Ambassades:
Nederlands
vergane glorie
NU AL HOGERE BOETE
VOOR TE HARD RIJDEN
'Mensen herkennen in het Streekmuseum de dingen uit hun jeugd'
Alleenstaanden
vinden elkaar
via de
Reiscontactlijn
voor een
vakantie én
voor daarna
metropool
Rekenkamer controleert
Mm v* r
naak
Muu\s Nmm
Waarmee eens moest worden
^èïmppnéerd, daarmee wdrdtnü
het tegenovergestelde bereikt
'Geen commentaar'
„Mijn doel? Bijna net zc goed worden," zeggen haar
leerlingen op het conservatorium
AMSTE/VARE /V
VAN 2-5N W«J
>\k% MET" VB
Door Annemiek Veelenturf
Ingrid Vlisgent-
hart achter de
vleugel: „Niet zo
heel leuk meer.'
m II DINSDAG 29 MAART 1988 PAGINA 11
Jan Anderson met zijn nieuwste aanwinst: een wljnblik van begin deze eeuw
DEN HAAG Gaatjes in kost
bare gobelins. Houtworm in meubel
stukken. Het representatieve beeld dat
Nederlandse ambtswoningen en kanse
larijen in het buitenland behoren op te
houden, gaat veelal door achterstallig
onderhoud verloren. Vergane glorie in
Moskou en Parijs. De inrichting van die
ambtswoningen was ooit bedoeld be
zoekers te imponeren. Door de staat
waarin huis en goederen zich nu bevin
den wordt echter het tegenovergestelde
effect berejkt.
Gelukkig staat het er met het
Nederlandse gezicht in het buitenland
niet overal zo armoedig voor. De Alge
mene Rekenkamer, die medewerkers de
wereld over stuurde om onze represen
tatie in het buitenland te onderzoeken,
komt ook met opwekkender berichten.
Maar toch kan minister Van den Broek
van Buitenlandse Zaken niet anders dan
erkennen dat „het achterstallig onder
houd aanzienlijk is en de inrichting van
De Nederlandse ambassade
in Parijs houdt zich angstvallig op de
vlakte als gevraagd wordt om een
reactie op de uitlatingen in het rap
port van de Rekenkamer. „De am
bassade in Parijs krijgt binnen de
budgettaire ruimte die er is alle me
dewerking van het ministerie wat be
treft de wensen ten aanzien van de
historische ambtswoning," zo liet
een woordvoerder van ambassadeur
jonkheer Maximilien Vegelin van
Claerbergen gisteren weten.
De ambassadeur wilde niet
bevestigen noch ontkennen dat zijn
ambtswoning aan de Parijse Rue de
GreneHe tekenen van vergane glorie
vertoontfHet waarom van die voor
zichtige houding? „Ik denk dat de
ambassadeur-niet* voor de minister
wil spreken," aldüa de woordvoer
der. „Verder heeft hij geen commen
taar."
kanselarijen, ambts- en personeelswo-
ningen matig tot slecht". Ook zegt hij
dat het verhelpen van de problemen
nog vele jaren zal vergen.
- Momenteel heeft de Nederlandse
overheid 170 panden in eigendom met
een globale waarde van 600 miljoen.- De
gehuurde kanselarijen en ambtswonin
gen kosten zo'n 18 miljoen aan vaste
lasten per jaar. De grote ambtswonin
gen zoals in Parijs en Brussel zijn inge
richt met fraaie antieke meubels. On
derhoud van die meubelen kost veel
aandacht, geld en specialistiche kennis.
De meeste stukken waren in orde, maar
in Parijs en Moskou bleven de gaatjes
in de wandkleden en de houtworm niet
onopgemerkt.
Kunstwerken, waaronder een
aantal oude meesters, met een totale
waarde van 22 miljoen gulden, staan of
hangen meestal in ruimtes die niet door
publiek bezocht mogen worden. Mede
werkers van de Rekenkamer konden in
sommige gevallen met grote moeite een'
aantal kunstwerken in kasten of kelders
terug vinden.
