I
Aan de Poort van Europa
Wat hebben die kanalen
in 't centrum
Boeiend verslag
van hetgeen er in
„De woestijn leeft'
Ruim sneeuw vlugger op
het is levensgevaarlijk!"
Goede milieuschildering
in „Het Zwarte Schild"
Clark en Ava in bijzonder
fraai verfilmd oerwoud
Geef mij maar
een fotograaf
Willem Parel is
geprolongeerd
Met een kwartje
de ivereld rond
John Wayne in
goede Western
55x
Verliefd, maar.
Hollandse
collega's
Later zegevierend terug
William J. Judge vraagt zich af:
t.Zie je nou wel":
mMM»
Monteur John H. Sutton griezelt:
Snip en Snap al om 8 unr
voor de televisie
Nu ook Cinemascope in Capitol
„Die Fledermaus"
met Orson Welles
Rosemary Clooney
kreeg een zoon
5In en ex'
is best
systeem
HET VRIJE VOLK ZATERdAG 19 FEBRUARI 1955
PAGINA 3
Vrouwen slecht gekleed,
mannen
k ben nog te jong en mis
schien ook te eerzuchtig
om ai naar andere le
vensomstandigheden te ver
langen," zegt Brenda Wayne,
nadat ze haar vuurrood geverf
de lippen behoedzaam met een
dun zwart streepje heeft afge
lijnd.
Meteen brengt ze haar zorg
vuldig geschminkte gezichtje
wat dichter bij de spiegel van
haar kaptafel om de resulta
ten van haar activiteiten met
schoonheidsmiddeltjes nog wat
nauwkeuriger te bekijken.
De spiegel weerkaatst de beel
tenis van een knappe jonge vrouw
met kort kastanjebruin "haar en
een mooi regelmatig gevormd ge
zicht, dat soms wat hooghartig
lijkt.
Haar oogleden zijn blauw,
zwarte streepjes in de ooghoeken
veranderen de oorspronkelijke
vorm van haar ogen, die door
lange gekrulde kunstwimpers
toch al veel van hun natuurlijke
charme hebben verloren.
Dat weet de verstandige Bren
da, maar het is een van de vele
offers, die zij moet brengen aan
het veeleisende publiek.
Brc-nda Wayne is danseres en een
goede danseres. Dat heeft ze na hard
werken en opoffering van veel per
soonlijke genoegens bereikt.
Ze was nauwelijks vier jaar, toen
haar ouders haar naar een ballet
schooltje stuurden en sedertdien is
het leven van Brenda Wayne gevuld
geweest met dansen.
Berst studeerde ze in Manchester
(Engeland), later op de academie in
Londen en na
veertien jaar stu-
die kreeg ze haar
(rfSCillkte eerste engage-
ucs ment in een Lon-
dense revue.
Als ik met haar
praat, horen we
in de verte, op
het toneel, het
opgewonden ge
wauwel van de
dames Snip en Snap. Soms wordt
het onderbroken door een lachsalvo
en even later schallen muziek en ap
plaus op.
Brenda luistert met een half oor
naar die geluiden. Ze wacht op een
tekende klank, die haar sal waar
schuwen, dat zij op de planken moet
verschijnen. Bet moment, dat zij
haar dagelijkse, strijd tegen het pu
bliek moet aanbinden.
„Het klinkt misschien overdreven,
maar ik voel het iedere keer weer als
een soort gevecht," bekent ze met een
vermoeide glimlach.
„De mensen in de zaal moeten en
straat afschuwelijk onbeleefd. Je hebt
als vrouw geen enkel voorrecht, want
de mannen verdringen je overal
bij de treinen en voor de trams...,"
willen veroverd worden. Ze eisen van
ons, dat we ons uiterste best doen,
maar beseffen blijkbaar niet, dat zfj
ons met hun medeleven tot grotere
prestaties kunnen opzwepen. Wij zijn
hun willoze slaven," zegt ze.
Enkele jaren geleden is ze Enge
land ontvlucht, omdat ze meende, dat
ze daar nooit de top zou kunnen be
reiken. Ze hoopt nu in het buitenland
naam te maken en als haar dat is
gelukt, zal ze zegevierend terugkeren
naar Londen.
Eerst was ze met een balletgroep
in Frankrijk, maar toen het gezel
schap weer naar Engeland ging, is
zij alleen achtergebleven. Ze trad
op in cabarets totdat ze een aan
bieding kreeg voor de revue van
Sleeswijk.
