Congresleden beleven moeilijke vakantie
Achterhouden
geluidsbanden
wekt grote
achterdocht
n n n
*3$.
1 rfiOLW/KW,AiRTET ZATERDAG 18 AUGUSTUS 1973
BUITENLAJNT) T15/K15
door Jelte Rep
Het vonnis over Richard N.,
de grote verdachte in het Ame
rikaanse Watergate-schandaal,
s wordt in deze zomerweken ge-
veld. Het Congres is op reces
gegaan, haastig gevolgd door de
vermoeide leden van senator Er
vins commissie van onderzoek.
De congresleden zijn terug
gekeerd naar hun staten en kies
districten, waar ze veel heter dan
in Washington de reacties van
het publiek kunnen peilen op de
af faire-Watergate en op de rede
van Richard N. van deze week.
Washington, met zijn grote Democra
tisch gezinde negerbevolking zijn se-
lècte gezelschap van ambtenaren,
journalisten, carrièrezoekers en lob
byisten, kan niet fungeren, als een
juiste graadmeter. Het was samen met
Massachusetts, de enige staat, die ver-
léden jaar niet koos voor de herver-
Wezing van president N, Maar thuis
kunnen de congresleden vrij accuraat
meten hoe Amerika denkt over zijn
president, die het nog maar negen
maanden geleden met so'n overweldi
gende meerderheid herkoos.
Er zijn aanwijzingen voor een sterke
bekoeling in het enthousiasme over
Richard N. De bijna dagelijkse kleuren-
uitzendingen van Sam Ervins hoor
zittingen hebben hun uitwerking «iet
gemist Weliswaar was voor veel Ame
rikanen de aankondiging dat de hoor
zittingen voorlopig gestopt zijn één
van de beste berichten van de laatste
tijd. Amerikanen worden nu eenmaal
niet verwend met veel goed nieuws
en daarom was de vakantie van Erv.'n
en de zijnen ai heel wat 'De mensen
zijn kotsmisselijk v de hoorzittin
gen', zei senator RoL.rf Byrd een week
of wat geleden. 'Zij willen iedere nag
iets nieuws en als ze dat niet krijgen,
raken ze verveeld".
Perry Mason
Het Amerikaanse tv-publiek is teveel
opgegroeid met advocaten als Perry
w°,n en h,?d a"aarom heimelijk ge
hoopt op zuike dramatische ontwikke
lingen als een getuige, die onder een
mm"?.!»!ruls,verhoor Plotseling in tra-
ü.s j en gekweld roept: 'Ik
heb het gedaan'. In plaats daarvan
kreeg het een lange stoet getuigen
voorgeschoteld, die allen overeen'
tin beschlkten en elkaar öp
iiit?nLJ? un tft8Chspraken. Dé, hoor-
zittingen schenen alleen maar hei va-
ficiTu00/^1 tc b?vestigen?rdat pofi:
ziin gwaï? 1vert"ouwen
ami Slechts oen klem percentage
Mnn nfanenv,4Z0üJgraae z'en dat hun
dochter de politiek in gaat zn
onthulde een recente opiniepeiling.
N omW weigering van Richard
-tr' bandopnames van in het
Witte Huw gevoerde gesprekken te Ia
ten afluisteren door Errins eommis-
ie, hebben veel Amerikanen als een
bewijs voor zijn schuld gezien hoe
dat htii erop Sehamerd 'heeft
J. J da banden met wil geven om-
il6 ^ondwettelijke scheiding der
Wtem/ehrtf1rie?t*Parl®ment-Serechte-
Xm® ^t) dat verbiedt 'Over de
cheating der macht hebben ze thuis
kefnJ°«0it'fhoord'' zei Republi
keinse senator zorgelijk, voor hij Was-
bnunon voor de ^e'rvakantie ver
ten °°k een conservatieve Republi-
Woeg'hif zich af SChUldig ls?'
