Miljoenen hongerenmaar wij Waar blijven onze voor Kerk moet gangmaker worden de verre Schietpartij op jacht in appèl: eis vier jaar RODIER Minister Luns niet optimistisch meer I nooit meer op Italiaans schip Commentaar Geloven met onze handen Het exclusieve nieuws achter her-réeuWs222 Elke week in De Spiegei Crisis EEG „veel acuter Verklaring van De Gaulle is teleurstellend Prijsmaatregel voor geisers BEROEP OP NOODWEER VERWORPEN Diefstal Bedreigd Mevrouw Keizer: slechts beloften Van Ommeren: nooit klachten (Van een onzer redacteuren) UW zoontje is jarig en er komt een leuk kinderfeestje van. Niet minder dan 16 vriendjes en vriendinnetjes mag hij uitnodigen. Ze komen allemaal. En als ze na een fijne middag, moegespeeld, hongerig aanschuiven aan tafel, staat ieders portie eten klaar. Smartlappen boeiende reportages interessante, feiten prachtige foto's spannende verhalen Komende weken: Deze week: Edison voor Esther ESTHER OFARIM Echte discipelen VERSCHEVRD Minder luxe Wat verantwoord Ons eten AMSTERDAM Voor het ge rechtshof heeft gisteren in hoger beroep de geruchtmakende schiet, partij, verleden jaar oktober aan boord van het jacht van da ex- nachtclubexploitant M. de Vries (Zwarte Jopie) in de haven van Muiden, gediend. Procureur-gene raai mr. W. B. J. Aberson vroeg tegen de 28-jarige kassier Max V. wegens poging tot doodslag op de 23-jarige stuurman Ton V. en we-, gens diefstal van geld en sierraden bevestiging van het vonnis van de Amsterdamse rechtbank: vier jaar met aftrek. De officier van justitie bij de rechtbank had vijf jaar ge- eist. De beide getuigen, hef slachtoffer V. en Zwarte Jopie, waren niet ver schenen. De eerste wordt gezocht we gens desertie, de tweede verblijft vermoedelijk in Afrika. Men zal zich herinneren, dat dé Amsterdamse on derwereld aanvankelijk veronderstel de, dat Zwarte Jopie het slachtoffer van de koffermoord was. GEEN SPAGHETTI (Van een onzer verslaggevers) ROTTERDAM De zeventigjarige mevrouw J, Keizer - Vermeer uit Heinenoord is boos en haar elf kinderen zijn. het ook. Het is eigenlijk in tegenstelling tot de slingers en lampionnen, "bloemen en ballonnen die vrijdag ter ere van mevrouw Keizer in de woning van een van haar dochters in Overschie hingen. Het feest was bedoeld om de krasse vrouw weer in de Hollandse familiekring in te halen waaruit ze ongeveer een jaar geleden vertrokken was. En ondanks de blijdschap dat moeder Keizer weer terug was, kreeg de vreugde een domper. En dat betrof de reis. Daarover waren mevrouw Keizer en haar kinderen ontstemd. Zij zijn van mening dat er beloften zijn ge daan die niet zijn nagekomen. En daarvan is mevrouw Keizer de dupe geworden. Vijf jaar geleden emigreerde de jongste dochter met haar gezin naar Australië naar Canberra. ïX-X'xi' Beloften Verzwakt Ontucht Deze vrouw uit een Aziatisch on derontwikkeld gebied heeft in haar hele leven bijna nooit voldoende voedsel gehad. Verdriet en ellende zijn op haar gelaat te lezen. Het is een drogredenering over de problematiek van de onderontwikkelde gebieden te zeggen dat het allemaal zo ver weg is en dat je er in je eentje toch niets aan kunt doen. Integendeel, de nood van de verre naaste is vlak bij ons, MOET vlak bij ons zijn. En de Kerk heeft in dit verband een duidelijke roe ping. Een daadwerke- 1 ij k e roeping om Christus wil. Dit is, populair gezegd, de korte inhoud van een voor stel over de verhouding Kerk- ontwikkelingslanden dat de classis Goes van de Geref. Kerken tot de synode dezer kerken, heden in vergadering bijeen, heeft gericht. Het zal binnenkort in behandeling worden genomen. In