NA TWINTIG JAAR
MITSJIKO'S EERSTE AANBIDDER
KWAM UIT ARM, NEDERIG GEZIN
Schone Mitsjiko trouwt
met de keizerszoon
Schrale
troost
zó lekkcr soep /seatsconplimenteus.
a
Italië!
TV5
mBYDERHES
Kom naar
DE DOCHTERS VAN
MEVROUW PEACOCK
carol, wil ju baines
K1CK-WILSTRA
Zaterdag 11 april 1959
kJ Voor hef Eere
fW&M&L Baby-huidje
PRINS AKIHITO zijn
naam betekent „helder
heid en welwillendheid" is
even oud als Mitsjiko Sjoda.
Hij werd in december jongst
leden 24.
Akïhito is klein, zelfs naar
Japanse maatstaven: nog geen
1.60 meter. Zijn vrienden noe
men hem de „Kleine Keizer",
maar de paleisauto
riteiten hebben een
andere bijnaam voor
hem: „Kleine Revo-
lutionnair". Hij gaat
buiten het Hof vrije
lijk om met vrienden van aller
lei kunne, praat met ze over
politiek, bestuurt zijn eigen
sportwagen, danst in nacht
clubs, en doet tal van dingen
die geen enkele Japanse kroon
prins ooit heeft durven doen.
Hij speelde mee in openba
re tenniswedstrijden, bereikte
eens de kwartfinale van een
nationaal toernooi. Tenslotte
werd hij verslagen of, zoals
een ontstelde persoonlijkheid
aan het hof zei: „De door de
hemel gezonden prins is ver
nederd door toedoen van een
gewone burger, tot grote
schande van het paleis".
Op haar 19e voor 't
eerst verliefd
Sprookje met 'n
happy ending
Kinderen blijven
bij Mitsjiko
EINDE
nooit
getrouwd
ze un
door GEBALD BUUETT
ae
'won'der-';'.':
rn.dv.oot
,fV
NU het waarschijnlijk te laat is, maakt de Volkskrant ernstige be
zwaren tegen de gang van zaken bij de kabinetsformatie. Het blad
vindt, dat de formateur de P.v.d.A. niet serieus heeft benaderd,
en betreurt dat. Dit geluid kan, gelet op de nauwe banden tussen
de Volkskrant en de K.A.B.. geen verwondering wekken. Wat wel ver
wondering wekt is, dat de Volkskrant zich niet eerder en niet veel duide
lijker heeft uitgesproken. Het is waar, dat men er de laatste weken allerlei
uitingen in heeft kunnen aantreffen die wezen op een zeker onbehagen,
maar van een krachtig en rechtstreeks stelling nemen tegen de richting,
waarin informatie en formatie zich bewogen, kon toch niet worden ge
sproken.
'Aan onwetendheid kan dat onmogelijk hebben gelegen. De Volkskrant
pleegt goed geïnformeerd te zijn. niet het minst over wat zich in parle
mentaire kring afspeelt. De heer Romrae is een geregelde medewerker. Het
is ondenkbaar dat ze geen kennis heeft gedragen van het streven, een
regering tot stand te brengen zonder medewerking van de P.v.d.A. Wan
neer het blad er nu aanmerking op maakt, dat de P.v.d.A. zo vlot aan
de kant is gezet, dan kan dat natuurlijk het gevolg zijn van een laat besef
van de daaraan verbonden bezwaren; maar waarschijnlijker lijkt het, dat
het een poging is om de gevoelens in de eigen parochie enigszins op te
vangen. Dat is altijd verstandiger dan er aan voorbij te gaan.
Dat hoeft volstrekt niet te betekenen dat de Volkskrant spijt suggereert
zonder spijt te gevoelen. Zoiets willen wij niet veronderstellen. Het is echter
maar al te duidelijk, dat de linker-vleugel van de K.V.P., waarvan de Volks
krant de spreekbuis is. Het het laatste halfjaar over alle boegen heeft
laten zitten. Wie zelf zoveel schuld diaagt. moet met het beschuldigen van
anderen een beetje oppassen. Wat de heer De Quay thans doet, is de
consequentie trekken uit het feit dat degenen in de K.V.P. die, gelijk'de
Volkskrant, liever een regering met socialisten dan met liberalen zien, het
tegen de anderen hebben afgelegd.