£?iic]5eJ?? daiing In Richard N.'s do-
Wateï™* feft e,chter niet alleen" met
rnllln m I6 maken- De congresleden
mÏ™? dat hun lezers ook
aenri/liw? Zljn over de slsmaar stij-
kranno Ijn vo.or tevensmiddelen, de
j, geldmarkt, het dreigende te»
k°" aan, llees e" hot spook van een
Wifl nr ®adsloftekQrt' Ed dat ter-
wiji de president zijn villa's In Tali
gala en Florida lalt veibeteiên met
N 's n-?i i fge d! Ongetwijfeld zal
wórden oT= f in0g erger geknakt
hoe ri? hJL ks u.ltgezocht wordt
mmw» Z1,n "'tgebuit door de
de h,.f« aan Beland en hoe
een V» r°"wen zijn bedrogen door
een nt hof-ng van de melkprijs, na
bond van neiHe bijdrage van de
hp"d rbt - meIkIeveranciers aan de
iëTfiri at? Vat,de President Met
ziin w, t Politici onbetrouwbaar
mVïM.110* we! ]even, maar dat
ze Je oplichten gaat te ver.
'Het kan niet voor mij zijn ik ben de sheriff'.
Onschuld
AI voordat het bestaan van bandopna-
seiZll in het„Witte Huis gevoerde
gesprekken werd onthuld, geloofden
nn tt Vler Amerikanen dat N.
P de een of andere manier bij het
Maafff tfCh!?daal was berokken.
nen Jni té1r°P de vier Amerika-
óorf at N- tot aftreden werd
fceawongen, In z-jn Spaaraame verkla-
rmgen over Watergate had de presi-
dff 21 c, afgeschilderd ais een man,
vi 20 druk bezig was met Grote Ta
ring ,hij bedrogen kon worden
«oor enkele overijverige medewerkers
ff zelf volkomen onschuldig
f-Herhaaldelijk heeft N. het publiek
verzocht te geloven in zijn onschuld,
maar dat bleek wat al te veel ge
vraagd.
Toen kwam dt onthulling over de
Bandopnames. Het was een onbekende
getuige, Alexander Butterfield, die op
net laatste ogenblik door de commis
sie-Ervin was opgeroepen, omdat zijn
naam was genoemd door een andere
getuige. Tijdens de voorondervraging
zat één van de onderzoekers op goed
geluk wat te vissen en vroeg Butter
field of kroongetuige John Deans ver
moeden, dat hij tijdens zijn gesprek
met de president was afgeluisterd,
juist kon zijn. Het bleek een pijnlijke
vraag te zijn. Butterfield verzuchtte:
Tk had werkelijk gehoopt dat jullie
dat niet zouden vragen" en biechtte
toen het hele verhaal over de gehei
me microfoons in het Witte Huis op.
Microfoons
'Voor het nagéslacht en ten behoeve
van de Nixon-bibliotheek' had de pre
sident de Geheime Dienst in 1971 op
dracht gegeven alle gesprekken en
conferenties op de band op te nemen.
Butterfield vertelde dat alle gesprek
ken, die werden gevoerd in de Oval
Office, in N.'s 'schuilplaats' in het ge
bouw ernaast en in de vergaderzaal
van het kabinet automatisch werden
opgenomen. De geheime dienst kon
op zeven plaatsen in het Witte Huis
door middel van lampjes bepalen,
waar de president zich bevond. Auto
matisch trad dan de afluisterappara
tuur in werking. De bandrecorder
ging draaien, zodra er gesproken werd
en de microfoons waren zo gevoelig
dat zelfs gefluisterde woorden, duide
lijk overkwamen.
Ook vier van zijn officiële telefoons
werden automatisch afgeluisterd. N.
kon alleen maar de microfoons uit
schakelen als hij de Geheime Dienst
daarom vroeg, maar dat deed hij
nooit, vertelde Butterfield. De presi
dent leek zich niet meer bewust te
zijn dat al zijn woorden werden opge
nomen. Dat N. de eerste volautoma
tisch en elektronisch afgeluisterde
president van Amerika was, was een
zorgvuldig bewaard geheim, dat alleen
de president de Geheime Dienst, Hal-
deraan, Butterfield, diens secretaresse
en diens opvolger bekend was.
Butterfields onthulling was een ware
sensatie. Als er bandopnames beston
den van alles wat met de president
besproken was, kon gemakkelijk ge
controleerd worden of Dean inder
daad N. op de hoogte had gesteld van
de Watergate-doofpotpogingen. Boven
dien kon ook gehoord worden of an
deren Haideman, Mitchell, Ehr-
lichman nooit de zaak met de pre
sident besproken hadden. Het Witte
Huis ontkende het bestaan van de
bandopnames niet. Het had ook But
terfield niet verboden erover te pra
ten een feit dat aanvankelijk deed
vermoeden dat het Witte Huis met de
bandopnames het getuigenis van John
Dean wilde ontzenuwen.
