Vlaardingers
worden
het oudst
ieuwe opnamestudio voor Popoverleg
Is Ale da wei een standbeeld waard?
financiële
bijdrage
vow
Rozenburg;
Het Vrije Volk SCHIEDAM/VLAARDINGEN
Tom Leuaerr Gok V£H1 I y Zeldzame Kaardebolsvp niet plukken! 'Feestje'kan groot succes niet aan
Maassluis heeft weer 100-jarige
Pater weg bij
opleiding
PAGINA 10
ZATERDAG 13 AUGUSTUS ,1988
Zeven inwoners boven de 100 jaar, grote groep
ouder dan 95.We hebben hier erg gezonde lucht'
Geheel draalt op gekte voor muziek en geluld. 'Als we geld overhouden, kopen we weer beter materiaal'
Eindelijk oplossing
voorjaren slepend
conflict
t3"
'WV /WS
Ni
SCHIEDAM/VLAARDINGEN -
De oudste inwoners van Viaardingen
bezorgen burgemeester Fred van Lier
drukke tijden. Gisteren bezocht de bur
gervader mevrouw J.C, van der Windt-
Van Rij, die haar 101ste verjaardag vier
de in de Billitonfiat, en volgende week
woensdag maakt hij zijn opwachting bij
mejuffrouw A.P. van West' in de Meer
paal, die dan precies een eeuw oud
wordt.
Geen toevalligheid, want van de
drie Waterwegsteden blijken de Vlaar
dingers verreweg het oudst te worden.
Maar liefst zeven inwoners van de Ha-
ringstad passeerden de magische grens
van honderd jaar. De vrouwelijke Met-
husalem van Viaardingen is mevrouw K.
Langendoen, die met haar 107 jaar nog
geheel zelfstandig woont
Maar, ook de leeftijdsgroep van
95 tot 100 jaar is met 25 personen goed
vertegenwoordigd, zodat Van Lier naar
alle waarschijnlijkheid ook de komende
jaren nog heei wat huisbezoekjes met
bloemen en taart zal afleggen. Zijn
Schiedamse collega Reinler Scheeres
zal het wat dat betreft een stuk rustiger
hebben. Ter vergelijking: de zusterstad
heeft 5 inwoners in de categorie van 95
tot 100 jaar en slechts een Schiedam
mer kan er op bogen geboren te zijn
vóór 1888. Nog twee personen hopen
dit jaar de eeuw vol te maken.
In Maassluis, de helft kleiner dan
Viaardingen en Schiedam, mag de gis
teren honderd jaar geworden P.M. Nele
mans zich de oudste inwoner noemen.
In totaal 12 Maassluizers zijn ouder dan
95 jaar.
„Tja, zoals bekend is het een ge
zonde gemeente hier, met veel gezonde
lucht," lacht M. Roon van de afdeling
bevolking van de gemeente Viaardingen
in reactie op de vergelijkende cijfers.
Een werkelijke verklaring voor het op
merkelijk grote aantal hoogbejaarden
heeft de ambtenaar ook niet. „We we
ten dat Viaardingen aardig grijs is, maar
hoe dat nou komt? Misschien wel om
dat het van die harde werkers zijn."
In Schiedam kijkt men tamelijk
laconiek tegen de cijfers aan. De ver
schillen zijn toch min of meer toevallig,
vermoedt T.J. de Bruin, waarnemend
chef van het bureau Burgerzaken. „Ik
zou hier zeker geen al te stellige conclu
sies aan willen verbinden, omdat die ge
tallen door de jaren heen ook aardig
kunnen schommelen. Wie weet is het
over een aantal jaren omgekeerd."
Dat de uiteenlopende leeftijdsop
bouw verklaard zou kunnen worden uit
de aard van de twee steden gelooft De
Bruin niet zo erg. „Ik kan me dat nau
welijks voorstellen. Viaardingen en
Schiedam liggen tegen eikaar aan en
hebben zoveel overeenkomsten. Mis
schien dat er altijd veel mensen naar de
Vlaardingse verzorgingstehuizen getrok
ken zijn, maar aan de andere kant heb
ben wij de Driemaasstede. Kortom: ik
kan geen duidelijke factoren aanwij
zen."
