7 bij sommige van onze advie zen hadden wij niet voldoen de rekening gehouden met de bestaande omstandighe den, waaronder bijvoorbeeld het klimaat. Opvallend was daar natuurlijk het verkrijgen van mankracht: geen enkel probleem. En voor iedereen op de werf elke dag gratis maaltijden. Voor iedereen ook hetzelfde eten. En het privé-leven daar? Je komt in een werelddeel waarvan je alleen maar ge droomd hebt. Fantastisch. Indonesië is het paradijs van de toekomst met een onbe schrijfelijk mooie natuur. Java is zo'n beetje het dichtst be volkte eiland ter wereld en daar merk je eigenlijk niets van. De wegen zijn vol, maar met weinig auto's buiten de steden, het levensritme is er aangenaam rustig. Langs de weg zie je behalve de wui vende palmen de zwoegende karbouwen. Ook op het land: de sawa's. De mensen zijn er behalve vriendelijk en leergierig nog zeer enthousiast. Dat heb ik in het werk goed kunnen merken. Ik heb Kapin tot le ven zien komen; want ik was tenslotte de enige van het team, die de volle tijd bij die ene werf is gebleven. De overige leden zijn voor een deel bij de ene en voor een deel bij de andere werf werk zaam geweest. Kapin ligt mij na aan het hart. mende kleding en kappen. Ondoenlijk in die warmte. Be kend is ook de hurksgewijze zit van de mensen daar. Dat heeft natuurlijk ook invloed op de werkmethoden. Het kli maat ook, wanneer die ge weldige tropische regens bij bakken en emmers uit de he mel storten. De loodsen zijn er voor wat betreft de zij kanten open. Nou, dan stor ten er wel de nodige emmers water naar binnen. Maar ja, dichte loodsen met optimale ventilatie neerzetten vraagt ook weer grote sommen geld. Hoe was het met de werf Kapin gesteld? Als achtergrond moet men dan eerst weten, dat deze da teerde uit 1969. Zij was als een Joegoslavisch project opgezet. Door bepaalde om standigheden was men niet helemaal aan de afbouw toe gekomen. Maar ook deze werf moest zich nu gaan waarmaken in verband met de rehabilitatie van de eerder genoemde vloot. Men dient te beseffen, dat toen wij kwa men, er zes fitters, drie las sers en circa twaalf ijzerwer kers in dienst waren. Na twee jaar waren het er respectie velijk 36, 60 en nog eens 62! In het begin kon men moei lijk aan werk komen. Later lagen de schepen op een rij tje te wachten om gerepa reerd te worden. Dat was een fijne gewaarwording. En de mensen, de Indonesiërs fik sten het toch maar zelf. Ook werd er aan nieuwbouw ge daan. Voornamelijk het bou wen van bakken. Het repare ren gebeurde op de repara tie-hellingen. Vier schepen tegelijk. Schepen van ca. 700 dwt; coasters dus. Men vaart uiteraard tussen die talloze eilanden niet met zeer grote schepen. In het begin was er werk voor on geveer 200 man, later voor 500 a 600. De staf was voor een deel in het buitenland opgeleid, deels in Nederland, anderzijds in Joegoslavië en Rusland. De theoretische on dergrond was duidelijk aan wezig. Maar omdat het een zeer jonge werf betrof, was er nog niet zoveel praktische ervaring opgedaan, logischer wijze. En daar kon wat aan gedaan worden? De praktische ervaring werd opgeschroefd. Het was een soort droomwens om tot uit wisseling van vaktechnische mensen te komen. Dat is dus gebeurd. En dat heeft ge functioneerd. Zo heeft men daar op de werf in de nieuw bouw de sectiebouw doorge voerd, waardoor goede be sparingen konden worden verkregen. Het leuke van het werk was, dat onze adviezen niet zo maar klakkeloos wer den overgenomen, maar de mensen daar gebruiken er van, wat zij nuttig achten. En passen datgene aan aan hun eigen situatie en mentaliteit. Dat is een goede zaak, want

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Wilton Fijenoord Nieuws | 1975 | | pagina 11