OFFICIËLE MEDEDELINGEN
12 november - klaproosdag I960
INHOUD
Officiële mededelingen omslag pag. 2
12 november Klaproosdag I960 omslag pag. 2
Gestadige voortgang bij havenobject pag. 1
Uit de oude doos (15) m.t.s. Caltex
Nederland Bouwnummer 660 pag. 5
Mag ik uit het jaar 1909 van u
meenemen pag. 8
W.F.-jaarverslagen bekroond pag. 9
En altijd: De Veiligheidpag. 10
Op de sloop van een schip (gedicht) pag. 10
63 diploma's uitgereiktpag. 12
Plezier na het werk (2)pag. 15
Willy Wilton-Fondspag. 15
Veiligheidscompetitie-beker in andere
handenpag. 16
Vereniging „Contact"pag. 17
Op bezoek bij aanstaande Koopvaardij
matrozen pag. 18
Diploma's uitgereiktpag. 20
Actief of passiefpag. 21
S.T.S. „Videna"pag. 21
In memoriampag. 22
Tarief commissiepag. 22
Personaliapag. 22
Rectificatiepag. 22
Verkeerstips van de A.N.W.B. pag. 22
Onze vakantiegenoegenspag. 23
Excursies in september en oktober pag. 23
Gratis oesters en mosselen pag. 24
De stad Napelspag. 25
De Kinderboot
Boekenpuzzelpag. 27
De laatste tovenaar en de eerste boeken pag. 28
Vereniging W.F.
Afdeling Fotografiepag. 31
Afdeling O. en Apag. 31
Afdeling Schakenpag. 31
Afdeling zwemmenpag. 32
Dankbetuigingenpag. 32
Jubilarissen van de maand omslag pag. 3
REDACTIE-COMMISSIE:
voorzitter: C. Keyzer
I L. Giphart
leden: J. Koppe
B. Blommers
Redactie-adres: Afdeling Sociale Zaken
KOPIE VOLGEND NUMMER:
De kopie voor het novembernummer dient
vóór 10 november in het bezit van de
redactie-commissie te zijn.
FOTO VAN DE MAAND
(Zie artikel op pag. 9)
Door het overlijden van de heer ir. A. J. Goedkoop
is de directe leiding van het Laboratorium en de af
deling Fotografie weggevallen.
In de periode totdat een nieuwe leider voor het La
boratorium is gevonden zal nu de volgende regeling
gelden:
1. De dagelijkse leiding van het Laboratorium en
van de afdeling Fotografie wordt, zoals reeds ge
bruikelijk, door de heer H. v. d. Vorm waarge
nomen.
2. De algemene leiding van deze beide afdelingen
wordt voorlopig door de heer ir. A. Meijer waar
genomen.
DE DIRECTIE
„Moeder, nu is het zover
De matte herfstzon penseelt lange schaduwen achter de
berken, die het kerfhof aan drie zijden omringen en de
wind ritselt zacht door de laatste bladeren van de strui
ken tussen de graven. De zerken banen zich aaneen, vak
na vak. blok na blok, rij na rij, koude stenen in het licht
van de late dag.
Op elk grafteken staat een naam, een leeftijd, een num
mer en een datum. Er zijn moeilijke namen die je bijna
niet kunt uitspreken. Je leest leeftijden van jongens wier
leven eindigde toen het eigenlijk nog maar juist was be
gonnen. Zo rusten zij in onze bodem, zij die van verre kwa
men om ons te bevrijden, tot de kogel hen vond en zij
voor eeuwig werden gedemobiliseerd. Zo wachten zij, tot
op de jongste dag de trompetten van Gods reveille hen
zullen wekken
„Kijk, hier is zijn graf". We staan voor een zerk, gelijk
aan de andere. We lezen een naam die ons evenveel zegt
als de namen op de honderden andere zerken. We zien
zijn leeftijd, 20 jaar en de dag waarop hij sneuvelde, in
september 1944. „Ginds vonden ze hem, daar achter die
berken. Hij lag voorover en zijn hoofd was neergevallen
op een stuk papier. Onder zijn koude hand lag een pot
lood. Op het papier stonden vijf woorden, onduidelijker
wordend naarmate hij verder had geschreven om te ein
digen in een beverige haal, toen hij niet meer verder kon
en de dood hem vond. „Moeder, nu is het zover
Wat zou hij nog meer hebben willen schrijven, toen hij
voelde, dat het zover was, dat het dodelijke schot de laat
ste krachten van zijn jonge lichaam sloopten? Niemand
zal 't ooit weten. Het is een plotseling afgebroken ge
schiedenis, zoals er zovele levensverhalen zijn, die
in het najaar van 1944 en de winter van 1945 abrupt ein
digden op de slagvelden toen ons land werd bevrijd.
Maar ergens in Engeland bewaart een moeder het briefje
met zijn vijf laatste woorden als haar kostbaarste bezit,
in de schrijfmap die hij haar kort voor zijn laatste ver
trek gaf. Daarin heeft zij alle herinneringen aan hem.
Soms bladert ze erin. Dan leest zij zijn brieven, vol plan
nen voor „straks, als de oorlog voorbij is." Dan ziet ze
de foto van zijn graf, haar kort na 1945 gezonden door
het Nederlands Oorlogsgraven Comité.
Dan leest ze weer de brief die haar liefste wens opeens
in vervulling deed gaan. Want wat had ze verlangd om
eens te kunnen staan voor zijn graf tussen de berken op
die Nederlandse begraafplaats. Telkens weer had ze die
(vervolg op pag. 32)
