en in Softenonzaak
lof dokter
zingen
Maar ps
verminderd toerekenbaar
wacht
en goed geïnstrueerd af
Na volgende
er nog geen woning
miljoen staat
te veel
1.000.000
een nieuwe smaak
UW smaak!
Piaf maakt tournee
cloor Nederland
i-;
HET VRIJE VOLK DONDERDAG 8 NOVEMBER 3962
PAGINA 3
3 Hart van goud
Psychiatrisch urapport
Zaal ontruimd
Natuurlijke dood
Koortsachtig bezig
Voor oorlog reserve
Gezinsverdunning
Statistisch tekort
Rapportjes
Druk in de weer
Over jaar of vijf
Kwaliteitsverbetering
fcfflÉg:
Getuig
(Van onze speciale verslaggeefster Gerda Erautigam)
Men ziet in een Belgische rechtszaal bepaald niet op tegen het vertoon van een heleboel
gevoeligheid. Hoe meer er gehuild wordt hoe beter het is. De Belgische rechtsprocedure geeft
er volop gelegenheid toe. Men werkt hier met zogenaamde moraliteitsgetuigen. Dit zijn men
sen die komen verklaren dat zij de verdachten kennen als bovenstebeste lieden, de advocaten
zorgen er wel voor dat zij het er goed dik opleggen.
Als al de uit het hoofd geleerde
lesjes die de getuigen van dokter
Casters opzeggen waar zijn, is de
man een heilige. Als eerste heeft de
verdediging woensdagmorgen me
vrouw Casters laten voorkomen. Het
is een trieste vertoning. De vrouw
kan door haar tranen nauwelijks
spreken. Snikkend vertelt zij dat
haar man voortdurend bezig was
met het geval van de baby Vande-
put. Hy kon het maar niet van zich
afzetten, temeer niet omdat hjj wist
dat de zuster van mevrouw Casters
eveneens thalidomide geslikt had.
'Maar voor je zusters kind kunnen
wij straks misschien nog wat doen.
Voor deze baby niets. Armen kun
je er niet aanzetten.'
Mevrouw Casters had niet gewild
dat hij de familie Vandeput vergif
zou geven voor de baby. Zij was
bang voor de gevolgen. 'En nu zeg
gen de kinderen op straat tegen mijn
jongen dat zijn vader in de gevan
genis zit. Ik vertel hem steeds dat
hij in het ziekenhuis ligt, maar ik
weet niet of hij het gelooft.' De pre
sident laat een fotograaf die dit ta
fereel wil vastleggen met een vloed
van woedende woorden uit de zaal
verwijderen.
Twee uur lang horen wij dan de
lof zingen van dokter Casters.
Zijn verpleegster: 'Hij is de afgod
van de buurt, hij geeft zijn laatste
cent aan mensen in nood.
Een patiënte: 'Mijn kinderen bid
den iedere avond dat dokter Casters
zal vrijkomen, hij is hun grote
vriend.'
Een andere vrouw: 'Leden van
de jury, hebt toch medelijden iet
mijn arme oude moeder. Zij is 85
jaar en zij bidt voortdurend dat God
haar toch dokter Casters zal terug
geven. ZU is zo verschrikkelijk ziek
en hij is de enige die haar echt kan
helpen.'
De parochiepastoor: 'Hij wordt al
gemeen beschouwd als een man met
een hart van goud. Hij denkt alleen
maar aan zijn zieken. Zijn vader is
zelfs bang dat hy zich door alle
ellende van zijn patiënten te veel
iaat meeslepen. Hij iydt veel aan
hoofdpijn en is altijd nerveus.'
Een andere pastoor: 'Ik heb hem
Dokter Weerts, de directeur van
de kraamkliniek waar Suzanne
Vandeput haar kind ter wereld
bracht, hield zich in de- getuigen
bank angstvallig op de vlakte.
Hij had het niet gezegd, hij wist
het niet precies meer.
