Aan de Poort van Europa
Kan de mooie Gina
nu spelen of niet?
Ook voor veekoopman is
James Stewart geknipt
„Haven in stad
daar is durf voor nodig!"
Reuze aardige mensen in
een ordelijk paradijs
A
I
Liefde en grappigheid
in Hongaarse poeszta
THÊRÈSE",
mm
Romeo en Julia
is .gelukkig5
geprolongeerd
Weelderige filmster in lompen
Nederlandse
landfoouwleven
verfilmd
Veel tranen in
Prinses
de begeerde
vrouw
i
Havenkenner Henri Paton lioudt van R'dam
Familie Sloan prijst Holland liet meest:
Kinderen
Schotland'
is geen
Engeland!
HSIa
HET VRIJE VOLK ZATERDAG 29 JANUARI 1955
PAGINA 3
Ze stond nadenkend voor
de etalage van het mode
huis en bekeek met on
miskenbare belangstelling de
nieuwste modësnufjes op het
gebied van japonnetjes en
mantels. Soms boog ze haar
ranke lichaam iets naar voren
om een detail wot beter op te
nemen, dan weer deed ze een
stapje achteruit om een beter
totaal-beeld te krijgen van de
schepping van een Frans
mode-ontwerper. Maar dan
gleden haar donkere ogen ook
over haar eigen spiegelbeeld,
dat zich nagenoeg scherp af
tekende op de grote glanzende
spiegelruit.
Daar zag ze dan een tenger
vrouwtje, gekleed in de eeuwen
oude, maar nog altijd uiterst gra
cieuze dracht van India, de sari.
De vijf met'er lange strook wijn
rode zijde omhulde haar elegante
gestalte van de linkerschouder
tot op haar voeten, de ruime
plooien, markeerden vaag de lij
nen van haar jonge lichaam.
^Mensen maarK„ vandaag
nog bijna zeven
Jacht, op het geluk
Alleszins amusant.
Bjj Vittoria de Sicca, die in elk ge
val wél kan spelen, geldt dit bezwaar
iets minder, want hij maakt iets van
zijn rol als ster en al treedt hij te
veel op 'de voorgrond, wat hij daar
doet is gevarieerd genoeg.
Sterke bezetting
pprfll
Iedereen is tevreden
Iedereen is ten slotte tevreden, ook
de Oostenrijkse keizerin, Maria The-
resia, die van Sandor Barinkay een
heel aantal kisten vol goud cadeau
krijgt om er oorlog van te gaan voe
ren. De oude Barinkay (Paul Hör-
biger), die komisch Mohammedaan is
geworden, komisch met drie schone
vrouwen is getrouwd, komisch de
Turks-Hongaarse grens werd over-
gesmokkcld, komisch in zijn Hon
gaarse vaderhuis een nationaal ge
recht heeft zitten eten, komisch werd
teruggesmokkeld en nu nog wel
steeds komisch zal leven. De schurk
Zsupan (Oskar Sima> die aan de
Barinkay's al hun hezit heeft ontsto
len, het terug moest geven en op een
of andere manier toch nog niet zo
erg onbevredigend uit de strijd is ge
komen.
e grens tussen
oud en modern
Bedachtzaam vergeleek ze dan het
spiegelbeeld met de moderne schep
pingen. die om de leden van star
glimlachende poppen waren gedra
peerd. En onvermijdelijk rees toen
de vraag: Zou deze jonge aantrekke
lijke vrouw niet liever haar fraaie
nationale klederdracht verwisselen
voor een vlot jurkje, al dan niet
volgens de H-lijn?
Ernstige bezwaren
Mevrouw Pramila Char heeft mij
kort en bondig antwoord gegeven op
die vraag: „Soms wel, maar als ik
er dan even mijn gedachten over
laat gaan, zeg ik toch nee. Want hot
zou betekenen, dat ik mij onvoor
waardelijk zou overgeven aan de
Westerse invloeden. En daar heb ik
ergens diep in me toch wel ernstige
bezwaren tegen, al zou ik die niet
direct onder woorden kunnen bren
gen."
