AAN DE
Na één dag al liefdesverklaring
van dolverliefde Rotterdammer
Verstandige bankbediende
reist als kelner door Europa
Komische thriller zit
vol geestige details
Alec Guinness als
op een pier
Nog en weer
Beeldhouwen
en liefde
Poortwachter:
■liM
Andere kijk op
de pioniers
Nachtwaker
gaat uit moorden
hij volle mown
Met vakantie
Vrijbuiters
Britse Wild-West
WIS
Hl
van WOENSDAG
HET VRIJE VOLK ZATERDAG 20 DECEMBER 1958
i 4 *J/>
van Tito
mag ons landwet
i1
Geen politiek
Zuidslaven zijn niet erg reislustig.
Ze gaan niet gemakkelijk naar het
buitenland. Neen, daar moeten
jullie maar geen hoge verwach
tingen van hebben", waarschuwde
Mfla Pernus ,die men toch feite
lijk zou kunnen beschouwen als
een afgezante van maarschalk
Tito, ook al weet hij er dan niets
van, dat ze op reis is.
Men zou de blonde en charmante Mila Pernus een
speciale afgezante van maarschalk Tito kunnen
noemen. Ze is namelijk vertegenwoordigster van het
Zuidslavische reisbureau Putnik Slovenija, dat door de
staat wordt bestuurd en Tito is, zoals hekend, in Zuid-
slavië de staat.
Voor alle zekerheid heb ik het Mila Pernus gevraagd, of de
maarschalk haar had gezonden, maar ze heeft me nadruk
kelijk verzekerd, dat hij part noch deel had in haar reis. Hij
wist er zelfs niets van, dat ze op reis was.
Dat viel me, eerlijk gezegd, een beetje tegen van de maarschalk,
want ik verwachtte, dat hij van alles op de hoogte zou zijn en ik
dacht zeker, dat hij belangstelling zou hebben voor de belangrijke
opdracht van Mila Pernus.
Misschien is dat ook wel zo, maar zij heeft het me niet verteld.
Ze toonde trouwens
weinig geestdrift om
veel over de maar
schalk te praten. De
politiek wilde ze liever
geheel en al buiten be
schouwing laten.
De taak van Mila
Pernus is, om zoveel
mogelijk vakantiegan
gers te werven voor een bezoek aan Zuidslavië. Daarom was ze
nu in Nederland, waar ze met een aktentas onder de arm
verschillende reisbureaus bezocht.
De resultaten waren haar, toen ik haar ontmoette, niet mee
gevallen. „De afstand tussen onze landen is te groot", meende
ze. „Daardoor verliezen de mensen te veel tijd met de lange reis."
Toch had Mila Pernus goede hoop, dat in de toekomst veel
Nederlanders naar Zuidslavië zullen gaan. „Ze zullen toch wel
eens genoeg van Oostenrijk krijgen," veronderstelde ze hoopvol.
Verder voerde ze nog aan, dat
In het afgelopen jaar het meren
deel van de toeristen in Zuid
slavië uit Engeland kwam en ze
zei: „Die Engelsen moeten toch
ook een enorme reis maken",
waarmee ze aan wilde geven, dat
de reistijd feitelijk geen bezwaar
behoeft te zün.
Mila Pernus (Tïfcova 12 te
Ljubljana) was voor het eerst in
Nederland, hoewel ze al jaren spe
ciaal belast is met de verzorging
van de Nederlandse toeristen.
Verder zorgt ze voor de Engelsen,
Fransen, Belgen en Italianen.
Ze was „aangenaam verrast",
heeft ze me verteld en dat is voor
Mila Pernns een compliment,
want ze is uiterst voorzichtig in
haar woordkeus. Uitbundige lof
prijzingen mag men van haar niet
verwachten.
Hier volgen enkele van haar
bedachtzame opmerkingen, die
zij uiterst behoedzaam formu
leerde:
„De Nederlanders hebben ge
voel voor vreemdelingenverkeer.
Overal, waar ik kwam. trof me de
behulpzaamheid voor buitenlandse
gasten".
.Nederland heeft een opmerke
lijk hoge levensstandaard en is
toch goedkoop, voor toeristen
goedkoper dan Duitsland en
Zwitserland".
„In geen enkel Europees land
zag ik zo veel bedrijvigheid als
hier en ik kreeg de indruk, dat
de mensen met plezier him werk
doen".
„Amsterdam voldoet aan de
verwachtingen, die men van een
Hollandse stad heeft. Rotterdam
mist een echt Hollands karakter.
Het is een Internationale stad
zonder kenmerkende Nederlandse
eigenschappen".
