Mislukking vredes
offensief Arabieren
leidde tot oorlog
Den Uyl
dreigde
achter de
schermen
1
HM
4
Vakbondseenheid
1
De laatste zes maanden in Midden-Oosten
VOOR EN TEGEN
Van Riel
in Belg ié
De kater
van D'66
HET VRIJE VOLK
PAGINA 4
f W N iif
Pi
lil
lis
■gSMSSiw:
BÜ
Feiten
Meningen
Commentaren
Analyses
MUURVAST
EXCLUSIEF voor Nederland
The Sunday Times-Het Vrije
Volk
NAAR COMPROMIS
VERBIJSTEREND
DOORSLAGGEVEND
J
HEILIGE PLICHT
Als het allemaal goed af
loopt, volgende week in de
Tweede Kamer, wordt de vrij
heid van de ondernemer
heilig ideaal van een negen
tiende-eeuvose maatschappij -
eindelijk een beetje ingeperkt.
Hij zal dan voor zijn investe
ringen i7i de overvolle rand
stad een vergunning van de
overheid nodig hebben.
Frits
van der Poel
laat
de mensen
praten
"V ij
De vakcentrales hebben een nieuwe stap gezet op de
weg naar grotere eenheid. Die wens leeft al heel Tang
bij het overgrote deel van de 1,3 miljoen georganl*
seerde werknemers in ons land.
De nu voorgestelde federatie is geen volledige fusie.,.
Op den duur kan het er wei van komen. Wie iet èp|
de sterke wil tot het beleven van een eigen identitffe
bij het CNV moet toegeven dat er op dit moment geen eenheids;
vakbeweging inzet. J
Wij zien het nu bekertd geworden Federatieplan als een eerste|
stap op de weg naar een sterkere gemeenschappelijke overtuig
en een grotere doelmatigheid. Een eerste stap, meer.nie
zich hier nog tegen verklaart bewijst de vakbeweging geen dienst»
ZATERDAG 20 OKTOBER 1973
In februari van dit jaar had Hafez Ismail, de Egyptische
adviseur voor nationale veiligheid, een ontmoeting met de En
gelse premier Edward Heath in Londen. Ismail kwam met een
aantal voorstellen tot een vreedzame regeling in het Midden-
Oosten. Heath toonde zich duidelijk geïnteresseerd. Tegen het
einde van het onderhoud zei Ismail: „Vindt u dat wij nog
meer zouden moeten doen om tot een vreedzame regeling te
komen?" „Nee", antwoordde Heath, „het is duidelijk dat u alles
doet wat in uw macht ligt."
Ismails bezoek was onderdeel van een Egyptisch vredesinitiatief dat
ook Bonn, Moskou. Washington en de VN omvatte. Zes jaar na de Zes
daagse Oorlog van '67 had Egypte nog geen centimeter van de door Israël
bezette gebieden teruggezien. Van alle kanten kwamen, verwarrend, de
vredesinitiatieven, die vervolgens al weer spoedig wegebden. De meest
hardnekkige pogingen draaiden om Resolutie 242. die in november '67
unaniem door de Veiligheidsraad werd aangenomen.
Resolutie 242 was met opzet dub
belzinnig. In principe werd Israel
erin bevolen om zich terug te trek
ken „uit de bezette Arabische ge
bieden". zonder te specificeren wel
ke gebieden dat dan preaies waren,
in ruil voor Arabische erkenning
van Israel en de vrede.
Egypte en Jordanië gingen hier
mee akkoord (Syne niet) maar
bleven aandringen op een volledig
terugtrekken van Israël voordat ze
zouden toestemmen in directe on
derhandelingen. Israel verklaarde
zich ook formeel akkoord, maar
eiste directe onderhandelingen zon
der concessies vooraf, d.w.z. geen
toezeggingen tot terugtrekken.
Naarmate jaren van vruchteloze
V.\r-diplomatie voorbijgingen, ver
hardde zich het Israëlische stand
punt Nieuwe joodse vestigingen in
de Golan, Gaza, Sjarm-el-Sjeik en
op de westelijke Jordaanoever we
zen er op dat Israël deze gebieden
bij welke oplossing dan ook zou
blijven vasthouden.
