Schiedam
4
Collegéchauffeur Van Veen
houdt mond stijf dicht
Intiem samenspel in
'Vreemd Genoeg'
Huldiging kampioenen toe
aan ander jasje
Jubilarissen
In 't zonnetje
Afval
bakken
hmm
■m
WS
(Van een onzer
verslaggevers)
SCHIEDAM De
wieken van De Wal
visch, de molen, aan de
West vest in Schiedam
zouden eigenlijk op
vreugde moeten staan
(wiekt; even 'door de
laagste stand), vindt
molenaar L.A. van
Driel Kluit. Hij kent
nog de tijd, waarin in
Schiedam tientallen
molens stonden." „Na de
industriële - revolutie
bleven er nog vier. oyer;
die meer uit aardigheid
zijn behouden," weet
hij. Door een ingrijpen
de-. restauratie ;(ruim
250.000 gulden)kan nu
ook „zijn" molen-weer.
een poosje mee. De trot
ste molenaar vertelt'
hónderd uit na de ope
ning van De Walvisch,
afgelopen vrij dag.
lïllllll
De Walvisch
op een misti
ge zaterdag
middag.
(Foto's Arie
Wapenaar)
X
1
'Leen-Arie'aan de kettingen op de pas vernieuwde omloop.
Burgervader
Scheeres
vermist bij
opening van
clubhuis
Rijnmond band
Indonesië
Brand
njj
■Éfl 1
-
Enkele vijftigjarige -bondsleden van de Bouw- en
Houtbond.FNV. :S;-
Zestig jaar is de heer
Valk lid van de Bouw
en Houtbond FNV. (Fo
to's Arie Wapenaar)
HET VRIJE VOLK
MAANDAG 1 DECEMBER 1986
'Deze laatste Schiedamse
molens moeten we
behouden'
Molenaar L. A. van Driel
Kluit bij de molensteen;''
„Wie zijn verstand ge-
bruikt koopt een fabrielc.
Molenaar LuA.van Driel
Kluit, ook bekend als Leen-
Arie, warmt zich aan een kóp
soep en slaat zijn armen tegen
zijn lichaam, als hij in zijn
kantoortje in de molen zit. Hij
herinnert zich nog de winters
van zijn jeugd. „Ik bc-n hier in
Dé Walvisch géborén, koud,
koud, koud. Je kunt wel na
gaan, de molen is dertig, veer
tig nieter hóóg. De warmte
trekt naarboven,} dusis het
hiér-nietwarm ;te krijgen. Nee
joh',' we"'héfaberi''vèël kóu 'gele
den." X':f!
De familie Van Driel, Kluit
zit sinds 1818 in het moiénaars-
vak. Leen-Arie:„Het iseen
rechte lijn van vader: op zoon."
„Een van mijn 1 -voorvaderen
was een soort burgemeester
van Barendrecht toen de patri-
otten tegen de Fransen'voch
ten: Nu koos de burgemeester
voor het Franse leger, hij was
in feite een verrader,hetgeen
hem laterduur iskomen té
staart Hij werd uit'zijn;functie
ontheven en zou nooit; meer
een openbaar.ambt mogen,be
kleden. Om zijn zoon toekomst
te bieden, heeft hij in 1818 voor
die jongen een molen gekocht.
Dat was het begin van de mo
lenaarsfamilie.
Molenaar was jarenlang een
góed beroep. Je behoorde tot
de elite, want net als de bak
ker, was de molenaar degene
die voor het eten zorgde. Mijn
familie runde molens in Heine-
nóord (Hoeksewaard).. Dat
ging lang goed. maar toen de
vierde generatie ruzie met de
vfqerman kreeg, werd het knok
ken voor het inkomen. Het
meel moest ook in Rotterdam
verkocht- worden, zodat ge
bruik gemaakt werd van het
veer. Maar de veerman vond
de zware lading niet leuk. Dat
bleef spannen.
Later heeft mijn overgroot
vader maar een molen in Rot
terdam gehuurd. Deze stond
w.
op het Oostplein en zou ge
sloopt .worden. Die molen is in
1952 door onbekende oorzaak
afgebrand. Maar we hebben
ook een molen in Terbregge en
inCharlois (Rotterdam) ge
had.'
Hoe enthousiast we ook het
beroep molenaar uitoefenden,
uiteindelijk werden vrijwel ai
onze molens afgebroken. Het is
net als met oude auto's. Die
breng jé toch ook naar de
sloop?"