De monumentale oude panden
vragen veel onderhoud/Vanwege de ho
ge kosten wordt het werk steeds uitge
steld met als gevolg een smoezelig ui-
tei'ijk. De balzaal in het Palais de Hol-
lan-1e in Istanboel bijvoorbeeld is in
1982 slechts ten dele gerestaureerd.
Het fraaie zaaltje heeft een lelijk plafond
van kunststof platen als gevolg van on
zorgvuldig renoveren in de jaren zestig.
De aard van de gebouwen waar
in kanselarijen zijn gevestigd, is zeer ge
varieerd. Er zijn kanselarijen in etages
van moderne kantoorflats, in. nieuw
bouw, in oude monumentale panden of
in oude woonhuizen.
Sommige kanselarijen zijn duide
lijk te klein. In Cairo bijvoorbeeld moest
het ruimteprobleem worden opgelost
door een prefab-aanbouw in de tuin.
Ook onze kanselarij in Istanboel is te"
krap. De lokale handelsmedewerker
moet zijn bezoekers ontvangen-in de*
ruimte achter de ontvangstbalie, in een
klein afgescheiden gedeelte; Naast hem
werken nog vijf personeelsleden, terwijl
de visumaanvragers af en aan lopen.
ROTTERDAM De Rotterdam
se kantonrechtbank neemt een voor
schot op de verhoging van de boetes bij
overschrijding van de maximumsnelheid
door automobilisten. Gisterochtend ver
oordeelde de Rotterdamse kantonrech
ter jhr mr H. P. van Berenstijn een auto-
moblist tot een geldstraf van 585 gul
den, nadat de officier van Justitie een
boete van 500 gulden geëist.
De snelheidovertreder reageerde
teleurgesteld op de uitspraak en ver
weerde zich met de opmerking dat het
„onrechtvaardig is om al hoger gestraft
te worden terwijl die maatregel formeel,
nog niet van kracht is".
De kantonrechter vond dat hij te
recht handelde op grond van de aange
kondigde verhoging van de maximum
snelheid en de daarbij passende hoge
boetes.
De kantonrechtbank wilde van
ochtend geen commentaar geven op de
uitspraak.
De rijkspolitie van Wester-Kog-
genland heeft gisteren een auto in be
slag genomen van een 47-jarige vrouw,
die met een snelheid van 95 kilometer
per uur de bebouwde kom van de ge
meente Avenhorn binnenstoof.
Door Ellen Scholtens
ROTTERDAM Aan de Rotterdamse recht toe-recht aan
aanpak van de one and only Rita Reys moest ze behoorlijk wen
nen. Tijdens de eerste les kreeg ze hyperventilerend van de
zenuwen geen hap lucht naar binnen, „laat staan dat ik er iets
uit kreeg". En de overige acht cursisten hadden het net zo op
hun heupen. „Er waren mensen bij die daardoor nog niet op een
kwart van hun kunnen zaten."
Inmiddels is Ingrid Vliegenthart zo goed als planken
koorts-vrij. De 22-jarige leerlinge van het Rotterdams Conserva
torium is zelfe als eén van de beste 'swingers' uit de bus geko
men en behalve in een afgeladen schoolgebouw zijn haar vorde
ringen vanavond te zien en horen in het televisieprogramma
Nieuwsspits.
„Haar timing is perfect, daar heb ik ontzettend veel van
geleerd," zegt de vierdejaars studente over de 63-jarige docente.
„En de manier waarop ze met tekst omgaat, de behandeling van
de zinnen, da's waanzinnig goed. Uit ademnood wil ik de laatste
woorden er zo anel mogelijk uit persen, terwijl zij daar tot 't
laatst toe mee wacht."
„Maar ja," voegt ze daar met een diepe zucht aan toe. „Zij
heeft natuurlijk wel veertig jaar de tijd gehad om haar stem te
ontwikkelen."