In het begin van dit jaar. toen de
Arabieren nog geen enkel gebied
terughadden en de onderhandelin
gen vaster zalen dan ooit. besloot
Sadat tot een laatste vredesoffen
sief. Zijn gezant Ismail Hafez
kreeg de opdracht om ïedete kans
,aan te grijpen. Als het westen Is
rael niet meteen kon overhalen tot
het principe van volledige teiug-
trekking, zou Egypte genoegen ne
men met een gedeeltelijke terug
trekking plus de belofte van een
uiteindelijk zich volkomen terug
trekken van Israel. Maar directe
onderhandelingen met Israel ble
ven uit.
In Washington ondervond Ismail
sjmpathie van de kant van presi
dent Nïxon en de toenmalige mi-
■f cf' v"- x
Sadat
Assad
ni.ster van Buitenlandse Zaken
William Rogers. Zijn gesprekken
met hen. zo zei Ismail na al loop,
waren warm, objectief en vrucht
baar. Maar binnen enkele dagen
-werd al zijn hoop de bodem inge
slagen. Golda Meir liet in Wash
ington weten dat ze slechts direct
met de Arabieren wenste te onder
handelen en dat er niet kon
worden gesproken over Golan en
Sjarm-el-Sheik.
Toen Golda Meirs verklaring
binnen enkele dagen werd gevolgd
door de verklaring dat de VS nog
eens 48 straaljagers aan Israël zou
den leveren, zag Sadat zijn ergste
vrees bevestigd. Amerika kon, of
wilde, Israël niet voldoende onder
druk zetten. Als er één moment
was dat de huidige oorlog onver
mijdelijk'werd, was dat het wel; -
De reconstructie van de weg die
haar oorlog leidde, voert langs de
onderhandelingen binnen de Arabi
sche wereld die het nieuwe pact.
mogelijk maakten. De hoeksteen
van het Arabische oorlogsplan is
het pact tussen de presidenten Sa
dat van Egypte en Assad van Sy
rië', gesloten op 32 september m
Cairo. Hun conferentie bekroonde
maanden van onderhandelingen
over de te voeren strategie.
Sadat accepteerde de Syrische eis
om haast le maken met de voorbe
reiding tot de oorlog. Assad gaf
2ijn ambitie van totale oorlog te-
gen Israël op in ruil voor het veel
beperkter doel van Egypte: het
heroveren van de bezette gebieden.
Het eerste teken dat Sadat de
doodlopende weg der diplomatie
had verlaten, kwam op 26 maart
van dit jaar precies tien dagen
nadat het initiatief van Ismail was
vastgelopen. Sadat liet de Volks
vergadering in Cairo weten dat
hijzelf het premierschap op zich
nam.
Hij zei tot, het parlement: „Totale
confrontatie met Israel is.onver
mijdelijk geworden, of we dat nu
waarderen of met. Het ieger zal de
oplossing moeten brengen, welke
offers dit ook van ons zal vergen.
We moeten de wereld laten weten
dat wij er zijn en dat wij an 'eren
onze wil kunnen opleggen." Jaar
eerst, aldus Sadat, moeten wij de
opbouw van het leger voltooien en
een diplomatiek offensief ont
plooien binnen de Arabische we
reld. Hij herhaalde zijn bedoelin
gen in een interview met News
week (zie HVV van dinsdag 10 ok
tober, pag. 4).
'Iedereen zal achteraf moeten
beamen dat Sadat verbijsterend
eerlijk en duidelijk is geveest. Sa
dat had met even zoveel woorden
gezegd dat Egypte wilde vechten
om de Sinai te bevrijden, maar
vrijvet niemand wilde hem gelo
ven.
Het alleen opnemen tegen Israel,
dat kon Egypte evenwel niet. De
twee landen die het meest als
bondgenoot in aanmerking kwa
men. waren Jordanië en Svrié.
waarvan eveneens gebieden bezet
werden gehouden. Maar er varen
moeilijkheden. Egypte en Svrie
hadden een jaar tevoren alle be
trekkingen met Jordanië verbro
ken, terwijl ze er onderling zeer
verschillende ideeen op na hielden.
De kernvraag die Egypte en Sy
rië eerst moesten oplossen was:
wat wordt de inzet van de komen
de ooiiog het heroveren van de
bezette gebieden of het bestaan
van de staat Israël, zoals Syrië
vilde?
De onderhandelingen die leidden
tot de beslissing dat de bezette ge
bieden inzet van de strijd moesten
worden, bleken lang en moeilijk.
