ENGELAND EN DE E.E.G. Verheugende uitspraak NU DE BOEKHANDEL! CARO Tah yes, those goodold twes ffiWMeSPRKSr: Benelux streeft naar het boven-nationale door FRANK GODWIN Sleutel iigt in /gemeenschaps ontwikkeling" Zwarte mens bouwt aan zijn wereld BIJEENKOMST OP BINNENHOF Moeder-Geschenk AKKERTJES" WISKUNDE M.O. K' en Kv RESA-H1LVERSUM Nieu we stremt i Aflopatpnttè I M HQFK0GE6US JULIUS CE5AÖ )G >N OliWE Vs A ZITTEN KNAR! IK WIL NlET OVER j&ÏB&aRj-S® 31 HEM LEREN. IK WIL M' ARMBAHT> TERUGKT'KM i IN DETÜ1N HEB IK V j NOG NIET GEZOCHT. A jl yföSMBgEfflif':. U BENT BL11 OAT IK DIE ARMBAND VERLOREN HEB DAY WEET IK WEL i U WAG NUDIG DAT IK H W VAN RARG MOCHT WOUDEN.^kT HET 20U ME NIETG VER- WONDEREN AUb •m had wea-^BraiBa GENOMENJ 4HHP JE HEBT DAT ELLENDKSE DING VERLOREN, EN DAARMEEUTT JE MOEGT JE GCUAMEN Mr EN DAT OM DAAR 2D'N DRUKTEjBfXRfc. IK NlET OVER TE MAKEN«fpAARWAT GA JE LEG KAN Mb DIE L LEREN CEGAR BWwwfc' gfKfH- -iffwr van u. W i H GCHELEN PRACHrió IK HOOPflUtÊM MAAR DAT-D.t PU&L|£Kt fttlAfttttTCLUnC» 6RoorwOf?or DÉ KAARTVtRKOOP OAAf CrrOfcZt KCtR WIN IK H£.M, MARC1. Htr DtTtKtnr UtttMttR VOOR ML DAN Dit 50.000 DOLLAR. 3 A KOIONLUX WttT DAT U HfcM 6RAA6 WILT HtBötN VOOR UW VtRZAMtllNó. I00f JttOlT D£Z£ PRAOi- Tióf mmt brandémmep -AL!> BEKé/? Üir, MARC? r< WLATEN WE DAN METEEN AiMR. mm^M 'TJEG/NA/EN, WANTIK V/ND. DATJEER V6EL TE DIK U/T2/ET.' ER /KETEN NODIG \-npaar. magh -^nrT PONDJES W'jf*^%\sl2Ll> 'ji'Ij^Köösr^> 'ALS k/E ELKAAR. fN DE TOEKOMST EVENGOED VERSTAAN ALS DESryDS 3YDE ROVERS, K/EK, DAN AM f KUNNEN WE Een ENNE |j|£> {{Vb TYD SAN EN HEBBEN/^m W|<\ Vda TECU/K DENKEN' TOMMY EN /K HEBBEN 4 /NDE OORLOG SAAIEN VOOR NAC7UNROVERS 7z-~=x gespeeld SA fHEEEf kennen JÜLUE elkaar. wAL?s r V/E K/CKER.' T OKAY, BOSS.' /KNEB EROP GEREKEND, i4 HOOR 'jÉka. Saterdag 29 november 1958 DE besprekingen tussen Adenauer en de Gaulle kunnen gelden als sluiting van de huidige fase der onderhandelingen tuisen de Euro pese Zes en de andere landen van de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking over de vrijhandelszone. Deze onder- - Handelingen werden gevoerd in een commissie van de O.E.E.S. onder lei-' ding van de Brit Maudling, die daarbij (terecht) nimmer over het hoofd heeft gezien, dat zijn land bij de' gang van zaken het meest" en het eerst was betrokken. Men kan respect hebben voor de taaiheid en het optimisme van Maudling, doch.er ie maar al te veel reden voor de vraag of hij niet a.l *e ?.eer S^'^dicapt *s geweest door een Londense regering, die tege lijkertijd buitenstaander en deelnemer wenste te zijn. Vermoedelijk zijn de Brillen ook verrast door de hechtheid, bij allé onderlinge meningsverschil len, van de klem-Europese groep. Natuurlijk is kritiek mogelijk op Frankrijk, en aan deze kritiek heeft liet ook nooit ontbroken. Het is wel waar. dat Frankrijk er voorlopig vérgaand in is geslaagd, de andere leden van de E.E.G. zijn systeem op te dringen; maar de betekenis van dit feit is- toch minder groot dan de waarde van de E.E.G. als zodanig. De ontwikkeling staat nog maar bij de aanvang, en de positie van Frankrijk is geenszins van die aard, dat dit land in staat zou zijn om blijvend de Joon aan te geven,. Voor het onderling economisch verkeer moet het zich nu al meer schikken dan het in eeuwen gewend is geweest. NAAR onze mening hebben