H
ADENAUER OP ZIJN EIND
3
mm
QPGwmGm *-
verbazingwekkende
en verbaasde man
k&uw
CAROL
D
BUENO DE MESQUITA.
s-
Toch nog
Mmimz
Balletje rolt
TV is ..trekker''
aöwwfi
Voor t grijpen
Aanloopjes
Zeer aangename
kennismaking
Vanavond
kalm
SPRO£TJE#SPAR
door FRANK GODWIN
van 18.4»)
!CK ViLSIRA
wonctar-
rrndvoor
Donderdag 18 juni 1959
LOOPT het tijd va k-Aden a u er in WesbUuit eland ten einde? Het heeft
er alle schijn van. Nu hij het presidentschap, dat een waardige
afsluiting van zijn loophaan zou zijn geweest, van de hand heeft ge
wezen, ten koste van een feitelijke breuk met de Bondsdagfractie van
rijn partij, kan liet tijdstip, waarop zijn rol is uitgespeeld, niet verre meer
rijn. Misschien ziet hij het zelf anders. Hij is een zeer bejaarde man met
een hardnekkigheid,.die ook alleen maar uit zijn leeftijd kan worden ver
klaard. Zeer lange tijd heeft de partij, ministers en Bondsdagfractie niet
uitgesloten, zich goeddeels naar hem geschikt. Doch de al te lang en stijf
hoofdig te water gehouden kruik is nu gebarsten. Goed. Adenauer blijft
nog Bondskanselier. Maar zijn gezag heeft een groter knauw gekregen, dan
een drieëntaehtigjarige zich kan veroorloven.
De vraag 13 wel eens gesteld, waarop Adenauer nog eens zou vallen: op
rijn leeftijd of op zijn politiek. Het heeft de schijn, dat het toch nog de
politiek is, die hem het loodje doet leggen. De werkelijkheid is natuurlijk
anders. Want nog afgezien van het feit dat. ware .hij tier jaar jonger ge
weest. hij rich vermoedelijk handelbaarder had betoond dan mi, moet "de
fractie van de C.D.U. ook wel sterk hebben overwogen dat de stand van
rijn zandloper hem toch niet meer voorbeschikte tot grote dingen. In 1%1
rijn er verkiezingen, en het gaat niet goed aan, die te doen berusten op de
trekkracht van een magneet van 85 jaar!
Hier en daar is geschreven over een tragische ontwikkeling. Wij geloven
niet, dat de situatie daarmee duidelijk en juist is getekend. Er is natuur
lijk wel tragiek in het lol van al te oude mensen met een grote staat van
dienst, die vergeefs proberen zich te handhaven: maar het politieke beeld
van West-Duitsland wordt er eerder gunstiger dan ongunstiger door, dat
een grote partij als de C.D.U. zich heeft geëmancipeerd van een', wel'zeer'
autoritaire figuur, en nu vraagstukken van "pudging on politieke toekom>t
vrijer ouder ogen kan zien, dan anders het geval zou zijn g*wce*l.
^ET lijkt ons niet voor l>r-ltijding vatbaar, dat de periode van
Adenauer heilzaam is, geweest >oor W cst-Duhsland. Zijn op est-
curnpcse aaneensluiting gerichte buitenlandse politiek is sterk be
vorderlijk geweest voor een Duil-e heropvoeding in de juiste -/in
en voor het smeden van ecu eenheid tegen een nieuwe totalitaire dreiging,
nadat de fascistische dictatoren waren verslagen. De ontwikkeling in dc
goede richting i< versterkt door ern gunstige economische conjunctuur.
Natuurlijk is het niet moeilijk, in West-Duitriand nog een aantal stukken
nazi-erfenis aan te wijzen: maar dat verandert niets aan het feit. dat de
gang van zaken v»el bemoedigender is geweest, dan zeer velen vijftien jaar
geleden hadden durven hopen.