„Er zijn in Nederland opmerke
lijk veel kinderen en ze zien er
prima uit, zo gezond en goed ver
zorgd en zo gelukkig".
„De mensen zijn uitzonderlijk
eerlijk. Als ik soms per ongeluk
teveel betaalde, kreeg ik steeds
meteen mijn geld terug".
„Het is erg prettig, dat de prij
zen van alles precies zijn vastge
steld, zodat je in de winkels niet
behoeft te handelen en je dus ook
nooit het gevoel hebt, dat je be
drogen bent".
„De Rotterdamse haven Is een
openbaring. Wat het Rijksmu
seum is voor Amsterdam, zijn de
havens voor Rotterdam. Beide
moet je gezien hebben als Je in
Nederland bent geweest".
Tot slot heb ik Mila Pernus ge
vraagd, of zij nu ook verwacht,
dat Zuidslavische vakantiegangers
naar Nederland zullen komen. En
dit was haar antwoord:
„Dat denk ik niet, want de
MILA PERNUS
..V
mmm
Ii
JOAN HYLDOFT
ANGEL GALLEGOS LANG A
De jonge Spanjaard Angel Gal-
legos Langa had in Madrid een
redelijke baan. Hij was bankbe
dlende, verdiende goed zijn brood
en hield genoeg geld over om alle
thuiswedstrijden van zijn voetbal
club Real-Madrid te bezoeken. En
toch was hij niet tevreden.
„Ik had het gevoel, dat ik me
te vroeg had opgesloten in de vei
lige, maar bekrompen besloten
heid van het veilige burgermans-
bestaan. Ik besefte, dat ik niet de
flauwste notie had, hoe de men
sen buiten Spanje wonen, werken
en zich vermaken en dat besef
benauwde me", vertelde Angel me.
Vorig jaar zomer nam hij een
kloek besluit: hij zou Europa gaan
verkennen. Maar Angel Gallegos
Langa is er de man niet naar, om
alle schepen achter zich te ver
branden. Hij wist gedaan te krij
gen, dat hij drie jaar non-actief
kreeg, zodat hij straks weer rustig
achter zijn bureau kan schuiven.
„Het was een moeilijke beslis^
sing", zei Angel en hij verklaarde
dat nader: „Wat kan een Spaanse
bankbediende in het buitenland
doen om de kost te verdienen
Niets en dus moest ik ander
werk zoeken".
Dat heeft hij gedaan. Eerst, in
Frankrijk, was hij bordenwasser,
toen, in België, kofferknecht in
een hotel, maar op de.wereldten
toonstelling kreeg hij zijn kans:
hij werd kelner en dat is hij nu
nog steeds. Hij werkt in het res
taurant van het Dusseldorpse
vliegveld.
Tussen België (Expo) en Duits
land is hij eerst nog huisknecht
geweest van de Braziliaanse ge
zant in Bonn en bordenwasser in
Zweden. En tussen al die betrek
kingen door bekeek hij verschil
lende landen, óók Nederland.
„Van dit land ben ik gaan hou
den", beweerde Angel Gallegos
Langa. „De mensen zijn zo lief.
Daarom breng ik er nu ook mijn
vakantie door. Ik blijf veertien
dagen".
In maart vertrekt hü naar En
geland, waar hij ook als kelner
zal werken. „Ik wil zo veel moge
lijk landen bezoeken en overal net
lang genoeg blijven om iets van
de taal te leren kennen. Dat kan
me straks in Madrid nog goed te
pas komen", oordeelde Angel, die
een verstandige jongeman is.
Met onnavolgbare gratie zweeft
ze over de ijsvloer, moeiteloos
schijnbaar, zó gemakkelijk zelfs,
dat het lijkt als was er geen kunst
aan. Dit is perfectie, die een vol
maakte beheersing van het li
chaam én van de schaatskunst
vereist. Zelf zegt ze: ,JJat moet
ook, want het is mijn beroep. Van
een goochelaar verwacht je ook,
dat hij geen fouten maakt".
Joan Hyldoft, een kleine, pittige
blondine uit de Amerikaanse stad
Hurtington, waar haar vader
hoogleraar is. Het is een beschei
den, ernstig meisje, dat haar werk
plezierig vindt, maar zeer goed
weet dat t tijdelijk is „Als ik ouder
word, igl ik niet meer mee," stelt
ze nuchter vast.
Dat is voor haar geen schrik
beeld, want ze heeft zich vooorbe-
reid op het einde van haar
schaatsloopbaan. „Dan kan ik
zonder moeite een baan vinden als
secretaresse, want ik heb alle di
ploma's," vertelde ze.
