AAN DE
'Nederland favoriet; mensen zijn
hartelijk, land is keurig verzorgd'
Twee Zwitserse meisjes vluchten
voor hun moordenaar.
EUROPA
j Meer eer bewezen
dan nodig was
'Tel tot vijf
en sterf
Dramatisch verhaal met
net iets te veel ernst
m
LUTUSCA
Sensaties in .Razzia
in de onderwereld
Géén ouderwets brok
Duits sentiment
THE BRIDGE
OU THE
RIVER KWAI
v
Poortwachter:
Concurrentie
en spanning op
de racebaan
FraiiQoisè als
een dapper
verslaggeefster
Nog en weer
Brok historie
PINKSTERPREMIÈRE
"1/ m LUMIERE
HET VRIJE VOLK ZATERDAG 17 MEI 1958
Tjpjr^~ ell, to tell de waarheid, die misschien jou vreemd
f iu je oren klinkt, na thirty jaren werd deze oude
man homesick, you kuow, hij kreeg dat ver
langen naar zijn eigen old laud. Ik zag een stukje in een
Amerikaanse newspaper, een krant, over Holland and it
made me think. Ik denk zo, hoe zal dat vaderland het
maken. En hoe meer ik denk, hoe meer ik homesick word.
Dan zeg ik tegen mijn wife, dat is mijn vrouw, dat we maar
eens naar Holland moesten gaan en zij vond het een goed
idee en dan zijn we alle money gaan sparen, we saved you
know en nu zijn we hier."
Dit was de inleiding tot het gesprek, dat ik van de week
had met de heer en mevrouw Lems, een moeilijk gesprek,
omdat.het steeds in twee talen gevoerd werd. De heer lems,
die van Nederlandse afkomst is, probeerde het steeds weer
in het Nederlands, maar dat was vaak geen onverdeeld suc
ces. Bovendien spreekt en begrijpt zijn Amerikaanse vrouw
onze taal niet.
Dat alles verhinderde niet, dat het een bijzonder prettig onder
houd werd, want de heer en mevrouw Lems zijn blijmoedige men
sen en die taalverwarring leidde herhaaldelijk tot vrolijke misver-
r__standen. Ook al, omdat
(je heer Lems veel van
zijn moedertaal verge
ten is, maar dat zal
niemand hem na vijf
endertig Amerikaanse
jaren kwalijk nemen.
Na jaren weer 4thuis
Franz von Werra was een Duitse jachtvlleger, die reeds in het
tweede jaar van de Tweede Wereldoorlog boven Engeland werd neer
geschoten en in krijgsgevangenschap kwam. Hij berustte daar niet
in, want al was hij dan geen iid van de Hitler-partij, hy moest toch
zo nodig terug naar het onoverwinnelijke vaderland. Dat is hem na
twee mislukte pogingen gelukt.
De arrestatie van een misdadiger is, zoals bekend, niet altijd in
de eerste plaats aan knap speurderswerk te danken. Er kan verraad
in het spel zijn, soms,zelfs een door de politie afgedwongen verraad.
Een dergelijk geval vormt het onderwerp van de Franse film „Raz
zia in de onderwereld" (Arena).
-» T
i»
.Zo n stad bestaat
in Amerika nief
Jacobus Lems („Call
me Jack") werd zesen
zestig jaar geleden in Vlissingen geboren, waar zijn vader loods
was. Later ging het gezin (twee zoons en drie dochters) naar Rot
terdam, waar Jacobus werk vond op een schip van de Holland-
Amerika Lijn. „A good job, maar ik was niet tevreden."
HU was intussen getrouwd en
had drie dochters, maar die on
tevredenheid bleef knagen en in
1923 hakte hij de knoop door hi)
emigreerde naar de Verenigde
Staten en werd arbeider in een
zeepfabriek, waar hij het tot voor
man bracht.
Maar het overlijden van »ijn
vrouw bracht de onrust opnieuw
in zijn leven. Hij wilde voor zijn
drie dochtertjes een goede maat
schappelijke positie veroveren en
hij wist geen andere weg dan ont
slag te nemen. „Ik brak met de
sleur, you know, maar het was
gewaagd, a gamble, you know".
Het gokje lukte. Toen hij werk
loos door New Vork wandelde,
kwam hii een Hollandse vriend
tegen, die een schildersbedrijf
had. Jacobus Lems, een man van
zesendertig en vader van drie
kinderen, werd schildersleerling.
