NA TWINTIG JAAR MITSJIKO'S EERSTE AANBIDDER KWAM UIT ARM, NEDERIG GEZIN Schone Mitsjiko trouwt met de keizerszoon Schrale troost zó lekkcr soep /seatsconplimenteus. a Italië! TV5 mBYDERHES Kom naar DE DOCHTERS VAN MEVROUW PEACOCK carol, wil ju baines K1CK-WILSTRA Zaterdag 11 april 1959 kJ Voor hef Eere fW&M&L Baby-huidje PRINS AKIHITO zijn naam betekent „helder heid en welwillendheid" is even oud als Mitsjiko Sjoda. Hij werd in december jongst leden 24. Akïhito is klein, zelfs naar Japanse maatstaven: nog geen 1.60 meter. Zijn vrienden noe men hem de „Kleine Keizer", maar de paleisauto riteiten hebben een andere bijnaam voor hem: „Kleine Revo- lutionnair". Hij gaat buiten het Hof vrije lijk om met vrienden van aller lei kunne, praat met ze over politiek, bestuurt zijn eigen sportwagen, danst in nacht clubs, en doet tal van dingen die geen enkele Japanse kroon prins ooit heeft durven doen. Hij speelde mee in openba re tenniswedstrijden, bereikte eens de kwartfinale van een nationaal toernooi. Tenslotte werd hij verslagen of, zoals een ontstelde persoonlijkheid aan het hof zei: „De door de hemel gezonden prins is ver nederd door toedoen van een gewone burger, tot grote schande van het paleis". Op haar 19e voor 't eerst verliefd Sprookje met 'n happy ending Kinderen blijven bij Mitsjiko EINDE nooit getrouwd ze un door GEBALD BUUETT ae 'won'der-';'.': rn.dv.oot ,fV NU het waarschijnlijk te laat is, maakt de Volkskrant ernstige be zwaren tegen de gang van zaken bij de kabinetsformatie. Het blad vindt, dat de formateur de P.v.d.A. niet serieus heeft benaderd, en betreurt dat. Dit geluid kan, gelet op de nauwe banden tussen de Volkskrant en de K.A.B.. geen verwondering wekken. Wat wel ver wondering wekt is, dat de Volkskrant zich niet eerder en niet veel duide lijker heeft uitgesproken. Het is waar, dat men er de laatste weken allerlei uitingen in heeft kunnen aantreffen die wezen op een zeker onbehagen, maar van een krachtig en rechtstreeks stelling nemen tegen de richting, waarin informatie en formatie zich bewogen, kon toch niet worden ge sproken. 'Aan onwetendheid kan dat onmogelijk hebben gelegen. De Volkskrant pleegt goed geïnformeerd te zijn. niet het minst over wat zich in parle mentaire kring afspeelt. De heer Romrae is een geregelde medewerker. Het is ondenkbaar dat ze geen kennis heeft gedragen van het streven, een regering tot stand te brengen zonder medewerking van de P.v.d.A. Wan neer het blad er nu aanmerking op maakt, dat de P.v.d.A. zo vlot aan de kant is gezet, dan kan dat natuurlijk het gevolg zijn van een laat besef van de daaraan verbonden bezwaren; maar waarschijnlijker lijkt het, dat het een poging is om de gevoelens in de eigen parochie enigszins op te vangen. Dat is altijd verstandiger dan er aan voorbij te gaan. Dat hoeft volstrekt niet te betekenen dat de Volkskrant spijt suggereert zonder spijt te gevoelen. Zoiets willen wij niet veronderstellen. Het is echter maar al te duidelijk, dat de linker-vleugel van de K.V.P., waarvan de Volks krant de spreekbuis is. Het het laatste halfjaar over alle boegen heeft laten zitten. Wie zelf zoveel schuld diaagt. moet met het beschuldigen van anderen een beetje oppassen. Wat de heer De Quay thans doet, is de consequentie trekken uit het feit dat degenen in de K.V.P. die, gelijk'de Volkskrant, liever een regering met