Een 'speeltuin' voor Europa's grootste vluchtelingenkamp Vals van echt leren onderscheiden in het Belastingmuseum Jeugdland eindigt met knallend Indonesisch 'Kinderen mogen geen pronkobject zijn' m Hoeksewaardse scholieren beginnen aan enorm project bij Wenen Het parkeerterrein aan de Schie- damse Parkweg bood gisteren één kleurige aanblik. Levensgro te, prachtig geschilderde wajang poppen en exotische klanken van de band lokten de bezoekertjes naar het spelterrein. Bij de poort kregen de kinderen wat schminck en een batikband om er zo Indonesisch mogelijk uit te zien. Het grote spel kon begin nen. Bij de meeste spelletjes ging het er om zo snel mogelijk iets om te gooien of weg te brengen. De kinderen sjouwden de hele dag vol enthousiasme met sinaas appels, eendjes, hingen kokosno ten op en zetten puzzels in el kaar. Twee meisges die bij het junglespel assisteerden, raapten onvermoeibaar de misgegooide ballen op. „Het enthousiasme van de kinderen is zo aansteke lijk," zegt medewerkster Mar griet Alberts vrolijk. „Iedereen hier heeft keihard gewerkt. Met de voorbereiding zijn wemaan- denlang bezig geweest maar het resultaat mag er wezen, hé?" Joop Broekhoven, de man achter Jeugdland, kon het nog amper geloven. Ook de slotdag van het drie weken durende kinderfes tijn was wederom een door slaand succes. FOTO ERNO WIENTJENS „De plaatsing van het draadcircus, zo'n prachtig klimgeval datje hier in Bljjdorp kunt vinden, wordt de meest enerverende klus," voorspellen (van links naar rechts) Bert Westerveld, Lizzette West- dijk, Gert Jan Naaktgeboren en Bas Vernes. Door Annemiek van Oosten ROTTERDAM Een bijna niet te stuiten woordenvloed vol getal len. Veel verhalen over honderden en duizenden guldens korting. Over het vriendenprijsje voor de tafeltennistafels van acrylbeton, de kabelbaan van dertig meter, lang, de hobbeleend (een plateau met veren, waarop je kunt wiebe len en 'wabbelenVde trampoline- mat, het draadcircus en ga zo maar adooK':Einddoas|veel verha len,* tot en met"drie*gratis bood- schappenwagentjes vol van 's lands kruidenier die op de klein tjes let. En dan moet het karwei, de aanleg van een recreatiegebied voor kinderen in Europa's grootste vluchtelingenkamp in het Oosten rijkse Traiskirchen (20 kilometer ten zuiden van Wenen), nog begin nen. Het materiaal ter waarde van ƒ90.000 vertrekt zondag nacht. De Nederlandse vrijwillige arbeidskrachten, onder andere veertien jongens en meisjes van de scholengemeenschap Hoeksche Waard in Oud-Beijerland stappen dinsdagavond in een vliegtuig van Austrian Airlines, trouwens ook gratis en voor niks. Het enthousiasme van de do cent bouwtechniek Bas Vernes van de LBO/LHNOin Oud-Beijerland doet niets onder voor die van de aanstichter van de komende krachtsinspanning, Bert Wester veld van de Stichting Eurpa Kin- i derhulp. „Hij kwam twee jaar ge leden bij mij binnenlopen," herin nert Bas Vemes zich. „Zijn betoog lover geld inzamelen en samen met leerlingen in een Berlijns vluchte lingenkamp een speeltuin bouwen, klonk als een klok, Ik nam het echter met een korreltje zout. Het klonk mij als fantasie in de oren, maar wij maakten wel een volgen de afspraak." Bert Westerveld van de vrijwil ligersorganisatie, die al 25 jaar buitenlandse en Nederlandse kin deren bij gastouders een vakantie bezorgd, schiet in de lach: „Ik woon in Nieuw-Beijerland en ben destijds gewoon de dichtstbijzijnde school binnengestapt. En Bas, je zult moeten toegegeven... Berlijn vorig jaar was een goede oefening, en Wenen is ons ook gelukt. Ten minste, bijna!" Hoe dan ook, de leerlingen van de scholengemeenschap Hoeksche Waard