IN ons artikel van gisteren gewaagden wij van het hachelijke avontuur,
dat de K.V.P. thans begint. Deze partij heeft de gevolgen van de
politieke doorbraak wel ondervonden, maar zich tot dusver tegen dit
verschijnsel toch heel wat beter bestand getoond dan de protestants-
christelijke partijen. Het wordt nu echter zeer de vraag of het zo blijft.
Het ontbreekt natuurlijk niet aan rooms-katholieke. Nederlanders, die de
liberale behoudendheid nader staan dan de socialistische vooruitstrevend
heid; maar de grote massa van de K.V.P.-kiezers leest niet De Tiid-De
Maasbode en is zeer gevoelig voor alles wat neigt naar verzwakking van de
sociale rechtvaardigheid. En er is maar al te veel reden om te vermoeden
dat velen, die bij de verkiezingen gaarne hebben meegewerkt aan de hand
having van de K.V.P. ten opzichte van de Pv.d.A., zich op het ogenblik, nu
de K.V.P. op het punt staat, met de liberalen in zee te gaan, danig be
kocht gevoelen.
Er mag aan worden herinnerd, dat reeds vóór de oorlog de toenmalige
R.K. Staatspartij gedwongen was, ernstig rekening te houden met die grote
groepen, die geen vertrouwen meer hadden in het economisch liberalisme,
dat min of meer gedekt door een christelijke vlag een reeks van jaren het
leidend beginsel was in de Nederlandse politiek. In 1939 heeft de R.K.S.
er zich dan ook van los gemaakt. Een nieuwe constellatie ontstond; en de
S.D.A.P. kreeg voor het eerst ministersportefeuilles. Na twintig jaar lijkt i
thans de slinger weer naar de andere kant te bewegen. Het is waar, de j
R.K.S. en S.D.A.P bestaan niet meer. en er is trouwens op allerlei gebied 1
zeer veel veranderd, maar in grote lijnen kan toch worden vastgesteld, dat i
nu nog eens zal worden geprobeerd wat in de dertiger iaren zo onmis
kenbaar is mislukt Gezien de veelszins veranderde geest en gezien ook de
kwaliteit en intensiteit van de te verwachten oppositie lijkt het voor de
K.V.P. een doodgevaarlijke onderneming.
DE zwakheid van het geheel wordt nog onderstreept door het. ver
geleken bij voorheen, geringe aandeel er in van de protestants-
christelijke partijen. Deze verliezen nog voortdurend in kracht, en
er is geen enkele reden om te veronderstellen, dat zij van de
zwenking voordeel zullen ondervinden. De C.H.U. is, haar gewoonte ge
trouw, wel rustig, maar bij de A.R.-partij treffen weer het grote geluid en
de grote pretenties, die echter geen ogenblik de harde waarheid kunnen
bemantelen, dat deze partij nog maar een schaduw is van wat ze is geweest.
Op de basis van de verkiezingen van 1936 zou ze nu 24 zetels moeten
hebben; doch ze bezet er maar 14!
De Volkskrant gewaagt van de te verwachten teleurstelling bij een deel
van de kiezers der V.V.D., wanneer deze partij mee gaat doen aan een
„christelijk-soeiaal beleid". Het is inderdaad wel aardig om er van uit te
gaan, dat deze verkiezingen hebben opgeleverd datgene, wat de heer Romme
en de zijnen er van hadden gehoopt; het lijkt ons echter toe. dat de
Volkskrant heel wat meer reden heeft om zich te verdiepen in de vraag,
wat in de eigen krjng gaat gebeuren, wanneer van een christelijk-soeiaal
beleid weinig terecht komt.
Dat neemt niet weg, dat teleurstelling bij vele V.V.D.-kiezers niet kan
uitblijven. Regeren is altijd een positieve zaak en zal als zodanjg nooit veel
instemming verwerven bij degenen, die 'in hoofdzaak van negatieve ge
voelens zijn bezield. Het lijkt dan ook niet al te boud om te voorspellen,
dat de V.V.D. van deelneming aan de regering voor wat haar stemmenta)
betreft geen vpordee] zal hebben. Doch zuiverend voor de politieke ver
houdingen zal het wel zijn, wanneer een democratische partij de steun ver
liest van elementen, die achter de .S.B. zouden staan, wanneer ze er nog
was.
