Rubriek van en voor de jeugd
Werf» kantoor en werkplaats
DE FARAO EN DE JONGE PYTHAGORAS.
Iets over een getrouwde collega.
Ik heb een collega, die Karellje heet, die
circa V/2 jaar geleden getrouwd is en bij
zijn schoonmoeder weinig en bij zijn vrouw
niets heeft te vertellen. Hij moet haar aan
spreken met ,.schat" of met „Geertjeliefll en
zij antwoordt met gebjedende wijs enkel
voud. Zij hebben, hoewel zij zelf een huis
hebben bij schoonmama ingewoond, en Karei
moet half zes uiterlijk thu's zijri en dan voor
zes uur bij de kruidenier, de melkboer e.d.
aangeweest zijn, want schoonmama is te d'k
om trappen te lopen en blijft klem zitten in
de bocht van de gang. Zo komt het ook,
dat mama, hoéwei Rotterdamse nog nooit in
levende lijve de Maastunnel heeft gezien.
Zo gebeurde het dan op zekere avond, dat
vrouwtje zei: „Karei, jij neemt morgen een
snipperdag en je gaat dan als je de vaten
hebt gewassen en gestofzuigd naar de Maas
tunnel met Mama", Karei hoorde het echter
niet omdat hij aan een electr'sch wasma-
chien stond, wat als maar tjoekela-tjoeke'a
deed Vrouwtje gilde nu, maar de was
machine herriede ook. dus dat hief elkaar
op. Vrouwtje houdt echter niet van lange
uitleggingen en een pollepel suisde door de
lucht en trof de beslagen keukenspiegel ach
ter Karei. Nu merkte Karei, dat er iets aan
de hand was. wat? voor hem wel niet onge
woon. maar toch zeker even de moeite waard
was om aandacht aan te besteden Hij trok
dus de stekker uit het stopcontact, maar
omdat hij natte handen had, k,reeg hij stroom.
„Dat is| nu je straf", zei vrouwtje, je hebt
gehoord wat ik gezegd heb". „Wat, 'ik heb
niks gehoord".' zei -Karei. „Nu, vooruit., dan
zal ik het voor deze keer nog eenmaal zeg
gen, maar werk gelijk door, ik ben niet van
plan drie liedjes te zingen voor één cent. Jij
neemt morgen een snipperdag en gaat met
mama naar dé Maastunnel". Ja maar. ze
kan niet door de bocht van de gang, jam
merde Karei, „Kanme niet schelen, dan
draag je ze er maar door en nou geen woord
meer. ga aan je werk! denk je soms dat je
je zakgeld Verdient voor niets en die spiegel,
die je hebt gebroken, betaal je uit je eigen
spaarpot".* Diezelfde avond werd met een
duimstok de breedte van schoonma opge
nomen en van de gang en het bleek, dat
mama op haar breêdst 2 cm. dikker was dan
de gang op zijn smalst. Als zij dus vanavond
niet meer at en de voegende morgen ook
niet. zou het net gaan Deze vastendag, was
natuurlijk een vreselijke opoffering, want
mama versl'ndt doorgaans enorme hoeveel
heden. „flu zie je eens, wat ik voor je over
heb", zei ze tegen Karei, maar toen mocht
Karei natuurlijk in diezelfde tijd niet roken,
wat logisch is, want de liefde hoeft niet altijd
van een kant te komen en een dag vacantie
krijg je zo maar niet voor niets.
Zo zijn ze dan de vólgende dag vertrok
ken mama met Karei en schoenenmaat 47,
Na het middageten zijn ze weggegaan, de
vaten mochten voor» deze keer wel tot de
avond blijven staan, hetgeen bewees, dat het
wel een heel bijzondere dag was Toen ze
naar het beginpunt van lijn 10 ge
schommeld waren gingen de kantoren en
fabrieken echter al uit. w^it je direct kon
zien aan de trams, die vol winkelende dames
zaten. Karei moest zijn plaats afstaan aan
e£n juffrouw met een kinderwagen, maar
zoiets doet hij graag, a's hij een dag vrijaf-
heeft. Toen ze eenmaal in dé tram zaten
ging het vlug. lot d'e Schiedamseweg, want
daar moest de tram wachten vóór de Lage
Erfbrug. niet omdat hij daarover moet, maar
lijn 8 moet er wel over, en die stond aan
de halte voor hun tram. Mama vond het
griezelig in deHavenstraat en was bang, dat
de tram daar de huizen mee zou sleuren.
