IAï'ü vrjw
AFSCHEID
Onze Ouderen
BEATI VIJF JAAR
JBiiiM
Mi
Veiligheidsbrillen
Bochove, H. J. Koning, C. W. J. Collignon, P. W. den
Ouden en Id. W. A. Holtkamp.
Op 3 Juni zullen onderstaande werknemers de Gusto ver
laten om eveneens nog jaren van rust tegemoet te gaan:
J. van Loenen, H. de Graaf, C. Koen, H. Brökling,
J. Maat, C. Lissenberg, H. v. d. Ree, J. Karseboom, O.
Lissenberg, G. van Duinhoven, C. Blommensteijn, L.
Habraken.
Er zijn weer enkele welkome gaven van en voor het per
soneel binnengekomen o.a. een haard, een fornuis, een
theetafel, wat gedragen kleding, een passer etc.
Onze hartelijke dank daarvoor!
V. H.
De Afdeling Koperslagerij nam hedenmorgen afscheid
van een der collega's, H. Holtkamp, die met pensioen
gaat. Collega de Boer sprak namens bazen en personeel
woorden van erkentelijkheid en waardering en bood hem
een kistje sigaren aan, waarna bazen en collega's harte
lijk afscheid van hem namen en hem nog vele jaren van
voorspoed en rust wensten.
29 April 1950. P,
De Schilderswerkplaats nam op 29 April afscheid van
collega Bas van Boekhoven, die 67 jaar oud was en dus
met pensioen ging. Onder het genot van 'n kop koffie met
koek en 'n rokertje werden vriendelijke waarderende
woorden gesproken en nog eens de oude tijd opgehaald.
Als je Bas hoort vertellen, ging het er vroeger wel even
anders naar toe, dan tegenwoordig.
Naast de vele goede wensen werd hem tot afscheid een
schilderij van de werf aangeboden.
J. M. F. W.
Er is naar mijn mening geen tak van arbeid welke harder
trekt en inniger tot de verbeelding spreekt, dan het me
taalvak. Het overwinnen van het staal geeft een grote
voldoening aan hen, die het vormen en buigen naar hun
wil. En niemand is meer vervuld van trots dan een
scheepsbouwer, die zijn stalen casco te water ziet gaan.
Het schepen bouwen is dan ook in zijn geheel traditio
neel. Het vak van „Vader op zoon". Vele families wer
ken dan ook op de werven sinds mensenheugenis, aan
getrokken door de romantiek, de zee te overwinnen, door
tets te bouwen wat haar weerstaat en de zeeman veilig
en comfortabel over de wijde waterwereld brengt. Het is
de arbeid van vele jaren, die de schepenbouwer de liefde
geeft voor zijn werk en reine arbeidsvreugde. Zelf ben
ik geen ijzervreter, maar mijn ervaring met hen leerde
mij dat. Zo hoor ik de gepensioneerde, de invaliden en
onze ouderen met weemoed spreken over hun verloren
paradijs. Zij bezitten niets anders meer dan de herinne
ring aan hun arbeid. Ze kunnen je er uren mee vast
houden en als ze er over spreken leven ze weer. Ze noe
men je namen en bijzonderheden van schepen en molens
en geven daardoor blijk van een diep beleven. Zo gaan
ze dan ook nu weer, onze oudjes, 65 jaar zijn ze geworden
en vergrijsd achter de bank, op de helling of in de loods.
Ze gaan de werf verlaten met pensioen. Wat gaat er niet
om in de gedachten van deze getrouwen. Velen met veer
tig en meer werfjaren. Vastgegroeid zijn zij aan de Werf
als klimop aan de muur. Nu worden zij losgemaakt en
rest hun nog thuis achter de kachel of op het „Hoofd"
te spreken over wat voorgoed voorbij is. Laat ons de
ouderen in dit licht zien. Voel mee met wat ze verloren.
Wij, jongeren, beseffen het zo. niet en dat kunnen we ook
niet, maar wij kunnen wel weten hoe een ingeworteld
werf leven waardering behoeft. Dit afscheid doet pijn.
Deze mensen doen hun best tevreden weg te gaan, maar
ze zijn het niet. De eerste weken zullen ze, als ze onze
fluit horen, opspringen. Het eten zal ze niet smaken en
de handdruk van de Directie zullen ze blijven voelen als
iets onwerkelijks. Maar dat onwennige zal verdwijnen
en dan zullen zij genoegen vinden in de rust, welke hun
geschonken is, rust in het volle besef deze te hebben ver
diend als bekroning van een werkzaam leven. Arbeiders,
laten we onze oudjes niet vergeten en laten we bedenken,
dat zij ons leerden wat de Werf is, wat werken is. En
ontmoeten we hen, laten we hen dan groeten met de ge
dachte, dat het onze wegbereiders waren. Laat hen dat
voelen in woord en gebaar.
P. J. M.
Tentoonstelling voor een ieder, die bij Werf Gusto
werkzaam, is.
Gusto's schildersclub „Beati" behoeft zich zeker niet aan
U voor te stellen, want de afgelopen vijf jaar heeft zij
zo'n bekendheid verworven, dat, als men de naam Beati
maar hoort, men onmiddellijk denkt aan schilderen en aan
de tentoonstelling, welke ieder jaar weer door haar wordt
gehouden van de door de leden zelf gemaakte stukken.
En elk jaar weer wordt ons de vraag gesteld of ook
niet-leden kunnen exposeren. Dit jaar is dit inderdaad
mogelijk. Ter gelegenheid van de viering van haar le
lustrum stelt Beati de tentoonstelling open voor een ieder
die de één of andere liefhebberij beoefent. Men behoeft
geen P.V. lid te zijn of dito van Beati als men maar bij
Werf Gusto in dienst is, waar ook ter wereld. En wat kan
worden ingezonden? Alle liefhebberijen die men be
oefent, mits men het zelf beoefent of vervaardigt, zoals,
teken- en boetseerwerk, kunstsmeed- en/of drijfwerk,
weefkunst, figuurzagen, foto's, postzegels, munten, ra
dio's, zenders of ontvangers, acpiaria, terraria, schilde
rijen, vlinderverzameling, modellenbouw enfin, welke
liefhebberijen U beoefent, U zendt in.
't Geheel staat onder leiding van Beati, die ook voor 't
geheel verantwoordelijk is. Tentoonstelling wordt half
September a.s. gehouden. Vraagt inschrijfformulieren aan
bij de Secretaris van Beati K. G. Vrauwdeunt, stel het
niet uit, want het bestuur wil een overzicht krijgen, met
het oog op de beschikbare ruimte.
Het Bestuur.
Welke veiligheidsbril is het beste geschikt om het ultra
violette licht te weren?
Uit een nauwkeurig onderzoek, dat door diverse grote
bedrijven, zoals b.v. N.V. Werkspoor, Staatsmijnen, Wil-
ton-Fijenoord e.a. hebben laten instellen, is komen vast
te staan, dat de z.g. Unobril de ogen het meest beschermt
tegen de inwerking van ultraviolette stralen en, dat deze
door helpers bij electrisch lassen of voor mensen, die
de kans lopen gedurende enige ogenblikken in de las-
boog te kijken, gebruikt kunnen worden.
Deze bril is in ons bedrijf reeds veelvuldig in gebruik
en is verkrijgbaar in het magazijn van Namen.
28.3.'50. j_
