.'
/KNEB EROP
GEREKEND, i4
HOOR 'jÉka.
Saterdag 29 november 1958
DE besprekingen tussen Adenauer en de Gaulle kunnen gelden als
sluiting van de huidige fase der onderhandelingen tuisen de Euro
pese Zes en de andere landen van de Organisatie voor Europese
Economische Samenwerking over de vrijhandelszone. Deze onder- -
Handelingen werden gevoerd in een commissie van de O.E.E.S. onder lei-'
ding van de Brit Maudling, die daarbij (terecht) nimmer over het hoofd
heeft gezien, dat zijn land bij de' gang van zaken het meest" en het eerst
was betrokken. Men kan respect hebben voor de taaiheid en het optimisme
van Maudling, doch.er ie maar al te veel reden voor de vraag of hij niet
a.l *e ?.eer S^'^dicapt *s geweest door een Londense regering, die tege
lijkertijd buitenstaander en deelnemer wenste te zijn. Vermoedelijk zijn de
Brillen ook verrast door de hechtheid, bij allé onderlinge meningsverschil
len, van de klem-Europese groep.
Natuurlijk is kritiek mogelijk op Frankrijk, en aan deze kritiek heeft
liet ook nooit ontbroken. Het is wel waar. dat Frankrijk er voorlopig
vérgaand in is geslaagd, de andere leden van de E.E.G. zijn systeem op
te dringen; maar de betekenis van dit feit is- toch minder groot dan de
waarde van de E.E.G. als zodanig. De ontwikkeling staat nog maar bij de
aanvang, en de positie van Frankrijk is geenszins van die aard, dat dit land
in staat zou zijn om blijvend de Joon aan te geven,. Voor het onderling
economisch verkeer moet het zich nu al meer schikken dan het in eeuwen
gewend is geweest.
NAAR onze mening hebben de Britten de fout gemaakt, zich onvol
doende rekenschap te geven van de omvang en aard van de
ommekeer in Europa die zich aan het voltrekken is. Engeland
heeft zich altijd zorgvuldig afzijdig gehouden van elke vorm van
integratie en is thans tekortgeschoten in.het besef, dat het Europa ernst is.
Wij hebben, mede met het oog op het Nederlands belang, Maudling's
streven met sympathie aanschouwd; maar nu het voorlopig heeft gefaald
is het billijk om te zeggen, dat de schuld ook in Londen ligt waar men de
solidariteit van de Zes heeft onderschat en'onder de maat is gebleven door,
speculerend op de onderlinge meningsverschillen in de E.E.G.-Janden, wat
te veel te vragen en wat te weinig te bieden.
In een ruimer verband bekeken kan de loop der dingen ook weer niet
al te zeer verwonderen. Er moest een tijdstip komen, waarop ccn duidelijke
gaping zichtbaar werd tussen landen, die de weg opgaan van de econo
mische integratie en die, welke daar niet aan mee wensen te doen. Britse I
trots en Europese integratie zijn tot dusverre onverenigbare begrippen
geweest; ma ar. het element van bittere noodzaak in deze integratie is zo 1
groot, dat het niet kon uitblijven dat op enig ogenblik Engeland een
kleine nota voor deze trots' kreeg gepresenteerd. Het wordt nog niet zo'n
hoge nota omdat te Bad Kreuznach de Gauile toch nog heeft toegestemd
in enkele verzachtende regels voor de leden van de O.E.E.S., die niet tot
de Zes behoren. .Terwijl bij de Zes de kwestie van de vrijhandelszone aan
de orde blijft, zaj Engeland zich er terdege op moeten beraden, in hoeverre
het kan volharden in zijn houding van afzijdigheid in de groei naar een
verenigd Europa.
DE uitspraak van de president van de Rotterdamse rechtbank in het
kort geding tussen de Scheepvaartvereniging Zuid en samenwer
kende moderne én katholieke organisaties van transportarbeiders
heeft ons verheugd. Het optreden van de vakbonden is inderdaad
eenzijdig, doch alleen maar in zoverre; dat zij doen wat werkgevers en
arbeiders samen, behoorden te verrichten. Wanneer in de beschaafde
landen een behoorlijke orde van de arbeid is tot stand gebracht dan ligt
het voor de hand dat een Ondermijning daarvan door vrijbuiters met alle
oorbare middelen moet worden tegengegaan, wil men wat men zelf heeft
bèreikt niet in":de waagschaal stellen.