Advertentie IM.
enige malen ontmoet aan het ziekbed
van mensen. Hij is een bijzonder toe
gewijd dokter.'
Een vriend: 'Ik ken Casters sinds
onze kinderjaren. Hij was als jongen
al erg gevoelig. Zijn hart gaat vooral
uit naar de mindere man.'
Af en aan stromen de patiënten.
Bijna altijd begint hun verhaal met
de woorden: 'Dokter Casters is een
heel goede dokter.' En zij vertellen
van zijn onvermoeibare toewijding.'
Dag en nacht stond hij klaar voor
zijn patiënten. Geld interesseert hem
niet. Hij zal eerder geld geven aan
arme patiënten dan hun een rekening
sturen. Hij doet alles om het lot van
ongeneeslijk zieken te verzachten.
Hij is dol op kinderen en de kinderen
zijn dol op hem.
Maar een lichte wanklank is er in
dit koor van lofliederen en die ligt
verborgen in het psychiatrisch rap
port, dat hier veel uitgebreider in
het openbaar wordt behandeld dan
wij in Nederland gewend zijn.
Dokter Casters wordt daarin be
schreven als een weliswaar plichtsge
trouwe, harde werker, die zijn taak
serieus opneemt, maar hij is zeer ner
veus, heeft te kampen met neerslach
tigheid, lijdt veel aan migraine en z'n
weerstand jegens hevige emoties is
minder gunstig. Op grond daarvan
acht de psychiater hem verminderd
toerekeningsvatbaar.
Van de drie vrouwen wordt ge
zegd dat zij in hun karakterstruc
tuur erg op elkaar lijken en dat zij
met z'n drieën een hechte eenheid
vormen. De moeder is een beetje
heerszuchtig.
Jean Vandeput is een flegmatiek
man die bij zijn vrouw en haar moe
der niet veel heeft in te brengen. Hij
kan tegen de drie vrouwen niet op.
De psychiater acht hen alle drie vol
komen toerekeningsvatbaar.
Woensdagmiddag gebeurt in Luik
wat iedereen al enige tijd heeft zien
aankomen. De president iaat de zaal
ontruimen. Het publiek heeft an
dermaal, ondanks de herhaalde waar
schuwingen 'dat het hier geen
schonwburg is,' luid geapplaudisseerd.
Het applaus en de luide toejuichin
gen golden ditmaal een Luikse arts,
dr. Herpin, die Jean Vandeput heeft
laten komen op de zondagochtend
van de dertigste mei toen zijn mis
maakte baby Carinne dood was.
Dr. Herpin zegt aan het eind van
zijn verhoor: 'Als ik de kans had ge
kregen, zou ik voor die baby een cer
tificaat getekend hebben met 'na
tuurlijke doodsoorzaak'. Zijn open
hartige verklaring valt bij het Luikse
publiek in de rechtszaal in bijzonder
goede aarde.
Het verhoor van,dr. Herpin begint
rustig. Ja, hij kende Jean Vandeput
goed. Voer zijn huwelijk was hij zijn
patiënt geweest. Suzanne had hij na
haar trouwen ook wei eens behan
deld. Zodra hij het dode kindje zag,
vroeg hij Suzanne hem even alleen
te laten met haar man Aan Jean
vroeg hij: 'Wat is hier gebeurd?'
Jean zei: 'Wij hebben haar een
mengsel van slaapmiddelen gegeven.'
Beklemmend stil is het in de prop
volle zaal als de president vraagt:
'Wat heeft u toen gedaan?'
Dr. Herpin: 'Ik zei tegen Van
deput: kom vanmiddag eren bij
mij thuis, dan zal ik je een cer
tificaat geven. En ga voor die
tijd even naar een begrafenis
onderneming om de teraardebe
stelling te regelen.'
President: 'Maar u wist, dat
het kind een gewelddadige dood
gestorven was. Achtte u het niet
uw plicht om de justitie te waar
schuwen?'
Dr. Herpin: 'Nee, gezien de
staat van het kind vond ik dat
geenszins mijn..medische plicht.
