De bedoeling is, het zo te maken, dat alle delen
kunnen bewegen, zowel rijden, zwenken en top
pen. Het hijsen is hierbij niet mogelijk, daar het
model te klein is, maar het geheel geeft een aar
dige opstelling. In het volgende „Zeskant" zal
hiervan een foto verschijnen. Ik zou U willen aan
raden, probeert het ook eens, maar begin met iets
eenvoudigs en U zult zien, dat U zich er ook toe
aangetrokken zult voelen. Veel succes toegewenst.
J. J. van Alphen,
tekenaar Conrad-Stork.
In „Het Zeskant" van September werd mijn aan
dacht getrokken door het artikel „Hoe de vrije
tijdsbesteding het best kan plaats vinden". Ik wil
hier graag op antwoorden. Nu de winter weef
voor de deur staat en de avonden langer worden,
kan ik mij voorstellen, dat bij velen uwer de vraag
rijst: hoe en op welke manier zal ik mijn vrije
tijd het nuttigst besteden?
Aangezien ik mij erg aangetrokken gevoel tot
knutselen zou ik U hiervan het nut willen doen
inzien. Als voorbeeld zou ik U willen noemen het
vervaardigen van modellen van kranen, bruggen,
en dergelijke uit hout of aluminium.
Nevenstaande foto toont U de door mij gemaakte
hijskraan, vervaardigd van dunne aluminium plaat
en geheel geklonken met nagels van 1 mm door
snede. Deze kraan wordt aangedreven door mid
del van vier 20 Volt electromotoren en wel één
voor hijsen, rijden, zwenken en toppen. De totale
hoogte is ongeveer 80 cm bij een maximum vlucht
van 65 cm, de spoorwijdte van de wagen bedraagt
15 cm. Met de grijper kan 2 kg zand opgepakt
worden. Er zijn in totaal ongeveer 1500 klink
nagels in verwerkt; het model heeft een totaal
gewicht van 8 kg en werkt uitstekend.
De tandwielen en rondsels werden gebruikt uit
Mecano-onderdelen. Ik heb 2 jaar lang al mijn
vrije tijd hieraan besteed en kan IJ zeggen, dat
het niet alleen een prettige bezigheid is geweest,
maar dat ik ook hierdoor ontzettend veel ervaring
heb opgedaan.
Aangezien men momenteel met materiaalschaarste
te kampen heeft, kan men een dergelijk model
ook heel aardig uit hout en wel uit dun berken-
triplex maken van ongeveer 1 mm dikte.
De tweede prijswinnaar „Voorjaarswedstrijd":
Naar aanleiding van het verzoek om een stukje te
schrijven „hoe" of ik ertoe gekomen ben om te
tekenen, wil ik proberen aan dit verzoek te vol
doen. Doch eerst wil ik zeggen, gelijk een be
kwaam Russisch piloot bij de K.L.M. eens zei
toen men hem vroeg of hij wat wilde vertellen van
zijn toen zo geslaagde vlucht en z'n antwoord was:
„ons kan niet spreek, ons kan vlieg". In dit licht
moet men mijn schrijverij ook maar zien.
Reeds op de lagere school had het tekenen al een
zekere bekoring op mij en vond ik het altijd een
fijne middag, als de tekenles een aanvang nam.
Je zocht dan zelf een voorbeeld uit en ging je
eigen gang en knoeide net zo lang totdat het mooi
genoeg naar je zin was.
Vanzelfsprekend als 'k geen huiswerk had, ging
ik 's avonds thuis wat op het papier tekenen en de
tekeningen werden gaandeweg groter.
Het meest doe ik het met O.I. inkt. Doch de
onderwijzer vertelde van de beroemde schilders,
o.a. Rembrandt, die ergens in 't land op een paal
ging zitten en maar ging zitten schilderen. Nu,
dat moest en zou ik ook doen. Dus met potlood
en papier, achter 't huis op een hek geklommen
en zo zou ik de molen met de daaromheen lig
gende boomgaard, natekenen. Het resultaat was
niets, 't lukte niet, 't ging veel beter als ik een
voorbeeld voor me had liggen, en daar ben ik
dan ook maar mee doorge
gaan. Dan doe ik steeds alle
moeite om de tekeningen zo
te maken, dat het voorbeeld
er wel in zit, doch anders,
net zoals je je dat voorstelt.
Ik bedoel, om in de teke
ning weer te geven, wat je
's zomers of 's winters rond
om in de natuur ziet.
Ook is het mijn plan om in
de toekomst met olieverf te
gaan schilderen. Het is een
mooi en nuttig werk en ik
hoop de komende lange
winteravonden met deze lief
hebberij te vullen.
C. v. Velden,
machine-bankwerker
Conrad-Stork.
WONDVAART
Over het verre, schemerende water,
Duist'ren de oeverlijnen en zij schijnen
Tot aan elkaar te reiken, als, wat later,
zij in het donker van de avond schier verdwijnen.
De oude schipper stuurt hij is geen prater
Hij staart het duister in zijn smalle lijnen
Schijnen nog smaller nu vér over 't water
Hoor ik een late vogelkreet verkwijnen.
't Wordt slapenstijd wij laten 't anker vallen,
En draaien naar de schemerende wal en
Dan is het stil nacht komt wij gaan ter rust.
En in mijn kooi wordt nu de dag gewogen
Aan lief en leed meest lief maar mijn ogen
Zijn zwaar en 'k word wiegend in slaap gesust.
Reino Berger. Vacantie '46
Copyright 1947, I.H.C. Den Haag, Holland Overneming van artikelen slechts na schriftelijke toestemming geoorloofd. Druk en ontwerp Heldert Co., Amsterdam
