Treinfanaten eindelijk onder dak
m
GGD wil drankgebruik
jongeren aanpakken
Geen publiek voor slot
van Noord-Zuidcampagne
Pitbull takelt kleuter toe
ANP-Paul Stolk, dé pech- en geluksvogel!
Het Vrije Volk SCHIEDAM
Daaag vrije bal
I r/"T
BAANDAG 25 APRIL 1988
PAGINA 9
Na zwerftocht van drie
jaar betrokken
Schiedamse
modelspoorwegbouwers
in het weekeinde hun
eigen onderkomen:
jo Westerkade het
-nieuwe eindstation voor
u. superaars en
vitrinekijkers
Do slotmanifestatie werd zo goed als genegeerd, maar voor het overige
was de Noord-Zuidcampagne geslaagd
JIM ROSTMAN.
2 xbellen
Pechvogel Paul Stolk bewusteloos op de grond tijdens de rellen in Schie
dam en Vlaardingen. Een collega van het ANP maakte de foto.
ta
pi
Door Rob van Stek
SCHIEDAM Hoe gek kan een
giens zijn van zijn hobby? Aad Luijster
burg: „We hebben een lid dat in de
weekeinden z'n hele woonkamer ont-
rüimt om er baan aan te leggen. Met
vrouw en kinderen zit hij twee volle da
gen te sporen. En de maaltijden worden
per express-trein aangevoerd. Een an
der heeft de schuifdeuren uit z'n huis
gesloopt en vervangen door echte cou
pé-deuren."
De bestuursleden van models-
goorwegvereniging Schiespoor willen er
geen moment omheen draaien: wat be
gint met een eenvoudig beginnerssetje
gn een paar huisjes kan aardig uit de
hand lopen. De treinenthousiastelingen
van Schiespoor spreken zelf van gekte,
fanatisme, ziekte, of zelfs alledrie tege
lijk. „De een is nog gekker dan de an
der," weet secretaris Luijsterburg, die
breed lachend verhaalt van de 'huwe
lijksproblemen' die een van de cluble
den zich ooit op de hals haalde: „Ik
werd om twaalf uur 's nachts door zijn
vrouw gebeld met de vraag of ie soms
bij mij zat. Bleek dat hij nog in het club-
Buis aan zijn modelletjes zat te prut
sen."
r, Spoorfanaten zijn er in soorten
en maten, legt voorzifter Ron van der
Graaf uit. iedereen heeft zijn eigen spe
cialiteit. De een is een kei in het bouwen
van natuurgetrouwe landschappen, de
zogenaamde 'scenery', de ander verza
melt literatuur en plaatjes, een derde wil
eigenlijk alleen maar rijden en liefst met
zoveel mogelijk treintjes tegelijk.
Zelfbouwer De Graaf zelf is een
specialist in het 'superen', zoals dat
héét in de geheimtaal van de hobbyi
sten: het verbeteren van de modelletjes
dje in de handel zijn,, want aan de 'echt
heid' daarvan mankeert nogal eens wat.
De Graaf: „Bij ons op de baan zie je
föcs uit de 1600-serie met ATB-kasten
bovenop. Zelf erop gezet, want in de
handel zie je alleen toeters op het dak.
Siaat nergens op, want in het echt heeft
Bfe. loc dat niet." Enige tijd terug
schonk de club een model van de 1614,
de 'Schiedam', aan de gemeente, uiter
aard met ATB-kast. „Later kregen ze er
Door Dit Joch
Aan de Buitenhavenweg in
Schiedam, vlak achter Hans Textiel,
staat de kleine versie van het alom
bekende Café 't Fust aan het Rotter
damse Stadhuisplein. Het mag zich
verheugen op een vaste schare be
zoekers tussen de zestien en dertig,
jaar. Zij gebruiken .'t Fust als ver
trekpunt voor hun tocht langs ande
re etablissementen zoals Weeshuys,
Sterretje of Unie. Een echt jongeren-
café is het. Dus een ideale tent voor
mijn weekenduitstap.
