mislukt project toch Dieren ie Blij dorp Dorris brachtblues in stad en haven waóket oude 99 Wmm mm m Hm irqpms D w O *>Êk -MË HET bijzondere project in de Afrikaanderwijk van Rotterdam- Zuid, waarin het ministerie van cultuur, recreatie en maat schappelijk werk de afgelopen vijf jaar veel subsidie heeft ge stopt, biedt een schrale troost. Clubhuismedewerkerê, de staf van de stichting Bijzonder gezinswerk Rotterdam en wetenschappelijk begeleiders van het ministerie dat voor het geld gezorgd heeft weten nu dat de opbouw van een prettige samenleving in een be paalde buurt niet breed genoeg opgezet kan worden. f SPORTVELD GEZINSOORDEN Relaas van poging, die ook strandde op gebrek aan bundeling groepen Uitbreiding nodig voor instituut niet stijgend animo R. MULOCK HOUWER: „WE ZIJN NOG NIET TERDER DAN VERMOEDENS - WOON SITUATIE BEROERD - MENSEN WILLEN NIET GRAAG WEG - GEEN ZEKER WETEN" sa^ TE WEINIG SAMEN GOEDE DINGEN SCHOORSTEEN IS NE OP HOOGTE JERBOA NIETS BIJZONDERS HOGE VOOR ROEDEN RETM! "m Rijnmond-revue nf ROTTERDAMMER Pagina 3 2A ZATERDAG 3 FEBRUARI 1908 f De mislukking van het Afrikaan- derproject is tiet best gekarakteriseerd met een uitspraak van de directeur van de stichting Bijzonder Gezins werk Rotterdam mr. D. Q. R. Mulock Houwer, die de supervisie op het pro ject gehad heeft. I Eigenlijk zijn we nog niet verder dan vermoedens over wat de bewo ners van de Afrikaanderbuurt willen en wensen. We weten dat de woon situatie vaak allerbelabberdst is, maar we kunnen er nauwelijks iets aan doen omdat het huizenbezit in de wijk over een onnoemelijk aantal par ticulieren verspreid is en het onbe gonnen werk is al die eigenaren tot het verbeteren van wooncomfort te brengen. We hebben aan de andere kant de indruk, dat mensen niet graag weg willen. Ze kunnen de gezellig heid en de onderlinge band in de buurt niet missen. We hebben ook de indruk, dat er een tweede sportveld moet komen, bijvoorbeeld op het altijd nog ver waarloosde Afrikaanderpiein. Mis schien moet er ook een groot wijkcen trum komen met een sportraad in al lerlei andere zalen en wellicht zelfs een bibliotheek. Zeker weten doen we echter niets. Wc hebben ons in het verleden al vaker vergist. Belangrijk is nu nog alleen maar wat de bewo ners subjectief van belang vinden. En dat is nu precies waar we veel te weinig van af weten, domweg om dat we ondanks het werk van de club huizen Sarto van het katholiek bij zonder gezins- en jeugdwerk), de Arend en de Zeemeeuw en de Zuider Jeugrthaven (hoewel dit gereformeerde clubhuis niet eens officieel in het gesubsidieerde project deelde) relatief bezien met maar weinig bewoners van de Afrikaanderbuurt echt contact ge had hebben. Of eerlijker nog is het om te zeggen, dat nu officieel het ex tra subsidie beëindigd is, het dankzij het werk op de clubhuizen zelf (jeugd clubs, ouderciubs, hobbyclubs, kinder crèches) het net een beetje begint te komen". Wat nu geprobeerd is in de Afri kaanderbuurt staat niet op zich zelf, maar past in een grote ontwikkeling, die opmerkelijk genoeg juist tijdens het experiment van het bijzonder pro ject in een stroomversnelling is ge raakt en waarvoor het bijzonder pro ject ook vele nieuwe inzichten gele verd heeft. De buitenwacht is dan ook ontevredener dan de mensen uit het maatschappelijk werk en het opbouw werk, die zich met het project hebben bezig gehouden. De heer Muiock-Hou wer spreekt dan ook liever niet van een mislukking. B Kort na de oorlog ai probeerde men in zogenaamde gezinsoorden in Over- M snel veranderen van de inzichten, al hoewel deze wel meespeelden bij het besluit er mee op te houden. De moei lijke punten zijn vooral geweest de vele Ongelijksoortige samenwerkingen (niveau, methode, levensbeschouwing en mankracht verschilden nogal wat) in de Afrikaanderbuurt en de oer Ne derlandse hokjesgeest, die wil dat wanneer er bijvoorbeeld wat voor een gestoord kind op school gedaan moet worden er drie verschillende departe menten bij betrokken zijn. Een derde punt dat wel degelijk meetelt is de personeelsbezetting geweest. Beschikten