MONACO. Monaco zal voor het
eerst een som bijdragen aan het
Hoge Commissariaat der V.N. voor
de vluchtelingen (11.000 gulden) in
het kader van het wereldvluchte-
hngenjaar.
Advertentie l M
Twee jaar geleden beschreef een
mede-student van Akihito diens hob
bies aldus: „het gezelschap van mooie
vrouwen, tennis, vissen, en snelle
sportauto's in diè volgorde". Net
als zijn vader heeft Akihito belang
stelling voor zee-biologie, hij heeft
zijn eigen onderzeese laboratorium
waar hij het leven onder water be
studeert door kolossale glazen ramen,
en waar hij zijn vrienden onthaalt
op diners en dansen.
i EN vraagt mij dikwijls waarom
|4Yi. Mitsjiko Sjoda al niet was ge
trouwd voor ze haar prins ontmoet
te Ze vvas toen een meisje van 23,
en de meeste vriendinnen van haar
leeftijd waren reeds getrouwd, en ve-
len van deze vriendinnen hadden
kinderen. Ze is een
zeer rijk. mooi e- aan-
tiekkeiij'k meisje, met
charme en veel be
kwaamheden; en ze
was eigenlijk een van
de grote „begeerlijke
partijen" op de Tokio-
se „huwelijksmarkt"...
Waarom zij a; met
eerder trouwde weten
slechts zeer w&migen,
cn zo komt het dat
Mitsjiko soms wel on
gevoelig is genoemd.
Toch is zij op haar ne
gentiende jaar voor
het eerst verliefd ge
worden. De jongeman
studeerde medicijnen
aan een Tokiose hoge
school. een briljant
student, een uitstekend
atleet, en ook zeer
knap Er was eén zeer
ernstige handicap: hy
kwam uit een zeer
arm arbeidersgezin
Toen de jongeman ge
noeg moed had verza
meld om een bezoek
te brengen aan de va
der van zijn geliefde,
wees Hidesabroero
hem de deur. zonder
hem te woord te staan
Na dit incident kon
Mitsjiko hem met
meer ontmoeten. De
beide jongemensen
realiseerden zich dat er
van een huwelijk geen sprake kon
zyn, en de teleurgestelde jonge aan
bidder verliet Tokio. Hij is nu nog
steeds ongehuwd een arts met een
praktijk in het noorden van Japan.
Sinds die tijd echter had Mitsjiko
koppig geweigerd wélke ook te aan
vaarden van de jonge mannen die
haar ouders haar aanduidden, en zo
wees de huwelijksaanzoeken van
jongemannen die verliefd op haar
werden lachend van de hand. Toen
zij tenslotte Akihito's aanzoek aan
nam, deed zij dit omdat ze verliefd
was geworden op de man, niét op de
troonopvolger. Ik ben ervan over
tuigd dat zy het meende toen zij en
kele weken geleden verklaarde: „Ik
heb de eerlijke liefde van prins Aki
hito aanvaard, en ik houd echt van
hem. Ons huwelijk zal niet verschil
len van de huwelijken van andere
jongemensen die van elkaar houden.
Ik weet dat ik een verschrikkelijke
verantwoordelijkheid heb op me ge
nomen toen ik erin toestemde de
vrouw van de kroonprins te worden,
maar zijn ware liefde zal me helpen
deze grote last te dragen."
-s
ALS alle sprookjes arin de dap
pere jonge prins de schone doch
ter van de burgerman trouwt, om nog
lang en gelukkig met haar te leven,
heeft dit moderne Japanse sprookje
een volkomen happy ending.
„Het romantische liefdesverhaal
van de hertog van Windsor heeft
zichzelf in Japan herhaald. Weer deed
een crisis 'n oude troon schudden en
weer werd een dynastie bedreigd.
Maar in Japan heeft liefde gezege
vierd over alle hindernissen," schreef
een tijdschrift.