Mensen worden tegenwoor
dig steeds ouder, maar toch zijn er
maar weinigen die de honderd ha
len. De heer P.M. Nelemans uit
Maassluis is het gisteren gelukt. Hij
vierde zijn honderdste verjaardag
temidden van zijn familie in het be
jaardencentrum aan het Vondelpark.
„Naar omstandigheden gaat
het helemaal niet zo slecht met
hem," vertelt zuster Francois. „Me
neer Nelemans is lichamelijk nog in
.prima conditie, alleen heeft hij wel
een beetje moeite om alles nog bij
te houden. Maar, hij kan bijvoor
beeld nog zonder enige moeite de
trap oplopen. Jammer is alleen dat
hij dan wel weer de weg kwijtraakt."
De honderdjarige is niet in
Maassluis geboren. „Mijn vader
komt oorspronkelijk uit Ouden
hoorn," vertelt zijn jongste zoon Jan.
„Hij kwam net als vele andere Maas
sluizers van de eilanden hierheen.
Voor de oorlog had hij hier samen
met zijn broer een fotozaak. Hij foto
grafeerde" van< alles.^VeeKmensen or
zullen dasroni ook nog wel een kiek-
je hebben dat door mijn vader is ge
maakt. Hijwa^^gers.te^tranjJlQtg;,.,.
graaf van Hoek van Holland.'
K
'Geen geknoei
mat micro
foons maar
echt profes
sionele appa
ratuur.' van
links naar
rechts: Dick
Molenaar. Pa
trick Andries
(Show-Off).
Theo Niessen
(ABC-muziek).
Johan van
Antwerpen.
Willem van
Antwerpen en
Huib van Keu
len.
VLAARDINGEN „Er zat in dit pand eerst een bedrijf dat spijkerbroe
ken kleurde, maar gekleurde spijkerbroeken zijn uit de modevertelt Johan van
Anwerpen over het nieuwe onderkomen voor de opnamestudio van het Vlaar-
dings Popoverleg. „Geluid is er echter altijd geweest en zal er altijd wel blijven.
Ik denk dat we wat dat betreft goed zitten."
Bij het binnenkomen van de (8-sporen) opnamestudio breek je je benen
over zwarte dozen vol met apparatuur maar verderop is het opeens verrassend
leeg. De studio dus. Bijna af, want maandag worden de deuren opengegooid
voor regionale bands die betere demo's of opnames wensen dan hun eigen
soundmixertje kan bieden.
Om een stuk apparatuur zwermen Willem van Antwerpen en Huib van
Keulen. Willem legt uit: „Ja dat gebeurt nou elke keer als er hier iets nieuws bin
nenkomt. Dan willen we het zo snel mogelijk aansluiten."
Op die gekte van muziek en geluid lijkt de hele studio gebaseerd te zijn
De gemeente steunt dit werk met een subsidie van tiendduizend gulden per jaar.
Geld verdienen doen de jongens er niet mee. „Is ook absoluut niet ons doel,"
vertelt Huib. „Als we geld overhouden wanneer de huur eenmaal is betaald, dan
zullen we daar alleen maar betere apparatuur van kopen."
Op dit moment hebben ze daar niet zo gek veel van en tegelijkertijd weer
wel. Ze hebben namelijk een rijk van apparatuur voorziene buurman, die 'Show
off' heet. Ooit een popbandje dat zijn apparatuur uitleende, later verhuurde en
toen dat verhuren een eigen leven begon te leiden, er een bedrijfje voor opricht
te. De zwarte dozen zijn dus van Show Off. De inhoud staat gratis ter beschik
king van Willem en Huib voor hun opnamestudio, totdat ze op eigen benen kun
nen staan ('Geen geknoei dus met microfoons, maar echte professionele appa
ratuur'). Verder zit er in het pand nog een bedrijf dat apparatuur in- en verkoopt,
ABC-muziek, maar die staat los van de andere twee.