Hij ging naar de avondambacht-
school en haalde zijn diploma.
Wanneer een man zo Iets even
in het voorbijgaan vertelt en er
verder helemaal geen woorden
aan vuil maakt, dan verbaast het
je niet meer, dat bij geslaagd is
in het leven. Hij zei zelf op een
goed moment: ,AIs je hard wer
ken wilt, kun je overal wat be
reiken". En het is duidelijk Jaco
bus-Jack Lems heeft hard ge
werkt.
Hij is geen schildersknecht ge
bleven, maar na vertoop van tijd
is hij een eigen bedrijf begonnen
en rok dat is hem gelukt, want
nu staat hij aan het hoofJ van
een flinke schilderszaak. „G.-en
rjjkmakerij, maar we hebben een
goede boterham met wat erop".
Elf jaar geleden is hü voor de
tweede keer getrouwd met een
Amerikaanse weduwe („Ik ben
ouder dan twintig en jonger dan
honderd en nu moet je maar ra
den"). Het echtpaar Lems woont
nu in Jersey City.
Het verblijf in Nederland („We
blijven een maand") begon met
een familiefeest, want een broer
en drie zusters van Jacobus Lems
wonen in Rotterdam. „We hadden
elkaar heel wat te vertellen na
al die tijd", verzekerde h(j me.
Maar mevrouw Lems had het
die avond moeilijk: „Ik kon er
haast geen woord van begrijpen,
want ze spraken natuurlijk Hol
lands en ik maar vragen: „Wat
zegt h(j nou? Wat wat dat?"
vertelde ze lachend.
„Ik kwam terug, omdat ik mijn
oude land wou zien. maar nou
heb ik ontdekt, dat het niet meer
bestaat. Holland is een geheel
nieuw land geworden, waar ik
bijna niets herken, zelfs in mijn
eigen Rotterdam niet", bekende
h«.
Maar Jacobus-Jack Lems treur
de daar niet over. „Het is veel
beier zo", oordeelde hij en later
zei hij: „Ik wil jou wel vertellen,
dat ik zo trots ben als een pauw
met twee taarten op Rotterdam,
wa~.it zo'n stad bestaat in Ame
rika niet".
Mevrouw Lems verheugde zich
al op haar thuiskomst: .Dan zal
ik veel te vertellen hebben, want
ze weten by ons niets van Neder
land. Ze denken net als ik dat
deed dat alle mensen hier op
klompen lopen. Ik zal ze wel wat
anders vertellen", beloofde ze.
En Jacobus-Jack Lems zat te
vreden te glimlachen. „Ik was niet
voor niks homesick", stelde hij
trots vast.
„Als me hier in. Holland iets is
tegengevallen, dan waren dat wel
de bloem bollenvelden, maar ik
geloof niet, dat ik dat de bloeien
de bollen moet verwijten, maar
wel de propaganda, die er in
Amerika voor wordt gemaakt. Be
grijp me goed: niet door Neder
land, maar door reisbureaus, die
de indruk wekken als zou geheel
het land bedekt zijn met veel
kleurige tulpen en andere bloe
men," verzuchtte de jonge Ameri
kaanse psycholoog Spencer
Wright.
„Wanneer je volkomen onbe
vooroordeeld naar de Haarlemse
contreien zou gaan, zou je waar
schijnlijk verrukt zijn geweest van
al die bloemen, maar nu waren
mijn verwachtingen zo hoog ge
spannen, dat het tegen moest val
len, hoewel ik er toch wel ge
noten heb", overwoog hy pein
zend.
De 28-jarige Spencer Wright,
eent openhartige bescheiden
kereh, voltooide een maasid ge
leden zijn universitaire opleiding
in- de psychologie en voordat hij
nu zijn kennis in de praktijk gaat
brengen, wilde hij eerst Europa
zien. „Louter nieuwsgierigheid",
beweerde hij.
Zyn algemene Indruk na een
be-oek aan Engeland, Frankrijk,
Duitsland, Denemarken en Ne
derland: „Een opmerkelijke over
eenkomst met Amerika, al zyn
hier de scherpe kanten wat afge-
„Wy zijn op de vlucht voor onze
moordenaar", beweerden de twee
Zwitserse mesljes Anita Burck-
hardt en Annlis Lutz nadrukke
lijk. Maar deze verontrustende
mededeling bleek bii nader inzien
minder ernstig te zijn dan ze leek,
al moet men toegeven, dat er een
zweempje waarheid steekt in hun
redenering. Meer dan een zweem
pje niet. maar dat lijkt me vol
doende voor twee avontuurlijke
meisjes.
