MEIJERS 50 JAAR BIJ SCHIECARTON
1
r.
Wie is er bang voor
een cultuurcongres?
BOUW DUURT ZES JAAR
m
Kunst aan schutting Eindelijk heien voor nieuwe
kinderkliniek Beatrix-Irene
m
Straat
bedekt
met laag
soda
iÜ
mmm
SSÊ
15.11.1
HAKKENBAR
lil
m
De eerste
aanstoot voor
dis
scussie over
Welzijnsnota"
urotax
m
i:
Aardig
Plezier
WÊÈmm
JOOP JANSEN
DONDERDAG 14 MAART 19.71
HET VRIJE VOLK
PAGINA 19
i
li
r
i
I
I
8
g
De Schiedamse cartonnagefabriek in vroeger jaren.
(Van een onzer verslaggevers)
SCHIEDAM Het Schie
damse bedrijf Schiecarton
Verpakking viert op 16 maart
een unieke gebeurtenis. Op
een uniek gebeurtenis. Óp
die dag is de heer Coen
Meijers vijftig jaar bij de
zaak in dienst. Het is onze
eerste gouden jubilaris, zeg
gen ze bij Schiecarton, en het
zal ook de laatste wel zijn.
Het wordt natuurlijk een
groot feest bij Schiecarton.
Niemand weet er precies het
fyise van en de directie is
niet van plan om het jubi
leum ongemerkt voorbij te
laten gaan. Dat staat als een
paai boven water.
Hoojdgebouw met vijf L-vormige paviljoens: de nieuwe kinder kliniek.
Dertig kinderen van 5 tot 12 jaar hebben gistermiddag hun kunst aan de muur van het in aan
bouw zijnde Schiedamse stadskantoor genageld. De kinderen zijn allen leerlingen van de kunst-
Massen van het Stedelijk Museum. Hun hardboarden kunststukken hebben zij gemaakt op de
vrije woensdag- en zaterdagmiddagen. Voor drie kwartjes per middag komen zij daar klodde
ren en kleuren onder leiding van een stel bevoegde mensen. De bouwschutting van het stads
kantoor heeft er een kleurige jas van aan. De Schiedamsevraag blijft natuurlijk: hoe lang
hangen ze. Nou jagestolen kunst gedijt ook.
(Van een onzer verslaggeefsters)
ROTTERDAM De eerste
paal voor de nieuwe Beatrix-
Irene-kliniek voor geestelijk
gestoorde kinderen is dinsdag
eindelijk de grond in gegaan.
Wethouder G. Z. de Vos was
ervoor naar de Aarnoudstraat
in de Wielewaal gekomen
met diep in zijn hart de ge
dachte zo vertelde hij
„Waarom eigenlijk? Je mag
een touwtje vasthouden en de
heier doet de rest. Maar ach,
het is een symbool, zo'n eerste
paal. En zonder symbolen
kunnen we niet."
(ADVERTENTIE)
ill
Voor een duppie
per
uur
Wfe bij Schiecarton in de grote,
ruim verlichte fabriek binnenwan
delt, treft de 63-jarige Coen
Meijers met zijn handen op de rug
in een stofjas, waaraan je direct
kunt zien dat hij de chef is. Hij
vertelt over vijftig jaar Schiecar
ton, vijftig jaar Schiedam en vijf
tig jaar Meijers. Daarbij houdt hij
zijn ogen priemend gericht op de
lopende band. Kwaliteitscontrole is
zijn werk.
r.—"hstt:'"-
Coen Meyers„Laat nu eer. jongere hst maar eens doen
Als je Coen Meijers heel voor
zichtig vraagt hoe het wel was,
vijftig jaar geleden, dan trekt hij
alle registers open. Hij vertelt de
geschiedenis van het bedrijf aan de
hand van de geschiedenis van de
mensen, die er gewerkt hebben. Het
zijn dan ook allemaal zijn vrien
den, verzekert hij.
Het verhaal begint in 1921 bij
zijn toenmalige directeur „Meneer
Herman Jansen". Als 14-jarige ar
beidskracht begint Coentje in de
verpakkingsindustrie. Hij voelt er
eigenlijk weinig voor, maar begint
het kartonnagefabriekje „een ver
duiveld aardig bedrijfje" te vinden.
Het ging allemaal erg leuk, tot
er een directiewisseling plaatsvond.
„Meneer Herman" werd ingeruild
voor „Meneer Klaus", een Duitser.
Coen Meijers heeft niets dan lof
voor alle directeuren, die hij heeft
meegemaakt, behalve voor Meneer
Klaus: die ging er op een goeie dag
in 1920 vandaar met de kas en zijn
appetijtelijke secretaresse.
Toen werd een 19-jarige jonge
man directeur enCoen Meijers
blijft vertellen. Hij onderbreekt
zijn eigen herinneringen met scha
tergelach om „die rare ouwe tijd"
zijn verhalen kleurt hij met situ
aties, schetsen over het oude
Schiedam, de drankstad.
