ENIGE INDRUKKEN UIT AMERIKA
Kabelbaan over Whirlpool basin
Gedurende de oorlogsjaren is de technische ontwikke
ling bij de geallieerden enorm geweest op alle gebied.
Voor ons is het nu de opgave, deze achterstand zo snel
mogelijk en zo goedkoop mogelijk in te halen.
Eén van de ontwikkelingsgebieden, dat speciaal van be
lang is voor de I.H.C,, is de toepassing van het lassen
in de scheepsbouw.
In het voorjaar 1946 bezochten enkele Heren van de Be
drijven van de I.H.C. Amerika. Twee punten bleken daar
al direct, nl. de lastechniek heeft in Amerika een enorme
sprong gemaakt in de jaren dat wij geen contact met de
overkant hadden, en ten tweede de ontwikkeling omvat
een enorm gebied, zoals materialen, lastoestellen, hoe te
construeren, hoe aan te bouwen wanneer nagelgaten ont
breken, enz. Dit kan niet zomaar even worden afgeke
ken. Daarom werd besloten een deskundige er op uit te
sturen, en zodoende werd aan de Heer de Waard deze
taak opgedragen.
De Heer de Waard is zo vriendelijk geweest om het een
en ander over zijn reis te vertellen en wij laten hem
daarom gaarne aan het woord.
Om de bedrijfszijde goed te leren kennen, is het nodig
om geruime tijd op een werf rond te neuzen, in overall,
anders zie je nog veel dingen niet. Je moet dan werkelijk
„neuzen", en dus over stellingen kruipen, door dubbele
bodems heen, in tunnels en recesses.
Het is een hele toer om alles voor zo een reis voor elkaar
te krijgen; geloop van het ene Rijksbureau naar het
andere, veel papieren, stempels en handtekeningen. Voor
de Amerikaanse Consul moest ik een eed afleggen, niets
tegen de Verenigde Staten te zullen ondernemen, en
daar kwamen ook meer dan negentig vingerafdrukkan
aan te pas. Toen kwam dan de dag van vertrek. Mijn
vrouw bracht mij naar Schiphol, en dan gaat plotseling
alles heel vlug. Als de douane-formaliteiten beginnen,
kun je niet meer bij elkaar komen. De K.L.M. zorgt goed
voor haar passagiers, overdaad aan lekkernijen.
Met een autobus wordt je van het douane-kantoor naar
de grote zilveren vogel gebracht, de laatste maal even
zwaaien naar de vrouw en dan in het toestel, waar je je
plaats opzoekt.
Alles gaat vliegensvlug, los van de grond, de polders, en
enkele minuten later de duinenrij onder je met de bran
ding op de vaderlandse kust, en dan de zee. Na enkele
uren is ook Engeland achter de rug, en dan Oceaan,
water en nog eens water, geen schip meer te zien. Zo zit
je dan maar geduldig op een stoel van 's middags halt
twee tot de volgende ochtend vroeg met een tussenlan
ding in New-Foundland.
Zo een „zit" van achttien uren valt niet mee.
In New-Foundland ontbijt, en dan weer voort, nog zes
uur, tot New-York oprijst met z'n wolkenkrabbers; dat
is een fantastisch gezicht, je voelt je klein in die grote
drukke wereld; heel anders dan bij ons, je moet als het
ware even bekomen van deze overweldigende hoeveel
heid indrukken. Eén dag heb ik rustig rondgekeken, en
toen aan het werk, bezoeken gebracht aan verschillende
kantoren, en na twee dagen op reis naar de werf bij Phi
ladelphia.
Daar trof ik ook de Hollanders, waarmede ik zou samen
werken, wat altijd erg prettig verlopen is. Gedurende
drie maanden heb ik in de functie van opzichter dage
lijks een scheepswerf bezocht, en tegelijk terdege m'n
ogen de kost gegeven, praatjes gemaakt met de werklui
en de bazen, en ook gelast met de Amerikaanse elec
trode, diepc-inbraiid-clectroden, heel iets anders dan
wij gewend zijn. Dat werk heeft menig zweetdruppeltje
gekost. De Werf ligt op ongeveer dezelfde breedtegraad
als Lissabon en Madrid. De gebruikelijke kleding op
de werf was een onderbroek met overall er over, en na
enige uren waren beide steeds doorweekt.
's Avonds thuis werken was practisch alleen mogelijk in
de verkoelende tocht van een ventilator. In ieder huis
waren dan ook van dergelijke dingen te vinden.
Er zijn in Amerika twee artikelen gerantsoeneerd, nl. de
suiker en de whisky, en dat laatste vinden de Amerika
nen het ergste.
In vrijwel ieder gezin worden grote hoeveelheden
whisky gedronken, gewoonlijk met spuitwater en een
blokje ijs uit de ijskast. De levensstandaard is er hoog,
er wordt doorgaans dan ook hard gewerkt, het valt op