Vrees
Maar die theorie was niet juist. De
banden bleken iets te zijn, dat door
het Witte Huis gevreesd werd. Zo erg
zelfs, dat N. liever riskeerde door ie
dereen verdacht te worden dan de
banden te laten afluisteren door de
commissie-Ervin en de speciale Water-
gate-aanklager Archibald Cox. Met de
dubieuze verdediging dat vanwege de
grondwettelijke driedeling van de
macht het Congres geen presidentiële
documenten kon opeisen, legde N. het
dwangbevel van de commissie-Ervin
naast zich neer. Met dat besluit gaf hij
te kennen dat hij er niet langer op
hoopte door de Amerikanen onschul
dig geacht te worden.
N. heeft zich nu op zijn laatste verde
digingslinie teruggetrokken om zijn
presidentschap te verdedigen. Daar
mee is het karakter van de strijd, die
rond Watergate is ontbrand, veran
derd. Het is niet langer in de eerste
plaats een strijd om de publieke opi
nie. De hoorzittingen van de commis
sie-Ervin hebben daarom' ook hun
grote betekenis verloren. Het is nu
een politiek en juridisch steekspel ge
worden tussen N. en zijn tegenstan
ders met als hoofdprijs het lot van de
regering-N..
N. gokt erop dat de rechtbanken hem
in het gelijk zullen stellen. Uiteinde
lijk zal de zaak terechtkomen bij het
hoogste juridische college in Amerika,
het Hooggerechtshof, dat N, met vier
benoemingen aardig naar zijn hand
heeft kunnen zetten. Medewerkers
van N. hebben reeds gezegd dat de
president een 'onherroepelijk' besluit
van het college zal eerbiedigen. Maar
dezelfde zegslieden hebben er ook op-
gewezen dat de uitspraken van het
Hooggerechtshof dikwijls onduidelijk
zijn en voor tweeërlei uitleg vatbaar.
Oud-advocaat N. zou in een dergelijke
wazige uitspraak een excuus kunnen
vinden om toch de bandopnames in
zijn bezit te houden.
Aftreden
Mocht N. inderdaad deze riskante ver
dedigingsstrijd om het bestaan volgen
is er een ander alternatief? dan
zal de druk in het Congres om da
president tot aftreden te dwingen on
getwijfeld toenemen. Het idee heeft
het Congres steeds afgeschrikt, omdat
de ervaringen in het verleden nogal
teleurstellend waren en omdat het
vooruitzicht van Spiro A. als presi
dent niet overal enthousiast wordt
ontvangen. N. is wel de lafste Ameri
kaanse president genoemd door een
bullepees ais A. aan te wijzen als op
volger, hetgeen hem ervan zou verze
keren zijn gehele ambtstermijn heel
huids te kunnen uitdienen. Maar A.
heeft nu zijn eigen schandaal, een
corruptie-affaire in zijn politieke
thuisbasis Baltimore. Als het Congres
zich van N,. wil ontdoen kan het A,
nu ook gemakkelijker aan kant schui
ven.
Van doorslaggevende betekenis zal
dan de publieke opinie zijn. Constate
ren de congresleden tijdens hun hui
dige vakantie onder hun Mezers in
derdaad een toenemende en sterke an
tipathie tegen Richard N. dan staat
zijn vonnis vast De stroom drek, die
uit de Watergate is gespoten', zal dan
ook N. wegspoelen.
r a
Senator Sam Ervin
De natie en de geschiedenis zelf slaan ons gade. ~We mogen niet falen bij onze opdracht'. Deze
woorden sprak senator Sam Ervin, toen zijn senaatscommissie haar hoorzittingen in de affaire-
Watergate begon. Het is nu drie maanden, 37 getuigen, 6.000 vellen verklaringen, 35 dagen hoor
zittingen en talloze knantekoppen later. Maar nog niemand heeft een afdoend antwoord gegeven
op de grootste vragen: wat wist de president van het schandaal, wanneer hoorde hij er voor het
eerst over en wat deed hij toen?
title en leider van N.'s verkiezings
comité. Mitchell verklaarde dat hij
de president alles zou hebben ver
teld, als hij erom gevraagd werd.
