verlegen
komiek,
geen Don
Quichotte
Laatste hoop op redding
Glazenier Ooms herstelt oude
tradities van een handwerk
Balletsterren
Zo maar een stelletje boeken
in de vakantie
ITALIAANSE
SIERKUNST
ANSIE nu
compleet
OVER E
Canadees
federalisme
Toveren met gekleurd glas:
Salzburg voor
de modernen
Huizin ga-omnibu s
Susan Strassberg
ontmoet vader
van Anne Frank
ICroniek van bonger
4Het portret spiegel
van de tijd
Boston naar SU
Nog dit jaar Prof.
Van der Leeuw-prijs
KET VRIJE VOLK
PAGINA 6
- ZATERDAG 4 AUGUSTUS 1956
Jacques Tati is een Franse
komiekdie een kleinere
kring van bewonderaars heeft
dan zijn kunstbroeder-grap
penmaker Fernandelmaar
zich op een trouwer en selecter
publiek kan beroepen.
Hij doet niet veel moeite ow
zijn populariteit te vergroten
Tegenover Fernandels vier
films per jaar, stelt hij er één
per twee jaren; Tati geeft om
kwaliteit meer dan kwantiteit,
en roil noch zijn. aanhangers
noch zich zelf teleurstellen.
TA TI:
Jacques Tati (oorspronkelijk Tati-
scheff geheten, en 47 jaar) zou eerst
lijstenmaker worden, maar voelde
zich meer tot de sport aangetrokken.
zijn gevoel voor humor en zijn ex
pressievermogen deden 'hem een
paar parodistische pantomimenum-
mers maken die xn de musichalls
van de dertiger jaren de aandacht
van het publiek trokken, onder wie
de romancière Colette die de jonge
man een grootse loopbaan voorspelde.
Italiaanse sierkunst uit vele oude
-- leden, aangevuld met stukken uit
e Haagse stedelijke verzameling zal
n september en oktober te Den Haag
n het Gemeentemuseum en nadien
:e Milaan worden geëxposeerd,
i De tentoonstelling zal ruim 300
chatten uit musea en kerken, die
ussen de 14e en de 18e eeuw ont
stonden. omvatten. Deze sierkunst
imvat dus geen schilderijen en geen
beeldhouwwerken, behalve kleine
j bronzen plastieken,
j Men zal weefwerken en gobelins,
kazuifels, gedreven zilver, pronk-
harnassen vervaardigd door meester-
handen uit Milaan en Mantua, meu-
I beien, glas- en aardewerk kunnen be-
wonderen, kunstschatten van de
prachtlievende Italiaanse hoven, o.a.
van de Florentijnse Medici, kerke-
i lijke kunst uit soms zeer kleine his
torische, zelden bezochte, Italiaanse
stadjes zullen te zien zijn naast het
Venetiaans glaswerk en beroemde
portretpenningen uit het legaat Hof-
I stede de Groot van de Haagse ste
delijke verzameling.
De meeste stukken, aldus de direc
tie van het Haags Gemeentemuseum
zjjn van zeldzame schoonheid en zeer
j kostbaar.
Het is voor het eerst in de kunst-
historie dat een dergelijke collectie
siervoorwerpen, waarmede de Ita
liaanse religieuze instellingen en de
rijke particulieren zich in vroeger
j eeuwen plachten te omeeven, op re-
1 presentatieve wijze bijeen wordt ge
bracht.
hoofdfilm, 'Mijn Ootn'; de voorberei
dingen hebben twee jaren in beslag
genomen, en door een auto-ongeluk
moest hij de opnamen nog eens een
jaar uitstellen, maar nu is hij vast
besloten deze maand te beginnen met
filmen.
Het succes was er, maar Jacques
TRti was, te bescheiden om zich het
hoofd op hol te laten brengen. Hij
ging zijn sketches op de film vast
leggen.
Pas in 1948 maakte hij zijn eerste
grote film, 't Is feest vandaag', die
hij met zijn spaargeld en giften van
vrienden financierde. De film ver
wierf verschillende belangrijke prij
zen, ma-ar een uitgesproken kassuc
ces werd de dorpspostbode niet.
Daarom keek Tati uit naar een an
der personage die meer z-ou aanslaan
bij het publiek. Hij vond hem in
Meneer Hulot, een karakter dat aan
sluit op de persoonlijkheid van Tati
zelf, een verlegen man dus. die zo
graag van de eenvoudige dingen van
het leven zou willen genieten, maar
hierdoor door zijn medemensen voor
ietwat excentriek wordt versleten.
