Miljoenen hongerenmaar wij
Waar blijven onze
voor
Kerk moet
gangmaker
worden
de
verre
Schietpartij op jacht in
appèl: eis vier jaar
RODIER
Minister Luns niet
optimistisch meer
I
nooit
meer op Italiaans schip
Commentaar
Geloven met
onze handen
Het exclusieve nieuws achter her-réeuWs222
Elke week in De Spiegei
Crisis EEG „veel acuter
Verklaring van
De Gaulle is
teleurstellend
Prijsmaatregel
voor geisers
BEROEP OP NOODWEER VERWORPEN
Diefstal
Bedreigd
Mevrouw Keizer:
slechts beloften
Van Ommeren:
nooit klachten
(Van een onzer redacteuren)
UW zoontje is jarig en er komt
een leuk kinderfeestje van.
Niet minder dan 16 vriendjes en
vriendinnetjes mag hij uitnodigen.
Ze komen allemaal. En als ze na
een fijne middag, moegespeeld,
hongerig aanschuiven aan tafel,
staat ieders portie eten klaar.
Smartlappen
boeiende reportages
interessante, feiten
prachtige foto's
spannende verhalen
Komende weken:
Deze week:
Edison voor Esther
ESTHER OFARIM
Echte discipelen
VERSCHEVRD
Minder luxe
Wat verantwoord
Ons eten
AMSTERDAM Voor het ge
rechtshof heeft gisteren in hoger
beroep de geruchtmakende schiet,
partij, verleden jaar oktober aan
boord van het jacht van da ex-
nachtclubexploitant M. de Vries
(Zwarte Jopie) in de haven van
Muiden, gediend. Procureur-gene
raai mr. W. B. J. Aberson vroeg
tegen de 28-jarige kassier Max V.
wegens poging tot doodslag op de
23-jarige stuurman Ton V. en we-,
gens diefstal van geld en sierraden
bevestiging van het vonnis van de
Amsterdamse rechtbank: vier jaar
met aftrek. De officier van justitie
bij de rechtbank had vijf jaar ge-
eist.
De beide getuigen, hef slachtoffer
V. en Zwarte Jopie, waren niet ver
schenen. De eerste wordt gezocht we
gens desertie, de tweede verblijft
vermoedelijk in Afrika. Men zal zich
herinneren, dat dé Amsterdamse on
derwereld aanvankelijk veronderstel
de, dat Zwarte Jopie het slachtoffer
van de koffermoord was.
GEEN SPAGHETTI
(Van een onzer verslaggevers)
ROTTERDAM De zeventigjarige mevrouw J, Keizer - Vermeer
uit Heinenoord is boos en haar elf kinderen zijn. het ook. Het is
eigenlijk in tegenstelling tot de slingers en lampionnen, "bloemen en
ballonnen die vrijdag ter ere van mevrouw Keizer in de woning van
een van haar dochters in Overschie hingen. Het feest was bedoeld
om de krasse vrouw weer in de Hollandse familiekring in te halen
waaruit ze ongeveer een jaar geleden vertrokken was.
En ondanks de blijdschap dat
moeder Keizer weer terug was,
kreeg de vreugde een domper.
En dat betrof de reis. Daarover
waren mevrouw Keizer en haar
kinderen ontstemd. Zij zijn van
mening dat er beloften zijn ge
daan die niet zijn nagekomen. En
daarvan is mevrouw Keizer de
dupe geworden.
Vijf jaar geleden emigreerde de
jongste dochter met haar gezin
naar Australië naar Canberra.
ïX-X'xi'
Beloften
Verzwakt
Ontucht
Deze vrouw uit een Aziatisch on
derontwikkeld gebied heeft in haar
hele leven bijna nooit voldoende
voedsel gehad. Verdriet en ellende
zijn op haar gelaat te lezen.
Het is een drogredenering
over de problematiek van de
onderontwikkelde gebieden
te zeggen dat het allemaal zo
ver weg is en dat je er in je
eentje toch niets aan kunt
doen. Integendeel, de nood
van de verre naaste is vlak
bij ons, MOET vlak bij ons
zijn. En de Kerk heeft in dit
verband een duidelijke roe
ping. Een daadwerke-
1 ij k e roeping om Christus
wil.
Dit is, populair gezegd, de
korte inhoud van een voor
stel over de verhouding Kerk-
ontwikkelingslanden dat de
classis Goes van de Geref.