Ziehier de zin van de (beperkte) boycol-actie, waarvan ook de president
van de Rotterdamse rechtbank het redelijk en verantwoord karakter heeft
erkend. Het gaat niet tegen de Scheepvaartvereniging Zuid; al heeft die er
misschien enig direct nadeel van, het gaat tegen inbreuken op geordende
en sociaal-verantwoorde toestanden, die de Scheepvaartvereniging Zuid
zelf mee heeft-helpen totstandbrengen en waarvan zij dagelijks ook de1
vruchten plukt. Het is heel spijtig en eigenlijk een beetje beschamend, dat 1
het de arbeiders zijn, die hier het spits moeten afbijten.
Hét zal een goed ding zijn, wanneer deze actie succes heeft; en het is
daarom te betreuren, dat niet .alleen in Nederland maar ook elders niet alle
belanghebbenden, werkgevers en arbeiders, er aan deelnemen. Een van de
gevolgen is nu al, dat de heer Niarchos een grote mond opzet: hij zal
goed opletten .waar men boycot en waar men niet boycot, en dienover
eenkomstig zijn houding bepalen! Als iedereen meedeed, kon mijnheer
Niarchos hoogspringen of Jaajrspringen;. zich schikken moest hij. Het is
thans volstrekt niet zeker, dar hij zich moet schikken. Maar misschien gaat
van de Rotterdamse uitspraak op velen een bemoedigende en verhelderende
invloed uit.
r>E regeringsmaatregel,welke de verkoop van pocketboeken door. krui
deniers voorlopig onmogelijk heeft gemaakt, achten wij in beginsel
juist. Het zou echter te betreuren-zijn. indien de boekhandel hem opvatte
als een aanmoediging om op de oude weg voort te gaan. Want al horen
pocketboeken niét bij kruideniers thuis, het is niettemin een redelijke eis.
dat hét aantal verkoopplaatsen er van aanmerkelijk wordt vergroot. Laat
de boekhandel in. het gebeurde een aanwijzing vinden, op korte termijn
dit vraagstuk met fantasie en vrijgevigheid aan te pakken. Bij êen inslui-
•meren. omdat het gevaar geweken lijkt, zullen zich onherroepelijk nieuwe
moeilijkheden voordoen. De regering heeft nu ingegrepen, maar ze zal
verder redelijkerwijs alleen dan achter de boekhandel staan, wanneer
die eén beleid vbórt, dat zich kenmerkt door andere eigenschappen dan
kortzichtigheid en angstvalligheid,
Waarlijk verheffing
brengende ontwik-
aansluit bij haar eigen denk- en be
langensfeer), dan. is zij meestentijds
geestdriftig-tot medewerking bereid.
- Belangrijk is 'uiteraard vooral, dat
leiding en aanwijzingen met tact
worden gegeven "en dat men steeds
zoveel mogelijk aan de bevolking
de vrijheid laat, zélf te doen én zélf
haar weg te zoeken naar .het toe
komst-resultaat, waarvoor mén haar
de ogen heeft geopend.
Zo'n plan van gemeenschaps-ont-
wikkeling kan een sterk uitstralen-
- de werking krijgen: andere volks-
keling- ener primi- groepen uit de omtrek van het bpe-
tievp ratie-gebicd horen van' de resultaten,
ueve VQiKsgemeen- komen op be20ek> constateren met
scnap is alleen be- eigen ogen 't gestegen welvaartspeil
reik'oaar indien men er in ïel ctuu.T' dan niet tang, ol ook
t,it. tut haar kring komen verzoeken om
Slaaft in haar eeil welbewuste ïmlp en raad, omdat zij ook voor de
zelfwerkzaamheid te wekken. ei?en gemeenschap iets dergelijks
Natuurlijk kan men de intelli- "KnYSSS'o «^.bieden is
gentsten uit haar midden een cleze hiethodc nu al toegepast, Eén
bnpveplhpirl -urp«:f-prs:,m^ornrt der bekendste schema's was het om-
noeveeineia westers-moüerne streeks 1950 met steun va nde Zuid-
kennis en vaktechnische bedre- Pacific Commissie begonnen „Motu-
venheid biibreneen. Maar dat rlw-Project" voor een der eilanden
van de Fidzji-groep, waar men op
leidt slechts daar tot blijvend 't gebied van agrarische ontwikke»
resultaat, waar dit alles werke- line, on gczondheidsvoi-bcterinB op-
i;ji, l;i i merkelijkeresultaten bereikte. In
lijk bij ae inheemse gemeen- Ned. Nieuw-Guinea startte (even
schap aanslaat. Als zij zelf vrij- eens met steun vs.- de z.P.c.) de
willig daartoe medewerkt en &taSS23KKS^&e itecM.j
de nieuwe dingen in eigen een beperkt resultaat werd behaald.