Stilte... De molenaar kijkt
licht bedroefd. „Joh, als je toch
je volle verstand'gebruikt, ga
je niet in zo'n kreng van een
molen zitten. Niet dan? Wel
nee, iemand met hersens zet in
de polder een bedrijfspand
neer. Hij koopt vervolgens een
elektromotor, een paar silo's
en draaien maar. Je zorgt dat
je bedrijfje aan een goed vaar
water is gelegen, prima!"
De handen van Van Driel
Kluit houdt hij uit elkaar met
de handpalmen naar boven en
zijn gezicht staat- op 'logisch,
hè'. Waarom gebruikt Van
Driel Kluit zijn verstand dan
niet? „Joh, ik ben hier gebo
ren," antwoordt hij snel. „Toen
ik ter wereld kwam stonden de
wieken in de vreugd en als ik
dood ga wil ik dat de wieken
een jaar lang in de rouw staan.
Daar ben je molenaar voor,
dat is iets dat je mooi vindt. Je
houdt van die molen. Je klimt
dagelijks honderdduizend keer
die gevaarlijke trappen op en
af, je klimt in de wieken om de
zeilen aan te slaan, joh, je wilt
niet anders. Je hoort ook bij
een' groep; die van molen-lief
hebbers. Toen Toon Post over
leed, hebben we vijf dagen in
de rouw gestaan. Alle Schie
damse molens."
De molenaar is dolblij dat.
hij in De Walvisch woont.
Wij zijn daar in ,1952 in geko
men. Maar in de jaren: daar
voor heeft zich nog wel wat af
gespeeld. Want De Walvisch is
uit de periode van graanmaten
voor de jeneverbranders. Meer
dan 22 molens maalden het
graan voor de 415 branderijen
die de moutwijn tot over de he
le wereld bekende Schiedamse
'vuurwater' verwerkten. Ze
stonden hier aan de boorden
van Europa's drukst bevaren
rivier. Bovendien- behoorden
De Walvisch (1794), De Drie
Koornbloemen (1770), De Vrij
heid (1785) en De Noordmolen
(1803) alle bovenkruiers
tot de hoogste molens ter we
reld. Een roemrijk verleden,
waaraan rond 1900 een eind
kwam.
De Walvisch heeft wel dertig
of veertig jaar leeggestaan. De
molen was aan het verkrotten.
Ene Jansen ging erin wonen en
heeft het in de jaren dertig in
de.brand gestoken. In de jaren
veertig woonde Piersma in de
molen en sinds '52 zitten wij
erin," aldus Van Driel Kluit.
Over de gemeente is hij te
spreken. „De burgemeester
heeft zich steeds ingespannen
om de molen de laten restaure
ren. Er is door de jaren heen
voor miljoenen opgeknapt."
Het resultaat is er dan ook
naar, vindt de molenaar. Trots-
klimt hij naar boven, wijst op
de fraaie gevelstenen (opnieuw
gevoegd), de nieuw betimmer
de omloop en de opgeknapte
wieken. Terwijl de wind door
zijn haren speelt, kijkt 'Leen-
Arie' genietend vanaf de om
loop over de stad op deze zo
mistige zaterdagmiddag. Hij
klopt nog eens op de huid van
de molen en zegt: „Deze laatste
molens mogen nooit weg."
(Van een onzer
verslaggevers)
SCHIEDAM,Een zee
van ruimte en een zee
van muziek. Zo beschreef
eerste secretaris A.
Brussaard van tamboer
en trompetkorps Rijn
mondband zijn gevoelens
bij de opening van het
nieuwe verenigingsge
bouw van de band aan de
Lange Nieuwstraat in
Schiedam. Na negen jaar
zoeken naar een onderko
men en in meer dan
twaalfverschilende ge
bouwtjes te hebben geze
ten, toonde de Rijnmond
band afgelopen zaterdag
de nieuwe aanwinst; het
Blauwhuis (1765), ooit
het opvanghuis voor
pestlijders.
Burgemeester R.
Scheeres, die naar ver-
luidt persoonlijk voor het
nieuwe clubhuis heeft ge
vochten, kwam bij de
plechtige opening ont
hulling van een geteken
de tamboer niet opda
gen. Rijnmondbands pr-
man R. Bas betreurde
dat, maar was er toch
niet al te rouwig om. Bas:
„Welnee, we hebben ge
woon een wethouder van
de straat geplukt." De
Schiedamse cultuur-wet
houder L. Hafkamp bleek
vriendelijk bereid de bur
gervader waar te nemen
en sprak nog èen bemoe
digend woordje- tot de
korpsleden.