Op 2 april, precies een week na
Sadats aankondiging dat de oorlog
op handen was. had de eerste ge
zamenlijke stafbespreking plaats,
toen de Egyptische minister van
Oorlog, generaal Ahmed Ismail,
een driedaags bezoek bracht aan
Damascus. De eindeloze stroom van
strategie-besprekingen die jiaarop
volgde, geeft aan hoe intens de on
derhandelingen verliepen.
21-22 april: Arabische stafchefs
komen bijeen in Cairo.
8 mei: Generaal Ismail doet Da
mascus aan, via Irak.
19 mei: Sadat brengt bliksembe
zoek aan Damascus.
6 juni: Syrische militaire delega
tie arriveert m Cairo.
12 juni: Sadat vliegt naar Da
mascus voor bespreking met Assad.
2 juli: Syrische minister van
Buitenlandse Zaken kondigt m
Cairo aan dat Egypte en Syne een
gemeenschappelijke Midden-Oos-
ten-pobtiek zullen gaan voeren.
5 augustus: De Egyptische genc-
raal-majoor Abdel-Latif Najjar
houdt m Damascus besprekingen
met Syrische opperbevelhebbers.
15 augustus- Mohammed Zayyat,
minister van Buitenlandse Zaken
van Egypte, bezoekt Damascus.
Uit de beschikbare gegetens
moet worden afgeleid dat de twee
doorslaggevende besprekingen in
Hoessein
dent Assad op 19 september jn Cai
ro aankwamen, waren de meeste
diplomatieke cn militaire verschil
len uit de weg gerutmd. Syrië had
concessies gedaan, Egypte had toe
gezegd de voorbereidingen te Ver
snellen en Jordanië was' weer in
Het Arabische kamp gehaald. Het
feit dat Jordanië met van nieet af
aan mee ten aanval zou trekken
vanwege de schamele luchtverdedi
ging. was door Sadat en Assad
geaccepteerd. Maar koning Hoes
sein zou tenminste niet verrast
worden door een voor hem totaal
onverwacht losbarstende oorlog.
De enige valse noot kwam van,
de kant van de Falestijnen, Zij
waren teiecht bang dat ze buiten
de oorlogsvoorbereidingen werden
gehouden. Het 'gevaar van Pa
lestijnse bedreiging van alle zorg
vuldige oorlogsvoorbereidingen was
overduidelijk. In de dagen na de
„top" in Cairo zetten de drie be
trokken landen alles op alles om
de Palestijnse en andere oppositie
de tanden uit te trekken.
Syrië bijvoorbeeld .sloot een ra
diostation dat aan de lopende band
het omverwerpen van het regime
van koning Hoessein in Jordanië
bleef etsen. In Jordanië kondigde
koning Hoessein een algemene am
nestie af voor alle Palestijnen in
de gevangenis In Egypte liet Sadat
weten dat alle aanklachten tegen
dissidente studenten cn „ongehoor-
Jan hoopt dat Israël zal winnen en
Marie staat aan de kant van de
Arabieren. Dat is een dagelijks
waarneembaar verschijnsel.
Maar ik wil weten: waarom? Al
lebei komen ze met argumenten.
Daar .bestaan hele verzamelingen
van. Het is de munitie van de
mondelinge oorlog. Met luchtbrug
en al. Want wie het gevoel krijgt,
dat hij zijn kruit heeft verschoten,
loopt gauw naar een bijeenkomst
van de zionisten of van het Pales
tina Comité om zich van nieuw
materiaal te laten voorzien. De te
levisie is zoiets als de internationa
le wapenhandelaar, die aan alle
strijdende partijen levert.
Discussies tussen Jan en Maric
hebben eigenlijk 'geen zin. Want
zolang je elkaar met argumenten
bestookt, is er op elk woord een
weerwoord. En er bestaat een na
tuurlijke of strategische neiging
om uit jc verhaal weg te laten wat
niet zo goed in je kraam te pas
komt. Van Jan hoor je eigenlijk
nooit onomwonden dat Israël het
toegewezen stuk land door verove
ring heeft uitgebreid. Van Maric
verneem je nimmer, dat de Pale
stijnen al 25 jaar lang een eigen
staat hadden kunnen hebben als in
1948 de Arabieren niet hadden be
loofd, dat ze hcél Palestina konden
krijgen.
Waar begin je met de argumen
ten? Bij Abraham, Isaac en Jacob?
