Vlaardingers worden het oudst ieuwe opnamestudio voor Popoverleg Is Ale da wei een standbeeld waard? financiële bijdrage vow Rozenburg; Het Vrije Volk SCHIEDAM/VLAARDINGEN Tom Leuaerr Gok V£H1 I y Zeldzame Kaardebolsvp niet plukken! 'Feestje'kan groot succes niet aan Maassluis heeft weer 100-jarige Pater weg bij opleiding PAGINA 10 ZATERDAG 13 AUGUSTUS ,1988 Zeven inwoners boven de 100 jaar, grote groep ouder dan 95.We hebben hier erg gezonde lucht' Geheel draalt op gekte voor muziek en geluld. 'Als we geld overhouden, kopen we weer beter materiaal' Eindelijk oplossing voorjaren slepend conflict t3" 'WV /WS Ni SCHIEDAM/VLAARDINGEN - De oudste inwoners van Viaardingen bezorgen burgemeester Fred van Lier drukke tijden. Gisteren bezocht de bur gervader mevrouw J.C, van der Windt- Van Rij, die haar 101ste verjaardag vier de in de Billitonfiat, en volgende week woensdag maakt hij zijn opwachting bij mejuffrouw A.P. van West' in de Meer paal, die dan precies een eeuw oud wordt. Geen toevalligheid, want van de drie Waterwegsteden blijken de Vlaar dingers verreweg het oudst te worden. Maar liefst zeven inwoners van de Ha- ringstad passeerden de magische grens van honderd jaar. De vrouwelijke Met- husalem van Viaardingen is mevrouw K. Langendoen, die met haar 107 jaar nog geheel zelfstandig woont Maar, ook de leeftijdsgroep van 95 tot 100 jaar is met 25 personen goed vertegenwoordigd, zodat Van Lier naar alle waarschijnlijkheid ook de komende jaren nog heei wat huisbezoekjes met bloemen en taart zal afleggen. Zijn Schiedamse collega Reinler Scheeres zal het wat dat betreft een stuk rustiger hebben. Ter vergelijking: de zusterstad heeft 5 inwoners in de categorie van 95 tot 100 jaar en slechts een Schiedam mer kan er op bogen geboren te zijn vóór 1888. Nog twee personen hopen dit jaar de eeuw vol te maken. In Maassluis, de helft kleiner dan Viaardingen en Schiedam, mag de gis teren honderd jaar geworden P.M. Nele mans zich de oudste inwoner noemen. In totaal 12 Maassluizers zijn ouder dan 95 jaar. „Tja, zoals bekend is het een ge zonde gemeente hier, met veel gezonde lucht," lacht M. Roon van de afdeling bevolking van de gemeente Viaardingen in reactie op de vergelijkende cijfers. Een werkelijke verklaring voor het op merkelijk grote aantal hoogbejaarden heeft de ambtenaar ook niet. „We we ten dat Viaardingen aardig grijs is, maar hoe dat nou komt? Misschien wel om dat het van die harde werkers zijn." In Schiedam kijkt men tamelijk laconiek tegen de cijfers aan. De ver schillen zijn toch min of meer toevallig, vermoedt T.J. de Bruin, waarnemend chef van het bureau Burgerzaken. „Ik zou hier zeker geen al te stellige conclu sies aan willen verbinden, omdat die ge tallen door de jaren heen ook aardig kunnen schommelen. Wie weet is het over een aantal jaren omgekeerd." Dat de uiteenlopende leeftijdsop bouw verklaard zou kunnen worden uit de aard van de twee steden gelooft De Bruin niet zo erg. „Ik kan me dat nau welijks voorstellen. Viaardingen en Schiedam liggen tegen eikaar aan en hebben zoveel overeenkomsten. Mis schien dat er altijd veel mensen naar de Vlaardingse verzorgingstehuizen getrok ken zijn, maar aan de andere kant heb ben wij de Driemaasstede. Kortom: ik kan geen duidelijke factoren aanwij zen." Mensen worden tegenwoor dig steeds ouder, maar toch zijn er maar weinigen die de honderd ha len. De heer P.M. Nelemans uit Maassluis is het gisteren gelukt. Hij