Coen Meijers werkte in die eerste
Jaren voor het toen nog goede sala
ris van een dubbeltje per uur.
Maar al was het een cent geweest,
de jubilaris maalt er niet om
Het ging hem. om het plezier in
zijn werk en dat heeft hij altijd
gehad. „Nou en of," glundert hij.
Ais liU de bezoekers langs de ra
telende machines in de werkplaats
heenloodst, doet hij dat met de
trots van een man, die het mede
heeft opgebouwd. „Dat is er nou
voor elkaar gebracht in vijftig
jaar. Is het niet geweldig?" Dan
torent hij in het moderne machi
nepark van een 500 man sterk be
drijf. Nog twee jaar en dan wordt
Coen Meijers gepensioneerd. Hij
mag het nu al wat rustiger aan
gaan doen van de baas en dat
vindt hij wat prettig. „Laat de
jonge mensen het nou maar eens
gaan doen," zegt de 63-jarige Coen.
(Van een onzer verslaggevers!
ROTTERDAM Wie is er
bang voor cultuur? De Rotter
damse kunstjournalistiek ('Jullie
in je verdomde afgescheiden
hoekje').
Wat moeten kunstredacteuren
met een cultuurcongres ("kul-
tuurkongres") waarvoor actie
groepen. comité's, stichtingen,
verenigingen en wijkorganen
worden uitgenodigd om te praten
over "de cultuur, d.wjz. de leef
baarheid van de wijken, de stads
planning, organisatie van de wer
kende jeugd, vormingswerk, to
neel, muziek, beeldende kunsten
etc."?
Kunstredacteur: 'Wat jullie
willen is een mammoet.' Lid van
het comité cultuurcongres (voor
namelijk bestaand uit BBK'ers)
'Cultuur heeft juist zoveel facet
ten.' Andere kunstredacteur: "Het
woord cultuur schrikt af, dat kun
je niet ln de krant zetten.'
Er worden andere woorden be
dacht: welzijnscongres, leefbaar
heidscongres, Een kunstredac
teur: 'Ik weiger om aan mijn
abonnees voor te zetten dat het
een welzijnscongres is.'
Deze discussie speelde zich dins
dagmiddag af op n persconfe
rentie van het voorbereidingsco
mité, waar de eerste werkbijeen
komst voor het later dit jaar te
houden congres werd aangekon
digd (de bijeenkomst is zaterdag
vanaf elf uur in de Lantaren,
Gouvemestraat'We zijn arm.
„Aanstoot geven."
W. F. E. Krieger:
en daarom wilden we van jullie
eigenlijk een soort gratis adver
tentie," zei beeldend kunstenaar
Hans Abelman openhartig. Daar
was niet veel bezwaar tegen,
maar toen zijn Vlsardingse col
lega Remie Poppe even een paar
uitgangspunten formuleerde
('Het cultuurbeleid in Rotterdam
is niet meer dan een passend
kunstgebeuren bij 's werelds
grootste haven') werden de ge
zichten stugger. 'Bij cultuur gaat
het toch om veel meer dan om
kunst, de hele leefsituatie is cul
tuur, de kunst Is er maar een
onderdeel van.' zei Poppe.
"Met dat "cultuur" begin ik
niks, het gaat ons er om mensen
naar jullie congres te krijgen,
maar dan moet ik een journalis
tiek handvat hebben." zei een
kunstredacteur. Waarop Abel
man: "Omdat jij het woordje cul
tuur niet kunt omschrijven, ga je
het afwentelen op de lezers, doe
je net alsof die er niet tegen
kunnen."
Wat de Rotterdamse kunste
naars met hun cultuurcongres
willen, is de tegenstelling aan
liet licht brengen tussen de vele
nota's die over kunst en cultuur
worden geproduceerd en wat er
werkelijk door de gemeente wordt
gedaan. Uitgangspunt is de negen
maanden geleden gepubliceerde
W„ waar echter nog weinig mee
fs gebeurd. Zelfs de discussie
erover is beneden de maat geble
ven. "Wie zijn er betrokken bij
het doorlichten van de Welzijns-
nota? Alleen de kaders van de
politieke partijen discussiëren er
wel eens over, maar echt discuta
bel gesteld is hij niet." zegt Re-
mie Poppe, "de bevolking kan zijn
eigen problematiek er niet ln te
rugvinden." Of zoals de aloude
W. F. E. Krieger ("Medeoprichter
van het Rotterdamsch Philhar-
monisch Orkest", thans lid van
het voorbereidingscomité) het
zegt: "Wij willen de eerste aan
stoot geven."
