Amerikaanse
Reisin drukken
(tjS) NIEUWS
6
Des middags vertrokken we uit het gastvrije
Peoria, om de volgende morgen in Canton,
Ohio, aan te komen.
Er stond op het programma een bezoek aan
een Rollagerfabriek. Aan dit bedrijf was een
staalgieterij met walserij verbonden, waar het
speciale staal voor deze lagers gemaakt werd.
We begonnen met een rondrit over de uitge
strekte terreinen van de staalfabriek. Alle
terreinwagens en kranen waren met een mo
bilofoon, een soort scheepsradiotelefonie uit
gerust. Vanuit een centraal punt werden de
opdrachten gegeven of werd radiografisch
om inlichtingen gevraagd. Veel werd er aan
ontspanning van het personeel gedaan, goede
sportvelden, zelfs kinderspeelplaatsen waren
er, waarvan de mensen in hun vrije tijd met
hun kinderen gebruik konden maken. Bij
onze rondgang over de fabriek werd ook een
hezoek aan de locomotievenherstelplaats ge
bracht. Hier werden deze machines eens per
maand geïnspecteerd en elk jaar kregen ze
een grote beurt. Het toezichthoudend perso
neel moest onder ede verklaren, dat alles was
gekeurd, wat voorgeschreven was. De staal
fabriek was volgens onze „staalexpert" niet
bijzonder modern. Er waren veel oude machi
nes, terwijl ook de machinefabriek met veel
oude machines werkte. Verschillende machi
nes waren van eigen constructie, afgesteld
op het speciale werk, dat ze moesten verrich
ten. Merkwaardig was, dat op alle machines
de aanschaffingsprijs met grote witte letters
stond vermeld. De bedienende man werd hier
door herinnerd aan het kostbare materiaal,
dat aan zijn zorgen was toevertrouwd en waar
voor hij aansprakelijk werd gesteld. Deze pro
ductiemensen werden veelal bijgestaan door
de zgn. Mill wrights, die we trouwens in alle
bedrijven tegenkwamen. Meestal waren dit
„Manusjes van alles", die niet alleen eenvou
dige onderhoudswerkzaamheden verrichtten,
doch ook assisteerden bij het afstellen of in
richten van productiemachines. Ook na het
hezoek aan deze fabriek werd het ons steeds
meer duidelijk, dat men in de V.S. zuinig is
op datgene wat men bezit en niet zo spoedig
overgaat tot vervanging als dit niet ten volle
verantwoord is.
De volgende dag was het „Lincoln Birthday",
een herdenkingsdag, en werd er niet gewerkt.
Wij benutten deze dag met op reis te gaan
naar Rochester over Buffalo. Vanuit deze
laatste stad brachten we dit weekend natuur
lijk een bezoek aan Niagara Falls, een plaats
genoemd naar de welbekende watervallen.
Het was er guur en koud en een fijne sneeuw
joeg ons om de oren. Het waren dan ook en
kel wat toeristen, die deze watervallen op hun
tocht niet wilden overslaan en de kou trot
seerden. Van Amerikaanse zijde hebben we
dit wonder der natuur aanschouwd. Aan de
overzijde van de rivier zagen we Canadees
grondgebied. Over een paar bruggen is dit
land te hereiken, maar we hieven aan deze
zijde het imposante schouwspel gadeslaan.
Met een donderend geweld stortte het water
zich van een hoogte van 170 voet naar bene
den. Ter weerszijden van de rivier, met een
prachtig gezicht op de watervallen waren
schitterende parken aangelegd, die toen on
der een dikke laag sneeuw en ijs verborgen
lagen. De bomen in de onmiddellijke omge
ving van het neerstortende water waren ver
anderd in witte ijsmassa's. Dikke klompen ijs
hingen aan de takken. Het was een sprookjes
achtig gezicht. De Niagararivier verbindt het
Ontariomeer en het Eriemeer met elkaar. En
daartussenin valt dag en nacht de geweldige
stroom water naar beneden; iedere seconde
W2 millioen gallons (1 gallon is 4V2 liter)
verplaatsende. We gingen met een der liften
naar de voet van de val. Nóg meer bewonder
je dan de grootsheid van deze waterval en
je bent nóg meer verbaasd als je bedenkt,
dat van deze hoogte mensen zich in een
houten vat, bootjes en rubberballen laten
vallen met die geweldige stroom mee. De
eerste die dit probeerde was nog wel een
vrouw! Er wordt weieens gezegd: „de vrouw
die de moed had", maar die had dit lid van
het zwakke geslacht toch zeker toen ze op
4 October 1901 in een speciaal voor haar
geconstrueerde ton met succes dit waagstuk
volbracht. Ze ging van de „Horse shoe Falls"
naar beneden. Deze waterval ontleent haar
naam aan de vorm van een paardehoef.
Natuurlijk zijn vele mannen deze vrouw
over de vallen gevolgd. Velen met dodelijke,
sommigen met gunstige afloop. Op 25 Juli
1911 probeerde een Engelsman het over de
Horse shoe Falls in een stalen vat. Hij bracht
het er levend af, maar brak zijn kaak en
kneusde beide knieën. Hij was daarna zó in
de war, dat hij 23 weken verpleegd moest
worden in een ziekenhuis. Enige jaren later
maakte hij een tocht door Australië, gleed
uit over een bananenschil en viel dood! En
zo gaan er vele verhalen, mythen en legenden
over deze watervallen. De oorspronkelijke be
woners van dit land vereerden een grote
Geest, die volgens hen woonde in „Oniagra-
rah", dit is de Indiaanse naam voor Niagara.
Ze geloofden, dat het geluid van het vallende
water de stem was van hun machtige God
„Manitou". De Senecas Indianen bouwden