De keizer heeft Mitsjiko nu verwel
komd „met vaderlijke liefde". Op
haar trouwdag zou hy haar verhef
fen tot keizerlijke prinses en haar
begiftigen met het grote ordelint
van de keizerlijke kroonorde. Keize
rin Nagako zou haar schoondochter
een diamant van smetteloze schoon
heid en grote afmeting geven als hu
welijkscadeau; een beroemde Franse
juwelier zal deze diamant bevestigen
in het midden van een halssnoer dat
voor geen geld ter wereld te koop is.
De hof-autoriteiten die maanden
lang tegen Mitsjiko hebben samenge
spannen, zijn nu een en al glimlach.
Enkele styfhoofdigen hebben ontslag
genomen uit protest tegen de breuk
met de traditie, maar de rest heeft
Zo word het paar, dat "straks keizer
en keizerin van Japan zal zijn, gefoto
grafeerd op de tribune van de Tokiose
tennisbaan.
Mitsjiko moet nu zware talrijke les
sen volgen. Zo krijgt zij van een be
jaarde hofdignitaris in het paleis on
derricht in de oude tradities.
het onvermijdelijke goedschiks aan
vaard.
Het Japanse volk werd met de
gang van zaken verzoend door een
deskundig geleide publiciteitcampag-
ne. Tweehonderd journalisten, zestig
fotografen, tien filmjournaal- en vier
televisiecamera's hebben het roeren
de verhaal der jonge liefde in ieder
Japans huis gebracht. Met onmiddel
lijk resultaat. „Ik was eerst ontzet
over prins Akihito's breuk met een
heilige traditie, maar toen ik het ar
me meisje zag dat zoveel van onze
prins houdt smolt mijn hart," vertel
de een oudere Japanse vriend mij.
Mitsjiko Sjoda zal de eens on
schendbare. heilige keizerlijke fami
lie dichter bij 't volk brengen, en ze
zal de kroonprins helpen de monar
chie aan te passen aan het nieuwe
Japan. In feite heeft de westers-opge-
voede Mitsjiko haar eerste zege op
de „diehards" van het paleis al be
haald!
Volgens de oeroude en heilige wet
moeten Japan's keizerlijke prinsen,
zodra ze drie jaar zijn geworden, het
paleis verlaten, waarna ze van hun
ouders verwijderd worden opgevoed.
TOEN Mitsjiko haar toekomstige
leven met Akihito besprak, liet
ze haar ontzetting blijken over dit
„barbaarse gebruik". „Ik wil myn
kinderen met zo vroeg verhezen," zei
ze hem, „ik wil dat ze bij ons op
groeien". Akihito was het met haar
eens en dwong de paleis-dignitarissen
zyn zienswijze te aanvaarden. Het
nieuwe paleis dat m de Tokiose
wijk Aojama werd gebouwd een
gebouw met twee verdiepingen en
43 kamers dat bijna drie miljoen gul
den zal kosten zal een kinderka
mer bevatten en drie kinderslaapka
mers, dichtbij de slaapkamer van de
keizerin.
Mitsj ïko's kinderen zullen niet
van haar worden weggehaald. Ze
heeft gebroken met nog 'n mystieke
en heilige traditie die zo oud is als
de heerschappij van de Rijzende Zon
zelfen dit deed ze zelfs nog vóór
ze het huis van haar ouders verliet
WORLD COPYRIGHT ETJROPRESS 1959.
Nadruk, ook gedeeltelijk, verboden.
Advertentie l.M.)
Talloze plaatsen voor
vermaak en ontspanning
Benzinereductïebonnen.
Verlaagd spoorwegtarief
Inlichtingen:
Nationaal Italiaans Verkeers
bureau (E.NJ.TJ
Amsterdam-CentrRokin 52
en alle reisbureaus
HM, JA-HET LUKT SPREKEND,
dXt STAAT IN ELK
VAST,
JA, JA, HEEL SOED,
ELLIS. WA5 OE PRUS
SEEN VIJFDUIZEND sulden?
EVEN VRAGEN
CHEQUEBOEK TE
KLETSKOEK,
WAAROM NIET
KO/WT
HU VINDT
PORTRET
NIET MOOI-EN IK
DAT HU JOHN
OOK. NIET MAG...
WAARHEID
BEN Ik. ER ZELF OOK «El
TEVREDEN OVER. IK GELOOF
DAT HET GOED GESLAAGD
IS. IK
Q
K*
sfX&ïcrt,*
VOORUir' Wt
MOtrtM HEM VOOR
ZIJN BIJDt 5RUG>!
iKDCNtiHcrNiei;
ttAARWt KUNNEN ÖCICR
EENR1JIC0 NEMtN.