de Britten de fout gemaakt, zich onvol doende rekenschap te geven van de omvang en aard van de ommekeer in Europa die zich aan het voltrekken is. Engeland heeft zich altijd zorgvuldig afzijdig gehouden van elke vorm van integratie en is thans tekortgeschoten in.het besef, dat het Europa ernst is. Wij hebben, mede met het oog op het Nederlands belang, Maudling's streven met sympathie aanschouwd; maar nu het voorlopig heeft gefaald is het billijk om te zeggen, dat de schuld ook in Londen ligt waar men de solidariteit van de Zes heeft onderschat en'onder de maat is gebleven door, speculerend op de onderlinge meningsverschillen in de E.E.G.-Janden, wat te veel te vragen en wat te weinig te bieden. In een ruimer verband bekeken kan de loop der dingen ook weer niet al te zeer verwonderen. Er moest een tijdstip komen, waarop ccn duidelijke gaping zichtbaar werd tussen landen, die de weg opgaan van de econo mische integratie en die, welke daar niet aan mee wensen te doen. Britse I trots en Europese integratie zijn tot dusverre onverenigbare begrippen geweest; ma ar. het element van bittere noodzaak in deze integratie is zo 1 groot, dat het niet kon uitblijven dat op enig ogenblik Engeland een kleine nota voor deze trots' kreeg gepresenteerd. Het wordt nog niet zo'n hoge nota omdat te Bad Kreuznach de Gauile toch nog heeft toegestemd in enkele verzachtende regels voor de leden van de O.E.E.S., die niet tot de Zes behoren. .Terwijl bij de Zes de kwestie van de vrijhandelszone aan de orde blijft, zaj Engeland zich er terdege op moeten beraden, in hoeverre het kan volharden in zijn houding van afzijdigheid in de groei naar een verenigd Europa. DE uitspraak van de president van de Rotterdamse rechtbank in het kort geding tussen de Scheepvaartvereniging Zuid en samenwer kende moderne én katholieke organisaties van transportarbeiders heeft ons verheugd. Het optreden van de vakbonden is inderdaad eenzijdig, doch alleen maar in zoverre; dat zij doen wat werkgevers en arbeiders samen, behoorden te verrichten. Wanneer in de beschaafde landen een behoorlijke orde van de arbeid is tot stand gebracht dan ligt het voor de hand dat een Ondermijning daarvan door vrijbuiters met alle oorbare middelen moet worden tegengegaan, wil men wat men zelf heeft bèreikt niet in":de waagschaal stellen. Ziehier de zin van de (beperkte) boycol-actie, waarvan ook de president van de Rotterdamse rechtbank het redelijk en verantwoord karakter heeft erkend. Het gaat niet tegen de Scheepvaartvereniging Zuid; al heeft die er misschien enig direct nadeel van, het gaat tegen inbreuken op geordende en sociaal-verantwoorde toestanden, die de Scheepvaartvereniging Zuid zelf mee heeft-helpen totstandbrengen en waarvan zij dagelijks ook de1 vruchten plukt. Het is heel spijtig en eigenlijk een beetje beschamend, dat 1 het de arbeiders zijn, die hier het spits moeten afbijten. Hét zal een goed ding zijn, wanneer deze actie succes heeft; en het is daarom te betreuren, dat niet .alleen in Nederland maar ook elders niet alle belanghebbenden, werkgevers en arbeiders, er aan deelnemen. Een van de gevolgen is nu al, dat de heer Niarchos een grote mond opzet: hij zal goed opletten .waar men boycot en waar men niet boycot, en dienover eenkomstig zijn houding bepalen! Als iedereen meedeed, kon mijnheer Niarchos