de classis is uitvoerig nagedacht en gediscussieerd over dit in veie opzichten belangrijke onderwerp. Van daar dat wij ons tot enkele leden ervan hebben gewend met de vraag: Welke concre te punten staan u daarbij voor ogen? Hoewel het, zoals men van deze zijde opmerkte „om nog maar wat losse ideeën gaat" en het geheel nog veel meer doordacht moet worden, leek het ons uiterst nuttig een en ander in een artikel weer te geven. Een artikel dat ons inziens goed in onze serie „Geloven met onze handen" past. Maar wat is dat? Het jarige zoontje van u heeft vier boterhammen op zijn bord, dik besmeerd en belegd. Vier kinderen hebben ieder één dun gesmeer de boterham voor zich, terwijl de andere twaalf ieder slechts éénzesde partje van een (droge) boterham op hun bordje zien liggen. Neen er is geen verandering in te brengen. Anders verdeeld wordt het niet en er zijn voor die kinderschaar niet meer dan tien boterhammen. Een bela chelijke, een afschuwelijke, een niet te aanvaarden zaak? Inderdaad. Maar ze weerspiegelt vol komen de werkelijkheid. Zo is de situatie in de wereld. Uw kind woont namelijk in een hoog-ontwikkeld land, de vier kinderen van elk één boterham leven in een laag ontwikkelde natie en de twaalf kleinen die ieder niet een stukje brood moeten volstaan zijn uit een onder-ont wikkeld gebied afkomstig. Ziehier de werkelijkheid anno 1965, Het grootste deel van de wereld lijdt hon ger, terwijl anderen nogal eens een half brood of meer in de vuilnisbak plegen te gooien. Tweederde van de wereldbevolking leeft in armoede, ter wijl de rest van de mensheid zich in weelde baadt, christenen bepaald niet uitgezonderd. Zo langzamerhand dringt van die barre •werkelijkheid wel meer en meer tot ons door. We lezen wel eens wat van de Novib. Wij kennen de plaatjes van uitgemergelde kinderen. En er zijn do minees, die het vraagstuk in hun preek Muzikal»-Weureiweportaoes over uw favoriete Edison winnaars. COLLECTIE HERFST 1965 TRICOTS PARIS Kruiskade 28 tlo Thalia Begin 1967 hoopt men te kunnen beginnen aan de aanleg van een Jieuwe autoweg BrusselAntwerpen 'er vervanging van de twee thans in gebruik zijnde verbindingen (via Boom en via Mechelen), die in zeer slechte staat verkeren. De 36,5 km lange weg zal 216 miljoen gulden kosten en een onderdeel vormen van «e E-19, die de Randstad met Frank rijk verbindt. min of meer regelmatig aan de orde stellen. Dat is haast mode geworden. Een mode die alleen een soort stichtelijke smartlap en bijzonder weinig daadwerke lijke hulp, Iaat staan persoonlijke offers lijkt op te leveren. Ja, ja, er wordt zo hu en dan flink gegeven! Maar zijn we er als we mis schien wel heel wat geld (van onze overvloed) geven? Hebben we daarmee dan een stuk concrete zorg voor onze (verre) naast op ons genomen? Is dat dan het navolgen van Christus, zoals het in onze tijd zou moeten? Wie nadenkt komt tot de tegenoverge stelde conclusie. Neen, we komen er niét door alleen maar instemmend te luisteren naar een preek die misschien wel als een gesel over ons heengaat. En onze duit in het zakje „voor het goede doel" kon wel eens gewetensgeld zijn. Het gaat voorts al evenmin aan onze eigen nalatigheid te maskéren door enthousiast en bewogen over mannen als Albert Schweitzer te spreken. De vraag is namelijk: wat doen wij? Geloven we nu met onze handen of niet? Doen we aan onze verre naaste recht, of krijgt hij alleen ons medelij den? Het moet anders. Heel anders. Er moeten daden worden verricht, offers worden gebracht. Aan ons wordt dezelf de vraag gesteld als aan de rijke jonge ling: wie een echte discipel van de Here wil