Als seer jong meisje won ze in
de staat Virginia liet kampioen
schap kunstrijden, een half jaar
later („Na veel heftige gesprek
ken met mijn ouders") werd ze
beroeps. Eerst trad ze alleen op,
later als soliste in de ijsrevue van
Holiday on Ice, waarmee ze nu
ook in Rotterdam was.
Haar vader volgt Joan op de
voet en steeds zorgt hij, dat in
iedere stad, waar ze komt een
brief ligt, waarin hij de beziens
waardigheden opsomt en Joan
houdt zich stipt aan zijn aanwij
zingen.
Voor Rotterdam: de havens,
Museum Boymans, de kerk van
Delfshaven, vanwaar de Pilgrim-
fathers vertrokken en de nieuwe
binnenstad. En Joan is overal ge
weest. „Het was bijzonder interes
sant," oordeelde ze.
Haar leukste ervaring in de
Maasstad? „Een liefdesverklaring
van een dolverliefde Rotterdam
mer, eerst telefonisch en later per
brief," zei Joan lachend.
De makers van wildwest-films blij
ken onuitputtelijk in het vinden van
steeds nieuwe elementen voor hun
verhalen. Zo is „De rebel van Austin"
een rauwe geschiedenis, die zich in
Texas afspeelt na de Amerikaanse
burgeroorlog, waarin Zuid tegen
Noord vocht.
Het zuiden van Nöord-Amerika
was overstroomd met het meest ge
wetenloze uitschot uit de beide legers,
toen eenmaal de vrede was getekend.
Bij dat uitschot voegt zich een ex-
majoor van de zuidelijke troepen. Dan
Hammond (Robert Ryan) blijkt ook
een tik van de oorlog te hebben mee
gekregen. In gewetenloosheid over
troeft hij de deserteurs, oorlogsmis
dadigers, enz. Ofschoon de held van
het verhaal, weeft deze film niet de
feestkrans der rechtvaardigheid of
van de wrekende gerechtigheid om
het hoofd van Dan. Integendeel. De
Rebel van Texas terroriseert de be
volking, gedreven door een mateloos
verlangen naar rijkdom, grootheid en
macht. Hoe hem en anderen de reke
ning wordt gepresenteerd, kan men
deze week in Capitol zien.
Bij volle maan pakt een eenzaam
nachtwaker zijn fiets en zijn bijltje
en trekt erop uit om vrouwen te
gaan vermoorden. Wie de Cineac
AD bezoekt, kan zien, hoe hij daarbij
te werk gaat.
De politie die de moordpartij niet
van zo nabij heeft meegemaakt,
houdt een jonge arts voor de dader.
Dat brengt „Dr. Corda ver
dacht van moord" ih de cel, waar hij
volop tijd heeft om na te denken
over wel bedreven zonden. Des dok
ters vrouw vergeeft hem die zonden
overigens snel.
Nadat men zo een forse portie na
righeid te slikken heeft gekregen,
mag de dokter zijn trouwe gade weer
in zijn armen sluiten. En het is hem
dan aan te zien, dat hij zich voortaan
wel twee maal zal bedenken alvorens
weer een slippertje te maken met een
verpleegstertje.
't Valt overigens wel moeilijk te
verteren, dat de politie zo lomp met
het vermeende bewijsmateriaal zou
omspringen, dat er een particulier
detective (en een fijn trekje is dan
weer. dat die vroeger ook bij de po
litie is geweest) aan te pas moet ko
men benevens een tweede moord voor
des artsen onschuld vaststaat. Maar
misschien gaat dat in Duitsland an
ders dan bij ons.
't Is zeker niet onaardig om tijdens
deze sombere en mistige winterdagen
een zonnige vakantiefilm te zien. En
zonnig is de vakantiefilm, die deze
week in V i c t o r i a draait, „Vakan
tie in Lissabon" heet dit vrij simpele
verhaal, waarin ons verteld wordt
over een gids van een rondritbus, die
verliefd wordt op een vrouwelijke
detective. Ze heeft de opdracht ge
kregen hem te schaduwen en zij
doet dat zo goed, dat ze vrijwel geen
ogenblik van zijn zijde wijkt en ten
slotte nog in zijn armen valt óók.
Vico Torxiani speelt deze gids. Hjj
is een ravenzwartharige, wat paffe
rige jongeman, die graag liedjes zingt
en daarbij vonden wü de zoete
Rudi Schilricke aardig imiteert. Aan-
valige meisjes zijn Inge Egger en
Mady Rahl.
In Arena blijft „Fanfare". Cen
traal prolongeert „White Christ
mas". Colosseum geeft een re
prise van „Ivanhoe". Harmonie
vertoont „High Noon". Metro laat u
„Zondige vrouwen" zien. Thalia
houdt het bij „Dracula".