Bij het Romeinse imperialisme, dat
in de eerste eeuwen van onze jaar
telling de joodse verstrooiing ver
oorzaakte? Bij de Turken, die sinds
1517 over Palestina heersten? Bij
het zionistisch congres van 1897 in
Bazel? Bij MacMahon, die iets be
loofde in 1915 cn Balfour, die weer
wat anders beloofde in 1917 - zo
dat Palestina niet zozeer het be
loofde land werd alswel "het te
vaak beloofde land"?
Met het geschiedboek in de hand
kun jc zo nog een tijd doorgaan.
Wil jc het juridisch voor elkaar
hebben, dan moet je wijzen op het
verdelingsplan van de Verenigde
Naties van 1947. Met een ondubbel
zinnige meerderheid aanvaard,
maar door dc Arabische wereld
met een militaire aanval beant
woord. Want toen waren ze nog
niet zo preuts met VN-resoIuties.
Jan en Maric zijn niet tot hun
standpunt gekomen door 'aile argu
menten voor en tegen op een rijtje
te zetten. Een politiek standpunt
komt zelden op die manier te voor
schijn. Een politiek standpunt is
een gevoelsmatige reactie, waar jc
later de argumenten bij zoekt. En
hoe zo'n gevoel is samengesteld -
dat is een ingewikkeld stuk ziel
kunde. Dat is een mikmak van be
langen, angsten, opvoeding, gewe
tenswroeging, agressiviteit, erva
ring, verwachtingen en ga maar
door.
Zo ziet Jan een eeuwenlange ge
schiedenis van pogroms cn joden
haat. Hij heeft het voor zijn eigen
gemoedsrust nodig, dat de joden
eindelijk vrijheid en veiligheid
len vinden. En hij ziet, terecht oï
ten onrechte, maar zeer- begrijp
lijk, de superpogrom naderen als
hij hoort hoe de voormalige Hitlèr-
spion Sadat zich achteloos bereid
verklaart miljoenen mensen tt af.
feren.
Marie ziet de mensonwaardige
kampen vol Palestijnse vluchtelin
gen, waar met geen goedewil iets
aan te doen schijnt te zijn. En 7»
wenst geen wereld te aanvaarden
waarin dat mogelijk is. Je zou zeg.'
gen: die twee moeten weinig moei-
te hebben elkaar te vinden. Uti
•gaat in wezen orti hetzelfde pro
bleem. Maar één iactor doorkruist
alles: wie over wapens beschik»,
wordt door het gevoel van macht
bedorven. Dat is vandaag de een
en morgen de ander. En het is een
knappe jongen, die ons kan vertel
len hoe wij aan dit menselijk euvel
kunnen ontkomen'.
PIET HEIL
Damascus plaatsvonden: op 12 juni
toen Sadat zijn ambtgenoot Assad
wist over te halen om slechts een
beperkt doel na te streven en op 5
augustus toen overeenstemming
werd bereikt over de te volgen tac
tiek
Het pact tU"cn Egvpte cn Syrië
weid uiteindelijk geratificeerd in
Cairo op 12 september, tijdens de
top tussen Sadat. Assad en Hoes
sein. De top speelde een beslissende
jol m de Anjbische vootbereidin
gen, omdat daar eindelijk de deli
cate taak om Jordanië terug te
vooien m liet Arabische kamp met
succes werd bekroond.
Toen koning Hoessein en presi-
zame" journalisten zouden worden
ingetrokken.
Tegelijkertijd werden „gematig
de" Palestijnse leiders zoals Arafat
geraadpleegd om erachter te ko
men hoe zij stonden tegenover het
indammen van „wilde" guerrilla-
acties in geval er een oorlog zou
uitbreken.
De topconferentie had niet alle
Arabische verschillen uit de wereld
geholpen, lang niet. De hoop was
het beperkte doel van de bevrij
ding van de bezette gebieden van
Syrië en Egypte te bereiken om zo
een stuk sterker te staan bij on
derhandelingen over al die andere
Arabische wensen - zoals de wes
telijke Jordaan-oever, de rechten
der Palestijnen en bovenal de pe
nibele kwestie „Jeruzalem".
Maar voorlopig stond het doel
van de oorlog duidelijk vast, De
Arabische Liga. een losse confede
ratie van Arabische staten, hechtte
er zeer veel belang aan dat die
boodschap niet mocht worden mis
verstaan door de wereld. Vorige
week maandag, toen de wereld be
gon te realiseren dat in het Mid
den-Oosten de vierde en bloedigste
van alle Israëlisch-Arabische oor
logen was losgebarsten, ging et-
van Cairo een dringend geheim
telexbericht uit naar alle leden en
sympathisanten van de Arabische
Liga waar ook ter wereld.