de clubhuizen welis waar over meer en vaak ook beter op geleide krachten in vergelijking met clubhuizen elders in de stad, op een wijk met 17000 inwoners zijn een tien- AiCT "«te.' V V V -\r J", f 3 A -V, s HET gebouw der volkshogeschool, prettig gevat in een Ijjst van bómen, gras en water Duidelijk is dat de cursisten straks heel wat meer „privacy" krijgen, als zij zich op hun eigen kamers kunnen terugtrekken. De nieuwe gebouwen; worden ook voorzien van moderne toi letten en douches. De huidige slaap- ruimten worden straks omgebouwd tot werkkamers, discussieruimten en een huiskamer. Een maand voor de verwachte ge reedkoming van de nieuwbouw komt de leiding van „Olaertsduin" in andere handen Dan treedt namelijk drs, J. Hollmann als hoofdleider in dienst. Hij volgt dr. H. H. Freze op, die met in gang van 1 september 1967 wérd be noemd tot lector aan de Rijksuniversi teit in Leiden, Twee weken geleden is de wacht al officieel overgedragen. fit» v-j e--* ly^E.-Tr&fcya flSES BOOMLOOS, grauw en met een ■U verzakt plaveisel zijn de stra ten in de Afrikaanderbuurt. Auto's en kinderwagens ontbreken echter niet. HIER EN* DAAR ziet de Afrikaan derwijk er openlijk haveloos uit. Toch willen vele bewoners er niet weg, zjj zijn ermee vergroeid. lijke bijzondere maatregelen tot nor male gezinnen probeert te maken, maar dat men een hele gemeenschap op de keper beschouwt en dan pro beert uit te vinden hoe nu de mensen zelf van zo'n gemeenschap er het al lerbeste van kunnen maken en dan liefst nog naar hun eigen inzichten hulpverlening is er een kentering. Ein- ook. De problemen zijn daarmee dan de wereld wel niet uit, maar ook in de delijk is men tot de conclusie geko men. dat het- verkeerd is allerlei bij zondere diensten uit de grond te stam pen voor bijzondere mensen net hele probleem van het beeld van maatschappelijk werk is trouwens dat niemand zich ais een bijzonder geval beschouwd wil zien dat door een spe- ciaal iemand bekeken moet worden. In de jongste visie wil men. dan alle normale dienstverleningen, cie er op alle gebied allang zijn als het ware ooi: gemakkelijk toegankelijk maken voor mensen, die vroeger te biecht moesten bij de speciale en bijzondere instellingen. S De heer Mulock Houwer, 35 jaar en sedert 1ÖS3 in Rotterdam, die inmid dels het bijzonder gezinswerk heeft verlaten om de leiding bp zich te ne men vande afdeling Bijzonder Op bouwwerk van het ministerie voor Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk, ziet hoewel hij dit laatste idee geheel steunt nog al wat uitvoe- ringsmoeilij kheden. B „In de eerste plaats zijn de meeste algemene diensten daar nog lang niet voor toegerust. En dan het probleem van wat wij dan noemen samenle vingsopbouw. Wie moet dat doen ze ker in een wijk, waar de mensen van nature niet geneigd zijn om initiatie ven ie nemen. Met de simpele opmer king wijkopbouwerk is men er in zo'n geval niet". De mislukking van het bijzonder project is niet direct te wijten aan het (ai maatschappelijk werkers van geen ïnkele betekenis, wanneer men weet fat een werker met tien gezinnen die iwaar in de ellende zitten echt wel iedere week zijn tijd meer dan vol .naakt. De beëindiging van de extra subsi diëring van het bijzonder project met ingang van I januari 1968 betekent gelukkig niet dat vooral de clubhui zen van Sarto en de Arend en de Zeemeeuw en in mindere mate de Zuider Jeugdhaven nu verder maar losgelaten worden en de clubhuizen zich verder nog alleen maar bezig zul len houden met de jeugd uit de buurt. Daarvoor is te veel, zij het vooral op het gebied van beleid, onderzoek, deskundigheid en materiaal, bereikt. Zo is de informatie in de wijk tus sen -de verschillende maatschappelijk werkers, jeugdleiders, hoofden van scholen, kinderbescherming en voog dij, artsen en dergelijken enorm verbe terd. Men heeft goede ervaringen met peuterwerk en -crèches. Op het punt van kinderen met leer- en ge- dragsmoelijkheden heeft men iets DE Volkshogeschool „Olaerts duin" in Rockanje mag dan misschien in betekenis wat onder doen voor haar