7
bij sommige van onze advie
zen hadden wij niet voldoen
de rekening gehouden met
de bestaande omstandighe
den, waaronder bijvoorbeeld
het klimaat. Opvallend was
daar natuurlijk het verkrijgen
van mankracht: geen enkel
probleem. En voor iedereen
op de werf elke dag gratis
maaltijden. Voor iedereen ook
hetzelfde eten.
En het privé-leven daar?
Je komt in een werelddeel
waarvan je alleen maar ge
droomd hebt. Fantastisch.
Indonesië is het paradijs van
de toekomst met een onbe
schrijfelijk mooie natuur. Java
is zo'n beetje het dichtst be
volkte eiland ter wereld en
daar merk je eigenlijk niets
van. De wegen zijn vol, maar
met weinig auto's buiten de
steden, het levensritme is er
aangenaam rustig. Langs de
weg zie je behalve de wui
vende palmen de zwoegende
karbouwen.
Ook op het land: de sawa's.
De mensen zijn er behalve
vriendelijk en leergierig nog
zeer enthousiast. Dat heb ik
in het werk goed kunnen
merken. Ik heb Kapin tot le
ven zien komen; want ik was
tenslotte de enige van het
team, die de volle tijd bij die
ene werf is gebleven. De
overige leden zijn voor een
deel bij de ene en voor een
deel bij de andere werf werk
zaam geweest. Kapin ligt mij
na aan het hart.
mende kleding en kappen.
Ondoenlijk in die warmte. Be
kend is ook de hurksgewijze
zit van de mensen daar. Dat
heeft natuurlijk ook invloed
op de werkmethoden. Het kli
maat ook, wanneer die ge
weldige tropische regens bij
bakken en emmers uit de he
mel storten. De loodsen zijn
er voor wat betreft de zij
kanten open. Nou, dan stor
ten er wel de nodige emmers
water naar binnen. Maar ja,
dichte loodsen met optimale
ventilatie neerzetten vraagt
ook weer grote sommen geld.
Hoe was het met de werf
Kapin gesteld?
Als achtergrond moet men
dan eerst weten, dat deze da
teerde uit 1969. Zij was als
een Joegoslavisch project
opgezet. Door bepaalde om
standigheden was men niet
helemaal aan de afbouw toe
gekomen. Maar ook deze
werf moest zich nu gaan
waarmaken in verband met
de rehabilitatie van de eerder
genoemde vloot. Men dient
te beseffen, dat toen wij kwa
men, er zes fitters, drie las
sers en circa twaalf ijzerwer
kers in dienst waren. Na twee
jaar waren het er respectie
velijk 36, 60 en nog eens 62!
In het begin kon men moei
lijk aan werk komen. Later
lagen de schepen op een rij
tje te wachten om gerepa
reerd te worden. Dat was een
fijne gewaarwording. En de
mensen, de Indonesiërs fik
sten het toch maar zelf. Ook
werd er aan nieuwbouw ge
daan. Voornamelijk het bou
wen van bakken. Het repare
ren gebeurde op de repara
tie-hellingen. Vier schepen
tegelijk. Schepen van ca. 700
dwt; coasters dus.
Men vaart uiteraard tussen
die talloze eilanden niet met
zeer grote schepen. In het
begin was er werk voor on
geveer 200 man, later voor
500 a 600. De staf was voor
een deel in het buitenland
opgeleid, deels in Nederland,
anderzijds in Joegoslavië en
Rusland. De theoretische on
dergrond was duidelijk aan
wezig. Maar omdat het een
zeer jonge werf betrof, was
er nog niet zoveel praktische
ervaring opgedaan, logischer
wijze.
En daar kon wat aan gedaan
worden?
De praktische ervaring werd
opgeschroefd. Het was een
soort droomwens om tot uit
wisseling van vaktechnische
mensen te komen. Dat is dus
gebeurd. En dat heeft ge
functioneerd. Zo heeft men
daar op de werf in de nieuw
bouw de sectiebouw doorge
voerd, waardoor goede be
sparingen konden worden
verkregen. Het leuke van het
werk was, dat onze adviezen
niet zo maar klakkeloos wer
den overgenomen, maar de
mensen daar gebruiken er
van, wat zij nuttig achten. En
passen datgene aan aan hun
eigen situatie en mentaliteit.
Dat is een goede zaak, want