DtNKjtDArHU
GEWaPLNO tb?
LAAT 's avonds, komen in de oe-
lagkamer van mijn, op de haven
van Terschelling uitkijkend hotel
twee loodsen binnen, die iets hebben
weggebracht en hier de nacht zullen
doorbrengen. De een is jong en benio
en kijkt de wereld in met helder blau
we ogen van iemand die alles snavt
van de techniek en niets van Wim
Kan. De ander zou ook wel een ver
klede operette tenor kunnen zijn. Hii
leeft, dik en kaal, dicht by zijn pen.
sioen in een verkreukeld uniform, dat
op buik en borst de sporen van si
garenas vertoont. Buitenlucht en ou
de klare hebben zijn goedhartig ge
zicht rood geverfd en zijn donkere
stem spreekt met een toegefelijk tim
bre, omdat het hem niet zo veel meer
schelen kan wie gelijk heeft.
Wat verder aan de leestafel voe
ren zij een conversatie die zich wel
iswaar in het Nederlands voltrekt
doch wat mij betreft, net zo goed
Perzisch had kunnen zijn. Want het
is volstrekondoorgi ondelijke shop.
talk. De jonge man zegt bijvoor
beeld:
,Kou, die Zweed wil binnen, er
staat een Noordwester, windkracht
acht, dus ik zeg bij boei twaalf na
tuurlijk „stuurboord" maar hij neemt
'm klein, probeert nog een Keesje
uit te gooien stel je voor, een
Keesje, daar dus je begrijpt
De oude loods barst in een zwaar-
moedig lachen uit. 't Was blijkbaar
een goeie bak. Nog geruime tijd
blijven zij zitten, elkaar windrichtin
gen, brulboeien, ebben en vaargeulen
toestoppend dan gaat de jonge
man naar bed, omdat het morgen
weer vroeg dag is.
Ik offreer de oude een kelkje en
probeer, in een gesprek, tot de es
sentie van zijn ambacht door te drin
gen, maar mijn volstrekte onbesla
genheid op het terrein dat hy' tot in
elke vingertop beheerst, maakt hem
een beetje machteloos en bedrem
meld, gelijk iemand die de relativi
teitstheorie moet uitleggen aan Hein
tje Davids.
„Dus u brengt schepen de haven
in en de haven uit," begrijp ik.
„Ja meneer."
„Maar hoe doet u dat dan?"
„Ik zeg hoe er gekoerst moet wor
den."
„En die kapitein doet wat u zegt?"
„Ja meneer."
Hij neemt een peinzend teugje uit
zijn glas.
„Maar als u het nu eens verkeerd
zegt," opper ik.
„Ja, dat mö'k niet doen," vindt hij.
„Maar gebeurt het wel eens?" hou
ik aan.
„Een hoogst enkel keertje," zegt hjj.
En hij vertelt mij het verhaal van
een enorm Russisch vrachtschip dat
aan de grond liep en geholpen moest
worden, omdat de loods, op 'n ogen
blik van absentie, stuurboord had ge
zegd terwijl het bakboord wezen
moest.
„Ja, dat is een hele toestand ge
weest," zegt hij, sigaar paffend.
„Daar zijn wel acht sleepboten aan
te pas gekomen. Dat was niet mooi"
Maar wél duur.
Als v weet dat er nacht en dag
een groot, bemand schip m de Ter-
schellinger haven ligt te wachten op
een noodsignaal uit zee en dat
de eigenaar van het vaartuig on
danks die lange, permanente loon
lijst dik verdient als hij eens per
jaar een karwei heeft, dan kunt u
begrypen hoe duur het vlottrekker.
1van zo'n Rus door'acht sleepboten
zyn moet. - -
sjMdtrr als 't nwyle< schuld van is
loods"is," zeg ik,'.Kunnen ze dan
het rijk niet aanspreken voor de kos
ten?"
Mijn blijkbaar absurde logika doet
hem welwillend glimlachen.
„Nee meneer, dat ts onmogelijk,"
verklaart hij geduldig. „Maar wat
zo'n kapitein, die twintig, of dertig
mille moet betalen door de fout van
een loods, wél kan doen, ishet loods
geld terugvorderen."