Drie bedrijven die handelen in geluid onder een dak. „Er heerst een unie
ke popsfeer hier," jubelt Dick Molenaar, de voorzitter van de Vlaardingse Kunst
stichting, waarvan alleen het Popoverleg is overgebleven. Even later wordt dat
even rechtgezet door buurman Johan van Show Off. „Een strijkensemble, eenti
Michael Jackson-fmitaiof-, of'een kerkkoqj^gnjjer ook binnen komen stappend
We'hebberftiij voorbeeld ook Wally Prey!! als klant. Die laat bij ons wel eens een
muziekband opnemen. Als 'ie dan ergens optreedt zingt hij erbij.
...Watje vaak hoortbij iokaleartiesten is dat ze hele slechte muziekbanden
iï-j'hebben, gewoon omdat een normale opnamestudio per uur werkt en bijna twee
keer zo duur is. Daar worden ze door afgeschrikt en kopiëren dan banden van
andere artiesten, of laten het echt heel amateuristisch opnemen."
Drempels. Daar hebben muzikanten ook veel mee te maken. Willem: „Je
hebt van die studio's dat de geldmeter al begint te lopen zodra je naar binnen
stapt. Dat is niet echt goed voor je creativiteit. Toen wij nog in de Hoflaan zaten,
maakten we ongeveer een keer in de week opnames van een band, die we later
mixten. Wij zijn dan net zo enthousiast ais de musici bezig. Zo hadden wij eens
een popbandje dat behoorlijk zenuwachtig was. Opnames waren dus niet zoals
zij en wij gewild hadden. Toen hebben we ze gewoon de week daarna laten te
rugkomen, zonder ze voor de eerste keer te laten betalen."
In de Hoflaan in Viaardingen is de opnamestudio een paar jaar geleden
begonnen. Dick is de man van de geschiedenis: „Toen we daar begonnen met
een opnamestudio konden we het niet zo goed aanpakken als nu. Gewoon om
dat we toen wisten dat het pand gesloopt zou worden en dan ga je niet een hele
dure studio inrichten. Er waren ook wel eens probleempjes. De studio zat op zol
der en de muzikanten stonden beneden te spelen, dus als er iets was dan moest
je de trap af naar beneden."
Oefenruimtes waren er ook in dat pand. Iets wat nu in cultureel centrum
Labyrint moet komen. „Vaak dansten de ramen," vertêiï Wi'.iem „En als het zo
mer was, zetten de mensen de ramen open. Dan regende het klachten als het
laat werd." Nu ze op het industrieterrein aan de George Stephensonweg zitten is
dat geen probleem meer.
Sommige bands hebben de vreemde eigenschap dat ze 's nachts beter
spelen dan overdag. Geen enkel probleem voor de jongens van'de studio, want
het resultaat is het enige dat telt. Huib: „Zo'n opname die een groep bij ons
maakt gebruiken ze als demo's. Soms komen ze bij je terug en verteilen dat ze
al hun demo's verkocht te hebben en dat ze vrachtwagenladingen met optre
dens hebben kunnen boeken. Dan zijn wij tevreden. Dat we daar 's nacht voor
hebben gewerkt maakt toch niet uit, want we komen zelf ook allemaal uit de mu
ziekwereld."
"Weet je wat trouwens heel belangrijk is?" vertelt er een uit zichzelf aan
het einde van het gesprek. „Dat het rustig is in de opnamestudio. Stilte om je
heen*kan heel goed zijn voor het resultaat van de opname."
Mensen die een opname willen laten maken kunnen bellen naar telefoon
nummer 4340900 (tijdens kantooruren) of 01899-25257 (buiten kantooruren).
DEN HAAG - Staatsse
cretaris De Graaff-Nauta (Bin
nenlandse Zaken) en de gemeen
te Rozenburg hebben eindelijk1
overeenstemming bereikt over'
een oplossing voor de financiëlé
problemen van de gemeente.'
Van 1988 tot en met 1994 krijgt
Rozenburg jaarlijks een extra fiJ,!"£
nanciële bijdrage van het rijk;'-
waardoor het in staat is uiteinde-00
lijk een kapitaal op te bouwerï'f
van 48,6 miljoen gulden. Uit dit
kapitaal kan Rozenburg vervol- 0
gens rente-baten ontvangen ter
grootte van 3,4 miljoen gulden r"
per jaar.
