if?
15
NIEUWS
wende ons met een echte Schiedammer. We
kregen ieder een album van de K.L.M. met
onze route, keurig verzorgd. Achter in dat
album vonden we ansichten, briefpapier en
enveloppen en dus konden we een briefje of
kaart naar huis sturen.
Al gauw toverde de stewardess weer een heer
lijk dinertje voor onze ogen, dat met smaak
genuttigd werd. Daarna ging de hoofdver
lichting uit, de stoelen werden achterover ge
legd en voorzien van een hoofdkussen en
plaid. „Welterusten", wat weieens wil lukken.
En steeds ronkten de motoren hun zelfde lied
en trokken ons met een snelheid van 480 km
per uur voort naar de andere kant van de
aardbol. Op tijd kwamen we de volgende
morgen 6.45 uur op Gander in New-Found-
land aan in een dikke sneeuwbui, 't Was
koud! We hadden daar een oponthoud van
VA uur en kregen dus tijd om ons te scheren
en op te frissen. Nog even een kop koffie en
daar zaten we al spoedig voor het laatste tra
ject van ongeveer 5 uur. Het laatste gedeelte
legden we af in een heerlijk zonnetje en we
hadden vanuit de cabine een goed uitzicht.
Eindelijk zagen we het doel van onze reis
„de Verenigde Staten", met als beginpunt
New-York. Na een perfecte landing stonden
we dan op Amerikaanse bodem op de inter
nationale vlieghaven „Idlewild". Na een goed
uur oponthoud bij de douane zochten we een
plaatsje in de bus, die ons naar New-York
zou brengen. Het is niet het mooiste gedeelte
van deze wereldstad. Het maakt een romme
lige indruk naar onze Hollandse begrippen.
We gingen door een paar tunnels en waren
meteen midden in de stad.
In ons hotel aangekomen werden we verwel
komd door een der heren van de Nederlandse
Ambassade, die hier met een projectmanager
aanwezig was en met ons op de hierop vol
gende oriëntatiebijeenkomst het programma
voor de komende weken besprak.
Natuurlijk moesten we 's avonds nog even
naar hartje stad - Times Square en Broadway.
De meest fantastische lichtreclames op wol
kenkrabbers en winkelramen. Wat een ge
schitter, het lijkt wel één grote kermis. Vlie
gende Amerikaanse adelaars, hele spannen
paarden die men ziet lopen en dan plotseling
vervangen worden door letters van het een of
andere artikel, dat je vooral moet gebruiken
of een verzekering, die je beslist moet sluiten!
We lijken wel mieren ten opzichte van die
geweldige wolkenkrabbers. Er zijn 40 gebou
wen, die meer dan 120 m hoog zijn, waarvan
W
het Empire State Building baas boven baas
is, want dit heeft een hoogte van een kleine
400 m met 102 verdiepingen. Het verkeer in
New-York met zijn 8 millioen inwoners, wordt
bijna geheel automatisch geregeld. Aangezien
de stad in avenues en rechte straten is ver
deeld, vinden we op elke hoek van een blok
stoplichten. De weg is gemakkelijk te vinden,
daar de straten alle genummerd zijn, dus je
telt maar op. Evenals in alle grote wereld
steden heet ook hier de ondergrondse „de Sub
way", die dagelijks 2 millioen mensen ver
plaatst. Bij dit ondergronds verkeer rijden
snel- en stoptreinen. Het is even goed oplet
ten, want de deuren sluiten automatisch, dus
denk om je jas!
De volgende dag verlieten we New-York en
gingen met de nachttrein naar Chicago, een
afstand van ruim 1600 km. We gingen er met
een gerust hart naar toe, want Al Capone is
er niet meer! In een geriefelijke cabine, een
„roomette" die we hier kregen, konden we de
nacht doorbrengen. Deze slaapkamer is van
alle gemakken voorzien. Stromend warm en
koud water, kleerkast enz. Als je er binnen
komt staat je bed tegen de muur geklapt, je
trekt het naar beneden over een „bepaald on
misbaar meubel", dus je moet goed naden
ken, je doet eerst het ene en daarna trek je
je bed uit. Daar de afstanden in de U.S.A.
groot zijn, moeten de treinen wel comfortabel
zijn ingericht. Bij de Baltimore Ohio Rail
road Company, kortweg de B O genoemd,
bestaan sommige wagens uit 2 verdiepingen.
De bovenste verdieping van deze Strata-Dome
cars is bijna geheel van glas, zodat je hoog
boven de rails een prachtig uitzicht hebt.
Voor de avond en nacht zijn ze uitgerust met
een paar grote schijnwerpers, die het land
schap waar men langs komt op fantastische
wijze verlichten.
De netheid, waarin de coupé's verkeren is mij
ook vroeger reeds opgevallen, geen papier of
schillen. Ik zag zelfs die kauwende Ameri
kanen het restant stukje kauwgom in het
daarvoor bestemde doosje in hun zak steken.
Met zo'n „nette" trein kwamen we dan Zon
dagmorgen in Chicago aan, waar we het voor
recht hadden in het grootste hotel ter wereld,
nl. het Conrad Hilton Hotel, te kunnen loge
ren. Dit hotelletje, met zijn 3000 kamers en
2000 man personeel, ligt aan de Michigan
Avenue, met een schitterend uitzicht op het
grote Michigan meer. T.
Wordt vervolgd)