trant nnnppmf- in haar r-ooefe Zuid- en Midden-Amerika is
trant opneemt in naar geeste-- community devel ment„ een be.
lyk bezit, in haar 1
levenspa
troon. Zonder dit laatste be
reikt men geen wezenlijke ont
wikkeling, doch slechts een
kend 'begrip geworden en in India
begon men in oktober 1952 met een
omvangrijk programma, dat 55 ver
schillende projecten voor plattelands
ontwikkeling omvat,
erhiin ctariïnm va« „...wi ÏQ Afrika staat het systeem dezer
scnijn-stadmm van voorbij- gemeenschaps-ontwikkeling nog in
gaande dressuur. de kinderschoenen. Maar het lijdt
geen twijfel, dat het ook daar een
Het Euromarkt-verdrag wil de belangrijk hulpmiddel zal kunnen
economische, sociale en culturele blijken tot het in aanraking brengen
ontwikkeling der niet-europese o.o.-
gebieden bevorderen door „maatre
gelen op bevolkingsniveau". Een
juist uitgangspunt, mits men zich
vooral dit proces niet voorstelt als
een eenvoudig afdrukken van beel
den uit de westerse cultuursfeer op
een onbeschreven blad papier.
Want de inheemse stammen van
zwart Afrika zijn allerminst zulke
blanco bladen: hun patroon van han
delen en denken volgt de groeven,
door eeuwenlange voorvaderlijke
overlevering en door de langdurige
wisselwerking tussen mens en woon-
gebied in hun wezen geëtst. J
Bij 't naderen van dit probleem I
trekt en dit zeker niet ten on-#
van de inheemse bevolking met wes
terse kennis en cultuurbezit. En dit
dan vooral op een wijze, waar
bij het gevaar van opdrukken van
een vreemd stempel zal kunnen wor
den vermeden en de Afrikaansege
meenschappen naar eigen aard en in
harmonie met eigen wezen de weg
zullen leren vinden welke leidt naar
aansluiting van haar jungledorpen
bij de zich ontplooiende gemeen-
schap van haar eigen werelddeel en
uiteindelijk naar een integratie met
de overige wereld.
De dramatisch bewogen uitdrukking
van dit Kifwebe-rmasker uit de Bel
gische Congo kan de westerse men#
er aan herinneren, dat de aanraking
lussen de culturen van Zwart en BianJ:
alicén kan slagen. Indien het Westen
hij de hulpverlening aan ontwakend
Afrika tracht door tp dringen In het
eigen l<\»ens- en denkpatroon van dc
negerwereld
rechte de methodiek van de „com
munity development" (gemeen
schaps-ontwikkeling) steeds meer de
aandacht. Men bedoelt hiermede de
techniek van een volgens vooraf ont
worpen plan toegepast samenstel van
activiteiten, zich richtend op het
vooruit brengen van een bepaalde
streek (van beperkte omvang)? dooiy
't gelijktijdig en in onderlinge sa-
menhang op gang-brengen van maat-i
regelen op 't gebied der economie
(landbouw- of veéteeltverbetering,
stimulering van handwerk of inheem-
se.industrie)gezondheidszorg (be--
strijding'. van-- kindersterfte, Wering'
van volksziekten ,e:di);r;Sociale om
standigheden, onderwys^en^ultuur.
