VACANT IE GENOEGENS
71
tijd heeft het de bestuursleden gekost, maar het kwam
voor elkaar. En op 28 Juli hebben de leden met vrouwen
en verloofden een uitstapje gehad, dat nog lang in de
herinnering zal leven en waarover nog dikwijls gespro
ken zal worden.
's Morgens om 7 uur reden 5 grote bussen voor. Ieder
wist zijn plaats en via Rotterdam, waar nog een paar
deelgenoten moesten worden opgehaald, begon de tocht
naar de mooie gedeelten van Utrecht en Gelderland.
Gereden werd over Gouda naar Utrecht. De stemming
zat er al dadelijk in. Er werden sigaretten en sigaren
uitgedeeld; er werd gezongen; de kwinkslagen vlogen
heen en weer. En voor we het wisten waren we in Gouda.
Hier werd menig mooi plekje of bezienswaardigheid
aangewezen. In Utrecht aangekomen, belandden wij bij
„Rutecks", waar we vergast werden op koffie en gebak.
Hier werden we opgewacht door de heer N. Conyn Jr.
en Mej. Heynen, die de verdere dag in ons midden door
brachten.
En verder ging de tocht! Nu naar Arnhem. We vertoef
den nog even aan het prachtig gelegen „Westerbou-
wing". In Arnhem werd de inwendige mens versterkt
met een diner, dat in een woord af was.
In de beste stemming werd 's middags de rit voortgezet
naar Apeldoorn. Wat is het daar toch mooi! Men komt
er heus ogen te kort. Het is in dit korte bestek niet
mogelijk alle indrukken weer te geven, al het natuur
schoon op te sommen, dat onze ogen aanschouwden.
Over Amersfoort reden we terug naar Utrecht, waar we
's avonds om 7 uur weer bij „Ruteck's" aankwamen. Er
stond daar een koffiemaaltijd op ons te wachten, die
ons verbaasde. Zoiets hadden we werkelijk niet ver
wacht! Daarom heeft het ons zeker dubbel zo lekker
gesmaakt! Na de maaltijd werd het woord gevoerd door
de heer Bakker, die uiting gaf aan de dankbaarheid der
deelnemers aan allen, die deze dag hadden doen slagen.
In hetbijzonder ging zijn dank uit naar de Directie, die
in eerste instantie het welslagen mogelijk heeft gemaakt.
Ook de heer v. Leeuwen sprak waarderende woorden.
Hierop nam de heer Conyn Jr. het woord en zei, dat de
vorige sprekers reeds alles gezegd hadden, dus dat hij
kort kon zijn. Hij besloot zijn rede door te zeggen, dat
we volgend jaar een nóg mooiere en betere tocht zou
den maken.
Nu, zou ik zeggen, dat is haast niet mogelijk, want dit
uitstapje was af. Geen wanklank werd er gehoord, ieder
was in de beste stemming en vol lof over directie, be
stuur, leiding, chauffeurs enz.
Om 9 uur werd in snel tempo de terugtocht aanvaard
en om 10 uur reden we Rotterdam weer binnen. Een
half uur later stapte ieder dankbaar en voldaan uit de
bus.
L. F. v. W.
De vacantie, waarop we ons al maanden tevoren hadden
verheugd, behoort alweer tot het verleden. We hebben
deze periode beschouwd als een oase, als een rustpunt
na een jaar van ingespannen werken.
We hebben ervan genoten, ieder naar zijn aard. De een
zocht het aan het strand en de zee, de ander in bos en
heide, sommigen zochten het dichterbij en bleven thuis,
gingen vissen, varen of vonden hun vermaak in andere
dingen. Tot deze laatste categorie behoor ik ook. En ik
wil vandaag een herinnering ophalen van het eigenaar
dig soort vacantiegenoegens, dat men zoal beleven kan.
Nu dan, het was in het begin der vacantie, toen ik
's morgens een briefkaart in de bus vond van de vol
gende inhoud:
Mijnheer,
Slangen ontvangen, bezorg mij zo spoedig mogelijk
500 kikkers en 300 salamanders.
Bij voorbaat dank, enz.
En daar ik altijd het nuttige met het aangename tracht
te verenigen, nam ik een kleine gebbe, benevens een
zinken bus mee, stapte op de fiets en reed weg in de
richting Vijfsluizen.
