De Gaulle en de Franse
hersenschimmen
spmmmmm
1
m
<4
1
CEES DE LANGE VAN
AVRO NAAR KRO
1»
kJL
Kees Brusse brengt
Topaze terug
rONGERS
itP*
r fRANK GODWIN
B
Geluid der
werkelijkheid
Aprilgrap van
Britse TV
Hockey-reportage
Vanavond
Vliegers voorlopig
tegen verdwijnen
van telegrafisten
Dodelijk ongeval
in Staatsmijn
7 Moet anders
Cliinese vissers
verdwenen
DE DOCHTERS VAN
MEVROUW PEACOCK
2
Donderdag 2 april 1950
DE dood van enige leiders van het Algerijnse verzet end er wie de le
gendarische AmironHie heeft de Franse propaganda-machine weer
op volle toeren gebracht. Staakt uw tegenstand, zeggen de strooi
biljetten en zegt de radjo; ge hebt dapper gevochten, maar de
slnjd is nu zowel zinloos als uitziehtslons geworden! De verzetsstrijders
zal alle eer worden gelalen. want de Fransen hebben respect voor degenen,
die met moed en volharding voor hun vaderland vechten. Dc tijd is echter
gekomen om de strijdbijl te begraven. De Franse regering is vastbesloten
om Algerië recht te doen. Het is oen variatie op het bekende thema van de
„.rede der dapperen", die de Gaulle al zo dikwijls heeft aangeboden.
In bet moederland zijn de pogingen om de mensen er van t,e doordrin
gen, dat de strijd op het laatst loopt, hardnekkiger dan ooit. Hnog wordt
opgegeven van het resultaat der nabij de grens van Tunpsië opgerichte
onder elektrische stroom staande versperringen. 7.e doemen, naar het heet,
het Tunesisch gebied als basis voor de opstandelingen tot waardeloosheid.
Ontmoediging heerst dan ook in de rijen der Algerijnen: een ontmoediging
die wordt vergroot door een verbeterde troepen spreiding, een verscherpte
waarneming en een grotere slagvaardigheid aan Franse zijde. De verzets
beweging kan daar niet tegenop, en is dan ook bezig, dood te bloeden.
Zo is het verhaal. In wezen is het een wat opgedoft oud verhaal. Al ja
renlang vertelt de regering te Parijs, dat het met de verzetsbeweging in
Algerië maar slecht gesteld is. Hier en daar wordt nog wel gevochten, doch
de kracht van de opstand is gebroken en het moreel van de Algerijnen is
slecht. Met een nog iets betere organisatie van het Franse leger zullen de
genadeslagen niet lang meer kunnen uitblijven. Het is bijna voorbij. Wie
de berichten van de vroegere minister l.ejeune legt naast de huidige mede
delingen. stelt een haast griezelige overeenstemming vast.
ZONDER twijfel zon de Gaulle zo'n ..vrede van de dapperen" heel
graag zien. omdat hij op die wijze het Algerijnse Bcvrijdingsfrnnt
links kon laten liggen. De gedachte, niet de leiders van deze orga
nisatie aan één tafel te gaan zilten. is veel Fransen, de Gaulle niet
uitgezonderd, al heel weinig sympathiek; tenzij de Algerijnen hun overgave
gouden komen aanbieden. En daarop is de kan» bijzonder gering. Wie zijn
verstand intussen even gebruikt, beseft wel. welk een onwezenlijk ding een
„vrede van de dapperen" zou zijn. die los van het Bevrijd inrrsfrortt en zon
der zijn goedkeuring werd gesloten. Want dat de strijd voortduurt in Algerië
en elke week toch weer opnieuw melding moet worden gemaakt van vele
honderden gesneuvelden, is het werk van het goed georganiseerde Bevrij
dingsfront en niet van enkele particuliere ..dapperen".