hebben het geweten. Ruim vijfhonderd jongeren hebben be gin dit jaar in ruil voor een bedrag van 80 de man een dag bij bedrij ven in de buurt gewerkt en zo geld ingezameld. En Gert Jan Naaktge boren (15 jaar) en Lizzette West- dijk (16 jaar) vliegen aanstaande dinsdag samen met zes andere leerlingen en twee docenten naar Wenen om daar tot en met 2 au gustus de handen uit de mouwen te steken. Zoals in Blijdorp De meest enerverende klus, daarover zijn alle betrokkenen het roerend eens, wordt de plaatsing van het draadcircus ofwel „zo'n prachtig klimgeval dat je hier in Blijdorp kunt vinden". „Het is van Berlijnse makelij en nog nooit eer de? döor derden geplaatst, Dé fa brikant komt dan ook na afloop kijken of wij het goed hebben ge daan," zegt Westerveld. De techni cus Vemes over dit karwei: „De SCHIEDAM An ders dan veel jonge moe ders raakt Marit Ar ling op geen enkele wijze in paniek als zoon Rutger (2) eens een keertje geen zin heeft om te eten. Tien tegen een dat hij de dag erop trek voor drie heeft. „Ik maak uit wat er dagelijks op zijn bord je komt, en hij maakt uit wat daarvan in zijn maag belandt," legt Ma- rit uit. „En dat is zijn goed recht." Kinderen moeten al zo vroeg mogelijk erva ren dat ze als individu gerespecteerd worden, vindt ze. Daar hoort bij dat ze vanaf het allereer ste begin al leren om verantwoordelijkheid te dragen, ook voor de ei gen lege maag. „Vanuit een wederzijds respect tussen ouder en kind kan dat ook. Respect is mis schien wel het wezenlijk ste wat er in de opvoe ding aanwezig moet zijn, het is inherent aan lief de. Kinderen mogen geen speel- en pronkobject voor opa en oma zijn. Als de baby net slaapt, moet je hem niet wakker ma ken met als enige reden om hem aan het bezoek te laten zien," zegt Ma- rit. Samen met haar man is zij in buurgemeente Vlaardingen contactper soon voor de Stichting voor Toepassing van de Individual Psychologie (STIP). De stichting is de Nederlandse poot van een internationale bewe ging, die vooral aanhang heeft in Westduitsland, Griekenland, Israël en de Verenigde Staten. De In dividual Psychologie werd gegrondvest door de Oostenrijkse psychia ter Alfred Adler (1870-1937) en zijn volge ling Rudolf Dreikurs (1897-1972). In Neder land organiseert de stich ting (250 begunstigers) cursussen, 'leringen'' en geeft men boeken uit:^ - - Een—van de i belang- - rijkste- activiteitenis1 het opzetten van ouder-ge- preksgroepen. Aan—-de Marit Arling (links) en landelijk voorzitter Willy van Vuuren van de Stichting voor Toepassing voor de Individual Psychologie: „De eerste vyf levensjaren zijn zo bepalend. Ook voor de partnerkeuze." zelf," geeft Marit Arling op als beweegreden om: mee te doen. „Hoe rit ik; in elkaar? Waarom rea-' geer ik op bepaalde din-, gen zoals ik reageer*#. Mensen bewaren herin»! neringen aan het gezin" waaruit ze komen. Wat was vader vroeger vo iemand? Hoe stelde ma der rich op? Hoe was hun onderlinge relatie in mijn kindertijd? In de groep worden de herin neringen opgehaald en vergeleken. Van Vuuren: „Het confronteert mensen met hun eigen keuzes. Ze denken vaak: zoals mijn ouders bepaalde zaken aanpakten, wil ik het nooit. En vervolgens kie zen ze toch een partner die zich exact hetzelfde gedraagt. Een mogelijke verklaring daarvoor is dat ze op die manier kunnen volharden in de vertrouwde rol die ze van vroeger hebben mee gekregen." De leer van Adler heeft zejkerJn^jNederjand altijd uw ge- ,4)A- harmonieuze wijze met m'n eigen kind om te gaan," vertelt de Rotter damse, die tien jaar in Vlaardingen woonde. Progressief Wat haar vooral aan trok in de Individual Psychologie was