zijn moet dat daadwerkelijk tonen! DEN HA 1G/BONN De mi histei van buitenlan se zaken, J. M. H. Lunr heeft gis teravond in een vraaggesprek Hwr de televisie verklaard, dat -'j thans, na de persconferentie president De Gaulle, aanmer- "elijk minder optimistisch ge stemd is dan twee maanden ge- koen, toen de Franse boycot van fle EEG-vergaderingen begon. «De crisis", aldus minister Luns, ><<h.e zich half juni begon af te tekenen en die eind juli een ster ker accent heeft gekregen, is Veel acuter geworden." «De generaal", zei minister Luns, jjheeft op krachtige wijze zijn beken- visie herhaald, over een zuiver ""«gouvernementele samenwerking de zes, die indruist tegen de grondbeginselen van de gemeenschap. De verklaring tast de Europese ver dragen, naar het mij voorkomt, in de kern aan". Hij noemde de verklaringen van het Franse staatshoofd „teleurstellend, ten eerste omdat er geen enkel con structief element inzit voor de voort zetting van de Europese en Atlanti sche samenwerking en ten tweede omdat in deze tijd onmogelijk een doeltreffende verdediging op nationa le basis kan worden opgeze»-". „Ik kan mij niet onttrekén aan de indruk, dat generaal De Gaulie zich in feïee niet meer gebonden acht aan de Europese verdragen, althans voor wat betreft belangrijke gedeelten er van", aldus de Nederlandse minister, Een Italiaans diplomaat heeft gezegd, dat de Franse president het Verdrag van Rome heeft verscheurd. Een nieuw initiatief is nu nodig. Tegengesteld ddaraan was de uit spraak van de woordvoerder van de Westduitse regering, Von Hase, die zei verheugd te zijn, dat De Gaulle de deur heeft opengelaten voor de ^toe komstige ontwikkeling van de EEG Von Hase zei nadrukkelijk, „dat de Westduitse regering de aanwezigheid van de Amerikaanse troepen in Euro pa als noodzakelijk beschouwt". Door mede te delen met zijn verre naasten in de probleemgebieden. Niet een beetje, maar zo dat men zich er allerlei dingen voor gaat ontzeggen. In dit verband kunnén, zonder volle digheid te pretenderen, enkele .concrete punten worden genoemd. Daar is in de eerste plaats de adoptiemogelijkheid: een plaatselijke kerk of gemeente adopteert elders een kerk, plaats, streek of gebied waar hulp nodig is. Bijvoorbeeld in Afrika, of in Azië. Op die manier kan de zorg concreet en des te gemakkelijker voor een ieder persoonlijk een stuk van zijn of haar leven worden. Want daar moet het toch heen. Er kan in elke gemeente naar veel minder luxe dan thans worden gestreefd doordat bepaalde vormen van ascese (onthouding) worden gepredikt en be tracht. Een niet eenvoudige zaak, vooral niet in de persoonlijke sfeer omdat in elke moderne welvaartsstaat door indus trie en reclame voortdurend nieuwe be hoeften worden geschapen waardoorde grens tussen wat wel en geen luxe moet heten steeds moeilijker is te trekken. .Maar heel concreet zou het bijv. al worden als bij kerkbouw naar dé grootst mogelijke soberheid wordt gestreefd (banken van goedkopere houtsoort, geen gebrandschilderd raam, geen kopéreri dak, geen wandbetimmerïng e.d.) en het daardoor uitgespaarde bedrag aan de verre naaste ten goede z ou kunnen komen. Wat de onthouding in de gezinssfeer moet betekenen wordt, zoals gezegd, moeilijker. In de eerste piaats om het zo even aangeduide probleem van ons on bewust veeleisender worden, in de twee de plaats doordat het ene gezin nu eenmaal niet met het andere kan worden vergeleken. Het ligt om de zaak althans enigs zins te benaderen inderdaad in de richting van: wel of geen tv, wel of geen ijskast, wel of. geen wasautomaat. Dit behoeft bij voorbaat bepaald niet altijd tot géén tv, géén ijskast en één was automaat te leiden. 