Jean Vandeput had me eerlijk
verteld dat ze het kind vergif
e hadden gegeven. Hij had, me in
vertrouwen genomen. Ik vond dat
hier mijn medische ambtsgeheim
gold.'
Dr. Herpin heeft ten slotte het cer
tificaat toch niet kunnen afgeven,
omdat inmiddels de politie, gewaar
schuwd door de kraamkliniek, waar
men vreesde dat de ouders het kind
zouden doden, al by de familie Van
deput was geweest en het lijkje in be
slag had genomen.
Eén der advocaten vraagt: 'Maar
als u een certificaat had kunnen
geven, wat zou u als doodsoorzaak
hebben ingevuld?'
Dr. Herpin: 'Als ik de zekerheid
had, dat niemand anders dan de
ouders en ik er van afwisten, zou ik
ingevuld hebben: 'NATUURLIJKE
DOOD'.'
Het duurt een vol kwartier eer de
gendarmes de zaal leeg hebben. Het
vele honderden koppen tellende pu
bliek laat zich zonder tegenstand,
maar uiterst langzaam naar de zij
deur aan de achterkant van de
grote zaai leiden. Herhaaldelijk
moeten de gendarmes de mensen
aanmanen. 'Doorlopen nu, opschie-j
ten, alstublieft.' Het gaai overigensV?è.
allemaal erg gemoedelijk in zijn
werk.
Verder volgen ook deze middag de
zogenaamde moraliteitsgetuigen el
kaar gestadig op. Ditmaal om te ver
klaren dat de weduwe GoipelYema
en haar twee dochters Suzanne en
Monique voortreffelijke oppassende
vrouwen zijn op wie niets valt aan
te merken.
Sommige vriendinnen van Suzanne
huilen als ze vertellen, dat ze naar
dé kraamkliniek gingen met een trui
tje of een jurkje voor de baby. Pas
in de kliniek hoorden zij dat hetj
kindje zonder armen die kleertjes
nooit zou kunnen dragen. j
Maar Suzanne, die toen nog van
niets wist, was blij met de aardige:
cadeautjes van haar vriendinnen. Het
zijn pathetische verhalen. I
Een dikke dertig van zulke morali
teitsgetuigen zijn er nu voor het hekje
geweest. Vandaag zullen er waar
schijnlijk nog meer komen, waarna
de procureur des Konings zijn re
quisitoir zal houden. Zonder straf
maat te eisen overigens: dat kan pas
als de Jury eventueel het schuldig'
zou uitspreken.
Na de procureur komen de advo
caten aan het woord. Waarschijnlijk
zullen vyr van de zeven een pleidooi i
voeren. Het zeggen in de wandel-
gangen van de rechtbank is, dat des
noods de zitting ook zaterdag en zon
dag zal doorgaan. Het schijnt, dat
men de zaak zonder onderbreking wil
afmaken.
"Minister Van Aartsen opent
i ■i'J- riaas- de miljoenste wo
Mevrouw Hendriks met. een zeem l:i de lveer. De ramen worden extra
gelapt. Op het helicon plaatsen werklui glazen schotten om de koningin
tegen de wind te beschermen.
(Van een onzer verslaggevers)
De familie Hendriks (man, vrouw en twee kinderenis goed
geïnstrueerd. Ze toeten precies waar de stoelen moeten staan.
Bij de stoel voor de Koningin een bijzettafeltje.
Er zijn ook sigaretten in huis gehaald. Een paar pakjes.
Meneer Hendriks heelt 'namelijk het advies gekregen aan de
Koningin te vragen: 'Majesteit, wilt u roken?'
Vandaag is het de dag, waar het
gezin een beetje zenuwachtig tegen
aan heeft gekeken. Op. 23 oktober,
toen ze nog jn .Brummen woonden,
kregen w-namelijk. te horen- dat ze-
waren uitverkoren de bewoners te
zijn van het miljoenste huis, dat
sinds de bevrydlng in Nederland is
gebouwd.