socialisten dan met liberalen zien, het tegen de anderen hebben afgelegd. IN ons artikel van gisteren gewaagden wij van het hachelijke avontuur, dat de K.V.P. thans begint. Deze partij heeft de gevolgen van de politieke doorbraak wel ondervonden, maar zich tot dusver tegen dit verschijnsel toch heel wat beter bestand getoond dan de protestants- christelijke partijen. Het wordt nu echter zeer de vraag of het zo blijft. Het ontbreekt natuurlijk niet aan rooms-katholieke. Nederlanders, die de liberale behoudendheid nader staan dan de socialistische vooruitstrevend heid; maar de grote massa van de K.V.P.-kiezers leest niet De Tiid-De Maasbode en is zeer gevoelig voor alles wat neigt naar verzwakking van de sociale rechtvaardigheid. En er is maar al te veel reden om te vermoeden dat velen, die bij de verkiezingen gaarne hebben meegewerkt aan de hand having van de K.V.P. ten opzichte van de Pv.d.A., zich op het ogenblik, nu de K.V.P. op het punt staat, met de liberalen in zee te gaan, danig be kocht gevoelen. Er mag aan worden herinnerd, dat reeds vóór de oorlog de toenmalige R.K. Staatspartij gedwongen was, ernstig rekening te houden met die grote groepen, die geen vertrouwen meer hadden in het economisch liberalisme, dat min of meer gedekt door een christelijke vlag een reeks van jaren het leidend beginsel was in de Nederlandse politiek. In 1939 heeft de R.K.S. er zich dan ook van los gemaakt. Een nieuwe constellatie ontstond; en de S.D.A.P. kreeg voor het eerst ministersportefeuilles. Na twintig jaar lijkt i thans de slinger weer naar de andere kant te bewegen. Het is waar, de j R.K.S. en S.D.A.P bestaan niet meer. en er is trouwens op allerlei gebied 1 zeer veel veranderd, maar in grote lijnen kan toch worden vastgesteld, dat i nu nog eens zal worden geprobeerd wat in de dertiger iaren zo onmis kenbaar is mislukt Gezien de veelszins veranderde geest en gezien ook de kwaliteit en intensiteit van de te verwachten oppositie lijkt het voor de K.V.P. een doodgevaarlijke onderneming. DE zwakheid van het geheel wordt nog onderstreept door het. ver geleken bij voorheen, geringe aandeel er in van de protestants- christelijke partijen. Deze verliezen nog voortdurend in kracht, en er is geen enkele reden om te veronderstellen, dat zij van de zwenking voordeel zullen ondervinden. De C.H.U. is, haar gewoonte ge trouw, wel rustig, maar bij de A.R.-partij treffen weer het grote geluid en de grote pretenties, die echter geen ogenblik de harde waarheid kunnen bemantelen, dat deze partij nog maar een schaduw is van wat ze is geweest. Op de basis van de verkiezingen van 1936 zou ze nu 24 zetels moeten hebben; doch ze bezet er maar 14! De Volkskrant gewaagt van de te verwachten teleurstelling bij een deel van de kiezers der V.V.D., wanneer deze partij mee gaat doen aan een „christelijk-soeiaal beleid". Het is inderdaad wel aardig om er van uit te gaan, dat deze verkiezingen hebben opgeleverd datgene, wat de heer Romme en de zijnen er van hadden gehoopt; het lijkt ons echter toe. dat de Volkskrant heel wat meer reden heeft om zich te verdiepen in de vraag, wat in de eigen krjng gaat gebeuren, wanneer van een christelijk-soeiaal beleid weinig terecht komt. Dat neemt niet weg, dat teleurstelling bij vele V.V.D.