Het bevatte in extenso het Ara
bische standpunt en besloot: „Con
cluderend staat vast dat de Ara
bische actie gerechtvaardigd, mo
reel verantwoord en legaal is vol
gens artikel 51 van het Handvest
van de Verenigde Naties. Er is
geen sprake van agressie, geen
sprake van een poging om gebie
den te bezetten of te veroveren.
Maar het terugveroveren en be
vrijden van aile bezette gebieden is
een heilige plicht voor alle vrije,
zichzelf respecterende volken."
Het contrast met de wilde Arabi
sche oorlogspropaganda van 1967
was opmerkelijk. Toen de oorlog
uitbrak, haastten "de Israëlische lei
ders zich uiteraard te verklaren
dat hun staat wedexom gewikkeld
was in een strijd om*het voortbe
staan van hun natie. Maar tot op
de dag van vandaag is er niets dat
erop wijst als zóu Egypte of Syrië
zijn afgeweken van het beperkte
doei zoals zij dat in hun telexbe
richt openbaar maakten.
De werkgeverslobby in de Kamer
heeft zich de afgelopen dagen-
duchtig geweerd. Schouten (A.R.),
die namens de drie confessionelen
sprak vond zelfs dat het vergun
ningenstelsel tegen de christelijke
visie op de maatschappij ingaat.
Hij zei dat tegen de katholieke
werkgever Lubbers, die de KVP
aan het kabinet heeft afgestaan.
Het daverde weer van de plei
dooien voor de eigen verantwoor
delijkheid van het bedrijfsleven
alsof nu nóg niet bewezen is dat
die eigen verantwoordelijkheid niet
veel verder reikt dan de eigen neus
lang is.
Maar goed, het zal allemaal best
goed aflopen, want Den Uyl heeft
gedaan wat wij vurig van hem ge
hoopt hadden. Hij wil niet door de
knieën voor de behoudende uitleg
van een christelijke visie op de
maatschappij. In een gesprek ach
ter de schermen heeft hij Andries-
sen laten weten dat hij desnoods
het „onaanvaardbaar" over heeft
voor de wet selectieve investerings
regeling en daar heeft hij groot
gelijk m. Ais dit eenvoudige ver
gunningensysteem voor een nood-
gebied al niet mag van de confes
sionelen kunnen we nog veel meer
vergeten. Overigens merkwaardig
dat de angst voor de overheid, zo
groot is bij een club die vijftig
jaar de dienst in die overheid heeft
uitgemaakt. Zelfkennis?
Het wordt tijd dat ik nog eens
onderdak verleen aan een oude be
kende logé in deze rubriek, mr.
Harm van Riel (VVD). Op hot feest
van het zestigjarig Liberaal
Vlaams Verbond heeft de tweede
man van "onze" VVD de Belgen
eens haarfijn uit de doeken gedaan
hoe het bij ons met de politiek is
gesteld. Het zit zo, volgens Van
Riel: „Het kabmet staat onder lei
ding van de zonder twijfel bekwa-
Mr. Harm. van
Kiel, het orakel
van de VVD.
Naast hem partij-
voorzitster Haya
van Someren.
me en fatsoenlijke socialist drs.
Den Uyl, wellicht de enige man
van wezenlijke politieke betekenis
in de gehele combinatie. De confes-
sionele coalitiegenoten doen zich
vertegenwoordigen door figuren
van het tweede plan. Een mengsel
van opportunisten, christen-socia
listen en gelegenheidsfiguren, zoge
naamde stop-gaps, gatenopvullers.
De laatsten moesten mede dienen
om het kabinet in de ogen der wat
behoudendere katholieken een be
scheiden mate van decentie te ver
schaffen."
De Belgen zullen na afloop wel
blij geweest zijn met het bestaan
vaii hun noordelijke grens, want,
zei t£an Riel: „De directe belastin
gen. worden in Nederland vastge
steld en gei'hd op meedogenloze
wijze, een manier die buiten Enge
land en Scandinavië nergens na
volging vindt, terwijl de zoge-
.naamde inkomensnivellering - het
bestelen der burgerij onder druk
der rode vakbonden - door het ka
binet Den Uyl met ijver en toewij
ding wordt ondersteund. De Nedei-
landse burgerij is door dit alles in
hoge mate gealarmeerd en actief
geworden. Het gaat nu om haar
voortbestaan als onderdeel van het
Nederlandse volk."