grote zuster in Rotterdam die onlangs haar vijf tigjarig bestaan vierde, een repu- tie heeft zij zeker. Al was het al leen al om haar prachtige omge ving, waarnaar de tegen de zo on geveer tegen de medische facul teit aangeplakte oude villa van onthong van Hoboken al jaren kan fluiten. Te verwachten valt dat deze repu tatie het komend seizoen nog aanmer kelijk zal toenemen, want „O- laertsduin" is bezig met een belang rijke uitbreiding. Op honderd meter afstand van het mooie landhuis, dat als hoofdgebouw blijft dienst doen, zijn sinds vorig jaar november twee slaaphuizen en een aula in aanbouw. De bouw gebeurt met geprefabriceer de elementen en dat betekent snel heid. Omstreeks 1 april moet het werk klaar zijn. Dan zijn er 39 een persoons-slaapkamers, waarvan er twintig als twee-persoonskamers kun nen worden gebruikt. Een hele verbe tering met de slaapkamers in het oude gebouw waar soms tien bedden ge propt zijn in ruimten waar er eigen lijk yijf zouden kunnen staan. R. H. K. FREZE /"ANDANKS de ramp bij ile Shell en de nasleep is het toch gelukt deze week de nieuwe centrale schoorsteen, de „superpijp" op hoogte te krijgen. Enkele weken geleden meldden we reeds dat dit zou gebeuren. In de vroe ge morgen van donderdag 30 januari, zo meldt „Onder de Vlam", was het zover: 213 meter. JAE jerboa of springmuis is een vreemd diertje, fiat leeft in de woestijnen van Noord-Afrika, Arabic en Perzir. In Blijdorp leeft er een in liet reptielenhui*. Jerboa's zijn echte wocsiijnbewoners en ontwaken *s nachts. Wanneer men in bet donker over een woestijnweg rijdt, ziet men vaak in de koplampen talloze lichte, zich razendsnel ver plaatsende kleine schimmen over de weg suizen. Ze srijn zo snel en ondui delijk dat men zich van hun vorm en wijze van voortbewegen nauwelijks een voorstelling kan maken. Als men erin slaagt een jerboa te vangen, blijkt liet een heel aantrekke lijk diertje te zijn. De muis is lichtge kleurd, van de grootte van een kleine muis tot die van een flinke rat. Soms hebben ze grote ronde oren, soms klei ne oortjes. Naar verhouding zijn de achterpoten en de staart enorm lang. Die lange achterpoten worden ge bruikt om ziclt snel springend voort te bewegen, op de manier van een kangc- roe. De staart dient om het bij liet «pringen naar voren gestrekte lichaam in balans te bonden. De voorpootjes zijn hijzonder kort. Jerboa's zijn een apart staande groep van knaagdieren, niet te verwarren met •le springhazen, die in Zuidafrikaanse woestijnen leven en veel groter zijn. Bijzonder ongunstige tijden brengen de springmuizen door met een soort droogteslaap, die te vergelijken is met een winterslaap. Bij liet minste regen tje worden ze wakker en vullen hun voedseltekort weer aan. Ze leven ais het ware schoksgewijs. B.O. ijssel en Drente iets te doen aan ge zinnen, waarvan men dan placht te zeggen, dat die niet zo best in de maatschappij pasten. Tenslotte groeide het inzicht dat gezinnen isoleren van de normale samenleving geen oplos sing kon zijn en ging men over tot de vorming van zogenaamde woonscho- len in ondermeer Haarlem en Maastricht. De termen voor degenen, die gehol pen moesten worden ook wat vriende lijker. Nu waren bet sociaal vastgelo pen gezinnen, die bijgestaan werden in wat men nog het best een ge meenschappelijke aanpak zou kunnen noemen, Maar ook dat was nog veel te smal gedacht. Omstreeks 1960 werd de idee geboren voor bijzondere projecten, waarbij men in het achterhoofd had dat maatschappelijk werk alleen niet in staat is gezinnen waar men met problemen kampt een aanvaardbare plaats in de maatschappij te geven. De jeugdzorg en het volwassenemverk kregen wat meer kans, terwijl men ook meer en meer besefte, dat het niet gaat om het bestrijden van bepaalde symptomen, maar om het wegnemen van de oorzaken van alle moeilijkhe den. B Op die basis zijn er bijzondere pro jecten tot stand gekomen in Rotterdam -laarlem, Eindhoven, Maastricht, Drente en Hardenberg, waarvan de Afrikaanderwijk als gehele en betrek kelijk goed afgeronde woonbuurt nog de meest reële situatie