Als ik er zaterdag binnen
kom, krijg ik ook een redelijk tevre
den gevoel. Maar ik zou Dit Joch
niet zijn als ik er geen nadelen zou
zien. Eigenlijk is het maar een groot
nadeel, wat ik wel vaker tegenkom.
Als ik het ergens leuk vind, is het er
stervensdruk tussen elf en een uur.
Ik heb blijkbaar een zeer doorsnee-
smaak.
Net als onlangs in d'Oude
Stoep ben ik hier op kunst- en vlieg
werk aangewezen om heelhuids een
consumptie te bemachtigen. Er is
wel een belangrijk verschil met het
Vlaardingse café. In 't Fust kan het
plotseling vee! minder druk zijn. Het
is er zo klein, dat als een groepje
besluit elders vertier te zoeken dan
merk je 't direct. Op zo'n moment
kan je weer 'lekker' een babbel ma
ken. Zonder voortdurend andermans
bewegingen en morsend bier of an
dere glasinhoud te moeten mispei-
Ien. Sinds kort echter staat er een
flipperkast in 't Fust, gelijk rechts
naast de deur, en die vergroot weer
het gebrek aan bewegingsruimte.
De muziek in de zaak mag er
zijn. Ze varieert van Bob Marley, U2
en Rod Steward tot de lokale favo
rieten, The Amazing Stroopwafels.
Een paar jongeren hebben het tij
dens mijn bezoek kennelijk zo naar
hun zin, dat zij de weinige ruimte die
beschikbaar is ook nog benutten om
het ingewikkelde bewegingsritme
van meneertje Michael na te boot
sen.
Een avondje Fust kan best de
moeite waard zijn. Een biertje is niet
duur en niet goedkoop, ƒ1,75. Al
leen het personeel, dat er de glazen
ophaalt, zou zich wat minder hinder
lijk moeten gedragen. Als ik het zo
ver geflipperd heb, dat het rode
lampje van SHOOT AGAIN begint te
knipperen, presteert een van die
jongemannen het om net over de
kast te buigen. Daaag vrije bal!
Leden van Schiespoor voelen zich al prima thuis op hun nieuwe station: „Als je een nieuw lokkia hebt. neem je 'm eerst mee naar de club, om iedereen lek
ker te maken."
ook neg een van de NS, maar die had
een toeter! Dus wi' waren eerder, en hij
was nog echter eik," verklaart De
Graaf met gepaste trots.
En het is dat model van de 1614
waarvoor wethouder A. Hafkamp za
terdag het officiële vertreksein gaf in
het nieuwe clubgebouw van Schiespoor
aan de Westerkade 21. Met die ope
ningshandeling kregen de Schiedamse
hobbyisten dan voor het eerst in hun
ruim driejarig bestaan de beschikking
over een eigen 'home', een eindstation
na een moeizame zwerftocht langs drie
tijdelijke onderkomens. In het houten
pand aan het water, het voormalige
wit-gele kruisgebouw, kunnen de mo
delbouwers eindelijk hun clubbaan goed
opstellen. Daarnaast is er nog knutsel
en vergaderruimte, een filmzaaltje en
een zolder die als opslag dient.
Schiespoor begon drie jaar gele
den als een initiatief van een paar
spoorfanaten die het belangrijk vonden
om met hun hobby naar buiten te tre
den en er ook gezamenlijk mee bezig
wilden zijn. Samen een baan bouwen,
ideeën en technische snufjes uitwisse
len. Inmiddels heeft de vereniging zo'n
45 leden, de meeste Schiedammers,
maar ook enkelen uit de regio. „Mensen
uit alle lagen van de bevolking," vertelt
penningmeester Leo van Haastert. „Uit
keringstrekkers, schooljeugd, onderwij
zers, ambtenaren en aannemers, noem
maar op. Nee, geen spoormensen. Maar
die hebben natuurlijk in het groot ge
werkt, die zijn misschien niet zo geïnte
resseerd in modelletjes."
