Bedrijfsjournaal 1974:
film met warm
kloppend WF-hart
14
Dit is de koppeling aan de
veiligheid?
Niet alleen. Wij dragen allen
een stuk verantwoordelijk
heid voor onze medemens.
Zeker ook waar het betreft
veilig werken. In ons land,
waar toch een behoorlijke
welvaart heerst, is het men
selijke instinct te vechten om
aan eten te komen als het
ware wat verwaterd. Die drift
richt zich nu op andere za
ken en je zou deze graag wil
len helpen sturen in de rich
ting van werken om het wer
ken, om het plezier, de vei
ligheid, de andere mens. Nu
moet ik oppassen, want deze
kreten worden maar al te
vaak beschouwd als zijnde
zeer idealistisch. Ik blijf er
echter bij, dat deze drift,
noem het energie omgebo
gen kan worden naar posi
tieve bezigheden. Als je ziet
tot welke ideeën vele mensen
in hun vrije tijd komen bij het
uitoefenen van hun hobby,
daar sta je wel eens versteld
van. Bijvoorbeeld in de ont
wikkelingen ten aanzien van
de modelbouw.
Als wij aan het punt vrijetijds
besteding komen, heeft het
bedrijf zijn raakvlakken door
middel van de personeels
vereniging?
Dat is voor mij altijd een
moeilijke zaak geweest. Uit
de groep komt vaak de be
hoefte naar voren aan een
club, een vereniging. Sommi
ge zijn "self-supporting", kijk
maar naar de Wilton Auto
mobiel Club. Andere persé
niet: de afdeling Zwemmen
en ook de Harmonie. Die
steunen wij financieel. Maar
weer andere afdelingen, die
zich net of net niet kunnen
bedruipen komen ook om
steun aankloppen. Nu is het
niet altijd zo, dat wij geen
gelden willen verstrekken.
Doch het is niet juist om het
zo maar als bij sommige
andere bedrijven in de
schoot te werpen. In het le
ven moet je altijd iets verove
ren. Krijg je het te gemakke
lijk, dan smijt je het vaak
meteen weer in een hoek.
Vergelijk die instelling bij
voorbeeld met de verzamel
woede van vele kinderen en
soms ook ouderen: sigaren
bandjes, plaatjes, postzegels.
Je moet er moeite voor doen.
En hoe groter de moeite des
te waardevoller de verzame
ling is. Verover je iets in
teamverband als groep, dan
bevordert dat tevens het
saamhorigheidsgevoel. Bo
vendien barsten in die sfeer
de mensen vaak van de idee-
en. En dat is een belangrijk
brok leven. Een idee schuilt
vaak in die kleine dingen.
Zoals de man, die het wiel
uitvond. Na al die eeuwen
lijkt dat zo'n eenvoudig idee?
Precies. Dat bedoel ik. Als
voorbeeld neem ik vaak mijn
grootvader. Hij was een een
voudige kachelsmid. Toen
kwam plotseling dat idee om
de hoek kijken om werk te
zoeken aan boord van sche
pen, wat weer leidde tot het
repareren van schepen, al
waren die in die tijd natuur
lijk niet zo groot als nu.
Ideeën die ogenschijnlijk erg
klein lijken, hebben vaak juist
grote gevolgen
Uw grootvader heeft ook nog
aan de Oostmaaslaan ge
woond?
(Lachend) Dat is waar. Maar
hij had weer niet zo'n verre
blik om te kunnen voorspel
len, dat de scheepsbouw in
Nederland grotendeels onder
één dak zou komen. (En se
rieus) Wat een gezonde zaak
is. Ook weer een idee, dat
echter in de praktijk verwe
zenlijkt moet worden. Theo
rie en praktijk moeten dan
inelkaar grijpen om tot een
goed evenwicht te komen.
Daarom: als je de drang hebt
om te leven, vanuit welke
achtergrond dan ook, moet
je ten eerste zelf zorgen idee-
en te krijgen, ook na je pen
sionering en ten tweede dat
je anderen de kans geeft
ideeën te krijgen om die ook
te laten verwezenlijken. Daar
op is ons beleid gericht. En
nogmaals: van achter het bu
reau makkelijk gezegd; in de
praktijk moeilijker waar ge
maakt. Wij blijven pogen in
die richting.
„We hebben een goed jaar
achter de rug. Het probleem
is echter, dat we te weinig
mensen hebben. En dat te
kort tekent zich meestal af
in een tekort ten aanzien van
een bepaalde ploeg mensen
met hetzelfde beroep. Hier
door ontstaan dan problemen
in het werk voor de andere
ploegen. Er zijn echter geen
genoeg Nederlanders te vin
den voor betrokken werk
zaamheden".
Naast de optimistische woor
den over het geslaagde jaar,
waarin WF de „Spar" bouw
de, reparaties verrichtte aan
bijvoorbeeld de „Queen
Elizabeth" en de „Wilstar" en
nog talloze andere zaken
presteerde, klonk er toch
spijt in de woorden van het
lid der directie, de heer ir.
B. Wilton, toen hij de oud
medewerkers in De Doelen
vertelde over het gebrek aan
mankracht.
Dat was donderdagmiddag
27 februari jl. ter gelegen
heid van het in première
gaan van het 23ste WF-Be-
Ing. B. Wilton
Ing. O. J. van der Vorm
drijfsjournaal, dat 's avonds
voor de WF-medewerkers
met hun echtgenotes of ver
loofden werd vertoond.
Op maandagavond 3 maart
jl. werd de bijeenkomst even
eens in De Doelen herhaald.
Toen opende het lid der
directie, de heer ir. O. J. van
der Vorm, de avond.
Harmonie
De avondbijeenkomsten wer
den de gewoonte getrouw
fleurig opgesmukt door de
met verve gebrachte muziek
van de Harmonie WF.
Plenzende regen in dok 8.
Een natte vloer. Een grauwe
dag. Een roer in de kraan.
Filmer De Wit greep in zijn
23ste journaal de voorbije
troosteloze zomer aan als
een korte introductie. Een
sfeertje, dat iedere willekeu
rige dag in 1974 kan ver
woorden. Het commentaar
van „speaker" De Ronde
sloot hierop uiteraard aan.
En dan de „Spar" weer of
geen weer. Dat is maar bij
zaak. De „Spar" groeide uit
tot een gigant. In het bouw-
dok. In de fitterij voor wat