heeft laten zien. Voor verbetering van woon- en leefmilieu ontstond veel meer aan dacht. EEN „papachtig" straatbeeld als dit vindt men In vele Rotterdamse wijken. Toch moeten er mensen hun geluk zien te vinden. kunnen doen. En dankzij wat meer ■geld heeft men ook de buurtactivitei- ten wat ruimer kunnen opzetten. Dit en de resultaten van onderzoek naar de wijkgebondenheid bijvoor beeld en gedragskenmerken van ge zinnen hebben er toch wel toe geleid, dat in principe besloten is het werk van het bijzonder project maar dan onder andere subsidienormen bij voorbeeld voor oude stadswij'ken door te zetten. Er zijn drie punten waar men dan vooral aan denkt: B De ontwikkeling van een wijkor- gaan, zonder dat mem precies weet wat het worden zal, de inzet van op bouwwerk, dat vooral gericht is op de niet georganiseerde bevolking en met de kindercrèches vooral ook" ten be hoeve van een verbeterde school voor bereiding, Evenmin is direct te verwachten, dat de concentratie van mankracht in de Afrikaanderbuurt, die alle grote plannen de oorzaken van sociaal on aangepast gedrag aan te pakken ten spijt om het project in het begin ook maar een kans van slagen te geven begonnen zijn met geval voor geval te helpen en op geen enkel beroep ooit nee te zeggen, te niet gedaan zal wor den omdat er na het mislukken van het experiment niets meer te doen zou zijn. Het winstpunt zou trouwens wel eens kunnen zijn, dat de Afrikaander buurt slechts node van deze werkers in het veld afscheid zou willen nemen. FJVDH De laatste jaren neemt hetaantal cursisten toe omdat steeds meer be drijven hun personeelsleden gelegen heid geven op „Olaertsduin" een veer tiendaagse cursus te volgen. In 1837 haalde men ongeveer 1200 cursisten. Evenals vorige jaren worden o":'< dit jaar in de maanden juli en au gustus weer gezinscursussen gegeven. Terwijl de ouders discussiëren, b.v. over opvoeding of kunst, krijgen 'c!e kinderen onder deskundige leiding een eigen programma voorgeschoteld. Na tuurlijk zijn er ook veel activiteiten waaraan het hele gezin kan meedoen. Het motto van de gezinsveken luidt: „Samenleven in het gezin". Bent u nog niet geslaagd met u\y vakantieplannen? Misschien is dit 'een idee?' De Volkshogeschool Olaertsduin, Windgatseweg 2, Rockanje, verstrekt alle verdere inlichtingen. Telefoon 01884 - 313. DORRIS HENDERSON, de 25-ja- rige folksongs-, blues- en gospel zangeres, is in de korte tijd dat zij in Rotterdam optrad in de smaak geval len bij het Rotterdamse publiek. Eerst nog op de achtergrond door met de „Rotterdam Blues" de haven- film van Thom Tholen „Toets" gehe ten, een „swinging background" te ge ven. Later als speciale gast van Ansje en Steye van Brandenberg in hun ca baret 't Winkeltje lokte zij vele blues liefhebbers 't Winkeltje in. Intussen trok zij ook nog mee met de inmidr dels overleden cabaretcaravaan van Peter Blanker. En o pde 25ste januari maakte zij nog een televisie-opname voor de NCRV, waardoor in de loop van fe bruari heel Nederland kan kennisma ken met Dorris en zich gelijk kan afvragen op wat voor instrument zij zich eigenlijk begeleidt. Dorris zegt er zelf van „Het is een autoharp, die in Californië veel gebruikt wordt om harpiessen aan kinderen mee te ge ven". Een van de favoriete songs, overi gens zonder naam, tekent wel .haar positie. Het lied heeft zij maar „I don't know where I belong" gedoopt. Dorris „Waar ik me precies op mijn plaats voel? Ik weet het niet precies. Ik zing, dat is-mijn werk, ik doe het graag en ik reis veel". Reizen heeft Dorris heel haar leven al gedaan. Zij is geboren in Californië en sinds een jaar woont zij nu in Londen. Tenminste Londen is haar vaste woonplaats, want daar- woont echtgenoot en schilder Ron Hen derson. Haar „dagelijkse werkzaamhe den" eisen vaak lange reizen tot in Schotland toe, waar zij optreedt voor universiteiten. Maar deze trips zijn niets vergele ken bij haar tours door Amerika voor televisie- en radioshows, folkfestivals. hootenannyshows en zelfs van een op treden in Carnegiehal. Voor de toe komst droomt Dorris van een film contract. En de mening van echtgenoot Hen derson in Londen? „Hij heeft zijn werk en ik het mijne", aldus Dorris. O Nu, na minstens vijf jaar experi ment, is men dan eindelijk zover dat men niet langer alleen naar probleem gezinnen kijkt en die met alle moge- TLTAANDAG 18 september 1905 een feestelijke dag voor de R.E.T.M. en voor Rotterdam!.... 