I Aan de Poort van Europa Wat hebben die kanalen in 't centrum Boeiend verslag van hetgeen er in „De woestijn leeft' Ruim sneeuw vlugger op het is levensgevaarlijk!" Goede milieuschildering in „Het Zwarte Schild" Clark en Ava in bijzonder fraai verfilmd oerwoud Geef mij maar een fotograaf Willem Parel is geprolongeerd Met een kwartje de ivereld rond John Wayne in goede Western 55x Verliefd, maar. Hollandse collega's Later zegevierend terug William J. Judge vraagt zich af: t.Zie je nou wel": mMM» Monteur John H. Sutton griezelt: Snip en Snap al om 8 unr voor de televisie Nu ook Cinemascope in Capitol „Die Fledermaus" met Orson Welles Rosemary Clooney kreeg een zoon 5In en ex' is best systeem HET VRIJE VOLK ZATERdAG 19 FEBRUARI 1955 PAGINA 3 Vrouwen slecht gekleed, mannen k ben nog te jong en mis schien ook te eerzuchtig om ai naar andere le vensomstandigheden te ver langen," zegt Brenda Wayne, nadat ze haar vuurrood geverf de lippen behoedzaam met een dun zwart streepje heeft afge lijnd. Meteen brengt ze haar zorg vuldig geschminkte gezichtje wat dichter bij de spiegel van haar kaptafel om de resulta ten van haar activiteiten met schoonheidsmiddeltjes nog wat nauwkeuriger te bekijken. De spiegel weerkaatst de beel tenis van een knappe jonge vrouw met kort kastanjebruin "haar en een mooi regelmatig gevormd ge zicht, dat soms wat hooghartig lijkt. Haar oogleden zijn blauw, zwarte streepjes in de ooghoeken veranderen de oorspronkelijke vorm van haar ogen, die door lange gekrulde kunstwimpers toch al veel van hun natuurlijke charme hebben verloren. Dat weet de verstandige Bren da, maar het is een van de vele offers, die zij moet brengen aan het veeleisende publiek. Brc-nda Wayne is danseres en een goede danseres. Dat heeft ze na hard werken en opoffering van veel per soonlijke genoegens bereikt. Ze was nauwelijks vier jaar, toen haar ouders haar naar een ballet schooltje stuurden en sedertdien is het leven van Brenda Wayne gevuld geweest met dansen. Berst studeerde ze in Manchester (Engeland), later op de academie in Londen en na veertien jaar stu- die kreeg ze haar (rfSCillkte eerste engage- ucs ment in een Lon- dense revue. Als ik met haar praat, horen we in de verte, op het toneel, het opgewonden ge wauwel van de dames Snip en Snap. Soms wordt het onderbroken door een lachsalvo en even later schallen muziek en ap plaus op. Brenda luistert met een half oor naar die geluiden. Ze wacht op een tekende klank, die haar sal waar schuwen, dat zij op de planken moet verschijnen. Bet moment, dat zij haar dagelijkse, strijd tegen het pu bliek moet aanbinden. „Het klinkt misschien overdreven, maar ik voel het iedere keer weer als een soort gevecht," bekent ze met een vermoeide glimlach. „De mensen in de zaal moeten en straat afschuwelijk onbeleefd. Je hebt als vrouw geen enkel voorrecht, want de mannen verdringen je overal bij de treinen en voor de trams...," willen veroverd worden. Ze eisen van ons, dat we ons uiterste best doen, maar beseffen blijkbaar niet, dat zfj ons met hun medeleven tot grotere prestaties kunnen opzwepen. Wij zijn hun willoze slaven," zegt ze. Enkele jaren geleden is ze Enge land ontvlucht, omdat ze meende, dat ze daar nooit de top zou kunnen be reiken. Ze hoopt nu in het buitenland naam te maken en als haar dat is gelukt, zal ze zegevierend terugkeren naar Londen. Eerst was ze met een balletgroep in Frankrijk, maar toen het gezel schap weer naar Engeland ging, is zij alleen achtergebleven. Ze trad op in cabarets totdat ze een aan bieding kreeg voor de revue van Sleeswijk. „NU moet je me toch eens ver tellen of die kanalen hier in het hart van de stad enig nut hebben of