En nu is Tali bezig met zijn derde
In zijn kantoor vertelde Jacques
Tati, die, hoe kan het anders, spre
kend op meneer Hulot lijkt, in het
kort het verhaal van 'Mijn Oom'.
Een achtjarig jongetje, Gerard,
vindt het naar thuis.a Zijn vader is
bezeten van industriële vormgeving
en efficiëntie. Het huis is ultra-mo
dern ingericht; van keuken tot huis
kamer is alles van eenzelfde zake
lijkheid, die geen plaats laat voor
Gerard om zijn fantasie uit te leven.
Zijn oom echter woont in eèn oude
stadswijk, charmant en niet bedor
ven door moderne inzichten. Gerard
vindt het heerlijk als zijn oom hem
stilletjes van school afhaalt en zij
samen boodschappen gaan doen
het is een groot avontuur, want met
oom kan je altijd de vreemdste din
gen beleven.
Oom is natuurlijk het zwarte
schaap van de familie, de ouders
van Gerard vinden hem een niets
nut. Hij pi'obeert wel werk te krijgen
en punctueel te zijn. maar altijd
wordt hij weer ontslagen omdat al
les hem misgaat of tegenloopt. Aan
het einde van de film is de tegenstel-
ling tussen ouders en oom zo groot
dat het niet verder kan.
Tati zwijgt. En het einde? Nog ge
heim, Is het een vrolijk of een treu
rig einde? Hoe je het wilt bekijken,
in de geest van 'Meneer Hulot met
vakantie'. Verder gaat hij niet en hij
laat in het midden of dat wel een
happy ending was. Wel wil hij zeg
gen dat 'Mijn Oom' een kleurenfilm
wordt.
't Is feest vandaag' verklapt
Tati was ook in kleuren (Thomp-
soncolor) gemaakt, maar het pro
cédé was zo slecht dat de film in
zwart-wit moest worden afgedrukt.
Het scenario voor 'Meneer Hulot' was
geschreven voor een kleurenfilm,
maar de kosten waren te hoog.
'Mijn Oom' wordt in kleuren ge
maakt (kosten anderhalf miljoen
gulden, twee maal zo veel als voor
een zwart-wit film) omdat Tati de
film over de 'modem way of life'
slechts in kleuren kan zien.
Maar er zit nóg een beweegreden
achter. Het stoot hem dat hij altijd
met Chaplin wordt vergeleken.
Chaplins zwerver is actief, tencijl
Tati Hulot als een passief wezen
zietondanks zich zelf gaat er
altijd iets mis, wordt hij de dupe.
De vergelijking met Chaplin hoopt
hij nu te voorkomen door 'De Oom'
in kleuren te filmen. Chaplin
heeft immers nooit een kleurenfilm
gemaakt.'
Onlangs noemde men Jacques Tati
als vertolker van Don Quichotte in
een film die gemaakt zou worden
door zijn vriend Fellini (van "La
Strada"). Het ls een vals bericht
zegt Tati, want ik heb er geen tijd
voor. Mijn eigen film zal me vol
ledig in beslag nemen. Zes maan
den zullen de opnamen duren en
dan moet er nog geluid bij worden
gemaakt.
Tati is een bedeesd en beleefd
man. Dat blijkt als we over het on
derwerp door praten. De ware reden
komt te voorschijn: Hij gelooft met
in de verfilming van Don Quichotte.
omdat iedereen een eigen voorstel
ling heeft van de Spaanse hidalgo,
en wil niet zijn figuur (l meter 90,
in training gehouden door twee keer
per week in een sportschool te oefe
nen) opdringen en daardoor bloot
stellen aan kritiek.
Eén vraag rest nog: Hoe heet de
oom? Hulot!' Plotseling beseft
Tati dat dit antwoord hem moeilijk
heden kan opleveren. 'Maar denk
niet dat het een vervolg is.' voegt
hij er snel aan toe. "Ik probeer alle
overeenkomst en vergelijking met
m'n andere film te vermijden; daar
om heeft de film een neutrale titel.
II- gebruik alleen het karakter van
Hulot.'
HANS SAALTINK
In de reeks geschriften van de
prof. mr. B. M. Teldersstichting (uit
gave Martinus Nijhoff, Den Haag
1955) verscheen van de hand van
mr. W. Koops een studie over de
Canadese variëteit van het federa
lisme.