Nu is er reden genoeg om aan te nemen, dat de Gaulle onderhandelin
gen met het Bevrijdingsfront geenszins principieel afwijst. Hier echter be
gint zich reeds de kloof af te tekenen, die hem scheidt van do rechtse rege
ring en van de Algerijnse Jntcgralïsten'A De regering-Dobré- zegt, dat er
geen vijfde republiek is gekomen om de ..uitverkoop" van overzees gebied
voort te zetten. En de militairen in Algerië zeggen, dat er geen dertiende
mei is geweest ora met de opstandelingen over het lot van een stuk Frank
rijk te onderhandelen.
Men zou zich kunnen voorstellen, dat de Gaulle enige aanmoediging ge
noot van de gematigde partijen van de linkerzijde cn het midden: maar
het ongeluk is. dat deze partijen door de beweging, die hem aan het hoofd
van de staat heeft gebracht, zeer zijn verzwakt Eigenlijk is het zo gesteld,
dat ze nu wachten, tot hij enkele dingen doet, die zij niet aangekund of aan
gedurfd hebben, alvorens opnieuw wat activiteit te gaan ontplooien. Het
typeert de onklare en niet ongevaarlijke toestand in Frankrijk.
VREDE van de dapperen; en als die uitblijft? Eigenlijk hoeft men
geen profeet te zijn om te voorspellen, dat hij uitblijft. Een Franse
wensdroom, een hersenschim; een van de wonderen, die de vijfde
republiek beslist niet tot stand zal brengen. Moet men er op wach
ten? De Gaulle weet wel, dat het niet aangaat; en in Algiers, waar de
militairen dat ook meer en meer beseffen, klinkt steeds luider de roep,
dat de integratie voortgang moet hebben. De integratie: dat betekent, dat
Algerië gewoon deel uitmaakt van Frankrijk en alle Algerijnen met één
klap Fransen worden. Het is revolutionair genoeg, maar is het doenlijk, en
helpt het?
Eén ding staat vast: de Gaulle is er niet voor. Als hü er wel voor was,
had hij het stellig gezegd in één van zijn vele redevoeringen sedert zijn te
rugkeer in de politiek. De Gaulle, mag men aannemen, wenst de federa
tieve binding; een eigen leven van Algerië in het verband van de Franse
Unie. De gematigdheid van de Gaulle staat hier tegenover het radicalisme
van de officieren; en reeds worden kreten hoorbaar in Algiers, dat de re
volutie nog eens zal worden overgedaan.
Wat de officieren willen, biedt natuurlijk geer» oplossing in een tijd, dat
de Mohammedaanse volken zich zozeer hun eigenheid weer bewust wor
den. Een federatieve oplossing is in beginsel geenszins uitgesloten, maar ze
is onmogelijk zolang de strijd duurt. Twee dingen zal de Gaulle moeten
doen; vrede sluiten met het Bevrijdingsfront en er in toestemmen, dat Al
gerië minder Frans is. dan in duizend affiches en in duizend krantenarti
kelen is verkondigd. Het betekent een trotseren van de officieren, die hem
aan de macht hebben gebracht, en van de partijen, die zich van zijn naam
hebben bediend. Als het hem gelukt, zal hij meer voor Frankrijk hebben
gedaan dan alle Massu's en alle Soustelles in een halve eeuw tezamen.
i\A EKSEK TOPAZE. de hoofdper-
soon uit dc gelijknamige satire
van Marcel Pagnol, was één van de
glansrollen van de onvergetelijke
Cor Ruys, die het stuk destijds ook
heeft vertaald. In de hoorspel bewer
king van S. de Vries jr. speelde Kees
Brusse de naief-eerlijke onderwijzer
Topaze die tenslotte de kronkelwe
gen ontdekt die leiden naar *t „goede
leven" in een corrupt Frankrijk.