Het succes, nat de C.D.U. zo menigmaal bij de stembus heef: behaald,
berustte goeddeels op liet vertrouwen, dat Adenauer de kiezers inboezemde.
Het merkwaardige geval deed zich echter voor. dat in de zich ontwik kelende
republiek dezelfde Adenauer geleidelijk van een drijvende tot een remmen-'
de kracht werd. Zijn figuur drukte zwaar op de >ociaal.democrati-clie op
positie. die hij tot machteloosheid zocht te doemen, maar meer en meer ook
op de eigen partij, die ternauwernood enige speelruimte overhield voor het
zelfstandig bepalen van haat- mening en voor het tot ontplooiing brengen
van nieuwe krachten.
De C.D.U., mag men aannemen, zal met animo en niet zonder enige op
luchting gebruik maken van de vrijheid, die zij zich heeft bevochten. Nu
eindelijk is het zover, dat zij een toekomst zonder Adenauer redelijken
zorgvuldig onder ogen kan zien. Het politieke schema staat niet 7.0 vast
meer. Er is gelegenheid voor meer begrip en voor meer toenadering tot
de sociaal-democraten, die op hun beurt een element van grimmig-oppo
sitionele krampachtigheid kunnen verwijderen uit hun moeizame worsteling
om te komen tot de zozeer noodzakelijke heroriëntering.
ZIEHIER een punt. dat misschien belangrijker is dan men denkt. De
sociaal-democratische partij is tot dusverre niet zo haastig geweest
met het'trekken van de consequenties uit de kous, die de leiders
Ollenhatter, Erler cn Carlo Sehmid van Cluoesjtsjew op de kop Heb
ben gekregen; maar het ontgaat niemand in en buiten Wesl-Duitsland,
hoezeer het gezag van Willy Brandt, de burgemeester van Berlijn, de laat
ste tijd toeneemt. Bij hem vindt men die vermenging van politieke werke
lijkheidszin en geloof in de goede zaak. die bij de figuren van de oude
stempel een weinig zoek was geraakt.
Het valt nog niet te zeggen wat zal voortkomen uit deze beide ver
schijnselen: de emancipatie van de C.D.U. en de opkomst van de sociaal-
de moe raat-nieuwe-stijl Willy Brandt. Maar dat er een mogelijkheid inzit
voor een wijziging van de politieke constellatie van West-Duilfland, i- -el
zeker. Voor het overige U ook ren voorspelling omtrent de duur van de
nadagen van Adenauer nog onmogelijk. Misschien is het ook wel goed. dat
niet alles al te plotseling verandert. Op korte termijn staat alleen de ver
kiezing van de nieuwe Bondspresident voor de deur. Absolute zekerheid
dat de eerbiedwaardige Liibke het haalt, beslaat er nog geenszins. De
C.D.U. heeft in de grote kiesvergadpring maar een meerderheid van zes
atemmen. Er hoeft niet eens zoveel onenigheid te zijn om het pleit toch nog
ten gunste van Carlo .Sehmid te doen beslechten.
bekkentrekkerij die hij er bij zou
willen leveren en valt over de frag
menten van zinnen waarmee hij in
dit geprate draaiboek zijn bedoelin
gen aanduidt.
„Maar als ik hiervan een nummer
wil maken, dan is dit dat ene pro
cent inspiratie en volgen nu de
procent transpiratie om het te rea
liseren, Ik werk het uit en ga praten
met Dick van Bommel' (schrijf maar
op, dat ik enorm veel aan hem te
danken heb) om er samen „televisie"
van te maken."
Buena de Mesquita is tot dit werk
dat hij, omdat het kind een naam
moet hebben, „mime-recording-act"
noemt, gekomen via muziek maken;
in het orkest van MalanÖo, in een
eigen orkest, „Los Buenos Vegas" en
in^ ontelbare combinatietjes, waarin
hij de clownerie voor zijn rekening
nam. Van 't.een kwant 't ander;
kleine dingetjes voor de TV, eerst
bij deze omroep, dan bij die en nu
dan al twee seizoenen deze maande
lijkse vijf. minuten voor de NCRV.