Met dat antwoord heeft de char
mante Pramila Char, die evenmin
het rode vlekje op haar voorhoofd,
de tilak, ontrouw is geworden, In
feite de sfeer getekend, waarin zij
en haar vlotte joviale man. Lokanath
Char leven: Op de grens tussen het
oude India en het moderne Westen,
in ons lange gesprek dook telkens weer
die tegenstelling op, enerzijds een
cm bestemd, verlangen naar het ver
leden en een sterke gehechtheid aan
de oude tradities, anderzijds een bijna
even onbestemde hunkering naar de
Westerse levensstijl en moraal.
De goedlachse Lokanath Char is die
grens tussen Oost en West ql op veie
plaatsen overschreden. Dat is niet
vreemd, want hij heeft vele jaren
in Amerika gewoond en gewerkt. Nu
kleedt hij zier. Westers, in een ge
distingeerd beige kostuum en beweegt
hij zich bijna Amerikaans. En toch
zou die zelfde Lokanath Char het
nooit dulden, dat zjjn vrouw een ja
ponnetje van Dior zou aantrek
ken
Met grote ernst hebben zij gepoogd
mij de vele en omslachtige ceremo
nies te verklaren van de Hindoese
huwelijksplechtig-
heid, die v-roe-
-.T ger vijf dagen,
uur vergt. Een
Zllll 1116 IC plechtigheid vol
zir.volie symbo-
lflflCtiO' bek. die haar
uaa3llb hoogtepunt vindt
in de overhandi-
ging van de „tali",
een gouden hanger, die bestaat uit
drie delen. Pramila Char heeft mij
dat kostbare kleinood met bijna
plechtige toewijding getoond. En toch
was zij het. die plotseling opmerkte:
„Het is allemaal erg mooi cn in
drukwekkend, maar het komt er toch
maar op neer, dat de vrouw zeven
trouwbeloften moet afleggen en dat
de bruidegom alleen maar rechten
heeftEen duidelijk bewijs van
verzet tegen de tradities en van een
hang naar meer moderne verhou
dingen.
De stoere en soms wat oppervlak
kige Lokanath Char is mede-eigenaar
van een groothandel in machine
onderdelen. Hjj maakt voor zijn zaak
een reis door Europa om contacten
te vernieuwen of nieuwe te maken
met Europese industrieën. Ze hebben
een maand in Zweden gewoond, wa
ren nu een week in Holland en zijn
jpT-*»-
Gelukkig wordt in Arena de uit
zonderlijk mooie film „Romeo en
Julia" geprolongeerd. Wij zijn nog
eens gaan kijken, en kwamen opnieuw
zeer onder de indruk. Wij hopen dan
ook van harte, dat Castellani's mees
terlijke verfilming van Shakespeare's
drama nog lang in Rotterdam te zien
zal zijn. Woensdag stond in onze
krant een ingezonden stuk van
iemand, die klaagde over het lawaai
dat tijdens de voorstelling door be
griploze jongelieden werd gemaakt.
Wij hebben gelukkig een mooiere er
varing. Toen wij in een avondvoor
stelling de film voor de tweede keer
gingen zien, had een jong meisje,
aan de andere kant van het gangpad,
geen zakdoeken genoeg om haar
tranen te drogen. En „Romeo en
Julia" is een film, waar men niet op
verkeerde gronden ontroerd door kan
worden. Sentimentaliteit komterinet
bjj te pas. Wie er door geraakt wordt,
wordt geraakt door Shakespeare's
roerende tragedie en de sublieme
kunst van de regisseur Renato Cas-
tellani.
Ook Centraal prolongeert. Men
kan daar „Gevaarlijke liefde" zien.