vierde zijn honderdste verjaardag temidden van zijn familie in het be jaardencentrum aan het Vondelpark. „Naar omstandigheden gaat het helemaal niet zo slecht met hem," vertelt zuster Francois. „Me neer Nelemans is lichamelijk nog in .prima conditie, alleen heeft hij wel een beetje moeite om alles nog bij te houden. Maar, hij kan bijvoor beeld nog zonder enige moeite de trap oplopen. Jammer is alleen dat hij dan wel weer de weg kwijtraakt." De honderdjarige is niet in Maassluis geboren. „Mijn vader komt oorspronkelijk uit Ouden hoorn," vertelt zijn jongste zoon Jan. „Hij kwam net als vele andere Maas sluizers van de eilanden hierheen. Voor de oorlog had hij hier samen met zijn broer een fotozaak. Hij foto grafeerde" van< alles.^VeeKmensen or zullen dasroni ook nog wel een kiek- je hebben dat door mijn vader is ge maakt. Hijwa^^gers.te^tranjJlQtg;,.,. graaf van Hoek van Holland.' K 'Geen geknoei mat micro foons maar echt profes sionele appa ratuur.' van links naar rechts: Dick Molenaar. Pa trick Andries (Show-Off). Theo Niessen (ABC-muziek). Johan van Antwerpen. Willem van Antwerpen en Huib van Keu len. VLAARDINGEN „Er zat in dit pand eerst een bedrijf dat spijkerbroe ken kleurde, maar gekleurde spijkerbroeken zijn uit de modevertelt Johan van Anwerpen over het nieuwe onderkomen voor de opnamestudio van het Vlaar- dings Popoverleg. „Geluid is er echter altijd geweest en zal er altijd wel blijven. Ik denk dat we wat dat betreft goed zitten." Bij het binnenkomen van de (8-sporen) opnamestudio breek je je benen over zwarte dozen vol met apparatuur maar verderop is het opeens verrassend leeg. De studio dus. Bijna af, want maandag worden de deuren opengegooid voor regionale bands die betere demo's of opnames wensen dan hun eigen soundmixertje kan bieden. Om een stuk apparatuur zwermen Willem van Antwerpen en Huib van Keulen. Willem legt uit: „Ja dat gebeurt nou elke keer als er hier iets nieuws bin nenkomt. Dan willen we het zo snel mogelijk aansluiten." Op die gekte van muziek en geluid lijkt de hele studio gebaseerd te zijn De gemeente steunt dit werk met een subsidie van tiendduizend gulden per jaar. Geld verdienen doen de jongens er niet mee. „Is ook absoluut niet ons doel," vertelt Huib. „Als we geld overhouden wanneer de huur eenmaal is betaald, dan zullen we daar alleen maar betere apparatuur van kopen." Op dit moment hebben ze daar niet zo gek veel van en tegelijkertijd weer wel. Ze hebben namelijk een rijk van apparatuur voorziene buurman, die 'Show off' heet. Ooit een popbandje dat zijn apparatuur uitleende, later verhuurde en toen dat verhuren een eigen leven begon te leiden, er een bedrijfje voor opricht te. De zwarte dozen zijn dus van Show Off. De inhoud staat gratis ter beschik king van Willem en Huib voor hun opnamestudio, totdat ze op eigen benen kun nen staan ('Geen geknoei dus met microfoons, maar echte professionele appa ratuur'). Verder zit er in het pand nog een bedrijf dat apparatuur in- en verkoopt, ABC-muziek, maar die staat los van de andere twee. Drie bedrijven die handelen in geluid onder een dak. „Er heerst een unie ke popsfeer hier," jubelt Dick Molenaar, de voorzitter van de Vlaardingse Kunst stichting, waarvan alleen het Popoverleg is overgebleven. Even later wordt dat even rechtgezet door buurman Johan van Show Off. „Een strijkensemble, eenti Michael Jackson-fmitaiof-, of'een kerkkoqj^gnjjer ook binnen komen stappend