QkP
Stelen
Ik ga dru
mm
EERSTE
PAAL
VOOR
BIEB
Ma
SiL
StUDIO SWING
A
schiedam
«ff
Postma
RË&SnHbr'
U kunt nu alïnschrïjven
voor het nieuwe dansseïzoen.
a
Af
ZATERDAG 20 SEPTEMBER' 1980/HET VRIJE VOLK/PAGINA 2
Van onze medewerkster
SCHIEDAM - "Mensen kennen hun rechten niet. En
als patiënt weten ze helemaal niet meer wat ze met
hun rechten aan moeten. Vaak zijn ze gewoon bang om
iets aan een arts of specialist te vragen." Dat was een
conclusie die een groot aantal belangstellenden trok
uit de discussie gevoerd in Dienstencentrum de 4 Mo
lens.
De werkgroep Volksgezondheid uit de Partij van de
Arbeid organiseerde deze week de discussieavond om
Schiedammers meer inzicht te bieden in de rechten
van patiënten.
De enige aanwezige Schiedamse huisarts Ruurd van der
Veer in discussie.
Ombudsman
Ziekenverzorging
Voorzitter van de Algemen Nederland
se Bond van patiënten hr. Van Raalte
Jnfarmatie-beleid moet er komen."
Directeur van het Bergwegziekenhuis
Dr. Rozinga: „Oepn staan voor patiën
ten, arts van dat voetstuk af."
K n
y A N
fit A
Verpleegtehuizen
ciublessen J
privé-lessen B
V ★groepslessen
wedstrijdtraining
In de grote zaal van het Dienstencentrum De 4 Molens hadden de vrouwen van de
werkgroep Volksgezondheid posters en vlugschriften gehangen, met voor zichzelf
sprekende teksten.
De jongste van Opel heeft werke
lijk alles in zich. Moderne technieken,
zoals voorwielaandrijving; en
McPherson-wieiophanging.
Maar ook de oude vertrouwde be
trouwbaarheid, zuinige motoren en
traditioneel lage onderhoudskosten.
Bovendien is de nieuwe Opel
Kadett even waardevast als alle Opeis.
Dus, kom 'm eens in onze showroom
bekijken, de jongste van Opel: de
nieuwe Kadett.
Verkoop en service:
's-Gravelandseweg 383,
3125 BJ Schiedam.
Tel. 010-621033.
"JÉ" .JSchij ten en zeiken". Het lijkt
of Zadkine deze typische Rot
terdamse havenkreten wil on
dersteunen
Als kleine jongen, ik was toen vijf, gebruikte
wc als rasecht Rotterdammertje ook al derge
lijke uitdrukkingen.
Een buurvrouw zei toen heel bestraffend:
„Foei Je moet zeggen: ,Jk ga drukken".
„Nee riep ik dan eigenwijs, „het is sc hij ten
en zeiken!"
Wist het goede mens dat pas uit Den haag
naar onze stad was verhuisd, veel dat de Rot
terdamse wegers die term gebruiken - van
wege de dubbele ij-klank voor een baal
van 25 kilo.
Pas nu besef ik waar de uitdrukking „Haagse
kak" vandaan komt!
P atiënten organisatie
is mogelijk in Schiedam
Dat er in Schiedam he!e
goeie aanzetten gegeven kunnen
worden tot het oprichten van
een Patiëntenorganisatie om
verandering te brengen tn de si
tuatie van nu is zeker," aldus
een optimistische burgemeester
Mr. G. J. te Loo. voorzitter van
het forum.
Een groter probleem bleek de
informatie aangaande de rech
ten van patiënten. Vragen van
het veeltallige publiek werden
beantwoord door een forum. De
heer van Raalte, journalist van
beroep, tevens voorzitter van de
Algemene Nederlandse Bond
van Patiënten bepleitte. "Er
moet allereerst een goed infor
matiebeleid komen. Want de
mensen zullen toch moeten we
ten wat hun rechten zijn. Wie
weet er nu bijvoorbeeld dat de
brief die de huisarts meegeeft
voor de specialist niet gesloten
mag zijn. Dat is een stukje pri
vacy. En de patient moet of mag
inzicht hebben in zijn eigen
ziekte. Dus die bnef moet open."