Voor de echte liefhebber is het
clubleven en de gezelligheid die daarbij
hoort onontbeerlijk, 'beweren de be
stuursleden om het hardst, want het
clubhuis is de enige <jelegenheid waar je
„ongeremd over treintjes kan lullen,
uren en urenlang." Luijsterburg: „Je
kennissen zien je op een gegeven mo
ment ook al aankomen: daar heb je
hem weer met zijn treintjes." Zelf noemt
de voorzitter zich een 'vitrinekijker'.
Perfectionistisch als hij is verzamelt hij
alleen maar topmodellen, rijdt daar niet
of nauwelijks mee, maar stelt ze thuis in
een glazen kastje op om er vanuit de
luie stoel met een verzaligde blik naar te
kijken.
„Als je een nieuw lokkie hebt,
neem je 'm eerst mee naar de club, om
iedereen lekker te maken," legt Luij
sterburg zijn manie uit. „En dan vragen
ze thuis: wat vonden ze ervan? Wat zei
die-en-die? Uiteindelijk gaat ie de vitri
ne in. Een baan heb ik niet thuis. Nou
ja, drie meter in de keuken, maar dat
mag geen naam hebben. Dat is om af
en toe even te testen, voor- en achter
uit, de lichtjes. Als ik 'm voor me op ta
fel zit gaat verder alles langs me heen.
De tv, het geklets, alles. Ik zie alleen
maar m'n lokkie."
Op Koninginnedag houdt Schie
spoor open huis. Vanaf 10.00 uur is ie
dereen welkom om een kijkje te komen
nemen in het nieuwe clubgebouw. Op
de grote modulebaan (zeven bij vijf me
ter) wordt een uitgebreide dienstrege
ling afgewerkt, waarbij vaak zo'n zes
treinen tegelijk rijdend te bewonderen
zijn. Daarnaast is er een grote módel-
lenshow en wordt er overtollig models
poormateriaal verkocht. Ook kan men
treintjes met gebreken ter reparatie
aanbieden. Het entreegeld (volwasse
nen een gulden, kinderen, twee kwartjes)
komt ten goede aan=het: bouwfonds van
de club. -•f4*
VLAARDINGEN - Jongeren
gaan steeds vroeger, steeds vaker en
steeds meer drinken. Eén op de tien
Nederlanders boven de vijftien jaar
heeft problemen met alcohol. De gevol
gen liegen er niet om en variëren van li
chamelijke aandoeningen en, verkeers
ongevallen tot hoog ziekteverzuim.
Vandaar dat de Geneeskundige
en Gezondheidsdienst Nieuwe Water
weg Noord, die deze feiten in een be
leidsnota heeft uiteengezet, de gemeen
ten Schiedam, Maassluis en Vlaardin-
gen wil aanzetten tot een regionaal al-
coholmatigingsbeleid. Men richt zich
vooral op jongeren, omdat die nog goed
met voorlichting te bereiken zijn. Ze zit
ten op school of komen samen in sport
verenigingen of in buurthuizen.
Met een gerichte voorlichtings
campagne hoopt .de GGD in samenwer-
king- ipet de gemeenten.de jeugd -ervan
:<tei overtuigen/dat ze wei' mogerr drin-
ken;rmaar dat het verstandiger is de
hoeveelheid per keer te matigen. De
GGD wil jongeren stimuleren, zelf keu
zes te durven maken. Met andere woor
den, het moet niet raar staan als ie
mand 'nee' zegt tegen het zoveelste
pilsje.
De werkgroep, die nu in -het le
ven is geroepen om de voorlichtings
ideeën uit te werken, heeft een bedrag
van achtduizend gulden ter beschikking.
Daar blijft het overigens bij, voor zover
het nieuw aan te boren financiën be
treft. Want voor de rest moet het beno
digde bedrag „budgettair'neutraal" bij
eikaar worden vergaard. Wat erop neer
komt dat het geen extra geld mag kos
ten. Er zou dus wel geput kunnen wor
den uit bestaande subsidiepotjes bij
hulpverleningsinstellingen.
De GGD is behoorlijk geschrok
ken van het onderzoek naar alcoholge
bruik in Nederland. De laatste 25 jaaris
de jeugd driemaal zoveei gaan drinken.