hoogspringen of Jaajrspringen;. zich schikken moest hij. Het is thans volstrekt niet zeker, dar hij zich moet schikken. Maar misschien gaat van de Rotterdamse uitspraak op velen een bemoedigende en verhelderende invloed uit. r>E regeringsmaatregel,welke de verkoop van pocketboeken door. krui deniers voorlopig onmogelijk heeft gemaakt, achten wij in beginsel juist. Het zou echter te betreuren-zijn. indien de boekhandel hem opvatte als een aanmoediging om op de oude weg voort te gaan. Want al horen pocketboeken niét bij kruideniers thuis, het is niettemin een redelijke eis. dat hét aantal verkoopplaatsen er van aanmerkelijk wordt vergroot. Laat de boekhandel in. het gebeurde een aanwijzing vinden, op korte termijn dit vraagstuk met fantasie en vrijgevigheid aan te pakken. Bij êen inslui- •meren. omdat het gevaar geweken lijkt, zullen zich onherroepelijk nieuwe moeilijkheden voordoen. De regering heeft nu ingegrepen, maar ze zal verder redelijkerwijs alleen dan achter de boekhandel staan, wanneer die eén beleid vbórt, dat zich kenmerkt door andere eigenschappen dan kortzichtigheid en angstvalligheid, Waarlijk verheffing brengende ontwik- aansluit bij haar eigen denk- en be langensfeer), dan. is zij meestentijds geestdriftig-tot medewerking bereid. - Belangrijk is 'uiteraard vooral, dat leiding en aanwijzingen met tact worden gegeven "en dat men steeds zoveel mogelijk aan de bevolking de vrijheid laat, zélf te doen én zélf haar weg te zoeken naar .het toe komst-resultaat, waarvoor mén haar de ogen heeft geopend. Zo'n plan van gemeenschaps-ont- wikkeling kan een sterk uitstralen- - de werking krijgen: andere volks- keling- ener primi- groepen uit de omtrek van het bpe- tievp ratie-gebicd horen van' de resultaten, ueve VQiKsgemeen- komen op be20ek> constateren met scnap is alleen be- eigen ogen 't gestegen welvaartspeil reik'oaar indien men er in ïel ctuu.T' dan niet tang, ol ook t,it. tut haar kring komen verzoeken om Slaaft in haar eeil welbewuste ïmlp en raad, omdat zij ook voor de zelfwerkzaamheid te wekken. ei?en gemeenschap iets dergelijks Natuurlijk kan men de intelli- "KnYSSS'o «^.bieden is gentsten uit haar midden een cleze hiethodc nu al toegepast, Eén bnpveplhpirl -urp«:f-prs:,m^ornrt der bekendste schema's was het om- noeveeineia westers-moüerne streeks 1950 met steun va nde Zuid- kennis en vaktechnische bedre- Pacific Commissie begonnen „Motu- venheid biibreneen. Maar dat rlw-Project" voor een der eilanden van de Fidzji-groep, waar men op leidt slechts daar tot blijvend 't gebied van agrarische ontwikke» resultaat, waar dit alles werke- line, on gczondheidsvoi-bcterinB op- i;ji, l;i i merkelijkeresultaten bereikte. In lijk bij ae inheemse gemeen- Ned. Nieuw-Guinea startte (even schap aanslaat. Als zij zelf vrij- eens met steun vs.- de z.P.c.) de willig daartoe medewerkt en &taSS23KKS^&e itecM.j de nieuwe dingen in eigen een beperkt resultaat werd behaald. trant nnnppmf- in haar r-ooefe Zuid- en Midden-Amerika is trant opneemt in naar geeste-- community devel ment„ een be. lyk bezit, in haar 1 levenspa troon. Zonder dit laatste be reikt men geen wezenlijke ont wikkeling, doch slechts een kend 'begrip geworden en in India begon men in oktober 1952 met een omvangrijk programma, dat 55 ver schillende projecten voor plattelands ontwikkeling omvat, erhiin ctariïnm va« „...wi ÏQ Afrika staat het systeem dezer scnijn-stadmm van voorbij- gemeenschaps-ontwikkeling nog in gaande dressuur. de kinderschoenen. Maar het lijdt geen twijfel, dat het ook daar een Het Euromarkt-verdrag wil de belangrijk hulpmiddel zal kunnen economische, sociale en culturele blijken tot het in aanraking brengen ontwikkeling der niet-europese o.o.