EEN REIS OM DE OUDE WERELDZEE
(2)
De reis gaat verder: Rome - Brindisi - Corfu - Athene - Istanbul - Antalya.
Het is 17 October 1953 als dit laatste traject wordt gevlogen. Het scheelde
niet veel, maar we hebben niet in de kast gezeten en we hebben gelukkig
geen kennis gemaakt met de Turkse contra-spionnagedienst. Hoeveel het
gescheeld heeft, weten we niet, maar het was toch een gekke gewaar
wording, toen we na enkele dagen in Istanbul geschuild te hebben
voor slecht weer op ons verzoek naar Smyrna te mogen vliegen, een
telegram van de Verkeersleiding te zien kregen, waarin men informeerde:
„Welk toestel is dat? Houdt hen vast. We weten van niets!" En toen pas
schoot ons te binnen, dat we vergeten waren de noodzakelijke toestemming
om Turkije binnen en over te mogen vliegen, aan te vragen. En voor ons
doemden Turkse kerkers op, met karige rantsoenen van water en brood.
Wij riepen de hulp en steun in van de KLM en de Nederlandse consul en
binnen twee dagen hebben we de toestemming. Maar niet om naar Smyrna
te vliegen, wegens de geheime militaire doelen. Men gaf ons de raad naar
Antalya te vliegen. Daar heerste bij de havenmeester groot enthousiasme,
want hij had in de laatste jaren geen sporttoestel meer gezien. Op een
vraag naar benzine steeg zijn enthousiasme tot een ongekend hoog peil.
„Natuurlijk!" En hij toonde ons de vaten, die daar lagen opgeslagen. „Ik
stuur een vrachtwagen naar de stad en ze komen vol terug." Achterdocht
steeg in ons op en kreeg gelijk: auto-benzine! Nergens vliegtuigbenzine.
„Maakt U geen zorgen, ik krijg het wel." Een kwartier later liet hij een
telegram zien, waarin Ankara meldde, dat het laatste vliegtuig, dat dit
jaar Antalya zou aandoen. 100 liter extra zou worden meegegeven en of
wij maar voor een pomp wilden zorgen om de benzine over te pompen.
En zo lopen we hier als een vrij man, met een pomp in de hand.
De volgende dag naar Adana, waar bij de hotelhouder in gebarentaal zó
duidelijk naar eieren werd gevraagd, dat een kip werd opgediend! We
waren moe en gingen om half elf naar bed. We zagen echter geheim
zinnige schaduwen over de gordijnen glijden. We werden bespied! We
beraamden en list om de nieuwsgierigen te verjagen. De een zou het raam
opengooien en de ander zou een ,„boe!" laten horen, waaraan de seis-
mografen de handen vol zouden hebben. Maar het „boe!" werd ingeslikt,
want op het critieke ogenblik stak een beer zijn kop naar binnen! Toen
we een kwartier later, bij wijze van spreken, onder het bed vandaan
kwamen en de binnenplaats eens overschouwden, wandelde daar de hele
berenkooi van Artis rond tussen een aantal slapende Turken, die het
binnen te warm vonden. We hebben de ramen maar dichtgedaan. Een
van die Turken mocht eens naar binnen komen.
Verder gaat het: Adana - Beirouth - Kairo - Mersa Matroe - Benghasi -
Tripolis - Gabès. Gabès, d.w.z. een watervlakte, waaronder het vliegveld
scheen te liggen. Een rode lichtkogel, afkomstig van een politiejeep, kwam
ons vertellen, dat we beter in de lucht konden blijven dan landen. En
toen we na een paar cirkeltjes tóch gingen landen, had men de slechte
smaak om de ambulance naar buiten te rijden en de brandweerauto. Alsof
het water in onze handen niet voldoende was om een begin van brand te
blussen. We zetten het toestel neer op het puntje van de startbaan en
lieten het toen in de modder vastlopenTerwijl wij daarna links en
98