ter. Maar die troostte al. „Ik neem Bennie mee in
mijn wagen. Morgennamiddag mag je hem in het
ziekenhuis bezoeken, hoor."
Bennie zuchtte. „En jij blijft intussen vaders part
ner, Ilona."
Het schrikkeljaar-kind zag plots haar grote wens
in vervulling gaan. Ze had wel kunnen juichen,
maar toen ze Bennie's bleke gezichtje zag schrok
ze van haar vrolijke gedachten.
Opnieuw hoorde ze vaders diepe stem. „En daar
na, als Bennie's been weer helemaal beter is doen
we 't met zijn drie," beloofde hij.
„En Ilona krijgt een eigen paard."
De twee kinderen juichten. „Heerlijk pappie,
heerlijk."
„En nu heb ik nog fijn nieuws," begon moeder
toen de eerste vreugde voorbij was. „Misschien
misschienIk mag het toch wel verraden
dokter?"
De dokter knikte lachend.
„Misschien wordt Marco wel weer helemaal beter."
Er rolden twee dikke tranen over Ilona's wangen.
Ze greep het kleine speelgoedclowntje en drukte
het in haar armen.
„Dus toch," fluisterde ze. Dan danste ze wild de
kermiswagen rond. „Hoera, Marco wordt gezond,"
jubelde ze.
„Halt, halt, niet zo haastig," temperde mammie
haar vreugde. „Misschien, heeft de dokter gezegd.
Natuurlijk moet Marco heel veel rusten en van
optreden zal de eerste tijd wel geen sprake meer
zijn. Kon hij maar eens een poosje naar een her
stellingsoord. Maar dat kost natuurlijk een hele
boel geld."
Boem de deur vloog open en daar stond de
circus-direkteur. Hij kwam naar Bennie kijken.
„Wel jongen toch. Je bent een echte pechvogel.
Gelukkig hebben we een nieuwe ster aan de cir-
cushemel: onze Ilona." Hij klopte het meisje lachend
op de schouder. Ilona straalde. Bennie knikte haar
dapper toe. De dokter vond dat het nu tijd werd
om op te breken. Bennie werd in de ziekenwagen
gedragen en langzaam verdween de auto in de rich
ting van de stad.
De direkteur bleef nog even babbelen. Over koetjes
en kalfjes ging het gesprek tot hij zich plots tot
mamlmie wendde. „En wat kost een hele boel
geld?"
Mammie en paps keken verbaasd. Had de direkteur
luistervink gespeeld? Ze aarzelden, maar Ilona
kwam vertrouwelijk naar hem toe en vertelde
het verhaal van de zieke Marco die misschien, mis
schien toch weer gezond kon worden.
De direkteur luisterde aandachtig. Toen Ilona klaar
was, wreef hij nadenkend met zijn vinger over
zijn snor. Hij ijsbeerde door de circuswagen. „Ik
weet het," zei hij en stond met een ruk stil. „De
volledige opbrengst van onze avondvoorstelling
is voor Marco."
Even onverwacht als hij gekomen was, verdween
hij weer. Ilona en haar ouders bleven opgewonden
achter.
Die avond hadden al de circusmensen voor Marco
gewerkt. De voorstelling werd een succes van be
lang en weldra lag de reuze-opbrengst op het
tafeltje naast Marco's ziekbed.
Het circus sloeg zijn tenten op om verder te trek
ken. Alleen Bennie en Marco bleven achter.
Bennie in het ziekenhuis, Marco in het herstellings
oord. Dagenlang genoot hij van gezonde boslucht
en weldoende rust. Zes weken later kwam Bennie
naar hem toe. Zijn been was flink aan de bete
rende hand en samen met Marco bleef hij nog een
poosje in het rusthuis aan de rand van het bos.
In het circus heerste elke dag drukke bedrijvig
heid en Ilona, het schrikkeljaar-kind, oogstte iedere
avond opnieuw groot succes.
Op een zonnige namiddag kwam er een zwarte auto
het circusplein opgereden. De artiesten dromden
nieuwsgierig rond de glanzende wagen. Ilona stond
vooraan en in haar armen hield ze de kleine Marco,
haar speelgoedclown. Plots kwam Bennie vrolijk
uit de auto gesprongen en hield de deur heel ver
open en daar stond in groot ornaat: Marco, hun
eigen grappige circusclown. Toen hij uitstapte flik
kerden de gouden knopen van zijn rode jas. Zijn
punthoed stond scheef op zijn strogele haren en in
het witbepoederde gezicht lachte zijn rode mond
van het ene oor naar het andere.
Iedereen juichte, Waldo, Bimbo, Alinda, Zarko
en de circusdirekteur.
Marco boog en groette. Lachend liep hij op Ilona
toe en drukte haar stevig tegen zich aan.
„Mijn lieve kleine meisje," zei hij ontroerd.
„Zie je nu wel, hier ben ik weer. Gezond en wel,
en klaar om op te treden in de avondvoorstel-
ling."
Zo gebeurde het dat Ilona's schrikkeljaar-wens toch
in vervulling ging en ze was er de kleine speel-
goed-Marco zo dankbaar voor dat hij een ere-
plaatsje kreeg in haar eigen, wondere circuswereld.
27
