Ilona verdween naar buiten. Het kermisterrein was
nu vol mensen. Daar liep Bimbo, de vuureter, en
ginds Alinda, het slangendanseresje; Zarko, de
leeuwentemmer, ijsbeerde voor het leeuwenhok
heen en weer. En daar, bij de grote tent, stonden de
toeschouwers in dichte rijen bijeengedromd. Voetje
voor voetje schoof de massa de tent binnen.
„Halt, Ilona." Het meisje was in gedachten tegen
haar dertienjarige broer gebotst.
„Hallo, Bennie. Paps laat je roepen."
„Ik ga al, hoor," stelde Bennie haar gerust.
Ilona knikte en liep verder tot bij Marco's wagen.
Ze duwde de deur op een kier en zag het witte
gelaat van de oude man. En plots hoorde ze weer
vaders woorden: „Ik geloof niet dat hij nog lang
bij ons zal blijven."
„Mammie," fluisterde ze. „Paps vraagt naar je."
Moeder kwam onmiddellijk buiten.
„Stil," zei ze, terwijl ze zachtjes de deur sloot.
„Stil, hij slaapt. Binnen een uurtje komt de dokter.
Kom nu."
Samen stapten ze naar huis, naar Bennie en vader.
Ilona zat stilletjes te dromen, terwijl vader en
Bennie zich klaarmaakten.
„We gaan vroeger vandaag," besliste vader. „Ik wil
Bimbo's nieuwe programma eens zien."
„Hoera!" juichte Bennie.
Moeder keek een beetje ongerust omdat Ilona zelfs
niet vroeg of ze mee mocht. Moeder stond al klaar
met de handdoeken; ze ging elke avond mee naar
de tent. Vader en Bennie waren ook altijd zo be
zweet na de dolle rit op de witte hengsten.
„Ga eens vroeg naar bed, Ilona," raadde moeder.
Het meisje knikte. „Daag," wuifde ze de drie na.
Toen bleef ze alleen bij de schemerlamp achter.
En stilletjes zat ze te soezen
Toen plots
„Hallo, Ilona." Voor haar op tafel stond Marco,
haar kleine speelgoedclown.
„Jij?" Ilona trok grote ogen.
De speelgoed-Marco knikte. „Het is immers schrik
keljaarnacht, de nacht vóór 29 februari. Dan wordt
elke kleine speelgoedclown uit zijn slaap gewekt."
„O." Ilona wreef ongelovig in haar beide ogen.
„Nee, nee, je droomt niet. Het is allemaal echt.
Jij wordt morgen twaalf jaar, hè."
Het meisje knikte.
„Jij bent een schrikkeljaar-kind. Dus Kleine
Marco aarzelde even.
„Dus je mag een wens doen."
„Een wens?" herhaalde Ilona.
Het speelgoedclowntje knikte.
Ilona dacht na. Het kleine meisje had zoveel wensen.
Ze keek naar de grote rode mond van Marco. En
toen wist ze het: „Ik wens dat ik elke avond mee
mag optreden," dacht ze en haar ogen schitterden
bij het idee.
Maar toen, onverwacht zei ze plots: „Laat de oude
Marco weer gezond worden."
Luidop klonk de meisjeswens door de kermiswagen.
Ze keek naar de kleine clown, maar die lag stil
en onbeweeglijk op tafel, net of er helemaal niets
gebeurd was.
„Ik heb het allemaal maar gedroomd," zei het
meisje tegen zichzelf, en ze legde haar hoofd op
haar armen en weende dikke tranen. Hoe lang ze
huilde wist ze zelf niet meer, maar plots werd de
deur opengeduwd en op de drempel stond vader.
Vader, en in zijn armen lag Bennie met een van
pijn vertrokken gelaat.
„Gevallen," vertelde moeder die nu ook was bin
nengekomen. „Hij is buiten over een kabel ge
struikeld."
Vader legde de jongen op het smalle bed.
„Vooruit, Ilona, trek het kostuum aan dat Bennie
te klein is geworden. Moeder haalt de dokter wel."
„Ik?" Ilona stond met grote traanogen naar Bennie
te kijken.
„Het past immers wel," fluisterde de bleke jongen
haar toe. „En je hebt al zo vaak met vader ge
oefend."
Toen ging het allemaal vliegensvlug. Ilona flitste
in het flikkerende jongenspak. Vader smeerde blos
jes op haar bleke wangen en bond een hemelsblauw
lint in haar blonde krullen.
„Vooruit, het is onze beurt."
Even later stonden ze in de gang van de grote tent.
De stalknecht bracht twee witte hengsten. Ilona
hield haar hart vast.
„Niet bang zijn," fluisterde vader. „Julius kent zijn
taak."
Julius was Bennie's paard.
„Gewoon doen, Ilona, net als bij de oefeningen."
Het meisje knikte.
Dan hoorde ze de stem van de circus-direkteur.
„En thans, dames en heren, thans ziet u Waldo,
de vliegende ruiter, samen met zijn partner, onze
kleine Ilona."
Ilona voelde zich zweven op de rug van de witte
hengst. Haar hart hamerde luid, maar op de tonen
van de muziek vergastten zij en vader het publiek
op een enig mooie voorstelling.
Zij en vader
Het succes was overweldigend.
Wel vijf maal moesten ze terug voor het publiek
verschijnen. Dan, in de gang, ving Alinda, het
slangendanseresje, haar in een grote warme bad
handdoek op.
Vader droeg haar over het kermisterrein regel
recht naar mams en Bennie. In de wagen stond
de dokter bij Bennie's bed.
„En, hoe was het?" vroegen de jongen en moeder
tegelijk.
„Enig," lachte vader. „Enig! Moeder, we hebben
een reuze dochter."
Ilona straalde. „En jij Bennie, heb je pijn?"
„Been gebroken, Ilona. Kijk, het is al gespalkt.
Zes weken ziekenhuis."
Ilona's ogen werden groot van schrik. Ze keek
van mammie naar vader, en dan weer naar de dok-
26