In Colosseum is de interessante
film „Dc drift van het bloed" (met
Francoise Arnoul) teruggekomen. In
'Harmonie ziet men öe eveneens
belangwekkende film „De eerbiedige
lichtekooi", naar een toneelstuk van
Jean-Paul Sartre. In Rex is „Lava
stroom over Java" terug en in 't
Venster blijft „Sans laisser
d'adressc" ook deze week.
In welke rol we James Stewart ook zien, hij boeit altijd door zijn
grandioos spel, of hij nu Glenn Miller is of een veekoopman, die
zijn koeien voor een goed prijsje aan gouddelvers in Alaska wil
verkopen, zoals in ,,De pas des doods".
Het is een verhaal, dat zich niet
opmerkelijk onderscheidt van. zijn
soortgenoten al zijn de meeste
slechter maar dat wel de aandacht
direct al pakt en tot het einde ge
vangen houdt juist door dat sympa
thieke spel van Stewart, die het
klinkt paradoxaal geen sympa
thieke rol ten deel viel. Want de vee
koopman Jeff Webster die hii uit
beeldt, is een man, die alleen maar
voor zich zelf zorgt en dus iedere hulp
nu doorgereisd naar Engeland, waar
ze ook weer enige tijd zullen blijven,
Het was de eerste keer in haar
jonge leven (ze is pas één en? twin
tig) dat Pramila het tropische India
verliet en het is dus wel interessant
te horen wat haar beste herinnering
aan Europa is. Daar behoefde ze
niet lang over na te denken. Zonder
aarzelen gaf ze het antwoord:
„Het mooiste was zonder enige
twijfel de sneeuw. Ik had me nooit
kunnen voorstellen, dat het zo mooi
en ook zo leuk zou zijn."
En zou ze in Europa willen blijven?
Voordat ze daar een antwoord op
gaf, weifelde ze even, maar toen gaf
ze.', toch- ook zonder een .-spoor -van
aarzeling haar mening:
„Nee,' want de mensen zijn me
hier te gehaast. Iedereen schijnt hier
onafgebroken achter het geluk aan
te jagen, maar slechts weinigen schij
nen het te vinden, want ook de oude
mensen hebben nog geen rust."
Er is trouwens nog iets anders, dat
Pramila doet terugverlangen naar
India: In Bombay, bij haar schoon
ouders wacht haar zoontje Raghava
Wie Henri Paton ontmoet, zal
ongetwijfeld menen, dat die
Schotse inspecteur van een En
gelse scheepvaartmaatschappij
een stug en ontoegankelijk mens
is. Maar een nadere kennismaking
leert dan al spoedig, dat hij in
werkelijkheid een uiterst bemin
nelijke man is, die grote belang
stelling koestert voor de proble
men van het land, waarin hij ver
keert en die ook echt zijn best
doet om die vraagstukken te le
ren kennen.
TJit de aard van zijn beroep bezoekt
hij vele landen. Hij is practisch altijd
op reis om de schepen van zijn maat-
op zijn vader en moeder. „Soms heb schappij te inspecteren, maar zijn be-
ilr pnVit. Tirol optic loef var» hoim«roo" nwooe fnwnr» g-
ik echt wel eens last van heimwee:',
bekende Pramila. toen ze over haar
kleine jongen sprak.
zwaar tegen zijn zwerftochten is, dat
hij practisch nooit verder komt dan
de havensteden. En hjj is van oor-.
Veertig jaar lang heeft de heer
Sloan orde en rust gehandhaafd
in de Australische staat Victoria,
maar nu is hij met pensioen ge
gaan en heeft hij zijn taak over
gedragen aan een jongere inspec
teur. van politie. Het spreekt van
zelf, dat hij vele spannende ver
halen kan vertellen uit die lange
politieloopbaan, maar zijn vrouw
liet hem geen gelegenheid om zijn
ervaringen te spuien. Waarschijn
lijk heeft ze al zijn verhalen al
zo vaak gehoord, dat ze nu liever
aandacht besteedde aan nieuwere
indrukken.