We'hebberftiij voorbeeld ook Wally Prey!! als klant. Die laat bij ons wel eens een muziekband opnemen. Als 'ie dan ergens optreedt zingt hij erbij. ...Watje vaak hoortbij iokaleartiesten is dat ze hele slechte muziekbanden iï-j'hebben, gewoon omdat een normale opnamestudio per uur werkt en bijna twee keer zo duur is. Daar worden ze door afgeschrikt en kopiëren dan banden van andere artiesten, of laten het echt heel amateuristisch opnemen." Drempels. Daar hebben muzikanten ook veel mee te maken. Willem: „Je hebt van die studio's dat de geldmeter al begint te lopen zodra je naar binnen stapt. Dat is niet echt goed voor je creativiteit. Toen wij nog in de Hoflaan zaten, maakten we ongeveer een keer in de week opnames van een band, die we later mixten. Wij zijn dan net zo enthousiast ais de musici bezig. Zo hadden wij eens een popbandje dat behoorlijk zenuwachtig was. Opnames waren dus niet zoals zij en wij gewild hadden. Toen hebben we ze gewoon de week daarna laten te rugkomen, zonder ze voor de eerste keer te laten betalen." In de Hoflaan in Viaardingen is de opnamestudio een paar jaar geleden begonnen. Dick is de man van de geschiedenis: „Toen we daar begonnen met een opnamestudio konden we het niet zo goed aanpakken als nu. Gewoon om dat we toen wisten dat het pand gesloopt zou worden en dan ga je niet een hele dure studio inrichten. Er waren ook wel eens probleempjes. De studio zat op zol der en de muzikanten stonden beneden te spelen, dus als er iets was dan moest je de trap af naar beneden." Oefenruimtes waren er ook in dat pand. Iets wat nu in cultureel centrum Labyrint moet komen. „Vaak dansten de ramen," vertêiï Wi'.iem „En als het zo mer was, zetten de mensen de ramen open. Dan regende het klachten als het laat werd." Nu ze op het industrieterrein aan de George Stephensonweg zitten is dat geen probleem meer. Sommige bands hebben de vreemde eigenschap dat ze 's nachts beter spelen dan overdag. Geen enkel probleem voor de jongens van'de studio, want het resultaat is het enige dat telt. Huib: „Zo'n opname die een groep bij ons maakt gebruiken ze als demo's. Soms komen ze bij je terug en verteilen dat ze al hun demo's verkocht te hebben en dat ze vrachtwagenladingen met optre dens hebben kunnen boeken. Dan zijn wij tevreden. Dat we daar 's nacht voor hebben gewerkt maakt toch niet uit, want we komen zelf ook allemaal uit de mu ziekwereld." "Weet je wat trouwens heel belangrijk is?" vertelt er een uit zichzelf aan het einde van het gesprek. „Dat het rustig is in de opnamestudio. Stilte om je heen*kan heel goed zijn voor het resultaat van de opname." Mensen die een opname willen laten maken kunnen bellen naar telefoon nummer 4340900 (tijdens kantooruren) of 01899-25257 (buiten kantooruren). DEN HAAG - Staatsse cretaris De Graaff-Nauta (Bin nenlandse Zaken) en de gemeen te Rozenburg hebben eindelijk1 overeenstemming bereikt over' een oplossing voor de financiëlé problemen van de gemeente.' Van 1988 tot en met 1994 krijgt Rozenburg jaarlijks een extra fiJ,!"£ nanciële bijdrage van het rijk;'- waardoor het in staat is uiteinde-00 lijk een kapitaal op te bouwerï'f van 48,6 miljoen gulden. Uit dit kapitaal kan Rozenburg vervol- 0 gens rente-baten ontvangen ter grootte van 3,4 miljoen gulden r" per jaar. Rozenburg heeft zich in de overeenkomst gebonden aan de voorwaarde dat het kapitaal gedurende dertig jaar in stand moet blijven. Door de rente-ba- ten worden de financiële verlie zen gecompenseerd die Rozen *')ïsV li-V burg ondervindt, doordat het in 1980 een groot deel van zijn33-'" grondgebied moest afstaan aan;3'' Rotterdam. Daardoor verminder^®'1 de de jaarlijkse uitkering die Ro^" zenburg kreeg uit het Gemeente^00 fonds en bovendien ontving dé?