Dat huis staat in Zwolle in een
gloed nieuwe buitenwijk. Vorige week
vrijdag reden Jo Hendriks (33), zijn
30-jarige vrouw Willy en hun kinde
ren Erik (bijna 5 Jaar) en Manon
(een baby van enkele maanden) er
met de verhuiswagen voor.
Mevrouw Hendriks, die gisteren
nog koortsachtig bezig was de laat
ste rommel op te ruimen, verzucht
te: 'We hebben eigenlijk te weinig
tijd gehad om ons te installeren.
Het moest allemaal haast-je-rep-je
gebeuren. Zenuwachtig ben ik niet.
Ik heb er gewoon geen gelegenheid
voor.'
Jo Hendriks, chef de bureau van
(Van een onzer redacteuren)
Sinds de bevrijding is er in Nederland
een miljoen nieuwe woningen gereedge
komen. Dat wil zeggen, dat van de drie
miljoen woningen die er in ons land
staan, er één miljoen nieuw is.
Een stad met een miljoen woningen
met de daarbij behorende (onmisbare)
bedrijfs- en ontspanningsgebouwen,
kerken, scholen en ziekenhuizen, zou een
oppervlakte beslaan van 60.000 ha of 600
vierkante kilometer. Dat is heel wat meer
dan de oppervlakte van de Noordoost
polder.
Die stad zou ongeveer 24 kilometer lang en
breed zijn en als zij rond was, zou zij een middel
lijn hebben van ongeveer 27 kilometer.
Zij zou totaal ongeveer 27 miljard gulden heb
ben gekost en de woningen alleen zouden veer
tien miljard gulden hebben geëist.
Deze stad is gebouwd sinds 1945. Eigenlijk
.sinds 1947, want in de eerste twee jaar na de
bevrijding zijn er in totaal maar 2000 nieuwe
huizen gebouwd,
Dit is een enorme prestatie. Maar toch zijn er
op dit ogenblik nog zeer veel woningen te kort.
Voor een deel is de oorlog daar schuld aan. Maar
er zijn nog andere oorzaken die het ons veel
moeilijker maken: dat zijn de zeer grote bevol
kingsgroei en de zogenaamde gezinsverdunning.
Vóór- de oorlog was er een woningreserve van
80.000. Ddt was ongeveer vier percent van de
totale woningvoorraad. In de oorlogsjaren is er
weinig gebouwd, nog geen 40.000 woningen m vyf
jaar. Maar de bevolking bleef groeien. En er ztjn
door oorlogshandelingen ruim 90.000 woningen
verwoest. Bovendien vervallen er elk jaar wo
ningen door afbraak, brand en soortgelijke oor
zaken. Als gevolg van dit alles was er bi] de af
loop van de oorlog een woningtekort van rond
100.000.
Maar aanvankelijk zjjn er na de oorlog vrijwel
geen nieuwe woningen tot stand gekomen. Dat
kon niet. omdat er in het begin geen materialen
waren. En wat er in de loop van de tj]d beschik
baar kwam, is aanvankelijk besteed aan het meer
dan een half miljoen woningen die licht en aan
de 50.000 woningen die zwaar beschadigd waren.
Pas in 1947, toen er ruim 9000 woningen ge
reedkwamen, is de woningbouw enigszins op
gang gekomen. Maar intussen groeide de bevol
king ook en het woningtekort werd daardoor nog
elk jaar groter. In 1950 bedroeg het tekort rond
250.000 woningen.
Globaal betekende dit, dat 250.000 gezinnen by
250.000 andere gezinnen inwoonden of zich met
zolders, kelders, zijkamertjes ofkippenhokken
behielpen. Men kan gerust zeggen dat in die tijd
meer dan een miljoen Nederlanders de woning
nood aan-den lijve heeft gevoeld.