het pro gressieve en sociale ka rakter ervan. Adler gaat uit van de volstrekte ge lijkwaardigheid van alle mensen. Van Vuuren: „Iedereen kan de Indivi dual Psychologie (IP) toe passen, daar is geen ja renlange studie voor no dig. De IP biedt handvat ten om zelf vooruit te ko men, zonder dat je jaren op sleeptouw wordt geno men door moeilijke the rapeuten. Je kunt zelf richting aan je leven ge ven. De mens hoeft geen slachtoffer te rijn van zijn situatie." De belangstelling voor de leer van de beide Oos tenrijkse psychologen neemt langzaam toe in "ons land. In het Friese' plaatsje Wytgaard is on langs een school geopend -waar1 deklessen helemaal gebaseerd rijn op onder wijskundige ideeën>;<uit rijn allervroegste erva ringen vormt het kind zich een beeld van de va derrol, de moederrol, de positie van broertjes en zusjes en alle onderlinge relaties die daarbij ho ren. Ook bepaalt men rijn eigen plaats in de wereld. „Het is in feite een stelsel van vooroordelen dat men zich eigen maakt, en dat in het vol wassen leven telkens weer terug blijken te ko men. Tot en met de part nerkeuze toe," verklaart Van Vuuren. Voor vol wassenen organiseert de STIP zogenaamde levens stijl-groepen, waarin met elkaar geprobeerd wordt om zich van de eigen voor-programmering be wust te worden. „Elke beweging, elke oogopslag zelfs is al een uiting van die levensstijl. Als ie mand altijd met een ge bogen hoofd tussen rijn schouders loopt wil dat wat zeggen over de ma- nier waarop hij in het le- Veif staat. Wie een beetje getraind is, kan uit een eerste, indruk al aardig wat-afleiden." «>fhand van'het Ixiek^Em^^'idetTndividual' Psychoiö- naderen' dagérvdns'vit vanlü'igielHet'fe nietzonder re-c Dreikurs; worden" opvoé- e dingsproblemen "bespro-' ken. Ook aanstaande ou ders rijn welkom om daaraan mee te doen. Via zo'n groep kwam ook de huidige voorzitster Willy van Vuuren ooit met de STIP in contact. Zij zat met het probleem dat haar zoon onafgebro ken huilde. „Overal had ik cursussen voor ge volgd en diploma's voor behaald, behalve om op den dat de IR rich inten sief bezighoudt met op voeding en onderwijs! In de visie van deze stro ming zijn de eerste vijf levensjaren van een mens in hoge mate bepa lend voor de karakter vorming en de ontwikke ling van het wereld beeld. In deze periode wordt opgebouwd wat de IP'ers met een techni sche term de levensstijl noemen: op grond van JM©ers inzicht •"«'"TpcH1 rijn het geen therapeutische groepen, benadrukt Van Vuuren. Natuurlijk, men krijgt meer inricht in het eigen funcioneren en dat is noodzakelijk om proble men op te lossen, maar wie eraan deelneemt hoeft absoluut niet met zichzelf in de knoop te ritten. Gewone nieuws gierigheid naar het hoe en waarom van het eigen handelen is al voldoende.„Ik wilde meer weten over me- Freud en wordt niet of nauwelijks aan« de>uni- versiteiten onderwezen. Ten oyrechte, .vindt: Van Vuuren. „Naar onze-rin legt Freud te veel nadruk op het seksuele, hij is daarin te determini stisch. Daarbij is hij een analyticus: hij haalt de dingen uit elkaar. Wij zien de mens als een heelheid: lichaam, geest en sociale omgeving ho ren bij elkaar. De mens is een eenheid in den ken, voelen en handelen en geeft zelf zin aan z'n bestaan." fundering is het moeilijkst Het be ton moet zo snel mogelijk harden, maar wij moeten eerst zestig kuub grond uitgraven en dan de op school gemaakte bekisting plaatsen en stellen. Het luistert erg nauw, want de spanning die later op de draden van het 'klimrek' komen te staan, is gigantisch." De twee heren mogen dan pope len om de details over het ontwerp van het recreatiegebied te