5>--Avï
«SÉÉSllS?5
Mevrouw Boer, docente ver
pleegkunde. eveneens forum-lid
ging dieper m op het aspect in
formatie geven, "Mensen willen
in principe wel weten wat hun
rechten zijn, maar ze doen er
weinig mee. Ook is het uit on-,
derzoekmgen gebleken dat
mensen pas interesse krijgen in
bepaalde rechten als ze er zelf
problemen mee hebben gehad.
AJs de situatie op hen zelf be
trekking heeft ik kom uit het
onderwijs en dan weet je: Je
moet alles tien keer zeggen, dan
blijft er allicht wat hangen."
Directeur van het Bergweg
ziekenhuis de heer Rozinga, het
derde forum-lid vertelde zeer
positief te staan tegenover een
patiëntenorganisatie. Rozinga:
„In het ziekenhuisboekje dat
tedere patient bij opname krijgt,
hebben wij bijvoorbeeld een
lijstje opgenomen met de rech
ten van de patient Dat hoort zo.
De zou er zelfs nog in willen zet
ten hoe het ziekenhuis, of be
stuur, (burgemeester en wet
houders van Rotterdam) over
euthanasie en abortus denkt
Dan weet de patient in wat voor
ziekenhuis hij terecht is geko
men. En welk beleid er gevoerd
wordt"
Mede door het feit dat de fo
rum-leden allen zeer positief te
genover het instellen van een
patiëntenorganisatie stonden
werd de discussie niet fel. Mees
te sprekers waren het met el
kaar eens. Dat er nog steeds een
kloof bestaat tussen arts en pa
tiënten werd duidelijk.
Een suggestie uit de zaal was
om tijdig met zogenaamde ge
zondheidsvoorlichting te begin
nen. "Al op de kleuterschool",
werd er geroepen. „Een om
budsman voor gezondheidsza
ken zou er moeten komen. Want
dan kunnen mensen, die klach
ten hebben na particuliere be
handeling door een arts ook er
gens terecht."'
Dr. Rozinga, zelf eerst tien
jaar plattelandsarts voor hij di
recteur van het Bergwegzieken
huis werd, beaamde: „Een open
heid moet er zijn. Bij mij kan
iedereen binnen lopen. Ook met
klachten, dat weten de mensen
ook. En uit de praktijk weet ik
dat 7.se er gebruik van maken."
Een kleme teleurstelling had
den drie aanwezigen te verwer
ken. Bea Holmer en Diana Wes-
terdijk waren samen met hun
praktijk begeleidster van de
V*
Opleiding voor ziekenverzor
ging Sylvia Hoornweg gekomen.
Sylvia: „Uitstekende plannen
en in Schiedam moet het zeker
van de grond komen, maar dan
moeten ze ons niet vergeten. We
vonden dat de nadruk werd ge
legd op relaties tussen patiënten
en artsen, specialisten en ver
pleegkundigen. Wij verplegen
ook zieken. Ook veel bejaarden
in verpleegtehuizen. Dus wij
moeten voor ze opkomen. An
ders worden ze weer vergeten."
Bea Holmer en Diana Wester-
dijk zeggen: „Er wordt als het
om patiëntenrechten gaat alleen
maar over ziekenhuizen gespro
ken De verpleegtehuizen wor
den vergeten Daar zijn in prin
cipe veel meer problemen, de
mensen zitten daar tot hun ein
de Die mensen' hebben veel
minder te zeggen. Ze moeten
zich aanpassen aan de regels
van het huis. Wanneer op een
afdeling niet veel personeel is
kunnen of durven de mensen
met te klagen. Vooral ook omdat
ze bang zijn voor tegenmaatre
gelen. In een ziekenhuis is het
anders, daar gaan de mensen na
een tijdje weer naar huis, hope
lijk weer gezond. Meestal is dat
»n een verpleegtehuis met zo."