alleen maar bestaan om Rot terdam een aardig aanzien te ge ven," vroeg de tweede luitenant van de Amerikaanse luchtmacht in Duitsland, William J. Judge. Hij had drie dagen door Rotter dam gezworven en in die tijd geen scheepvaart kunnen ontdekken op die waterwegen door de stad.... Bill Judge heeft hier gewacht op de aankomst van het schip, dat zijn vrouw uit Amerika naar Europa bracht. Die tijd heeft de verlegen officier goed gebruikt, want hij kan nu meepraten over de Maasstad en hij bleek een goece gids voor zijn weetgierige echtgenote. Sa men hebben ze Rotterdam beke ken en dit zijn hun voornaamste indrukken: „Het is een boeiende stad, maar het ver baast ons, dat jullie de gebou wen en woningen niet hoger bou wen. Dit lijkt ons een verspilling van schaarse bouwgronden." „De huiskamers zijn geweldig ge zellig. Vooral de mooie gordijnen en smaakvolle lampekappen vonden we bijzon der leuk. Daar kunnen onze bin nenhuisarchitec ten nog wat van leren." „Jullie schijnen niet op de winter se kou te rekenen. De gebouwen en huizen kunnen de vorst haast niet buiten de deur houden. En in de trams zit je te be vriezen. Het is onbegrijpelijk, dat iedereen daar blijkbaar vrede mee heeft." „Opvallend is ook. dat de vrou wen, die in het aleemeen minder vrijmoedig lijken dan in Amerika, hier veel meer lange broeken dragen. Dat zie je bij ons in Baltimore, vooral m de stad veel minder." „Treffend is ook het verschil, dat de melk hier aanzienlijk goedkoper is dan bij ons. Misschien is het daar aan te danken, dat de kinderen er zo ge zond en goed doorvoed uitzien." „De Hollandse kinderen maken trouwens toch de indruk, dat ze beter opgevoed zijn, dan de Amerikaanse. Ze zijn in ieder geval veel minder brutaal en ook minder vroeg vol wassen. Dat lijkt ons een gelukkig verschijnsel." „Verbazingwekkend vonden we. dat de mensen er hier in slagen, ondanks sneeuw en gladde wegen, op hun fietsen te blijven. Dat lijkt ons acro batiek." Ten slotte: „We hebben hier een heerlijke vacantie doorgebracht en we zijn vast besloten terug te komen, maar dan in het voorjaar als.de tul pen bloeien en de trams niet zo ge meen koud zijn...." v, j Brenda Wayne bescheiden, vro lijk en geestig is nu de eerste dan seres in die revue en bovendien heeft ze de leiding over de balletgroep van twaalf Engelse meisjes. „Het is heerlijk in Nederland op te treden," beweert ze, „De Hollandse collega's zijn erg geschikt en over het publiek heb ik geen klagen En Nederland? „In de zomermaan den zal het hier wel leuk zijn, maar nu vind ik het hier veel te koud," verzucht ze en over de Hollanders is ze ook niet te spreken: „Ze zijn op Brenda is verloofd noch getrouwd, maar wel verliefd. Daar heeft ze me niet veel over verteld, maar ik weet wel zeker, dat ze niet verliefd is op sen Hollandse man, want van de Hol landse mannen zegt ze: „Ze zijn verschrikkelijk ernstig en hebben geen gevoel voor humor. En waar ze nu eigenlijk zo serieus over zijn,' heb ik niet kunnen ontdekken of het moest zijn, dat ze zich zelf zo ernstig nemen, want ze hebben een geweldig hoge dunk van zich zelf." Laten de dames zich niet te vroeg verheugd in de handen wrijven, want ook voor hen heeft Brenda nog een aanmerking: „Nergens in Europa kleden de vrouwen zich zo smakeloos als in dit land. De winkels bieden hier een keur aan goede kleding, maar de vrouwen weten het niet te dragen. Het is af grijselijk." Meen nu niet, dat Brenda een ver velende zure mopperpot is. want dat is ze beslist niet, maar ze is vrijmoe dig en maakt van haar hart geen moordkuil. Hoor maar eens, wat ze van de Nederlandse theaters zegt: „Met uit zondering van het prachtige gebouw in Arnhem zijn het