Deze films en ook de meeste nieu
we draaien slechts tot en met dins
dag. woensdag begint in de biosco
pen het kerstprogramma.
In augustus 1955 heeft het Rotterdams Toneel een reeks
aardige voorstellingen gegeven van een aardig zomerstuk:
Moord en doodslag" van Sidney Gilliat en Frank Launder. Het
stuk heette eigenlijk „Meet a body". In 't Venster kan men
deze Kerstmis de geslaagde film zien die ernaar gemaakt is. De
film heet „The Green Man". En de Nederlandse titel is nu: In
„De Groene Man".
Hoofdpersoon van het stuk ls een
reiziger in stofzuigers, die een ver
keerd huis binnenwandelt, aan een
moordenaar, nog warm van zijn
moord, een stofzuiger probeert te
verkopen, de toekomstige bewoonster
van het huis de stuipen op het lijf
jaagt, de verloofde van de bewoon
ster ernstig irriteert, een lijk vindt in
de piano, het lijk op het ongelegen-
ste ogenblik weer kwijt raakt, een
klokkenmaker ontmaskert en een po
liticus het leven redt door een van
een tijdbom voorziene radio uit het
raam te gooien.
Deze reiziger in stofzuigers (door
Ton van Duinhoven indertijd gSestig
gespeeld) heeft in de film zijn. hoofd
rol moeten afstaan aan de klokken
maker. Men wilde kennelijk eens de
geestige Alaister sim, die in zo tal
loze films is opgetreden, een echte
hoofdrol geven en heeft te dien einde
het toneelstuk een beetje op hem toe
gespitst. Dat kon ook best.
En nu ziet men dus in deze ko
mische thriller Alaister Sim als be
roepsmoordenaar een heel ingenieus
plan bedenken en uitvoeren om een
zakenmaiiTpoliticus uit de weg te
ruimen. Het plan is onberispelijk,
maar de reiziger in stofzuigers be
derft het.
Het op zich zelf al vermakelijke
verhaal is aangevuld met vele hoogst
komische details. De Engelse deftig
heid wordt geparodieerd in een om
roeper van de BBC. De sfeer van een
provinciaal hotel, waar men onder
valse naam met onwettige echtgeno
ten logeert, is kostelijk weergegeven.
Vooral het damestrio voor het
week-end: drie amoureuze heksen is
heel amusant.
De rol van de stofzuiger-man wordt
aardig gespeeld door George Cole. En
Jill Adams is het bekoorlijke meisje,
dat hem bij de ontraadseling van al
de griezelige gebeurtenissen met dap
pere verbazing helpt.
Robert Day heeft de film geregis
seerd. Men kan met vreugde consta
teren dat zijn „The Green Man" het
niveau van de Engelse komedies uit
stekend handhaaft.
ALFRED KOSSMANN
Advertentie LM.
24 DECEMBER AF
Er razen „Veertig vervaarlijke vrij.
buiiers", gevaarlijke jongens, over
het brede scherm van Prinses.
Aan het hoofd van de bende staat
een wat oudere vrouw, die nog altijd
mooi is. En als dan de nooit missen
de vertegenwoordiger van de gerech
tigheid naar het stadje komt.ja,
het wórdt een liefdesgeschiedenis.
Wie ervan houdt mannen te zien
vallen in forse kogelregens, wie het
grove effect apprecieert van een ver
raderlijk schot in een „serene" sfeer,
die komt bij Barbara Stanwyck en
Barry Sullivan volop aan zijn trek
ken.
Alaister Sim in de hoofdrol. George
Cole luistert naar zijn telefoonge
sprek. ('t Venster).
Het onderwerp voor „De ranch der
vervloekten" (in Rex) is bijna Ame
rikaans. Een vader, die als jongen
uit Engeland naar Australië is ver
bannen, leeft in het nieuwe land van
diefstal en roofovervallen.
Als hü in gevaar is, komen zijn
beide zoons hem te hulp en op die
manier raken ook zij in het riskante
roversbestaan verwikkeld. De liefde
brengt echter moeilijkheden en ten
slotte voelen de jongens zelf ook wei
nig voor het roversbestaan.
De politie echter komt hen op het
laatste ogenblik nog op het spoor
en daaruit komt een complete Wild
West-situatie voort: achtervolgingen
te paard en ruwe schietpartijen, alles
op z'n Amerikaans. Omdat deze film
echter, een Brits produkt is, vindt
men hier en daar nog wel een origi
neel trekje en een stukje persoonlijk
spel.