Als mogelijke oorzaken noemt de GGD.-
het veranderde drinkpatroon van vol
wassenen, die een voorbeeld stellen
voor de kinderen.
v
*Oe slotmanifestatie op de Grote Markt in Vlaardingen: weinig belangstellenden, maar volgens het
f was de plek dan ook verkeerd.
Door Ben van Haren
VLAARDINGEN De gezamen
lijke Noord-Zuidcampagne in de steden
Schiedam, Vlaardingen en Maassluis is
voigens de organisatoren geslaagd. De
publieke belangstelling voor de slotma
nifestatie kan hiervoor geen maatstaf
zijn geweest. In dat opzicht was de actie
voor meer begrip tussen rijke landen in
fiét noorden en arme, zuidelijke landen
een grote flop.
Voigens Bart de Leede van het
Nicaraguacomité Schiedam had men
met de Grote Markt in Vlaardingen de
verkeerde plek gekozen. „Zoiets trekt
pas aandacht als je het bijvoorbeeld op
Het Liesveld doet," vond hij. De muzi
kanten van de uitstekende bands, die
op een voor het stadhuis opgesteld po
dium, boeiende klanken teweeg brach
ten, beaamden niet geïnspireerd te wor
den door de publieke belangstelling.
„Toch ben ik zeer tevreden," re
deneert Arnold van Kalken van het in
terstedelijke comité. „Met de publieks
acties van de afgelopen week hebben
we vijfduizend mensen bereikt, heb ik
berekend. Dat is dus een succes. Alle
bekende gezichten heb ik bijna niet ge
zien. Dat is hoopvol want het betekent,
dat we juist anderen hebben bereikt."
Het Nederlands Centrum voor
Ontwikkelingssamenwerking heeft de
met vee! publiciteit omkleedde actie be
taald, met subsidiegeld. De drie burge
meesters openden het programma in
het gemeentehuis van Maassluis. In
Schiedamse en Vlaardingse theaters
waren films te zien, waaronder de met
vele Oscars bekroonde film Ghandi. In
de Vlaardingse Stadsgehoorzaal werd
de met gesubsidieerde bussen aange
voerde jongste'schooljeugd met onder
meer verhalen over Ananci de Slimme
Spin onderhouden. De wat oudere kin
deren kregen een film te zien over ver
miste mensen in Chili. Verder een praat
programma op vrijdagavond in de
Vlaardingse Harmonie en een slotmani
festatie bij de Grote Kerk in Vlaardin
gen.
De regionale actie in het kader
van de door de Raad van Europa in 21
landen op gang gebrachte Noord-Zuid
campagne vond voigens de organisato
ren veel weerklank in Schiedam, Vlaar
dingen en Maassluis. Een geïnteres
seerde bejaarde bezoeker van de slot
manifestatie op de Markt zei: „Ik vond
het tegenvallen in verhouding tot wat
men had aangekondigd--'-
SCHIEDAM De Schiedamse
politie is op zoek naar de eigenaar van
een pitbullterrier, die in het Beatrixpark
een kleuter ernstig heeft toegetakeld.
De drie en halfjarige Danny werd vrij
dagmiddag door het beest aangevallen
toen hij met zijn vader op de draaimolen
in het park zat. De pitbull was daaraan
vastgezet door zijn baas om trainings
rondes te lopen, maar brak los. De
tfond beet zich vast in de rechterarm
Van het kind.
De van pijn schreeuwende Danny
kon pas uit die situatie bevrijd worden
toen zijn vader met een stok de kaken
van de hond uit elkaar wist te wrikken.
Met een hevig bloedende arm ging de
kleine naar het ziekenhuis. De vader en
moeder van de kleuter hebben de eige
naar van de pitbull aangesproken op
zijn verantwoordelijkheid, maar de jon
geman liep weg zonder naam achter te
laten.
De politie is nu naar hem op
zoek. Het signalement van de pitbull
eigenaar luidt: ongeveer 22 jaar, was
vrijdag gekleed in zwarte bloes, spijker
broek en grijs jack. Hij droeg zwarte su-
ède schoenen. Hij is ongeveer 1,80 me
ter iang, heeft zwart sluik haar en een
Indonesisch uiterlijk. Tips kunnen wor
den gemeld bij de Schiedamse politie,
lel,4260760.