Behalve de oorlog en de sterke bevolkingsgroei
is de gezinsverdunning een der oorzaken dat het.
woningtekort nog steeds niet is ingehaald. Het
verschijnsel doet zich namelijk voor, dat de wo-
ningbehoevende gezinnen steeds groter in aantal
maar steeds kleiner in omvang worden.
Dat heeft verschillende oorzaken. De mensen
trouwen eerder, waardoor er meer kleine gezin
nen komen. Het kintertal neemt oyer langere
tijd gezien af. Tal van alleenwonenden die
vroeger inwoonden, stellen er nu prijs op zelf
standig te wonen. Er zijn veel meer bejaarden
die uit vrije wil of noodgedwongen zo lang mo
gelijk in hun woninkje blijven.
In 1909 telde een gezin gemiddeld 4,77 perso
nen. Dit betekent dat voor elke 100 inwoners 21
woningen nodig waren. Nu telt een gemiddeld
gezin 3,96 personen, zodat dus 100 mensen 26
woningen nodig hebben. Als er geen gezinsver
dunning zou zijn geweest en de gezinnen even
groot zouden zijn als in 1909, zouden wij nu ge
noeg hebben aan 2,5 miljoen woningen. Dan
zouden wy dus de woningnood royaal teboven
zyn.
Dat is thans echter nog niet het geval. Volgens
de berekening moet het zogenaamde statistische
woningtekort nog op ruim 70.000 worden gesteld.
Maar dat cijfer staat lang niet vast. Het berust
op oude en waarschijnlijk niet geheel juiste ge
gevens. Het wordt door het ministerie dan ook
met veel voorbehoud genoemd en het is niet on-
waarschijnlijk dat nieuwere gegevens zullen uit
wijzen, dat het werkelijke tekort op dit ogenblik
nog tienduizenden méér bedraagt.
Van dit tekort wordt elk jaar een deel Inge
lopen, waarschijnlijk 15.000 a 20.000.
Waar blijven die andere woningen dan? Van
de 80.000 a 85.000 woningen die gemiddeld per
jaar gereedkomen, is al dadelijk een groot deel
in beslag genomen door de bevolkingsgroei, te
genwoordig 50.000 A 55.000.
Ook verdwijnen er jaarlijks woningen die ge
heel onbewoonbaar zijn, van bestemming ver
anderen, door brand of afbraak van de voorraad
afgaan. Dat zijn er nu al meer dan 10.000 per
jaar en het zullen er snel veel meer worden,
want er zijn in ons land nog heel veel zeer
slechte woningen.
het district Zwolle van de Alg. Ned.
Metaalbedrijfsbond, heeft een ge-
inproviseerde plattegrond van zijn
flat', eeri-, eerste verdieping aan de
Kogekampsweg, op zijn kniën. Op
die plattegrond heeft hij aangete
kend hoe het hoge bezoek van
daag zal moeten worden ontvan
gen.
Zijn vrouw zal in de huiskamer
thee inschenken. Een buurvrouw,
die beneden woont, zal het in de hal
doen. Erik komt uit de slaapkamer,
waar de filmploeg staat, met een
trommeltje Zwolse balletjes. Die mag
hü de Koningin aanbieden.
Erik weet maar al te goed wie er
op bezoek komt. 'De Koningin,' zegt
hij zonder een spoor van emotie. En
hij weet ook waarom: 'We wonen
in de miljoenste.'
Drie weken geleden begreep Jo
Hendriks wat hem vandaag te wach
ten stond. De makelaar was al voor
die tijd bi)'hem langs geweest. Zo
maar eens en hy informeerde een
paar dingen langs zyn neus weg.
Ook by andere toekomstige be
woners van de Hogekampseweg werd
een informatief bezoekje afgelegd.
Toen werden er rapportjes uitge
bracht: De familie Hendriks zou het
zijn. En met dat besluit werd tevens
bepaald welke woning tot de mil
joenste was verklaard.
De zgak heeft volgens Jo Hen
driks twee kanten. Het prettige
vindt hy, dat juist hij en zijn ge
zin dit feest mogen beleven. De
nare kant vindt hij de rompslomp.