Die deden ze op tijdens hun va-
cantiereis door Europa, die duurde
van Mei tot Januari en waarin ze dus
volop gelegenheid hadden om alles
op hun gemak te bekijken. Nu moet
gezegd worden, dat ze hun trip enige
tijd onderbraken om hun zoon kans
te geven in Engeland een examen te
doen. zodat hij nu als volledig gedi
plomeerd arts kan terugkeren naar
het kleinste werelddeel. Dat verhin
derde hen echter niet oni alle landen
van Europa te bezoeken.
Misschien kunt u het niet geloven,
maar ik heb geen enkele reden om
hun woorden in
twijfel te trekken,
T7-- Zij vinden van al-
het prettigst. „De
Zllll DeSt mensen zijn hier
J reuze aardig, het
trvi* OTi eten is uitstekend
*- -ALM. en aijes wordt hier
uitmuntend gere-
geld.Dit is een
ordelijk paradijs,"
verklaarde mevrouw Sloan en ik kreeg
de stellige indruk, dat ze het oprecht
meent.
Inspecteur Sloan heeft mij ook nog
verzekerd, dat de Nederlandse emi
granten graag geziene bewoners van-
Australië zijn. „Met de Nederlandse
landverhuizers hadden wij van de
politie de minste last," betoogde hij
en hij voegde daar nog aan toe: „De
Australische werkgevers hebben graag
Nederlanders, want het zjjn vakbe
kwame en ijverige mensen. Als het
aan de Australische bevolking lag,
kwamen er nog veel meer Nederlan
ders."
Mevrouw Sloan heeft in Nederland
twee dingen in het bijzonder opge
merkt: „Kenmerkend voor jullie land
vind ik de schone, glimmende ramen
en de heldere gordijnen, waarbij ik
dan ook nog even de aandacht wil
vestigen op de prachtige bloemen, die
vele huisvrouwen op hun vensterban
ken kweken. Dat is werkelijk een lust
voor het oog en bovendien een be
wijs van de liefde, die de vrouwen
voor hun huizen hebben," meende die
lieve en spraakzame mevrouw Sloan.
Haar zoon. de dokter, had ook iets
opgemerkt, dat zijn hart goed deed
en hij wilde het niet verzwijgen: „Het
is een lieve lust jullie kinderen te
zien. Ze zijn gezond, vrolijk en goed
verzorgd. Daar moeten wel flinke
mensen uit groeien en dat danken
jullie dan aan de goede zorgen van
de moeders, die hun kinderen kenne
lijk alles geven wat ze nodig hebben,"
meende de Australische dokter Sioan.
deel, dat alle havens bijzonder veel
gemeen hebben en in feite weinig ka
rakteristiek. zijn voor het land, waar
toe zij behoren.
„Het is opmerkelijk," beweert hij,
dat alle havensteden ter wereld in
wezen op elkaar
ljjken. Dat geldt
- - niet alleen voor
maar vooral voor
de geaardheid van
de bevolking. De
bewonerszijn
veelal onverschil
liger en vaak ook
meer internatio
naal georiën
teerd," meent Henri Paton, die alle
Europese havens op een prikje kent.
Voor Rotterdam wil hij overigens
een uitzondering maken, want hij is
van oordeel, dat de Maasstad de kans
heeft aangegrepen om met de voor
oorlogse traditie te breken. „Jullie
Kan Gina Lollobrigida nu eigenlijk spelen of niet? Dat is een ernstig
probleem, althans voor Gina Lollobrigida, want zij vindt het hoogst
onaangenaam, dat de kwaliteiten van haar lichaamsbouw hoger
worden geacht dan de kwaliteiten van haar spel. En al heeft zij dan
misschien niet veel opleiding en zo, zij heeft instinct, zegt ze, en dat
is het belangrijkst. Andere fiimspelende dames geloven niet in dat
instinct en beschouwen haar als mooi maar talentloos.
maal wel even moeilijk, want deze
brave vrouw blijkt in Rome een zoon
tje zonder vader te hebben. Vittorio
de Sicca laat zich daardoor echter
niet afschrikken. En in zijn nobele
gemoedstoestand duwt hij ook nog
zijn ondergeschikte in de smachtende
armen van Gina Lollobrigida. Eind
goed al goed.