Maar de president vroeg hem nooit
iets, behalve één keer, drie dagen na
de inbraak, toen hij zelf nog niets
wist Mitchell en N. zagen elkaar
zeer dikwijls.
John Dean, de in ongenade geraakte
presidentiële adviseur, had de indruk
dat N. al op 15 september 1972(!) op
de hoogte was van de doofpotpogiii-
gen. Op die dag had de grand jury
in Washington aanklachten xnge-
diend tegen zeven samenzweerders,
die waren betrokken bij de inbraak
in het Watergate-gebouw, en het
bleek dat' niemand boven meester
spion Gordon Liddy in dienst als
'adviseur' van N.'s verkiezingscomité
werd verdacht. Nadat de grand
jury haar aanklachten had bekéxid
gemaakt,, werd. Dean bij,een opge-'
wekte president ontboden. N. .felici
teerde Dean met het 'goede werk'
dat hij had gedaan. 'Hij waardeerde
het dat' het een moeilijke taak was
geweest euPdc president was blij dat
de zaak bij Liddy gestopt was5, aldus
Dean.
Dean verklaarde dat 'hij N. waar
schuwde, dat de zaak kon 'uitrafelen',
maar daar reageerde de president
niet op. De raadgever meldde verder
dat advocaten van N.'s verkiezings
comité. heimelijk contact hadden op
genomen met de rechter, die een
Watergate-aanklacht van de Demo
craten moest behandelen en dat hij
hoopte dat het proces sou worden
uitgesteld. 'Dat is nuttig", antwoord
de N. Verder spraken de twee heren
over het opstellen van een lijst van Jjean, 'om uit te zoeken wat er in
vijandige journalisten, die na hemelsnaam aan- de hand was'. Hal
verkiezingen moesten worden aange- demah gaf toe dat de president had
pakt, en over de moeilijkheid ib&y gezégd, dat een,miljoea 'geen pre
kend, dat hij al eerd®?'?djn hoogste lasting-inspeêtle 'om» vijanden- bjeem' was. inaar -N. had eraan toe-
HaWé»èiï^en'''Ehrlich- teni (xumHtitt. 'Ik verüetlihefe!%»^'f^:iMW,-"™*'*v'-,i^:T"' -
Wat de 37 getuigen kwamen vertel
len was een angstaanjagend verhaal
over geheime microfoons, geheime
inbraken, geheime spionnen, codena
men, geheime dossiers, koeriers met
stapels zwijggeld, heimelijke ont
moetingen onder viaducten en in
parken, vernietiging van belastende
documenten, misleiding, meineed,
leugens en bedrog. En dit alles ten
dienste van' de grote leider in het
Witte Huis.
Een groot gedeelte van dit griezel
verhaal'was al bekend uit de onthul
lingen van de Washington Post, de
krant, die op een ruime kilometer
van het Witte Huis wordt gedrukt
en die dan ook zonder veel. moeilijk
heden te koop moet zijn geweest
voor de president Weliswaar schijnt
Richard N. het veel te druk te heb
ben om uitgebreid kranten te lezen
zijn staf maakt dagelijks .voor hem
een korte samenvatting van het
nieuws maar het kon toch nie
mand zijn ontgaan dat de inbraak in
het luxueuze Watergate-gebouw
meer was dan een 'derde rangs in
braak'. En zeker niet een president
die als ervaren politicus moet weten
wat er gaande is.
Al juli 1972
Patrick Gray, de. toenmalige tijdelij
ke leider van de federale recherche,
FBI, heeft verklaard.dat hij al op 6
juli 1972 een paar weken na de
inbraak de president waarschuw
de, dat zijn staf bezig was hem 'do
delijk te verwonden' door de buiten
landse spionage-dienst CIA en de
FBI tegen elkaar uit te spelen en
dat er kennelijke doofpotpogingen
werden ondernomen. Maar N. vroeg
geen nadere uitleg,- zo verklaarde
Gray, De .presidentJl^eft reeds be-
hij hem, dat de Watergate-zaal 'een
kankergezwel binnen het president-
schap'- werd. Volgens Dean noemde
hij een hele serie namen van hen,
die zich schuldig zouden hebben ge
maakt: Shrlichman, Haideman, Mit
chell, Magruder en anderen. Hij
lichtte de president in over alles
wat gebeurd was. Deze doofpotpogin
gen konden niet doorgaan, zei Dean,
en de president moest daar iets aan
doem Maar N. scheen niet te begrij
pen dat de verdoezelingen aan het
licht zouden komen. 'Ik realiseerde
me, dat ik het - de president niet
goed aan zijn verstand had kunnen
bréngen',1 aldus het getuigenis van
Dean.