Kerken tot de synode dezer
kerken, heden in vergadering
bijeen, heeft gericht. Het zal
binnenkort in behandeling
worden genomen.
In de classis is uitvoerig
nagedacht en gediscussieerd
over dit in veie opzichten
belangrijke onderwerp. Van
daar dat wij ons tot enkele
leden ervan hebben gewend
met de vraag: Welke concre
te punten staan u daarbij
voor ogen?
Hoewel het, zoals men van
deze zijde opmerkte „om nog
maar wat losse ideeën gaat"
en het geheel nog veel meer
doordacht moet worden, leek
het ons uiterst nuttig een en
ander in een artikel weer te
geven. Een artikel dat ons
inziens goed in onze serie
„Geloven met onze handen"
past.
Maar wat is dat? Het jarige zoontje
van u heeft vier boterhammen op zijn
bord, dik besmeerd en belegd. Vier
kinderen hebben ieder één dun gesmeer
de boterham voor zich, terwijl de andere
twaalf ieder slechts éénzesde partje van
een (droge) boterham op hun bordje zien
liggen.
Neen er is geen verandering in te
brengen. Anders verdeeld wordt het niet
en er zijn voor die kinderschaar niet
meer dan tien boterhammen. Een bela
chelijke, een afschuwelijke, een niet te
aanvaarden zaak?
Inderdaad. Maar ze weerspiegelt vol
komen de werkelijkheid. Zo is de situatie
in de wereld. Uw kind woont namelijk
in een hoog-ontwikkeld land, de vier
kinderen van elk één boterham leven in
een laag ontwikkelde natie en de twaalf
kleinen die ieder niet een stukje brood
moeten volstaan zijn uit een onder-ont
wikkeld gebied afkomstig.
Ziehier de werkelijkheid anno 1965, Het
grootste deel van de wereld lijdt hon
ger, terwijl anderen nogal eens een
half brood of meer in de vuilnisbak
plegen te gooien. Tweederde van de
wereldbevolking leeft in armoede, ter
wijl de rest van de mensheid zich in
weelde baadt, christenen bepaald niet
uitgezonderd.
Zo langzamerhand dringt van die barre
•werkelijkheid wel meer en meer tot ons
door. We lezen wel eens wat van de
Novib. Wij kennen de plaatjes van
uitgemergelde kinderen. En er zijn do
minees, die het vraagstuk in hun preek
Muzikal»-Weureiweportaoes over
uw favoriete Edison winnaars.
COLLECTIE HERFST 1965
TRICOTS PARIS
Kruiskade 28 tlo Thalia
Begin 1967 hoopt men te kunnen
beginnen aan de aanleg van een
Jieuwe autoweg BrusselAntwerpen
'er vervanging van de twee thans in
gebruik zijnde verbindingen (via
Boom en via Mechelen), die in zeer
slechte staat verkeren. De 36,5 km
lange weg zal 216 miljoen gulden
kosten en een onderdeel vormen van
«e E-19, die de Randstad met Frank
rijk verbindt.
min of meer regelmatig aan de orde
stellen. Dat is haast mode geworden. Een
mode die alleen een soort stichtelijke
smartlap en bijzonder weinig daadwerke
lijke hulp, Iaat staan persoonlijke offers
lijkt op te leveren.
Ja, ja, er wordt zo hu en dan flink
gegeven! Maar zijn we er als we mis
schien wel heel wat geld (van onze
overvloed) geven? Hebben we daarmee
dan een stuk concrete zorg voor onze
(verre) naast op ons genomen? Is dat
dan het navolgen van Christus, zoals het
in onze tijd zou moeten?
Wie nadenkt komt tot de tegenoverge
stelde conclusie. Neen, we komen er
niét door alleen maar instemmend te
luisteren naar een preek die misschien
wel als een gesel over ons heengaat. En
onze duit in het zakje „voor het goede
doel" kon wel eens gewetensgeld zijn.
Het gaat voorts al evenmin aan onze
eigen nalatigheid te maskéren door
enthousiast en bewogen over mannen
als Albert Schweitzer te spreken. De
vraag is namelijk: wat doen wij?
Geloven we nu met onze handen of
niet? Doen we aan onze verre naaste
recht, of krijgt hij alleen ons medelij
den?