Toen ze bij de tunnel aankwamen, was het
half zes en stond in de tunnel en daarbuiten
een enorme rij fietsers, In de maalstroom
wérden zij naar binnen gesleurd en stonden
voor ze het wisten voor de roltrappen.
„Ik durf er niet af", gilde schoonmama,
„ik wil terug naar huis", maar op dat mo
ment begonnen de fietsers te duwen en
moest ze wel vooruit. „Gewoon stil blijven
staan, dan gaat het vanzelf", zei Karei en
ze s'ond stil, ook al ging het met veel
kabaal gepaard. En toen ging het vanzelf,
want ze had haar voeten half op de treden
gezet, dus toen de trappen zich gingen vor
men, duikelde ze -voorover alles meesleu
rend in haar val. Het eerst Karei, toen een
dame met een enorm bouquet bloemen. De
dame liet van jje schrik haar bloemen los
die langs de leuning omlaag gleden en te
recht kwamen voor de voeten van een pok
dalige tunnelwacht. die ziende het tumult
op de trap en de bloemen aan, zijn voeten,
later aan al zijn collega's heeft verteld dat
twee vrouwen op dp trap hadden gevochten
om hem bloemen te brengen. Intussen was
mama nog steeds aan het vallen. Een reflex
beweging van vallen is je armen uitslaan, en
dat deed ze om de hals van een meneer op
leeftijd. Mens, schaam je", zei hij. „ik ben
getrouwd". ,Jk kan er niets aan doen" zei
mama! „ik ben gevallen" „Een gevallen
vrouw staat nooit weer op", klonk toen de
barse stem van een politieagent met 6 onder
kinnen. wilt- IJ .zich onmiddellijk uit dit
gebouw verwijderen". „Ja. maar we mceten
naar- Charlois", mengde zich nu Karei in het
gesprek, dit is mijn schoonmoeder en wij
moeten naar een collega van mijn kantoor
Dan ga je .maar over de brug of met het
bootje, maar ik wil jullie hier niefmeer zien,
en als jullie niet gauw weer naar boven
aat, kan .ik nog schrijven ook". Gelalen
zijn ze toen naar boven gegaan en zo ein
digde zo droevig deze dag, waarop zij beiden
zich 70 verheugd hadden. Bij hun thuiskomst
stond het huis blauw van de walm, want
Geertje had het eten aan laten branden.
„Dat is ook geen werk voor een vrouw",
jammerde ze.
Toch heeft deze zo tragisch eindigende
dag nog twee voordelen gebracht, want
Karei had 's morgens, toen hij de melk over
'had laten koken, een pak slaag gehad met
de deegroller, waardoor zijn rechterwang
was opgezwollen. Door de val in de tunnel
heeft hij zijn linkerwang gestoten, zodat hij
nu weer symmetrisch was geworden. Het
tweede voordeel is. dat de collega in Char
lois verschoond is gebleven van een vreselijk
bezoek.
P. K.
KNAP GEDAAN.
Er wordt nogal eens beweerd dat vele
onzer arbeiders geen verantwoordelijkheids
gevoel meer bezitten. Ik wil dit niet geheel
ontkennen, maar gelukkig zijn er nog vele,
met de daad aantonende -arbeiders, dat zij
er ook anders over denken. Een typisch ge
val was o a. het volgende:
Toen er op 25 Nov. j 1. een flinke N.-Wes-
ter s^ond was door onbekende oorzaak een
kraanrijder in gebreke gebleven tijdens
schafttijd zijn kraan te borgen aan de daar
voor bestemde pennen.