-kiezers niet kan uitblijven. Regeren is altijd een positieve zaak en zal als zodanjg nooit veel instemming verwerven bij degenen, die 'in hoofdzaak van negatieve ge voelens zijn bezield. Het lijkt dan ook niet al te boud om te voorspellen, dat de V.V.D. van deelneming aan de regering voor wat haar stemmenta) betreft geen vpordee] zal hebben. Doch zuiverend voor de politieke ver houdingen zal het wel zijn, wanneer een democratische partij de steun ver liest van elementen, die achter de .S.B. zouden staan, wanneer ze er nog was. MONACO. Monaco zal voor het eerst een som bijdragen aan het Hoge Commissariaat der V.N. voor de vluchtelingen (11.000 gulden) in het kader van het wereldvluchte- hngenjaar. Advertentie l M Twee jaar geleden beschreef een mede-student van Akihito diens hob bies aldus: „het gezelschap van mooie vrouwen, tennis, vissen, en snelle sportauto's in diè volgorde". Net als zijn vader heeft Akihito belang stelling voor zee-biologie, hij heeft zijn eigen onderzeese laboratorium waar hij het leven onder water be studeert door kolossale glazen ramen, en waar hij zijn vrienden onthaalt op diners en dansen. i EN vraagt mij dikwijls waarom |4Yi. Mitsjiko Sjoda al niet was ge trouwd voor ze haar prins ontmoet te Ze vvas toen een meisje van 23, en de meeste vriendinnen van haar leeftijd waren reeds getrouwd, en ve- len van deze vriendinnen hadden kinderen. Ze is een zeer rijk. mooi e- aan- tiekkeiij'k meisje, met charme en veel be kwaamheden; en ze was eigenlijk een van de grote „begeerlijke partijen" op de Tokio- se „huwelijksmarkt"... Waarom zij a; met eerder trouwde weten slechts zeer w&migen, cn zo komt het dat Mitsjiko soms wel on gevoelig is genoemd. Toch is zij op haar ne gentiende jaar voor het eerst verliefd ge worden. De jongeman studeerde medicijnen aan een Tokiose hoge school. een briljant student, een uitstekend atleet, en ook zeer knap Er was eén zeer ernstige handicap: hy kwam uit een zeer arm arbeidersgezin Toen de jongeman ge noeg moed had verza meld om een bezoek te brengen aan de va der van zijn geliefde, wees Hidesabroero hem de deur. zonder hem te woord te staan Na dit incident kon Mitsjiko hem met meer ontmoeten. De beide jongemensen realiseerden zich dat er van een huwelijk geen sprake kon zyn, en de teleurgestelde jonge aan bidder verliet Tokio. Hij is nu nog steeds ongehuwd een arts met een praktijk in het noorden van Japan. Sinds die tijd echter had Mitsjiko koppig geweigerd wélke ook te aan vaarden van de jonge mannen die haar ouders haar aanduidden, en zo wees de huwelijksaanzoeken van jongemannen die verliefd op haar werden lachend van de hand. Toen zij tenslotte Akihito's aanzoek aan nam, deed zij dit omdat ze verliefd was geworden op de man, niét op de troonopvolger. Ik ben ervan over tuigd dat zy het meende toen zij en kele weken geleden verklaarde: „Ik heb de eerlijke liefde van prins Aki hito aanvaard, en ik houd echt van hem. Ons huwelijk zal niet verschil len van de huwelijken van andere jongemensen die van elkaar houden. Ik weet dat ik een verschrikkelijke verantwoordelijkheid heb op me ge nomen toen ik erin toestemde de vrouw van de kroonprins te worden, maar zijn ware liefde zal me helpen deze grote last te dragen." -s ALS alle sprookjes arin de dap pere jonge prins de schone doch ter van de burgerman trouwt, om nog lang en gelukkig met haar te leven, heeft dit moderne Japanse sprookje een volkomen happy ending. „Het