Dit deel van het Britse Gemene
best immers heeft een langdurige
periode van federale opbouw achter
de rug en bovendien omvat het
staatkundige eenheden met een be
volking van verschillende nationale
herkomst. Met de Verenigde Staten
als economisch machtige buurman
zou Canada' ongetwijfeld spanningen
moeten noteren tussen verschillende
van zijn staten, als niet de gehele
bevolking zich thuisvoelde in het
federale huis.
De heer Koops nu heeft nagegaan
door welke factoren die federale op
bouw in Canada door de hele be
volking als juist en rechtvaardig
wordt beschouwd; hoe hij de samen
werking van het geheel heeft be-
voi'derd, zonder dat de zeggenschap
in eigen huis door een overmatig
centralisme werd doodgedrukt.
Het behoeft gesn betoog dat deze
studie daarom zo belangrijk is bij
het zoeken naar de beste wegen om
tot een federale structuur van de
Europese staten te komen. Het boek
van mr. Koops biedt daartoe een
bijdrage aan de hand van weinig be
kend doch zeer interessant materiaal.
(Mr. W. Koops, Federalisme - De
Canadese Variëteit. Prijs ƒ8). A. P.
Leonhard Huizinga, roman- en
veelschrijver, heeft een deel van zijn
vroegere oeuvre, tegelijk met een
aantal lot nu ongepubliceerde ver
halen, samengeperst in een soort
omnibus, SCHOON SCHIP, versche
nen bij P.N. van Kampen en Zoon
te Amsterdam. Zijn populairste boek
'Adriaan en Olivier' ontbreekt erin,
wat we bezwaarlijk een gemis kun
nen noemen.
Want Huizinga is een veelzijdiger
schrijver dan de man, die in dat
heel populaire boek de ene hoeveel
heid kolder op de andere stapelde.
In wezen is hij een serieus man, die
met open ogen de wereld bereisd
heeft.
SCHOON SCHIP is het resultaat
van twintig jaar reizen en vertellen,
een vertellen dat soms een branie
achtig gebabbel wordt, maar meer
malen een lenig mengsel is van hu
mor en melancholie, kenmerken van
de romanticus, die ongetwijfeld niet
al te diep in Leonhard Huizinga ver
borgen zit.
De geestigste verhalen vinden we
nog altijd die uit 'O... zei ik.' De
grappigste de verzameling 'Onder de
zon van Manecosta,' waax'in de de
mocratie in een Zuidamerikaans
staatje in de lachspiegel wordt beke
ken. Die spiegel is zonniger dan die
democratie.
M. S. K.
(Van onze kunstredactie)
JAN OOMS is een van de Neder
landse glazeniers, die hun hart heb
ben verpand aan de handhaving ei-
het herstel van de oude technieken in
een eerbiedwaardig, oud handwerk:
het vervaardigen van gekleurde ra
men in glas-in-lood.
In een van de vele Amsterdamse
schoolgebouwen, die na de oorlog
werden afgekeurd voor schoolge
bruik en toen maar aan de schil
ders en beeldhouwers werden over
gelaten, huist Jan Ooms, met een
prachtig uitzicht over de havens aan
de éne kant en een roezig uitzicht
op een binnenplaats met spelende
kinderen aan de andere kant.
Glas is zijn materiaal en waar d"
schilder zijn tuben en palet heeft,
daar heeft Jan Ooms een hele bat
terij van kostelijk glas.
jVTET zijn enorme, gespierde en
lenige handen neemt hij zo'n
grote glasplaat uit een rek. Het is
gegoten glas, niet gewalst of ge
trokken, en daardoor zit het vol
leven. Luchtbellen en ribbels, kleur
nuancen veroorzaakt door de wisse
lende dikte, geven er een rijkdom
van mogelijkheden aan.
'Ik snijd mijn gla-s zelf," zegt
Ooms. 'Dat kam je, vind ik, niet aan
de uitvoerders overlaten. Want ai
geef je ook drie, vier nuancen van
bijvoorbeeld rood met cijfers op een
karton aan, in het glas zelf zitten
wel meer dan tien nuancen, en on
der het wei'ken improviseer je
daarmee de mooiste effecten.'