Brusse had precies het goede toontje
te pakken: hij had dat aarzelende,
bedeesde, een beetje verstrooide pra
ten waar Cor Ruys zelf ook zo ver
rukkelijk in was op het toneel. Dc
persoonlijkheid van Kees Brusse. die
zich in kleine trekjes uitte (bijvoor
beeld door de proevende en speciale
manier waarop hij woorden als „flik
flooien" en „spuwbakken" in de
mond nam», voorkwam dat hij in een
imitatie van Ruys verviel. In een
nogal mager uitgevallen hoorspel
seizoen heeft de VARA met deze uit
zending zonder twijfel zeer veel luis
teraars een groot plezier gedaan.
B. v. R.
(Advertentie IM.)
Neveda, RoWn 118, Amsterda
The Winslow boy
EEN van de boeiendste toneelstuk
ken die na de oorlog zijn geschre
ven „The Wins!ow Boy" van Teren
ce Rattigan is gisteravond voor een
naar wij durven aannemen
dankbaar huiskamerpubliek op het
TV-scherm vertoond.
We danken dit gelijkelijk aan re
gisseur. spelers en de ontwerper van
de decors.
Het drama van ..Die jongen van
WinSiow' 'speelt zich over het hoofd
van dit kind af. Het wordt een strijd
om liet recht, waarbij dit recht be
langrijker is dan de inzet die in de
loop der jaren steeds nietiger gaat
schijnen.
Het meest gespannen hebben we
in de loop van dit spel uitgezien naar
het moment waarop de beroemde ad-
vocaal Sir Robert Marton i'Paul
Steenbergen) in het beeld kwam. Ge
spannen. omdat we ons van een fo
rum over de verhouding ton eel-tele
visie herinneren de uitspraken van
deze acteur.
Hij getuigde toen niet slechts van
zijn grote lief de voor het spelen
voor een zaal maar ook van de tegen
zin die spelen voor de kille TV-ca-
mera's bij hem oproept en van de
moeite die hem kost onder der
gelijke omstandigheden tot „geïnspi
reerd" spel te komen. Hij moge van
ons de verzekering willen aanvaar
den dat zijn schroom hem niet heeft
verhinderd van het kruisverhoor dat
hij de jongen Winslow (de moeilijke
rol van een veertienjarige die bin
nen de grenzen van liet bijna onmo
gelijke goed werd bezet door de twin
tigjarige Henk Votel» afnam het
hoogtepunt van het spel heeft ge
maakt.
Ook met de bezetting van de ande
re rollen mogen wij regisseur Luc v.
Gent geluk wensen. Zonder uitzon
dering hebben zij ertoe bijgedragen
dat deze TV-avond van de KRO góed
en onderhoudend toneel te zien heeft
gegeven.
En als we dan nog een opmerking
Cees de Lan
ge zal met
ingar.g van het
volgend radio-
seizoen niet
meer to* de
kring van mede
werkers van de
AVRO maar t<»t
die van dc KRO
behoren. „Hoe
wel er officieel
nog niets vast
staat." aldus De
Lange, „staat
mijd besluit wel
vast".
Er zijn de
laatste rtju tus
sen Cees de
La nee cn dc
AVRO moeilijk
heden gerezen
«ie hen» tut dit
besluit hebben
gebracht. Deze
hebber. voor
hem hun culminatiepunt ge
vonden in het uitblijven van een
uitnodiging van de AVRO aan hem
om medewerking te verlenen aan de
landdag die de AVRO zoals telken-
Advertentie t.M
jare op Hemelvaartsdag in Apel
doorn organiseert.
Een van de grieven van Cees de
Lange is, dat hem in de reeks uit
zendingen onder de titel „Haal je
schoolgeld terug" slechts de rol van
quizmaster was toebedeeld, waardoor
zijn. talenten onvoldoende tot hun
recht kwamen.
„Met verschillende mensen bij de
AVRO heb ik bijzonder aangenaam
samengewerkt, maar de sfeer was
niet altijd even prettig. Dat is bij
Tonny Schifferstein. die de produk-
tic heeft van het KRO-amusements
programma „Tierelantijnen" heel an
ders. Wat ik in dat programma ga
doen kan ik moeilijk zeggen. Er zijn
wel plannen, maar het is nog te
vroeg om daar iets over te zeggen.