Dat Rita Reys tijdens de cursus klaagde over „gebrek aan
kippeve!" kan ze best begrijpen. Toch zegt ze: „Oké, sommigen
van ons letten nog teveel op de techniek, zingen misschien te
bestudeerd. Maar als je jong bent, mis je gewoon bepaalde emo
ties in je stem. Ik heb in een piepklein winkeltje een plaat van
haar gevonden van twintig jaar geleden en toen klonk ze ook
heel anders. Tegenwoordig hoeft ze bij bepaalde nummers al
leen maar een laatje open te trekken."
Het debuut van de Rotterdamse jazz-zangeres als docen
te is in ie&r geval voor herhaling vatbaar. Zelf vindt ze dat blijk
baar ook, want ze heeft toegezegd dat ze voorlopig zal blijven
swingen in opdracht van het conservatorium. Zorgen dat er zo
min mogelijk 'op de tel' wordt gezongen, is hierbij haar belang
rijkste taak.
Voor de studente staat vast dat ze met een autoriteit op
het gebied van jazz te maken heeft gehad. Een vraag als „zou zij
soms zingen?" komt volgens Ingrid niet bij je op wanneer je Rita
Reys voor het eerst ontmoet. „Ze staat daar echt," vindt ze. „Je
merkt het aan haar uitstraling. Ze hoeft haar mond niet eens
open te doen."
„Bijna net zo goed worden," is het doel waarnaar Ingrid
streeft, maar ze heeft heel nuchter ook aan een alternatie
ve toekomst gedacht. Voor het geval ze haar brood niet in de
muziek kan verdienen, volgt ze een opleiding bij Schoevers. Op
merkingen als 'de zingende secretaresse' worden nu al tot ver
velens toe gemaakt, maar de studente haalt haar schouders op.
„Ik heb geen zin in een uitkering als 't straks niet lukt,"
zegt ze gedecideerd. „Als een soort basis, iets om op terug te
kunnen vallen, ben ik van plan een baan te zoeken in de reclame
of pr-wereld. Het is maar wat je er zelf van maakt; dat geldt ook
voor de muziek." C
Met die instelling probeert ze zoveel mogelijk ervaring op
te doen in het bruine kroegen-circuit. Waar" in Rotterdam én
omgeving ook een jazz-fesfival wordt gehouden, Ingrid probeert
altijd van de partij te zijn. Binnenkort heeft ze met haar band Fo
reign Affair, bestaande uit mede-studenten, een sdinabbef ifri"
Schiedam. Een veel spannender optreden vindt echter plaats op
14 april in De Doelen. Zij en mede-cursist Meindert Velthuis wor
den dan begeleid door het trio Pim Jacobs.
Belangstelling voor jazz heeft ze eigenlijk pas de laatste
jaren. Amper zes jaar oud begon ze met een klassieke piano-op-
leiding, maar bij het aanbreken van de puberjaren had ze daar
van de ene op de andere dag genoeg van. Een toekomst als
klassiek pianiste vond ze „niet zo heel leuk meer" en bovendien
vond ze zichzelf „toch niet zo fantastisch". Het zingen tot die
tijd een badkamer-gebeuren kwam daarvoor in de plaats.
Een open dag in het conservatorium gaf bij Ingrid de
doorslag. Een opleiding tot jazz-zangeres leek haar het einde en
dus besloot ze mee te doen aan een auditie. Er werd meege
deeld dat ze zeker niet vals zong en dat ze was toegelaten, meer
niet Ingrid was toen nog van plan docerend musicus te worden,
maar ook daar is ze van afgestapt „Zangles geven lijkt me toch
niet zo tof."
Minder moeite heeft ze met haar repertoire. Hoewel jazz
veruit favoriet is, zingt Ingrid zo nu en dan in een popband. Lek
ker afwisselend, vindt ze, want ze moet er niet aan denken om
vijf avonden in de week dezelfde liedjes te zingen.