Rozenburg heeft zich in
de overeenkomst gebonden aan
de voorwaarde dat het kapitaal
gedurende dertig jaar in stand
moet blijven. Door de rente-ba-
ten worden de financiële verlie
zen gecompenseerd die Rozen
*')ïsV
li-V
burg ondervindt, doordat het in
1980 een groot deel van zijn33-'"
grondgebied moest afstaan aan;3''
Rotterdam. Daardoor verminder^®'1
de de jaarlijkse uitkering die Ro^"
zenburg kreeg uit het Gemeente^00
fonds en bovendien ontving dé?*81
gemeente minder aan onroe-
rendgoed-belasting. Als gevolg',m
hiervan ontstonden er grote fi
nanciële problemen voor de
sterk verkleinde gemeente.
ROTTERDAM Bisschop R. Ph.
BSr van Rotterdam heeft pater H. G. J.
8. M. Schelbergen ontslag verleend als
rector van het Centrum voor Priesterop
leiding van het bisdom Rotterdam.
Schelbergen, „die,hef.centrum, m Jaar
heeft ge|gf^ha^pm.ngezond^iflsr«iej-
nen om dit ontslag gevraagd. De functie
van rector wordt waargenomen door de
priester L.,A. M. Banning uit Delft, die al
enige tljd%htyrftókf Whè^efitförh
te Voorburg betrokken is.
4 i.
M K M M B I M Wk W I M Iw I I r, iI r~ M iui,PHI 1 mnAM na Praomite folitsaArHaaM tuiaa/4,Ha
Door Ben van Haren
SCHIEDAM De letters M en G
staan al 25 jaar onuitwisbaar gegrifd in
het hoofd van Tom Leusen. Wel strak
gekaderd in een achtkant. Het is het lo
go van het Engelse sportautomerk MG.
Aan die tic is te danken, dat morgen
middag ongeveer dertig van deze gelief
de sportwagentjes van verschillende ty
pes en leeftijd door Schiedam, Midden-
Delfland en Delft naar de Lickebaerts-
hoeve in Maasland toeren. Het wordt de
negende puzzelrit voor MG-rijders in
deze omgeving, die Tom Leusen heeft
georganiseerd. De wagentjes vertrekken
zondagmiddag om twee uur bij restau
rant De Mouterij aan de Noordvest in
Schiedam.
De MG-gekte van Leusen be
perkt zich niet tot het rijden met en lid
zijn van de MG-carclub Nederland. Dat
blijkt als we hem opzoeken. Het begint
ai bij de frisdrank, die hij ons aanbiedt.
Ze gaat in een achtkantig glas en wordt
neergezet met een hand, waaraan een
MG-ring schittert. Het gebruik van een
dienblad vindt hij overdreven, maar ook
dat is aanwezig.
in de woning boven zijn ba
byspeciaalzaak De Ooievaar aan de
Hoogstraat in Schiedam toont Tom Leu
sen (42) zijn uitgebreide MG-verzame-
ling. Een kamertje, met bar, is geheel
hiervoor ingericht. Dassen, sjaaltjes,
posters en een kalender hangen er
naast een ruime vitrinekast vol speel
goed- en andere modellen van zijn favo
riete auto. Een goudkleurige tafelaan
steker heeft hij er pas ingezet. „Het is g
mijn laatste aanwinst, die ik op een
beurs in Utrecht heb gevonden. Deze is g
anders van kleur en net Iets kleiner dan o
het exemplaar dat ik al had."
Er staan ijzeren modelletjes
maar ook plastic afdrukken en stenen
exemplaren zijn keurig in rij opgesteld.
„Mijn rijkste bezit in deze kast is eigen
lijk de dmkytoy van het MG-model,
waarmee ik als kleine jongen zelf nog
heb gespeeld. Dat was voordat ik door
de MG-gekte bevangen werd."
Zijn zeventien jaar geleden over
leden vader heeft hem op het bijzonde
re MG-pad gebracht, stelt Tom Leusen.
Dat is ruim 25 jaar geleden gebeurd. „Ik
was zestien jaar, een puber, en hele
maal gek van rock 'n roll. Ik wilde dus
een leren jack, een vetkuif en een no
zembrommer. Nou dat laatste zag mijn
vader, die toen deze 75 jaar geleden
door mijn grootmoeder begonnen win
kel dreef, helemaal niet zitten. We kwa
men tot een overeenkomst. Als jij nou
die idiote brommer vergeet, krijg je over
twee jaar na het halen van je rijbewijs
van mij een sleutelauto, zei mijn vader.