*81 gemeente minder aan onroe- rendgoed-belasting. Als gevolg',m hiervan ontstonden er grote fi nanciële problemen voor de sterk verkleinde gemeente. ROTTERDAM Bisschop R. Ph. BSr van Rotterdam heeft pater H. G. J. 8. M. Schelbergen ontslag verleend als rector van het Centrum voor Priesterop leiding van het bisdom Rotterdam. Schelbergen, „die,hef.centrum, m Jaar heeft ge|gf^ha^pm.ngezond^iflsr«iej- nen om dit ontslag gevraagd. De functie van rector wordt waargenomen door de priester L.,A. M. Banning uit Delft, die al enige tljd%htyrftókf Whè^efitförh te Voorburg betrokken is. 4 i. M K M M B I M Wk W I M Iw I I r, iI r~ M iui,PHI 1 mnAM na Praomite folitsaArHaaM tuiaa/4,Ha Door Ben van Haren SCHIEDAM De letters M en G staan al 25 jaar onuitwisbaar gegrifd in het hoofd van Tom Leusen. Wel strak gekaderd in een achtkant. Het is het lo go van het Engelse sportautomerk MG. Aan die tic is te danken, dat morgen middag ongeveer dertig van deze gelief de sportwagentjes van verschillende ty pes en leeftijd door Schiedam, Midden- Delfland en Delft naar de Lickebaerts- hoeve in Maasland toeren. Het wordt de negende puzzelrit voor MG-rijders in deze omgeving, die Tom Leusen heeft georganiseerd. De wagentjes vertrekken zondagmiddag om twee uur bij restau rant De Mouterij aan de Noordvest in Schiedam. De MG-gekte van Leusen be perkt zich niet tot het rijden met en lid zijn van de MG-carclub Nederland. Dat blijkt als we hem opzoeken. Het begint ai bij de frisdrank, die hij ons aanbiedt. Ze gaat in een achtkantig glas en wordt neergezet met een hand, waaraan een MG-ring schittert. Het gebruik van een dienblad vindt hij overdreven, maar ook dat is aanwezig. in de woning boven zijn ba byspeciaalzaak De Ooievaar aan de Hoogstraat in Schiedam toont Tom Leu sen (42) zijn uitgebreide MG-verzame- ling. Een kamertje, met bar, is geheel hiervoor ingericht. Dassen, sjaaltjes, posters en een kalender hangen er naast een ruime vitrinekast vol speel goed- en andere modellen van zijn favo riete auto. Een goudkleurige tafelaan steker heeft hij er pas ingezet. „Het is g mijn laatste aanwinst, die ik op een beurs in Utrecht heb gevonden. Deze is g anders van kleur en net Iets kleiner dan o het exemplaar dat ik al had." Er staan ijzeren modelletjes maar ook plastic afdrukken en stenen exemplaren zijn keurig in rij opgesteld. „Mijn rijkste bezit in deze kast is eigen lijk de dmkytoy van het MG-model, waarmee ik als kleine jongen zelf nog heb gespeeld. Dat was voordat ik door de MG-gekte bevangen werd." Zijn zeventien jaar geleden over leden vader heeft hem op het bijzonde re MG-pad gebracht, stelt Tom Leusen. Dat is ruim 25 jaar geleden gebeurd. „Ik was zestien jaar, een puber, en hele maal gek van rock 'n roll. Ik wilde dus een leren jack, een vetkuif en een no zembrommer. Nou dat laatste zag mijn vader, die toen deze 75 jaar geleden door mijn grootmoeder begonnen win kel dreef, helemaal niet zitten. We kwa men tot een overeenkomst. Als jij nou die idiote brommer vergeet, krijg je over twee jaar na het halen van je rijbewijs van mij een sleutelauto, zei mijn vader. En zo geschiedde. Ergens