„Ik ben gek op de televisie," zegt hij,
„het ding kan voor een artiest een
moordenaar zijn. maar ik hou van de
mogelijkheden die het nie biedt."
(Advertentie Ï.M.)
Pullen-rijm
Wilt U wel
n Pullen-stel
Spaar ze maar
b\j elkaar
zó gebeurd
mooi gekleurd
aan de wand
in de hand
altijd weer
Amstel-sfeer.
iroelkabtt
AMSTEL
Spaar
verdten
alles over
Schade ondervindt hij er trouwens
niet van. want sedert Bueno dit werk
doet blijkt het dat het eeri „trekker"
is voor zijn optreden in'het land. „Ik
maak er in mijn conference gebruik
van. 'k Geef een definitie van het
TV-toestel: „van voren een venster
tje, twee knoppen op zij en drie ter
mijnen achter". Dan maak ik nog
een paar TV-typetjes en dol een
beetje met de verschillende soorten
storing. Daarmee heb ik m'n eerste
„lachers" al binnen." -
I lisch op prettig ongetmponeerde wij-
TF7 7 7 y i ze te zeggen had over het Finse con-
ernnUpilCial gres Iy/.aar hii geweest was en naar
lingen eerlijke kansen hun gaven ta
tonen.
Kritiek willen we op dit eerste
televisie-optreden niet leveren. Het
gebodene was immers niet meer dan
een fraai geschenk pakketje ter ken
nismaking. Het beloofde veel voor de
toekomst en bovenal, hel was char
mant, tot en met de wijze waarop
Jules Royaards struikelde in zijn
verbindende tekst en zich dapper én
vlot via een papiertje weer overeind
hielp.
i ET plezier hebben we ook ge-
4 x luisterd naar wat Harry Mu-
Zijn bewegelijke kop, zijn elastie-
ke lichaam, zijn vermogen om zich
te verbazen, om uit mensen en uit
situaties het karakteristieke te pluk
ken en te imiteren vormen zijn
werkkapitaal. Het werpt rente af.
Bueno heeft uitnodigingen om een
TV-nummer te maken voor de BBC
wat hij zei over zijn nieuwste boek
„Het stenen bruidsbed".
appels.
(Van onze redacteur voor radio
en TV)
HPELEVISIF. is meestal niet meer
-l dan een transportmiddel om wat
hier gebeurt op hetzelfde moment
onvertekend uit te zaaien in hon
derdduizenden huiskamers.
Bueno de Mesquita echter heeft
samen met TV-regisseur Dick van
Bommel iedere maand een pro
grammaatje waarin zij via diezelfde
televisie de realiteit geweld aan
doen.
Ze zetten de werkelijkheid naar
hun hand, ze condenseren hem,
mixen er muziek, stemmen cn gelui-
den bij die ze lenen van zangers, or
kesten of uit bet geluidenarchief, ze
scheppen ongerijmdheden die ze
overbruggen met filminlassen, ze
schudden dc beelden van twee of
drie camera's dooreen, ze halen er
spiegels bij die Bueno in duplo of
triplo op het huiskamerschermp.je
toveren, kor ton» ze maken er een
maandelijks hogeschoolnummer in
dwaasheid van waarin zij de wetten
van ruimte en tijd naar hun band
zetten. tïïj maakt er een privé-voorstel-
Vijf minuten waarin een maand i ling van; geeft neuriënd de aanloop
ploeteren gaat zitten om var, een j van een liedje, springt overeind, ge-
maagdelijk idee een uitgekiend en j baart verbijstering en gelukzaligheid,
tot in de perfectie getimed nummer geeft in schets de contouren van de
TUSSEN spiegel der Kunsten en
A Eindexamen in zat hef documen
taire 'programma over de bloedtrans-
fusiedienst van het Rode Kruis. Af-
j gezien van het filmfragment over de
bloedtransfusie op een baby slaagden
en voor de Zweedse TV i de samenstellers er niet in deze ma-
Zaterdaeavond maakt" bi» in het t,erie 20 le brengen, dat de kijker er
NC RV-T V-n ror ratnmaS c her zo* zHn door iegrePen werd" Buis*es> ^tor-
I iaatsle ihoivthf va^Tt T.iïmn i ,en' flesjcs. machines: Geen detail
1 Ik niet «Hellen »l?hii rtan b!,co£ ons *>«paard. E" werd ver-
durf'aik°i„Óhenwe?" Seen"»"1!,"! Scfm S™«4TSs ongS'rnto Hetein
iQj 7 1 boeiender en stjmulerender verhaal
StCjmïMCHSjpel te vertellen viel. W.Jnn.