En zo geschiedde. Ergens bij een parti
culier in Oost tikte ik mijn eerste wagen
tje op de kop. Het was een MG type A,
waaraan ik veel heb moeten sleutelen.
Tom Leusen, een bezielde MG-fanaat, beeft zijn leven ingericht rond het En
gelse automerk. Van dienbladen tot dasspelden en van zegelring tot dinkey-
toy, alles staat in het teken van zijn hobby.
Sinsdien heb ik niet meer zonder zo'n
auto gekund."
Die verliefdheid op het wagentje
heeft hem ook uit militaire dienst ge
houden, meent Leusen. „Dat ik die eer
ste MG had, vond mijn vader best maar
overdag moest ik gewoon meewerken in
de zaak. Het resultaat was, dat ik nau
welijks in bed kwam want elke nacht iag
ik te sleutelen. Op de keuring voor mili
taire dienst zag ik er waarschijnlijk zo
uitgemergeld uit, dat ze me niet wilden
hebben."
Vijf of zes jaar reed Tom Leusen
met zijn eerste MGA. Toen volgde een
betere MGB, waarmee hij en zijn buur
man, de drogist Fred van der Sman,
ook in de Tulpenrally en Scheveningen-
Luxemburg-Schevemngen reden. In
1971 vlogen ze de bocht uit en had Leu
sen zijn derde MG nodig.
„Zonder kon ik toen al niet meer.
Ik wilde een nieuwe kopen maar door
stakingen bij BMC waren zij toen lange
tijd niet te leveren. Het gelukte me uit
eindelijk toch om er een in Antwerpen
op de kop te tikken. Een garagehouder
had nog een exemplaar in voorraad
staan. Met dat karretje heb ik tot vorig
jaar gereden. Hij is nu total-loss, maar
ik heb inmiddels gezien dat Ik een nieu
we body kan kopen en wil hem graag
gaan opknappen. Voorlopig heb ik een
andere tweedehands gekocht om toch
in ieder geval te kunnen rijden."
Behalve een echte, rijdende, een
nog op te knappen exemplaar en vele
mini-modellen bezit Tom Leusen nog
een trapwagen van het MG-type. „Ach
ja, ais je eenmaal die tic hebt, zoek je
alles. Ik zeg weieens in de MG ben ik
getrouwd, in een MG mogen ze me be
graven ook."
VLAARDINGEN - Het probleem
met beschermde planten is vaak dat ze
zó zeldzaam zijn, dat ze, als ze gezien
worden, vaak niet worden herkend. Een
uitzondering hierop, althans voor Viaar
dingen, vormt de Wilde Kaardebol. De
plant, die 175 centimeter hoog kan wor
den en lila-gekleurde bloemen heeft,
groeit langs de paden in de Broekpolder
bij duizenden.
Het probleem van deze stekelige
zomerplant is dat hij om zijn schoonheid
een zeer gewild object is bij recreanten
in de Broekpolder. Die blijken namelijk
vaak de Kaardebol te plukken en in een
veldboeket te verwerken. Wat deze
mensen meestal niet weten, is dat deze
plant in de rest van Nederland nauwe
lijks voorkomt en daarom onder de Na
tuurbeschermingswet valt. Wie plukt, is
dus in overtreding. Nu is het natuurlijk
De Wilde
Kaardebol:
beschermd
niet de bedoeling van de gemeente om
meteen bekeuringen uit te laten delen
door de politie. Daarom het verzoek van
de gemeente Viaardingen: 'Bekijk en
geniet van de Wilde Kaardebol, maar
blijf er van af.'
ROTTERDAM De Erasmus
Universiteit in Rotterdam, die dit jaar 75
jaar bestaat, houdt binnenkort een
'feestje' dat danig uit de hand zou kun
nen lopen. Alle ruim zeventienduizend
mensen, die ooit aan de Rotterdamse
universiteit afstudeerden, zijn uitgeno
digd voor de viering van het vijftiende
lustrum op 1 september. Maar de ont
vangst, in de aula, is slechts ingesteld
op duizend mensen.