Het moet anders. Heel anders. Er
moeten daden worden verricht, offers
worden gebracht. Aan ons wordt dezelf
de vraag gesteld als aan de rijke jonge
ling: wie een echte discipel van de Here
wil zijn moet dat daadwerkelijk tonen!
DEN HA 1G/BONN De mi
histei van buitenlan se zaken,
J. M. H. Lunr heeft gis
teravond in een vraaggesprek
Hwr de televisie verklaard, dat
-'j thans, na de persconferentie
president De Gaulle, aanmer-
"elijk minder optimistisch ge
stemd is dan twee maanden ge-
koen, toen de Franse boycot van
fle EEG-vergaderingen begon.
«De crisis", aldus minister Luns,
><<h.e zich half juni begon af te
tekenen en die eind juli een ster
ker accent heeft gekregen, is
Veel acuter geworden."
«De generaal", zei minister Luns,
jjheeft op krachtige wijze zijn beken-
visie herhaald, over een zuiver
""«gouvernementele samenwerking
de zes, die indruist tegen de
grondbeginselen van de gemeenschap.
De verklaring tast de Europese ver
dragen, naar het mij voorkomt, in de
kern aan".
Hij noemde de verklaringen van
het Franse staatshoofd „teleurstellend,
ten eerste omdat er geen enkel con
structief element inzit voor de voort
zetting van de Europese en Atlanti
sche samenwerking en ten tweede
omdat in deze tijd onmogelijk een
doeltreffende verdediging op nationa
le basis kan worden opgeze»-".
„Ik kan mij niet onttrekén aan de
indruk, dat generaal De Gaulie zich
in feïee niet meer gebonden acht aan
de Europese verdragen, althans voor
wat betreft belangrijke gedeelten er
van", aldus de Nederlandse minister,
Een Italiaans diplomaat heeft gezegd,
dat de Franse president het Verdrag
van Rome heeft verscheurd. Een
nieuw initiatief is nu nodig.
Tegengesteld ddaraan was de uit
spraak van de woordvoerder van de
Westduitse regering, Von Hase, die zei
verheugd te zijn, dat De Gaulle de
deur heeft opengelaten voor de ^toe
komstige ontwikkeling van de EEG
Von Hase zei nadrukkelijk, „dat de
Westduitse regering de aanwezigheid
van de Amerikaanse troepen in Euro
pa als noodzakelijk beschouwt".
Door mede te delen met zijn verre
naasten in de probleemgebieden. Niet
een beetje, maar zo dat men zich er
allerlei dingen voor gaat ontzeggen.
In dit verband kunnén, zonder volle
digheid te pretenderen, enkele .concrete
punten worden genoemd. Daar is in de
eerste plaats de adoptiemogelijkheid: een
plaatselijke kerk of gemeente adopteert
elders een kerk, plaats, streek of gebied
waar hulp nodig is. Bijvoorbeeld in
Afrika, of in Azië. Op die manier kan de
zorg concreet en des te gemakkelijker
voor een ieder persoonlijk een stuk van
zijn of haar leven worden. Want daar
moet het toch heen.
Er kan in elke gemeente naar veel
minder luxe dan thans worden gestreefd
doordat bepaalde vormen van ascese
(onthouding) worden gepredikt en be
tracht. Een niet eenvoudige zaak, vooral
niet in de persoonlijke sfeer omdat in
elke moderne welvaartsstaat door indus
trie en reclame voortdurend nieuwe be
hoeften worden geschapen waardoorde
grens tussen wat wel en geen luxe moet
heten steeds moeilijker is te trekken.
.Maar heel concreet zou het bijv. al
worden als bij kerkbouw naar dé grootst
mogelijke soberheid wordt gestreefd
(banken van goedkopere houtsoort, geen
gebrandschilderd raam, geen kopéreri
dak, geen wandbetimmerïng e.d.) en het
daardoor uitgespaarde bedrag aan de
verre naaste ten goede z ou kunnen
komen.
Wat de onthouding in de gezinssfeer
moet betekenen wordt, zoals gezegd,
moeilijker. In de eerste piaats om het zo
even aangeduide probleem van ons on
bewust veeleisender worden, in de twee
de plaats doordat het ene gezin nu
eenmaal niet met het andere kan worden
vergeleken.