1' te bouwen. Zo'n' idee is het ergste j
niet. Ze vallen Bueno toe als rijpe j^ET „De rook van dromen en
Neem nou. zegt-je. dat babbeltje
wat we nu maken. Ik zie je aante
keningen maken voor een stukje in
de krant. Goed. Je noteert, gaat naar
huis, pakt de schrijfmachine. Papier.
Tik tik tik. Lukt niet.. Papier er uit.
nieuw vel. Tik tik rikketik. Sigaret.
Rookwolk. Nieuw vel. Tik 'tik tik. 't
Lukt weer niet,Je pakt al die ver
knoeide vellen, je maakt er een prop
van. In de kachel er meel Lucifer,
vuur. rook uit de schoorsteen. In die
rook verkoolde snippertjes. Je vangt
er één op; Je leest het. Ja! Een idee!
Hollen naar de schrijfmachine. Ra
zend van tikketikketik. Klaar. Hol
len. naar de krant... enzovoort.'*
De seconde 11 wijzer van de klok op
de schoorsteen in zijn huiskamer is
nog niet rond als de idee er uit is.
de randen van de zon - een. i
klein stemmenspel op de huid van j
«en zomerdag" waren wij, dunkt J
mij, weer beland bij een van de i
talloze variaties op een thema van
Dylan Thomas, variaties die door de
onnavolgbaarheid van de trefzekere
woordkeus van de bard uit Wales i
noodgedwongen beneden de kwali- j
teit van het origineel moeten bljj- i
ven. In het probeersel van Frans j
van Mastrigt. dat gisteravond door
de "VPRO werd uitgezonden, had de
tekst een, wat we dan maar noemen: j
„experimentele" inslag, die de sa-
mensteller had willen versterken
dooi* brokken elektronische muziek
rn fragmenten uit Carl Orffs „Car
olina Burana"'. Ondanks al die mo
dernismen deed het geheel ons on- j
weerstaanbaar denken aan de onbe-
heerste woordkunst van de late Tach-
tigers, een associatie die men bij
Thomas niet 7.0 licht maakt.
De rubriek waarin dit stemmen
spel werd uitgezonden heet ..Rijp en
Groen"; het laatste deel van die ti-
tel zou zonder meer op het spel zelf j
kunnen slaan.
E.V.R. I
Advertentie t.M.)
ZO.' de televisiekijker kent hen nu
ook; de zeven afgestudeerden
van dit jaar van de Amsterdamse
Toneelschool. Voor de vorm van deze
kennismaking mogen kijkers zowel
j als deze jonge garde Willy van He-
mert bijzonder erkentelijk zijn. De
I vijf fragmenten hadden elk hun
eigen bekoring en boden alle de leer-
Radio
ERNSTIGE MUZIEK
7.10-7.30 NCRV. In dfe reek? der fluit-
sonates van Handel voeren Kees v.' d.
Star, fluit, en Meindert Boeket, orgel,
twee sonates wit.
10.19—10.15 NCRV. Egbert Ennulat
speelt op het orpel in de Bergkerk te
Amersfoort composities van Kort Hes-
senberg.