Het is een beetje een twijfelachtige
film, dit „Brood, liefde en fantasie".
Want de regisseur Luigi Comencini
heeft dan wel 't dorpje, de vermake
lijke bewoners, de komische moeder,
kortom, dat hele wereldje van rod
delpraat en opvliegendheid, met de
vriendelijke nauwgezetheid van het
neo-realistische blijspel afgebeeld,
maar hij heeft in dat wereldje twee
sterren gezet. En hij heeft ze sterren
laten blijven.
Kan Gina Lollobrigida spelen? De
vraag wordt door deze film allerminst
beantwoord. Zij mocht van de regis
seur niet op een boerenmeisje lijken,
zij mocht in niets lijken op het wilde,
maar zuivere natuurkind, dat de
scenario-schrijver van haar wilde
maken. Integendeel: zij moest, in
haar lompen, een verleidelijk vrouws
persoon blijven, die geen ogenblik
haar verleidelijkheid vergeet en die
dus, met haar kleding, haar bewe
gingen, haar gezichtsuitdrukking to
taal niet past in het >dorp waar zij
thuishoort.
Zo heeft deze film vergeefs gepro
beerd om twee stijlen, om twee werk
wijzen te combineren. Dat is jammer.
Maar ondanks deze duidelijke fout is
men erin geslaagd om een werkje te
maken, dat alleszins amusant is en
dat dan nog als speciale attractie de
schoonheid van Gina Lollobrigida te
bieden heeft.
Nu, mooi is zij zeker. Wie dat nog
niet wist, moet maar eens naar
Lu mi ére gaan, waar „Brood, liefde
en fantasie" draait. Voor die film
heeft zij haar grote vormen in een
strakzittende lomp gehuld en zij
draagt dit alles op meeslepende wijze
door een dorpje waar alle mannen
haar begeren. Zij bezwijkt echter niet,
slaat de belagers op handen en wan
gen en springt op haar ezeltje.
Ook de nieuwe politie-sergeant
(Vittorio de Sicca) die zijn haar be
sprenkelt en zijn snor opstrijkt om
haar te behagen heeft geen kans. Hii
stapt zelfs in een beek, waarin zü al
druipend aanwezig is, zonder haar te
vermurwen. Want dit wilde, maar
zeer zuivere natuurkind, heeft haar
hart gezet op een „carabiniere", die
van verlegenheid bezwijkt als hij de
schone ziet, en die haar niet durft te
benaderen.
Er is een vroedvrouw in het dorp
en deze wordt eveneens door De
Sicca's avances bestookt. Bij haar
heeft de in fraai uniform gestoken
veroveraar meer succes. Het is alle-
weigert, maar zelf ook elke steun van
anderen negeert. Een hardvochtig
man dus. zo te zien. De bewoners van
de Canadese gouddelversnederzettting
Dawson mogen hem dan ook niet,
vooral niet als hii zich afzijdig houdt
wanneer een stel schurken het dorp
terroriseert. En die bruten zijn nog
wel Jeffs vijanden. Maar er geschiedt
iets waardoor Jeff tot andere gedach
ten komt en dan pas blijkt deze aar
zelende slome bliksemsnel te kunnen
reageren. De frequentie van de op
windende gebeurtenissen wordt dan
opgejaagd tot een tempo, dat nau
welijks Pij te sloffen is. En alles keert
uiteraard ten goede.
