ontbreekt, een bijgeloof dat vreemd aandoet bij dit mo
derne vervoermiddel. Het ongeluk met de Nijmegen, een
zelfde type toestel, heeft overduidelijk bewezen dat zowel
passagiers als bemanning een dergelijke catastrophe niet
overleeft.
Tussen de bestuurdersruimte en de cabine bevindt zich
het heiligdom van de kok, een kleine ruimte, maar wat
hieruit getoverd wordt grenst aan het wonderbaarlijke.
Wordt men niet luchtziek dan bestaat toch de kans dat
men zich door de overvloedige spijzen niet geheel fit
voelt. Ook hier geldt: „overdaad-schaadt". Nog meer
naar voren, in de neus van het toestel, de bestuurders
ruimte met een groot aantal instrumenten.
Het zou me te ver voeren deze allen op te noemen; laat
ik volstaan met enige gegevens te vermelden.
Totale lengte vliegtuig 29 meter. Grootste breedte 37.50
meter.
Aantal motoren 4 met een gezamenlijke capaciteit van
8800 paardekrachten. Kruissnelheid 420 kilometer per
uur.
Aantal onderdelen, nodig voor een dergelijk toestel
500.000.
Venezuela
De route.
Zoals U uit bovenstaand schetsje kunt zien wordt deze
9175 km lange vlucht in 4 etappen gevlogen.
I Schiphol-Prestwick (Schotland) 709 km.
II Prestwick-Gander (N. Foundland) 3475 km.
III Gander-New York 1777 km.
IV New York-Curagao 3214 km.
De gemiddelde vlieghoogte is 4000 meter, hoewel dik
wijls aanmerkelijk hoger gevlogen wordt. Het z.g.n.
plafond van deze toestellen is ruim 6000 meter.
Men ziet niet veel, behalve een prachtig zonovergoten
wolkendek, waarvan met enige fantasie verschillende
voorstellingen gemaakt kunnen worden. Men waant zich
in een andere wereld om dan ineens, door een gat in het
wolkendek, minutieus klein de bewoonde wereld te zien.
Enige uren na het vertrek waren we reeds boven West
Engeland en spoedig daarop landden we op Prestwick,
waar het diner gebruikt zou worden. Een zeer mooi
stationsgebouw waarvan de aanblik hoge verwachtingen
voor het diner bij ons koesterde. De tijdens de reis
aangeboden borrel om de eetlust op te wekken had beter
achterwege kunnen blijven, want schraalhans was hier
keukenmeester.
Na een oponthoud van 1 Yz uur vertrokken we naar
Gander, en de volgende ochtend om 4 uur prikte com
mander Peetoom in volslagen duisternis het toestel door
de wolken heen om een correcte landing tussen sneeuw
hopen en ijsbergen uit te voeren. Een ijskoude wind be
groette ons en bovendien was het plankier naar het
stationsgebouw met een ijslaagje bedekt en zo snel ons
dit mogelijk was spoedden we ons naar het restaurant.
Velen van ons moesten deze haast met een onzachte
aanraking met moeder aarde bekopen, maar kon de
stemming niet bederven.
Dit vliegveld is in de oorlog van onschatbare waarde
voor de geallieerde luchtmacht geweest.
Een slaperige vrouwelijke bediende zorgde spoedig voor
een uitgebreid ontbijt en niet lang daarna vertrokken we
voor de derde etappe, met bestemming New York. Zo
veel mogelijk wordt voor een rustig liggen van het toe
stel boven zee gevlogen maar we konden de kustlijn van
Amerika duidelijk zien, zodra het wolkendek ons daar
gelegenheid voor gaf. Te 11 uur kwamen we in New
York aan waarvan de Amerikanen zeggen:
New York.
„The biggest city" (de grootste stad) en van henzelf
„The happiest people in the world" (Het gelukkigste volk
ter wereld).