Zo'n pl anv cfion t té 'bériistëh 'op een
voorbereidend onderzoek door an-
trapolo gen, medici, agrarische en'
andere deskundigen, waaruit dus een
beeld ontstaat van de structuur der'
inheemse samenleving, haar behoef-
ten en tekorten en de best geschikte!
aangrijpingspunten tot niveau-verbe-
tering. Bij de uitvoering der plannen1
wordt de bevolking 'zelf van de aan-1
vang af zeer intensief betrokken:!
duidelijk legt men haar de bedoe-i
ling, 't motief en 't verwachte eliekt
der beraamde maatregelen uit en uit
haar eigen kring kiest men (in over-
leg met haar eigen locale leiders) i
een aantal door .haar vertrouwde en
intellectueel daartoe bekwaam ge-
achte figuren, die een inleidende,
scholing ontvangen en vervolgens als
instructeurs en voorwerkers voor be-1
paalde onderdelen van het plan. in
de eigen gemeenschap gaaii bptre-,
den. Begrijpt de bevolking voldoen-
de waarom het gaat (hetgeen dus1
vereist dat het plan als zódanig zich
(Van onze parlementaire redacteur)
DEN HAAG, „Uw raad is jong,
doch heeft ervaring, aangezien deze
is samengesteld uit parlementsleden,
die vertrouwd zijn met de parlemen
taire gebruiken der wijzen. Ingevol
ge zijn samenstelling kan hij een
werkelijke politieke druk uitoefe
nen." Zo sprak de Belgische minister
van Bultciilanisè Zaken, Wigny, tot
de leden van de Interparlementaire
Beneluxraad, die vrijdagmorgen In
het gebouw der Tweede Kamer op
het Binnenhof onder voorzitterschap
van de Nederlandse socialistische
fractieleider mr. Burger, te samen
kwamen.
In de vorige vergadering was 2e-
kere ontevredenheid gebleken, om
dat -van de zijde dér regeringen tel
kens werd gewezen op de beperkte
adviserend e competentie van de raad.
Advertentie I iVï
Bescherm en Verfraai Uw
Horloge met een Stofvrij
Eén jur f»b«eh»Hr*no*
Vetltrü#b»»' k# iedere Hoede
Vejceejield
„Fehrlek .een Onbreekber* herlegegltzan
In een nota had de raad gepoogd om
de Benelux-regeringen tot een debat
over een gemeenschappelijke buiten
landse politiek te verleiden.
Minister Wigny legde er in zijn
rede de nadruk op, dat harmonisatie
noch identificatie van het buiten
lands beleid der drie landen nood
zakelijk is, maar. dat. wel samenwer
king van belang kan zijn.
Ook ging minister Wigny even in
op de noodzaak voor Europa om een
algemene actie te voeren ten gunste
van de nog niet voldoende ontwik
kelde landen.
„Alles wijst er op," zo betoogde
hij, „dat Europa zich bijzonder moet
interesseren voor Afrika."
De rapporteur van de commissie
uit de raRd voor buitenlandse za
ken, de Nederlandse socialist - Ver
meer drong er. namens de commis
sie op aan,-dat de drie ministers er
voor zouden zorgen, dat .de raad een
duidelijke tegenspeler krijgt. Er
moet een gemeenschappelijk adres
kamen. Hij was1 dankbaar, omdat mi
nister Wigny namens zijn beide col
lega's had kunnen .spreken. Maar
men zal verder moeten gaan. Met
name nodigde hij de ministers uit
hun oordcel te geven over de stop
zetting van de atoomproeven eh over
het Rapacki-plan, zaken die z.i. de
laatste tijd in een nieuw daglicht
waren komen te staan.
In de middagvergadering deed de
78-jarige, witgebaarde Vlaamse
volksvertegenwoordiger Frans van
Cauwelaert een dringend beroep op
de drie regeringen om toch stappen
te doen opdat de Benelux eens toch'
iets van een bovennationaal karakter
zal krijgen.
(Advertentie t.M.J'
Babyderm-wïegje gevuld met
orHkelen voor Baby's nuldje f 3,9.5
BRRR... érrr... érrr».
Even'n boodschap om de hoek
even in de tocht tussen twee deu
reni iedereen kan kouvatten,
ma-ar lang verkouden blijven is
daarom nog niet nodig! Neem
een "Akkertje". "Akkertjes" los
sen sneller op in de maag, geen
korrehj'c van het geneeskrachtige
micro-poeder gaat verloren.Wcg
k&orts, weg rillingen, weg griep
cnverkoudheid."Akkertjes' -dat
is pas snelle hulp!