„En hoeveel is dat?"
„Nou, zestig, zeventig gulden zo
wat." zegt hy. En doodernstig voegt
hij er aan toe:
„Maar dat wordt zelden gedaan."
KRONKEL
NICARAGUA. In de Nicara
guaanse ambassade te Tegucigalpa
(Honduras) is vrijdag een bom ont
ploft, die flinke schade aanrichtte
maar niemand verwondde.
OSLO. De Russen hebben schrif
telijk bij Noorwegen geprotesteerd
tegen grensschendmgen in het hoge
noorden. De daders warentwee
honderd Noorse rendieren.
TFANTA5TtSCH, K/ND.' IK2SS TDANK J£, H/AARP6
ALTYD. Dn 15 N/EA1AND D'E NEEF! JYSENT NOG
KA/V AtAxEN^^ Je ZOU EEN AIODEL
AL S ECHTGENOOT ZYN
JANN/e 1 WAAROM BEN je
VV/L STRA 'A- TCCN
\ACHAiAAl DAT ARMS PENS
ZOU By OCA! FERD/NANP
/AlAt ERE VERHONGEREN
£R BLEEF EENVOUDIG NtETS
7E ETEN VOOR NAAR.
OVER
fl>
jSSSpbbw*—
PRECIES.'
JE SLAAT PC
SPyKER O'
VAI KOP
THUIVEL VK /SN/ETS YOATAtAG JEGEN'
VOOR Aty HOOR.' IK J JROUkl N/ET AAN
AfOET ER OPUIT DÓEN. ZEG. WE HEB
KUMJEU TREKKEN )j£T ElGENLYK !N.
ALS IK DAAR y* AfdER/KA GE-a
LUST TOE HEB! [naAKT?A
USUI
„U hebt mij misschien verkeerd
begrepen, mevrouw Budge," zei ze
vriendelijk. „Ik kom de dominee op
zoeken. Wilt u zo goed zyn my aan
te dienen. Ik volg u."
„Heel goed, juffrouw Peacock. Ik
hoop dat u het me niet kwalijk
neemt. Ik handelde naar mijn beste
weten."
„Daar ben ik van overtuigd," zei
Julia. „Zullen we dan maar naar bo
ven gaan?"
„En als het niet goed afloopt," zei
mevrouw Budge toen zij zich om
draaide om de weg te wyzen, „was
ik myn handen in onschuld." Toen
ze bij de slaapkamer kwamen schoot
ze vooruit en klemde haar hand om
de deurknop.
„Ik zal zien of hij wakker is," zei
ze over haar schouder, ging toen
naar binnen en deed de deur achter
zich dicht. Julia wachtte, innerlijk
besloten, maar bevreesd om op een
ongelegen moment binnen te komen.
Na een beklemmende pauze ging de
deur weer open en mevrouw Budge
gluurde om de hoek. „U kunt vijf mi
nuten bij de dominee blijven."
Met ontstoken ogen, ingevallen ka
ken en grijze baardstoppels, die
zijn kin bedekten zag dominee Gar
nish er niet aantrekkelijk uit. Hij
zat als een beeld van apathie en
ouderdom in een groot hemelbed, in
een kamerjas gehuld, met drie kus
sens in zyn rug en zijn handen wil
loos op de sprei. Op een tafeltje
naast het bed waren een paar boe
ken, een kandelaar, een slaapmuts,
een vuile zakdoek en een karaf met
water. Op de muur aan zijn rechter
hand hing, op het saliegrocne be
hangsel met een patroon van dikke
rozen, een levensgroot portret in
olieverf van wijlen mevrouw Gar
nish, gekleed volgens de mode van
twintig jaar geleden: een grote blon
de, elegante vrouw, die in een zon
nige tuin tegen een onwaarschijnlij
ke boom leunde en met een strak-
ke, wezenloze glimlach in de verte
staarde. Julia herinnerde zich vaag
dat ze het vroeger ook gezien had,
m de salon beneden, een herinnering
aan de dagen, heel lang geleden, toen
zij en haar familie zo nu en dan
thee gingen drinken in de pastorie.