Er bestaat geen grotere pech-
en geluksvogel tegelijkertijd dan de
nationaal en internationaal bekende
ANP-fotojournalist Paul Stolk. Als
nieuwsjager/fotograaf bij uitstek is hij
altijd daar waar de klappen vallen. En
die klappen incasseert hij dan meestal
zelf. Of hij krijgt tijdens rellen vaak die
éne verdwaalde steen boven op zijn
harsens. Of hij belandt in een ontvoe
ringszaak om dé plaat van het jaar te
maken en krijgt in plaats daarvan een
pistool op z'n kop. Wordt dan zelf ont
voerd en staat uiteindelijk zonder foto
met lege handen op straat. Pure pech
dus!
Maar met onderscheidingen,
zoals winnaar van de Zilveren Camera
(1980), Fotojournalist van het Jaar
(1985), eerste prijs categorie Nieuws
(1988) en onlangs weer beloond met
een Russische Fotoprijs heeft Paul
Stolk over geluk ook weer niet te kla
gen. Daarover straks meer.
Waarom heb je altijd zoveel pech?
Paul Stolk: „Misschien omdat ik altijd
in de frontlinies opereer. Tijdens de
zomerrellen in Schiedam en Vlaardin
gen bij voorbeeld, nu een tiental jaar
geleden sta ik met een zestal collega's
nog wat na te praten. Het was de laat
ste avond. Eigenlijk waren de rellen al
voorbij. We stonden op het punt rustig
een kopje koffie te drinken. Toen, in
eens, dook er een ME-jeep met een
bijstandsteam uit Den Haag voor ons
op met gierende remmen. Pats boem,
zonder enige vragen, was het meteen
raak. Met de lange lat kreeg ik knallen
voor m'n bek. Ik viel half bewusteloos
op de grond en toen gingen ze d'r
dunnetjes overheen met schoppen in
mijn milt na. Per brancard werd ik af
gevoerd naar het Holy-ziekenhuis.
,,'s Nachts lag ik daar rechtop, vast
gebonden op die brancard omdat ze
foto's van me wilde nemen. Ik wilde
maar een ding, zo snel mogelijk naar
huis naar mijn ongeruste vrouw Hinke.
En toen ze even van de zaal weg wa
ren, kon ik me los maken en nam de
kuierlatten, zo op m'n blote poten. Ik
heb nog weken thuis gelegen met een
hersenschudding. Jongens van de
Rotterdamse politie, die me goed ken
nen, stuurden een bloemetjes en vroe
gen verbaasd: 'Waarom ben jij nu uit
gerekend weer de pineut?' Ja, pech
vogel, dus.
„Mijn hoofdredactie diende nog een
offiële klacht in bij het Rijksrecherche
team. En Arie Lems, ex-burgemeester
van Schiedam, thans burgemeester
van Zaanstad, probeerde nog te be
middelen. Ondanks zes getuigenver-
Ml
>'V A
klaringen op papier van collega's die
precies vertelden wat er gebeurd was,
werd de klacht ongegrond verklaard.
Geen schadeloosstelling of niets. Re
den: 'hij was niet duidelijk herkenbaar
als fotojournalist,' zo oordeelde het
onderzoeksteam."
Tijdens de rellen in Assen bij de TT-
motorraces in de zogenaamde 'Nacht
van Assen' zat Stolk weer in de EH-
BO-prijzenkast. Hij wendde even z'n
hoofd af naar links en werd meteen
getrakteerd op een Drentse klinker te
gen z'n gezicht. En bij de rellen op het
Afrikaanderplein kreeg hij eveneens
de zegen van boven met een steen op
z'n hoofd. De grootste pech had hij
evenwel zo'n tien jaar terug tijdens de
ontvoering van de Rotterdamse
hoofdagent Van Hattum door de toen
malige inbreker Ernst van O.
Waf gebeurde er toen weer?