Jo Ouwens, één van de orga
nisatrices van de discussie
avond verklaarde: „Er komen
zeker nog meer avonden waarop
we over de patiëntenrechten
gaan praten. En iedereen die
mee wil helpen om het m Schie
dam officieel van de grond te
krijgen is welkom."
Onderzoekingen m de Ver
enigde Staten en in Nederland
hebben uitgewezen dat mensen
die voor een operatie volledig
waren ingelicht omtrent hun
ziekte» gemiddeld een dag eer
der uit het ziekenhuis ontslagen
konden worden. Een groot aan
tal Schiedammers leek er deze
week van overtuigd te zijn dat
een Patiëntenorganisatie in
Schiedam van de grond kan ko
men.
Marjan Meijer
Medio september beginnen de cursussen
in onze splinternieuwe dansschool.
J.g.v. de opening van onze nieuwe school
het hele weekend, dus vrijdag- zaterdag- en
zondagavond vrij dansen.
Inschrijvingen:
lel. 713071 of lel 736518
4 Dam 12. Schiedam - Officieel lid N.D.A
(Van een onzer verslaggevers)
SCHIEDAM - De eerste paal
voor het nieuwe gebouw van de
provinciale bibliotheekcentrale
aai* de Westfrankelandsedijk zit
m de grond. Gedeputeerde Sta
ten-! id, drs. W. Aalbers ver
richtte gisteren deze officiële
handeling. De uitbreiding van
de bibliotheek met 3200 m2 kost
6 miljoen, en zal een bouwtijd
hebben van 18 maanden. De om
wonenden kunnen voorlopig
hun borst t maken want de
kamende weken moeten nog 119
palen de grond in worden ge
werkt
IMES35E3II
DE ZUINIGE KADER
Opel-Vouxball-Bedfofd-Amerikanen.
„Soms pikken ze 400
ft liter benzine per
maand van me," zo lat
ik laatst een bericht in onze
krant
Eigenaren van zelfbedie-
ningspompen beklaagden zich
erover dat steeds meer auto
mobilisten tanken zonder te
betalen. Het gaat met name
om jonge mensen die in dure
sleeën rijden en geen geld
meer hebben voor benzine.
Ik moest op dat moment on
willekeurig denken aan wat
mij laatst overkwam tijdens
mijn vakantie in Joegoslavië.
In de provincie Montenegro
waar geen zelfbedieningssta
tions zijn - moest ik tanken
bijeen station.
Toen ik uitstapte maakte de
pompbediende een praatje
met me: „Of ik nog buiten
landse valuta wilde wisselen."
Terwijl hij zo met me sprak
stond hij voor de meter van de
pomp en begon te tanken.
Op zijn voorstel ging ik niet
in. Ik zei alleen: „Vol alstu
blieft"
Nu kan d'r In mijn tank 35 li
ter en altijd vraag ik om een
briefje. Dat kreeg ik. Daar
.stond 35 liter op en een X-be-
drag (ongeveer dezelfde prijs
als in Nederland).
Daarna reed ik een stukje
verder om mijn oiiepeil te
controleren. Dat bleek in orde
te zijn. Even later startte ik
weer de motor en zag tot mijn
schrik de benzinemeter op
balf-voi staan.
Eerst dacht ik nog aan een de
fect van die meter, maar snel
kwam ik tot een andere con
clusie. In mijn achteruit reed
ik terug naar de pomp en
klampte de pompman aan:
„Ik heb voor 35 liter getankt
en mijn tank is slechts voor de
helft vol."
De man begon smakelijk te
lachen. Vervolgens pakte bij
de slang en gooide hem alsnog
voL „Ik betaal geen cent," zei
ik nog nadrukkelijk.
Of dat de meest vanzelfspre
kende zaak van de wereld was
wuifde hij het weg roet een:
„Natuurlijk niet. Ach ziet u,
het is onze gewoonte om men
sen ertussen te nemen. Alleen
u had het door."
Daarbij bleef hij smakelijk
lachen.
Kwaad worden kon ik toen
niet meer. De truc was simpel:
op de pomp stond nog een 39
liter van de vorige klant Die
had hij er nooit afgehaald en
bet praatje dat hij aanknoopte
was om mij daarvan af te lei
den.