De receptie trok enkele
honderden bezoekers.
Aanwezig waren vele be
kende Schiedammers en
vertegenwoordigers van
verenigingen, zoals de di
recteur van de muziek
school. De vereniging
pakte tijdens de receptie
flink uit met drankjes en
hapjes.
De feestelijkheden wa
ren volgen Brussaard
niet voor niéts. „Wij heb
ben bijzonder slecht be
huisd gezeten/Jarenlang
was het onderkomen zo
krap dat bij repetities de
muzikanten pp eikaars
schobt en op dé 'gang
moesten zitten," De se
cretaris toont onder
méér- een -krantenartikel
uit 1969 toen enkele Rijn
mondbandleden gewond
raakten doordat het pla
fond van het toenmalige
clubhuis naar beneden
kwam. „En dat is één
3tukje in de krant. Maar -
het plafond is bij ons heel
veel keer uit elkaar ge
vallen. We hebben te ma
ken gehad met-lekkages,
verrotte vloeren; je kunt
het zo gek niet beden
ken."
Negen jaar geleden be
gon de ruim honderd le
den tellende club te ijve
ren voor een deugdelijk
onderkomen. In 1983
speelde wethouder R.
Posthoorn met het idee
om het Blauwhuis ter be
schikking te stellen aan
de muziekschool en de
band. Toen de kogel door
de kerk was, begon het
grote karwei van het op
knappen. Jaren is ge
werkt, maar nu hebben
de muzikanten het voor
elkaar. Het pand door de
verenigingsleden zelf
verbouwd de kosten
bedragen meer dan een
kwart miljoen en staat
nu óp de monumenten
lijst.
SCHIEDAM De gemeente
Schiedam zoekt nog steeds
naar de juiste formule om-de
plaatselijke sportkampioenen
te huldigen. Vrijdag bleek in
het Stadskantoor dat zelfs een
demonstratie van een aantal
imposant uitziende leden van
de American Football Ciub
Rotterdam Scouts het publiek
maar matig kon boeien. Voor
de meeste aanwezigen was het
optreden van de stevig ge
bouwde sportlieden meer een
kwestie van 'veel geschreeuw
en weinig wol'.
Op uitnodiging van de sport
raad waren kampioenen van
diverse takken van sport naar
het hart van de stad gekomen
om daar hun blijk van waarde
ring in ontvangst te nemen. De
voetballers van SFC waren
zelfs voor de tweede achter
eenvolgende keer aanwezig.
Grote, afwezige was dit: jaar
■het herenteam van de hockey-
vereniging Asvion, nota bene
de -club van wethouder van
Sportzaken Luub Hafkamp.
Terwijl ambtenaar Jan Tjas-
sens de aankondigingen deed,
reikte Hafkamp namens de ge
meente de prijzen uit. De vra
gen die hij daarbij aan de
sporters stelde kunnen zonder
uitzondering gebruikt worden
voor elk sportprogramma dat
de Nederlandse televisie tegen
woordig te bieden heeft.
Het hoogtepunt van de avond
C
was de bekendmaking van de
winnaar van'de Sportprijs van
de gemeente Schiedam. Deze
prijs wordt elk jaar door verte
genwoordigers van de plaatse
lijke sportpers uitgereikt aan
een club, team of individuele
sporter, die een opmerkelijke
prestatie heeft neergezet. Na
mens de sportpers reikte Do
nald 'HBS' Bax de versierselen
uit aan Koos Oosterholt, die
als vertegenwoordiger van de
cricketafdeling van Excelsior'
20 naar voren werd geroepen.
Van deze club werden drie elf
tallen kampioen en miste het
eersteteam het kampioen
schap van Nederland op een
haar na Volgens het juryrap
port was Schiedam door de
prestaties van de plaatselijke
cricketers deze zomer nadruk
kelijk in de belangstelling ko
men te staan. De 75-jarige Oos
terholt betreurde in zijn dank
woord het afscheid van aan
voerder Koos Gouka die dit
jaar zijn bat definitief aan de
wilgen hing.
Na het officiële gedeelte
wees Jan Tjassens erop dat de
dansvloer zeker benut moest
worden. Ondanks de niét afla
tende pogingen van organist
Arjo de Koning bleef de vloer
leeg en zocht het merendeel
van de geïnviteerden zijn ver
tier voor de rest van de avond
elders. Ook al moest daar on
getwijfeld wél betaald worden
voor een drankje.
