p I' 1 1:; Fotograaf Bert Verhoeff controleerde of de Nederlandse voedselverzending wel goed terecht kwam IS mn gte ffe Kw é#S1§ÉË Hartverscheurend Bangladesh Door Maurice Wilbrink ;<v Berichten over hulpverlening bij rampen en hongersnoden worden stee- vast gevolgd door verhalen over rottend graan in havens en goederentranspor ten die worden overvallen door plaatse lijke guerrillas. Burgeroorlogen en slech- te transportmogelijkheden blijken vaak de grootste hindernissen voor directe hulpverlening bij acute nood. Zie Sudan, zie Bangladesh, zie Ethiopia. Fotograaf Bert Verhoeff reisde twee weken door het overstroomde Bangladesh, waar de omstandigheden Ideaal zijn voor de berichten over mis lukte hulp: een groot land met zeer slechte verbindingen, een spreekwoor delijke corruptie die een deel van de hulp niet bij de alleramsten laat komen. Een moslim-meerderheid die de hindu- mlnderheid de hulp misgunt. Verhoeff besloot een Westerse zending te volgen om te kijken of de Gift from Holland wei op de juiste plek van bestemming komt. Twee dingen zijn bij voorbaat duidelijk: er is hoe dan ook te weinig voedsel voor de miljoenen slachtoffers in dit normaal al zo straatarme land. Voldoende voedsel is er echter wel voor de gedachte dat het toch niet uitmaakt geld te geven, omdat de slachtoffers er niet van zouden profiteren. Verhoeff: „Je moet altijd blijven geven. Elk men senleven is er een." Bert Verhoeff vertrok drie weken geleden met een vrachtvliegtuig van het Rode Kruis dat honderd ton hulpgoede ren, vooral rijst en dekens, aan boord had. Een zending van de Stichting Men sen in Nood. Na de landing op het vlieg veld bij de hoofdstad Dacca werd een deel van de zending overgeladen op vrachtwagens/Zakken met een witte in houd, „iets watleek oprijstpoeder- melk,"in de omschrijving van Verhoeff. In konvooi ging het naar een plaats hon derd kilometer verderop. Vanuit een zie kenhuis probeerde daar een plaatselijke hulporganisatie in contact te treden met mensen in nood. „Met twee bootjes zijn we ver volgens naar eilandjes gevaren. Nor maal is dat gewoon land. Dat was een hartverscheurende toestand. Die locale hulporganisatie had lijsten opgesteld van mensen die het voedsel het hardst nodig zouden hebben. Er kwamen ech ter alleen maar gezinnen in aanmerking voor die zakken. Oude. alleenstaande vrouwen die niet op de lijst voorkwa men, sprongen soms van ellénde in het water als onze boot weer wegvoer. Ik heb wel een paar keer een zak gegeven als ik het niet langer kon aanzien. Maar je weet: bij elke zak die je weggeeft, moet je weer iemand anders teleurstel len." Door wanhoop en honger ge dwongen, strijdt ieder voor zich, merkte' Verhoeff. Het zag er niet naar uit dat de families de kostbare zakken voedsel nog eerlijk zouden delen met anderen. Uiteindelijk, bij de ergste honger, kiezen mensen voor zichzelf. Verhoeff was er ook getuige van hoe plaatselijke functionarissen pro beerden publicitaire munt te slaan uit de hulpverlening. „Staffunctionarissen van het Rode Kruis van Bangladesh zijn afhankelijk van de goederenstroom, het is hun werk. Ze ontlenen er hun inko men aan. Daarom hoor je vooral die mensen roepen dat alles onder controle is, dat de slachtoffers van de ramp wor den bereikt, dat honger en ziekte niet toenemen." Soms neemt dit gedrag plat vloerse vormen aan. Verhoeff was er getuige van dat een pief van het Ben gaalse Rode Kruis ten gerieve van een Japanse cameraploeg drie maal een voedselpakket vanuit een helikopter dropte op een dak waar hulpbehoeven de mensen zaten. Niet om de hongeren den eens te verrassen met een extra Zakken voedsel worden uitge deeld aan oe hand van lijsten die zijn opgesteld door een plaatse lijke hulporgani satie. De man die een zak ontvangt heeft een veel voorkomende oogziekte die blind maakt. A IÉ naar de locale hulpverleners dié moeten zorgen voor de verdere verspreiding. in scholen zijn opvangkampen geïnstalleerd waar mensen tij delijk een onder komen vinden. De scholen moeten echter op 1 okto ber weer gewoon draalen. Niemand weet waar de daklozen dan heen moeten. De Gift from Holland per boot onderweg rantsoen, maar omdat de Rode Kruis- bons van mening was dat het de eerste twee keer niet mooi genoeg in beeld kwam. „Datzelfde zie je met de gehan teerde cijfers over slachtoffers. Het do dencijfer is 1500. Hoe komen ze aan die cijfers? Ze slaan er maar een slag naar, gaan aan de lage kant zitten, want ze weten helemaal niet hoeveel doden er zijn. Ik ben per helikopter in gebieden geweest waar mensen sinds het begin van de overstromingen, drie weken lang, verstoken waren van elke hulp. Het is er zo'n chaos, dat geen enkel cij fer van het aantal zieken of doden klopt." Volgens Verhoeff kwam de Ne derlandse zending die hij volgde uitein delijk wel goed terecht. Hij acht het ech ter niet uitgesloten dat dat samenhing met zijn aanwezigheid. „Het is de vraag wat er gebeurt als er geen buitenlandse verslaggevers bij zijn. Wordt het dan nog zo eerlijk verdeeld? Nu nog worden de waterslachtoffers opgevangen in schoollokalen. Maar men is vastbeslo ten op 1 oktober de scholen weer te openen. Als de journalisten zijn verdwe nen, dan worden die mensen gewoon weer die opvangruimte uitgezet." Het wachten is nu op de volgen de catastrofe, zegt Verhoeff. Grote de len van de oogst zijn door de overstro mingen verloren gegaan. Rijst die in ja nuari, februari van het land zou moeten komen. „Als ze het niet goed aanpak- ken en eigenlijk is niets goed geor ganiseerd in dat land dan komt er nog eens een enorme hongersnood overheen."

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Vrije volk | 1988 | | pagina 1