(Van een onzer verslaggeefsters)
ROTTERDAM De plannen
voor de nieuwe Beatrtx-Irene-kli-
nlek zijn al heel oud. In 1968 pre
senteerde de gemeente na Jaren
van voorbereiding het definitieve
bouwplan, compleet met een ma
quette, dinsdag, bijna drie jaar la
ter, is de bouw begonnen. Over zes
jaar is de nieuwe Kliniek klaar. Er
wordt in vier fasen gewerkt, gelijk
lopend met de afbraak van de hui
dige kliniek, die uit een stenen en
verder wat houten paviljoens be
staat.
De nieuwbouw gaat totaal 19
miljoen kosten. Bij de eerste
presentatie in 1960 werden de to
tale kosten op ƒ10 miljoen ge-
schat.
Brieven van ouders aan de ge
meente, aan Gedeputeerde Staten
en verschillende ministeries heb
ben de vervanging van de slechte
oude behuizing niet bijzonder ver
sneld.
Over zes jaar zal de Beatrix-Ire-
ne-kliniek er zo uitzien: een
hoofdgebouw van vier lagen en
daaraan vast vijf L-vormige pavil
joens die in de bocht van de L elk
een eigen patio hebben.
Er zullen 250 bedden komen voor
de geestelijk (en vaak ook lichame
lijk) gestoorde patiëntjes. In de
hoogbouw krijgt een deel van het
verplegend personeel een kamer
met douche en kookgelegenheid..
Verder komt daar o.m.: een polikli
niek, oefenzalen, een consultatie
bureau en een ontmoetingshal.
Rotterdam is de enige gemeente,
die een kinderkliniek binnen z'n
grenzen heeft. Dit heeft het voor
deel dat de ouders de gelegenheid
hebben de band met het kind aan
te houden.
In de Beatrix-Irene kunnen op 't
ogenblik 129 kinderen worden ver
pleegd. Zij zijn in de regel niet
alleen geestelijk gehandicapt. De
kliniek is speciaal voor kinderen
van nul tot ongeveer 14 Jaar. Dé
kinderen gaan vaak naar speciaal
op hen gerichte inrichtingen elders
in het land, als ze wat ouder wor
den.
Wethouder De Vos heide toch die
e.erste paal. En in. de toespraak na
zijn daad peinsde hij zo over deze
kliniek voor geestelijk gestoorde
kinderen: "In het toneelstuk mooi
weer vandaag, dat speelt in een
tuintje van een psychiatricshe in
richting, zegt één van de personen:
"Als iemand niet kan zijn wat hij
is, wat heeft het dan voor zin iets
te z(jn." Deze inrichting is voor
mensen die niet kunnen zijn zoals
ze zijn. We zien hier de tragiek van
een mensenleven. Het is moeilijk,
heel 'moeilijk, v.'ij hebben de plicht
voor deze mensen te zorgen."
De heer De Vos vond dat hier de
vraag naar de "zin" van het zijn
niet met woorden te beantwoorden
is..
"Die vraag naar de zin kun je je
als mens stellen. Als maatschap
pij, ais vertegenwoordiger van de
maatschappij kun je de vraag naar
de zin alleen zo beantwoorden:
Creëer een omgeving waar de zin
zo groot mogelijk wordt."
Het heeft te lang geduurd, eer de
eerste paal voor de nieuwe kliniek
er stond, zei de heer De Vos. HU
verzekerde dat er erg hard aan Is
gewerkt. "Men zegt ons weleens
dat we te weinig aandacht besteden
aan dit soort werk. Maar ik geloof
dat het weinig tot de mensen door
dringt, Wij allen hebben de neiging
sommige omstandigheden en som
mige mensen te verbergen
(Van een onzer verslaggevers)
SCHIEDAM De Nieuw Ma-
thenesserstraat in Schiedam heeft
vannacht over een lengte van on
geveer honderd meter bedekt gele
gen met een laag soda, afkomstig
uit een silo van de Verenigde Glas
fabrieken N.V. De soda verspreidde,
zich nadat het deksel van de silo
losgeslagen was.
De oorzaak was vermoedelijk
overdruk. De deksel die een door
snee heeft van ongeveer vijftien
meter, kwam op een golfplaten dak
terecht van een houtmeelhandel.
Zeventien golfplaten werden
(ADVERTENTIE)
Vu alleen Rotterdamsedijk 443
LEREN ZOLEN en HAKKEN
KLAAR TERWIJL U WACHT.
ver- i
brijzeld. Een onder het dak gepar
keerd staande bestelwagen kwam
ook onder de soda te zitten, maar
werd niet noemenswaardig bescha
digd.
De soda werd van het wegdek
verwijderd door de brandweer, die
er een paar flinke waterstralen op
zette, in samenwerking met de Ar
beidsinspectie zal een onderzoek
ingesteld worden naar de oorzaak
van het ongeluk.
SCHIEDAM Op 4 maart 1971
slaagden voor het diploma-A zie
kenverpleging in het Gemeentezie
kenhuis te Schiedam zuster W. C.
Kleiss-van de Stighel en zuster T.
Storm.
i