romantische liefdesverhaal van de hertog van Windsor heeft zichzelf in Japan herhaald. Weer deed een crisis 'n oude troon schudden en weer werd een dynastie bedreigd. Maar in Japan heeft liefde gezege vierd over alle hindernissen," schreef een tijdschrift. De keizer heeft Mitsjiko nu verwel komd „met vaderlijke liefde". Op haar trouwdag zou hy haar verhef fen tot keizerlijke prinses en haar begiftigen met het grote ordelint van de keizerlijke kroonorde. Keize rin Nagako zou haar schoondochter een diamant van smetteloze schoon heid en grote afmeting geven als hu welijkscadeau; een beroemde Franse juwelier zal deze diamant bevestigen in het midden van een halssnoer dat voor geen geld ter wereld te koop is. De hof-autoriteiten die maanden lang tegen Mitsjiko hebben samenge spannen, zijn nu een en al glimlach. Enkele styfhoofdigen hebben ontslag genomen uit protest tegen de breuk met de traditie, maar de rest heeft Zo word het paar, dat "straks keizer en keizerin van Japan zal zijn, gefoto grafeerd op de tribune van de Tokiose tennisbaan. Mitsjiko moet nu zware talrijke les sen volgen. Zo krijgt zij van een be jaarde hofdignitaris in het paleis on derricht in de oude tradities. het onvermijdelijke goedschiks aan vaard. Het Japanse volk werd met de gang van zaken verzoend door een deskundig geleide publiciteitcampag- ne. Tweehonderd journalisten, zestig fotografen, tien filmjournaal- en vier televisiecamera's hebben het roeren de verhaal der jonge liefde in ieder Japans huis gebracht. Met onmiddel lijk resultaat. „Ik was eerst ontzet over prins Akihito's breuk met een heilige traditie, maar toen ik het ar me meisje zag dat zoveel van onze prins houdt smolt mijn hart," vertel de een oudere Japanse vriend mij. Mitsjiko Sjoda zal de eens on schendbare. heilige keizerlijke fami lie dichter bij 't volk brengen, en ze zal de kroonprins helpen de monar chie aan te passen aan het nieuwe Japan. In feite heeft de westers-opge- voede Mitsjiko haar eerste zege op de „diehards" van het paleis al be haald! Volgens de oeroude en heilige wet moeten Japan's keizerlijke prinsen, zodra ze drie jaar zijn geworden, het paleis verlaten, waarna ze van hun ouders verwijderd worden opgevoed. TOEN Mitsjiko haar toekomstige leven met Akihito besprak, liet ze haar ontzetting blijken over dit „barbaarse gebruik". „Ik wil myn kinderen met zo vroeg verhezen," zei ze hem, „ik wil dat ze bij ons op groeien". Akihito was het met haar eens en dwong de paleis-dignitarissen zyn zienswijze te aanvaarden. Het nieuwe paleis dat m de Tokiose wijk Aojama werd gebouwd een gebouw met twee verdiepingen en 43 kamers dat bijna drie miljoen gul den zal kosten zal een kinderka mer bevatten en drie kinderslaapka mers, dichtbij de slaapkamer van de keizerin. Mitsj ïko's kinderen zullen niet van haar worden weggehaald. Ze heeft gebroken met nog 'n mystieke en heilige traditie die zo oud is als de heerschappij van de Rijzende Zon zelfen dit deed ze zelfs nog vóór ze het huis van haar ouders verliet WORLD COPYRIGHT ETJROPRESS 1959. Nadruk, ook gedeeltelijk, verboden. Advertentie l.M.) Talloze plaatsen voor vermaak en ontspanning Benzinereductïebonnen. Verlaagd spoorwegtarief Inlichtingen: Nationaal Italiaans Verkeers bureau (E.NJ.TJ Amsterdam-CentrRokin 52 en alle reisbureaus HM, JA-HET LUKT SPREKEND, dXt STAAT IN ELK