allemaal bouw vallen." Dan springt ze op haar ranke be nen en rent ze de kleedkamer uit. Het is haar beurt om voor het publiek te verschijnen. Dit is de 20-jarige Sophia Loren, de filmschone. die nog niet zo lang aan het Italiaanse filmjirmament schittert, maar die toch de laatste tijd al evenveel van zich doet spre ken als haar collega Gina Lollobri- gida. Zij immers was het. die het Ho) van Rome in actie bracht toen in een tijdschrift van haar een foto ver scheen waarop zij haar benen liet zien, maar daarbij naar ie smaak van de politie haar rok te hoog op trok. Zij verscheen echter nimmer voor dat Hof „omdat ze het te druk had." Ook luerd haar naam genoemd i.v.m, het verongelukte Sabena-vlieg- tuig. Zij zou eerst naar een filmpre mière in Brussel, maar omdat haar moeder niet wilde hebben, dat ze ging vliegen, vertrok in haar plaats Marcello. Mariana, Miss Italië 1953. Op de terugreis kwam Marcello om het leven In 'n hotel te Rome werden onlangs aan Italiaanse filmgrootheden prij zen uitgereikt. Sophia toas er ook en toen een fotograaf dit plaatje van haar maakte kreeg hij als beloning een kus toegezwaaid. Tja, Sojietje houdt nu eenmaal meer van fotogra fen dan van boze rechters.... „Niettegenstaande de afbrekende critieken in verschillende Rotterdam se bladen moeten wij wegens groot succes prolongeren ,JHet wonderlijke leven van Willem Parel". Dat stond eergisteravond in de ad vertenties van de filmprogramma's bij Cineac en Victoria en het is waarschijnlijk mede bedoeld als een lesje aan ons: „Ziet u wel, af brekende critici, het publiek is veel wijzer dan u.".En het is tevens een lesje voor u, het' publiek: „Let u maar niet op wat die dwaze critici zeggen, ze hebben toch geen smaak." Het is prettig dat de bioscoop-ex ploitanten zo vriendelijk zyn om u en ons dit alies duidelijk te maken: Daar de onbaatzuchtigheid van de bioscoop-exploitanten boven iedere twijfel verheven is verwachten we van hen binnenkort nu eens een ad vertentie: „Hoewei de critici die en die film erg mooi vinden, raden wij u aan er niet heen te gaan. Hij is namelijk zeer vervelend." Willem Parel is dus geprolongeerd; in Arena draait voor de tweede week „Magnificent Obsession". In Cen traal komt Carol Reeds beroemde „The third man" terug; in Harmo nie draait De dans om de galg"; Prinses prolongeert „De slavinnen van Bagdad" en 't Venster laat ons nog eens zien; „Een zaak van leven en dood." WALT DISNEY heeft zich enkele jaren geleden afgewend van de fantastische wereld, waarin zijn geestig getekende dieren- figuren dolle avonturen beleefden of een rol speelden in liefe lijke sprookjes. Hij zocht en vond een nieuwe inspiratie in de levende natuur. Zijn documentaires als „Robben Eiland" en „De Beveyvallei" getuigden van zijn meesterschap op het gebied, der natuurhistorische reportages. Deze films waren nog betrekkelijk kort, maar nu is onder zijn leiding het landschap en het planten- en dierenleven van de Grote Amerikaanse Woestijn gefilmd, de geweldige verlatenheid tussen de Sierra Nevada en de zuidelijke Rocky Mountains. Deze grote en grootse film: „De woestijn leeft" (The living desert) wordt in L u t u s c a vertoond. Het is een soms huiveringwekkend en soms humoristisch en steeds bijzonder boeiend verslag van wat Disney's fotografen en biologen hebben waargenomen. Herinnert u zich nog die lange neemt iets aan de zuiverheid van deze tekenfilm, die wilde imponeren met beelden van de voorhistorische mon sterlijke dierenwereld? De enorme reptielen waren eerder grappig dan griezelig. Ze bleven geheel onecht, de suggestieve muzikale begeleiding ten spijt. Het gevecht tussen de taran- tulla en de wesp, een der