ontvou wen, de twee leerlingen rijn iets minder spraakzaam. „Wij weten een beetje wat ons te wachten staat," verzekert Lizzette en Gert Jan vertelt over de verhalen die rij hebben gelezen over het vluchtelingenkamp. Westerveld kent Taiskirchen en vertelt hoe de voormalige garnizoensplaats voor cavaleristen uit 1900 sinds de Hongaarse opstand in 1956 dienst doet voor de opvang van mensen die hun land ontvluchten. „Het kamp heeft zomers meestal zo'n drieduizend inwoners, 's Winters schommelt het aantal tussen de 1500 en 2000. Er ritten op dit mo ment veel Roemenen en Tgechen, maar je vindt er ook Albanezen, Koerden en Palestijnen. Er zaten vorige week nog in totaal 350 kin deren, van wie er overigens op dit moment 50 via de Stichting Euro pa Kinderhulp in Nederland met vakantie rijn. Ik vertel het om je een indruk te geven, sommige kin deren van zes of zeven jaar oud rijn in Taiskirchen geboren. Een cavia Vemes: „Vertel eens over het Tsjechische meisje dat ons heeft geholpen bij de inzameling van het geld en dat ook met ons meereist?" Westerveld: „Over Jana? Jana Is een i3-ja?ig meisje dat twee jaar in Taiskirchen heeft gewoond en ooit met zo'n vakantiereis in Ne derland is geweest. Zij woont nu samen met haar ouders in Nijme gen, maar het gezin heeft nog geen verblijfsvergunning. Jana spreekt inmiddels bijna vloeiend Neder lands met een Gelders accent en kan je vertellen hoe het is om daar als kind te leven temidden van mensen die al het een en ander achter de rug hebben en voor wie de toekomst een zwart gat is. Het kind vertelt hoe voor haar en leef tijdsgenootjes zelfdodingen in het kamp tot een 'verzetje' begonnen te verworden. En hoe fijn het was dat rij er ondanks het verbod in slaagde een cavia te houden. Over die cavia heeft Jana mij ooit het volgende gezegd: Bij mensen moet je op je woorden letten, bij dieren hoeft dat niet. Ik bedoel maar, dan weet je toch al bijna genoeg over hoeveel kinderen in een vluchte lingenkamp tekort komen." Nog meer hulp De leraar bouwtechniek en de vrijwilliger van de Stichting Euro pa Kinderhulp gaan begin volgen de week niet alleen met leerlingen uit de Hoeksche Waard op stap. „De grote vrachtwagen vertrekt zondag al, net als twee medewer kers van de dienst voor Recreatie en Wykaccommodaties van de ge meente Rotterdam. Zij hebben een volgepakte gereedschapswagen bij zich. En dan stuurt de Stichting Praktijkopleidingen Grond-, Wa ter, Spoor- en Wegenbouw in de regio Zuid-Holland nog een leer ling-machinist en een leerling- straatmaker mee om bouwputten te graven en om in een later stadi um de nodige drainage en voetpa den in en op het terrein aan te brengen." „Inderdaad, een speeltuin is een te bescheiden omschrijving," geeft Vernes even later grif toe. „Ik schat dat wij het wanneer je het zou lóten doen over een project van een kwart mihoen gul den hebben." Dooi» C.trtls Zijlmans ROTTERDAM Op verlaten parkeerplaatsen, in de kroeg, op de markt, de kermis of gewoon aan de deur tikt menigeen voor weinig geld een schijnbaar waardevol gouden horloge op de kop, dat meestal na enig onderzoek achter af een prul blykt te rijn. Het Belas tingmuseum Prof. dr. Van der Poel aan de Parklaan in Rotterdam heeft tot 3 september de tentoon stelling 'Sprekend Zilver', waar be zoekers kunnen zien hoe ze valse van echte edelmetalen moeten on derscheiden. Men kan er zelfs een soort examen doen in de vorm van een prijsvraag. Deelnemers moe ten een keurteken op rijn echtheid schatten, een zilveren vork date ren, een horloge taxeren en uitzoe ken van welk metaal een versierde schaal is vervaardigd. „Iedereen kan op z'n klompen