„Ik heb een voorkeur voor swing," zegt ze. „Ella Fitzge
rald, Roosemary Clooney, Mei Tormé, dat soort muziek. De men
sen die opgegroeid zijn met akoestische muziek vinden de mo
gelijkheden van een synthesizer te gek. Maar de generatie die
met dat soort geluiden vertrouwd is geraakt, wil weieens terug
grijpen op de oldies. Er zijn jongeren die verbaasd zijn dat je
een bas ook vertikaal kunt vasthouden."
i;
H
Ie
tv
ri
je Volk JÉk
iv.V Va/a A'a'-X V;v'. Y-* 'Y-V <V-."A. aY '"A'"' 'V''A-Ï- "K Y"": YY. -:Y Ia'1 v/;' ''-A va'a' YY" YYY'YY---'a. YY'YYaY'A .-Va Y'YvY'Ya ,Y.Y':
Door Stef van Item
DEN HAAG Een bureau dat
bemiddelt tussen mensen die een reis
genoot zoeken voor de vakantie? Dat is
nieuw. „Nou, eigenlijk niet," zegt Anne.'
„Ik doe dit werk nu 26 jaar. Ik bemiddel
voor Jan met de Pet tot en met de
hoogleraar. Wie alleen is en iémand
zoekt om mee op vakantie te gaan, kan
bij mij terecht."
Anne ('tegen de zestig'; haar vol
ledige naam wil ze üever niet in de
krant) heeft er meer dan een dagtaak
aan. Iédere dag wordt ze overspoeld
met telefoontjes die binnenkomen op
haar Reiscontactlijn, Zij noteert de ge
gevens van de beller en kijkt of er ie
mand in het bestand zit die uit dezelfde
omgeving komt, ongeveer net zo oud is
en dezelfde interesses heeft. En wat na
tuurlijk ook belangrijk is: het reisdoel.
Zo heeft ze ai vele mensen met
elkaar in contact gebracht. „Ik zou echt
niet weten hoeveel," vertelt Anne. „Ook
niet hoeveel er nu in kaartenbakken zit
ten, dat zullen,er misschien enkele hon
derden zijn. Ze komen overal vandaan;
Zelfs uit België en Duitsland.
Er gaat enorm veel werk in zit
ten. Het merendeel van de mensen die
ik help! is student. Maar ook de
scheepsbouwer die na z'n pensioen drie
jaar lang een wereldreis wilde maken,
heb ik aan een reisgenoot geholpen. En
de gepensioneerde rechter."
Hoe ze op het idee is gekomen
op een Reiscontactlijn op te zetten,
weet ze na al die jaren niet meer pre
cies. „ik denk dat ik zelf eens merkte
hoe moeilijk het is om iemand te vinden
om mee te reizen. In mijn omgeving
kampten meerdere mensen met het
probleem. Zo is het eigenlijk begon
nen."
Anne benadrukt dat de Reiscon
tactlijn geen soort huwelijksbureau is.
„Zeker niet. Maar aan de andere kant
blijven van de tien mensen er acht bij
elkaar na de vakantie. Er zijn mensen
bij die al jaren bij een huwelijksbureau
stonden ingeschreven. Bij mij slaagden
ze pas."
Voor niets gaat de zon op en dus
moet er ook voor de bemiddeling van
Anne worden betaalt. Hef inschrijfgeld
bedraagt per kwartaal 150 gulden. Voor
studenten is het tarief 35 gulden. Ook
mensen die rond moeten van een uitke
ring kunnen voor een schappelijk be
drag gebruik maken van de Reiscon
tactlijn (070-634798). Anne licht toe:
„Het ligt er een beetje aan wat voor
mensen het zijn. Een zakenman kan die
150 gulden wei missen. Een bijstands
moeder niet."
Al die mensen komen in kaarten
bakken terecht. Anne heeft geen com
puter om de aanvragen te verwerken.