VAST, JA, JA, HEEL SOED, ELLIS. WA5 OE PRUS SEEN VIJFDUIZEND sulden? EVEN VRAGEN CHEQUEBOEK TE KLETSKOEK, WAAROM NIET KO/WT HU VINDT PORTRET NIET MOOI-EN IK DAT HU JOHN OOK. NIET MAG... WAARHEID BEN Ik. ER ZELF OOK «El TEVREDEN OVER. IK GELOOF DAT HET GOED GESLAAGD IS. IK Q K* sfX&ïcrt,* VOORUir' Wt MOtrtM HEM VOOR ZIJN BIJDt 5RUG>! iKDCNtiHcrNiei; ttAARWt KUNNEN ÖCICR EENR1JIC0 NEMtN. DtNKjtDArHU GEWaPLNO tb? LAAT 's avonds, komen in de oe- lagkamer van mijn, op de haven van Terschelling uitkijkend hotel twee loodsen binnen, die iets hebben weggebracht en hier de nacht zullen doorbrengen. De een is jong en benio en kijkt de wereld in met helder blau we ogen van iemand die alles snavt van de techniek en niets van Wim Kan. De ander zou ook wel een ver klede operette tenor kunnen zijn. Hii leeft, dik en kaal, dicht by zijn pen. sioen in een verkreukeld uniform, dat op buik en borst de sporen van si garenas vertoont. Buitenlucht en ou de klare hebben zijn goedhartig ge zicht rood geverfd en zijn donkere stem spreekt met een toegefelijk tim bre, omdat het hem niet zo veel meer schelen kan wie gelijk heeft. Wat verder aan de leestafel voe ren zij een conversatie die zich wel iswaar in het Nederlands voltrekt doch wat mij betreft, net zo goed Perzisch had kunnen zijn. Want het is volstrekondoorgi ondelijke shop. talk. De jonge man zegt bijvoor beeld: ,Kou, die Zweed wil binnen, er staat een Noordwester, windkracht acht, dus ik zeg bij boei twaalf na tuurlijk „stuurboord" maar hij neemt 'm klein, probeert nog een Keesje uit te gooien stel je voor, een Keesje, daar dus je begrijpt De oude loods barst in een zwaar- moedig lachen uit. 't Was blijkbaar een goeie bak. Nog geruime tijd blijven zij zitten, elkaar windrichtin gen, brulboeien, ebben en vaargeulen toestoppend dan gaat de jonge man naar bed, omdat het morgen weer vroeg dag is. Ik offreer de oude een kelkje en probeer, in een gesprek, tot de es sentie van zijn ambacht door te drin gen, maar mijn volstrekte onbesla genheid op het terrein dat hy' tot in elke vingertop beheerst, maakt hem een beetje machteloos en bedrem meld, gelijk iemand die de relativi teitstheorie moet uitleggen aan Hein tje Davids. „Dus u brengt schepen de haven in en de haven uit," begrijp ik. „Ja meneer." „Maar hoe doet u dat dan?" „Ik zeg hoe er gekoerst moet wor den." „En die kapitein doet wat u zegt?" „Ja meneer." Hij neemt een peinzend teugje uit zijn glas. „Maar als u het nu eens verkeerd zegt," opper ik. „Ja, dat mö'k niet doen," vindt hij. „Maar gebeurt het wel eens?" hou ik aan. „Een hoogst enkel keertje," zegt hjj. En hij vertelt mij het verhaal van een enorm Russisch vrachtschip dat aan de grond liep en geholpen moest worden, omdat de loods, op 'n ogen blik van absentie, stuurboord had ge zegd terwijl het bakboord wezen moest. „Ja, dat is een hele toestand ge weest," zegt hij, sigaar paffend. „Daar zijn wel acht sleepboten aan te pas gekomen. Dat was niet mooi" Maar wél duur. Als v weet dat er nacht en dag een groot, bemand schip m de Ter- schellinger haven ligt te wachten op een noodsignaal uit zee en dat de eigenaar van het vaartuig on danks die lange, permanente loon lijst dik verdient als hij eens per jaar een karwei heeft, dan kunt u begrypen hoe duur het vlottrekker. 