(Van een onzer
verslaggevers)
SCHIEDAM De burge
meesters en: wethouders die
Schiedam de' afgelopen 25
jaar heeft gehad, mogen van
geluk spreken. Ondanks zijn
vertrek als chauffeur van het
college, laat Gerard van
Veen (59) geen woord los
over de „autogeheimen" die
hij toch moet kennen. „Nee,
zover krijg je me niet," houdt
hij zijn poot stijf. Van Veen
neemt afscheid als chauffeur
van de gemeente na 36
dienstjaren. Ongeveer 25 jaar
geleden werd hij de vaste
chauffeur van het college. In.
die functie zag hij achtereen
volgens vijf burgemeesters
(van Peek tot en met Scheer
es) en tientallen wethouders
de revue passeren.
„Ik heb het in mijn hele
loopbaan geen dag slecht
naar m'n zin gehad," zegt
Van Veen. „De mensen die ik
moest vervoeren zijn altijd
goed voor me geweest. Ik had
niks te klagen." Te klagen
had Van Veen vrijdag ook
niet toen hij tot zijn grote
verrassing voor het eerst zelf
eens plaats kon nemen op de
achterbank. Achter het stuur
zat burgemeester Reinler
Scheeres die de rollen voor
deze keer omdraaide en Van
Veen vervoerde naar de af
scheidsreceptie. Hij kreeg
daar uit handen van Scheer
es de eremedaille in zilver,
behorend bij de Orde van
Oranje Nassau.
In 1950 kwam Gerard van
Veen in dienst van de ge
meente Schiedam. Hij kwam
bij de reinigingsdienst te
recht. „Ik had in Indonesië in
het leger gediend. Die jaren
tellen nu mee en zodoende
heb ik er veertig jaar opzit
ten. Ik kreeg, zoals dat toen
ging, voorrang bij het zoeken
naar een baan."
Na verschillende banen hij
de nutsbedrijven werd hij in
de begin jaren zestig uitein
delijk de vaste chauffeur van
het college.
Schiedam beschikte toen
nog over drie vaste auto's en
dus ook meer vaste
chauffeyrS.Peek, Roeifsema,
Lems, Te Loo en Scheeres
heetten de burgemeesters die
Van Veen in zijn loopbaan re
gelmatig vervoerde.
Geheimen geeft de chauf
feur niet prijs maar een
anecdote kan er na veel
moeite wel vanaf. „Ik reed
een keer met burgemeester
Lems in een Ford Granada in
Delft op de Grote Markt. Het
was mooi weer, het schuifdak
stond open. Komen er twee
dametjes langs. Kijk, daar
gaan tv/ee suikerbeertjes,
hoor ik die dames tegen el
kaar zeggen. Dat was leuk."
Volgens zijn eigen schat
ting heeft Van Veen er zo'n
350.000 kilometer opzitten in
gemeentedienst. Behalve stu
ren voor het college, reed hij
diverse auto's en vrachtwa
gens voor de nutsbedrijven
en was hij, voor de oprich
ting van de GGD-ambulance-
dienst, ook chauffeur van een
ziekenauto. „Dat was alleen
in de nachtelijke uren om
wat bij te verdienen," zegt
Van Veen.
De loopbaan als chauffeur
van het college eindigde fei
telijk al enkele maanden ge
leden toen de bekende crème
kleurige Citroën CX van het
gemeentebestuur op de Bur
gemeester Knappertlaan in
brand vloog en total loss
raakte. „Ik weet nog steeds
niet hoe dat heeft kunnen ge
beuren," zegt Van Veen. „Ik
was op weg terug en zat al
leen in de wagen. Ik heb nog
met een brandblusser gepro
beerd het vuur te bedwingen
maar dat was onbegonnen
werk. Bij de CX ligt de reser-,
veband onder motorkap. Nou,
dat wil wel branden." Sinds
de brand maken burgemees
ter en wethouders gebruik
van een taxibedrijf.
Nog steeds is niet bekend
of er een nieuwe college-wa
gen wordt aangeschaft. Ook
Van Veen zegt daar niets
over te weten.
j:
Door onze medewerker
HAN VAN DER HORST
SCHIEDAM- Niet minder dan
vijfenveertig jubilarissen heeft
de afdeling Schiedam van de
Bouw- en Houtbond FNV vrij
dagavond In het zonnetje ge
zet. Dat gebeurde op een vro
lijke feestavond in zaal Irene.