- gebieden bevorderen door „maatre gelen op bevolkingsniveau". Een juist uitgangspunt, mits men zich vooral dit proces niet voorstelt als een eenvoudig afdrukken van beel den uit de westerse cultuursfeer op een onbeschreven blad papier. Want de inheemse stammen van zwart Afrika zijn allerminst zulke blanco bladen: hun patroon van han delen en denken volgt de groeven, door eeuwenlange voorvaderlijke overlevering en door de langdurige wisselwerking tussen mens en woon- gebied in hun wezen geëtst. J Bij 't naderen van dit probleem I trekt en dit zeker niet ten on-# van de inheemse bevolking met wes terse kennis en cultuurbezit. En dit dan vooral op een wijze, waar bij het gevaar van opdrukken van een vreemd stempel zal kunnen wor den vermeden en de Afrikaansege meenschappen naar eigen aard en in harmonie met eigen wezen de weg zullen leren vinden welke leidt naar aansluiting van haar jungledorpen bij de zich ontplooiende gemeen- schap van haar eigen werelddeel en uiteindelijk naar een integratie met de overige wereld. De dramatisch bewogen uitdrukking van dit Kifwebe-rmasker uit de Bel gische Congo kan de westerse men# er aan herinneren, dat de aanraking lussen de culturen van Zwart en BianJ: alicén kan slagen. Indien het Westen hij de hulpverlening aan ontwakend Afrika tracht door tp dringen In het eigen l<\»ens- en denkpatroon van dc negerwereld rechte de methodiek van de „com munity development" (gemeen schaps-ontwikkeling) steeds meer de aandacht. Men bedoelt hiermede de techniek van een volgens vooraf ont worpen plan toegepast samenstel van activiteiten, zich richtend op het vooruit brengen van een bepaalde streek (van beperkte omvang)? dooiy 't gelijktijdig en in onderlinge sa- menhang op gang-brengen van maat-i regelen op 't gebied der economie (landbouw- of veéteeltverbetering, stimulering van handwerk of inheem- se.industrie)gezondheidszorg (be-- strijding'. van-- kindersterfte, Wering' van volksziekten ,e:di);r;Sociale om standigheden, onderwys^en^ultuur. Zo'n pl anv cfion t té 'bériistëh 'op een voorbereidend onderzoek door an- trapolo gen, medici, agrarische en' andere deskundigen, waaruit dus een beeld ontstaat van de structuur der' inheemse samenleving, haar behoef- ten en tekorten en de best geschikte! aangrijpingspunten tot niveau-verbe- tering. Bij de uitvoering der plannen1 wordt de bevolking 'zelf van de aan-1 vang af zeer intensief betrokken:! duidelijk legt men haar de bedoe-i ling, 't motief en 't verwachte eliekt der beraamde maatregelen uit en uit haar eigen kring kiest men (in over- leg met haar eigen locale leiders) i een aantal door .haar vertrouwde en intellectueel daartoe bekwaam ge- achte figuren, die een inleidende, scholing ontvangen en vervolgens als instructeurs en voorwerkers voor be-1 paalde onderdelen van het plan. in de eigen gemeenschap gaaii bptre-, den. Begrijpt de bevolking voldoen- de waarom het gaat (hetgeen dus1 vereist dat het plan