Bovendien zou dat niet op mijn weg
liggen", aldus Cees de Lange.
Ook Tonny Schifferstein was op
dit punt nogal zwijgzaam. Hij zei
een. plannetje te hebben waarbij
Cees de Lange een belangrijke rol
zou kunnen spelen. Er zal daarbij
vooral van zijn grote slagvaardig
heid gebruik worden gemaakt. „Maar
ook ik kan nog niets vertellen want
er staat de medewerking van een
aantal belangrijke mensen op het
spel. die ik nog niet allemaal heb
kunnen polsen".
Wel vertelde hij, dat Cees de Lange
en zijn vrouw Lucy Stein op 9 mei
aanstaande als gasten zullen mee
werken aan het cabaret half time in
het „Tierelantijnen"-programma van
die avond.
(Advertentie I.M.J
KÏO NEE, 'r IS... T IS PQACh}
Tie. K WEET ZEKER DAT
OON> nAAPCuS ER. SEÖ
B«.y MEE ZAL 2'JN. ik
H©v\ OP6E8E1D £M
JE SCHUNT
BEETJE TE Wy*
AARZE-EN...J^'
CAROL'S POHTRPT WORDT";
rorSLOr QESr&lS ee&Du
CAROL- KLAAR
HOE VIND
MEM
THUIS
K KAN H£T NIET HEL-
MAAR IKVINt»
TEKENING VAN
CUVE TOCH NOS
ÓCHltTOP I Dt &AAÓ
WIL DAf Wt E£f1 PAAR.EÜRA
rWWlERntSOPUtH
IK:..EH...H£B DtTROM
ÊVCN OLMAAKT. Ot
RAND É.1M6 LOb
tVEN Ln'Cfc.
DKUn/iUt
WAT DOt J
OH DAAR KOMT
ItMAND!
daar z£6)£ wat! Als ik
Dt 6AMD WAr LAArOPtLtN ZIJN
Zt ££N POOOjt RU0H6.
iKZALPf. BAUD-
LtlPW WAAR
Y HUWEN
rr,
M W TEGENSTANDER NAD ER CP DAT
MOMENT OEiOCTSKAL GENOEG VAN,MAAR
VQCK Z'N FATSOEN BEGON N/NEG EENS.
iGARENPEC
TK NAN Af 7/
LOVEN
IK ZAL
«S-//3
maken, die echter aan onze algemene
bewondering en waardering geen af
breuk wil doen: soms. in de opstelling
der spelers en in de nadruk die zij
hun tekst en hun handeling schenken,
gaven zij het spel meer het karakter
van toneel op de planken ten over
staan van een zaal dan van toneel zo
als dat met de eigen mogelijkheden
van TV in de huiskamer wordt ge-
bracht.
Een aardige bijzonderheid vinden
wij het persoonlijk dat de regisseur
van deze avond. Luc van Gent, zo'n
kleine tien jaar geleden op de plan
ken van de „Haagsche Comedie" zelf
de jongen Winslow heeft gespeeld.
W. Jnn.
Spelmoment uit „Die jongen van
Winslow" dat de KRO-TV gisteravond
opvoerde onder regie van Loc van
Gent. v.l.n.r.: sir Robert Morton
(Paul steenbergen), Arthur Winslow
(Paul Huf), Catherine Winslow (Myra
Ward) en John Watherstone (Frans
v.d. Lirificn),
7ANAVOND zendt de AVRO van
11.20 tot 12.00 uur onder de titel
„Geluid der werkelijkheid" een ex-
periraentele cantate uit, ontstaan door
de combinatie van de stem der poczie
cn de techniek der elektronische com
positie.
gers", Hans Andreus, Remco. Cam-
pert, Jan G. Elburg, Gerrit Kouwe-
naar, Hans Lodeizen, Lucebert, Sy-
bren Polet, Koos Schuur en Simon
Vinkenoog.