't Gaat er vooral om dat met deze en dergelijke alternatieven inderdaad ERNST wordt gemaakt. Scherper gesteld: ernst met de vraag welke uitgaven van ons nog verantwoord zijn in een wereld die voor tweederde honger lijdt. In dat verband kan men ook met zichzelf tot klaarheid proberen te komen over de vraag op welk vast deel van ons inkomen onze verre naaste recht heeft. Misschien moet het volgens soortgelijke richtlijnen als er wel bestaan voor kerke lijke bijdragen. .Ook hierbij geldt weer dat het vaste bedrag, wat dit dan ook moge zijn, iets van het vrijblijvende karakter dat de huidige hulp vaak ken merkt zal verliezen. Een ander concreet punt zou kunnen zijn een door de Kerk te stimuleren actie tot zoveel uur werken voor die en die verre naaste, of voor dat ontwikkelings project. Of een actie „Gast aan tafel": hij is bij elke maaltijd „aanwezig", er staat een stoel voor hem klaar en wij ontzeg gen ons bepaalde dingen om hém te eten te kunnen geven. Dit soort acties is persoonlij k gericht en onderstreept het element van het offer in onze gaven.- Over ons eten gesproken, om maar geen erger woord te gebruiken (men denke aan onze strijd tegen het dik- worden) in het bijzonder op christe lijke feestdagen lijkt een speciale opdracht voor ons weggelegd. Wie bijvoorbeeld even aan onze eet gewoonten met Kerst denkt cn zich daarnaast realiseert dat we er dan samen aan mogen denken hoe de rijke Christus arm voor óns werd heeft, geen verder betoog meer nodig. Zou juist de tijd van de christelijke feestdagen geen unieke gelegenheid tot een door de Kerk gepro pageerde soberheids-, of misschien wel vastenactie zijn? Wellicht dat ook het gedurende enkele jaren ter, plaatse gaan helpen van vak- Zo zijn ze er bij miljoenen. Kinde ren met armen en benen als stok jes, vel over „been, wier liefste wens is een enkele keer eens echt hei buikje rond te kunnen, eten. Is hun nood ook de onze?. lieden zo'n concreet punt kan worden genoemd. Er zijn in elk geval mogelijk heden genoeg, waarbij het ,op de weg van de Kerk zou kunnen liggen te trachten gangmaker van de 'hele samen leving te zijn. Dit alles heeft ook een ander, 'tot nu toe nog ongenoemd aspect. Er wordt wel eens geklaagd dat met allerlei christelijke zeden uit het ver leden is afgerekend, waarvoor niets in de plaats is gekomen: Welnu, mis schien is de Kerk vandaag geroepen nieuwe zeden te vormen en- (hét deel van) een nieuwe'levensstijl'te vinden in haar zorg voor de verre naaste. Verdachte V. deed afstand van het horen van de getuigen, omdat anders de behandeling opnieuw zou worden uitge steld. In de nacht van 5 op 6 oktober 1964 schoot de kassier stuurman V. met een pistool een kogel ln.de borst vlakbij het hart. „Dat heb ik uit noodweer gedaan, uit zelfverdediging", vertelde V., dié in de. kajuit van het, jacht van, de stuurman een stevige klap met een stuk hout op het hoofd had gehad. Het litteken, dat hij van de verwonding had overgehou den, liet hij de rechters zien. Op dat ogenblik zou de stuurman hem met de stok hebben geslagen. De verklaringen van Zwarte Jopie en het slachtoffer luidden geheel anders. De kassier zou zijn revolver hebben getrok ken tijdens een hevige ruzie over een geldkwestie. „Ik schiet je kapot", schreeuwde Max V., terwijl hij het wapen in de richting van de stuurman afvuurde. Zwarte Jopie had Ton V. beetgepakt en in het water getrokken. Samen waren zij erin geslaagd veilig de kant te bereiken. Met Zwarte Jopie en stuurman V. was de kassier naar het jacht gereden. Vol gens de verdachte