vele felbe- wogen episoden uit de woestijnfilm, overtreft de gefantaseerde woestheid van die plaatjesachtige dinosaurus sen verre, zoals het vele malen ver groot op het doek verschijnt. De millioenpoot met zijn glimmend en kleurig pantser en de lange rijen zwarte poten, die op de maat van de muziek schijnen te bewegen ais paardebenen in het circus, en de kluchtige bruidsdans der schorpioenen zijn andere voorbeelden van sterk vergrote werkelijkheid. Misschien wordt het nog eens mogelijk, dat men ook de geluiden van dergelijke ontmoetingen in het spinnen- en insectenrijk kan over brengen, zodat we het wapengeklet ter van sprieten en tentakels, het sluiven van het zand en het vleugel- gewappcr horen. De muzikale illus tratie is vermakelijk, maar ont- .li*:. ',''^1' A&vC-- si A vVkfc! WÊËmmm De Avro-televisie-uitzending van de Nederiandse revue „Made in Hof land" uit het Luxor-theater in Rot terdam begint vanavond niet om 20.15 uur zoals aangekondigd, doch om 20 uur DE Engelse monteur John H. Sutton is naar Rotterdam geko men om hier een drukpers voor kleurendruk te installeren. Hij is een bescheiden man, die slechts na herhaald aandringen bereid is wat over zichzelf te vertellen. „Mijn leven is niet bijster inte ressant," beweert hij, maar dan vergeet hij, dat hij altijd op reis is en vele landen n de wereld reeds bezocht heeft. Hij moet dus in staat zijn vergelijkingen te trekken. Daarom is het verheugend, dat John Sutton verrukt is over het nieu we Rotterdam. „Dagelijks zend ik prentbriefkaarten naar mijn vrouw en vrienden in Engeland om hun te laten zien wat een prachtige stad dit wordt en reeds gedeeltelijk is," zegt hij geestdriftig en hy voegt er nog aan toe: „Vooral het winkelcentrum vind ik indrukwekkend." Het is een genoegen met John Euttoi.' te praten. Hy is een tengere, blonde man, die zijn inzichten scherp weet te formuleren. Ilij windt er geen doekjes om en komt ook zonder aarzelen met zyn oritiek op de proppen: „Het is een schandaal, dat de sneeuw hier niet vlotter wordt geruimd. Je loopt hier met levensgevaar op straat." Er is ook lof: „Het eten is hier bijzonder goed, al zijn de maaltyden meestal veel te groot voor een Engelsman, die gewend is op een soort hongerdieet te .leven Een uitstekende instelling vindt hy het fooienstel sel van vyftien procent. „Dat geeft je de zeker heid, dat je genoeg en niet te veel geeft. Het lfikt me, dat beide partijen kellners en klanten daarmee gediend zijn. Als de service uitzon- deriyk goed is, kun je altijd nog een extra-fooi geven. In principe ben ik echter tegen het fooienstelsel. Waar om geen vaste lonen?", vraagt hy zich af. Onze Zondag heeft John Sutton de grootste verrassing bereid: „Dat is hier een blijmoedige feestdag en geen dag van verveling, zoals in Engeland, loaar het nu eenmaal tra ditie is om op Zondag alle mogelijke vermaaksgelegenheden te 'sluiten. Ze moesten maar eens een commissie uit het Lagerhuis naar Holland stu ren om hier de Zondagsviering te bestuderen en er lering uit te trek ken." „Maar ik zou de Lagerhuisledcn wel willen aanraden pas te komen ais de sneeuw gesmolten isbesluit John Sutton. Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig, overweegt POORTWACHTER. „HET ZWARTE SCHILD" behandelt een stuk leven, liefde en strijd uit het Engeland van Hendrik IV, een tijd dus waarin het ridderschap gouden jaren beleefde en lanstournooien zowel sportief vermaak als bijna goddelijke gerechtigheid waren. Het is niet alleen een boeiend verhaal, het is zelfs hier en daar informatief en het is over het alge meen zuiverder dan-we in dit genre gewend zijn. De handeling is rijk geschakeerd en er wordt bar veel gevochten. Het zwarte schild moet heel wat dreunende klappen opvan gen eer zyn drager Myles Falworth (Tony Curtis) als nationale held met zyn bruid verbleekt in het aan gloeiende zaallicht. Myles moet zyn vader wreken, koning Hendrik IV beschermen tegen een samenzwering en een zeer lieftallige Lady Anne (Janet Leigh) veroveren. Hij doet dat alles met veel verve op een wyze die ons aan Douglas Fairbanks sr. doet denken. Michael Powell en Emeric Press- burger, het duo, dat talrijke voor treffelijke films op zyn naam heeft gebracht (denkt u maar aan „Een zaak van leven en dood", „Ik weet wat ik wil", „De rode schoentjes' en .Hoffmanns vertellingen"), Po well en Pressburger dan zijn weer aan het werk. Ze werken aan een „musical", die „Oh, Rosalinda" zal heten en die niets anders is dan een moderne versie van Johann Strauss' „Die Fledermaus". In deze film zul Jen Michael Redgrave, Anton Wall- brook enOrston Welles mee spelen. film. Nu is de verleiding ook wel groot geweest. De borrelende en puffende modder van de vulkanische poelen en vooral ook de rappe bewegingen van zulke aardige dieren ais springmuizen en grondeekhoorns lokken grappige en zorgvuldig gesynchroniseerde mu ziek uit. Zeldzame waarnemingen Disney's team heeft twee jaar in de woestyn gewerkt en in die tijd verscheidene buitengewoon merk waardige dierenscènes verzameld. We noemen de achtervolging van de lynx door peccaris (wilde varkens), die het roofdier in een hoge cactus jagen; de twee om een wyfje vech tende schildpadden; de avondvlucht van duizenden vleermuizen, die door een buizerd worden aangevallen; het waarlijk ontroerende incident van de dappere muis en de teleurgestelde ratelslang, een waarheid geworden fabeltje, en de heldhaftige strijd van het magere eekhoorntje Spinny tegen een dikke gila, een vervaarlijk reptiel. Misschien is er wel eens in een groot terrarium in plaats van in de woestyn gefilmd. By sommige op namen moeten haast wei trucjes zyn gebruikt. De camera is zelfs tot in de kraamkamer van een muizenhol doorgedrongen, achter een binnen glijdende slang aan! Ook zijn ver moedelijk wel verschillende afzon- deriyke „shots" zo gerangschikt, dat er een verhaaltje ontstond. Het com mentaar bij die verhaaltjes „ver- menseiyict" de dieren soms. Maar over het algemeen is er naar een eerlijke weergave van het woestyn- leven gestreefd, dat zelfs op rul zand en naakte rotsen nog ryk gescha keerd biykt. De ivoestijn bloeit De film heeft 'n prachtige climax. Een wolkbreuk doet een waterval ontstaan, cFe zich van de rotsen in zandgeulen stort. De golven dringen diep de woestijn in, tot het wa'ter zyn kracht verliest in het eindeloze zand en wegzakt. Dan ontstaat een kortstondige en wonderlik mooie bloei van kleine en grotere woestijn- planten. Aan stekelige stammen ont springen de tere cactusbloemen, die na een nacht verwelken. Alleen al om dat v/onder van de bloeiende woestyn moogt u zich deze film niet laten ontgaan In het voorprogramma een aardige paardengeschiedenis, ook van Disney! De jonge volbloed Stormy wint een polowedstrijd, die ons veel minder boeide dan wat er aan vooraf ging. Als pasgeboren veulen en als cowboy- paard-in-opleiding is Stormy veel leuker dan als vierbenige sportheld. Natuurlijk wilt u wel weten, dat Rosemary Clooney een zoon heeft gekregen. Zij en haar man, "José Ferrer, zijn daar ontzettend blij mee Ze hebben hun zoon Miquel José ge noemd. En nu we het toch over pret tige gebeurtenissen hebben: Debbie Reynolds en Eddy Fisher, filmactrice en crooner, die zich in October van het vorig jaar verloofden, gaan in Juni trouwen. Diep in de Afrikaanse oerwouden, temidden van krokodillen, slangen en woest