Een collega die iets dergelijk
overkwam in Frankrijk was
minder fortuinlijk: na tien ki
lometer stond bij stil op de
weg met een lege tank.
De keerzijde van de medaille
dis. hoewei ik de laatste zal
zijn om te beweren dat dit
soort praktijken ook in Ne
derland voorkomen.
Wat helaas nog wel aan de or
de van de dag is in Botterdam,
Amsterdam en andere grote
steden is het groot aantal
diefstallen uit auto's. De
meeste van deze inbraken ple
gen drugsverslaafden die aan
geld moeten zien te komen
voor hun dagelijkse dosis. Een
trieste manier van bestaan.
Ooit werd ik er het slachtoffer
van. In Amsterdam is een tas
met dure foto-apparatuur van,
me gestolen, zonder dat ik
daarvoor verzekerd was. Het
ergste vond ik de niet-ont-
wikkelde filmpjes die Ut
daarbij kwijtraakte.
Op zo'n moment ben je gewel
dig kwaad en je weet precies
„wat ze met dit soordt Junkies
moeten doen." Eater kom je
weer tot jezelf en zegt: „Stom
van me dat ik het in de auto
heb gelaten."
Een kennis die onlangs het
zelfde beleefde raakte tijdens
zo'n autodiefstal 4000 kwijt,
„Ze hadden gewoon m'n
raampje ingeslagen. Kom je
op het politiebureau dan zijn
er nog tien wachtenden voor
je. Zegt de politie: „Het loopt
de spulgaten uit. Krijgen we
d'r een te pakken, dan staat'ie
een uurtje later weer op
straat. En dan begint'ie weer
oj nieuw aldus de agent.
Mijn kennis: „Daar kan ik me
zo kwaad over makeiw."
De conclusie is duidelijk: je
mag en moet niets meer van
waarde in je auto laten liggen.
„Alles goed en wel," zei een
collega met wie ik het pro
bleem besprak, „maar die
drugverslaafden moeten en
zullen aan geld komen. Dus
tbie het niet meer uit de
auto's kunnen halen, steken se
de volgende dag een mes tus
sen je ribben-." Een griezelige
gedachte.
Vooral oudere mensen klagen
erover dat se 's avonds niet
meer de straat op durven. En
dan wil je nog wel eens praten
van: „die gezellige tijd van
toen."
Ook winkeldiefstallen en in
braken in horecazaken nemen
toe. We weten het allemaal
wel, maar worden er niet
warm of koud van, totdat bet
ons zelf overkomt Met zak-
kenroUerij is het idem dito.
Al met al zijn we er gelukkig
nog niet zo erg aan toe als in
Italië. Een kennis vertelde me
het volgende frappante ver
haal: „Gaat iemand met zijn
Ford Capri naar Italië, be
merkt hij de volgende ochtend
in een klein plaatsje dat alle
vier zijn wielen onder rijn
auto waren weggehaald. On
der de plaats van de wielen
stonden nu houtblokken.
Hij naar de enige garage die
het dorpje rijk was. „Proble-
me. probieme." zei de eige
naar meteen. Want dat soort
wielen had hij natuurlijk niet
in voorraad. „Als u tw ee dage
wachte, ik miskien bande
voor u krijge," zei hij in zijn
beste Duits met sterk Ita
liaans accent
Ja, wat doe je dan? Je kan
geen kant meer op. „Waar
moet ik gedurende die tijd
slapen, vroeg de onthutste
toerist Nou daar wist de ga
ragehouder nog wel wat op.
Hij nam hem mee naar het
enige pensionnetje in het
dorp, De gestrande automobi
list moest daar dus verplicht
twee dagen blijven. Later
bleek het de zus van de gara
gehouder te zijn-
Na 48 uur kreeg de toerist zijn
vier Ford Capri-wielen voor
honderd piek per stuk.
Een dag later bemerkt hij dat
hij zijn eigen wielen had te
ruggekocht»
mom\
m
3wpt