als zódanig zich (Van onze parlementaire redacteur) DEN HAAG, „Uw raad is jong, doch heeft ervaring, aangezien deze is samengesteld uit parlementsleden, die vertrouwd zijn met de parlemen taire gebruiken der wijzen. Ingevol ge zijn samenstelling kan hij een werkelijke politieke druk uitoefe nen." Zo sprak de Belgische minister van Bultciilanisè Zaken, Wigny, tot de leden van de Interparlementaire Beneluxraad, die vrijdagmorgen In het gebouw der Tweede Kamer op het Binnenhof onder voorzitterschap van de Nederlandse socialistische fractieleider mr. Burger, te samen kwamen. In de vorige vergadering was 2e- kere ontevredenheid gebleken, om dat -van de zijde dér regeringen tel kens werd gewezen op de beperkte adviserend e competentie van de raad. Advertentie I iVï Bescherm en Verfraai Uw Horloge met een Stofvrij Eén jur f»b«eh»Hr*no* Vetltrü#b»»' k# iedere Hoede Vejceejield „Fehrlek .een Onbreekber* herlegegltzan In een nota had de raad gepoogd om de Benelux-regeringen tot een debat over een gemeenschappelijke buiten landse politiek te verleiden. Minister Wigny legde er in zijn rede de nadruk op, dat harmonisatie noch identificatie van het buiten lands beleid der drie landen nood zakelijk is, maar. dat. wel samenwer king van belang kan zijn. Ook ging minister Wigny even in op de noodzaak voor Europa om een algemene actie te voeren ten gunste van de nog niet voldoende ontwik kelde landen. „Alles wijst er op," zo betoogde hij, „dat Europa zich bijzonder moet interesseren voor Afrika." De rapporteur van de commissie uit de raRd voor buitenlandse za ken, de Nederlandse socialist - Ver meer drong er. namens de commis sie op aan,-dat de drie ministers er voor zouden zorgen, dat .de raad een duidelijke tegenspeler krijgt. Er moet een gemeenschappelijk adres kamen. Hij was1 dankbaar, omdat mi nister Wigny namens zijn beide col lega's had kunnen .spreken. Maar men zal verder moeten gaan. Met name nodigde hij de ministers uit hun oordcel te geven over de stop zetting van de atoomproeven eh over het Rapacki-plan, zaken die z.i. de laatste tijd in een nieuw daglicht waren komen te staan. In de middagvergadering deed de 78-jarige, witgebaarde Vlaamse volksvertegenwoordiger Frans van Cauwelaert een dringend beroep op de drie regeringen om toch stappen te doen opdat de Benelux eens toch' iets van een bovennationaal karakter zal krijgen. (Advertentie t.M.J' Babyderm-wïegje gevuld met orHkelen voor Baby's nuldje f 3,9.5 BRRR... érrr... érrr». Even'n boodschap om de hoek even in de tocht tussen twee deu reni iedereen kan kouvatten, ma-ar lang verkouden blijven is daarom nog niet nodig! Neem een "Akkertje". "Akkertjes" los sen sneller op in de maag, geen korrehj'c van het geneeskrachtige micro-poeder gaat verloren.Wcg k&orts, weg rillingen, weg griep cnverkoudheid."Akkertjes' -dat is pas snelle hulp! -H, flitsen nw klachten ii'tgf SEOEL De Zuidkoreaanse po litie heeft alle openbare bijeenkom sten in het belang van de open bare veiligheid" verboden. Volgens een woordvoerder is dit besluit ge nomen naar aanleiding van de ont dekking van communistischekom- piottèn, ,j f 4/1»prTpittit> M t Wi«leund& L.O.; »n Handefsk«nni# L.O. De kn>rt»l« «n voordeligste opleiding (Bakende Schriftelijke Cursus) „Groningen" volgende week in Den Helder DEN HAAG. - H.M. jager „Gro ningen", die uit Nieuw-Guinea op tnuisreis naar Nederland is, zal op woensdag 3 december omstreeks H.'