Voorzitter mr R. A.Felix van de
Vereniging voor Afgestudeerden van de
Erasmus Universiteit Rotterdam (WA),
houdt rekening met 'tenminste duizend
mensen". Mr J. Hoogerwerf, secretaris
van het college van dekanen: „Die ver
wachting is gebaseerd op het officiële
ledental van de WA en het percentage
daarvan dat op kwam dagen bij eerdere
bijeenkomsten van de WA. Ja, als er
bijvoorbeeld tweeduizend komen dan
moeten we iets anders verzinnen. Met
die vraag hebben we ons eerlijk gezegd
nog niet bezig gehouden."
(De ontvangst van eerstejaars
studenten door de Erasmus Universiteit,"
op 22 augustus, moet zoals onlangs be
kend werd, uitwijken naar de Evene
mentenhal naast het Groothandelsge
bouw vanwege de grote aantallen nieu
we studenten).
Het is overigens niet gelukt om
alle afgestudeerden persoonlijk aan te
schrijven. Behalve van de WA werd
daartoe gebruik gemaakt van eemad-
vertentiecampagne in de dagbladensste
De afgestudeerden wordemsop
de ochtend van de feestdag ontvangen
door de rector magnificus prof. fidr
A. H. G. Rinnooy Kan -gsb
ifBtP
<0
Door Han van der Horst
Wat is er nu in de bezadigde
stadsbestuurders van mijn geboor
testad gevaren? Men wil in Schiedam
zowaar een standbeeld oprichten. Dat
valt absoluut buiten de traditie van het
doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-ge-
noeg, dat het lokaal bestuur altijd
kenmerkte. Schiedam heeft zich altijd
verre gehouden van monumenten. Het
enige echte beeld dat de stad ooit liet
oprichten, was het oorlogsmonument
en dat veroorzaakte een schandaal,
omdat fatsoensrakkers in het aangrij
pende beeld niet meer zagen dan een
de zeden schennende blote dame. Al
snel werd het verbannen naar de en
tree van het Julianapark, terwijl als
vervanging een stenen mevrouw in
een jurk werd besteld. Het staat nog
steeds aan de kop van de Plantage.
Nu waagt de gemeente zich
opnieuw aan een beeld. En om de
waarheid te zeggen dat werd tijd.
Maar het bergt ook risico's in zich.
Nederland is een natie van kooplieden
en arbeidzame mensen. Het land heeft
zelden het soort veldheren, tirannen
en onderdrukkers voortgebracht, waar
ze in ongelukkiger landen nog steeds
ruiterstandbeelden en monumentale
herinneringen aan oprichten. Neder
landers weten meestal niet goed wie
nu een beeld waard is en dat geldt ze
ker voor de nuchtere Schiedammers.
Er is wat geld over van de jubi
leumviering van de stad, zo'n twaalf
jaar geleden en nu komen de plannen
voor een dergelijke verfraaiing van de
stad. En het lijkt allemaal uiterst Hol
lands te verlopen: men kiest voor een
risicoloos onderwerp: Aleida van He
negouwen, de stichteres van de stad.
Het eerste bezwaar is inmid
dels al opgeworpen: niemand weet,
hoe deze edelvrouwe eruit heeft ge
zien, want er bestaat geen portret van
haar. De kans dat het ooit nog op
duikt, is bovendien nihil, want Aleida
leefde in de dertiende eeuw en toen
dacht niemand er aan een afbeelding
van zichzelf te laten maken.
Nu is dat voor een kunstenaar
geen bezwaar. Je kunt je tenslotte
met de nodige gegevens over haar le
ven wel een voorstelling maken van
die vrouw. Maar zulke gegevens zijn
schaars. Het komt hierop neer: Aleida
zette in op de roulettetafel van de
macht in het toenmalige graafschap
Holland. Ze bouwde het oudste stuk
van het Huis te Riviere, waarvan enige
resten nog steeds naast het Stads
kantoor staan. Ze gaf de kleine neder
zetting Schiedam stadsrechten. Ze
voedde bovendien enkele jaren een
neefje op, de latere graaf Floris V. Dat
biedt weinig stof tot inspiratie.