JanOoms weet waarover hij
spreekt, want als jongen is hij al
begonnen met.te werken in een ate
lier waar de ramen, naar aanwijzin
gen van de kunstenares werden uit
gevoerd. Het was in zijn geboorte
plaats Twello (1915), waar een kleine
kolonie van beoefenaren van dit
handwerk is gevestigd.
Het uitvoeren was iiem echter niet
genoeg en de kunstacademie in Arn
hem werd het eerste doel van zijn
streven.
Hij liep deze school af en na ver
schillende omzwervingen vestigde
hij zich kort na de oorlog in Amster
dam.
Op het ogenblik heeft Jan Ooms
een aantal grote ramen ondex- han
den voor een nieuwe kerk in Hilver
sum. Op de foto ziet u, hoe hij zijn
Twee sterren van het Parijse in een fraaie pose in de nieuwe
Operaballet: Josette Olivier en enscenering van de Nolekraker-
Jean-PierreAlban, beiden 22 jaar, suite.
raam. waaraan alleen nog het lood
ontbreekt, mei de penseel bewerkt.
Hij doet dat, omdat in de grote vor
men soms nog enkele contouren moe
ten worden aangegeven, bijvoorbeeld
een oog, of de geleding van een hand.
Ooms beperkt dit beschilderen ech
ter tot het uiterste.
"Wat toch is het geval? Enkele ge
neraties geleden was het gebrand
schilderde glas gewoonweg tot een
glazen schilderij ontaard, helemaal
volgeschilderd en voorzien van per
spectivische en naturalistische voor
stellingen. Maar dit alles is in strijd
met het wezen van het glas-in-lood-
raam.
•Niet de Ingebrande verf, maar
het glas zélf moet het doen,' ver-
klaart Ooms. "En het suggereren van
een ruimte door getekend perspectief
is in dit materiaal, dat pas gaat le
ven wanneer het licht er doorheen
valt, volstx-ekt uit den boze.'
Het tweede deel van de ANSIE,
de Algemene Nederlandse Systema
tisch Ingerichte Encyclopedie, is
thans verschenen. In twee kloeke
'delen heeft men thans de mogelijk
heid een schat van kennis, overzich
telijk geordend, in de boekenkast te
krijgen. Vooral het illustratiemate
riaal bij zulk een boek zo belang
rijk is met zox-g uitgekozen.
Gunstig treft het ook, dat bij
voorbeeld in de 'Wereld der kunsten"
de allermodernste uitingen mede be
handeld zijn.
(Amsterdamse Boek- en Courant
maatschappij, Amsterdam).
De directie van het Salzburg Fes
tival heeft verklaard, het zich tot
een plicht te rekenen, de moderne
muziek aan te moedigen.
In de naaste toekomst zal Lieber-
manns opera 'Schule der Frauen'
worden uitgevoerd. Men onderhan-
delt over nieuwe werken van Samuel
Barbei'-Menotti en Bohuslav Martinu.
Volgens de directie zijn de geruch
ten onjuist, die inhielden dat er con
flicten zouden bestaan tussen de di
rectie en de componist Gottfried
von Einem, artistiek adviseur van
het Festival. Evenmin zou er een
conflict bestaan met Oostenrijkse di-
rigenteix. met name Karl Boehm,
Een scène uit Michael Strogoff,
de roman van Jules Verne over de
heldhaftige 'Koerier van de Tsaar.'
Deze film wordt in Zuidslavië op
genomen met Geneviève Page in
'de rol van Nadia en Curd Jurgens
als Michael Strogoff. De beide
hoofdpersonen laten op deze foto
juist een postduif los die hun
laatste hoop op redding is...
Een jongeman, die tijdens de glo
riedagen van MusSolini een straat
schooiertje was in een stadje nabij
Venetië, vertelt in DE MOOIE
PRIESTER over die tijd en zijn
milieu. Een scherpe kritiek cp het
fascisme, in Italië een tot berstens ge
zwollen gevoel van heldenverering
en nationalistische waan is de ro
man niet geworden. Veeleer de kro
niek van een stadswijk, waar honger
een stempel drukte op alle mense
lijke uitingen.
Goffredo Parise heeft de mensen
uit dat buurtje raak beschreven, met
een humor, die zelfs niet wrang
wordt als hij het heeft over de mooie,
aan het fascisme verslingerde pas
toor die ten s'.^tte bezwijkt voor de
begeerte van vrouwen, wier vroom-,
heid in hoofdzaak te danken is aan
de bloed-eii-bodcm-zwier en het sex-
appeal van de priester
Een mooi boek. beminnelijk cioor
de tekening van fel levende, snel
boze en even snel sentimentele men-
sen" in het zuiden. (Uitg. D van
gijn en Zonen, Rotterdam)
M. S. K.
Hef. eerste stuk van de Haagse
rijdende tentoonstelling 'Het por
tret spiegel van de tijd', zal een
spiegel zijn.