aanvoelen dat men niet voor vijf honderd gulden een echte gouden Cartier-horloge koopt," vertelt Geert Nieman van het Belasting museum. „Toch lopen er nog steeds mensen in, terwijl iedereen naar de keurmerken hoort te kij ken. Die moeten in al het goud en zilver staan en zijn aangebracht om de consument te beschermen. Zonder echte tekens en merken, is het geen edelmetaal. Voor een paar gulden is een boekje te kopen waar ze allemaal instaan." Bij twy'fel is het mogelijk om tegen een lage prijs het voorwerp te la ten keuren bij het Waarborgkan- toor. Hoe zo'n kantoor, waar naast de controle op de echtheid ook de keurtekens worden afgeslagen, er vijftig jaar geleden uitzag is op de tentoonstelling te rièn. Behalve ad ministratieve attributen, waarvan de meeste allang uit de tijd rijn, is er de toetststeen, waarover al in de bijbel werd gesproken. Hierop maakt de keurmeester het het te keuren voorwerp een krasje en vergelijkt dit met andere krasjes van toetsnaalden. Een ervaren on derzoeker riet zo direct welk ge halte edelmetaal aanwezig is. By twijfel laat hij er daarna zuur- mengsels op los en vergelijkt op nieuw. Mocht deze proef geen ze kerheid bieden, dan haalt men een klein stukje van het voorwerp en weegt dat op de speciale essaaiba- lans. Bij de proef met het goud wor den vervolgens in een oventje alle andere metalen op een ingenieuze manier verwijderd en weegt men het stukje opnieuw op de zeer se cure balans. Bij het zilver lost men de stof op en laat men het een che mische reactie ondergaan. Uit de hoeveelheid vloeistof die hierby nodig is, leest men het gehalte van de legering af. Na deze 'trucs' krij gen de goedgekeurde voorwerpen met stalen slagstempels keurte- •kens, hetgeen tot de jaren twintig nog met de hand gebeurde. Behalve gehaltemerken, slaat men jaartekens, kantoormerken van het waarborgkantoor dat de keuring uitvoert, en in sommige gevallen dat van de maker, het zo genaamde meesterteken. Zo kan men aan de hand van de stempels heel wat te weten komen. Behalve het waarborgkantoor en de vele vergrotingen en overzichten van tekens, is er een zilveren tabak spot te zien. Deze is gewonnen by een harddraverywedstrijd en bet Een medewer ker van het Belastingmu seum scheidt; in de oven het goud van de ,q andere meta- - len i! meesterteken verraadt dat de pot is gemaakt door de edelsmid Hen- ricus Hubert Het stadsteken ver wijst naar Groningen en de jaarlet- ter naar 1805. Een andere vitrine toont valse lijk gestempelde nep-gouden broodjes', die ooit tijdens een koop voor echt moesten doorgaan. Of 'gouden' horloges van Rolex tot Seiko. „Bij sommige zyn de keur merken zo knap vervalst, dat al leen een kenner aan het uurwerkje kan zien dat ze niet echt zijn," weet Geen Nieman te vertellen. Van de Gildetyd tot het eind van de Bataafse Republiek in 1807 hield het goud- en rilvergilde zich met de uitvoering van door de overheid in 'placaeten' en 'ordon nantiën' opgelegde voorschriften bezig. Pas tijdens het bewind van Lodewijk Napoleon kreeg het Ko ninkrijk Holland 42 departementa le waarborgkantoren en geheel nieuwe keurtekens. Na de Franse bezetting werden de eerste nu nog gangbare keurstempels afgeslagen en in 1852 kwam de eerste Neder landse Waarborgwet tot stand. De belasting op de keuring verdween met de komst van de Benelux, be gin jaren vyftig. Inmiddels is de Waarborg van Platina-, Goud- en Zilverwerken geprivatiseerd en omdat deze niet meer onder het Ministerie van Financiën valt, is het voor het Belastingmuseum in teressante geschiedenis geworden.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Vrije volk | 1989 | | pagina 1