ILONA het schrikkeljaarkind
De kinderboot
tekst: Gerda van Cleemput
Het was 28 februari.
Ilona zat stilletjes voor het raam naar buiten te
kijken. Het begon al donker te worden en overal
flikkerden lichtjes in de kermiswagen. De grote
tent, waarin elke avond de voorstelling gegeven
werd, lag nog helemaal verlaten. Maar dadelijk
zouden er veel mensen komen om naar de verto
ning te kijken.
Dadelijk
De deur van de kermiswagen werd met een ruk
opengeduwd. Even keken Ilona's grote ogen ver
schrikt, maar toen lachte het meisje luidop.
„O, pappie."
De man lachte nu ook.
„Geschrokken, meid?"
Ilona knikte.
„Morgen word ik twaalf, pappie."
Vader begon zijn zwarte laarzen aan te trekken.
„Twaalf. Stel je voor zeg; je wordt oud, kind."
Ilona lachte. Pappie kon soms zo onbegrijpelijk
dwaas doen.
„Bennie zegt dat ik eigenlijk pas drie jaar word,
omdat ik op 29 februari geboren ben."
„Nu ja," mijmerde vader. „Het is ook maar één
maal in de vier jaar 29 februari. Dus
„O, ik word toch twaalf," viel Ilona vlug in de
rede. „Bennie plaagt me maar wat, hè paps."
„Ik denk het ook hoor, schrikkeljaar-kind."
Het bleef even stil in de wagen. Vader knoopte
zijn smalle vest dicht. Ilona keek naar de zilveren
versiering op de kraag.
„Schrikkeljaar-kind," plaagde vader.
„Vliegende ruiter," lachte Ilona.
illustraties: Alie Buitenkant-Evers
„Waar is Bennie eigenlijk?" vroeg hij toen plots.
„En moeder?"
„Bennie dwaalt met Udo en Tanja over het terrein.
En mammie is in de wagen van de oude Marco,
Je weet toch paps, Maroo is zo erg ziek."
Vader knikte.
„Zal hij nog ooit kunnen optreden, pappie?"
„Ik denk het niet kind. Kom eens even bij me,
Ilona." Vader trok het meisje op zijn knie.
„Je houdt veel van Marco, hé?"
-
„O ja, pappie," knikte het meisje.
Marco was één van de muzikale clowns. Hij had
steeds van Ilona gehouden of het zijn eigen doch
tertje was. Hoe dikwijls had hij haar niet getroost
als ze verdrietig was omdat ze van vader nog steeds
niet optreden mocht. Hoe dikwijls had hij met zijn
schuiftrompet haar tranen weggetoverd.
„Weet je, Ilona," zei vader. „Je moet Marco maar
af en toe gezelschap houden. Ik geloof niet dat hij
nog lang bij ons zal blijven." Er kropen dikke
tranen in Ilona's grote ogen.
„Was Marco zo ziek? Moest hij dan sterven?"
Ze greep de kleine speelgoedclown die ze vorig
jaar van Marco gekregen had en drukte hem tegen
haar hete wangen.
„Kom kind," zei vader. „Ga Bennie en moeder
halen. Het is bijna tijd voor de voorstelling."
25