„NU moet je me toch eens ver
tellen of die kanalen hier in het
hart van de stad enig nut hebben
of alleen maar bestaan om Rot
terdam een aardig aanzien te ge
ven," vroeg de tweede luitenant
van de Amerikaanse luchtmacht
in Duitsland, William J. Judge.
Hij had drie dagen door Rotter
dam gezworven en in die tijd geen
scheepvaart kunnen ontdekken
op die waterwegen door de stad....
Bill Judge heeft hier gewacht op
de aankomst van het schip, dat zijn
vrouw uit Amerika naar Europa
bracht. Die tijd heeft de verlegen
officier goed gebruikt, want hij kan
nu meepraten
over de Maasstad
en hij bleek een
goece gids voor
zijn weetgierige
echtgenote. Sa
men hebben ze
Rotterdam beke
ken en dit zijn
hun voornaamste
indrukken:
„Het is een
boeiende stad,
maar het ver
baast ons, dat
jullie de gebou
wen en woningen
niet hoger bou
wen. Dit lijkt ons
een verspilling
van schaarse
bouwgronden."
„De huiskamers
zijn geweldig ge
zellig. Vooral de
mooie gordijnen
en smaakvolle
lampekappen
vonden we bijzon
der leuk. Daar
kunnen onze bin
nenhuisarchitec
ten nog wat van
leren."
„Jullie schijnen
niet op de winter
se kou te rekenen.
De gebouwen en
huizen kunnen de
vorst haast niet
buiten de deur
houden. En in de
trams zit je te be
vriezen. Het is
onbegrijpelijk, dat
iedereen daar
blijkbaar vrede
mee heeft."
„Opvallend is
ook. dat de vrou
wen, die in het
aleemeen minder
vrijmoedig lijken
dan in Amerika,
hier veel meer
lange broeken
dragen. Dat zie je
bij ons in Baltimore, vooral m de stad
veel minder."
„Treffend is ook het verschil, dat
de melk hier aanzienlijk goedkoper is
dan bij ons. Misschien is het daar aan
te danken, dat de kinderen er zo ge
zond en goed doorvoed uitzien."
„De Hollandse kinderen maken
trouwens toch de indruk, dat ze beter
opgevoed zijn, dan de Amerikaanse.
Ze zijn in ieder geval veel minder
brutaal en ook minder vroeg vol
wassen. Dat lijkt ons een gelukkig
verschijnsel."
„Verbazingwekkend vonden we. dat
de mensen er hier in slagen, ondanks
sneeuw en gladde wegen, op hun
fietsen te blijven. Dat lijkt ons acro
batiek."
Ten slotte: „We hebben hier een
heerlijke vacantie doorgebracht en
we zijn vast besloten terug te komen,
maar dan in het voorjaar als.de tul
pen bloeien en de trams niet zo ge
meen koud zijn...."
v, j
Brenda Wayne bescheiden, vro
lijk en geestig is nu de eerste dan
seres in die revue en bovendien heeft
ze de leiding over de balletgroep van
twaalf Engelse meisjes.
„Het is heerlijk in Nederland op te
treden," beweert ze, „De Hollandse
collega's zijn erg geschikt en over het
publiek heb ik geen klagen
En Nederland? „In de zomermaan
den zal het hier wel leuk zijn, maar
nu vind ik het hier veel te koud,"
verzucht ze en over de Hollanders is
ze ook niet te spreken: „Ze zijn op
Brenda is verloofd noch getrouwd,
maar wel verliefd. Daar heeft ze me
niet veel over verteld, maar ik weet
wel zeker, dat ze niet verliefd is op
sen Hollandse man, want van de Hol
landse mannen zegt ze:
„Ze zijn verschrikkelijk ernstig en
hebben geen gevoel voor humor. En
waar ze nu eigenlijk zo serieus over
zijn,' heb ik niet kunnen ontdekken
of het moest zijn, dat ze zich zelf zo
ernstig nemen, want ze hebben een
geweldig hoge dunk van zich zelf."
Laten de dames zich niet te vroeg
verheugd in de handen wrijven, want
ook voor hen heeft Brenda nog een
aanmerking:
„Nergens in Europa kleden de
vrouwen zich zo smakeloos als in dit
land. De winkels bieden hier een keur
aan goede kleding, maar de vrouwen
weten het niet te dragen. Het is af
grijselijk."