Il.2ft-I2.no NCRV. Uitvoering pp gram-
mofoonplatcn van het Divertimento
in bes KV '287 van Mozart.
OPERA
8.03-9.33 AVRO. Uitvoering door so
listen, feet Omroepkoor en het Pro
menade orkest o.I.V. Benedict Siiberman
van de komische opera „Der Waffen-
srlnnied" van Albert Lortzing.
LICHTE MUZIEK
9.30-10.00 NCRV. Lex Karsemeyer
presenteert zijn „Wij poetsen de plaat".
ïft.20-10.50 AVRO, De Zaaiers o.l.v.
Jok tnéber.
11.25-12.90 AVRO. Jan Koopman ntet
Disrotaria.
GESPROKEN WOORD
7.50-8.00 JHilv. I. Uitzending voor de
Anti-Rev. Partij,
jm* KKS EN
7.00-7.45 AVRO. Tip Top Taptoe, deze
keer uit Huize Tijdverdrijf te Den
Helder te gast bij het personeel van
hel Kon. Instituut voor de Marine.
8.3U-9.30 NCRV. „Gelijk oversteken"
de eerste va» een nieuw radiospel
van de NCRV in samenwerking niet
het Verbond voor Veilig Verkeer.
Televisie
OU RN AAL en weeroverzicht (8.09).
Vervolgens een programma van de
AVRO. Dit bestaat uit: actualiteiten
(8.20). de dertigste aflevering van „Lui-^
ppard op schoot", die de/e keer is'
gewijd aan insecten (8.30) cn tot besluit
het blijspel 4let boek van de maand",
geregisseerd door Waiter van der Kamp
(9.00).
gezond
lekker
(Adverten tie LM./
De wereldvermaarde deodorant-stick
tegeit de
cranspi ratte
TWEe PAQ£V LAT£k.
!N/£fó OVetf OJLLEN
■DOOD. DE FOLinc
iBESCHOL/Wr HÉ7
NATUUFLUK AL<ó
N ON6ELUK..
WTU66EN P&OBEE&r CAPOL. UAA/? MEÜWZTE
ZEUR TOCH NitT, VERNON 1
WAAROM ZOU DÉ POLITIE
DENKEN PAT HET IETS
ANQERÓ WAe DAN 'N
ONGELUK? GEEP ME
LiEVÉR IETG TE
DRINKEN.'
voorkomt de
IK HEB GEEN CENT MEER
AL*S IK 'M BETAALD HE0,
NOS?A, MAAR IK VIND
'M e'NIGJ H'J
SNEL
\aanw[N£t:.
nor rip rerxorgde
Iumc draaistlck f3.
ti»-»tiek f 1
beschermt Uw
garde tobe.
geen druppel
EN NOU
AQ RUS
NOG
TOE
DEN...IK GA
MO=
WEER 'fcRUG NAAR D£
nun jm CLUÖ, IK W/L NIET DAT
r.'A./iïa JUMBO ME HIER ZOEKT
WAAS HÊ&ruHÉT Ovta
DtRóLAfiT?WflflR0M VQeJ IK
VRAGtN B£flNTW00SD£fi OMDfiT
CS IEMAND lïVtRMOCRO?!
f HerjpürMOiir.wflAR
ZO DMUM OfDRACHf-IK
k MO£rjC,ARRür£R£fl
WE6S.N5 MOORD OP
MflPC Af II
mflflRDERGtflnr. oir
O IDIOOT WAAROM MIJ7
IK HEB NIÉMAND VERM00RR-
lKH£B DJEVtMTPHtrCEUS
MAAR PWÏ D£ AANWUZlNCtN
DIC WÜ fÊGEM HEÖBCN
ZOU H£T verbazen
flL5 JE DHT LUKTE
MAAKHLl NIET
MOEILIJK VOOR.MC
5Mir. het nier
OCDAaNHE&r/viOErOfiT
TL ÖEWIJZEn 2( JN
Pe TcxcrcoN wnkclt ecHT£RNier
VOOR B^Aiy.CHET |S IfMAND DlC
HANS WENSl TE SPREKEN 6NHET
GCHyNT N IET BEPAALD B3M GENOêDE-
UYK ONDER- -rw-
houdtc
WORDtN-
^EGKtCK, fK MWPA!/£TMf Jê T
RAAR v/vz>T. PA TIK JE DIT VRMG
2>EDAMES JVN NU 7VW El/EP DE
KAMER U/7~ MAAK.. EH...KUAK**
OVMiy MISSCHIEN.. Ixv-JZfu) IU H
ÜVtrSElD Jff ftunr.