Het ligt om de zaak althans enigs
zins te benaderen inderdaad in de
richting van: wel of geen tv, wel of geen
ijskast, wel of. geen wasautomaat. Dit
behoeft bij voorbaat bepaald niet altijd
tot géén tv, géén ijskast en één was
automaat te leiden.
't Gaat er vooral om dat met deze en
dergelijke alternatieven inderdaad
ERNST wordt gemaakt. Scherper gesteld:
ernst met de vraag welke uitgaven van
ons nog verantwoord zijn in een wereld
die voor tweederde honger lijdt.
In dat verband kan men ook met
zichzelf tot klaarheid proberen te komen
over de vraag op welk vast deel van ons
inkomen onze verre naaste recht heeft.
Misschien moet het volgens soortgelijke
richtlijnen als er wel bestaan voor kerke
lijke bijdragen. .Ook hierbij geldt weer
dat het vaste bedrag, wat dit dan ook
moge zijn, iets van het vrijblijvende
karakter dat de huidige hulp vaak ken
merkt zal verliezen.
Een ander concreet punt zou kunnen
zijn een door de Kerk te stimuleren actie
tot zoveel uur werken voor die en die
verre naaste, of voor dat ontwikkelings
project. Of een actie „Gast aan tafel": hij
is bij elke maaltijd „aanwezig", er staat
een stoel voor hem klaar en wij ontzeg
gen ons bepaalde dingen om hém te eten
te kunnen geven. Dit soort acties is
persoonlij k gericht en onderstreept het
element van het offer in onze gaven.-
Over ons eten gesproken, om maar
geen erger woord te gebruiken (men
denke aan onze strijd tegen het dik-
worden) in het bijzonder op christe
lijke feestdagen lijkt een speciale
opdracht voor ons weggelegd.
Wie bijvoorbeeld even aan onze eet
gewoonten met Kerst denkt cn zich
daarnaast realiseert dat we er dan samen
aan mogen denken hoe de rijke Christus
arm voor óns werd heeft, geen verder
betoog meer nodig. Zou juist de tijd van
de christelijke feestdagen geen unieke
gelegenheid tot een door de Kerk gepro
pageerde soberheids-, of misschien wel
vastenactie zijn?
Wellicht dat ook het gedurende enkele
jaren ter, plaatse gaan helpen van vak-
Zo zijn ze er bij miljoenen. Kinde
ren met armen en benen als stok
jes, vel over „been, wier liefste
wens is een enkele keer eens echt
hei buikje rond te kunnen, eten.
Is hun nood ook de onze?.
lieden zo'n concreet punt kan worden
genoemd. Er zijn in elk geval mogelijk
heden genoeg, waarbij het ,op de weg
van de Kerk zou kunnen liggen te
trachten gangmaker van de 'hele samen
leving te zijn.
Dit alles heeft ook een ander, 'tot
nu toe nog ongenoemd aspect. Er
wordt wel eens geklaagd dat met
allerlei christelijke zeden uit het ver
leden is afgerekend, waarvoor niets in
de plaats is gekomen: Welnu, mis
schien is de Kerk vandaag geroepen
nieuwe zeden te vormen en- (hét deel
van) een nieuwe'levensstijl'te vinden
in haar zorg voor de verre naaste.
Verdachte V. deed afstand van het
horen van de getuigen, omdat anders de
behandeling opnieuw zou worden uitge
steld.
In de nacht van 5 op 6 oktober 1964
schoot de kassier stuurman V. met een
pistool een kogel ln.de borst vlakbij het
hart. „Dat heb ik uit noodweer gedaan,
uit zelfverdediging", vertelde V., dié in
de. kajuit van het, jacht van, de stuurman
een stevige klap met een stuk hout op
het hoofd had gehad. Het litteken, dat
hij van de verwonding had overgehou
den, liet hij de rechters zien.
Op dat ogenblik zou de stuurman hem
met de stok hebben geslagen.
De verklaringen van Zwarte Jopie en
het slachtoffer luidden geheel anders. De
kassier zou zijn revolver hebben getrok
ken tijdens een hevige ruzie over een
geldkwestie. „Ik schiet je kapot",
schreeuwde Max V., terwijl hij het
wapen in de richting van de stuurman
afvuurde. Zwarte Jopie had Ton V.
beetgepakt en in het water getrokken.
Samen waren zij erin geslaagd veilig de
kant te bereiken.