Beide moet men m.i. met een korreltje zout nemen, maar
indien ze daarmede gelukkig zijn, waarom er dan over
te redetwisten.
Indiën zij zouden zeggen dat het vliegveld van New
York de intensiefste luchthaven van de wereld is, dan
geloof ik dit graag.
Normaal kan men hier niet direct landen en de vlieg
tuigen worden etagegewijs, dus op verschillende vlieg
hoogten gerangschikt. Is het onderste toestel geland
dan gaan allen een etage lager en zo kan het gebeu
ren dat men lange tijd boven New Work cirkelt, het
geen bij goed weer een imposant gezicht is. Bij slecht
weer is dit echter maar een matig genoegen. Na de
landing werden onze papieren door een dokter ge
controleerd en nu was voor mij het grote ogenblik
aangebroken waarop ik voor het eerst met de nieuwe
wereld kennis maakte. Vermoedelijk had ik me hier
van teveel voorgesteld en was de eerste indruk te
leurstellend. Een Amerikaanse ground hostess leidde
ons door een aan beide zijden met gaas afgerasterde
gang naar een schamel gemeubileerd vertrek en we
leken veel op een stel landverhuizers. Hier werden onze
namen afgelezen, hetgeen nogal hilariteit verwekte door
de wijze waarop de Amerikaanse beambte deze ver
basterde. Na nog door een als cipier geklede beambte
doordringend geobserveerd te zijn, konden we de hal
van het stationsgebouw binnengaan. In deze hal be
vinden zich de informatiebureaux van vele binnen- en
buitenlandse luchtvaartmaatschappijen en het is daar
een voortdurende stroom van luchtreizigers. Het geheel
deed wat pompeus aan; ook de vele grote muurschil
deringen kon ik met de beste wil niet mooi vinden.
Hier kan men gemakkelijk zijn dollars kwijtraken,
want behalve sigaren, sigaretten en ansichtkaarten, kan
men hier ook de duurste filmtoestellen kopen. Ook de
door de dames zo begeerde nylons zijn hier te krijgen,
waarvoor een automaat is opgesteld en waar men, na
inwerping van het bedrag, keuze kan doen uit twee
soorten en 4 maten. Lang konden we hier niet blijven,
want een luxueuze bus stond reeds gereed om ons naar
het vliegveld te brengen waar mén een prachtig uitzicht
over het vliegveld heeft. Aan de wanden van de eetzaal
bevinden zich geheimzinnige kastjes waaruit men na
ingooi van 5 dollarcenten zachte muziek hoort, net toe
reikend voor de hierom geschaarde eetlustigen. Tiental
len van deze instrumenten zijn hier aanwezig en geven
alle verschillende stukjes ten- gehore.
Na de inwendige mens versterkt te hebben, werden we
weer naar het K.L.M.-toestel gebracht, hetwelk thans
met een verse bemanning ons naar Curagao zou brengen.
Tijdens deze reis hadden vele pasagiers hun warme goed
door een luchtiger vervangen, hetgeen in de zeer be
perkte ruimte van het toilet een kunststuk op zichzelf
is. Hieruit blijkt ook dat bij gunstig vliegweer rustig
gevlogen kan worden en dat het zelfs mogelijk is het diner
in het vliegtuig te gebruiken, hetgeen veel gedaan wordt.
Oorsuizingen, en
Na een duikvlucht waarbij wij allen veel last van oor
suizingen hadden, daverde het toestel laag over het
vliegveld om daarna een perfecte landing uit te voeren.
Een stel dove, vermoeide luchtreizigers, die 's morgens
vroeg nog diep in hun kraag gedoken op het vliegveld
Gander liepen, verlieten 's avonds te 11 uur met een
temperatuur van 85 graden Fahrenheit de luchthaven
Hato. Alvorens naar Venezuela door te gaan heb ik en
kele dagen in Curagao doorgebracht om inkopen te doen
en hoop U hierover later nog eens iets te vertellen.
(wordt vervolgd). De Reus.