Dit is hun verklaring van die
melodramatische zin: Een jaar
geleden zijn ze op goed geluk naar
Engeland gegaan om de taal te
leren. „We waren op een zekere
dag in Florence, waar we elkaar
leerden kennen, en toen besloten
we om naar Engeland te gaan.
Het was In een half uur beslist",
vertelde Annelis.
Ze verdienden de kost als dienst
meisjes en gingen in de avond
uren naar een Londense school,
waar ze taallessen kregen. „We
hadden het best naar onze zin.
maar toen werden er in Engeland
steeds alleenstaande meisjes ver
moord en sloeg ons de schrik om
het hart. We durfden 's avonds
haast niet meer alleen op stras*"
beweerde Anita.
„En op een goede dag besloten
we naar huis te gaan", vertelde
slepen. By ons zie je nog meer
uitspattingen, omdat we een jon
ger voik zyn zonder al jullie
scherp omlijnde leefregels."
Van de vijf Europese landen,
die hij nu („Pas op: uitermate
vluchtig") gezien had, ging zijn
voorkeur uit naar ons land. Ne
derland is favoriet. Waarschijn
lijk, omdat de mensen zo hartelijk
zijn en het land zo keurig ver
zorgd", oordeelde Spencer Wright
enthousiast.
De meeste indruk hadden de
Zuiderzeewerken gemaakt. ,Dat is
werkeiyk iets overweldigends. Ik
kon er niet genoeg van. krijgen en
de wetenschap, dat daar op de
bodem van de zee gewassen groei
en, bracht me bijna in vervoe
ring", vertelde hy geestdriftig en
hy toonde een serie foto's, die hij
in de Wieringermeer en Flevoland
maakte.
Straks gaat Spencer Wright
zijn aandacht besteden aan de
problemen van de minder validen.
„Hel is niet de best betaalde baan,
die ik zou kunnen krijgen, maar
ik vind dat dit werk ook gedaan
moet worden", zei hij verlegen en
het werd gauw duidelijk, dat hij
er liever niet meer over sprak. En
dat was typerend voor hem: een
bescheiden, idealistische man.
Annelis, maar Anita voegde daar
nog aan toe: „We zeiden tegen
elkaar: Laien we nou weggaan,
voordat onze moordenaar ons ge
vonden heeft". De twee meisjes
moesten hier in Rotterdam nog
lachen om die macabere grap.
Wanneer ik zo hun levensloop
naga, geloof ik niet veel van die
angst, want het tweetal gaat bij
zonder vrijmoedig door de wereld.
Ze z(jn trouwens, voordat ze het
Kanaal overstaken, eerst nog een
trektocht door Engeland en Schol-
land gaan maken
Anita werkte twee jaar geleden
op het kantoor van een reisbu
reau, haar vriendin Annelis hielp
haar vader in de slagerij. Maar
dat was twee jaar geleden en se
dertdien zwerven ze van het ene
land naar het andere. Ze waren
diensters in een cafetaria in Mi-
laai-, inpaksters in een snoepjes-
fabriek in Florence en dienstmeis
jes tn Engeland.
Liftend trokken ze nu door
Europa. Een poging om werk te
krijgen op de wereldtentoonstel
ling was mislukt („Het Neder
landse paviljoen is de mooiste
inzending"). En nu waren ze op
weg naar Hamburg. „Misschien
vinden wc daar wel iets en als da 1
niet lukt gaan we r tar huis", zei
Annelis vastberaden.
„Tel tot vijf.... en sterf" is een
film, die verhaalt over de Engelse
Geheime Dienst, spionage en con-
tra-spionage, zoals die in 1944 in
Londen werd bedreven.
De filmmakers hebben zich volgens
de aankondigingen aan historische
gebeurtenissen gehouden en de film
geeft ons dan ook een vrij sober ver
haal met een beklemmende achter
grond van wantrouwen en niet altyd
begrijpende gehoorzaamheid.