Deze tentoonstelling confronteert
de mens van heden met die uit
vroeger eeuwen. Via de religieuze
kunst der middeleeuwen, komt men
bij het naturalisme van de 15e en
de renaissanceportretten van de I6e
eeuw-
De gouden eeuw met zijn deftige
contei'feitsels wordt gevolgd door de
zwieriger hofportret-ten en nadien
luchtige pasteltinten van een later
tijdperk. Miniaturen en silhouetten
kenmei'kten mede de vorming van
de moderne mens omstreeks cie
Franse Revolutie, die door de re
actie van de romantiek groeide naar
het realisme, het impressionisme,
het symbolisme, het kubisme en ten
slotte het expressionisme.
Deze rijdende les in kunsthistorie
geeft via het portret door de eeuwen
heen tevens college over de ont
wikkeling van denken, beschaving
en maatschappij.
Het Boston Symphony Orchestra
zal als eerste van de grote orkesten
der westelijke wereld een tournee
maken door Rusland. Tussen 5 en 10
september zal het twee concerten in
Leningrad en twee in Moskou geven.
OF HET NU REGENT, stormt
of hagelt in de vakantie, of dat
de zon tóch nog doorbreekt boeken
hebt u altijd nodig. Er zijn zelfs
hele horden, die alleen in de vakantie
aan een boek toekomen.
Een bekend Nederlands staatsman
nam altijd prof. Huizinga's-'Herfsttij
der Middeleeuwen' mee, als hij zich
in zijn rieten strandstoel terugtrok.
Gewoonlijk was hij vijf minuten later
in een diepe slaap.
Hoe kon het ook andex-s? Zün keuze
was eenvoudig verkeerd. Wie kam
peert op de hei of luiert aan zee,
moet geen boeken lezen die méér
inspanning vergen daxx zijn dagelijks
bestaan. Kleine boeken vetdienen de
voorkeur.
Vuurwater van Eric van der
Steen is in veel opzichten een ideaal
vakantieboek. Het stelt geen hoge
eisen aan uw psychologisch inzicht en
aan Colette denken en voor deze
gelijkenis met de grote Parijse
schrijfster heeft Lia Timmermans
zich niet te schamen. (Desciée de
Brouwer, ƒ6,90.)
is toch ook beslist niet oppervlak
kig. Veel meer sluit het aan bij de
Engelse story-tellers. Het boeiende is,
dat hij toch volkomen Nederlander
gebleven is en put xiit Nederlands
materiaal.
Zijn vondsten zijn, zelfs voor ver
wende Nederlandse lezers, in hoge
mate verrassend. Hij bewaart zijn
ontknoping tot de allerlaatste zin,
soms tot het slot van die laatste
zin, en telkens staan we weer be
teuterd te kijken waar het vuurwerk
vandaan komt.
'Vuurwater' zelf, het eerste van de
zeven verhalen, is grandioos; 'Hard
tegen Hard', die woelende en plot
seling doorbrekende herinnering aan
de soldatentijd, bepaald niet minder.
(Boekvink, Arbeiderspers, f 1,90.)
Och, wat was mjjn vader
groen is een allerplezierigst reis
verhaal. David Dodge doet hierin
verslag van de tocht, die hij met
vrouw en kind maakte door Midden-
Amerika,
De malle titel is ontleend aan een
Mexicaanse film en het boek dient
om de lezer duidelijk te maken, hóé
groen die vader (te weten David
Dodge) wel is. Mexicanen, Salvado-
rezen en Guatemalteken zijn vreem
de volkjes, die de sinjeur uit de Sta
tes echter stellig nóg vreemder vin
den.
Gaat u deze vakantie op reis, steek
dan 'Och, wat was mijn vader groen'
in uw koffer. Blijft u onverhoopt
thuis, koop het dan vooral, want het
brengt u in streken, die geen enkel
reisbureau u kan verschaffen. Het
boek werd door Tom Schilling voor-
'reffelijk vertaald. (H. Meulenhoff,
6,90.)