LENEN -^1
ZO'N KLEIN, OUD
KARRETJE PAST
TOSH NIET E>Y JOU
3V HOORT IN 'N CLAN-
■£NDE, DEINENDE
<s -Cylinder slee
ziezo.
MISSELYKE
DAT MAE
tE/TAAJD DIE
MY 'N TWEEDEHANDS
RACEWAGEN W/L AAM-
SMEREN/DIE
KNAAP HANGT
dc
^cxpressefrfi»
door T. ^jrarhan
24
Fëpê gaf hem het kleine propje
vulsel- Geen grove grappen dit
maal, mijnheer Field.
Field probeerde de lading.
Ze past niet precies, heeft u nog
een andere?
Ja.
Dank u, de2e is beter. Geeft u
mij alleen deze ene granaat?
De woordvoerder zei: Stel dat de
admiraal met succes wordt afgehan
deld. maar dat er mensen aan het
station worden gegrepen, dan zou
niemand graag gevonden worden met
een granaat in zijn bezit.
Ik denk dat u gelijk hebt. Is
dat alles?
Ja, ik denk het wel.
Zie ik u daar?
Niet binnen mijnheer Field, met
onze bekende gezichten. Buiten. In
de wagen. Wij wachten uw vlucht via
het buffet.
Hoe laai?
Dat hangt helemaal van u af.
Ik zou willen voorstellen niet meer
dan een half uur voor de Talgo aan
komt. Aan de andere kant moet u
een goede positie vinden voor de
worp. Alsjeblieft geen tekenen van
herdenking.
Zo dom ben ik niet.
Zou u willen, dat wij alles nu
nog eens doornemen?
Neen.
Dan Hasta la vista, mijnheer Field.
Probeer vv rusten vanmiddag.
De wager. ■.•..'Die. Field stapte uit.
Hij voelde mn ogen in zijn rug toen
hij wegstapte naar de dichtstbijzijnde
metro.
In het hotel onderwierp hij zijn
bagage aan een inspectie. Het meeste
dat er in de kamer was, liet hij zo,
zonder op te ruimen. Hij trok de kle
ren aan, die hij wilde dragen: een
licht jasje, donkere pantalon, schoe
nen met rubber zolen en het alpino-
potje. Vervolgens stopte hij de gra
naat zonder de lading in de zak van
't jasje. Het voelde reusachtig zwaar
aan. Toen hij zichzelf in de spiegel
bekeek, was hij verrast hoe weinig
je ervan zag.
Toch beter om mijn hand in
miin zak erop te houden, dacht hij.
Dit was het eerste belangrijke.
Wat nu? Ik zou graag een heleboel
dingen willen meenemen, maar ik
moet me zo gemakkelijk mogelijk
kunnen bewegen. Ontmanteld voor
de vlucht, Die granaat is wel ver
draaid zwaar. Nog andere kleren?
Scheerapparaat? Nog eten?
Neen, met her geld kon hij al die
dingen kopen. De granaat cn 't geld,
dat waren de twee belangrijke din
gen.