.3G uur in de haven van Den Kelder arriveren. iN Rijswijk, zo lees ifc in dc krant, gaat het gemeentebestuur een straat noemen naar. Cor Ruys, - 't Lijkt me een uoortre/jelyk ini tiatief, dut team zal worden toege juicht, door alle toneebninnaars die, net als ik,' „nicl meer zó piep maar ook nog niet. stók'\zijn. Zo drukte Rüys het zelf eens op de plankeu uit. Hy beschikte over een heel ar senaal van dit soort eigen, gemaakte uitdrukkingen die .hij, als hij op dreef was, royaal door zijn tekst hêènstrooide. -Nog steeds beschouw ik Ruy* als een van de zeldzame Nederlandse acteurs die een 20 persoonlijke hu mor creëerde, dat hij, na zijn dood, eigenlijk nooit is vervangen. Vaak denk ik, als ik op straat loop en een wonderlijk mannetje zie voortschui- jelen; ,;Dat zou er een vóór Ruys ge weest zijn". Want hy koos zijn modellen uit het dagelijks leven, dat hij met een scherpe blik observeerde, al liet hy, in het dapelyks verkeer, weinig mer ken van alles roat hij waarnam. Jarenlang heb ik naast hem ge woond. Daarzijn urouip en de myne vriendinnen werden, 'kwam hy wel e ens bij me thuis. Het was dan uiterst moeilijk enig wezenlijk con tact met hem te krijgen, want zoals de meeste kunstenaars in het humo ristischegenre. wilde hij particulier voor geen goud dejollige broek zijn, die- hel publiek meestal in zo iemand pleegt te zien. Voor mensen die hemjoviaal op de schouder dreunden en grappen vertelden „die je misschien eens op de hühne kunt gebruiken" had hij een diepe vrees. Als hy er een ontmoette - en ieder kende hem! - verschool hij zich on middellijk achter een gespeelde pseudo geestdrift, die als een plak- snor van zijn gelaat viel, zodra de man was doorgelopen. Vooral in. de latere ja ren van zijn leven, wilde'hij alleen piaar gewóón praten, met mensen die hij ver trouwde - liefst nietuit het vak. Hij had een diepevoorkeur voor de leden ener voetbalvereniging in Ge£- jderland. Als hij op'bezoek was, mo- I nopoliscerde hij' de conversatie al- lerminst. „Ik kan niet vertellen", zei hij. Maar soms bewees hij plotseling de onjuistheid van deze stelling, door met een verhaal uit de oude tyd te komen. Toen hy nog speelde met de; le gendarische Nap de la Mar, bijvoor beeld, die het bestond.middagt tegen zessen in het een of ander café waar hij met Ruys aangenaam ver bleef, hettheater op te bellen' en als erniet genoeg besproken was voor die avond, rustig zei; „Daar doen we het niet voor. Las de voorstelling maar af". „En dan werd er .riant gegeten, ■met champagne", vertelde Ruys met schitteroogjes, het woord champagne Frnnser dan. een Fransman uitspre kend. 't Was een herinnering aan de ja ren toen hij, met vrijwel nihlle rol- kennis, het toneel op liep en daar zei wat hem voor de mond kwam, tot wanhoop van 2yn medespelers, maar meestal tot uitbundig plezier van: het publiek, omdat zijn improvisaties over het algemeen aanmerkelijk briljanter waren, dan de tekst van de schrijver In later jaren werkte hij, mede ón der invloed van zijn toepewyde vrouw Minnie, hogelijk serieus. Hij zwoegde aan de voorbereidin gen van elk blijspel en als de "dag van de première aanbrak, tvas hij zó nerveus dat hy niemand:, wilde zién, 's Ochtends vroeg ging hy het huis uit om te wandelen