-H,
flitsen nw klachten ii'tgf
SEOEL De Zuidkoreaanse po
litie heeft alle openbare bijeenkom
sten in het belang van de open
bare veiligheid" verboden. Volgens
een woordvoerder is dit besluit ge
nomen naar aanleiding van de ont
dekking van communistischekom-
piottèn, ,j
f 4/1»prTpittit> M t
Wi«leund& L.O.; »n Handefsk«nni# L.O.
De kn>rt»l« «n voordeligste opleiding
(Bakende Schriftelijke Cursus)
„Groningen" volgende
week in Den Helder
DEN HAAG. - H.M. jager „Gro
ningen", die uit Nieuw-Guinea op
tnuisreis naar Nederland is, zal op
woensdag 3 december omstreeks
H.'.3G uur in de haven van Den
Kelder arriveren.
iN Rijswijk, zo lees ifc in dc krant,
gaat het gemeentebestuur een
straat noemen naar. Cor Ruys, -
't Lijkt me een uoortre/jelyk ini
tiatief, dut team zal worden toege
juicht, door alle toneebninnaars die,
net als ik,' „nicl meer zó piep maar
ook nog niet. stók'\zijn. Zo drukte
Rüys het zelf eens op de plankeu
uit. Hy beschikte over een heel ar
senaal van dit soort eigen, gemaakte
uitdrukkingen die .hij, als hij op
dreef was, royaal door zijn tekst
hêènstrooide.
-Nog steeds beschouw ik Ruy* als
een van de zeldzame Nederlandse
acteurs die een 20 persoonlijke hu
mor creëerde, dat hij, na zijn dood,
eigenlijk nooit is vervangen. Vaak
denk ik, als ik op straat loop en een
wonderlijk mannetje zie voortschui-
jelen;
,;Dat zou er een vóór Ruys ge
weest zijn".
Want hy koos zijn modellen uit
het dagelijks leven, dat hij met een
scherpe blik observeerde, al liet hy,
in het dapelyks verkeer, weinig mer
ken van alles roat hij waarnam.
Jarenlang heb ik naast hem ge
woond.
Daarzijn urouip en de myne
vriendinnen werden, 'kwam hy wel
e ens bij me thuis. Het was dan
uiterst moeilijk enig wezenlijk con
tact met hem te krijgen, want zoals
de meeste kunstenaars in het humo
ristischegenre. wilde hij particulier
voor geen goud dejollige broek zijn,
die- hel publiek meestal in zo
iemand pleegt te zien. Voor mensen
die hemjoviaal op de schouder
dreunden en grappen vertelden „die
je misschien eens op de hühne kunt
gebruiken" had hij een diepe vrees.
Als hy er een ontmoette - en ieder
kende hem! - verschool hij zich on
middellijk achter een gespeelde
pseudo geestdrift, die als een plak-
snor van zijn gelaat viel, zodra de
man was doorgelopen.
Vooral in. de latere ja ren van zijn
leven, wilde'hij alleen piaar gewóón
praten, met mensen die hij ver
trouwde - liefst nietuit het vak.
Hij had een diepevoorkeur voor de
leden ener voetbalvereniging in Ge£-
jderland. Als hij op'bezoek was, mo-
I nopoliscerde hij' de conversatie al-
lerminst.
„Ik kan niet vertellen", zei hij.
Maar soms bewees hij plotseling de
onjuistheid van deze stelling, door
met een verhaal uit de oude tyd te
komen.
Toen hy nog speelde met de; le
gendarische Nap de la Mar, bijvoor
beeld, die het bestond.middagt
tegen zessen in het een of ander café
waar hij met Ruys aangenaam ver
bleef, hettheater op te bellen' en
als erniet genoeg besproken was
voor die avond, rustig zei;
„Daar doen we het niet voor. Las
de voorstelling maar af".
„En dan werd er .riant gegeten,
■met champagne", vertelde Ruys met
schitteroogjes, het woord champagne
Frnnser dan. een Fransman uitspre
kend.
't Was een herinnering aan de ja
ren toen hij, met vrijwel nihlle rol-
kennis, het toneel op liep en daar
zei wat hem voor de mond kwam, tot
wanhoop van 2yn medespelers, maar
meestal tot uitbundig plezier van: het
publiek, omdat zijn improvisaties
over het algemeen aanmerkelijk
briljanter waren, dan de tekst van
de schrijver
In later jaren werkte hij, mede ón
der invloed van zijn toepewyde
vrouw Minnie, hogelijk serieus.