Met Zwarte Jopie en stuurman V. was
de kassier naar het jacht gereden. Vol
gens de verdachte had Zwarte Jopie hem
uit de weg willen ruimen. Hij voelde
zich bedreigd en wilde van boord gaan.
Toen ze de andere dag terugkwamen,
bleek op het jacht alles overhoop te zijn
gehaald. Een bedrag van zestig gulden en
enige sieraden bleken vermist. De kassier
gaf toe, dat hij het geld en de sieraden
had meegenomen. - Hij beschouwde dat
echter niet als diefstal. Het geld kwam
hem toe, omdat het het bedrag was, dat
hij indertijd aan Zwarte Jopie had
geleend.
De procureur-generaal noemde het
schieten van Max V. een „achte aanval
van moordzucht". Het beroep op nood
weer verwierp hij.
Tegen de 32-jarige Amsterdamse sport-1
leraar John B„ die ook bij de zaak
betrokken is geweest, eiste mr. Aberson
bevestiging van het vrijsprekende recht-
bankvonnls. Het pistool, waarmee de
kassier had geschoten, was eigendom van
de sportleraar.
Wegens mishandeling van een groep
Hagenaars en beschadiging van een auto
had de rechtbank John B. tot een maand
veroordeeld. De procureur-generaal
vroeg bevestiging van deze straf. De
sportleraar, die karate-kampioen (nieuwe
vechtmethode) is, had de Hagenaars op
verzoek van Zwarte Jopie tegen de
grond geslagen.
In beide zaken zal het hof op 24
september arrest wijzen.
Mevrouw Hartini Soekarno, de 41-
jarige tweede officiële vrouw van presi
dent Soekarno en moeder van zeven
kinderen (vijf van haar -eerst man en
twee van de president) heeft de eretitel
„Iboe kandoeng" (geliefde moeder) ge
kregen van 2.000 districtshoofde nuit
West-Sumatra. i
v-
Enkele van de kinderen van
mevrouw Keizer met. echtgenoten g
en kinderen rond de krasse zeven- I
tigjarige die naar Australië reis
de, maar die erg boos is op de
maatschappij
I
Wat zegt een woordvoerder
van De Vries Intraned?
Dit: „De afspraak over het
eten kan nooit gemaakt zijn.
Van de zijde van de maatschap
pij is het wel toegezegd. Maar
ze beloven altijd meer en wat
betekent „regelmatig"? We
kunnen er niemand lastig over
vallen. Over het eten hebben
we wel meer klachten gekregen.
De heer G. Poederooyen van
Phs. van Ommeren meent: „Het
zou geen Nederlands, maar West-
Europees «ten zijn. Nog nooit
klachten gehad over het eten.
Spaghetti moet zelfs extra be
steld worden. Het gebruik van
olijfolie is zo veel mogelijk be
perkt of wordt helemaal niet
gebruikt.
Ja, het is zo dat de Aurelia
nog geen Nederlandse purser
had. Maar die komt met de
volgende reis. Maar als de men
sen met klachten bij mij komen
zal ik het onderzoeken. Ik kan
niet nagaan wat aan boord is
gebeurd. Maar ja, je kunt het
nooit iedereen helemaal naar de
zin maken." De heer Poede
rooyen vond de klachten maar
schromelijk overdreven. Hij
vond dat het voor het bedrag
best is gegaan. Het zou eigenlijk
duurder moeten.
Zij kreeg echter heimwee en om dat
een beetje te verhelpen besloten de
kinderen gezamenlijk hun moeder naar
Australië te laten reizen. Samen werd
het bedrag van 2800 op tafel gebracht.
Er werd links enrechts geïnformeerd
naar de beste reismogelijkheden voor een
gemiddelde, prijs.. Via het passagebureau
De Vries Intraned kwamen de kinderen
bij Phs. van Ommeren, de agent voor de
Compagnia Genovese dï Armamento, een
scheepvaartonderneming uit Genua (Ita
lië), die een geregelde dienst onderhoudt
tussen Europa en Australië met de sche
pen Flavia en Aurelia, twee witte
oceaanstomers van de kleine klasse.
En de bezorgde kinderen (een dergelij
ke reis voor een zeventigjarige is toch
-r -
astMWMIM
iSiSSKiïOB:
niet hetzelfde als een retourtje Rotter
damSchiedam) informeerden naar de
verzorging.