Men had voor de hier omschreven
figuur geen betere acteur dan Stewart
kunnen kiezen. Ook de nevenrolien
zijn sterk bezet: Ruth Roman als ge
vaarlijke. verleidelijke vrouw en de
alleraardigste Corinne Calvet als een
ongekunsteld meiske. dat zo heerlijk
verliefd kan zijn. Bij de boeventronies
spant de griezel 'John Mclntire de
kroon. Goede kleuren en imponerende
natuurtaferelen veraangenamen het
bezoek aan C a p i t o 1 in niet geringe
mate.
(Van een onzer verslaggevers)
„Met elkander voor elkaar" heet
de film over het leven van de Neder
landse landbouwer, die de N.V Film
fabriek Profilti heeft gemaakt voor
de Coöp. Centrale Boerenleenbank en
de Coöp. Centrale Raiffeisen-Bank.
Dé rolprent, die Donderdagmiddag
ir. Den Haag in première ging, is be
doeld om vertoond te worden op ver
gaderingen ten plattelanóe. Hij geeft
een uitstekend beeld van de veelsoor
tige werkzaamheden van hen, die in
tie landbouw, veeteelt en tuinbouw
hun brood verdienen.
De beelden en muziek zijn aan
gepast aan het dorpse leven, dat zich
langzamer afspeelt dan in de grote
stad en zij zullen zeker niet nalaten
indruk te maken tot in de kleinste
gehuchten. In het .geheel is de rol,
die de boerenleenbank in het leven
van de landbouwer speelt, niet ver
geten.
Het scenario is van Leonard Hui-
zinga, Walter Smith voerde de regie.
Het gaat er wat primitief aan toe
in „Door liefde ontccrd" (Prinses),
Een rijke dame met een volslank
silhouet ontvlucht haar misdadige
minnaar en verbergt zich op een vis
serseilandje. Rollo is daar de sterke
man, die de vissers terroriseert en
zelfs de minderjarige Mariella tot een
huwelijk wil dwingen. Mariella echter
verkiest reeds jaren Gianni. Helaas
laat Gianni zich door de schone rijke
vrouw haastig verleiden.
Dit drama vraagt dringend om 'n
oplossing van enig formaat als de
verleidster wordt vermoord, hand
boeien zich om Gianni's onschuldige
polsen sluiten en Mariella op sterven
ligt. Argeloos dient zich echter een
happy-end aan.
Wie in deze Italiaanse film iets
mocht verwachten van hun straf rea
lisme of sociale critiek, komt bedro
gen uit. Het is er hoofdzakeliik goed
schreien en snikken voor alle acteurs
én voor de gevoelige toeschouwer.
De Franse film „Thcrcse, dc be
geerde vrouw" verhaalt van een meis
je uit de grote stad, dat met een boer
trouwt, die op het eerste gezicht erg
aardig lijkt, maar al spoedig tot alco
holisme en vrouwenjagerij vervalt.
Hii verongelukt in het gebergte en
zijn jonge vrouw blijft in de boerderij
wonen met haar zwager, die haar
hevig begeert.
Thêrèse is niet van hem gediend,
hoewel hii ten slotte zelfs zijn voeten
wast. een verrichting die in deze
streek als hoogst ongebruikelijk geldt.
De man vindt wel enige troost bij
een warmbloedig dienstmeisje maar
zijn passie laait weer op als Thêrèse
verliefde wordt op een gewonde smok
kelaar. die hii de boerderij om hulp
aanklopt. Hij wordt krankzinnig,
gooit Thêrèse van de rotsen en pleegt
zelfmoord. De smokkelaar vindt zijn
geliefde nog levend terug.
In deze nogal melodramatische ge
schiedenis krijgt u goed snel te zien.
vooral van Thêrèse en het dienst
meisje (Giselle Pascal en Nadine
Basile)De regisseur. Marcel Blistene,
heeft van de natuurlijke decors een
vrii sober gebruik gemaakt, maar des
te meer aandacht aan de vele eroti
sche scènes besteed. De film gaat in
Cineac en Victoria.
stedebouwers durven het aan om de
haven in het centrum van de stad
te plaatsen. Dat is een geheel nieuwe
ontwikkeling. Doorgaans heeft' men
een scherpe scheiding opgeworpen
tussen stad en haven," oordeelde hij.