Paul Stolk: „Ik kwam net van een klus
toen ik via de telefoon hoorde: 'rij nog
even langs de Putselaan, een in
braak/overval, maar d'r is meer aan
de hand.' Ter hoogte van de Dordtsel-
aan zie ik een hoofdagent staan met
zijn armen in de lucht, verder niks. Ik
stap uit en omdat je in die tijd nog het
tv-programma Poets had riep ik: 'Hé,
doe ze maar weer omlaag, Poets is al
lang voorbij!'. Op dat zelfde moment
kreeg ik een pistool in m'n bek. Die
hoofdagent Van Hattum en ik werden
door Ernst van O. gedwongen een
Simca 1000 in te gaan. ik moest ach
ter het stuur, Van Hattum naast me en
Van O. achter ons met die blaffer in
onze nek. Een stuk verder op de
Dordtselaan stonden een aantal agen
ten in stelling met getrokken pistolen.
En die beginnen plots op onze auto te
vuren...
„Er volgde een wilde achtervolging
dwars door Zuid-Holland. Met Ernst
bleef ik veel praten. Toen mocht ik
van hem bemiddelen met het achter
volgende politieteam. Ik stapte uit en
moest keurig midden op de witte mar-
keringsstrepen van de autobaan naar
de politie lopen waar Ik onmiddellijk
een politiebusje in dook. De hoofd
agent bevrijdde zich iater zelf door
zich bij de Woudse Plantage uit die
Simca te laten rollen. Voor mijn colle
ga's had ik een prachtig boeiend ver
haal. Maar voor mezelf geen foto, he
lemaal nop, terwijl je bovenop het
vuur zit...".
Aan elk verhaal zit de keerzijde van de
medaille. Zoals vorig jaar met de veer
bootramp van de Herald ol Free Enter
prise. Binnen twee uur na de eerste
melding zat Paul Stolk vanuit zijn Rot
terdamse woonhuis bovenop het
rampschip, als eerste en enige foto
graaf. En dat dank zij het geluk dat hij
toevallig een witte helm en een oran
je-wegwerkersjasje in z'n wagen had
liggen. Naar Zeebrugge stonden kilo
meterslange autofiles, er was geen
doorkomen aan. Alleen Paul, die de
tegenwoordigheid van geest had, snel
die helm op te zetten en dat oranj
jasje aan te trekken werd door de
Rijkswacht overal doorheen geloodst
met de simpele mededeling: „Ik moet
naar de Nederlandse artsen." Dat in
ternationale bladen ais Stern, Time
Magazine en Paris Match hem later
ƒ50.000 boden voor de plaat, is een
and6. verhaal, waar hij als ANP-foto-
graaf overigens nooit op is ingegaan.
En recentelijk nog lukte het hem als
enige foto's te maken van Ferry E. tij
dens de reconstructie van de moord
3 op Gerrit Jan Heijn. Stolk: „Ook dat is
o een verhaal apart. Maar het was trap
je pant te zien hoe opgelucht en emotie-
loos die E. er bij stond. Hij speelde het
drama na of hij een getuige in de zaak
was, in plaats van hoofdverdachte. En
dan stond hij er nog rustig een shag-
gie bij te rollen, nota bene van het
huismerk van Albert Heijn...".
Vorige week maakte Paul Stolk weer
furore als het enige Nederlandse jury
lid bij World Press Photo in Amster
dam. De winnenden foto was van de
Amerikaan Anthony Suau met een
plaat van een huilende moeder, ge
leund tegen de schilden van Koreaan
se ME-ers in Seoul. „We zijn met de
keuze uit 9000 reeds voorgeselecteer
de foto's een week bezig geweest. We
werden met chauffeurs opgehaald, in
dure hotels gestopt en elke dag werk
je in die jury samen met de beste fo
tografen van de wereld. Wal een bele
venis! Op de spraakverwarring na dan.
Want het Russiche jurylid noemde me
Paul Stotz en die Chinees, zoiets van
Ping Stingl
Aldus de pechvogel. Maar met een
beetje geluk hoopt Paul Stolk tijdens
de komende Olympische Spelen in
Seoul één keer de World Press Photo
te maken. Dat wil zeggen, als die Spe
len doorgaan...