De elektronische compositie werd
geschreven door Henk Badings. On
der regie van Luc Lutz wordt mede
gewerkt door Hélène Oosthoek eti
André van den Heuvel.
Een van de beste grappen in de
geschiedenis van de Britse tele
visie is woensdagavond door de com
merciële TV op het scherm gebracht,
toen zij miljoenen kijkers de eerste
foto toonde, die ooit van een „Ver
schrikkelijke Sneeuwman" zou zijn
gemaakt.
In haar TV-journaal verscheen ene
professor Hetherington, die. aan de
hand van kaarten en foto's aantoon
de dat hij de „Verschrikkelijke
Sneeuwman" dichter had benaderd
dan welke Europeaan ook. Verder
liet hij nog wat haar zien, dat hij
uit de vacht van de Sneeuwman had
kunnen trekken.
Na het relaas over zijn tocht in het
Himalajagebergte toonde de „geleer
de" een onduidelijke close-up van
een aapachtig gezicht en vervolgens
een afbeelding van de voetafdrukken
van de Sneeuwman, die. zoals de
professor meedeelde, zeer opmerke
lijk waren omdat het wezen aan
beide uiteinden van de voeten tenen
bezat.
Na afloop van het programma
werd de TV-studio door enige hon
derden mensen opgebeld, die in „pro
fessor Hetherington" de bekende
Britse komiek Peter Sellers hadden
herkend. Het enige commentaar van
de TV-maatschappij was: „Het is één
april, meer hebben, we niet te zeg
gen."
IN het KRO-programma van zondag
aanstaande zal Leo Pagano een
rechtstreekse reportage geven van de
tweede helft van de hockey-interland
Nederland-België van uit het Wage-
nersiadion te Amstelveen,
Radio
ERNSTIGE MC ZIEK
10.1010.40 NCRV. wlm van Beek be
speelt het orgel v*n A-kerk In
Groningen.
11.2012.00 NCRV. O.I.v. de compo
nist voeren het Nationaal Hongaars
Orkest en koren uil de Mlssa Brevls
van Zoltan Kitdaly.
11.2012.00 AVRO. Uitvoering onder
rejtfe van Luc Lutz van de experimen
tele cantate „Geluid der werkelijk
heid".
OPERA
g,0510.40 AVRO. .Het meisje uit het
gouden Westen" opera in drie be
drijven \*an Puccini. In dc hoofdrollen
Mario del Menaco en Renate Tebaidt.
GESPROKEN XVOOR1»
".50S.00 Hi tv. I. Uitzending voor de
Chr. Hist, Unie.
DIVERSEN
7.058.00 AVRO. „Ga er eens even
voor zitten" met een potpourri van
gezellige liedjes en een nieuwe afle
vering van ..Koek en ei".
R.00-1 <1.00 NCRV. Amusementsprogram
ma met o.m. het radiospel „Wie, wat,
waar"7
Telev
visie
JOURNAAL en weer overzicht openen
de avond <8.00). llierua een AVRO-
prngramwa fiat aanvangt met het
„■tportpanorama" (8.20). Hierna (S.5S)
.Thema met variaties en improvisaties",
zijnde een spontane ontmoeting tussen
klassieke en jazz-musici. Tot slot „Alles
gaat naar wens" waarin deze keer Ka-
rel Appel tic hoofdpersoon is (9.1S).
AMSTERDAM Pe vliegers van
de KLM hebben de directie meege
deeld dat zij, indien en zolang er
geen overeenstemming wordt bereikt
over een extra-vergoeding voor de
piloten die zonder telegrafist vliegen,
niet zullen meewerken aan de voor
genomen afvloeiing van radïotelegra-
fisten bij de KLM.