Behalve bloemen en een wijnt
je ontvingen de trouwe leden
gouden of zilveren herinne
ringsspeldjes. En in die voor de
echte veteranen zat ook nog
een edelsteen. In ploegen
moesten de leden met een vijf
entwintigjarig lidmaatschap
naar voren komen. Maar er
wareri ook gouden jubilarissen.
En de heer B. Rijkuiter bieek
zelfs zeventig jaar lid van de
bond. Eigenlijk klopte hij de
heer J. van der Heijden met
maar twee jaar. Toch werd Van
der Heyden slechts voor een
gouden jubileum geëerd. Vijftig
jaar geleden stapte hij namelijk
van het katholieke Sint Jozef
over naar de 'roóie' bond. Van
der Heyden: "Het NVV leek
met destijds beter. Ik had altijd
een hekel aan die geestelijke
adviseurs bij Sint Jozef, Die
kapelaans en die pastoors. Die
hadden er volgens mij niks
mee te maken.'
'Alleen met leden die de bond
dik en dun trouw blijven, kun
nen wij de kracht ontwikkelen
om de belangen van de werk
nemers goed tè behartigen.'
ze! distrtictsbestuurder Theo
van Amersfoort In zijn huldi
gingstoespraak. 'Het is geen
geheim, dat de bond de laatste
jaren nogal wat ledenverliès
heeft geboekt. Gelukkig heeft
zich dat het laatste half jaar:
gestabiliseerd en constateren
we nu weer een lichte stijging.
Wij gesalarieerden zijn slechts
loopjongens in de goede zin
van het woord. Slechts geza
menlijk kunnen wij kracht ont
wikkelen. Als Ik nu naar de
mensen kijk die vijfentwintig
jaar lid zijn, dan hebben zij
..zich bij:onze bond aangesloten
•zo rond 1961. In een tijd van
hoogconjunctuur. Toen konden
wij eisen stellen en vee! berei
ken. Vandaag de dag moeten
wij die verworvenheden met
hand en tand verdedigen. Die
taak past de bond slecht. Dat
is heel moeilijk. De werkgevers
- onze natuurlijke tegenstan
ders - zijn voortdurend in de
aanval tegen de lonen, tegen
de sociale zekerheid, het liefst
tegen de sociale zekerheid,
want de uitkeringstrekkers
kunnen zich toch niet verüedi-
gen. De werkgevers weigeren -
verantwoordelijkheid te nemen
voor de werklozen In de bouw -
en dat zijn er toch zestig tot-
zeventigduizend -, zij weigeren 1
zelfs verantwoordelijkheid te
nemen voor de mensen die
nog in de bouw werken, maar
die straks misschien zoge
naamd van wege gebrek aan
vakkennis worden ontslagen.'
De afdeling Schiedam van de
Bouw- en Houtbond FNV heeft -
ongeveer 670 leden..'Maar
twee derde van ons ledenbe-
stand is ouder dan vijfenveer-
tig jaar. Het moest eigenlijk an
dersom wezen.'zegt voorzitter
J. Beumani En secretaris AI-.
bias voegt daaraan toe:'Het is
jammer, dat zo weinig leden
actief zijn. Op onze laatste le
denvergadering kwamen drie
man opdagen en het ging nog
om een voorzittersverkiezing
ook:! Toch is hij niet ontevre- -
den over de stand van zaken in
zijn afdeling. 'We zitten lande
lijk ongeveer op het gemlddei-
de. En de grote grijze golf Is
ook aan het afnemen, de men
sen die vlak na de oorlog In het
vak kwamen en nu ongeveer ~.V,
aan huri pensioen of aan de
VUT toe zijn'.
Door GEEJA OLDEN
SCHIEDAM „Een wonder,",
noemde een recensent zange
res/ pianiste Marijke Nekeman.
Dat zij talent heeft, is zeker
waar, maar een wonder? Neel
Een wonder zou een bovenna
tuurlijk van God gegeven iets
zijn waarbij alleen al het kijken
op zich, zónder dat de artiest
ook 'maar een pink hoeft te
verroeren, oldoet: Dat laatste
is niet het geval want Marijke
Nekeman en haar collega zan
geres/ toetseniste Klaar Pattèl
werken keihard aan hun optre
den. In zolderthëater De Teer-
stoot in Schiedam gaven de
belde vrouwen dit weekeinde
een theatershow weg die de ti
tel Vreemd Genoeg draagt.