„Ja", zegt mevrouw J. Landsmeer-Kei
zer, „toen is ons van alles beloofd. Er
zou regelmatig Nederlands eten zijn en
er zou een Nederlandse purser aan boord
zijn zodat mijn moeder zich niet hele
maal hulpeloos zou voelen. We waren
daarna gerust".
Het bleek eebter helemaal anders uit
te komen. Mevrouw Keizer:,,'t Was
bijna iedere dag Italiaans eten, mei veel
olijfolie en zo. En daar kan ik niet meer
tegen. Ik ben geen achttien meer". Het
was spaghetti en rijst en maccaronl. „Ik
heb allerlei dingen duur moeten bijko
pen, rollen kaakjes en chips en zo.
Alleen het fruit dat we af en toe kregen
was goed."
Op de heenweg is mevrouw Keizer
ziek geworden. In de ziekenboeg heeft
zij toen injecties en tabletten gekregen.
Maarde dokter sprak zelfs geen woord
Engels. Van de klachten werd aan boord
weinig aangetrokken. Er was een nurse
die Nederlands sprak, maar die ging
eerder van boord. Brood, alleen zeer
droog, was het enige waarmee mevrouw
Keizer zich troostte.
Toch waren er op de heenreis driehon
derd Nederlanders van de totaal twaalf
honderd passagiers.
„Een enkele keer", gaat mevrouw Kei
zer verder, „kregen we aardappels, maar
die waren zo muf dat de meeste mensen
ze niet opaten." De helft van de tijd
tijdens de heen- en terugreis is ze niet
aan tafel geweest. Op de terugreis kon ze
zich helemaal niet verstaanbaar maken,
want toen was er niemand van de
bemanning of personeel die Nederlands
sprak.
Ze kwam duidelijk verzwakt In Austra
lië aan en datzelfde konden haar kinde
ren vrijdagmorgen ook weer.zien.. „Nee",
zegt ze, „voor mij nooit meer een
<14 fïudj-»
De witte Flavia zoals die vrij—
;J dégniorgm^ogiw4fe=.4gjjbelmina-
Jcade djrnëêrdè»-—---
Italiaanse boot. En ik ben niet de enige,
want ik heb veel kennissen gekregen aan
boord en die denken er allemaal zo
over."
Tijdens haar verbtijf in Australië heeft
mevrouw Landsmeer een brief over het
hele geval naar de Australische ambassa
de gestuurd. In een antwoord werd
toegezegd dat er maatregelen zouden
worden genomen", zegt ze. „Mijn moeder
heeft er niets van gemerkt. Ze kon ook
geen andere boot terug nemen. Bij ver
trek uit Rotterdam was gezegd dat dat
niet moebt. Ze moest dus met de Flavia
terug."
Er is nog wat. Mevrouw Keizer zegt:
„Met de ontucht was het vreselijk. Soms
lagen de paartjes zo maar bij je in de
hut. Je kon *s avonds niet aan dek komen
of overal stonden en la-gen jongelui. De
hofmeester verhuurde gewoon de lege
hutten en cabines aan stelletjes. Het is
voorgekomen dat een Hollands echtpaar
gewoon een vrijend paar in de eigen hut
moest toestaan", zegt ze met een rimpel
in het voorhoofd.
Intussen voer vannacht de witte
Flavia naar Verolme om daar de
schade bij een. storm gekregen te
laten herstellen. Het schip heeft in.
ieder geval geen reclame gemaakt
voor zijn Italiaanse maatschappij.
Mevrouw Keizer wordt op het ogen
blik verwend, voor haar nu geen
spaghetti, chips, droog brood, maar
gewoon Hollands eten.
DEN HAAQ In de staatscourant
van 10 september 1965, is gepubli
ceerd een prijsbeschikking geysers
1965. De ministers van economische
zaken, van binnenlandse zaken en van
financiën hebben de prijzenbeschlk-
king voor de geysers afgekondigd,
waarbij een maximum marge voor de
handel is vastgesteld.
Deze prijzenbeschikking is afge
kondigd, omdat het margegedrag van
deze branche in strijd was met de
prijsgedragsregels en overleg met de
betrokkenen niet over .de gehele linie
geleid heeft tot de noodzakelijk ge
achte correcties.
De beschikking is niet van toepas?,
sing op de verkq
in Het ibou
ranties is niet geblekemvaa strijdheid
meF3e-prij stfRftsgsregetr.-t» .."-Vis