Hij zwoegde aan de voorbereidin
gen van elk blijspel en als de "dag
van de première aanbrak, tvas hij
zó nerveus dat hy niemand:, wilde
zién, 's Ochtends vroeg ging hy het
huis uit om te wandelen door de
stad.. Elke orgeldraaier gaf'hij op
zo'n dageen gulden, uit een soort
bijgeloof, om de goden mild te
stemmen.
..De intensiteit waarmee hij toen
merkte dreef zijn carrière naar een
hoogtepunt, dat slechts weinigen
bereiken,: Maar -zijn laatste jaren
werden óverschactuivd door de ziek
te die hem vellen zou; Hij moest een
zeer streng dieet houden dat hem,
als. minnaar van het goede der aar
de, hevig kwelde. Kort voor zijn
dood zei hij eens tegen me:
Als ze dan allemaal, staan te
klappen aan het eind van zo'n voor
stelling, dan denk ik: ja ja, jullie
gaan straks lekker een broodje half
om eten en ik moet 't weer doen
met zo'n droog rot kakte...
Straks,als in Rijswijk de Cor
Ruysstraat bestaat, ga ik' er eens
wandelen, maar dan net zoals hij
het zelf vroeger placht te doen met
zijn kleine neefje. Want dat was een
van zijn genoegens: voor het kind
alle gekke namen op de deuren, met
zyn onnavolgbare intonatie oplezen
en dan maar gillen van de pret...
KRONKEL
door URSULA CURTISS
dat wat hij voor 'n handige \rermom-
ming aangezien had, de werkelijke
verschijning van deze vermoeide
vrouw was.
Ze praatte tegen Maria. „Je herin
nert je wel,., ik geloof niet, dat je
daar te jong voor washoe de hele
familie zei, dat Gerald me .om mijn
geld trouwde. Ze hadden ongelijk.
Het was veel erger."
„Maar je brieven,'', zei Maria met
een ongelukkig stemmetje, „eh; je
prentbriefkaarten
Louise haalde haar schouders op.
„Het is niet zo eenvoudig toe te ge
ven, dat jexle gek Avas waar iedereen
je voor uitmaakte. Ik wilde al schei
den voor we zes maanden getrouwd
waren, maar Gerald weigerde!' En
hij was heel voorzichtig wat zijn
verhoudingen betrof."
Torrant draaide een onaangestoken
sigaret, tussen zijn vingers en Maria
bewoog nerveus haar handen. De
stem van Louise Mallow was bijna
eentonig.
Er waren van het begin af verhou
dingen geweest, eerst verhuld als
waardevolle contacten en zakelijke
besprekingen, niet omdat hij Louise
wilde sparen, maar omdat .hij baar
geen reden tot echtscheiding wilde
geven.
Ze was tenslotte zijn huishoudster
en gastvrouw, een onmisbare achter
grond yoor iemand als Gerald. Bo
vendien betekende zijn huwelijk een
veilige haven als een van zijn vrien
dinnen aLte opdringerig werd.
Tot hij Annebelie Blair ontmoette.
„Ze was iets groter dan ik," zei
Louise. ..Ze had een mooi figuur
en ietsik weet nietiets mag
nétisch. Je had altijd de neiging naar
haar te kijken. Dat viel me al óp Uien
ik haar voor 't eerst zag. Gerald had
haar uitgenodigd bij ons te komen
dineren en ze vertelde, dat ze wedu
we was, dat haar man testpiloot was
geweest en een half jaar tevoren om
gekomen was bij een proefvlucht.
Torrant's gedachten dwaalden af.
43
„Verdomd ironisch," zei Torrant.
Hij moest haar aandacht van Maria
- afleiden. Weer bewoog hij zich voor-
j zïchtig, maar bleef ais bevroren staan
idoor iets dat Maria zei, iets absurds,
Yets waanzinnigs.
1 Opnieuw klonk haar stem: „Anne-
belle. Blair is dood. Ze zat met Ge-
raid in de auto en ze is nu al... ze is
iüu al vijf weken dood. Dit is mijn
nicht. DIT IS LOUISE."