Meen nu niet, dat Brenda een ver
velende zure mopperpot is. want dat
is ze beslist niet, maar ze is vrijmoe
dig en maakt van haar hart geen
moordkuil.
Hoor maar eens, wat ze van de
Nederlandse theaters zegt: „Met uit
zondering van het prachtige gebouw
in Arnhem zijn het allemaal bouw
vallen."
Dan springt ze op haar ranke be
nen en rent ze de kleedkamer uit.
Het is haar beurt om voor het publiek
te verschijnen.
Dit is de 20-jarige Sophia Loren,
de filmschone. die nog niet zo lang
aan het Italiaanse filmjirmament
schittert, maar die toch de laatste
tijd al evenveel van zich doet spre
ken als haar collega Gina Lollobri-
gida. Zij immers was het. die het Ho)
van Rome in actie bracht toen in een
tijdschrift van haar een foto ver
scheen waarop zij haar benen liet
zien, maar daarbij naar ie smaak
van de politie haar rok te hoog op
trok. Zij verscheen echter nimmer
voor dat Hof „omdat ze het te druk
had."
Ook luerd haar naam genoemd
i.v.m, het verongelukte Sabena-vlieg-
tuig. Zij zou eerst naar een filmpre
mière in Brussel, maar omdat haar
moeder niet wilde hebben, dat ze
ging vliegen, vertrok in haar plaats
Marcello. Mariana, Miss Italië 1953.
Op de terugreis kwam Marcello om
het leven
In 'n hotel te Rome werden onlangs
aan Italiaanse filmgrootheden prij
zen uitgereikt. Sophia toas er ook en
toen een fotograaf dit plaatje van
haar maakte kreeg hij als beloning
een kus toegezwaaid. Tja, Sojietje
houdt nu eenmaal meer van fotogra
fen dan van boze rechters....
„Niettegenstaande de afbrekende
critieken in verschillende Rotterdam
se bladen moeten wij wegens groot
succes prolongeren ,JHet wonderlijke
leven van Willem Parel".
Dat stond eergisteravond in de ad
vertenties van de filmprogramma's
bij Cineac en Victoria en het
is waarschijnlijk mede bedoeld als
een lesje aan ons: „Ziet u wel, af
brekende critici, het publiek is veel
wijzer dan u.".En het is tevens een
lesje voor u, het' publiek: „Let u
maar niet op wat die dwaze critici
zeggen, ze hebben toch geen smaak."
Het is prettig dat de bioscoop-ex
ploitanten zo vriendelijk zyn om u
en ons dit alies duidelijk te maken:
Daar de onbaatzuchtigheid van de
bioscoop-exploitanten boven iedere
twijfel verheven is verwachten we
van hen binnenkort nu eens een ad
vertentie: „Hoewei de critici die en
die film erg mooi vinden, raden wij
u aan er niet heen te gaan. Hij is
namelijk zeer vervelend."
Willem Parel is dus geprolongeerd;
in Arena draait voor de tweede week
„Magnificent Obsession". In Cen
traal komt Carol Reeds beroemde
„The third man" terug; in Harmo
nie draait De dans om de galg";
Prinses prolongeert „De slavinnen
van Bagdad" en 't Venster laat ons
nog eens zien; „Een zaak van leven
en dood."
WALT DISNEY heeft zich enkele jaren geleden afgewend van
de fantastische wereld, waarin zijn geestig getekende dieren-
figuren dolle avonturen beleefden of een rol speelden in liefe
lijke sprookjes. Hij zocht en vond een nieuwe inspiratie in de
levende natuur. Zijn documentaires als „Robben Eiland" en
„De Beveyvallei" getuigden van zijn meesterschap op het gebied,
der natuurhistorische reportages.
Deze films waren nog betrekkelijk kort, maar nu is onder zijn
leiding het landschap en het planten- en dierenleven van de Grote
Amerikaanse Woestijn gefilmd, de geweldige verlatenheid tussen
de Sierra Nevada en de zuidelijke Rocky Mountains. Deze grote en
grootse film: „De woestijn leeft" (The living desert) wordt in
L u t u s c a vertoond. Het is een soms huiveringwekkend en soms
humoristisch en steeds bijzonder boeiend verslag van wat Disney's
fotografen en biologen hebben waargenomen.