In Lutusca wordt u verteld over Om dsn toch zijn liefste droom:
kapitein Ambrose, afstammeling van een eigen schip, werkelijkheid te
roemruchte zeevaarders en zelf met doen worden koopt hij de oude pier
hart en ziel aan de scheepvaart ver
knocht. Helaas. Hij lijdt aan onge
neeslijke zeeziekte en kan niet varen.
#5!
Alec Guinness als kapitein op een
pier in de Engelse komische film
„Kapitein
draait.
Zeeziek"
Lutusca
van het badplaatsje Sandcastle. Het
is een zeer vervallen pier met ouder
wetse amusementen en slonzig per
soneel.
Kapitein Ambrose heeft er vijfdui
zend pond voor betaald. Hij regeert
er als een kapitein. Maar zijn geluk
duurt zeer kort. De vroegere eigenaar
die tevens burgemeester van Sand
castle is, blijkt een al te slim zaken
man. Hij wil dat de gemeente de pier
onteigent (voor 28000 pond) en het
bouwsel laat afbreken. Dan kan zijn
eigen firma aan het strand een mooie
boulevard gaan aanleggen.
Kapitein Ambrose is niet voor één
gat te vangen. Hü laat de pier bü
de consul van Liberama inschrijven
als oceaanschip en vaart dan verder
dus onder goedkope vlag.
Hij doet meer. Hij maakt reclame
voor zijn „schip" dat een „cruise"
garandeert zonder zeeziekte. En
vele vakantiegangers komen gaar
ne genieten in het kamp dat hu op
de pier heeft ingericht.
Zo gaat het verhaal nog enige tijd
door. Het is zeer dwaas, dikwijls heel
geestig en steeds boeiend. Alec Guin
ness speelt met al zijn humoristische
strakheid de rol van de fantasierijke
kapitein, die zo uiterst correct zu'n
■aak verricht.
„Kapitein Zeeziek" (AU at sea) is
een hoogst komische film, in de beste
Engelse blijspel-stijl. Charles Frend
heeft de regie gevoerd.
A. K.
Niemand minder dan de beroemd
ste beeldhouwer, die ooit heeft ge
leefd, is een van de hoofdpersonen in
„Aphrodite, godin der liefde (Lu-
mière). Praxiteles, wiens faam van
uit de vierde eeuiv voor Christus tot
op onze tijd klinkt, al is van zijn
werk héél weinig overgebleven.
Deze Griekse kunstenaar nu is in
de film druk bezig een beeld van
Aphrodite te maken naar levend mo
del. Hü heeft een origineel standpunt
ten opzichte van oorlogvoering en ge
looft niet ia de conflicten die tussen
Grieken en binnenvallende Macedo-
niërs worden 'uitgevochten. Hij pleegt
uit menselijkheid zelfs landverraad.
Een gewonde Macedoniër verbergt
hü in zün huis.
Alles zou prettig zijn afgelopen
ware niet deze Macedoniër verliefd
geworden op het model. Dank zij
diens soldateske handtastelükheid be
zint Praxiteles zich dat hij ook ver
liefd op het medsje is en na enige
strubbelingen pleegt hü een verraad,
dat precies tegenovergesteld is aan
zijn eerste. Hü levert de Macedoniër
aan de Grieken uit.
Het meisje, overtuigd van de dood
van de Macedoniër, werpt zióh uit
wanhoop in de goot en Praxiteles is
evenmin gelukkig. Dan komen de
Macedoniërs definitief optrekken.
Aan het hoofd de doodgewaande.
De beeldhouwer wordt door barba
ren vermoord en de uiteen gerukte
verliefden vinden elkaar in een kus
vol toekomst.
Belinda Lee, de Engelse schone
ontkleed zich voortdurend in de rol
van model en vele grote mannenhan
den betasten artistiek of amoureus
haar inspirerende lichaam. Italianen
en een Fransman spelen de mannen
rollen. Mooie oorlogshandelingen en
liefdesscènes in pompeuze decors
luisteren de film op.
W. Tourjansky heeft het in het
Engels gesproken werk in de' bekende
kleurige en heroïsche stijl van zulk
soort „easterns" verfilmd.
Waarom zou men enig bezwaar ma
ken tegen deze naieve verkleedpartijl
Wat ik me alleen afvraag is welke
cynische mensenhater op het idee is
gekomen om nu uitgerekend voor
Praxiteles zo'n reeks laaghartige
handelingen te verzinnen. De scena
rio-schrijver van deze film moet een
man zün met heel zonderlinge com
plexen.
ALFRED KOSSMANN
Advertentie LM.
Medïcmo'e hcmdcfêffl®