door de stad.. Elke orgeldraaier gaf'hij op zo'n dageen gulden, uit een soort bijgeloof, om de goden mild te stemmen. ..De intensiteit waarmee hij toen merkte dreef zijn carrière naar een hoogtepunt, dat slechts weinigen bereiken,: Maar -zijn laatste jaren werden óverschactuivd door de ziek te die hem vellen zou; Hij moest een zeer streng dieet houden dat hem, als. minnaar van het goede der aar de, hevig kwelde. Kort voor zijn dood zei hij eens tegen me: Als ze dan allemaal, staan te klappen aan het eind van zo'n voor stelling, dan denk ik: ja ja, jullie gaan straks lekker een broodje half om eten en ik moet 't weer doen met zo'n droog rot kakte... Straks,als in Rijswijk de Cor Ruysstraat bestaat, ga ik' er eens wandelen, maar dan net zoals hij het zelf vroeger placht te doen met zijn kleine neefje. Want dat was een van zijn genoegens: voor het kind alle gekke namen op de deuren, met zyn onnavolgbare intonatie oplezen en dan maar gillen van de pret... KRONKEL door URSULA CURTISS dat wat hij voor 'n handige \rermom- ming aangezien had, de werkelijke verschijning van deze vermoeide vrouw was. Ze praatte tegen Maria. „Je herin nert je wel,., ik geloof niet, dat je daar te jong voor washoe de hele familie zei, dat Gerald me .om mijn geld trouwde. Ze hadden ongelijk. Het was veel erger." „Maar je brieven,'', zei Maria met een ongelukkig stemmetje, „eh; je prentbriefkaarten Louise haalde haar schouders op. „Het is niet zo eenvoudig toe te ge ven, dat jexle gek Avas waar iedereen je voor uitmaakte. Ik wilde al schei den voor we zes maanden getrouwd waren, maar Gerald weigerde!' En hij was heel voorzichtig wat zijn verhoudingen betrof." Torrant draaide een onaangestoken sigaret, tussen zijn vingers en Maria bewoog nerveus haar handen. De stem van Louise Mallow was bijna eentonig. Er waren van het begin af verhou dingen geweest, eerst verhuld als waardevolle contacten en zakelijke besprekingen, niet omdat hij Louise wilde sparen, maar omdat .hij baar geen reden tot echtscheiding wilde geven. Ze was tenslotte zijn huishoudster en gastvrouw, een onmisbare achter grond yoor iemand als Gerald. Bo vendien betekende zijn huwelijk een veilige haven als een van zijn vrien dinnen aLte opdringerig werd. Tot hij Annebelie Blair ontmoette. „Ze was iets groter dan ik," zei Louise. ..Ze had een mooi figuur en ietsik weet nietiets mag nétisch. Je had altijd de neiging naar haar te kijken. Dat viel me al óp Uien ik haar voor 't eerst zag. Gerald had haar uitgenodigd bij ons te komen dineren en ze vertelde, dat ze wedu we was, dat haar man testpiloot was geweest en een half jaar tevoren om gekomen was bij een proefvlucht. Torrant's gedachten dwaalden af. 43 „Verdomd ironisch," zei Torrant. Hij moest haar aandacht van Maria - afleiden. Weer bewoog hij zich voor- j zïchtig, maar bleef ais bevroren staan idoor iets dat Maria zei, iets absurds, Yets waanzinnigs. 