over en het eten was reuze
Het „spoor"
Dan maak ik kennis met de heer
W. C. Legerstee (65). Hij is pas
met pensioen. „Dat valt best
mee. Ik houd de tuin bij, ik vis
en ga bij mijn kinderen op be
zoek". Af en toe kijkt hij naar
zijn vrouw, die een paar ban
ken van ons vandaan zit.
„Klusjes doe ik ook, niet behan
gen, nee".
„Hij strijkt de stijfsel aan de ver
keerde kant van het behang",
grapt een dame voor hem.
Hij blijkt graag te vertellen.
Vooral over „het spoor" (de
NS), waar hij aanvankelijk werk
te. „Ik verdiende 18,—. Toen
ik bij WF kwam, werden dat er
28,—. Dat was een hele verbe
tering. Ja, er werd toen tijdens
de crisis veel personeel van „het
spoor" afgevloeid." Dan ver
trouwt hij me nog toe, dat hij
in deze bus zo'n beetje controle
moet houden. „Ik zag meteen,
dat er twee mensen abuis waren
en wat de fotograaf en u kwa
men doen, wist ik ook niet. Nu
wel. „De chauffeur van de bus
waarschuwt zijn passagiers:
„Mensen, pas op: geen middag
tukje doen; er is een fotograaf
aan boord!' De stemming is op
perbest.
Bij het overstappen in Tiel lei
den de heren Van de Bosch en
Tol op de kade een en ander
in goede banen. Het gaat heel
Een busrit is ook wel gezellig.
soepel en haast vanzelf, maar
op de achtergrond houden zij
een wakend oog. De passagiers
merken dat eigenlijk nauwelijks.
En zowaar lukt het de zon door
de sluierachtige lucht te lachen.
De mist daar in de hoogte laat
zich niet verjagen, maar wel
verdunnen, 't Wordt zelfs een
beetje warm en aan boord gaan
velen aan dek. De meesten ma
ken een praatje, want ze zijn en
blijven in wezen kornuiten onder
elkaar.
,,'t Is allemaal prachtig mooi ver
zorgd". De heer A. Lucassen
(72), oud-stellingmaker, houdt
van gezelligheid. „Als je de tocht
in deze richting maakt, rust je
aan boord eigenlijk dubbel uit",
is zijn oordeel. En zijn dochter:
„Ja, het is mooi verzorgd, leuk.
Mijn vader wilde de tocht niet
missen. Mijn moeder moest thuis
blijven: wegens een keelontste
king". Haar vader meent: „Het
is hier echt Wilton, je ziet zo veel
kennissen".
De groene polders schuiven
voorbij. De einder is wazig. De
bomen vertellen over de stilte.
De natuur droomt. Dan komt puf
fend de duwboot „Ajax' voorbij.
En iemand belooft: „Dadelijk
komt de „Feijenoord" ook". Het
is heerlijk zoel en aan dek speelt
de flauwe bries ondeugend met
de haren.
De heer H. den Otter (66), gewe
zen boorder, ziet er tevreden uit.
„Het is een goed idee, die toch-
Zo'n varkenshaasje gaat er in als koek.
ten. Je kan nog eens een gezel
lig praatje maken". Mevrouw
Jansen van Zutphen is met haar
dochter aan boord. Zij heeft
vooral oog voor de natuur. „Je
ziet er telkens wat nieuws in,
maar je moet het willen zien.
Je moet ook van dieren houden,
je ontdekt dan steeds andere
dingen. Aan boord vind ik het
ook fijn, de sfeer is zo gezellig".
Eigenlijk is het feest aan boord.
Behalve de drummer, die jarig
is, is het echtpaar L. Doorn 50
jaar gehuwd deze dag en of het
allemaal niet op kan, is het echt
paar J. van der Put 30 jaar ge
trouwd.
Er wordt gezellig gepraat. Me
vrouw Koome van Maatschap
pelijke Zorg maakt notities in
een agendaatje en ik denk: ha,
nog een collega. Maar het blij
ken aantekeningen voor het zie
kenbezoek. Van Maatschap
pelijke Zorg is ook mevrouw
Deege aanwezig. Zij maakt hier
en daar een praatje met de men
sen, terwijl zij zich dapper door
een opkomend griepje slaat.
We naderen Rotterdam. De band
speelt vrolijk, er wordt gedanst.
Zo gaat het ieder jaar, drie da
gen aaneen, ongeveer 2.600 pas
sagiers in die tijd. Wat een or
ganisatie, wat een werk, maar
dankbaar werk en een ieder doet
het graag, ook die op de achter
grond gebleven medewerkers,
die hun arbeid gaven voor
het welslagen van deze reizen.
YD/MvV
7
