VIA PARIJS NAAR SPANJE IN DE WINTER Rue Royale Reizen naar het buitenland is een genot dat in de laatste jaren o.m. de reisverenigingen in vacantietijd binnen veler bereik trachten te brengen. Naar Spanje reizen gebeurt echter nog niet zo veel. Daarom wil ik graag voldoen aan de wens, om aan hen, die evenals ik voorheen, niet noemens waard buitengaats geweest zijn, iets te vertellen van wat mijn aandacht trok op een 14-daagse reis in December naar Spanje. Allereerst Parijs. Sobere gedenkplaat in het Gare du Nord: 307 gesneuveld, 129 gefusilleerd, 75 gedeporteerd, 1138 oorlogsslachtoffers. De eerste indruk der stad, zelfs bij aankomst omstreeks middernacht, geeft het ontzettend drukke autoverkeer. Of het nu straten met enkel of dubbel verkeer zijn, overal jachtende auto's, op de zeer brede boulevards soms zelfs 5, 6 ja 8 rijen dik, geflankeerd door rissen geparkeerde auto's en veelal drukke trottoirs. Stoplichten en verkeersagenten verrichten wonderen in die razende massa. Als deze precies op tijd stopt, krijgt de voetmassa 30 seconden gelegenheid over te steken; zonder pardon herneemt daarna op signaal het gas zijn ijltempo. Owee als er een fout gemaakt wordt. Ergens zag ik een bus even dwars in 't verkeer komen. In een ommezien groeide de massa aanstormende auto's aan tot vele tientallen, al maar toeterend om ruimte naar de „smalle" Rue Royale. De bus werd recht gezet en voort ging 't weer. 35, 41, 44, 49, 57 ik raak de tel kwijt. Stop rood licht alle nakomers staan. De voetmens is aan de beurt. Ja, 't was op de Place de la Concorde, het Plein der Samenwerking! De nu eenzame tuin der Tuileriën is een verademing. De stille, enorme, oudtijds vorstelijke verblijven van het Louvre vlak bij mij spreken mij aan, dat ondanks vele standbeelden en grootse erezuilen deze „Samen werking" toch een betrekkelijk begrip is, althans geweest is. Mij leek Parijs bij nat winterweer een eentonige opeenhoping van grauwe zandsteen, dikwijls groots van opzet of overdadig versierd, maar aldoor grauw, om niet te zeggen vuil van eeuwen stof en roet. De beroemde Notre Dame, hoe ontzagwekkend haar bouw en beelden, haar gangen en zuilen, leek mij misschien daardoor niet geheel overeen te komen met 5

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Het Zeskant | 1953 | | pagina 5