KIJKJE OVER BUURMAN's schutting
De medische wetenschap schrijdt voort en voort in onze dagen. Nu open
baart dokterj?) P. J. M. in het Gusto-nieuws een middel tegen een schijn
baar door hem bestudeerde huidziekte. „Hebt U doorslaande vlekken, verf
het dan eerst met aluminiumverf, 1 of 2 maal. Kalk erover en de vlek is
weg." Als we nu maar wisten wat met „doorslaande vlekken" bedoeld
wordt. Mazelen? Rode hond? Galbulten?
Ons direct uit het hart gegrepen is een artikeltje van Conrad-Stork. In
het Engelse leger werden voor een bepaald soort kanon, zes kanonniers
aangewezen. Eén daarvan had tot taak de paarden vast te houden tijdens
het schieten. Anno 1953, wellicht twintig jaar nadat het laatste kanon ooit
door paarden getrokken werd, kwam men er achter, dat Kanonnier no. 6
niets om handen had. Nu vertelt C.S. helaas niet wat men met die over
bodige kanonnier gedaan heeft. Wel niet naar huis gestuurd, denken wij zo.
Anders zouden wij graag die zesde man geweest zijn. Wij, lekker overbodig
zijn en de anderen schieten, want ons hart gaat uit naar de dag dat alle
kanonniers overbodig zijn.
U weet, de mannen van Sliedrecht liggen ons Hagenaars na aan het hart.
Nu heeft men bij „De Klop" een jonge personeelsvereniging. Op een
recente lenteavond gingen zij, blijkens het firmanieuws, met filmband door
rubberland. In de pauze werd een baksie met een koeksie geserveerd, wat
het grootste zorgenkind van het Bestuur was geweest. Wij mogen er wel
aan toevoegen: Ook het onze. Wij zouden geen rust gekend hebben zonder
dat baksie (èn dat koeksie!). Maar wat bedoelt U eigenlijk, Kloppers?
Op de wijze van „Hoort de Muzikanten" heeft een lid van de Wandelclub
J. K. Smit een wandellied gedicht. Nu zijn er geen dingen die we zo
graag zien doen als wandelen en horen doen als zingen. En altijd betreuren
wij het dat wij voor wandelen zo fijn, tè fijn eigenlijk, gebouwd zijn en dat
onze stem niet is wat hij (heel) vroeger geweest is. Wat zouden wij
anders misschien Dulcinea laten staan voor het zingen en voetbal
voor wandelen!
Aan de Kinderdijk staat wéér een boom minder, horen wij van L.S.Z. Dat
is al de derde boom die daar het loodje legt, sinds 1923, menen wij te
weten. De tweede ging in 1939, naar men zegt. De derde reeds thans!
Waarmee wij maar zeggen willen dat ook Kinderdijk niet ontkomt aan het
steeds sneller levenstempo van, de moderne tijd. (Het vorenstaande is
uiteraard als een flauw grapje bedoeld, doch wij zouden willen dat
alle Zeskantlezers in de gelegenheid waren het welhaast epische relaas
over de laatste Popel van Kinderdijk te lezen in het L.S.Z.-nieuws).
Bij het veertigjarig jubileum van Verschure (weer zo'n langdurig jubi
leum!). Bij het veertigjarig bestaan, dus, van Verschure, verschijnt „De
Schakel als een afzonderlijk blad. Gedrukt op zwaar kunstdruk in twee
kleuren, haast nog mooier dan „Het Zeskant" zélf. Bijzonder getroffen
waren wij door de foto's van de werkers uit die eerste tijd. Toenmaals
besefte men nog dat het maken van een foto een plechtig gebeuren was,
waarvoor men ook in de fabriek deftig poseerde. En wat een snorren,
wat een snorren!!
60
ICONIC LIJ