De KLM heeft, omdat gebleken is
dat het afvloeiingsschema van de te
legrafisten niet geheel klopte met het.
verloop in deze functie, 25 reeds op
non-actief gestelde telegrafisten op
basis van vrijwilligheid weer In
dienst genomen. De vakbonden zijn
met deze gang van zaken weinig in
genomen. omdat zij menen dat de ra
dio telegrafisten op deze wijze tot het
sluitstuk worden gemaakt van de on
derhandelingen tussen KLM-directie
en vliegers zonder dat zijzelf worden
gehoord.
De moeilijkheden zijn ontstaan
toen plotseling bleek dat het afvloei
ingsplan voor de rad ^telegrafisten
niet met de werkelijkheid overeen
stemde. De KLM wil het korps tele
grafisten in de loop van 1961 geheel
laten verdwijnen.
HEERLEN. Woensdagmoigen
raakte op de 537 meter-verdieping
van de' staatsmijn „Hendrik" in
Brunssum, de 44-jarige afdelings-
opzichter J. de Vries uit Brunssum.
bekneld tussen een. locomotief en de
zijwand van een steengang. Hij over
leed ter plaatse aan de opgelopen
verwondingen.
Tptt u'a,t een grofe oploop voor een
confectiemagazijn i?i de bin
nenstad en toen ik er mij, uit be
roeps- en persoonlijke nieuwsgierig,
heid, bijvoegde, zag ilc riftt in da
etalage 'n soort modeshow gehouden
iccrri.
Door mannen.
Een paar jongelui wipten, telkens
met een ander toiletje aan, de etala
ge bi-nnen, schreden «jat beunngen
heen en weer, draaiden rerscheidenei
keren om hun eigen as, opdat wij de^
caalc van alle kanten konden beky-
ken en hielden daarbij een prijsbaar-
fje in de lucht. Ik heb er een tijd
naar s'aan kijken, ongepresseerd, ah
een beroepswerkloze. Het moord
mag dan manne-Qtiïn luiden, maar
van mannen valt het niet.
V,an Nederlandse mannen, icel te
verstaanDe gemiddelde Nederlan
der beschouwt zijn kleren als een
vervloekte plicht en draagt ze ook
zo.
Dat kunt u dagelijks zien. op straat.
De meeste mannen van boren d«
veertig hullen zich in tijdloze pakken,
die hun zware gestalten als een tent
omhullen. Zo'n man ziet er onbeoai-
Hp uit, maar dat laat hem koud.
Ik voor mij heb deze hoge graad
ran versterving helaas nog niet be
reikt.
Ik geef nog wel eens toe aan de
loufte behoefte, me netjes en niet
al te achterlijk aan te kleden.
Maar onontkoombaar roei ik de dag
naderen, waarop tfe er de brut aan
geef. Dan zal tfc mij eindelijk de te.r-
tieltvaren aanschaffen die ik, diep in
mijn hart. al zo lang begeer.
Want als u het mij vraagt en u
vraagt het me nu toevallig is die
hele herenmode mis.
Al jaren gaan de fabrikanten er
van uit, dat mannen sportieve wezens
zijn. Deze noodlottige misvatting
heeft er toe geleid, dat ree ons een
be ei je vlot dienen aan te kleden. We
moeten om van onderen te begin,
nen ran die enge, korte sokjes
dragen die a. voortdurend afzakken,
b. bij het gaan zitten een bloot stuk
been ten toon spreiden, v;it als een
straal volle melk, en c. bij winderig
weder onnoemelijk koud zijn.
En neem vervolgens de broek.
Nee, nèént 'm nou eens even.
Mannen moeten broeken dragen
die met behulp van een riem of door
een ingebouwd mechanisme, op de
heupen blijven hangen. Dat striemt
a/schumeltjk. Je kunt je broek na-
tuuriöfc te groot kopen, maar dan
zakt hy de hele dag af. Koop je 'm
precies op maat, dan moet je, tijden*
't eten, besmuikt de bovenste knoop
losmaken.
„Ja, maar «uit tuil je dan?" vraagt
u een beetje kribbig.
Ik tuil terug naar de oude schone
«jaerden die in deze nihilistische tijd
oer (oren dreigen te gaan.