1van zo'n Rus door'acht sleepboten zyn moet. - - sjMdtrr als 't nwyle< schuld van is loods"is," zeg ik,'.Kunnen ze dan het rijk niet aanspreken voor de kos ten?" Mijn blijkbaar absurde logika doet hem welwillend glimlachen. „Nee meneer, dat ts onmogelijk," verklaart hij geduldig. „Maar wat zo'n kapitein, die twintig, of dertig mille moet betalen door de fout van een loods, wél kan doen, ishet loods geld terugvorderen." „En hoeveel is dat?" „Nou, zestig, zeventig gulden zo wat." zegt hy. En doodernstig voegt hij er aan toe: „Maar dat wordt zelden gedaan." KRONKEL NICARAGUA. In de Nicara guaanse ambassade te Tegucigalpa (Honduras) is vrijdag een bom ont ploft, die flinke schade aanrichtte maar niemand verwondde. OSLO. De Russen hebben schrif telijk bij Noorwegen geprotesteerd tegen grensschendmgen in het hoge noorden. De daders warentwee honderd Noorse rendieren. TFANTA5TtSCH, K/ND.' IK2SS TDANK J£, H/AARP6 ALTYD. Dn 15 N/EA1AND D'E NEEF! JYSENT NOG KA/V AtAxEN^^ Je ZOU EEN AIODEL AL S ECHTGENOOT ZYN JANN/e 1 WAAROM BEN je VV/L STRA 'A- TCCN \ACHAiAAl DAT ARMS PENS ZOU By OCA! FERD/NANP /AlAt ERE VERHONGEREN £R BLEEF EENVOUDIG NtETS 7E ETEN VOOR NAAR. OVER fl> jSSSpbbw*— PRECIES.' JE SLAAT PC SPyKER O' VAI KOP THUIVEL VK /SN/ETS YOATAtAG JEGEN' VOOR Aty HOOR.' IK J JROUkl N/ET AAN AfOET ER OPUIT DÓEN. ZEG. WE HEB KUMJEU TREKKEN )j£T ElGENLYK !N. ALS IK DAAR y* AfdER/KA GE-a LUST TOE HEB! [naAKT?A USUI „U hebt mij misschien verkeerd begrepen, mevrouw Budge," zei ze vriendelijk. „Ik kom de dominee op zoeken. Wilt u zo goed zyn my aan te dienen. Ik volg u." „Heel goed, juffrouw Peacock. Ik hoop dat u het me niet kwalijk neemt. Ik handelde naar mijn beste weten." „Daar ben ik van overtuigd," zei Julia. „Zullen we dan maar naar bo ven gaan?" „En als het niet goed afloopt," zei mevrouw Budge toen zij zich om draaide om de weg te wyzen, „was ik myn handen in onschuld." Toen ze bij de slaapkamer kwamen schoot ze vooruit en klemde haar hand om de deurknop. „Ik zal zien of hij wakker is," zei ze over haar schouder, ging toen naar binnen en deed de deur achter zich dicht. Julia wachtte, innerlijk besloten, maar bevreesd om op een ongelegen moment binnen te komen. Na een beklemmende pauze ging de deur weer open en mevrouw Budge gluurde om de hoek. „U kunt vijf mi nuten bij de dominee blijven." Met ontstoken ogen, ingevallen ka ken en grijze baardstoppels, die zijn kin bedekten zag dominee Gar nish er niet aantrekkelijk uit. Hij zat als een beeld van apathie en ouderdom in een groot hemelbed, in een kamerjas gehuld, met drie kus sens in zyn rug en zijn handen wil loos op de sprei. Op een tafeltje naast het bed waren een paar boe ken, een kandelaar, een slaapmuts, een vuile zakdoek en een karaf met water. Op de muur aan zijn rechter hand hing, op het saliegrocne be hangsel met een patroon van dikke rozen, een levensgroot portret in olieverf van wijlen mevrouw Gar nish, gekleed volgens de mode van twintig jaar geleden: een grote blon de, elegante vrouw, die in een zon nige tuin tegen een onwaarschijnlij ke boom leunde en met een strak- ke, wezenloze glimlach in de verte staarde. Julia herinnerde zich vaag dat ze het vroeger ook gezien had, m de salon beneden, een herinnering aan de dagen, heel lang geleden, toen zij en haar familie zo nu en dan thee gingen drinken in de pastorie. De aanwezigheid ervan in de slaap kamer van de oude man trof als iets pathetisch „Een