bij een parti culier in Oost tikte ik mijn eerste wagen tje op de kop. Het was een MG type A, waaraan ik veel heb moeten sleutelen. Tom Leusen, een bezielde MG-fanaat, beeft zijn leven ingericht rond het En gelse automerk. Van dienbladen tot dasspelden en van zegelring tot dinkey- toy, alles staat in het teken van zijn hobby. Sinsdien heb ik niet meer zonder zo'n auto gekund." Die verliefdheid op het wagentje heeft hem ook uit militaire dienst ge houden, meent Leusen. „Dat ik die eer ste MG had, vond mijn vader best maar overdag moest ik gewoon meewerken in de zaak. Het resultaat was, dat ik nau welijks in bed kwam want elke nacht iag ik te sleutelen. Op de keuring voor mili taire dienst zag ik er waarschijnlijk zo uitgemergeld uit, dat ze me niet wilden hebben." Vijf of zes jaar reed Tom Leusen met zijn eerste MGA. Toen volgde een betere MGB, waarmee hij en zijn buur man, de drogist Fred van der Sman, ook in de Tulpenrally en Scheveningen- Luxemburg-Schevemngen reden. In 1971 vlogen ze de bocht uit en had Leu sen zijn derde MG nodig. „Zonder kon ik toen al niet meer. Ik wilde een nieuwe kopen maar door stakingen bij BMC waren zij toen lange tijd niet te leveren. Het gelukte me uit eindelijk toch om er een in Antwerpen op de kop te tikken. Een garagehouder had nog een exemplaar in voorraad staan. Met dat karretje heb ik tot vorig jaar gereden. Hij is nu total-loss, maar ik heb inmiddels gezien dat Ik een nieu we body kan kopen en wil hem graag gaan opknappen. Voorlopig heb ik een andere tweedehands gekocht om toch in ieder geval te kunnen rijden." Behalve een echte, rijdende, een nog op te knappen exemplaar en vele mini-modellen bezit Tom Leusen nog een trapwagen van het MG-type. „Ach ja, ais je eenmaal die tic hebt, zoek je alles. Ik zeg weieens in de MG ben ik getrouwd, in een MG mogen ze me be graven ook." VLAARDINGEN - Het probleem met beschermde planten is vaak dat ze zó zeldzaam zijn, dat ze, als ze gezien worden, vaak niet worden herkend. Een uitzondering hierop, althans voor Viaar dingen, vormt de Wilde Kaardebol. De plant, die 175 centimeter hoog kan wor den en lila-gekleurde bloemen heeft, groeit langs de paden in de Broekpolder bij duizenden. Het probleem van deze stekelige zomerplant is dat hij om zijn schoonheid een zeer gewild object is bij recreanten in de Broekpolder. Die blijken namelijk vaak de Kaardebol te plukken en in een veldboeket te verwerken. Wat deze mensen meestal niet weten, is dat deze plant in de rest van Nederland nauwe lijks voorkomt en daarom onder de Na tuurbeschermingswet valt. Wie plukt, is dus in overtreding. Nu is het natuurlijk De Wilde Kaardebol: beschermd niet de bedoeling van de gemeente om meteen bekeuringen uit te laten delen door de politie. Daarom het verzoek van de gemeente Viaardingen: 'Bekijk en geniet van de Wilde Kaardebol, maar blijf er van af.' ROTTERDAM De Erasmus Universiteit in Rotterdam, die dit jaar 75 jaar bestaat, houdt binnenkort een 'feestje' dat danig uit de hand zou kun nen lopen. Alle ruim zeventienduizend mensen, die ooit aan de Rotterdamse universiteit afstudeerden, zijn uitgeno digd voor de viering van het vijftiende lustrum op 1 september. Maar de ont vangst, in de aula, is slechts ingesteld op duizend mensen. Voorzitter mr R. A.Felix van de Vereniging voor Afgestudeerden van de Erasmus Universiteit Rotterdam (WA), houdt rekening met 'tenminste duizend mensen". Mr J. Hoogerwerf, secretaris