Er bestaat een verhaal i'an Tbur-
ber over de onduldbare terreur van
de telefoon die bij dag, nacht en on
tij in ons bestaan binnenvalt als een
struikrover. Eens zegt Thnrber
zal een geniale geest ui turnden dat
je boodschappen en mededelingen
ook kunt laten, overbrengen door
loopjongens. Dan zullen wij onze rust
eindelijk hervinden.
Met kleren is het net 20.
Sommige mannen hebben de zaak
al opgelost.
In kleine café's zie je vaak dikke
vijftigers, die, een partij gaan bil
jarten. Zij ontdoen zich dan van hun
ruim geschapen colbert. Als 't uit is,
zie je een verrukkelijk schouwspel.
Zo'n man draagt namelijk een broek,
die tof onder de oksels doorloopt en
zó wijd is, dat aan de voorkant, een
ruimte open blijft, vergelijkbaar met
die waarin de kangeroe haar jonkie
vervoert. Wat moet dat heeriïjfc ztjn.
Zo'n broek knelt niet, doch zakt
evenmin af. Want wat dragen deze
scherpzinnige mannen?
Bretels!
,Jk wil je er niet in zien," zegt mijn
vrottw. Maar ik blijf ageren. En eens
breekt de heerlijke dag ,<uik
ook zo'n broek heb. Et; bretels. En
voldragen sokken. En niet meer zo'n
eng, kort overjasje, xoaar het uoort-
durend in waait, maar een lange, tot
de enkels reikende duffel. Dan zal
ik myn kleren eindelijk de baas zijn.
KRONKEL.
TA3PEH. Twee nationalistisch-
Chinese vissersvaartuigen, met een
gezamenlijke bemanning van 31 kop
pen, zijn halverwege tussen de
eilanden Quemoy en Matsoe (in na
tionalistische handen) en niet ver
van de kust van communistisch Chi
na, verdwenen. Men meent in Tai-
peh, dat zij mogelijk per ongeluk in
een gevechtszone zijn terecht geko
men.
Haar verontwaardiging kwam haar
te hulp. „Wil je mij antwoord geven
op een vraag. Robert?"
„Natuurlijk: als ik het kan."
„Ben je even bezorgd voor de re
putatie van mevrouw Stapleton als
voor de mijne?"
Hij gaf geen antwoord.
Zij keerde zich naar hem toe, keek
hem aan en zei op tragische toon: „Nu
heb ik je natuurlijk beledigd. Je
zult nooit meer een woord tegen mij
zeggen."
Een eigenaardig glimlachje gleed
over zijn gezicht. Het verdween on
middellijk en maakte plaats voqr een
uitdrukking van tedere ernst dië haar
hart sneller deed kloppen.
„Nee, Catherine. Ik ben niet bele
digd."
„Heus niet?" zei ze haastig. „Be
loof je dat?"
„Niets wat jij zegt zou mij kunnen
beledigen," zei hijj licht haar hand
aanrakend. „Maarach, het doet er
niet toe."
„Zeg het me. alsjeblieft. Ben je
erg op haar gesteld?"
„Waarom? Waarom vraag je dat?
Is het zó belangrijk?''
„Ja," zei Catherine. „Ja, ja. Dat weet
je heel goed."
„Maar waarom, liex*e kind? Wat
doet het er toe?"
„Noem me niet „lieve kind"." riep
ze boos. „Dat meen je toch niet. An
ders zou je niet zo blind zijn."
„Ben ik blind? Dat wist ik niet."
,,'t Is niet eerlijk. Ik kan het niet
helpen dat ik nog zo jong ben."
„Dat is anders niet onaangenaam."
„Kun je niet zien dat ze niet bij je
past?" vroeg Catherine op verbaasde
toon. „Bovendien is ze veel te oud
voor je!"
ion GEBALD BULLETT
Hij glimlachte, „Ik begrijp dat jij
haar heel oud vindt. Maar je vergeet
dat ik ook niet zó jong ben. Zeker
vijftien jaar ouder dan jij."