Herinnert u zich nog die lange neemt iets aan de zuiverheid van deze
tekenfilm, die wilde imponeren met
beelden van de voorhistorische mon
sterlijke dierenwereld? De enorme
reptielen waren eerder grappig dan
griezelig. Ze bleven geheel onecht, de
suggestieve muzikale begeleiding ten
spijt. Het gevecht tussen de taran-
tulla en de wesp, een der vele felbe-
wogen episoden uit de woestijnfilm,
overtreft de gefantaseerde woestheid
van die plaatjesachtige dinosaurus
sen verre, zoals het vele malen ver
groot op het doek verschijnt. De
millioenpoot met zijn glimmend en
kleurig pantser en de lange rijen
zwarte poten, die op de maat van de
muziek schijnen te bewegen ais
paardebenen in het circus, en de
kluchtige bruidsdans der schorpioenen
zijn andere voorbeelden van sterk
vergrote werkelijkheid.
Misschien wordt het nog eens
mogelijk, dat men ook de geluiden
van dergelijke ontmoetingen in het
spinnen- en insectenrijk kan over
brengen, zodat we het wapengeklet
ter van sprieten en tentakels, het
sluiven van het zand en het vleugel-
gewappcr horen. De muzikale illus
tratie is vermakelijk, maar ont-
.li*:. ',''^1'
A&vC-- si A
vVkfc!
WÊËmmm
De Avro-televisie-uitzending van
de Nederiandse revue „Made in Hof
land" uit het Luxor-theater in Rot
terdam begint vanavond niet om
20.15 uur zoals aangekondigd, doch
om 20 uur
DE Engelse monteur John H.
Sutton is naar Rotterdam geko
men om hier een drukpers voor
kleurendruk te installeren. Hij is
een bescheiden man, die slechts
na herhaald aandringen bereid is
wat over zichzelf te vertellen.
„Mijn leven is niet bijster inte
ressant," beweert hij, maar dan
vergeet hij, dat hij altijd op reis
is en vele landen n de wereld
reeds bezocht heeft. Hij moet dus
in staat zijn vergelijkingen te
trekken.
Daarom is het verheugend, dat
John Sutton verrukt is over het nieu
we Rotterdam. „Dagelijks zend ik
prentbriefkaarten naar mijn vrouw
en vrienden in Engeland om hun te
laten zien wat een prachtige stad dit
wordt en reeds gedeeltelijk is," zegt
hij geestdriftig en hy voegt er nog
aan toe: „Vooral het winkelcentrum
vind ik indrukwekkend."
Het is een genoegen met John
Euttoi.' te praten. Hy is een tengere,
blonde man, die zijn inzichten scherp
weet te formuleren.
Ilij windt er geen doekjes om en
komt ook zonder aarzelen met zyn
oritiek op de proppen: „Het is een
schandaal, dat de sneeuw hier niet
vlotter wordt geruimd. Je loopt hier
met levensgevaar op straat."
Er is ook lof: „Het eten is hier
bijzonder goed, al zijn de maaltyden
meestal veel te
groot voor een
Engelsman, die
gewend is op een
soort hongerdieet
te .leven
Een uitstekende
instelling vindt
hy het fooienstel
sel van vyftien
procent. „Dat
geeft je de zeker
heid, dat je genoeg en niet te veel
geeft. Het lfikt me, dat beide partijen
kellners en klanten daarmee
gediend zijn. Als de service uitzon-
deriyk goed is, kun je altijd nog een
extra-fooi geven. In principe ben ik
echter tegen het fooienstelsel. Waar
om geen vaste lonen?", vraagt hy
zich af.
Onze Zondag heeft John Sutton de
grootste verrassing bereid: „Dat is
hier een blijmoedige feestdag en
geen dag van verveling, zoals in
Engeland, loaar het nu eenmaal tra
ditie is om op Zondag alle mogelijke
vermaaksgelegenheden te 'sluiten. Ze
moesten maar eens een commissie
uit het Lagerhuis naar Holland stu
ren om hier de Zondagsviering te
bestuderen en er lering uit te trek
ken."
„Maar ik zou de Lagerhuisledcn wel
willen aanraden pas te komen ais de
sneeuw gesmolten isbesluit
John Sutton. Een goed verstaander
heeft maar een half woord nodig,
overweegt POORTWACHTER.
„HET ZWARTE SCHILD" behandelt een stuk leven, liefde en strijd
uit het Engeland van Hendrik IV, een tijd dus waarin het ridderschap
gouden jaren beleefde en lanstournooien zowel sportief vermaak als
bijna goddelijke gerechtigheid waren.