Slecht geheugen
Ho.ewel Haldemans geheugen hem
vooral op kritieke punten dik
wijls in desteek het, was de oud-
vertrouweling.' van N. toch in staat
Deans getuigenis op de belangrijkste
punten tegen te spreken. Dean had
zich vergist, hij had niet op 13
maart met N. gesproken, maar die
bespreking was onderdeel van een
langer gesprek dat op 21 maart had
plaats gevonden. (Volgens de verkla
ringen van N. kwam hij pas op 21
maart achter de waarheid). Op die
21-ste maart had Dean gesproken
over het 'kankergezwel binnen het
presidentschap' en had hij namen
genoemd, ook de zijne, zo verklaarde
Haideman.
Het gesprek over de 1 miljoen dol-
lar voor de Watergate-verdachten
werd ook de 21-ste gevoerd, maar in
een serie onderzoekende vragen aan
assistenten
man opdracht had gegeven het FBI-
onderzoek te beperken, omdat hij
gewaarschuwd was door wie?
dat een agressief onderzoek uiterst
geheime spionage-operaties aan het
licht zou kunnen brengen.
Op 23 juni zes dagen na de in
braak trachtten Haideman en
Ehrlichman de CIA over te halen
het onderzoek van de FBI te verbie
den, zo verklaarden de toenmalige
leiders van de spionagedienst Ri
chard Helms, toenmalig CIA-direc-
teur, zei dat er ongewone druk op
hen werd uitgeoefend, ondanks zijn
vierkante ontkenning dat zijn dienst
betrokken was bij Watergate of
dat de CIA geschaad zou worden
door een FBI-onderzoek, De tweede
man van de CIA, Walters, moest
toch het bevel van N.'s medewerkers
uitvoeren en vertelde daarop Gray
dat het Witte Huis een niet al te ri-
goreus onderzoek wilde vanwege CI-
A-aetivitelten (Helms werd na de
verkiezingen afgezet en als ambassa
deur naar Teheran verbannen).
Maar Gray belde desondanks later
N. op om hem te waarschuwen voor
het optreden van zijn staf. N. rea
geerde niet
Nooit gevraagd
Toch was N. erop gebrand de'gehele
waarheid te weten over de affaire-
Watergate, als we tenminste Ehr-
lichman mogen geloven. Hij ver
klaarde dat de president tussen sep
tember 1972 en maart 1973 acht keer
geprobeerd heeft een kompleet rap
port te krijgen van zijn staf, voorna
melijk van John Dean. Maar hij
kreeg het nooit Ehrlichmans woor
den kloppen echter niet met die van
John Mitchell, oud-minister van jus-
sprek inët dé indruk datde ;pïesK
dent goed op de hoogte was van wat
er aan de hand was'. irf'--<v:
Hard gewerkt
Maar Haideman schudde zijn kortge-
knipte hoofd, toen hij in 'de-"getul-.
genbank stond. N. had Dean alleen
'maar gefeliciteerd, omdat Dean zo"
hard aan de zaak had gewerkt Hai
deman kon zich niet herinneren, dat
N. iets gezegd had over het "beper
ken' van de zaak, en ook niet dat
Dean een opmerking gemaakt had
over het 'uitrafelen'. Integendeel,
Dean 'verzekerde de president dat er
niets uit te voorschijn zou komen,
dat ons zou verrassen'. En dat Dean
gesproken had over het vertragen
van het proces van de Democraten
stond Haideman ook niet meer voor
de geest. 'Ik ben het er beslist niet
mee eens, dat de president zich be
wust was van doofpot-pogingen', al
dus de trouwe Nixoniaan.
Op 13 maart 1973 maakte N, zich,
volgens Dean, schuldig aan het ver
hinderen van een gerechtelijk on
derzoek.. öp die datum sprak Dean
met N. over het betalen van 'zwijg
geld' van de Watergatesamenzweer-
ders en over het verstrekken van
presidentiële gratie aan Watergate-sa-
menzweerder Howard Hunt. Hoeveel
zwijggeld was er nodig, wilde N. we
ten. Eén miljoen dollar. Dat was
'geen probleem', zei de president en
herhaalde deze woorden terwijl hij
over zijn schouder naar Haideman
keek. De zaak van presidentiële gra
tie had N. al naar hij zei met Ehr-
licnman en Colson besproken, zo ge
tuigde Dean.