had Zwarte Jopie hem uit de weg willen ruimen. Hij voelde zich bedreigd en wilde van boord gaan. Toen ze de andere dag terugkwamen, bleek op het jacht alles overhoop te zijn gehaald. Een bedrag van zestig gulden en enige sieraden bleken vermist. De kassier gaf toe, dat hij het geld en de sieraden had meegenomen. - Hij beschouwde dat echter niet als diefstal. Het geld kwam hem toe, omdat het het bedrag was, dat hij indertijd aan Zwarte Jopie had geleend. De procureur-generaal noemde het schieten van Max V. een „achte aanval van moordzucht". Het beroep op nood weer verwierp hij. Tegen de 32-jarige Amsterdamse sport-1 leraar John B„ die ook bij de zaak betrokken is geweest, eiste mr. Aberson bevestiging van het vrijsprekende recht- bankvonnls. Het pistool, waarmee de kassier had geschoten, was eigendom van de sportleraar. Wegens mishandeling van een groep Hagenaars en beschadiging van een auto had de rechtbank John B. tot een maand veroordeeld. De procureur-generaal vroeg bevestiging van deze straf. De sportleraar, die karate-kampioen (nieuwe vechtmethode) is, had de Hagenaars op verzoek van Zwarte Jopie tegen de grond geslagen. In beide zaken zal het hof op 24 september arrest wijzen. Mevrouw Hartini Soekarno, de 41- jarige tweede officiële vrouw van presi dent Soekarno en moeder van zeven kinderen (vijf van haar -eerst man en twee van de president) heeft de eretitel „Iboe kandoeng" (geliefde moeder) ge kregen van 2.000 districtshoofde nuit West-Sumatra. i v- Enkele van de kinderen van mevrouw Keizer met. echtgenoten g en kinderen rond de krasse zeven- I tigjarige die naar Australië reis de, maar die erg boos is op de maatschappij I Wat zegt een woordvoerder van De Vries Intraned? Dit: „De afspraak over het eten kan nooit gemaakt zijn. Van de zijde van de maatschap pij is het wel toegezegd. Maar ze beloven altijd meer en wat betekent „regelmatig"? We kunnen er niemand lastig over vallen. Over het eten hebben we wel meer klachten gekregen. De heer G. Poederooyen van Phs. van Ommeren meent: „Het zou geen Nederlands, maar West- Europees «ten zijn. Nog nooit klachten gehad over het eten. Spaghetti moet zelfs extra be steld worden. Het gebruik van olijfolie is zo veel mogelijk be perkt of wordt helemaal niet gebruikt. Ja, het is zo dat de Aurelia nog geen Nederlandse purser had. Maar die komt met de volgende reis. Maar als de men sen met klachten bij mij komen zal ik het onderzoeken. Ik kan niet nagaan wat aan boord is gebeurd. Maar ja, je kunt het nooit iedereen helemaal naar de zin maken." De heer Poede rooyen vond de klachten maar schromelijk overdreven. Hij vond dat het voor het bedrag best is gegaan. Het zou eigenlijk duurder moeten. Zij kreeg echter heimwee en om dat een beetje te verhelpen besloten de kinderen gezamenlijk hun moeder naar Australië te laten reizen. Samen werd het bedrag van 2800 op tafel gebracht. Er werd links enrechts geïnformeerd naar de beste reismogelijkheden voor een gemiddelde, prijs.. Via het passagebureau De Vries Intraned kwamen de kinderen bij Phs. van Ommeren, de agent voor de Compagnia Genovese dï Armamento, een scheepvaartonderneming uit Genua (Ita lië), die een geregelde dienst onderhoudt tussen Europa en Australië met de sche pen Flavia en Aurelia, twee witte oceaanstomers van de kleine klasse. En de bezorgde kinderen (een dergelij ke reis voor een zeventigjarige is toch -r - astMWMIM iSiSSKiïOB: niet hetzelfde als een retourtje Rotter damSchiedam) informeerden naar de verzorging. „Ja", zegt mevrouw J. Landsmeer-Kei zer, „toen is ons van alles beloofd. Er zou regelmatig Nederlands