Hoofdfiguren zyn de Amerikaan
Ranson en de Engelsman Howard,
die "samen leiding moeten geven aan
een Geheime Dienst-afdeling, die de
Duitse spionage-dienst op een
dwaalspoor moet brengen omtrent de
plaats van Invasie, Norxnandlë zal
het worden; Nederland moeten zy
suggereren en daarom wordt hun
dienst uitgebreid met enige Neder
landers o.a. het meisje Rolande Her
tog, dat de oorzaak zai worden van
veel problemen en twyfel.
Men moet geen grote sensaties
verwachten van deze film. wel de
beklemming van angst en wantrou
wen, die nog maar dertien jaar ach
ter ons ligt. (Prinses).
Deze ware geschiedenis werd door
de twee Engelse schryvers Kendal
Burt en James Lessor gebruikt voor
een oorlogsroman met veel Engelse
zelfspot en met de naar ons gevoel
enigszins overdreven Engelse „spor
tiviteit" van de goede verliezers. Van
dit bock is de film „Eén kwam terug"
gemaakt.
De jonge Duitse acteur Hardy
Krüger speelt de rol van de later ge
sneuvelde Franz von Werra en ts
daar wel een beetje te jong voor.
Voor een Oberleutnant ziet hy er te
kwajongensachtig uit, waardoor hij
meer heeft van «en dolle branie
trapper dan van een fanatiek offi
cier.
De Engelsen hebben geen bezet
ting gekend, hadden dus nimmer
Duitse militairen in het land, althans
geen overwinnaars en geen achter
volgers. Dan is het wellicht niet zo
moeilijk om een „goede verliezer" te
zijn. maar voor ons liggen die zaken
iets moeilijker.
De tweestemmig gezongen, hevig
ge:vandeerde soldatenliederen, die
hier een vrolijke noot vormen bij een
ontsnappingspoging, roepen bij ons
te veel onaangename herinneringen
wakker om nog leuk te zyn. We ge
loven ook niet zo gemakkelijk in de
militante vlieger, die echter geen nazi
zou zyn.
De film is tamelijk langdradig,
waarby aan de vluchtgrage vlieger
beslist meer eer wordt bewezen dan
hfj in werkelijkheid heeft gekregen.
Het Britse leger had in 1941 wel wat
Een Duits soldaat komt na tien jaar uit Russische krijgsgevangen
schap terug ln een wereld, die hem vijandig lijkt. Hij gaat echter
van een meisje houden, dat noodgedwongen op het trottoir haar
brood had verdiend, inmiddels weer rechtschapen leefde en met hem
een nieuwe toekomst wil bouwen. Maar alles gaat verkeerd als de
parasiet, die achter het meisje stond, terugkeert. De ex-soldaat treft
hem bij het meisje aan en wurgt de man.
De broer van de ex-soldaat is een
beroemd advocaat. Hij slaagt erin
een onschuldige veroordeeld te kry-
gen, maar dat blijkt een te zware
last voor het geweten van het meis
je en de ex-soldaat, zy plegen ach
tereenvolgens zelfmoord, na schrifte
lijk hun schuld te hebben vastgelegd.
De advocaat vindt hen zo samen.
Een stem klinkt uit de hemel:
..Kaïn. waar is uw broeder Abel..?"
Dit onheilszwangere verhaal draait
in Scala („De laatsten zullen de
eersten zijn"). Het wordt gespeeld
met loodzware Duitse dramatiek, die
aan het melodrama grenst en is met
een symboliek doorweven, die eigen
lijk niet meer van deze t(jd is.
Laten we dit buiten beschouwing,
dan is er een geschiedenis overgeble
ven, die boeit door de verwerking
van de conflicten en door de vorm
geving. De Duitsers maken blijkbaar
ernst met hun filmindustrie, tè veel
„ernst" in dit geval.
Een autorace, zo spannend dat de
haren er u by ten berge rijzen, wordt
deze week verreden in Capitol,
Spanning b(j het duizendkoppige
publiek op het witte doek, spanning
ook b(j het wal wat rustiger gezeten
publiek in de bioscoop.
Zal Nick Jargin, de koning van de
racebaan die zo goed weet wat hij
waard is, weer winnen? Of zal hij
eindelijk eens het onderspit delven
en wat minder zelfverzekerd wor
den? Zyn mede-coureurs zijn vast
besloten tot het laatste en het pu
bliek helpt het hun eigenlijk wel een
beetje hopen, want meneer Jargin
mag wel eens een lesje hebben.