Hij vond dat de 59 biljetten van
duizend peseta's te veel ruimte in
beslag namen om ze gemakkelijk te
kunnen dragen, nadat hij het wis
selgeld van het zestigste in zijn
broekzak had gestoken. Hjj hield er
vier van. Hij overwoog de rest er
gens in een schuilplaats in de bin
nenstad te verbergen, maar hij wist
dat als hij dat nu zou doen, „Zij" dat
waarschijnlijk zouden merken. Het
besef, dat hij zich niet kon keren of
wenden zonder dat „Zij" het wisten,
gaf hem een merkwaardige sensatie.
fp EN paar jaar na de bevrijding,
u-as ik met Kees een dag of mat
in DuiLslötid. Ik kwant er voor hei
eerst van mijn letten. Waar h\j had
er, tijdetis de oorlog, een vol jaar
doorgebracht, zij het in een concen-
trnfiekötnp» zodat zijn tourisfisclie
mogelijkheden erg beperkt tra ren
geweest. Toen ik eens bü een straat-
razzia werd opgepakt, kwam ik bij
hem in de cel te zitten, maar ik had
veine en stand na- een week weer
op straat, teru'ül hij op transport
ging.
„Je moet wel even aan 't volkje
wennen," zei Kees, terwijl we in
een eethuis.vet Duits voedsel tot ons
namen, en hij trees met zijn mes
tiaar de inheemsen, die bars terua-
keken.
„We komen voor zaken," ant
woordde ik. „En die zijn heilig ro.or
Hollanders."
H-y knikte. Wij dronken onze tuy'n,
een beetje schielijk, vrees ik, u*a«4
to ij voelden ons onrustig en dis
placed. Toen de tweede fles bijna
leeg was, kreeg Kees het aardige
idee de conversatie voort te zetten
in een vettig soort fantasie-Duits, dat
de taal van Goethe niet flatteus pa
rodieerde. Nu is zijn stem schel en
luid. Om ons heen ontstond dan
ook een sfeer van vijandschap en
daar veel Duitse mannen kloek can
postuur rijn zei ik: „Doe nou niet 20
uitdagend.''
„Waroem soil iech niccht atista-
gend thoen?" schalde hij. Want hij ia
recalcitrant van natuurdat speelde
hem ook in de cel parten. Ik had
toen ik bij het binnenkomen teerd
gefouilleerd, een klein potloodje we
ten achter te houden, waarmee we,
op W.C.-papier briefjes voor thuis
maakten, om in het wasgoed te ver
bergen. Op een middag toen Kees
net zat te schrijven, toerd de cel-
aenr opeens razend snel opengegooid
en sprong een levensgrote vent van
de Griine Polizei, die door het kijk
gat had staan loeren, bij ons binnen.
„Was machst 'dn da?" snauwde hij.
Ich schreibe _an meine Geliebte,"
zei Kees hooghartig.
De Duitser haalde uit en gaf hem
zo'n enorme kaakstoot, dat hij tegen
de vloer sloeg. Toen keek hij mij
even aan. Ik knipperde al met tn\j»
ogen, maar ik kreeg niks. Met het
potloodje in zijn hand ging h\i weg.
Kees bloedde een beetje uit. een gat
in zijn hoofd, maar dat hield gauw
op.
„Doe dan ook niet zo uitdagend,"
zei ik, toen al.
De waard zag ons met duidelijk
genoegen heengaan, toen we het eten
op hadden. Kees sprak nog steeds
Duits van eigen teelt, maar de koe
le avondlucht kalmeerde hem toch
een beetje. We liepen mistig rond
er. voelde71 ons ongelukkig en mat.
Alleen uietuoe teijn kon daar iets
aan doen. De stad was vol Kneipen
en toen we er zóveel bezocht hadden
dat het sluitingsuur sloeg, bracht
een taxichauffeur ons nog naar een
soort nachtclub, die op de harde va
luta van de Amerikaanse bezettings
troepen was gebouiod. Aan een bar
begonnen we cognac by de tmjn te
gieten, een gevaarlijk soort alche
mie, waarmee je nooit tof goud
koint. Na een kwartiertje zei Kees
dan ook:
„ik ga naar bed. Blijf jij nog
maar als je wilt."