Op 21 maart sprak Dean opnieuw
met N. en deze keer waarschuwde
Wil?
'De butler heeft het gedaan'.
-zou verkeerd zijn'.
Oveor presidentiële .gratie werd niet
gespróken, behalve een absolute wei
gering van N:,-; waarmee Dean in
stemde. Deans woorden over het
'kankergezwel' waren volkomen
nieuw vóór N, vertelde Haideman,
'Dean zei «verscheidene malen dat.hij
zieh eryaii bewust was dat hij da
president dingen vertelde, waarvan
dé presidentniéts had geweten'.
Ook Haldemans "tweelingbroer' Efir-
lichman, met wie hij eens een "Ber-
lijnse muur" om N. had gevormd
verklaarde dat er 'noodt' was gespro
ken over gratie voor Hunt, Ook Efer-
lichman en N. hadden al in juM
1972 besloten dat gratie een 'uitge
sloten' mogelijkheid was en dat ze
er niet meer qan zouden denken'.
Een merkwaardige uitspraak. Want
in juli 1972 wist N. officieel nog
van niets en werd de affaire door
het Witte Huis afgedaan ais een
'derderangs inbraak'. Dat N. deson
danks de mogelijkheid van gtatifi
overwoog, wijst erop dat de presi
dent toen al moest vermoeden dat
het geen gewone inbraak was. Er
vinden dagelijks in Amerika duizen
den "derderangs inbraken' plaats, die
beslist niet allen door de president
worden besproken.
De commissie Erviin zit opgescheept
met talloze van diergelijke tegenspra
ken. Wie sprak de waarheid? Dean
of Haideman-Ehrlichman? Het ge
detailleerde getuigenis van Dean
met zijn computerachtige geheugen
lijkt betrouwbaarder dan dat van de
getrouwe dienaren van N. Dean
praatte zich niet schoon. Haideman
en Ehrlichmam wel en bovendien
liet hun geheugen hei op kritieke
momenten afweten. De betrouwbaar
heid van Ehrliehman kreeg nog eens
een flinke deuk, toen hij moest ont
hullen hoe hij in de politiek was ge
komen. Dat was bij de voorverkie-
zwigeri van 1960, toen. hij ais spion
voor N. fungeerde. Ehriichman had
bij N.'s grote rivaal Rockefeller bet
baantje van persoonlijk chauffeur
bemachtigd.
Maar ook op Deans carrière zijn wel
wat aanmerkingen te makeo en dat
heeft bet Witte Huis dan ook niet
nagelaten. Ais er echter op de groe
ne tafel van Ervins commissie geen
ondersteunend bewijsmateriaal
wordt gedeponeerd is een ellendige
situatie ontstaan, die Ervin reeds
vreesde toen hij zei: 'De natie en die
geschiedenis zelf slaan ons gade. Wij
mogen niet falen*. Want dam zouden
de hoorzittingen van zijn eommiskie
niet veel meer zijn geweest dan een
politieke lynchpartij. N. zou verder
door het presidentschap en het le
ven moeten gaan ais de ongrijpbare
oplichter. Zuilen de bandopnames
het definitieve antwoord geven?
Misschien, maar waarschijnlijk niet,
want N, is niet zo dom dat hij zich
op zijn eigen bandrecorder? zal gaan
staan beschuldigen, 'ten gunste van
het nageslacht en de Nhcon-biblio-
theek' Maar juist omdat Ervin en
zijn collega's zulke grote verwachtin
gen hebben gewekt bij de natie en
de geschiedenis, mogen zij niet falen
om met een duidelijke uitspraak
over N.'s schuld te komen. Zal dat
nog mogelijk zijn in de korte tijd
die hen nog rest? De bijbelvaste
Sam Ervin is er van overtuigd, dat
de wonderen de wereld nog niet uit
zijn.
JELTE REP
HOE (ER1 fEL
i het mm
Hoe knn^g la$Üge vakan«".
Cartoonist Trog Id.Punch, Londen
9
D
Sam Ervin:
wij mogen
niet falen
ITckening van Oscar Berger
Cartoon van Richard J. Jacobl