De aanwezigheid ervan in de slaap
kamer van de oude man trof als
iets pathetisch
„Een dame voor u," zei mevrouw
Budge en schudde de kussens wat
op. „Is dat nu niet aardig?"
Hij draaide langzaam zyn hoofd
om en tuurde met halfdichte ogen.
„Dag dominee."
„Hè...?"
„Ik ben Julia. Julia Peacock," zei
zijn bezoekster.
„Hm. Dat zie ik. Goedenmorgen,
kind."
„Ik hoor tot mijn spijt dat u met
goed bent."
„Goed? Nee, ik ben met goed. Hoe
zou ik?"
Julia keek naar mevrouw Budge
die als het ware by het hoofdeinde
op wacht stond. „U hoeft hier niet
te blijven, mevrouw. Ik wil u met
langer ophouden."
„Myn tyd is de tyd van de do
minee, dank u."
„Natuurlijk. Maar ik weet zeker
dat dominee u zal excuseren."
De vrouw verroerde zich met. Ju
lia keek vragend naar dominee Gar
nish, maar hy scheen mets gehoord
te hebben. Als ze geen minderwaar
dige ruzie wilde maken, kon ze niets
doen. Zij besloot haar verontwaar
diging in te slikken.
„Wat zegt de dokter, dominee?"
vroeg ze zonder overtuiging
„Dokters kunnen my met helpen.
Ik ben te oud voor dokters."
„Maar Dr Witherby."
„O, Witherby Ja, hy is één keer
geweest. En toen niet meer Maar
goed ook. Dat zegt zij Hy bewoog
Zijn hoofd in Je lichting van me
vrouw Budge. „Ik ben aan het eind
van de weg, hè. Budge?"
„Het is Gods wil," zei mevrouw
Budge. „Niet dat we met hopen dat
u weer opknapt, natuurlijk," voegde
ze er haastig bij toen ze Julia's blik
ontmoette. „Het zal een zware dag
zyn voor Gladys en mij als u zou
worden weggenomen." Ze haalde een
prop van een zakdoek te voorschijn
en veegde een imaginaire traan weg.
„Hy kon niets vinden, dat prul
Bah. Niets behalve alles! Het ls
te hopen dat ze daarboven wat meer
verstand hebben. Leeft je vader nog
altijd, kind?"
„Gunst, Ja TT
„Des te erger voor hem. Het is
een moeizame geschiedenis, het le-
VStt."
nee!'" protesteerdee Julia, ,,'t Is
heerlijk Denk eens aan de prettige
dingen, waar u straks weer van ge
nieten kunt!"
„Nacht en verderf, kind. Een oy-
eenkomst van wormen." Hij aeea
zijn ogen dicht. Zijn hoofd zonk m
de kussens „Laat die bijdehante
Pardew niet hier komen," mompel
de hy. „Ik wil hem niet zien.
Julia was terneergeslagen, haar ge
voel van medelyden vermengde zien
met afkeer, waarvoor ze zich on
middellijk schaamde.
„U bent moe." zei ze sussend, „ik
ga nu weg. Probeert u maar leaser
te slapen
Ze liet hem met tegenzin in net
gezelschap van mevrouw Budge acn-
ter, ze liep op haar tenen de kamer
uit. vloog de trap af cn vertroK.
Wat zy gezien en gehoord had. zo
anders dan zij het zich in haar sen
timentaliteit had voorgesteld, naa
haar geschokt en verschrikt: om un
die geestelijke duisternis weer m net
heldere morgenlicht te komen v.as
een zo heerlijke opluchting dat zij
haar lichtelijk verbijsterde. Zy kees
over de brede, flauw hellende
Street van de oude kerk aan het
hoger gelegen eind, met zijn groe
koperen spits die naar de heme
wees, naar het brede, mooie, acnt-
tiende eeuwse bierhuis van Lutter-
field, „Paard en Wagen" aan de an
dere kant. Ze was verbaasd en ge
rustgesteld dat alles nog eyen rus
tig en onveranderd was. De straa
was op dit uur van de morgen ver
laten en op ieder ander moment zou
zij van de zonnige eenzaamheid ge
noten hebben, maar nu, na haar dus
in de hel verlangde ze naar de ge
ruststelling van een menselyk con
tact.
(wordt vervolgd)
A V
l >>-
t* rP