Hij betaalde de rekening voor ons
beiden, die het liefelijk bedragje van
zeventigmark bedroeg en verliet
moeizaam het etablissement. Daar
ik, voor het eerst op die dag, meende
Tiiij te amuseren, liet ik hem gaan,
bestelde nog een glasdronk het uit
en vroeg de schade.
„Zeven en zeventig mark," zet de
barman zoals men een revolver op
tafel legt.
„Nee, die zeventig zijn al betaald,"
wist ik nog. Maar hij schudde nor*
van neen, vas 1 bes loten me te scliep-
pen. Twee kelners kwamen achter
me staan en hun blikken waren
evenmin welwillend, 't Had iets van
een film, maar ik beleef het liever
in de stalles.
„Ik betaal 't niet," zei ik met
dronkentnanskoppigheid.
„Volgt it mij dan maar even naar
kantoor," sprak de barman
De kelners gingen ook mee, eerst
door de danszaal, die i*erdacht om
me heen draaide, toen een trap af.
Aan het eind van een gang was een
deur, die open ging. We stonden in
een kolenbergplaats. Opeens grepen
de kelners mij vast. Met een van haat
vertrokken gezicht schreeuwde de
bartnan:
„Zahlen oder nicht zdhlen
„Nein," zei ik nog.
Toen kreeg ik, acht jaar uitgesteld,
diezetfde opdonder, 't Was een soort
hoge rechtvaardigheid. Ik viel ook
regen een muur. En betaalde. Toen
Kees me de volgende morgen zag
en het verhaal hoorde, zei hij, met
een sotnbere grijns: „Dus je hebt 'm
tóch nog gehad." KRONKEL.
Tenslotte stopte hij de bankbilj'et*
ten in een envelop die hy adresseer
de aan Piii en Olga. Als er iets met
hem zou gebeuren was er geen enke
le reden, waarom anderen die het
konden gebruiken, niet van het geld
zouden profiteren.
Paspoort? Zou hij 2ijn paspoort
meenemen?
In geen geval deed het er wat toe.
Altijd als men hier in een hotel
kwam, was het een paar dagen in
handen van de politie, dus zijn perso
nalia hadden zij toch reeds. Hij liet
het achter. Weer iets minder te dra-
gen-
Hij sloeg een laatste blik op da
foto van admiraal Franklin. Daarna
verscheurde hij die en spoelde haar
door het toilet. Terug in zijn kamer
ontgrendelde en laadde hij de gra
naat. zijn vingers heefden enigszins:
Kalm aan Field.
Hij wikkelde de granaat in een
schone witte zakdoek, stak hem in
de zak en hield zijn hand eroverheen.
Beneden gekomen deed hij de en
veloppe voor Olga in de brievenbus
van het hotel. Buiten zette hij het
alpinopetje op. Hij ging naar een
tapperij en liet zijn heupfles vullen.
Tenslotte ging hij de metro binnen
en kocht een kaartje naar het Norta
Station.
Niets was zoals hij het verwacht
had. Om te beginnen, was de hitte
voorbij. De wind was opgestoken,
die wolken joeg langs de anders hel
dere hemel. De wind woei het stof op
waardoor de lucht vol zat. met stof
deeltjes. En even later ging het re
genen. De regen plensde neer toen
Field uit de metro naar Norte bo-
venkwam en naar het station holde,
terwijl hij zijn kraag opzette.
Bij het station waar de Talgo zou
aankomen was 'n veel grotere men
senmassa dan hij zich had voorge
steld. De vermaaksindustrie in Span
je is niet zo hoog ontwikkeld als in
Amerika of Engeland, en de Span
jaarden moesten het merendeel van
hun vermaak putten uit het leven om
ben heen en het kijken daarnaar.
De aankomst van een admiraal van
de Verenigde Staten was zulk een
aanleiding om zich te vergapen. Maar
ook de regen had velen die toch sn
de buurt van het station waren naar
binnen gedreven om er ia scnuilëh.
(Wordt
JCd)