Dan duikt de vraag op: is zo'n
moeraspotentate uit de middeleeuwen
wei een beeld waard? Je kunt je er
geen buil aan vallen, maar daarmee is
alles wel gezegd. Die kwestie wordt
des te klemmender, als je denkt aan
de alternatieven.
De gemeente wil een beeld
over een Schiedams onderwerp en dat
is op zich een gezonde gedachte. Ze
denkt bovendien aan een monument
voor de komende generaties, want
zo'n object blijft bij ontstentenis van
rampen eeuwen staan. Welk geschenk
geef je aan de toekomst? Dat is een
centraal probleem bij het nemen van
dit soort beslissingen.
Je laat iets van jezelf zien. In
de keuze van de kunstenaar en van
het monument geef je inzicht In de
geest van je eigen tijd in je eigen stuk
je Nederland. Je bestelt een beeld
over iets wat je beroert Dan doemen
diverse mogelijkheden snel op. Een
paar voorbeelden.
Ondanks alle bezuinigingen
proberen wij in Schiedam de sociale
rechtvaardigheid nog steeds overeind
te houden. Een van de mensen die de
stoot tot deze mentaliteit heeft gege
ven, was de Schiedamse miljonair
M.C.M. de Groot. Ondanks zijn rijk
dom en zijn hoge positie was hij een
groot voorstander van gelijke kansen
voor iedereen. En rond de eeuwwisse
ling heeft hij daar veel voor gedaan.
M.C.M. de Groot is de stichter van de
Coöperatie de DES. Hij schonk de
stad een gemeentebibliotheek. Hij
streefde er als gemeentepoliticus
naar, dat de arbeiders en de gewone
mensen ook zeggenschap in het
stadsbestuur kregen.
Zo iemand kan ook de huidige
generatie nog dankbaar zijn en hij
verdient meer dan die smalle M.C.M.
De Grootstraat In Nieuwland.
Dan is er de schrijver F. Borde-
wijk, advocaat in Schiedam. Voor de
oorlog schreef hij nachtmerrie-achtige
toekomstromans, waarin de mens de
gevangene is van een door techniek
beheerste wereld die bestaat uit be
tonnen blokken en waar de politie al
omtegenwoordig is. Bordewijk was
een voorloper van de mensen die nu
waarschuwen tegen de gevaren van
een door computers beheerste maat
schappij. Bovendien heeft hij een aan
tal schetsen geschreven, waarin het
Schiedam van zijn dagen het
Schiedam waarvan de laatste resten
nu verdwijnen op weergaloze wijze
tot leven komt. Bordewijk en zijn ro-*
manfiguren, Bink, Katadreuffe, de
vrouwen in de Schiedamse achteraf
».iua
straatjes, zijn dat geen onderwerpende
voor een monument?
Trouwens, zou je het wel in
Grote Personen zoeken? Bij de Beurs
staat al dat mooie beeld van die
doodvermoeide brandersknecht. Er is—
daar in de buurt ook een monumentje"
gekomen dat de zakkendragers in
herinnering brengt. Dat, echter, is
maar de helft van het verhaal. Schie
dam dankt zijn welvaart in de twintig-"^!
ste eeuw aan de scheepsbouw en '?J,
vooral aan de mensen die hun leven «v
en hun lot met de werven verbonden,
de duizenden en duizenden vakmen-
sen wier creaties nog de zeven zeeëp„..A
bevaren. -w*
Maar de werven zijn ten gron
de gegaan en het personeel is, zoals"
dat heet, afgevloeid. Je ziet ze lopen
door de straten.
Die mensen zijn tot voor een
jaar of vijftien de ruggegraat van f'
Schiedam geweest. Waarom zouden',,u
wij hun kinderen aan toekomsti
ge generaties niet laten zien, hoeveel'1
bewondering wij voor die werkkracht
en dat vakmanschap hebben? Waar
om zouden we geen eerbetoon bieden
aan juist die Schiedammers?
Misschien moet er nog eens
goed nagedacht worden over het on
derwerp, voor de gemeente een
beeldhouwer in de arm neemt. Op el
ke overhaaste beslissing kun je ten
slotte terugkomen.