„Dat weet ik," zei Catherine. „Dat
ls prettig. Juist een goed verschil."
In de war gebracht door wat nu
plotseling, verbijsterend tot hem
doordrong, stond ze op. „Ik moet
weg. Tot ziens."
„Mag Ik je niet naar huis bren
gen?"
„Natuurlijk, als je wilt."
De wandeling naar North Street
werd in stilte volbracht: een stilte
die voor haar vervuld was van een
sidderend geluksgevoel, vermengd
met twijfel en vrees en voor hem?
In dit vlakke land, aan alle kanten
ingesloten door een onbegrensde he
mel, was Crowle Hill een bijzondere
uitwas: het was geer» tot de wolken
reikende berg, maar ccn plotselinge,
ronde heuvel, glad en groen, die er
uitzag alsof er daar een reusachtige
puddingvorm was omgekeerd. Het
was een van de erkende beziens
waardigheden van de omtrek en een
geliefkoosd plekje voor picknicks.
De „Ruïne", die er toevallig vlakbij
was, hoorde erbij. Zij bestond uit
een verbroken geometrisch patroon
van muren, zonder daken en het was
alles wat over was gebleven van de
Abdij van Newtonbury, waar eeu
wen geleden generaties van monni
ken hadden geleefd en waren ge
storven in heilige afzondering, zon
der deel te nemen aan het bezige
leven van de stad die er drie kilo-
mtier van verwijderd lag. Het was
gebruik om de heuvel die de Ruïne
verborg te beklimmen en in uitroe
pen van verbazing en verrukking
uit te bate ten op het verwachte maar
altijd weer verrassende uitzicht dat
zich daar beneden voordeed, en dan
aan de andere kant af te dalen om
de bouwvallen nader te beschouwen
en je misschien een ogenblik, als je
daar gevoel voor had, te verbeelden
dat je in die voorbije tijd leefde.
Rubtft Crabbe was door een aan
geboren neiging in staat dat te doen:
terwijl hjj in het lange gras stond,
vol brandnetels en wilgeroosjes, om
ringd door de muren van wat eens
de „Keuken van de Abt" was ge
weest, droeg bij in zijn verbeelding
'n monnikspij en voelde de zon warm
op zijn blote, getonsuurde hoofd
schijnen, terwijl hij onder zijn san
dalen de harde, stenen vloer voelde
die in werkelijkheid bedekt was met
een plantengroei van eeuwen. Maar
zijn twee dames (Ellen was liever
thuis gebleven) voelden daar niets
van: voor hen was de ruïne een
ruïne en anders niet, het verleden,
ver en onwezenlijk; het heden, het
levende ogenblik, alles. Het was pret
tig om hier te zijn, leuk, maar met
het mysterie van de tijd hielden
zij zich niet bezig. Voor hen, Cathe
rine en Sara, was het voldoende dat
zij nu leefden, nu en voor altijd in
een eindeloos opwindende en mu
sante wereld.
„Hier zijn we in de Keuken vin de
Abt," zei Robert. „Van buiten ge
zien was het een vierkant maar van
binnen is het een achthoek, met
koolcplaatsen en schoorstenen in de
vier hoeken."
„Waarom van de Abt?" vroeg Sa
ra. „Moest die arme man zelf ko-
ken?"
„Dat denk ik niet." zet Robert
glimlachend, maar toch ernstig. „Hij
was een belangrijk personage, met
een absolute autoriteit. Ik denk dat
bet huiswerk door lekebroeders werd
gedaan, mannen xvier roeping xvas
op een nederige wijze te dienen.
„Houthouwers en waterputters", zo
als de Bijbel hen noemt."
„Stakkerds," zei Catherine. „Het
lijkt niet erg aantrekkelijk. En wat
deed de rest, Robert?"
„Zij plachten verdiept te zijn in
geestelijk werk. begrijp je wel? Ge
bed en meditatie,"
(wordt vervolgd)