'M'n vrouw zei vorige week nog:
zullen we er maar tussenuit gaan?'
bekent hy. 'Gisteren wilden ze hier
nog behang bij de schoorsteen weg
trekken omdat er plekken opzitten.
Ik heb gezegd: laat dat nou maar.
Daar komt een tekening te hangen,
die de kunstenaar Wegler in- op
dracht van het ministerie van mijn
kinderen heeft gemaakt. Niemand
ziet er dus wat van.'
Extra hulp om de woning in or ri
te maken heeft de familie niet ge
had. Jo Hendriks heeft zelf met een
boor in zijn hand rondgelopen. 'Maar
natuurlijk,' zegt hij, 'is er wel extra
zorg aan de woning besteed. Lelijke
plekjes in de kalk zijn overal weg
geschuurd.'
Gisteren waren er nog werklui
druk in de weer. Ze bevestigden aan
de zijkanten van het balkon twee
glazen schotten die de wind moeten
tegenhouden als er een al te ste
vige bries zou staan.
De degeiyfcheid van het balkon,
waarop de Koningin een ogenblikje
zal staan, is extra beproefd. Het bal
kon is bestand gebleken tegen een
belasting van acht volwassen kerels.
Behalve de tekening van de kin
deren kan de familie Hendriks nog
een ander geschenk verwachten.
Een middenstander heeft name-
ïyk van de gelegenheid gebruik
gemaakt in zyn drankwinkel een
vijfliterfles met inhoud te étale
ren met de mededeling er naast,
dat deze fles aan de miljoenste
wordt aangeboden.
De familie Hendriks denkt ove
rigens heel nuchter over de zaak.
van
daag de miljoenste woning
die sinds de bevrijding in Neder
land is gebouwd. Dat is hem van
harte gegund, ook al bedenken
wij dat de laatste paar jaar de
woningproduktie zich in een
dalende lijn. heeft bevonden.
Het miljoen woningen dat nu
klaargekomen is, is een zaak die
ons allen aangaat. Niet alleen de
minister (dat zal hij ook niet be-
j weren), maar ook zijn voorgan-
j gers, allen die in het bouwbedrijf
werkzaam zijn en allen die in een
of andere vorm aan de woningen
i hebben betaald en nog betalen.
De bijdrage is ongeveer 5000 per
gemiddeld gezin, dus geen kleinig
heid.
Als wij aldus, tenminste in da
geest, bij het feest aanwezig zijn,
rijzen er enkele gedachten bij ons
op. Wij kunnen niet vergeten da»
er nog steeds zeer vele Nederlan
ders zijn, die geen behoefte aan
feestvieren hebben, omdat zij
nog steeds niet aan de beurt cijn.
Wij weten ook dat, een ongeteld
aantal landgenoten in afschuwe
lijke krotten wonen of in buurten
waarvoor wij ons in deze tijd
moeten schamen.
'Terwijl er dus enerzijds reden is
1 om verheugd te zijn dat dit
eerste miljoen woningen er nu
staat, is er aan de andere kant
ook voldoende reden om niet al te
opgetogen te doen. De minister
verwacht dat er over elf jaar nog
een miljoen woningen bijgekomen
zal zijn.
Dan moeten er gemiddeld ruim
90.000 woningen per jaar klaar
komen. Dat zou voor de naaste
toekomst al een mooie vooruit
gang zijn. En het zou mogelijk
zijn, als de bouwproduktie meer
en vooral sneller gemoderniseerd
zou kunnen worden.
Maar tegelijkertijd gaan wij
steeds hoger eisen stellen aan de
woningen. In een tijd van grote
woningnood was het begrijpelijk
dat in de eerste plaats voor on
derdak werd gezorgd. Nu. en in de.
nabije toekomst nog veel meer, is
het een vraag hóe dat onderdak
eruit zal zien. Het heeft Immers
geen zin nu woningen te bouwen,
waarvan men hoopt dat zij hon
derd jaar zullen staan, maar die
over twintig of dertig jaar als
onvoldoende moeten worden be
stempeld.