van het college van dekanen: „Die ver wachting is gebaseerd op het officiële ledental van de WA en het percentage daarvan dat op kwam dagen bij eerdere bijeenkomsten van de WA. Ja, als er bijvoorbeeld tweeduizend komen dan moeten we iets anders verzinnen. Met die vraag hebben we ons eerlijk gezegd nog niet bezig gehouden." (De ontvangst van eerstejaars studenten door de Erasmus Universiteit," op 22 augustus, moet zoals onlangs be kend werd, uitwijken naar de Evene mentenhal naast het Groothandelsge bouw vanwege de grote aantallen nieu we studenten). Het is overigens niet gelukt om alle afgestudeerden persoonlijk aan te schrijven. Behalve van de WA werd daartoe gebruik gemaakt van eemad- vertentiecampagne in de dagbladensste De afgestudeerden wordemsop de ochtend van de feestdag ontvangen door de rector magnificus prof. fidr A. H. G. Rinnooy Kan -gsb ifBtP <0 Door Han van der Horst Wat is er nu in de bezadigde stadsbestuurders van mijn geboor testad gevaren? Men wil in Schiedam zowaar een standbeeld oprichten. Dat valt absoluut buiten de traditie van het doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-ge- noeg, dat het lokaal bestuur altijd kenmerkte. Schiedam heeft zich altijd verre gehouden van monumenten. Het enige echte beeld dat de stad ooit liet oprichten, was het oorlogsmonument en dat veroorzaakte een schandaal, omdat fatsoensrakkers in het aangrij pende beeld niet meer zagen dan een de zeden schennende blote dame. Al snel werd het verbannen naar de en tree van het Julianapark, terwijl als vervanging een stenen mevrouw in een jurk werd besteld. Het staat nog steeds aan de kop van de Plantage. Nu waagt de gemeente zich opnieuw aan een beeld. En om de waarheid te zeggen dat werd tijd. Maar het bergt ook risico's in zich. Nederland is een natie van kooplieden en arbeidzame mensen. Het land heeft zelden het soort veldheren, tirannen en onderdrukkers voortgebracht, waar ze in ongelukkiger landen nog steeds ruiterstandbeelden en monumentale herinneringen aan oprichten. Neder landers weten meestal niet goed wie nu een beeld waard is en dat geldt ze ker voor de nuchtere Schiedammers. Er is wat geld over van de jubi leumviering van de stad, zo'n twaalf jaar geleden en nu komen de plannen voor een dergelijke verfraaiing van de stad. En het lijkt allemaal uiterst Hol lands te verlopen: men kiest voor een risicoloos onderwerp: Aleida van He negouwen, de stichteres van de stad. Het eerste bezwaar is inmid dels al opgeworpen: niemand weet, hoe deze edelvrouwe eruit heeft ge zien, want er bestaat geen portret van haar. De kans dat het ooit nog op duikt, is bovendien nihil, want Aleida leefde in de dertiende eeuw en toen dacht niemand er aan een afbeelding van zichzelf te laten maken. Nu is dat voor een kunstenaar geen bezwaar. Je kunt je tenslotte met de nodige gegevens over haar le ven wel een voorstelling maken van die vrouw. Maar zulke gegevens zijn schaars. Het komt hierop neer: Aleida zette in op de roulettetafel van de macht in het toenmalige graafschap Holland. Ze bouwde het oudste stuk van het Huis te Riviere, waarvan enige resten nog steeds naast het Stads kantoor staan. Ze gaf de kleine neder zetting Schiedam stadsrechten. Ze voedde bovendien enkele jaren een neefje op, de latere graaf Floris V. Dat biedt weinig stof tot inspiratie. Dan duikt de vraag op: is zo'n moeraspotentate uit de middeleeuwen wei een beeld waard? Je kunt je