Enkele arbeiders die in de nabijheid zaten
te schaften zagen plotseling dat de kraan,
voortgedreven door de krachtige wind, ging
rijden, Zij smeten hun boterhammen neer. en
renden zo vlug als hun benen hen dragen
konden, onderweg een paar stoppingblokken
oprapende, naar de kraan en zij smaakten
het genoegen deze tot stilstand te brengen.
Zo dit niet gelukt zou zijn, dan zou de
kraan hoogstwaarschijnlijk de Maas ingé-
•reden zijn met alle gevolgen van dien.
Van deze plaats dan ook een ere saluut
aan hen die dit hebben kunnen voorkomen.
F. W. FRIEDEL.
TEAMGEEST.
Reeds enige malen hebben wij kunnen
lezen over dit onderwerp in het Wilton-
Fijenoord Nieuws.
Waar echter de teamgeest nogal eens ont
breekt, is in de verhouding tussen fabrieks-
kern en leidinggevend of toezichthoudend
perloneel. Maar al te veel wordt de kern
door sommigen gezien als een stel lastposten.
Dat is struisvogelpolitiek, want als 4g leden
van de kern op- of aanmerkingen maken,
is het veelal omdat daarmede de vinger ge
legd wordt op een gemaakte fout.
Een b^er wederzijds begrip zou zeer ge
wenst zijn; dit zou de (teamgeest verhogen
"en veel onnodig werk besparen
De uitlating „Ga maar naar de kern" als
arbeiders het een of ander met hun chef of
baas willen bespreken, is in de meeste ge
vallen niet juist. De kern is geen klachten
bureau.
Men moet de kern zien in onze N.V. als
een onmisbare steen in ons gebouw. Al zijn
wij maar een hoeljsteentje, de grote gevel
stenen moeten niet vergeten, dat als de hoek-
steentjes wegvallen, het gebouw ineen kan
stonien.
VAN TOOR
Velen Uwer zullen wel eens gehoord heb
ben dat de Egyptische Farao Ramses XIII
een der lastigste despoten is geweest "voor
zijn onderdanen.
Deze Farao hield er vreemde straffen op
na en bij zware gevallen wilde hij persoonlijk
toezien dat de strafmaatregel precies naar
de letter werd uitgevoerd.
De paleizen voor de Farao lagen tussen
de Mummiesteeg en de Nijllaan en deze
straten kwamen uit op het kolossale plein,
dat vóór de paleizen lag, zoals de tekening
U laat zien.
MuriniE sraac?
PaieiZEN *D. FfiRfto.
Vlak voor de paleizen stonden op het
plein twee schildwachthuisjes (A en B),
Kort voor zijn dood kreeg Zijne Majesteit
een kostelijke inval, bij het inspecteren van
de schildwachten Bij het le schildwacht
huisje stond n I. altijd een grote aarden kruik,
gevuld met water. De eerstvolgende, mis
dadiger, zo peinsde hij, zou met die volle
kruik op het hoofd zoals men toen ge
wend was het plein moeten oversteken
naar de Mummiesteeg (bijv. M) en vandaar
naar de overkant van de Nijllaan (bijv. N),
dan naar het 2e schildwachthuisje en daarna
de kruik weer op de oorspronkelijke plaats
"neerzetten, en reeds de volgende dag liet hij
dit bij wijze van proef doen door enkele ge
vangenen, die dan alle ongeveer liepen, zo
als de pijl-stippellijn aangeeft. Het pleit niet
voor Ramses XIII, maar het moet gezegd
worden, hij kreeg er hoe langer hoe meer
schik in, en toen dan ook op zekere dag
een jeugdig misdadiger gegrepen werd
wegens diefstal van enkele belangrijke papy
rusrollen, afkomstig van de N.V. Pyramide-
bouW, beval de Farao dat deze jongeman
tienmaal achtereen de strafmars moest uit
lopen op de volgende dag, toen de Farao
jarig zou zijn.