eten zijn en er zou een Nederlandse purser aan boord zijn zodat mijn moeder zich niet hele maal hulpeloos zou voelen. We waren daarna gerust". Het bleek eebter helemaal anders uit te komen. Mevrouw Keizer:,,'t Was bijna iedere dag Italiaans eten, mei veel olijfolie en zo. En daar kan ik niet meer tegen. Ik ben geen achttien meer". Het was spaghetti en rijst en maccaronl. „Ik heb allerlei dingen duur moeten bijko pen, rollen kaakjes en chips en zo. Alleen het fruit dat we af en toe kregen was goed." Op de heenweg is mevrouw Keizer ziek geworden. In de ziekenboeg heeft zij toen injecties en tabletten gekregen. Maarde dokter sprak zelfs geen woord Engels. Van de klachten werd aan boord weinig aangetrokken. Er was een nurse die Nederlands sprak, maar die ging eerder van boord. Brood, alleen zeer droog, was het enige waarmee mevrouw Keizer zich troostte. Toch waren er op de heenreis driehon derd Nederlanders van de totaal twaalf honderd passagiers. „Een enkele keer", gaat mevrouw Kei zer verder, „kregen we aardappels, maar die waren zo muf dat de meeste mensen ze niet opaten." De helft van de tijd tijdens de heen- en terugreis is ze niet aan tafel geweest. Op de terugreis kon ze zich helemaal niet verstaanbaar maken, want toen was er niemand van de bemanning of personeel die Nederlands sprak. Ze kwam duidelijk verzwakt In Austra lië aan en datzelfde konden haar kinde ren vrijdagmorgen ook weer.zien.. „Nee", zegt ze, „voor mij nooit meer een <14 fïudj-» De witte Flavia zoals die vrij— ;J dégniorgm^ogiw4fe=.4gjjbelmina- Jcade djrnëêrdè»-—--- Italiaanse boot. En ik ben niet de enige, want ik heb veel kennissen gekregen aan boord en die denken er allemaal zo over." Tijdens haar verbtijf in Australië heeft mevrouw Landsmeer een brief over het hele geval naar de Australische ambassa de gestuurd. In een antwoord werd toegezegd dat er maatregelen zouden worden genomen", zegt ze. „Mijn moeder heeft er niets van gemerkt. Ze kon ook geen andere boot terug nemen. Bij ver trek uit Rotterdam was gezegd dat dat niet moebt. Ze moest dus met de Flavia terug." Er is nog wat. Mevrouw Keizer zegt: „Met de ontucht was het vreselijk. Soms lagen de paartjes zo maar bij je in de hut. Je kon *s avonds niet aan dek komen of overal stonden en la-gen jongelui. De hofmeester verhuurde gewoon de lege hutten en cabines aan stelletjes. Het is voorgekomen dat een Hollands echtpaar gewoon een vrijend paar in de eigen hut moest toestaan", zegt ze met een rimpel in het voorhoofd. Intussen voer vannacht de witte Flavia naar Verolme om daar de schade bij een. storm gekregen te laten herstellen. Het schip heeft in. ieder geval geen reclame gemaakt voor zijn Italiaanse maatschappij. Mevrouw Keizer wordt op het ogen blik verwend, voor haar nu geen spaghetti, chips, droog brood, maar gewoon Hollands eten. DEN HAAQ In de staatscourant van 10 september 1965, is gepubli ceerd een prijsbeschikking geysers 1965. De ministers van economische zaken, van binnenlandse zaken en van financiën hebben de prijzenbeschlk- king voor de geysers afgekondigd, waarbij een maximum marge voor de handel is vastgesteld. Deze prijzenbeschikking is afge kondigd, omdat het margegedrag van deze branche in strijd was met de prijsgedragsregels en overleg met de betrokkenen niet over .de gehele linie geleid heeft tot de noodzakelijk ge achte correcties. De beschikking is niet van toepas?, sing op de verkq in Het ibou ranties is niet geblekemvaa strijdheid meF3e-prij stfRftsgsregetr.-t» .."-Vis

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Trouw / De Rotterdammer | 1965 | | pagina 1