er geen buil aan vallen, maar daarmee is alles wel gezegd. Die kwestie wordt des te klemmender, als je denkt aan de alternatieven. De gemeente wil een beeld over een Schiedams onderwerp en dat is op zich een gezonde gedachte. Ze denkt bovendien aan een monument voor de komende generaties, want zo'n object blijft bij ontstentenis van rampen eeuwen staan. Welk geschenk geef je aan de toekomst? Dat is een centraal probleem bij het nemen van dit soort beslissingen. Je laat iets van jezelf zien. In de keuze van de kunstenaar en van het monument geef je inzicht In de geest van je eigen tijd in je eigen stuk je Nederland. Je bestelt een beeld over iets wat je beroert Dan doemen diverse mogelijkheden snel op. Een paar voorbeelden. Ondanks alle bezuinigingen proberen wij in Schiedam de sociale rechtvaardigheid nog steeds overeind te houden. Een van de mensen die de stoot tot deze mentaliteit heeft gege ven, was de Schiedamse miljonair M.C.M. de Groot. Ondanks zijn rijk dom en zijn hoge positie was hij een groot voorstander van gelijke kansen voor iedereen. En rond de eeuwwisse ling heeft hij daar veel voor gedaan. M.C.M. de Groot is de stichter van de Coöperatie de DES. Hij schonk de stad een gemeentebibliotheek. Hij streefde er als gemeentepoliticus naar, dat de arbeiders en de gewone mensen ook zeggenschap in het stadsbestuur kregen. Zo iemand kan ook de huidige generatie nog dankbaar zijn en hij verdient meer dan die smalle M.C.M. De Grootstraat In Nieuwland. Dan is er de schrijver F. Borde- wijk, advocaat in Schiedam. Voor de oorlog schreef hij nachtmerrie-achtige toekomstromans, waarin de mens de gevangene is van een door techniek beheerste wereld die bestaat uit be tonnen blokken en waar de politie al omtegenwoordig is. Bordewijk was een voorloper van de mensen die nu waarschuwen tegen de gevaren van een door computers beheerste maat schappij. Bovendien heeft hij een aan tal schetsen geschreven, waarin het Schiedam van zijn dagen het Schiedam waarvan de laatste resten nu verdwijnen op weergaloze wijze tot leven komt. Bordewijk en zijn ro-* manfiguren, Bink, Katadreuffe, de vrouwen in de Schiedamse achteraf ».iua straatjes, zijn dat geen onderwerpende voor een monument? Trouwens, zou je het wel in Grote Personen zoeken? Bij de Beurs staat al dat mooie beeld van die doodvermoeide brandersknecht. Er is— daar in de buurt ook een monumentje" gekomen dat de zakkendragers in herinnering brengt. Dat, echter, is maar de helft van het verhaal. Schie dam dankt zijn welvaart in de twintig-"^! ste eeuw aan de scheepsbouw en '?J, vooral aan de mensen die hun leven «v en hun lot met de werven verbonden, de duizenden en duizenden vakmen- sen wier creaties nog de zeven zeeëp„..A bevaren. -w* Maar de werven zijn ten gron de gegaan en het personeel is, zoals" dat heet, afgevloeid. Je ziet ze lopen door de straten. Die mensen zijn tot voor een jaar of vijftien de ruggegraat van f' Schiedam geweest. Waarom zouden',,u wij hun kinderen aan toekomsti ge generaties niet laten zien, hoeveel'1 bewondering wij voor die werkkracht en dat vakmanschap hebben? Waar om zouden we geen eerbetoon bieden aan juist die Schiedammers? Misschien moet er nog eens goed nagedacht worden over het on derwerp, voor de gemeente een beeldhouwer in de arm neemt. Op el ke overhaaste beslissing kun je ten slotte terugkomen.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Vrije volk | 1988 | | pagina 1