Het is niet alleen een boeiend
verhaal, het is zelfs hier en daar
informatief en het is over het alge
meen zuiverder dan-we in dit genre
gewend zijn. De handeling is rijk
geschakeerd en er wordt bar veel
gevochten. Het zwarte schild moet
heel wat dreunende klappen opvan
gen eer zyn drager Myles Falworth
(Tony Curtis) als nationale held met
zyn bruid verbleekt in het aan
gloeiende zaallicht. Myles moet zyn
vader wreken, koning Hendrik IV
beschermen tegen een samenzwering
en een zeer lieftallige Lady Anne
(Janet Leigh) veroveren. Hij doet dat
alles met veel verve op een wyze die
ons aan Douglas Fairbanks sr. doet
denken.
Michael Powell en Emeric Press-
burger, het duo, dat talrijke voor
treffelijke films op zyn naam heeft
gebracht (denkt u maar aan „Een
zaak van leven en dood", „Ik weet
wat ik wil", „De rode schoentjes'
en .Hoffmanns vertellingen"), Po
well en Pressburger dan zijn weer
aan het werk. Ze werken aan een
„musical", die „Oh, Rosalinda" zal
heten en die niets anders is dan een
moderne versie van Johann Strauss'
„Die Fledermaus". In deze film zul
Jen Michael Redgrave, Anton Wall-
brook enOrston Welles mee
spelen.
film.
Nu is de verleiding ook wel groot
geweest. De borrelende en puffende
modder van de vulkanische poelen en
vooral ook de rappe bewegingen van
zulke aardige dieren ais springmuizen
en grondeekhoorns lokken grappige
en zorgvuldig gesynchroniseerde mu
ziek uit.
Zeldzame waarnemingen
Disney's team heeft twee jaar in
de woestyn gewerkt en in die tijd
verscheidene buitengewoon merk
waardige dierenscènes verzameld.
We noemen de achtervolging van de
lynx door peccaris (wilde varkens),
die het roofdier in een hoge cactus
jagen; de twee om een wyfje vech
tende schildpadden; de avondvlucht
van duizenden vleermuizen, die door
een buizerd worden aangevallen; het
waarlijk ontroerende incident van de
dappere muis en de teleurgestelde
ratelslang, een waarheid geworden
fabeltje, en de heldhaftige strijd van
het magere eekhoorntje Spinny tegen
een dikke gila, een vervaarlijk reptiel.
Misschien is er wel eens in een
groot terrarium in plaats van in de
woestyn gefilmd. By sommige op
namen moeten haast wei trucjes zyn
gebruikt. De camera is zelfs tot in de
kraamkamer van een muizenhol
doorgedrongen, achter een binnen
glijdende slang aan! Ook zijn ver
moedelijk wel verschillende afzon-
deriyke „shots" zo gerangschikt, dat
er een verhaaltje ontstond. Het com
mentaar bij die verhaaltjes „ver-
menseiyict" de dieren soms. Maar
over het algemeen is er naar een
eerlijke weergave van het woestyn-
leven gestreefd, dat zelfs op rul zand
en naakte rotsen nog ryk gescha
keerd biykt.
De ivoestijn bloeit
De film heeft 'n prachtige climax.
Een wolkbreuk doet een waterval
ontstaan, cFe zich van de rotsen in
zandgeulen stort. De golven dringen
diep de woestijn in, tot het wa'ter
zyn kracht verliest in het eindeloze
zand en wegzakt. Dan ontstaat een
kortstondige en wonderlik mooie
bloei van kleine en grotere woestijn-
planten. Aan stekelige stammen ont
springen de tere cactusbloemen, die
na een nacht verwelken. Alleen al
om dat v/onder van de bloeiende
woestyn moogt u zich deze film niet
laten ontgaan
In het voorprogramma een aardige
paardengeschiedenis, ook van Disney!
De jonge volbloed Stormy wint een
polowedstrijd, die ons veel minder
boeide dan wat er aan vooraf ging.
Als pasgeboren veulen en als cowboy-
paard-in-opleiding is Stormy veel
leuker dan als vierbenige sportheld.
Natuurlijk wilt u wel weten, dat
Rosemary Clooney een zoon heeft
gekregen. Zij en haar man, "José
Ferrer, zijn daar ontzettend blij mee
Ze hebben hun zoon Miquel José ge
noemd. En nu we het toch over pret
tige gebeurtenissen hebben: Debbie
Reynolds en Eddy Fisher, filmactrice
en crooner, die zich in October van
het vorig jaar verloofden, gaan in
Juni trouwen.