zingende wilden, ontwikkelt zich in de aantrekkelijke film „Mogambo" de noodlottige driehoeksverhouding. Clark Gabie. als de onverschrokken en zeer mannelijke jager op groot wild Victor Marswell, is de verleidelijke, zij het wat oude vrijgezel. De blonde en lieftallige Grace Kelly wordt hals over kop verliefd op hem, maar is de echtgenote van de goedgelovige geleerde Donald Nordlay. Dat drietal gaat in bijzonder on herbergzame oorden op zoek naar gorilla's. Om het nog moeilijker en opwindender e maken bevindt zich in hun gezelschap de beeldschone en aanvankeiyk lichtzinnige Ava Gard ner. zy is met een uitgebreide en op vallend luchtige garderobe in het oerwoud gestrand. Ook zij bemint de stoere en vaak onbehouwen C'ark Gable, die haar liefde echter na een voorproefje, schijnt te versmaden. Het drama, dat een goed einde krijgt, ontwikkelt zich onder de be geleiding van het enerverend trom geroffel van wilde stammen, die bo vendien bij alle gelegenheden schrille gezangen laten horen. De verdienste van deze film is, dat het afgezaagde gegeven niet uitputtend wordt be handeld. De regisseur heeft de hu mor niet vergeten en grote aan dacht besteed aan de natuuropnamen. Verrassende opnamen Wie aan de oude verleider Clark Gable en de tartende schoonheid van Ava Gardner niet genoeg heeft, komt met de verrassend mooie en interes sante opnamen van het dierenrijk toch geheel aan zijn trek. Opvallend zijn: de gevechten tussen nijlpaarden, de paringsstnjd tussen twee neus horens en de close-ups van geweldige gorilla's. De camera's misten ook dc- onvergeiijkelijke schoonheid van het ongerepte landschap niet. „Mesambo" is een goede amuse mentsfilm, die men in Lumière kan zien. Zorgvuldig voorbereid Er zit grote vaart in deze goedge- kleurde geschiedenis, maar het is vooral prettig, dat de productie zorg vuldig is voorbereid. Aan het milieu is grote aandacht besteed. De pracht en praal van de riddertijd, de fraaie kostuums, harnassen en wapenrus tingen, vergen veel van de ogen, die toch al zoveel te doen hebben op het cinemascopedoek, waarmee Capitol voor de eerste maal pronkt. Het beeld is opvallend scherp, zelfs tot in de verste hoeken. Dit geromantiseerde stuk geschie denis zal lang niet iedereen boeien, maar wie zich graag verplaatst in een primitieve, maar heftige tyd van schildknapen, ridders en schone vrouwen, kan zich aangenaam ver pozen. Ew luchthartige, ongevaarlijke nochtans vrij listige opschepper toont zich deze week in Colosseum de Franse komiek Fernandel, die het zo waar presteert om met een kwartje de wereld rond te reizen. Men ziet geen nieuwe belevenissen van de breed-grijnzende Fransman. Vlak na de oorlog is de film in dezelfde bio scoop voor de eerste maal in Rotter dam gedraaid. Het weerzien beteken de enkele ogenblikken plezierige ont spanning. Plezier om de sympathie ke Fernandel-met-het-paardenge- zicht, plezier ook om zijn avontuur lijke reis „Met een kwartje de we reld rond". Doe het 'm na! „In old California" (Rex) en wel in het plaatsje Sacramento veroor zaakt de komst van de eerlyke en rustige apotheker John Wayne grote opschudding. Men is daar nu een maal niet gewend aan mensen, die rechtvaardig handelen. Dat de apo theker bovendien kan paardrijden en een revolver weet te hanteren, mer ken de boeven al snel. Het vakman schap van Wayne weet van dit enigszins trage verhaal een aantrek- kelyke Wild-Westfilm te maken. De heethoofdige Myles Falworth, Leigh) in een van de zeldzame mo- (Tony Curtis), wiens liefhebberij I menten waarop hij kalm is; -uiterlijk vechten is, met Lady Anne (Janet dan.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Vrije volk | 1955 | | pagina 2