I
"Eerst iets voordoen om het
geaccepteerd te krijgen'
10
M. Meulstee:
Deze keer hadden wij in
onze serie gesprekken
met de leden van het Ma
nagement Advisory Team
een interview met de heer
M. Meulstee, baas
draaiers MF Reparatie. Zo
als bekend verbleef ge
noemd team twee jaar in
Indonesië om adviezen te
geven inzake de renovatie
van de scheepswerven
P.N. Dok Tanjung Priok en
Kapin. De heer Meulstee
bracht de tijd door op de
eerstgenoemde werf, waar
hij voornamelijk adviseer
de in het samensmeden
van twee machinefabrie
ken tot één goed draaien
de.
Hoe beviel Indonesië bij aan
komst?
Het viel in het begin niet
mee. Mijn gezin en ik hadden
zeker drie maanden nodig
om ons aan te passen. En ik
schrok wel even, toen ik op
de werf de machinefabrieken
zag. Ik dacht: daar komen
we nooit uit. Maar ik kreeg
de opdracht er een maand
goed rond te kijken om daar
na een rapport op te stellen.
Alles zag er zwart: de muren,
de vloeren en noem maar op.
Later begon ik gelukkig licht
puntjes te zien.
Het was een heel karwei?
Dat was het. De meeste ma
chines waren uit 1914. Veel
ervan moesten er uit om re
denen van vervanging. En
ook om te komen tot samen
voeging van de fabrieken.
Een heel geleidelijke opera
tie, stap voor stap. Want de
productie moest doorgang
vinden. We pikten de beste
fabriek eruit. En één van de
eerste adviezen was deze op
te knappen. Schilderen,
nieuwe vloeren, elektriciteit
aanleggen, toiletten bouwen
enz. Aanvankelijk ging dat
moeilijk, maar naar mate je
de taal leerde verliep het al
lemaal gesmeerd.
Er was mogelijkheid tot het
leren van de taal?
Ik woonde als enige Neder
lander in een straat met alle
maal Indonesiërs, waarmee
ik ontzettend veel contact
had. Daardoor leerde je snel
de taal. De contacten waren
zodanig goed en zo diep
menselijk, dat ik fantastisch
veel vrienden maakte. Mijn
vrouw gaf zelfs bij ons thuis
breiles voor de vrouwen uit
de buurt. Breien: ze hadden
er nooit van gehoord. Mijn
vrouw gaf zelfs twee keer per
week les. Achter onze straat
lag een kampong, waar onze
wasvrouw woonde.
Zodoende kwam ik in contact
met de mensen uit de kam
pong. Als ik erheen ging, had
ik meteen een sliert kinderen
achter me aan.
Geweldig. Ze schenen me te
mogen. Dat blijkt misschien
wel uit het feit, dat ik nu
nog een jaar na mijn terug
komst elke week een brief
ontvang uit Indonesië. Na
tuurlijk niet telkens van de
zelfde mensen.
En het waren dezelfde men
sen als die op de werf werk
ten?
Nee, dat waren weer ande
ren. Maar dat boterde daar
ook opperbest tussen hen en
mij. Het werk ging er door.
Onze adviezen werden
meestal opgevolgd. Zoals ge
zegd: stap voor stap. En er
was minstens een jaar voor
nodig om die fabriek tip-top
te krijgen. Een probleem was
ook de aanschaf van gereed
schap. Daarvoor ben ik zelfs
in Singapore geweest met
een soort contact-man, een
of andere inkoper, die er de
weg wist. We vonden er zelfs
een vestiging van Sandvik
Staal. Daar heb ik zeer veel
gekocht, in Singapore. Uit
eindelijk het dubbele van het
bedrag, dat ik in feite mocht
spenderen.
Hoe kreeg u de mensen zo
ver het gereedschap te ge
bruiken?
Ik was met mijn vrouw en
vier kinderen in Indonesië.
Mijn oudste zoon ging echter
terug naar Holland vanwege
de school. Maar toen hij op
vakantie zou komen, vroeg ik
hem om via baas Veerdonk
van WF twee beitels mee te
nemen voor de draaibank.
Nu, ik heb ze toen laten zien
wat draaien eigenlijk wel was
en hoe snel het allemaal kon.
De directie wilde toen on
middellijk die beitels hebben.
Omdat die niet in Indonesië
te krijgen waren, mocht ik
naar Singapore, wat nog veel
meer aan gereedschap op
leverde uiteraard. Maar het
was er nu eenmaal zo: je
moest nooit eerst uitleggen
hoe een zaak moest worden
aangepakt. Nee, eerst voor
doen. Dat sloeg dan aan, een
soort bewijs en dan volgde
men een advies graag op.
Was er nog meer te doen?
Het laatste half jaar gaf ik er
les, elke middag twee uur.
Voornamelijk aan de jongere
mensen. Zij konden lezen en
schrijven. Ik putte uit mijn
eigen praktische ervaring en
uit theorieboekjes. Het onder
werp was machinale bewer
king in de breedste zin van
het woord. Ze hebben er ge
loof ik veel aan gehad. Ze
vonden het jammer, dat het
voorbij was. Het is een ont
zettend leergierig volk, fijne
mensen, ook onderling vrij
wel geen ruzies en agressie.
Fantastisch. Van mijn kant
vind ik het jammer, dat toen
ik terug moest, nog niet alle
bestelde machines waren ge
arriveerd, zodat ik het uitein
delijke resultaat niet heb
kunnen zien.
En het land zelf?
Een geweldige natuur. Toen
er familieleden over waren
voor vakantie, hebben we
een trip door heel Java ge
maakt, onvergetelijk! Zo
mooiEen belevenis van
de eerste orde. Later ben ik
nog eens met het team naar
een eiland in de Java-zee ge
weest. Onvoorstelbaar. Als je
voor de t.v. in kleur wel de
opnamen ziet van het onder-
watervissen of zo, dan kun je
dat ermee vergelijken. De vis
sen zwemmen er zelfs met je
mee. Ik mis het allemaal wel.
Een rijke periode uit uw
leven?
Ik had er altijd van ge
droomd. In het begin was het
moeilijk om je aan te passen,