Of Lia Timmermans familie is
n wijlen Felix, weten wjj niet. Wel
duidelijk, dat zij de ongenietbaar-
iaamse schrijftrant van Pallieter?
•hepper volkomen mist.
De Ridder en zijn Gade is
iet amusante verhaal van Henri en
'udith, een echtpaar dat elkaar zo
unstreeks 1900 heeft ontmoet. Niei
onder humor toont de schrijfstei
nis het huwelijksleven van de be
laarde Henri en de wufte, nietsnuttf
naar o zo lieve Judit-h.
Een charmante historie. Belgisch
wel, maar gegarandeerd niet Vlaams
Af en toe deed het ons een beetje
De lachende Hollander
van Olaf J. de Landell is heel iets
anders; een verzameling grappige ver
telsels uit Nederlandse overlevering.
Uit alle hoeken van ons land haalde
hij een serie verhalen bijeen, waar
onze voorvaderen, sonxs al van héél
lang terug, plezier aan hebben be
leefd.
Men mag de schrijver dankbaar
zijn, dat hij dit vaak kostelijke mate
riaal heeft verzameld. Zijn enigszins
ouderwetse manie van vertellen ver
geeft men hem gauw: die past im
mers heel goed bij deze materie.
(De Bezige Bij, ƒ3,50.)
Een boekje, dat u wel in de vakan
tie kunt lezen, maar dat u dan toch
moet bewaren tot de laatste dag, is
Fabriekswater van Karei Bral-
leput. Wij hoeven u natuurlijk niet
te vertellen, dat dit een pseudo is
van Simon Carmiggelt.
En niet eens een gewoon pseudo
o nee. Zoals de goede dr. Jekyll zich
af en toe veranderde in die afzichte-
lijse mr. Hyde, zo schakelt de goede
Carmiggelt bij tijd en wijle over op
dat griezelige mannetje Bralleput
Dan schrijft hij een vers als dat
over de oppassende Karei, die toch
zo graag een beest wou zijn, maar
eenvoudig de tijd niet bad. Of over
die zendeling, die zorgde dat 'alle
Besoeki's broekies' kregen.
Naar het einde toe trekt de bundel
langzaam dicht, als een regenlucht
in augustus. 'Het is zo jammer, dat
Je 't leven léven moet' Niet om te
lachen, maar een goede voorbereiding
op de tijd na, de vakantie is het wéL
(Boekvink, Arbeiderspers, ƒ1,90.)
Susan Strassberg, de 18-jarige
ster die Anne Frank heeft gespeeld
in het stuk 'The Diary of Anne
Frank' dat op Broadway ging en de
Pulitzer-prijs verkreeg, is per vlieg
tuig naar Londen vertrokken.
zy zal daar de vader van Anne
Frank, Otto Frank, ontmoeten.
Susan zal door haar vader verge
zeld worden. Zij is van plan 10 da
gen in Engeland te blijven en in het
Dorchester Hotel te logeren.
Haar moeder, die bekend staat als
Paula Miller, is een lid van de staf
van de actrice Marilyn Monroe, die
nu in Engeland is voor een film met
Sir Lawrence Olivier.
De minister van O. K, en W. zal
nog dit jaar de. Prof. v. d. Leeuw-
prijs uitreiken aan een Nederlandse
componist. Hij is hiertoe in staat
gesteld door Philips Phonografische
Industrie.
Voor de prijs komen werken in
aanmerking die na de oorlog zijn ge
schreven en die bestemd zijn voor de
bezetting van een normaal kamer
orkest.
De tijdsduur moet hetzij ongeveer
een kwartier, hetzjj ongeveer een
half uur bedragen. De prijs be
draagt drieduizend gulden en Phi
lips zal een. grammofoonplaat van
het bekroonde werk vervaardigen.
In de serie inleidingen tot het den
ken van invloedrijke filosofen ver
scheen van J V Meininger een in
leiding op Hegel (Uitg. Bom. Assen).
Het is een gloeiende verdediging
van Hegels denkwijze en stellingen,
en dit heeft één bezwaar voor de on
bevangen lezer: nl. dat de schrijver
nog enigszins in Hegels trant gaat
schrijven en betogen, zodat het moei
lijk wordt hem te volgen.
Want de lezer moet juist het wezen
van die denktrant uiteengezet krij
gen. Daartegenover staat, 'dat de
sympathie de schrijver veel overtui
gingskracht geeft-, (ƒ1,60).