„Misschien schaf ik er ooit nog eentje
aan," zegt ze. Anne krijgt zo nu en dan
hulp van haar twee dochters. Maar om
dat die nu voor hun eindexamen zitten,
I moet Anne het zelf zien te rooien. Ze
maakt lange dagen met het op elkaar
afstemmen van vraag en aanbod. De
mensen blijven nooit lang in het be
stand, meestal maar een paar weken.
Maar enkelen blijven een oaar maanden
in de kaartenbak. Het lig; er natuurlijk
aan wat de vraag is.
VLAARDINGEN - „Voor mij tel
len de dingen waar de mensen mee ge
leefd en gewerkt hebben. Het gaat me
niet om kostbare, exclusieve dingen. In
ons museum zien de bezoekers terug
wat ze ais klein kind bij hun opa's en
oma's zijn tegengekomen. Het is de
weerslag van honderd jaar sjappelen."
Jan Anderson (51) heeft in zijn
woonplaats' Vlaardingen een eigen
Streekmuseum met 22.000 voorwerpen.
Het is ondergebracht in een stichting
om het voortbestaan te verzekeren,
maar de directeur (en bijna eigenaar)
van dedrogisterijenketen Cency, doet
alles vrijwel in z'n eentje.
Elke zaterdag besteedt hij eraan,
's Ochtends gaat hij naar rommelmark
ten of bij mensen op bezoek, die hem
gebeld hebben dat ze na het overlijden
van opa of oma nog Iets zijn tegengeko
men wat Anderson misschien nog kan
interesseren, 's Middags leidt hij nieuwe
bezoekers rond in het naast zijn woning
in een oude boerderijschuur ingerichte
museum.
De nieuwste aanwinst van de lief-
hebber-museumhouder is een prachtig
beschilderde doos, waarin de wijnhan
del Hoogendijk aan het begin van deze
eeuw zijn flessen verpakte. Op de ach
terkant staan de prijzen van de verschil
lende soorten wijn, die Hoogendijk ver
kocht.
Deze handelsvaarders hadden in
die tijd het alleenrecht voor Nederland
op de import van wijn uit het Middel
landse Zeegebied. Een ander recent
verkregen kleinood, dat hij koestert is
een gelddoos waarin een vrouw, tot ze
in 1952 een girorekening kreeg, de in
houd van het loonzakje van haar man
verdeelde. Het heeft vakjes voor de
huur, de boodschappen, de kleding,
enz.
Anderson is door een som van
toevalligheden aan zijn streekmuseum
gekomen, „ik was een jochie toen ik in
Den Haag, mijn geboorteplaats, huizen,
helmen en andere overblijfselen van de
net afgelopen oorlog vond. Die kon je
toen overal vinden. Toen ik, omdat mijn
vader bij Shell Pernis ging werken, in
Vlaardingen kwam wonen heb ik mijn
belangstelling voor alles wat met lucht
vaart had te maken uitgebreid.
De Tweede Wereldoorlog is hier
in een rol blijven spelen, maar op den
duur zoek je verder in de geschiedenis.
In mijn lunchpauzes was ik bijvoorbeeld
getuige van belangwekkende opgravin
gen in Vlaardingen met vondsten uit
een zeer ver verleden. Van lieverlee
kreeg ik meer materiaal, vooral nadat ik
had meegewerkt aan het opsporen van
de overlevenden van de verzetsgroep
De Geuzen. Paape van het Rijksinstituut
voor Oorlogsdocumentatie schreef daar
toen een boekje over."
Binnenkort houdt Jan Anderson
in zijn streekmuseum een tentoonstel
ling over beroeps- en andere kleding,
die gewone mensen in het dagelijks le
ven gebruikten omstreeks de Tweede
Wereldoorlog. Hij heeft materiaal hier- 23
voor van allerlei mensen aangeboden
gekregen. g
„Die medewerking is altijd o
groot," zegt hij. „Het is waarschijnlijk te
danken aan het feit, dat ik op tentoon- o
stellingen altijd de dingen laat zien die 5
mensen uit hun jeugd herkennen of
waarover ze ouders of grootouders heb
ben horen praten."