Bij de tweede boerderij ging ik het erf op en vroeg
toestemming om te mogen vissen in de afvoersloot achter
het erf. Na verkregen toestemming, zette ik mijn fiets
tegen de hooiberg, nam mijn spullen, klom over het hek
en maakte 't visgerei in orde.
Enigzins wantrouwend keek
ik naar een grote stier, die
het erg op zijn heupen,
scheen te hebben. Ik moest
toch eens vragen of het dier
niet gevaarlijk was. Met een
„Welnee jong, hij is wat
speels, maar daar is het ten
slotte een stier voor" gerust
gesteld, ging ik aan de slag.
Wel ne
S WdT Speelt,
De voersloot is omzoomd met knotwilgen; ik kijk aan
dachtig naar die grillige gedrochten en verwonder mij
over hun levenstaaiheid. Weinig kon ik vermoeden, dat
ik een half uur later de wilgen zou zien in vogelvlucht.
Mijn gehele aandacht concentreerde ik nu op de sloot,
'k duwde de gebbe in een mengeling van hoornblad,
kikkerbeet, waterpest en wat dies meer zij. Dan greep
ik met vluge hand eerst de kikkers, dan de salamanders
en deponeerde ze in de bus. Wéér een haal, een paar
zeelten zitten er nu in, daar ik die echter niet hebben
moest, gooide ik ze terug in de sloot. Met intense aan
dacht viste ik verder, deed weer een haal, op mijn
knieën zocht ik het groen uit.
Dan opeens een geloei vlak achter mij. Ik zat als ver
lamd van schrik. Op zes, zeven meter afstand de stier,
de grond omploegend met zijn korte stompe horens.
Gefascineerd keek ik naar de kluiten, welke het dier
omhoog gooide. Nu kreeg hij mij in 't vizier, kwam
naar mij toe, kop naar beneden; dat was teveel; ik rees
op en liep voor mijn leven.
Achter mij het doffe geplof van de galopperende stier.
Het was alsof de angst mij vleugels gaf. Slijkhuis was
op dit ogenblik bij mij vergeleken een beginneling. Juist
toen ik een kleine voorsprong had, trapte ik in een
plakkaat koemest, gleed uit en dan voelde ik mij op
geheven. In een flits keek ik in de holte van een wilg.
Dan een bons! Het was alsof de lucht uit mijn longen
geperst werd. Gelukkig voor mij werd het dier afgeleid
door een paar grote steekvliegen. Nu liep ik in de rich
ting van de spoorsloot. Juist als 't dier weer aanstalte
maakte om mij opnieuw een gratis luchtreis te bezorgen,
bereikte ik de reddende spoorsloot. Met een grote sprong
belandde ik in de sloot, de kikkers een doodschrik op
't lijf jagend. Ik waadde nu naar de overkant en halver
wege de spoordijk ging ik in het gras zitten. De bagger
zat me tot op borsthoogte. Ik wreef het eendenkroos uit
mijn nek; uit mijn oor liep een watertorretje. Ik sneed
wat gras en veegde de ergste bagger van mijn kleren. De
stier vermaakte zich met mijn visbus, dan trok mijn
net zijn aandacht en ook dit ontkwam niet aan zijn ver
nielzucht. Met een: „Nou ja, in vredesnaam" sjokte ik
de spoordijk op in de richting van het station Als ik het
station naderde, kwam mij, tot mijn schrik, een veld
wachter tegemoet. Hij hield mij staande met de vraag:
„Zeg weet jij niet, dat je op verboden grond loopt". Ik
antwoordde bevestigend en vertelde hem wat daarvan
de oorzaak was, wijzend op de stier. Tot mijn geluk was
hij niet alleen ambtenaar, maar óók mens. Met de waar
schuwing: „Blijf voortaan uit de buurt van dat kreng",
liet hij mij gaan.
Het eindresultaat van deze vacantiedag was: een paar
regenhoogachtige plekken op mijn zitvlak, een gedeukte
visbus en een aan flarden gescheurd net.
Tot mijn besluit dit: géén mens ter wereld heeft 't recht
om wreed te zijn, maar 'k had de stier graag een klinker
naar zijn kop geslingerd.
Het was, ondanks alles, een onvergetelijke vacantiedag.
M. v. L.
