I
Bespreken en vergaderen vergt nogal wat tijd
van de mensen van Maatschappelijke Zorg. Ook
vergaderen met het Willy Wiltonfonds en als u rechts
begint ziet u om deze tafel verenigd mej. J. M.
Erasmus, de heer G. J. Klüte, de heer F. de Waart,
mevr. A. Valk-Faber, de heer H. de Lange en dokter
f. van Rij sin ge.
kwestie zijn douchecel misgunt en wie zijn vrouw ge
woon door de kamer ziet lopen zou zich toch liever
de ogen uit het hoofd schamen, wanneer hij aan „die
ander" denkt, dan ook te vragen om zo'n waterspuit.
Zelf doen
Het kan weer heel anders, want als er iets anders is
dan is het elke mens. Een baas deelt mee: een van
mijn mensen heeft een be-ademingsapparaat nodig,
kan er geholpen worden?
Maatschappelijke Zorg is er om te helpen en er wordt
nooit „neen" gezegd voor men iets onderzocht heeft.
Het bezoek en de man blijkt zelf thuis te zijn.
„Enorm vriendelijk", zegt hij met een lachje, „maar
kijkt u eens in die hoek. Daar staat een televisietoestel,
dat heeft me duizend gulden gekost, zelf betaald. Dat
be-ademingsapparaat komt er ook, maar ik wil het
me zelf aanschaffen, ik wil er zelf voor werken. Neem
me niet kwalijk, maar zo ben ik".
Een man om respect voor te hebben. Een man die
niet denkt: Wacht even jongens, dat kan ik er mis
schien uitslepen. „Als het nodig was had ik bij u
aangeklopt, want daar voel ik me helemaal niet te
goed voor, maar ik krijg het zelf wel voor elkaar".
Zei hij.
Denk nu niet dat men alleen persoonlijk bij Maat
schappelijke Zorg door de deur stapt. Er komen ook
telefoontjes. Soms vreemde, van iemand die denkt:
Dat lossen ze daar maar op.
Zoals van die mevrouw die belde en zei: „Met Maat
schappelijke Zorg? Wel dame, wilt u tegen Willem
zeggen dat zijn prakje tussen de dekens warm staat
en dat ik met een ander naar de bioscoop ben".
Uitspraak
Jawel, ook dat gebeurt. Waarom het mooier voor te
stellen dan het is? Waarom alleen vertellen over de
nette kamertjes waar meneer Klüte en mejuffrouw
Erasmus zitten, over de keurige typemachine van me
vrouw Valk?
Waarom niet over die W.F.-er, die al acht jaar thuis
op zondag de gezinswas deed, omdat zijn vrouw het
niet kon, want ze was al vier keer geopereerd. Waar
om niet zeggen dat door het werk van Maatschappe
lijke Zorg in dat huis een wasmachine kwam, die er
een ongekende blijdschap bracht.
Bij Maatschappelijke Zorg kan men terecht met z'n
problemen. En gelachen wordt er ook. Dat is gezond.
Dat deed tenslotte de man zelf ook een beetje. De
man, bedoel ik, die er binnenkwam en tegen de maat
schappelijk werkster zei: „Mijn baas stuurde mij naar
een hoge autoriteit, maar ik geloof dat ik een ander
moet hebben; u lijkt me niet hoog genoeg".
Men neemt er de tijd voor de problemen van de
W.F.-ers, daar bij Maatschappelijke Zorg. En dat „de
tijd nemen" is soms al de helft van de oplossing. Wie
thuis zoveel problemen heeft dat hij er met een pols
stok niet meer overheen kan springen, is niet gelukkig
en werkt niet prettig. Wie over die problemen eens
uitvoerig heeft kunnen praten, vindt soms ineens die
polsstok.
„En nog iets", zei meneer Klüte. „Ik geloof dat je
een hele andere samenleving krijgt als iedereen zich
verantwoordelijk gaat voelen voor de mensen, boven
wie hij gesteld is".
Een uitspraak om drie keer na te lezen. Maar er zit
o zo veel waars in. P. W. RUSSEL
5