1 Opnieuw klonk haar stem: „Anne- belle. Blair is dood. Ze zat met Ge- raid in de auto en ze is nu al... ze is iüu al vijf weken dood. Dit is mijn nicht. DIT IS LOUISE." „Ik heb de politie opgebeld. Ik heb ze het adres van mevrouw Judd gegeven," zei Louise vijf minuten later. Ze vermeed het de naam van Simeon te noemen, het leek of ze bang was dat hij dan binnen zou ko men uit de sneeuw; „Ik heb buiten met hem gevochten cn toen herinner de ik me de revolver van Gerald. Ik ben naar huis gehold en even la ter kwam hij "me achterna. Hij stond op het grasveld en zag eruit als een waanzinnige. Zelfs toen hij weg was, durfde ik de revolver niet neer te leggen." Ze had bezorgd Maria's keel beke ken, die rood en gezwollen was en er morgen nog wel lelijker uit zou zien. Toen had ze'Torrant gevraagd sherry in te schenken, maar haar glas stond onaangeroerd voor haar. Zonder omhaal zei ze: „Ik weet niet hoeveel tijd ik nog heb voor de po-, litie komt, maar ik kan in ieder ge val beter bij het begin beginnen. Ze heet Louise, hield Torrant zich zelf voor. Niet Annebelie, LOUISE. Hij kon zijn ogen niet afwenden van de vrouw die hetzelfde was als eerst en toch, op een merkwaardige manier, niet hetzelfde. Wel rustig, maar zonder het automatisme dat ze zich had opgelegd. En haar ogen wa ren allerminst uitdrukkingsloos nu ze zich niet meer hoefde te verbergen achter een geleende persoonlijkheid, haar ogen waren kalm en eerlijk en verbitterd. Met een pijnlijk gei'oel van medelijden realiseerde hij zich. Hij begreep nu wat Martinaange trokkén moest hebben in een vrouw die het vermogen bad hem te ver moorden: „Je had altijd' de neiging naar haar te kijken. Dat moest juist Martin gefascineerd hebben. Dat was 't waar hij altijd op uit was met rijn camera." Hij keek op bij de laatste woorden van Louise en hij. herinner de zich' weer de eerste keer dat hij over de dood van Martin had ge sproken. Louise had toen gezegd: „De mogelijkheid bestond natuurlijk altijd met iemand als Martin." Hij had het als een uitdagingopgevat, maar ze had toen nog werkelijk ge loofd, dat Martin testpiloot was ge weest. Hij keek naar haar en reali seerde zich wat ze doorgemaakt moest hebben, voor een deer ook door hem. Drie maanden, nadat Gerald AnnebeL le ontmoet had, vervolgde de rustige stem, wilde hij scheiden. Maar hij had de bitterheid onderschat, twaalf jaar vernedering bij haar had den opgewekt en hij was stomver baasd en daarna razend toen ze wei gerde. „Trots telde niet meer," zei Louise, alsof ze probeerde het ook. tegenover zichzelf te verklaren. -„Gerald had zoveel zelfvertrouwen, hij was zo gewend zijn zin te krijgen. Hij haal de alles uit iemand wat hij kon ge bruiken cn dan had hij er genoeg van. Maar ik, was niet klaar met hèm, ik had hem eindelijk waar ik hebben wilde. Nu wou hij eens iets wat hij niet kon krijgen. Ik heb hem nog nooit zo woedend gezien als die avond. De volgende dag deed hij of er niets gebeurd was en hij bracht een slangenleren tas voor me mee als olijftak." Ze glimlachte wrang. ..Hij zei, dat een reisje ons allebei goed zou doen. Hij wilde het meteen met wat zaken combineren, dus hij zou Annebelie Blair ook nodig hebben, Zo kwamen we hier, Gerald, Anne belie énik. De drie namen bleven voelbaar in de kamer hangen. Louise stond op,en ging voor het raam staan. Misschien keek ze uit naar de politiewagen, misschien had ze de beweging nodig om haar emotie de baas te blijven. Ze draaide zich om en zei peinzend: ..Ik weet niet of ik 't uit kan leggen. Ik had meteen moeten weten wat de bedoeling was. want ik kende Gerald door en door, Msar ik wist niet dat er vrouwen waren zoals Anaebelle Blair. (wordt vervolgd)

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1958 | | pagina 1