Vreemd Genoeg ia een liedje
sprogramma met ernstige, se
rieuze teksten over aanpas-
sing, eenzaamheid, verveling
en angst. Vooral angst. Angst
om niet Alles wat er in zit, uit
het leven te halen: „Of ze bo
ven was of beneden...Ze was
nooit waar ze zijn wou. Altijd,
altijd had ze spijt." Zo iuldt een
van gevoelige teksten die Ma
rijke zingt.
De zangeres/pianiste heeft
een uitzonderlijk lage stem.
Soms Is het zingen bijna fluis
teren. Dat geeft iets intiems.
Bovendien kijkt ze nauwelijks
de zaal In. De grote vleugel
links op het podium doet haar
klein lijken tegenover de syn
thesizer van Klaar Pattèl die
rechts op het podium torent.
Toetseniste Klaar Pattèl staat
op een verhoging waardoor ze
veel groter lijkt dan Marijke.
Terwijl de beide vrouwen zin
gen kijken ze elkaar strak aan.
Soms knipoogt Klaar naar het
publiek alsof ze wil zeggen:
„We zien jullie wel, maar we
doen net alsof jullie er niet
zijn."
De oiijkheid van Klaarstaat in
schril contrast met de ernst die
Marijke uitstraalt. Marijke kijkt
boos. Ze glimlacht alleen naar
haar tegenspeelster. In het
deel vóór de pauze lijkt het als
of er een glazen wand Is neer
gelaten tussen het podium en
de zaal. Als een wandelaar die
op een winteravond langs een
verlicht hulskamerraam gaat
en blijft gluren, aangetrokken
door het tafereeltje binnens
huis, precies zó komen de bei
de zangeres over. Je bent ge
tuige van iets heel intiems, iets
wat eigenlijk niet voor jouw
ogen bestemd Is maar toch
wéten Marijke en Klaar dat ze
optreden voor een publiek. Ze
willen gezien en beluisterd
worden maar doen geen con-
sessies. Ze houden geen vlotte
- babbels, maken geen leuke
grapjes, maar dat doet geen
afbreuk aan het programma. -*
Integendeel. Het is een hele
verademing om twee klelnkun-
stenaressen gade te slaan die;,
op en top de muziek en de.
liedjes 'uit het hart' laten ko
men. Marijke leidt het geheel
door af en toe een kleine uitleg
te geven zoals bij het 'tassen-
vrouwtje". Dit liedje gaat oéer
vrouwen die al hun bezittingen
met zich meedragen In een
weekeindtas. „Voddenvrouw-
tjes uit wiens huis de GGD
soms twintig ton papier, en
tweehonderd fietsen haalt.
Vrouwen die soms een hele
goede opvoeding genoten heb
ben maar toch kiezen voor een
leven langs de straat".
Marijke Nekeman heeft een
conservatorium opleiding ge
volgd. Ze gaf muzieklessen tot
ze in 1984 het leraarschap in-
ruilde voor een theatercarrière.
Haar eerste muziek en liedje
sprogramma deed ze solo en
heette Het Nekeman Complex. In
I985 kwam Klaar Pattèl erbij en
als duo vullen ze elkaar goed
aan. Klaar Pattèl biedt met
haar openheid richting publiek
en haar gelaatsuitdrukkingen
tegenwicht aan de Intimiteit:
van het Ingehouden zingen èh
spelen en aan de Inhoud van
de teksten die dicht bij Marijke
Nekeman's éigen gedachten
en leven liggen. Ze zingenen
het Nederlands, Engels en
Duits. Jazz- rock, blues, pop-
melodieën; alle muzikale gen
res beheersen ze. Vreemd Ge
noeg Is een uitstekende combi
natie van magistrale muziek en
teksten die inhoudelijk de ver
vlogen idealen, de vergeten il-
lussies en mistroostige vooruit
zichten laten zien en toch vast
houden aan geloof, hoop en s
liefde. i
Dit is een van de 25 haltepalen'
in het noordelijk deel van de i
stad, waar de chemocar regel-*
matig klein chemisch afval zal
ophalen. Aan de paal zit een t
batterij-afvalbak vast. In batter
rijen zitten uiterst schadelijke j
stoffen voor het milieu, zoals J
kwik, cadmium, nikkel en zink,;