dame voor u," zei mevrouw Budge en schudde de kussens wat op. „Is dat nu niet aardig?" Hij draaide langzaam zyn hoofd om en tuurde met halfdichte ogen. „Dag dominee." „Hè...?" „Ik ben Julia. Julia Peacock," zei zijn bezoekster. „Hm. Dat zie ik. Goedenmorgen, kind." „Ik hoor tot mijn spijt dat u met goed bent." „Goed? Nee, ik ben met goed. Hoe zou ik?" Julia keek naar mevrouw Budge die als het ware by het hoofdeinde op wacht stond. „U hoeft hier niet te blijven, mevrouw. Ik wil u met langer ophouden." „Myn tyd is de tyd van de do minee, dank u." „Natuurlijk. Maar ik weet zeker dat dominee u zal excuseren." De vrouw verroerde zich met. Ju lia keek vragend naar dominee Gar nish, maar hy scheen mets gehoord te hebben. Als ze geen minderwaar dige ruzie wilde maken, kon ze niets doen. Zij besloot haar verontwaar diging in te slikken. „Wat zegt de dokter, dominee?" vroeg ze zonder overtuiging „Dokters kunnen my met helpen. Ik ben te oud voor dokters." „Maar Dr Witherby." „O, Witherby Ja, hy is één keer geweest. En toen niet meer Maar goed ook. Dat zegt zij Hy bewoog Zijn hoofd in Je lichting van me vrouw Budge. „Ik ben aan het eind van de weg, hè. Budge?" „Het is Gods wil," zei mevrouw Budge. „Niet dat we met hopen dat u weer opknapt, natuurlijk," voegde ze er haastig bij toen ze Julia's blik ontmoette. „Het zal een zware dag zyn voor Gladys en mij als u zou worden weggenomen." Ze haalde een prop van een zakdoek te voorschijn en veegde een imaginaire traan weg. „Hy kon niets vinden, dat prul Bah. Niets behalve alles! Het ls te hopen dat ze daarboven wat meer verstand hebben. Leeft je vader nog altijd, kind?" „Gunst, Ja TT „Des te erger voor hem. Het is een moeizame geschiedenis, het le- VStt." nee!'" protesteerdee Julia, ,,'t Is heerlijk Denk eens aan de prettige dingen, waar u straks weer van ge nieten kunt!" „Nacht en verderf, kind. Een oy- eenkomst van wormen." Hij aeea zijn ogen dicht. Zijn hoofd zonk m de kussens „Laat die bijdehante Pardew niet hier komen," mompel de hy. „Ik wil hem niet zien. Julia was terneergeslagen, haar ge voel van medelyden vermengde zien met afkeer, waarvoor ze zich on middellijk schaamde. „U bent moe." zei ze sussend, „ik ga nu weg. Probeert u maar leaser te slapen Ze liet hem met tegenzin in net gezelschap van mevrouw Budge acn- ter, ze liep op haar tenen de kamer uit. vloog de trap af cn vertroK. Wat zy gezien en gehoord had. zo anders dan zij het zich in haar sen timentaliteit had voorgesteld, naa haar geschokt en verschrikt: om un die geestelijke duisternis weer m net heldere morgenlicht te komen v.as een zo heerlijke opluchting dat zij haar lichtelijk verbijsterde. Zy kees over de brede, flauw hellende Street van de oude kerk aan het hoger gelegen eind, met zijn groe koperen spits die naar de heme wees, naar het brede, mooie, acnt- tiende eeuwse bierhuis van Lutter- field, „Paard en Wagen" aan de an dere kant. Ze was verbaasd en ge rustgesteld dat alles nog eyen rus tig en onveranderd was. De straa was op dit uur van de morgen ver laten en op ieder ander moment zou zij van de zonnige eenzaamheid ge noten hebben, maar nu, na haar dus in de hel verlangde ze naar de ge ruststelling van een menselyk con tact. (wordt vervolgd) A V l >>- t* rP

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Rotterdamsch Parool / De Schiedammer | 1959 | | pagina 1