Die trage Schot met zijn markante
figuur en vierkante gezicht heeft
trouwens toch een voorliefde voor
Rotterdam, zoals uit zijn woorden
duidelijk bleek: „Rotterdammers zijn
fijne kerels. Je weet wat je eraan hebh.
En ik heb de indruk, dat er hier har
der gewerkt wordt dan waar ook ter
wereld. De arbeiders zijn geen uitslo
vers, maar ze doen rustig en welover
wogen hun werk, dat ze goed ver
staan."
Tot slot heeft hij mij nog een op
dracht gegeven, want hij heeft zich
in Holland aan een misverstand ge-
ergerd en daarom verzocht hij me
die zaak nog eens duidelijk uit de doe
ken te doen. Hoor, wat hij er zelf
van zei:
„Telkens stoot Ik me aan de fout
van de Hollanders, dat ze Schotland
en Engeland verwisselen, of wat
nog erger is Schotland inlijven bij
Engeland. Geen enkele Nederlander
zou het leuk vinden als ik me ver
giste tussen Nederland en België,
maar ze schromen niet om over En
geland tc spreken als ze Schotland
bedoelen
Wanneer u nu weer die fout maakt,
is dat beslist niet de schuld van
POORTWACHTER.
DUKE ELLINGTON heeft
gespeeld op een partijtje, waar
o.a. Shelley Winters heeft ge
danst. Duke vertelde, dat hij
een cheoue had ontvangen van
22.500 dollar voor een oude
plaat, die opnieuio in de han
del was gebracht. „Ik zei dat
het 22.50 moest zijn, maar
ze overtuigden me ervan, dat
ik inderdaad zo-maar 22.500
rijker vias geworden."
Dit is MARGIT SAAD in nog vrij
wilde staat, vóór zij met de Zigeuner
baron trouwt
I
De vriendelijke romantiek van de operette kunt u in „Lutusca"
terugvinden. Daar draait een nieuwe verfilming van „Der Zigeuner-
baron", van Johan Strauss, en al heeft men zich tamelijk ver van de
muziek en van het toneelverhaal verwijderd, het karakter van de
operette is onaangetast gebleven.
Liefde, liefde, liefde; de schurken
zijn op de keper beschouwd zo kwaad
nog niet en worden inschikkelijk als
men ze even. op de neus tikt; de helden
zijn van een wonderbaarlijke handig
heid en bij de gevaren die zij door
staan houdt men geen ogenblik het
hart vast; de komische figuren zijn
op alle momenten komisch en worden
er nooit moe van. Het leven, kortom,
is uiterst eenvoudig en rechtlijnig en
de moeilijkheden liggen nooit in de
mensen, maar in de omstandigheden.
En zo zien wij dan dit keer de goo
chelaar, schermer, paardrijder, har
tenbreker Sandor Barinkay (Gergard
Riedmann) uit Turkse ballingschap
terugkeren naar zijn Hongaarse be
zittingen en met de schone Saffi
(Margit Saad) trouwen. Het was even
twijfelachtig of hij niet de eveneens
schone Arsena (Maria Sebaldt) zou
nemen, maar de vergissing was gauw
hersteld. Want Arsena was voorbe
stemd voor de bebrilde, boeken le
zende en dus nogal weinig vertrou
wenwekkende Ottokar (Peer
Schmidt. Zodra deze sufferd zijn
boeken opzij gooit en zijn geliefde
een kastijding toedienst, valt zij hem
zuchtend 'van liefde voorgoed in de
armen.
Veel gezongen wordt er niet en
I Johan Strauss' muziek is aangepast
aan de nieuwe filmversie. Maar toch:
j u zult niet bedrogen uitkomen bij dit
'co~n p""v-m-'ü',-p schouwspel. Le
vendige fotografie van mooie land-
I schappen siert het op.