Ten slotte moeten de woningen'
J die gebouwd worden, bok nog
betaalbaar, zijn. En nu willen wij
vooropstellen, dat men voor. een
goede woniftg een goede prijs mag
betalen. Maar een wonlrg is geen
f uxe, waarvan men desnoods zou
kunnen afzien. Er moeten dus
woningen zijn voor ledereen en de
prijs die men ervoor betaalt, moet
binnen zekere grenzen blijven.
Daarom behoort de overheid
o.m. door het bevorderen van de
woningwetbouw ervoor tc zorgen
dat er een groot aantal woningen
tot stand komt. De woning Is een
eerste levensbehoefte, die geen
speculatieobject behoort te zijn
van op winst beluste onderne
mers.
Er zijn krachtige woorden en er
is zelfs een kabinetscrisis voor
nodig geweest om de huidige
minister van deze waarheid te
overtuigen.
Laten deze en dergelijke over
wegingen echter de feestvreugde
op deze dag niet verzuren. Het
eerste miljoen Is er. Op naar het
tweede!
Een familieportret van een bijzonder gezin: het echtpaar Hendriks en
kroost. De familie woont in de miljoenste woning, die na de bevrijding in
Nederland is gebouwd. Vandaag komt de koningin op bezoek.
DEN HAAG (ANP) Edith Piaf zal
in december samen met haar man
Theo Sarapo in ons land optreden.
13 december in het Luxor-theater te
Rotterdam, op 14 december in de
Stadsschouwburg te Nijmegen, op 15
december in het Concertgebouw te
Amsterdam en op 16 december in het
Kurhaus te Scheveningen.
Laten wij niet te optimistisch zijn en schatten,
dat er over een jaar of vijf geen woningtekort
meer zal zijn.
Dan zal het met de bouwactiviteit nog lang
niet zijn afgelopen. Want dan gaan de vele kin
deren, die kort na de oorlog zijn geboren, trou
wen en dan zullen er jaariyks naar schatting
60.000 a 65.000 woningen nodig zyn alleen om de
bevolkingsgroei op te vangen en over tien jaar
zyn er waarschynlük meer dan 70.000 woningen
voor dit doei nodig.
Maar dan is het al lang de hoogste tijd om de
krotten op grote schaal te gaan opruimen. In
het jongste verslag van de directie van de volks
huisvesting staat, dat men hoopt weldra 20.000
woningen voor krotopruiming en sanering te
kunnen bestemmen. By een gemiddelde levens
duur van 100 jaar van een woning zullen er bij
een woningvoorraad van 3,5 miljoen op den duur
gemiddeld 35.000 woningen wegens ouderdom
moeten worden vervangen.
Er ligt dus nog een geweldige taak voor ons.
En de problemen, die zich daarbij voordoen, zijn
talloos. Eén ervan is de kwaliteitsverbetering. In
een vraaggesprek voor onze krant heeft het
Tweede Kamerlid de heer Bommer daarop ge- i
wezen. De warmte en geluidsisolatie vragen de
aandacht. Centrale verwarming is geen luxe
meer. Aan de inrichting en de kwaliteit van de
woningen kan nog veel verbeterd worden.
Om te voldoen aan de behoeften en de eisen
die in de naaste toekomst gesteld worden, zal veel
werk moeten worden verzet en veel geld moeten
worden uitgegeven. Het is waarschynlyk, dat de
schaarste aan werkkrachten een groter knelpunt i
zal zyn dan de schaarste aan geld. j
De miljoenste woning is nu in gebruik gesteld. I
Maar in de tijd die de minister nodig heeft ge
had om de daarbij behorende rede uit te spreken,
zijn er al weer enkele tientallen woningen ge
reed gekomen. Hel volgende miljoen zal naar wij
hopen in 1973 of eerder gereed komen. En dan
staat er nog geen huis te veel in Nederland.
mg?,