Dat vindt ook ma Jargin. want
heeft Nick het in een vorige race
niet gemunt gehad op haar lieve
lingszoontje Johnnv. Dat vindt ook
lieve blonde Kelly, Nicks vriendinne
tje dat weggelopen is van de zelf
genoegzaamheid die de grote cou
reur tentoonspreidt.
Maar Johnny wint desondanks en
de spanning van zijn laatste race
blijkt zelfs zoveel van zijn trots te
hebben gebroken dat hij weer tot de
categorie der goede en brave men
sen kan worden gerekend.
Op het beslissende moment, bi)
het nemen van „De Duivelsbocht",
spaart hij namelijk zijn grote con
current. hetgeen hem ma (zy het
nog slechts in gedachten) en vrien
dinnetje weer in de armen voert.
Dat hy daarbij de race nog weet te
winnen, doet het publiek op de baan
alleen maar harder juichen.
Cornel Wilde is de roekeloze
koning van de racebaan, verbeten
vechtend als hij in de gaten krygt
dat iedereen het op hem gemunt
heeft, maar toch niet zo'n nare jon
gen a)= het h eerst laat aanzien.
Jean Wallace is zyn vriendinnetje.
Een kostelijke figuur in deze net iets
te „happy" "eindigende rolprent is
een naam- en tandeloze mecanicien.
Advertentie I.M.
DE GROOTSTE SHOW
TER WERELD
VRIJDAG 23 MEI
ZIE VOOR BIJZONDERHEDEN
INZAKE VOORVERKOOP ONZE
ANNONCE VAN MAANDAG A.S.
beters te doen dan met volledige
bataljons achter ontvluchte Duitsers
aan te hollen, zelfs achter een op
schepper als Oberleutnant Franz von
Werra, want dat hy een poehhals
was, hebben de Engelsen toch nog
wel even duidelijk aangeduid. L u -
BOB NAHÜTSEN
Francoise Arnoul is in „BLANKE
LADING UIT PARIJS" een verslag
geefster. die, zoals het met verslag
geefsters wel vaker het geval is,
graag eens belangrijker werk wil
doeii dan typisch-vrouwelijke karwei
tjes, hoe belangrijk die toch ook kun
nen zijnVandaar, dat zij gaat
proberen een bende handelaren in
blanke slavinnen onschadelijk te ma
ken.
De film heeft vele spannende en
soms ook griezelige scènes, zonder uit
te munten door een byzonder ori
ginele behandeling van het gegeven.
Francoise toont zich zeer geschikt
voor deze rol. Zij ziet er argeloos ge
noeg uit om de slechte vrouwen en
mannen, die zy hoopt te ontmaske
ren, niet aanstonds achterdochtig te
maken. Bovendien heeft zy een aar
dig snoetje en een goed figuur, die
haar in de omgang met de vrouwen-
nandeiaren goéd van pas komen.
Het lukt haar echter niet, haar be
doelingen tot het einde toe geheim te
houden en dit bezorgt haar zeer ban
ge momenten en een uiterst ruwe be
handeling. Gelukkig wordt zy op het
nippertje door de politie gered.
Tot de levendigste opnamen beho
ren tafereeltjes in een durre nacht
club met nogal uitdagende danseres
jes. Georges Rivière, Renée Faure en
Jean Claude Michel hebben na Fran
coise de voornaamste rollen. In Lu
xor. BH.
In Centraal gaat „Vrouwenge
vangenis" met als hoofdfiguur een
onschuldige vrouw, die door haar be
waakster zeer wreed wordt behan
deld.
Colosseum geeft een reprise
van „De ontembaren", een Wiid-
Westfiim met Burt Lancaster en
Kirk Douglas in de hoofdrollen.
Voor de vierde „doch onherroepe
lijk laatste" week vertoont L u m i r e
de oorlogsfilm van David Lean: „The
bridge on the river Kwai".
De opmerkelijk goed geregisseerde
en gespeelde thriller: „Getuige a
charge" van Billy Wilder met o.a,
Charles Laughton, Tyrone Power en
Mariene Dietrich gaat deze week in
Metro.
Passage (Schiedam) houdt „Sis-
si, keizerin en moeder" op het pro
gramma. Op de voorgrond Romy
Schneider en Karl-Heinz Böhm.
Thalia prolongeert de knappe
Franse detectivefilm „Maigrel zet een
val", gemaakt naar een roman van
Georges Simenon met Jean Gabin in
de titelrol.