Over de KVP: „Wat vandaag
overbleef is een groep van door liet
Eoeval bij elkaar gebrachte drenke
lingen. samengeklonterd op een
verbrokkelend vlot, en dat temid
den van een noordwester orkaan.
Er is kraak noch smaak meer aan
het clubje, een leider ontbreekt en
de vraag is nog uitsluitend wie
misschien als individu zal overle
ven. Het koolwitje, het gele vlin
dertje met de zwarte stipjes op de
vleugels - die zwarte stipjes staan
voor monseigneur Gijsen - vloog
uit en slechts een verschromDelde
concon bleef achter."
En: „De leider van de Nederland
se Rooms Katholieke Tweede Ka
merfractie mr. Andriessen is eerder
een verstandig kind in de boosheid
dan hoofdschuldige. Achter hem
immers staat de aartsengel, geval
len, Lucifer, die het Roomse Paleis
in brand stak. Deze staatsman, dr.
ir. Dick de Zeeuw genaamd, ver
enigt in zich alle kwaliteiten van
een gekookte kreeft: de politieke
kleur, de staatkundige behendig
heid en de vooruitziende blik. Wat
zich bij de confessionelen afspeelt
is bijna uitsluitend onbelangrijk
"gekibbel van eerzuchtige diadooch-
jes, die al twistende de erfenis van
een Romme, een Beel, een Coiijn
verdobbelen, zulks onder het sluwe
hoongelach van drs. Den Uyl en de
zijnen.
Hoe anders ligt dit bij ons libe
ralen. Wij worden aangevoerd door
de jonge Wiegel. Iemand die naar
znn aard en politieke talent boven
ons alien uitsteekt en die wij gaar
ne als onze leider aanvaarden.
Wiens woord voor ons, bij alle li-,
berale terughoudendheid toch wet
is omdat wij >n hem geloven."
Tot zover Van Riel in Belgie.
'ife
Nog iemand om te laten praten
is Jan Terlouw, de opvolger van
Van Mierlo; als fractievoorzitter
van D'66 in de Tweede Kamer. Hij
sprak bij Moviekat: „Van een man
zegt men nimmer dat hij een kater
is, hoogstens dat hij er een heeft.
Soms leidt dit toK misverstanden.-,;
Als ik zeg: dr. \V. Drees jr. heeft -*
een kater, dan weet u onmiddellijk
wal ik bedoel - u /uit wellicht
vragen-'cen angora of een Cyperse
- maar als ik opmerk dat de heer
Mellema of de heer Smalletibroek
een kater heelt, dan koopt u mis
schien een zoute haring: goed voor
alle gevallen."
Toen Jan Terlouw deze grap op
.zipi drinkende oud-collega's verzon
wist hij nog niet dat hij zelf een
geweldige kater zou krijgen van de
verkiezingen m Zaanstad. Zijn hele
club trouwens. Het Rotterdamse-;*
D'66' overweegt zelfs om maar he-"
lemaal met meer mee te doen aan
dc raadsverkiezingen na liet weg
vagen van D'66 in Zaanstad. Mis
schien niet zo onverstandig. Wel
onverstandig natuurlijk om aan
een plaatselijke verkiezing in een
rood bolwerk als de Zaanstreek zo
veel waarde te hechten, maar een
club die z'i weinig moreel heeft dat
het van zo'n plaatselijke verkiezing
diep m de put zit heeft eigenlijk
geen recht meer om nog mee te
vechten. Verstandiger is De Brautv,
wiens club (DS70) gehalveerd werd
»m Zaanstad, maar die duidelijk liet
merken dat hij niet vindt dat
Zaandam nu uit mag maken of de
club nog levensvatbaar is. Plaatse- f
lijke factoren, nietwaar? Trouwens
toch amusant hoor, die comments-,,
ren van politici op zo'ii plaatselijke
verkiezing Neem nou zo'n An
driessen (KVP). Die verklaart gias-'i;
hard dat de winst van de KVP infl
Zaanstad de opiniepeilingen van de
laatste tijd logenstraft. Kom, ta>m<§
Frans, zou ik willen zeggen, dat J
meen je niet. liet verlies van de
KVP komt niet uit de getoo's.. De,,
slag zal m het zuiden' vallen. Tot
straks dus.
fi