's Mid dags om kwart over twee vertrok van de Honingerdiijk een stoet van vijf, met kleurige vlaggen en bloemen versierde tramrijtuigen voor de eerste rit met genodigden op het eerste geëlectrificeerde traject (Honingerdijk - Park). En Rotterdam was „uitgelopen". Op het Oostplein, op het Beursplein, op de Noordblaak, overal waar de stoet voorbijkwam, stond het zwart van de mensen, die de feestrit van „Lijn 1" wilden zien. In de tramrijtuigen zaten en ston den de genodigden dicht tegen elkaar aan. Het was gelukkig nogal rustig weer, zodat de hooggehoede heren op de open balcons niet behoefden te vre zen, dat hun hoofddeksels er vandoor zouden gaan- Twintig minuten duurde de rit tus sen hagen van belangstellende stadge noten door. Alles bij elkaar was dat nu niet zo bijzonder vlug, maar aan genomen kon worden, dat de mooie, bruin en blauw geschilderde wagens er wel wat meer vaart in zouden zet ten, zodra ze voor het publiek in ge- brulik zouden zijn. H^OEN de tramrijtuigen bij het Park aangekomen waren, begaven de genodigden zich, met burgemeester 's Jacob vooraan, naar het Paviljoen op de Heuvel (het tegenwoordige „Bellevue"). Daar werden champag neflessen ontkurkt en toespraken ge houden. In alle speeches kwam tot uiting dat Rotterdam lang, heel lang op zijn „Elektrische" had moeten wachten. En dat terwijl de Maasstad de eerste stad in Nederland geweest was, waar men met plannen om een elektrisch tram net aan te leggen, op tafel was geko men.' Er was veel te lang gepraat over de vraag door wie en op welke wijze dat net geëxploiteerd zou moeten worden. Intussen hadden Amsterdam, Haarlem en Den Haag een „elektrische" gekre gen! Ten slotte was een bevredigende oplossing gevonden; de Rotterdamse Tramweg Maatschappij, die de paar- detrams exploiteerde, werd in twee maatschappijen gesplitst; in de R.T.M. en de Rotterdamsche Elektrische Tramweg Maatschappij. De laatste maatschappij moest dan de elektrische lijnen exploiteren en kreeg ook de beschikking over een voorlopige elek trische centrale op het terrein van de Gasfabriek. Deze centrale moest dienst doen tot het gemeentelijke elektrici teitsfabriekje zijn capaciteit zodanig vergroot had, dat het ook de energie voor de tramlijnen zou kunnen leve ren. Dit zou in 1906 het geval zijn. TN de redevoeringen werd ook ge memoreerd, dat de aanleg van de trambaan heel wat moeite had gekost. Men had ef bv. de Noordblaak voor moeten ophogen. Gedurende lange tijd hadden de Rotterdammers opengebro ken straten en versperde bruggen op hun weg gevonden. Maafë— zoals de president-comv(iis-, saris van de R.E.T.M.mr. Knotten belt, met opgeheven glas verklaarde nu waren alle moeilijkheden voor bij en konden alle verdere plannen voor de aanleg van een in alle richtin gen reikend stadsnet met spoed ver wezenlijkt worden! Een dag later iverd Lijn 1 voor het publiek in gebruik genomen. De be langstelling was overweldigendbij de eindpunten stond men in de rij. De bestuurders die men wagenvoerders noemde) bleken hun vak te verstaan en de conducteurs (die men geleiders noemde) bleken correct en beleefd te zijn. Het „snelle en geruisloze vervoer middel" was, zoals de verslaggever van de Wereldkroniek schreef „haast ideaal". Wal hij dan „helemaal ide aal" vond in dat jaar 1905, schreef hij er niet bij. Bedoelde hij soms de Me tro?..,. JVR WEKELIJKSE PAGINA met vasto en gevarieerde onderwerpen uit dit ge bied teksten van Frans J. v.d. .Heij den, Koos Dellians, J. van Rhijn, Bram Üosterwijk, Trix Verhuist, Kees Corne- Iisse foto's Ary Groeneveld, Ilenk ïlurtog, J. v. Rhijn ouder redaktie van Kees Cornelisse.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Trouw / De Rotterdammer | 1968 | | pagina 1