Diep in de Afrikaanse oerwouden, temidden van krokodillen, slangen
en woest zingende wilden, ontwikkelt zich in de aantrekkelijke film
„Mogambo" de noodlottige driehoeksverhouding. Clark Gabie. als
de onverschrokken en zeer mannelijke jager op groot wild Victor
Marswell, is de verleidelijke, zij het wat oude vrijgezel. De blonde en
lieftallige Grace Kelly wordt hals over kop verliefd op hem, maar
is de echtgenote van de goedgelovige geleerde Donald Nordlay.
Dat drietal gaat in bijzonder on
herbergzame oorden op zoek naar
gorilla's. Om het nog moeilijker en
opwindender e maken bevindt zich
in hun gezelschap de beeldschone en
aanvankeiyk lichtzinnige Ava Gard
ner. zy is met een uitgebreide en op
vallend luchtige garderobe in het
oerwoud gestrand. Ook zij bemint de
stoere en vaak onbehouwen C'ark
Gable, die haar liefde echter na een
voorproefje, schijnt te versmaden.
Het drama, dat een goed einde
krijgt, ontwikkelt zich onder de be
geleiding van het enerverend trom
geroffel van wilde stammen, die bo
vendien bij alle gelegenheden schrille
gezangen laten horen. De verdienste
van deze film is, dat het afgezaagde
gegeven niet uitputtend wordt be
handeld. De regisseur heeft de hu
mor niet vergeten en grote aan
dacht besteed aan de natuuropnamen.
Verrassende opnamen
Wie aan de oude verleider Clark
Gable en de tartende schoonheid van
Ava Gardner niet genoeg heeft, komt
met de verrassend mooie en interes
sante opnamen van het dierenrijk
toch geheel aan zijn trek. Opvallend
zijn: de gevechten tussen nijlpaarden,
de paringsstnjd tussen twee neus
horens en de close-ups van geweldige
gorilla's. De camera's misten ook dc-
onvergeiijkelijke schoonheid van het
ongerepte landschap niet.
„Mesambo" is een goede amuse
mentsfilm, die men in Lumière kan
zien.
Zorgvuldig voorbereid
Er zit grote vaart in deze goedge-
kleurde geschiedenis, maar het is
vooral prettig, dat de productie zorg
vuldig is voorbereid. Aan het milieu
is grote aandacht besteed. De pracht
en praal van de riddertijd, de fraaie
kostuums, harnassen en wapenrus
tingen, vergen veel van de ogen, die
toch al zoveel te doen hebben op het
cinemascopedoek, waarmee Capitol
voor de eerste maal pronkt. Het beeld
is opvallend scherp, zelfs tot in de
verste hoeken.
Dit geromantiseerde stuk geschie
denis zal lang niet iedereen boeien,
maar wie zich graag verplaatst in een
primitieve, maar heftige tyd van
schildknapen, ridders en schone
vrouwen, kan zich aangenaam ver
pozen.
Ew luchthartige, ongevaarlijke
nochtans vrij listige opschepper toont
zich deze week in Colosseum de
Franse komiek Fernandel, die het zo
waar presteert om met een kwartje
de wereld rond te reizen. Men ziet
geen nieuwe belevenissen van de
breed-grijnzende Fransman. Vlak na
de oorlog is de film in dezelfde bio
scoop voor de eerste maal in Rotter
dam gedraaid. Het weerzien beteken
de enkele ogenblikken plezierige ont
spanning. Plezier om de sympathie
ke Fernandel-met-het-paardenge-
zicht, plezier ook om zijn avontuur
lijke reis „Met een kwartje de we
reld rond". Doe het 'm na!
„In old California" (Rex) en wel
in het plaatsje Sacramento veroor
zaakt de komst van de eerlyke en
rustige apotheker John Wayne grote
opschudding. Men is daar nu een
maal niet gewend aan mensen, die
rechtvaardig handelen. Dat de apo
theker bovendien kan paardrijden en
een revolver weet te hanteren, mer
ken de boeven al snel. Het vakman
schap van Wayne weet van dit
enigszins trage verhaal een aantrek-
kelyke Wild-Westfilm te maken.
De heethoofdige Myles Falworth, Leigh) in een van de zeldzame mo-
(Tony Curtis), wiens liefhebberij I menten waarop hij kalm is; -uiterlijk
vechten is, met Lady Anne (Janet
dan.