"t Venster geeft een reprise van
„Doctor at sea", een van de.drie ko
mische dokterslilms, onder regie van
Ralph Thomas gemaakt. Dirk Bogar-
de speelt de doktersrol.
In Victoria de circusfilm „Tra
peze" met Gina Lollobrigida, Burt
Lancaster en Tony Curtis.
Hoewel de door Charles Vanel ge
speelde bandiet Le Fondu, die de re
cherche zo veel werk bezorgt-, als een
zeer bruut en gevaarlijk sujet wordt
voorgesteld, komt men er byna toe,
hem succes toe te wensen in zijn
strijd tegen de politie.
Zijn voornaamste tegenstander, de
inspecteur Vardier (Michel Piccolii,
gebruikt namelyk methoden die bij
zonder veel op chantage lijken, HU
gedraagt zich trouwens ook tegen
over een jongere collega nogal ge
meen. Daar staat tegenover, dat hij
aan het slot de heldendood sterft en
aldus de11 belaagde eer van het korps
redt.
Er lopen in deze film verscheidene
duidelijk getypeerde mannen en vrou
wen uit de onderwereld rond en het
ontbreekt niet aan sensationele mo
menten. Wie van het genre houdt,
zal zich niet vervelen, maar uitzon
derlijke kwaliteiten heeft „Razzia in
de onderwereld" toch niet.
B.B.
Wie achter de namen
van Marianna Koel».
Karllieinz Böhm en
Heidemarie llatheyer
de belangrijkste figuren
in de film „Overtreding
art. 351 bis" een
ouderwets brok Duits
sentiment vermoedt, zal
in Cineac-Beurs toch
anders ervaren.
Het is regisseur A. M.
Ra benalt niet alleen
om een goed verhaal te
doen geweest, maar ze
ker nek om een wrange
uitbeelding van 'n maat
schappij, diezelfs in een
hoogconjunctuur haar
gaven op de merkwaar
digste wijzen verdeelt.
HU stelt een paar
veelbelovende jonge art
sen tegenover een han
delaar in luxueuze stof
jes. De medici verdienen
zelfs het zout in de pap
niet: zy dienen het als
een voorrecht te be
schouwen in een zieken
huis te mogen volon-
tairen. Er zijn er te veel
en men moet zuinig
zyn.
De zakenman, levend
in de wat zwoele sfeer
van nachtclubs en jonge
dames, die voor eer.
mode-carrière héél wat
over hebben, vaart we!
ondanks zyn betrek
kelijke nutteloosheid.
Het doet er weinig to*
of de toekomst voor
joi.g medici in Duits
land werkelijk zo hope
loos is (of was) als de
film schildert: men kan
zich het verschynsei le
vendig voorstellen. Men
kan zich verder afvra
gen, of de twee huwc-
lyksgeschledenlssen niet
wat al te gewild in el
kaar zijn geweven.
Wanhoop. Een van de
ionge artsen bezwykt op
het allerlaatste moment
niet "oor het eeldsbe-
drag, dat de vrouw van
de zakenman voor een
abortus overleeft, zyn
collega wel, Eu het gaat
fout.
Adv«it*nti«
nog slechts 5 dagen
Genadeloze achtervolging ofwel
The great locomotive chase ls een
van die stukjes Amerikaanse ge
schiedenis. waarvan de rest van de
wereld mag meegenieten, omdat toe
vallig Amerika's kapitaal de wereld-
filmmarkt beheerst.
't Is zeker geen slechte film ge
worden (hoewel ook niet prachtig).
Er zit wel vaart in en ook spanning.
Fess Parker, hier misschien nog
wel bekend door zyn vertolking van
de rol van Davy Crokett, de Ameri
kaanse trapper, is een noordelijke
spion in de Amerikaanse burgeroor
log. Hij steelt een locomotief om
bruggen te gaan verbranden, waar
over zuidelijke, vijandige troepen
versterkingen zouden kunnen aan
voeren. Dat alles gaat hem en zijn
makkers het leven kosten. Spijtig,
maar zo was het leven toentertyd.
Walt Disney, die deze film heeft
gemaakt, laat er een buitengewoon
interessante documentaire aan voor
afgaan, waarin hij volgens de beste
Disney-traditie duidelijk en tevens
amusant uitlevt hoe de mens zich
binnenkort per raket door het heelal
zal bewegen.
Meer dan de hoofdfilm is deze
„Verovering van het heelal" de
moeite van een gang naar Rex of
Harmonie waard.