„Ik heb de politie opgebeld. Ik
heb ze het adres van mevrouw Judd
gegeven," zei Louise vijf minuten
later. Ze vermeed het de naam van
Simeon te noemen, het leek of ze
bang was dat hij dan binnen zou ko
men uit de sneeuw; „Ik heb buiten
met hem gevochten cn toen herinner
de ik me de revolver van Gerald.
Ik ben naar huis gehold en even la
ter kwam hij "me achterna. Hij stond
op het grasveld en zag eruit als een
waanzinnige. Zelfs toen hij weg was,
durfde ik de revolver niet neer te
leggen."
Ze had bezorgd Maria's keel beke
ken, die rood en gezwollen was en
er morgen nog wel lelijker uit zou
zien. Toen had ze'Torrant gevraagd
sherry in te schenken, maar haar
glas stond onaangeroerd voor haar.
Zonder omhaal zei ze: „Ik weet niet
hoeveel tijd ik nog heb voor de po-,
litie komt, maar ik kan in ieder ge
val beter bij het begin beginnen.
Ze heet Louise, hield Torrant zich
zelf voor. Niet Annebelie, LOUISE.
Hij kon zijn ogen niet afwenden
van de vrouw die hetzelfde was als
eerst en toch, op een merkwaardige
manier, niet hetzelfde. Wel rustig,
maar zonder het automatisme dat ze
zich had opgelegd. En haar ogen wa
ren allerminst uitdrukkingsloos nu
ze zich niet meer hoefde te verbergen
achter een geleende persoonlijkheid,
haar ogen waren kalm en eerlijk en
verbitterd. Met een pijnlijk gei'oel
van medelijden realiseerde hij zich.
Hij begreep nu wat Martinaange
trokkén moest hebben in een vrouw
die het vermogen bad hem te ver
moorden: „Je had altijd' de neiging
naar haar te kijken. Dat moest juist
Martin gefascineerd hebben. Dat was
't waar hij altijd op uit was met rijn
camera." Hij keek op bij de laatste
woorden van Louise en hij. herinner
de zich' weer de eerste keer dat hij
over de dood van Martin had ge
sproken. Louise had toen gezegd:
„De mogelijkheid bestond natuurlijk
altijd met iemand als Martin." Hij
had het als een uitdagingopgevat,
maar ze had toen nog werkelijk ge
loofd, dat Martin testpiloot was ge
weest. Hij keek naar haar en reali
seerde zich wat ze doorgemaakt moest
hebben, voor een deer ook door hem.
Drie maanden, nadat Gerald AnnebeL
le ontmoet had, vervolgde de rustige
stem, wilde hij scheiden. Maar hij
had de bitterheid onderschat,
twaalf jaar vernedering bij haar had
den opgewekt en hij was stomver
baasd en daarna razend toen ze wei
gerde.
„Trots telde niet meer," zei Louise,
alsof ze probeerde het ook. tegenover
zichzelf te verklaren. -„Gerald had
zoveel zelfvertrouwen, hij was zo
gewend zijn zin te krijgen. Hij haal
de alles uit iemand wat hij kon ge
bruiken cn dan had hij er genoeg
van. Maar ik, was niet klaar met hèm,
ik had hem eindelijk waar ik
hebben wilde. Nu wou hij eens iets
wat hij niet kon krijgen. Ik heb hem
nog nooit zo woedend gezien als die
avond. De volgende dag deed hij of
er niets gebeurd was en hij bracht
een slangenleren tas voor me mee als
olijftak." Ze glimlachte wrang. ..Hij
zei, dat een reisje ons allebei goed
zou doen. Hij wilde het meteen met
wat zaken combineren, dus hij zou
Annebelie Blair ook nodig hebben,
Zo kwamen we hier, Gerald, Anne
belie énik.
De drie namen bleven voelbaar in
de kamer hangen. Louise stond op,en
ging voor het raam staan. Misschien
keek ze uit naar de politiewagen,
misschien had ze de beweging nodig
om haar emotie de baas te blijven.
Ze draaide zich om en zei peinzend:
..Ik weet niet of ik 't uit kan leggen.
Ik had meteen moeten weten wat de
bedoeling was. want ik kende Gerald
door en door, Msar ik wist niet dat
er vrouwen waren zoals Anaebelle
Blair.
(wordt vervolgd)