Mevrouw Segers-Dodemont verlaat WF
"Als je alleen voor je salaris werkt is 't mis"
"Scheiden doet lijden". Op de
drempel van haar afscheid van
Wilton-Fijenoord gebruikt direc
tiesecretaresse Mevrouw Y(von-
ne) H. C. Segers-Dodemont een
oud gezegde om enigszins on
der woorden te brengen, wat er
bij haar vertrek in haar omgaat.
"In je werk moet je jezelf kun
nen leggen. Dat is ontzettend be
langrijk in het leven. Wanneer
je hier alleen maar voor je sa
laris zit, is er kennelijk iets mis.
Zelf een brok verantwoordelijk
heid willen en durven dragen,
daar komt het op aan. Daarbij is
de menselijke factor onmisbaar.
Bovendien moet er een stukje
warmte in je werk aanwezig zijn.
Die heb ik hier gevonden. Naast
die warmte is het beweeglijke,
het dynamische van WF voor mij
aantrekkelijk. Altijd weer andere
schepen. Altijd weer andere be
zigheid. En dat alles omringd
door een goed sociaal leefkli
maat".
Het menselijke aspect in het
werk boeit u nogal. Komt dit
voort uit een soort nieuwsgierig
heid naar de mens?
"Zo zou ik het niet willen stel
len. Nee. Maar ieder mens is
weer anders, uniek. Het is ge
woon prettig met anderen con
tact te hebben. Vooral als er na
righeid is, is het fijn er voor an
deren iets aan te doen of al
thans te proberen dit te veran
deren".
U heeft nu tien jaar bij WF ge
werkt, maar blijkt die sociale af
fectie ook uit bijvoorbeeld het
werk, dat u vóór die periode
deed?
"Misschien wel. Ik ben drie-en-
een-half jaar tandartsassistente
geweest. In dat vak kom je veel
met mensen in aanraking. Het
was een kunst om de patiënten
op hun gemak te stellen. Je
maakte een praatje en vaak
kreeg je dan hele verhalen te
horen. Dat werk moest ik ten
slotte opgeven, omdat ik aller
gisch bleek voor kwikzilver".
En toen naar kantoor.
Een zware tegenvaller?
"Het leek me ontzettend. De
hele dag achter een schrijfma
chine....! Uiteindelijk kwam ik
bij WF. Eerst op de afdeling
Personeelsdienst. Heel leuk.
Ik kwam met veel mensen uit het
bedrijf in aanraking. Daarna
kwam het aanbod secretaresse
te worden bij meneer Wilton.
Dat heb ik lang overwogen. Ik
had juist zo veel mensen leren
kennen en was bang, dat dat
allemaal zou wegvallen. Geluk
kig is het anders uitgepakt. Het
begin was wel moeilijk. Ik weet
nog goed. Meneer Wilton zei:
'Juffrouw in die kast zit dit en
in die andere dat. Ik hoop, dat
u het allemaal kunt vinden'. Het
is gelukt, met veel vallen en op
staan. Natuurlijk heb ik blunders
gemaakt, daar ontkom je niet
aan. Dat is niet erg. Niemand is
volmaakt. Wel heb ik het altijd
erg gevonden, wanneer ik een
fout maakte, die voor mijn baas
gevolgen naar buiten had. Een
gevolg is echter, dat je steeds
beter gaat opletten. Ook bleek,
dat het contact met mensen
eerder verhevigde dan verflauw
de".
Kunt u dat aan de hand van een
paar voorbeelden illustreren?
"Ik heb heel wat prettige Onder
nemingsraadsvergaderingen bij
gewoond. Ook met de Bazen-
vereniging had ik veel contact.
Denk alleen maar aan de opstel
wedstrijden van het NIVE
'Baas boven baas'. En dan na
tuurlijk het jaarlijkse uitstapje
van de Harmonie. De Harmonie
is trouwens een hartlap van me.
Met de mensen ervan had ik
contact, omdat meneer Wilton
er ere-voorzitter van is".
Wat boeit u in een vereniging
als de Harmonie?
"Wel, om kort te gaan: het meest
frappeert me, dat er zoveel men
sen met verschillende karakters
en beroepen samen zo'n hecht
muziekstuk kunnen brengen".
Als getrouw medewerkster van
het WF-Nieuws toonde u over
een "lekker pennetje" te be
schikken. Heeft u meer neigin
gen tot schrijven?
"In de familie van mijn moeder
zitten nogal wat artistiekelingen.
De dichter Bert Voeten bijvoor
beeld is een neef van me. Hij is
getrouwd met de schrijfster
Marga Minco. Zelf schreef ik
veel verhalen over dingen die ik
meemaakte, persoonlijke lotge
vallen. Maar ik gooide ze altijd
weer weg. Opstellen schrijven
op school vond ik zalig
11
